Με ταράζει η
σκέψη πως έμειναν άταφα πολλά, πάρα πολλά, χιλιάδες, νεαρά αγόρια που έπεσαν
για την Πατρίδα σ' εκείνο τον πόλεμο στα χρόνια του '40.
Ξάπλωσαν στη γη και περίμεναν,
πάνω από 70 χρόνια περίμεναν και τώρα τους αναζητούν, κομμάτια γης και πέτρας,
κράνη, αρβύλες, οστά μπλεγμένα ανεμώνες, φανέλες της μάνας που έλιωσαν στον
χρόνο.
Έφτασε η είδηση στις μανάδες στις
αδελφές και στα κορίτσια τους "Σταθάκης Νικόλαος: έπεσε υπέρ
πατρίδος", δυο λέξεις τηλεγράφημα κι ύστερα από καιρό, με ένα απλό γράμμα
πάλι "Σιδερένιος Σταυρός Ανδρείας" που απονέμει η Πατρίδα μετά
θάνατον, φτηνός στο μάτι, βαρύς στο στήθος, για τον Γιώργο και τον Κώστα που
πήρε η Πατρίδα και πέταξαν μακρυά.
Και τα κορμάκια τους δεν βρέθηκαν
ποτέ κι έμειναν οι φωτογραφίες από τα γλέντια τους τα πριν τον Πόλεμο,
χαμογελάνε στις φωτογραφίες πάντα, χωρίς να ξέρουν το μετά κι έφυγαν οι μανάδες
τους απ' τη ζωή με τον καημό και κλείσανε τα μάτια τους με το όνομα του παιδιού
στα χείλη, που δεν βρέθηκε για να τον κλάψουν.
Και δώσανε οι αρραβωνιαστικές
τους το όνομα του Γιάννη που χάθηκε για την Πατρίδα και δεν βρέθηκε, στο πρώτο
το παιδί τους, να θυμούνται.
Κι ο Γιάννης, ο Γιώργος και ο
Νικολής έμειναν στο βουνό για πάντα. Τους σκέπαζε το χιόνι τον Χειμώνα
κι ύστερα παπαρούνες κόκκινες την Άνοιξη κι ύστερα κάτι σπάρτα Καλοκαιρινά
κίτρινα κι έγιναν σπόρος κι έγιναν λουλούδια τα κορμιά τους κι οι πεταλούδες
κοιμόντουσαν στα πέταλα τους και κάπου κάπου ένας Σταυρός απλός, μια πέτρα,
σημάδι ότι μάλλον εκεί κοιμάται στρατιώτης που δεν βρέθηκε και περιμένει.
Και τώρα, πάνω από 70 χρόνια
ύστερα από το κακό, τους ψάχνουν τους χαμένους στρατιώτες που έγιναν λουλούδια
και τους βρίσκουν κι ύστερα πλένουν με κρασί τα μέλη τους, τα τραγουδάνε, τους
λένε προσευχές κι ύστερα ξανά στη γη, σκεπασμένα με σημαίες που τους χρώσταγε η
Πατρίδα.
78 χρόνια προσμονής κι είναι
πολλοί που περιμένουν ακόμα, ρίζες στα βράχια, αγριολούλουδα και πρέπει να
βρεθούν και θα βρεθούν, χρέος τιμής και αγάπης στον στρατιώτη τον Άγνωστο που
έπεσε σαν ήρωας για ένα χρέος και το κορμάκι του ποτέ δεν βρέθηκε όπως του
άξιζε να το τιμήσουν.
Περικλής Μοσχολιδάκης, ηθοποιός - σκηνοθέτης.
