Σήμερα σκεφτόμουν όλα αυτά: το χαμηλό επίπεδο της εκκλησιαστικής ζωής, τον φανατισμό, την έλλειψη ανεκτικότητας, την υποδούλωση τόσων ανθρώπων.
Ένας "Νέος Μεσαίωνας μας εγκλωβίζει στην αίσθηση μιας νεοβαρβαρικής εποχής. Πολλοί εκκλησιαστικοί άνδρες προτιμούν, και το ακόμη χειρότερο αγαπούν τον Θεράποντα (Ο Θεράπων είναι ο πνευματικός αντίπαλος του γέροντα Ζωσιμά, στο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκυ Αδελφοί Καραμαζώφ. Είναι ένας αγράμματος, άκαμπτος, δαιμονισμένος ασκητής που καταδικάζει την πνευματική διδασκαλία του Ζωσιμά για την ταπεινή αγάπη και χαρά). Είναι εύκολο να τον αγαπήσει κανείς επειδή σ΄ αυτόν όλα είναι σαφή. Ιδιαίτερα "σαφές" είναι το πως όλα όσα είναι ανώτερα, πιο περίπλοκα, όσα κατανοούνται πιο δύσκολα, όλα αυτά είναι ένας πειρασμός που πρέπει να διαλυθεί. Θα έπρεπε να είχαμε καταλάβει εδώ και πολύ καιρό πως, υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, θρησκεία δίχως Θεό, θρησκεία ως κέντρο όλων των ειδώλων που κατέχουν τον πεπτωκότα άνθρωπο, θρησκεία που αποτελεί τη δικαίωση αυτών των ειδώλων. Εξ ου και το αιώνιο ερώτημα: Τί πρέπει να γίνει;
Όταν κάποιος παραμένει στο σύστημα, τότε το αποδέχεται, μολονότι ακούσια, μαζί με τις μεθόδους του. Αν κάποιος το εγκαταλείψει - έχοντας το ρόλο του προφήτη ή του κατήγορου - τότε γλυστρά στην αλλαζονεία και στην υπερηφάνεια.
Αισθάνομαι συνέχεια βασανισμένος και διχασμένος.
π. Αλέξανδρος Σμέμαν,
Ημερολόγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου