Ευχέλαιο

Την ερχόμενη Δευτέρα 4η Δεκεμβρίου, όπως την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα, θα τελεσθεί στην ενορία μας το μυστήριο του Ευχελαίου προς ίασιν ψυχών και σωμάτων, εν ὀψει των εορτών του Αγίου Δωδεκαημέρου.

Το Ευχέλαιο θα αρχίσει στις πέντε το απόγευμα.

«Η ειρήνη του Χριστού...»

«Στην ιστορική διαδρομή του Χριστιανισμού έχει γίνει εμπειρικά γνωστό ότι όποιος λειτουργεί τη ζωή του πάνω στη βάση της δικαιοσύνης -όπως την εννοεί ο μεταπτωτικός άνθρωπος βέβαια- γίνεται "σταυρωτής", ενώ όποιος λειτουργεί τη ζωή του πάνω στη βάση της "κατά Χριστόν" αγάπης, γίνεται σταυρωμένος. 

Τα "Ευαγγέλια" μας πληροφορούν ότι η ειρήνη του Χριστού "υπερέχει πάντα νουν" και όποιος θα την αποκτήσει πρέπει να σηκώσει τον εαυτό του πάνω από εκεί που τον κρατά η αναγκαιότητα επίγειων στόχων και κοσμικών επιδιώξεων. Πρέπει να καταφρονήσει "την χρείαν του κόσμου...».

Σχόλιο του π. Αντωνίου Ρωμαίου σε κείμενο του αββά Ιωάννη (Βαρσανουφίου και Ιωάννου, «Κείμενα διακριτικά και ησυχαστικά», τ. Γ', κδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα, Καρέας 1997, σ. 344).

« Το φως...»

«Εγώ το φως μετάλαβα

κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως.

Υπ' όψιν μου δεν τα 'λαβα

του κόσμου τα χλωμά

κατάλαβα.

Εγώ το φως μετάλαβα

κι αντέχω τη φωτιά

στο στήθος.

Υπ' όψιν μου δεν τα 'λαβα

του κόσμου τα χλωμά

κατάλαβα...» (Λίνα Νικολακοπούλου, «Λάβα»).

Ο Άγιος Νεομάρτυρας Φιλούμενος († 29 Νοεμβρίου 1979)

Ο Άγιος Φιλούμενος κατά κόσμος Σοφοκλής γεννήθηκε στην Λευκωσία, στις 15 Οκτωβρίου 1913. Γονείς του ήταν οι Ευσεβείς Γεώργιος και Μαγδαληνή. Ήταν δίδυμος αδελφός με τον π. Ελπίδιο κατά κόσμον Αλέξανδρος και από μικροί ξεχώριχαν για την αγάπη που είχαν προς τον Θεό και γι’ αυτό από πολύ νωρίς άναψε μέσα τους η επιθυμία για τη μοναχική ζωή. Το 1927, σε ηλικία μόλις 14 τώ αναχώρησαν και οι δυο για την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, αφού πήραν την ευχή του πνευματικού τους, αλλά και των ευλαβών γονέων τους. Εκεί έμειναν 6 περίπου χρόνια, όταν ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου τους πήρε για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο του Πατριαρχείου στα Ιεροσόλυμα, όπου βρέθηκαν το 1934, μαθητές στην Σχολή της Αγίας Σιών.

Το 1937 εκάρησαν μοναχοί παίρνοντας ο Σοφοκλής το όνομα Φιλούμενος και ο Αλέξανδρος το όνομα Ελπίδιος. Στις 5 Σεπτεμβρίου του ιδίου χρόνου χειροτονήθηκαν διάκονοι και το 1939 αποφοίησαν από το Γυμνάσιο του Πατριαρχείου. Ο π. Ελπίδιος έφυγε από την Αγία Γη, υπηρετώντας σε άλλους τόπους. Ο Άγιος Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συνεχή χρόνια, μέχρι το μαρτύριό του. Το 1943 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και αφού πέρασε από διάφορες διακονίες μέσα στο Πατριαρχείο και διορίσθηκε σε διάφορες θέσεις υπηρετώντας πάντοτε με ευθύνη και φόβο Θεού και με πολύ αγάπη προς τους αγιοταφίτες πατέρες, στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ όπου υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, στις 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Εκεί όμως, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους που συνέχεια τον απειλούσαν ότι αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ και πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγει, θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως απαντούσε ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το προσκύνημα, αλλά ότι ήταν έτοιμος ακόμα και να μαρτυρήσει, ως πιστός φύλακας αυτού.

Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο. Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι παρέμεινε 5 μέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει. Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακρυά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

Η Εκκλησία τον τιμά ως άγιο στις 29 Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς ιερού ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, του Αγίου Φιλουμένου και του αγίου Ιουστίνου. 

Ο Όσιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Γράφει ο Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

Ἀστέρι μεγάλου βεληνεκοῦς ὁ ὅσιος Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης, ὁ θαυμαστὸς Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Δαβίδ Εὐβοίας, ἔλαμψε στὶς ἡμέρες μας μὲ τὶς ἀστραπὲς τῆς ἁπλότητός του, τῆς καλωσύνης του, τῆς ἰσάγγελης πολιτείας του καὶ τοῦ πλήθους τῶν θαυμασίων του.

Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος ἀποτελεῖ τὴν προσωποποίηση τῆς ἀγάπης, τὴν ἔμψυχη στηλογραφία τῆς «ἐν Χριστῷ καινῆς ζωῆς», τὸν πρόβολο τῆς ἀρετῆς καὶ τὸ ἔσοπτρο τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἐγκρατείας.

Ἐνσάρκωνε καὶ βίωνε τὴ Διαθήκη τῆς χάριτος καὶ εὔφραινε ὅσους τὸν πλησίαζαν, ἀφοῦ ἦταν ὅλος «εὐωδία Χριστοῦ» (Β΄ Κορ. β΄ 15).

Τοὺς ἀνέπαυε μὲ τὴ γλυκύτητα τῶν λόγων σου καὶ τοὺς μετέδιδε τὰ ἀγαθὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «χαρά, εἰρήνη καὶ πραότητα» (Γαλ. ε΄ 22), μὲ τὰ ὁποῖα ἦταν προικισμένος ἐπιβεβαιώνοντας τὴν εὐαγγελικὴ φράση «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας ὁμιλεῖ ἡ γλῶσσα» (Ματθ. ιβ΄ 34).

Πνευματικὸ ἀνάστημα τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, στὴ βόρεια Εὔβοια, ὁ Γέροντας Ἰάκωβος, ἐστάλη ἀπὸ τὸ φιλάνθρωπο Κύριο, γιὰ νὰ παρηγορήσει τὸ σύγχρονο παρανομοῦντα Ἰσραὴλ καὶ γιὰ νὰ τὸν νουθετήσει μὲ τὸ παράδειγμα τῆς ἁπλῆς, ἀλλὰ ὁσιακῆς βιοτῆς του καὶ τὴ χάρη τοῦ λόγου του, ὁ ὁποῖος ἦταν πάντοτε «ἅλατι ἠρτυμένος» (Γαλ. β΄ 6).

Δὲν γνώριζε πολλὰ γράμματα ὁ Γέροντας, εἶχε ἐπισκιασθεῖ ὅμως, ὅπως οἱ ἁλιεῖς τῆς Γαλιλαίας, ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦ σοφίζοντος τοὺς ἀσόφους καὶ κινοῦντος τὰ χείλη τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ γιὰ πνυματικὴ καθοδήγηση τοῦ λαοῦ πρὸς τὴ σωτηρία.

Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος γεννήθηκε στὶς 5 Νοεμβρίου τοῦ 1920 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὴ Θεοδώρα ἀπὸ τὸ Λιβίσι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τὸ Σταῦρο ἀπὸ τὴ Ρόδο. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1922 Τοῦρκοι Τσέτες ἔπιασαν τὸν πατέρα του αἰχμάλωτο καὶ τὸν ὁδήγησαν στὰ βάθη τῆς Ἀνατολίας.

Μετὴ τὴν καταστροφὴ τῆς εὐλογημένης μας Μικρᾶς Ἀσίας, τὴν ὁποίαν ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὴν ἀποστασία μας, ἡ οἰκογένεια τοῦ Γέροντος ἀκολούθησε τὸ σκληρὸ δρόμο τῆς προσφυγιᾶς. Τὸ καράβι τοὺς μετέφερε στὴν Ἰτέα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκαν στὴν Ἄμφισσα.

Ἐκεῖ εὐδόκησε ὁ Κύριος, τὸ 1925, νὰ τοὺς βρεῖ καὶ ὁ πατέρας του καὶ ὅλη πλέον μαζὶ ἡ οἰκογένεια νὰ μετακινηθεῖ στὸ χωριὸ Φαράκλα τῆς Εὔβοιας.

Στὴν ἡλικία τῶν ἑπτὰ ἐτῶν ὁ θεοφώτιστος μικρὸς Ἰάκωβος εἶχε ἀποστηθήσει τὴ Θεία Λειτουργία χωρὶς νὰ γνωρίζει γράμματα. Τὸ 1927 πῆγε στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο καὶ διακρίθηκε γιὰ τὶς ἐπιδόσεις του καὶ τὴν ἔκδηλη ἀγάπη του πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ ἱερὰ γράμματα.

Ἡ ἐμφάνιση τῆς Ἀγίας Παρασκευῆς στὸ μικρὸ Ἰάκωβο καὶ ἡ ἀποκύλυψη τοῦ λαμπροῦ ἐκκλησιαστικοῦ του μέλλοντος τόνωσε τὴν πίστη τοῦ νεαροῦ μαθητοῦ καὶ τὴν εὐλάβειά του.

Συχνὰ ἡ καθαρότητα τοῦ βίου του τὸν ὁδηγοῦσε σὲ προσευχὴ γιὰ τοὺς πάσχοντες συγχωριανούς του, τοὺς ὁποίους θεράπευε διαβάζοντάς τους ἄσχετες μὲ τὴν περίπτωσή τους εὐχές, ἀλλὰ μὲ πολὺ κατάνυξη δείχνοντας σὲ ὅλους ὅτι «χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ’ αὐτό» (Λουκ. β΄ 40).

Τὸ 1933 τελείωσε τὸ Δημοτικό, ἀλλὰ οἱ οἰκονομικὲς δυσκολίες τῆς οἰκογενείας του δὲν ἐπέτρεπαν τὴ συνέχεια σὲ γυμνασιακὲς σπουδές. Ἔτσι, ἀκολούθησε τὸν πατέρα του στὴ χειρωνακτικὴ ἐργασία του.

Ὁ Μητροπολίτης Χαλκίδος ἐντυπωσιασμένος ἀπὸ τὸ μελωδικὸ ψάλσιμό του τὸν χειροθέτησε ἀναγνώστη. Ἐντυπωσιακὴ γιὰ ὅλους ἦταν ἡ ἀσκητική του ζωή, ἡ προσευχητική του τάση, ἡ φιλεργατικότητά του, ὁ λίγος ὕπνος καὶ ἡ αὐστηρὴ τήρηση τῶν νηστειῶν.

Στὴν ἑκούσια αὐτὴ προσωπική του στέρηση ἦλθε νὰ προστεθεῖ ἡ ἀκούσια ταλαιπωρία ὅλης τῆς οἰκογενείας του καθὼς καὶ ὅλων τῶν δύσμοιρων προσφύγων ἀπὸ τὶς στερήσεις τῆς κατοχῆς.

Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1942 πέθανε ἡ μητέρα τοῦ Γέροντος προλέγοντάς του τὴ μελλοντικὴ ἱερωσύνη του. Τὸ 1947 ὁ π. Ἰάκωβος κατετάγη στὸ στρατό, ὅπου παρέμεινε ἀπτόητος στοὺς χλευασμοὺς τῶν συναδέλφων του, ποὺ πειρακτικὰ τὸν ἀποκαλοῦσαν «ὁ «πάτερ Ἰάκωβος».

Ἀπολάμβανε, ὅμως, τῆς ἐκτιμήσεως τοῦ Διοικητῆ του, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπὸ τοὺς λίγους ποὺ εἶχε διαισθενθεῖ τὴ λαμπρὴ μελλοντικὴ πνευματικὴ σταδιοδρομία τοῦ νεαροῦ προσφυγόπουλου. Μετὰ τὴν ἀπόλυση του ἀπὸ τὸ στρατό, τὸ 1949, ὁ Ἰάκωβος σὲ ἡλικία 29 ἐτῶν ἀπορφανίσθηκε καὶ ἀπὸ πατέρα.

Ὁ ἀγώνας του τότε ἐπικεντρώθηκε στὴν ἀποκατάσταση τῆς ἀδελφῆς του, χωρίς, ὅμως, αὐτὸς νὰ ἀπωθεῖ ἀπὸ τὴ σκέψη του τὴν παιδική του ἐπιθυμία γιὰ τὴ μοναχικὴ πολιτεία.

Μετὰ τὸ γάμο τῆς ἀδελφῆς του, τὸ Νοέμβριο τοῦ 1952 ὁ Ἰάκωβος προσῆλθε στὸ Μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, κοντὰ στὶς Ροβιές, ἐκπληρώνονας τὴν ἐπιθυμία τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιερώσεώς του στὸ Θεό.

Σὲ ἡλικία 32 ἐτῶν ὁ Ἰάκωβος ἐκάρη μοναχὸς καὶ στὶς 19 Δεκεμβρίου 1952 στὴ Χαλκίδα χειροτονήθηκε Ἱερέας ἀπὸ τὸ Μητροπολίτη Γρηγόριο.

Ἔκτοτε συνέχισε τὴν ἀσκητική του ζωὴ στὸ Μοναστήρι, μὲ σύντονες προσευχὲς στὸ σπήλαιο τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, μὲ θεοπτίες καὶ θαύματα, τὰ ὁποῖα πλήθαιναν μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου.

Ἔφθασε σὲ ὑψηλὰ μέτρα ἄρετῆς καὶ δέχθηκε πολλὲς ἐπιθέσεις ἀπὸ τὸ μισόκαλο δαίμονα, ποὺ μισοῦσε τὴν ἰσάγγελη βιοτή του. Συχνὰ ἔβλεπε καὶ συνομιλοῦσε μὲ τὸν Ὅσιο Δαβὶδ καὶ τὸν Ὅσιο Ἰωάννη, τὸ Ρῶσο, ἐνῶ ἀξιώθηκε καὶ προορατικοῦ καὶ διορατικοῦ χαρίσματος.

Πολλὲς φορὲς τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας ἔβλεπε Ἀγγέλους τὰ περιΐπτανται γύρω ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Θυσιαστήριο, Χερουβεὶμ καὶ Σεραφεὶμ νὰ τὸν κυκλώνουν καὶ τὰ Ἑξαπτέρυγα νὰ καλύπτουν τὸ πρόσωπό τους μὲ τὶς φτεροῦγες τους, σεβόμενοι τὸ ἐσφαγμένο Ἀρνίο, τὸ Θεάνθρωπο Ἰησοῦ, μέσα στὸ Ἅγιο Δισκάριο μελιζόμενο καὶ μὴ διαιρούμενο, ἐσθιόμενο καὶ μηδέποτε δαπανώμενο.

Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1963 μὲ θαυμαστό τρόπο χόρτασε με τρία κιλὰ μανέστρα 75 ἐργάτες μὲ 
πλουσιοπάροχες μερίδες καὶ τοῦ περίσσεψε καὶ μισὴ κατσαρόλα. Καθήκοντα Ἡγουμένου τοῦ Μοναστηριοῦ του ἀνέλαβε τὶς 25 Ἰουνίου τοῦ 1975 καὶ βάστασε σταθερὰ τὸ πηδάλιό του μέχρι τὴν ὁσιακή του κοίμηση, στὶς 21 Νοεμβρίου, τοῦ 1991.

Ἀπὸ τὴ λιτοδίαιτη καὶ ἀσκητικὴ ζωὴ κλονίσθηκε, ὅμως, ἡ ὑγεία τοῦ Γέροντος, οἱ φλέβες τῶν ποδιῶν του σάπισαν, ἀναγκάσθηκε νὰ ὑποβληθεῖ σὲ ἐγχειρήσεις κήλης, σκωλικοειδίτιδας, προστάτη καὶ καρδιᾶς, μέχρι τοποθετήσεως σὲ αὐτὴ βηματοδότη. Ἀπὸ τὸ 1990 καὶ μετὰ οἱ δυνάμεις του ἄρχισαν νὰ τὸν ἐγκαταλείπουν.

Τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 1991 μετὰ ἀπὸ μικροεμφράγματα νοσηλεύθηκε στὸ Γενικὸ Κρατικὸ Νοσοκομεῖο Ἀθηνῶν. Ἐπιστρέφοντας στὸ Μοναστήρι ἔπαθε φλεγμονή, ἡ ὁποία, δυστυχῶς, ἐξελίχτηκε σὲ πνευμονία.

Ὁ ἴδιος εἶχε διαισθανθεῖ τὸ τέλος του. Τὸ πρωΐ τῆς 21ης Νοεμβρίου 1991 παρακολούθησε τὴν ἀκολουθία τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου μας, ἔψαλε καὶ κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Μετὰ ἐξομολόγησε μερικοὺς πιστοὺς καὶ ἔκανε μιὰ βόλτα γύρω ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Τὸ μεσημέρι ἐξομολόγησε μιὰ πνευματική του κόρη καὶ περίμενε τὴν ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὴ Λίμνη τοῦ ὑποτακτικοῦ του Ἰακώβου, ποὺ ἐκείνη τὴν ἡμέρα χειροτονοῦσε σὲ διάκονο ὁ Μητροπολίτης Χαλκίδος.

Μόλις ἦλθαν οἱ πατέρες ὁ Γέροντας προσπάθησε νὰ σηκωθεῖ, ἀλλὰ ζαλίσθηκε. Ἡ ἀναπνοή του βάρυνε, ὁ σφυγμός του ἐξασθένησε καὶ ἀπὸ τὰ χείλη του βγῆκε ἕνα μικρὸ φύσημα.

Ὁ Γέροντας πῆρε τὸ δρόμο γιὰ νὰ εἰσοδεύσει στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Οἱ λαϊκοὶ ποὺ εἰδοποιήθηκαν γιὰ τὴν κηδεία του ἦταν ἐλάχιστοι. Τὰ τηλέφωνα, ὅμως, πῆραν φωτιὰ καὶ ὁ ἕνας στὸν ἄλλο μετέδωσαν τὸ θλιβερὸ γεγονός.

Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν τὸ Μοναστήρι, κληρικοὶ ὅλων τῶν βαθμίδων, πνευματικοπαίδια τοῦ Γέροντα ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ἦλθαν νὰ δώσουν τὸν τελευταῖο ἀσπασμό.

Ἡ αὐλὴ τοῦ Μοναστηριοῦ ἦταν κατάμεστη. Ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία ἐψάλη στὸ 
ὕπαιθρο καὶ μετὰ ἀπὸ τοὺς ἐπικήδειους λόγους λιτανεύθηκε τὸ ἱερὸ σκήνωμα γύρω ἀπὸ τὸ Καθολικό.

Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς λιτανείας πολλοὶ πιστοὶ εἶδαν τὸ Γέροντα νὰ σηκώνεται ἀπὸ τὸ φέρετρο καὶ νὰ εὐλογεῖ τὰ πλήθη. Μόλις τὸ ἱερὸ σκήνωμα κατέβαινε στὸν τάφο μὲ μιὰ φωνὴ οἱ χιλιάδες τῶν πιστῶν μὲ ἀναστάσιμους ὕμνους καὶ κάτω ἀπὸ κωδωνοκρουσίες ἀναστάσιμης χαρᾶς κραύγαζαν «Ἅγιος, Ἅγιος».

Ἔκτοτε ὁ Γέροντας Ιάκωβος μὲ τὶς δεκάδες μετὰ τὸ θάνατό του θαυμάτων, ἔχει καταταγεῖ στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν ὡς Ἅγιος, αὐτῶν ποὺ σήμερα μὲ εὐλάβεια καὶ συγκίνηση γιορτάζουν τὴν ἐπίσημη ἁγιοκατάταξή του ἀπὸ τὴ Μητέρα Ἐκκλησία.

Ἀπολυτίκια. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Διοράσεως ἔκτυπον καὶ σεμνότητος,

μονῆς Δαβὶδ τοῦ ὁσίου

θαυματουργὲ προεστώς,

ὁ ἀρότρῳ γεωργήσας τῆς ἀγάπης σου

κεχερσωμένας τοῦ λαοῦ,

θεοφόρητε, ψυχάς,

Ἰάκωβε πάτερ, ἄρτι,

μὴ ἐλλίπῃς Χριστῷ πρεσβεύων

ὑπὲρ ἡμῶν τῶν σὲ καλούντων πιστῶς.

Ἕτερον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου νῦν Δαβὶδ τὸν προΐστορα,

θαυμαστὸν Ἰάκωβον, πάντες οἱ πιστοί, εὐφημήσωμεν,

πατέρων νεαυγῶν ὡς καλλονὴν

καὶ χάριτος τῆς θείας ποταμόν,

τὸν ἀρδεύοντα πλουσίως

ψυχὰς τῶν ἐκβοώντων μετὰ πίστεως·

Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ,

δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι,

δόξα τῷ σὲ ἡμῖν ἐν συμφοραῖς

προστάτην δείξαντι.

Άγιος της Εκκλησίας μας ο γέροντας Ιάκωβος

Την αγιοκατάταξη του γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, της μονής Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια, αποφάσισε στη σημερινή της συνεδρίαση, υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.

Η μνήμη του Αγίου Ιακώβου, που γεννήθηκε το 1920 και εκοιμήθη στις 21 Νοεμβρίου του 1991, θα τιμάται στις 22 Νοεμβρίου.

«Ταις αυτού αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν».

«Αλαζονεία...»

«Είναι επικίνδυνη αλαζονεία το να βγάζει κανείς βιαστικά συμπεράσματα για κάτι, ύστερα από επιπόλαιη έρευνα και πριν αποκτήσει γι' αυτό αληθινή βεβαιότητα. 
Το να κρίνει δηλαδή κανείς κάτι με βάση τη δική του αδυναμία, αντί να προσαρμόζει τις απόψεις του στα αποτελέσματα της μελέτης ή στην εμπειρία των άλλων, είναι πράγμα εντελώς απαράδεκτο...».

Αββάς Σερήνος, από το βιβλίο του αββά Κασσιανού, «Συνομιλίες με τους πατέρες της ερήμου», τ. Α'., εκδ. Ετοιμασία, Ι. Μ. Καρέα, Καρέας 2004, σ. 205.

«Τα νοήματα της Αγίας Γραφής...»

«Συμβαίνει, πράγματι, να μας αποκαλύπτονται πολλές φορές τα νοήματα της Αγίας Γραφής και να μας φανερώνεται πιο καθαρά το βάθος και η ουσία τους. Αυτό γίνεται, όχι μόνο όταν η ερμηνεία επιτρέπει να αντιληφθούμε τα νοήματά τους, αλλά και όταν κάποια φορά βγαίνει από εμάς τους ίδιους αυτή η γνώση. Όταν δηλαδή το νόημα των λέξεων δεν μας γίνεται κατανοητό με τη βοήθεια κάποιου λεξικού, αλλά μας αποκαλύπτεται μέσα από την εμπειρία που μας προσφέρουν οι δοκιμασίες που σηκώνουμε στη ζωή μας».

Συνομιλία του αγίου Κασσιανού με τον αββά Ισαάκ, Αββά Κασσιανού, συνομιλίες με τους πατέρες της ερήμου, τ. Α', εκδ. «Ετοιμασία» , Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα, Καρέας 2004, σ. 383.

«Έρχου!»

Του π. Λεβ Ζιλέ

«Η προσευχή μας κατά τη διάρκεια της Τεσσαρακοστής των Χριστουγέννων θα μπορούσε να συνοψισθεί σε μια μόνο λέξη: "Έρχου!" Είναι το "Έρχου, Κύριε Ιησού!", με το οποίο τελειώνει η Αποκάλυψη.
Αν προφέρουμε αυτό το κάλεσμα με ειλικρίνεια και ζήλο, τότε γίνεται αληθινή ασκητική προσπάθεια. Πραγματικά, η ελπίδα και η προσμονή του Κυρίου αυξάνουν μέσα στην καρδιά μας. Κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής, αυτό το "Ερχου!" μας γεμίζει όλο και περισσότερο, προφέρεται με μεγαλύτερη ένταση και διώχνει μακριά τους λογισμούς, τις νοερές εικόνες, τα πάθη που είναι ασύμβατα με την έλευση του Χριστού.
Αυτό το "Έρχου!" μας καθαρίζει και μας φλογίζει, θα μπορούσε να δώσει το δικό του ιδιαίτερο χρώμα στην προσευχή μας. Μακάρι να μπορέσουμε, κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής αυτής, να προφέρουμε το κάλεσμά μας προς τον Κύριο με τρόπο όλο και λιγότερο ατελή! 
Το άγγελμα της χαράς απευθύνεται και σ’ εμένα προσωπικά. Γεννήθηκε και για μένα ένας Σωτήρας. Ας αναγνωρίσουμε στη Γέννηση του Χριστού ένα δώρο πολύ προσωπικό κι ας το δεχτούμε με χαρά και ευγνωμοσύνη...».

«Η Παναγία ως πρότυπο πνευματικής τελειώσεως»

Του Διονύση Πομόνη,
Πτυχιούχου Α.Ε.Α. Βελλάς Ιωαννίνων

«Ο λόγος  για την Παναγία Μητέρα του Χριστού και όλων μας και το πώς Αυτή έγινε το παντοτινό και φωτεινό πρότυπο πνευματικής τελειώσεως.

Η αρετή, έτσι όπως προβάλλεται μέσα από την εκκλησιαστική - πατερική γραμματεία, είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη του ανθρώπου, αφού εκφράζει το κάλλος, με το οποίο απλόχερα κόσμησε ο Δημιουργός τον άνθρωπο. Ο δρόμος της αρετής, τον οποίο βάδισαν όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας αποτελεί ουσιαστικά την προσπάθεια προσέγγισης του «καθ’ ομοίωσιν», δηλαδή της παραδείσιας πρώτης εκείνης πραγματικότητας και συμπίπτει άμεσα με την οικείωση των δωρεών του Παρακλήτου μέσω της κοινωνίας των μυστηρίων.  Πρώτος, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος αναλύοντας το οντολογικό περιεχόμενο της αρετής, την παρουσιάζει ως τον «εν Πνεύματι» ανακαινισμό του ανθρώπου. Προχωρώντας λίγους αιώνες πιο πέρα και συγκεκριμένα στην πατερική γραμματεία των βυζαντινών – αυτοκρατορικών χρόνων, παρατηρούμε ότι ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας παρουσιάζει την αρετή, τον δρόμο δηλαδή της πνευματικής τελειώσεως ως ένα εκούσιο αγαθό, έργο της ελεύθερης ανθρώπινης βούλησης και όχι ως κάτι εξωπραγματικό που επιβλήθηκε νομοτελειακά στα ήθη των ανθρώπων.

Η Παναγία μας τώρα, αγαπητοί αδελφοί, η ταπεινή εκείνη κόρη της Ναζαρέτ, η οποία κατά την ορθόδοξη χριστιανική μας παράδοση εκλέχτηκε προαιώνια από τον Θεό για να γίνει η Μητέρα του Υιού και Λόγου Του και έτσι κατ’ επέκτασιν και Μητέρα όλου του ανθρωπίνου γένους, ήταν η πρώτη που εβάδισε στα δυσθεώρητα ύψη της αρετής.

Ο πρωταγωνιστικός ρόλος Της στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας προήλθε από την προσωπική αγιότητά Της, η οποία ήταν καρπός της ελεύθερης βούλησής Της και της Θείας  Χάριτος.  Η ύψιστη δεκτικότητα της Θείας Χάριτος από την Παναγία, η υπακοή Της στη βούληση του Θεού, η αγιότητα, η ακλόνητη πίστη και η πηγαία αγάπη Της  ήταν τα ιδιαίτερα χαρίσματα εκείνα που την κατέστησαν άξια να φέρει στον κόσμο θεοπρεπώς τον θεάνθρωπο Χριστό και να παραμείνει παρθένος «προ τόκου, εν τόκω και μετά τόκον».

Ο δρόμος της πνευματικής τελειώσεως έχει μία  μόνον πορεία από τα κάτω προς τα άνω, από τον κόσμο της ύλης και της φθοράς στον κόσμο του πνεύματος και της αφθαρσίας. Η Παναγία η Μητέρα όλων μας ως η πρώτη όπως παραπάνω  ετόνισα εβάδισε τον δρόμο αυτό έγινε η δική μας γέφυρα «η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν». Έτσι η Θεοτόκος έγινε σημείο πνευματικής  αναφοράς για τους χριστιανούς όλων των αιώνων, οι οποίοι θα πρέπει να έχουν ως στόχο και να προσπαθούν με όλες τις ψυχικές και σωματικές τους δυνάμεις να προσεγγίσουν κάποιες από τις αρετές Της, ακολουθώντας την έτσι στα φωτεινά εκείνα ύψη της πνευματικής τελειώσεως, όπου ο άνθρωπος θα επιστρέψει στην πραγματική κοινωνία με το Θεό!».

Πηγή: nyxthimeron.com

«Δεν εισήχθηκε απλώς…»

«Γι’ αυτό και ο αρχιερεύς του Θεού, αφού αντιλήφθηκε τότε ότι η κόρη είχε ένοικη την θεοειδή χάρη παραπάνω από όλους, έπρεπε να την αξιώσει το ανώτερο από όλους, να την εισαγάγει στα άγια των αγίων και να πείσει με αυτό που γίνεται όλους τους τότε ανθρώπους να αγαπούν, με την σύμπραξη και απόφαση του Θεού μαζί, που έστελλε από άνω δι’ αγγέλου απόρρητη τροφή στην παρθένο εκεί. Με αυτή την τροφή δυνάμωνε καλύτερα τη φύση της και συντηρούσε και τελειοποιούσε τον εαυτό της κατά το σώμα καθαρώτερα και ανώτερα από τις ασώματες δυνάμεις, έχοντας ως υπηρέτες τους ουράνιους νόες, διότι δεν εισήχθηκε απλώς και μόνο στα άγια των αγίων, αλλά και κατά κάποιον τρόπο παραλήφθηκε από τον Θεό σε συνοίκηση με αυτόν για όχι ολίγα έτη, ώστε έτσι στον κατάλληλο καιρό να ανοιχθούν οι ουράνιες μονές και να δοθούν για αιώνια κατοίκηση σε όσους πιστεύουν την παράδοξη γέννα της…».

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, «Λόγος ΝΕ' Εις την Είσοδον της Θεοτόκου», ΕΠΕ 11,253-54.

«Ξημέρωνε της Παναγίας…»

«Ξημέρωνε της Παναγίας στο χωριό…

Κι άνοιγαν μπρος στο ιερό

Οι φρεσκοπλυμένες μπόλιες

Για να φανεί το πιάτο, το βαθύ, το γιορτινό

Κι έλαμπε το σιτάρι στολισμένο…

Και στο αγιοκέρι που έφεγγε

Φαίνονταν να κυλάνε σιωπηλά

Τα δάκρυα των γερόντων.

Ξημέρωνε της Παναγίας στο χωριό

Και σειόταν το καμπαναριό

από τις προσευχές μας

Και ζούσαμε τα θαύματα

Που αποζητάμε τώρα…».

(Νόνη Σταματέλου, «Το πιάτο». Υπό έκδοσιν)

«Εορτή της Εισόδου της Θεοτόκου στο Ναό…»

Του π. Αλέξανδρου Σμέμαν

«Έχουμε εδώ την εορτή της Εισόδου της Θεοτό­κου στο Ναό. Το θέμα της εορτής είναι πολύ απλό: ένα κοριτσάκι προσάγεται από τους γονείς του στο ναό των Ιεροσολύμων. Δεν υπάρχει τίποτε το ιδιαί­τερα αξιοσημείωτο στο γεγονός αυτό, επειδή την εποχή εκείνη αυτό αποτελούσε μια γενικά αποδεκτή συνήθεια και πολλοί γονείς έφερναν τα παιδιά τους στο ναό ως σημείο προσαγωγής τους στον Θεό, ως ένδειξη πώς δίνουν στη ζωή τους έναν ουσιαστικό σκοπό και νόημα, πώς τα φωτίζουν από μέσα με το φως μιας ανώτερης εμπειρίας.

Στην περίπτωση όμως της Παναγίας, όπως μας το υπενθυμίζει ή Ακολουθία της ημέρας, οδήγησαν το παιδί στα "Άγια των Αγίων", στον τόπο που κανείς άλλος, εκτός από τους ιερείς, δεν επιτρεπόταν να πάει, στο μυστικό εσωτερικό Ιερό του ναού. Το όνομα του κοριτσιού είναι Μαρία. Είναι ή μελλοντική μητέρα του Ιησού Χρίστου, μέσω του οποίου, σύμφωνα με τη Χριστιανική πίστη, ο ίδιος ο Θεός ήλθε στον κόσμο για να ενωθεί με το ανθρώπινο γένος, να μοιραστεί τη ζωή του και να αποκαλύψει το θείο της περιεχόμενο. Είναι όλα αυτά παραμύθια; Ή είναι κάτι πού μας δόθηκε και πού αποκαλύπτεται εδώ, κάτι πού σχετίζεται άμεσα με τη ζωή μας, κάτι πού δεν μπορεί ίσως να εκφραστεί με λόγια της καθημερινής ζωής;

Αυτός είναι ο μεγαλειώδης, ο ογκώδης, ο ιεροπρεπής ναός της Ιερουσαλήμ. Και για αιώνες εκεί, πίσω από αυτούς τους βαρείς τοίχους, ένα πρόσωπο μπορούσε να έρθει σε επαφή με τον Θεό. Τώρα όμως ο ιερέας παίρνει από το χέρι τη Μαρία και την οδηγεί στο Ιερότερο τμήμα του Ναού και εμείς ψάλλουμε "Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος... σήμερον εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου...", Αργότερα, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο Χριστός λέει, "Λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν", και ο Ευαγγελιστής συμπληρώνει, "εκείνος δε έλεγεν περί του ναού του σώματος αυτού" (Ιωάν. 2,19,21).

Το νόημα όλων αυτών των γεγονότων, των λέξεων και των σκέψεων είναι απλό: από τώρα και στο έξης ο ίδιος ο άνθρωπος γίνεται ναός. Ούτε πέτρινος, ούτε θυσιαστήριο, αλλά ο άνθρωπος -η ψυχή του, το σώμα του και η ζωή του -γίνεται η ιερή και θεία καρδία του κόσμου, τα "άγια των αγίων". Ο ένας ναός, η Παναγία -ζων και ανθρώπινος- οδηγείται σ' έναν άλλο ναό φτιαγμένο από πέτρα, και ολοκληρώνει έτσι εκ των ένδον τη σημασία και το νόημα του.

Μ' αυτό το γεγονός ή θρησκεία και ακόμη περισσότερο η ζωή υφίσταται μια πλήρη μεταβολή της ισορροπίας της. Αυτό που τώρα εισέρχεται στον κόσμο είναι μια διδασκαλία που δεν τοποθετεί τίποτε άλλο υψηλότερα από τον άνθρωπο, επειδή ο ίδιος ο Θεός αναλαμβάνει τη μορφή ανθρώπου για ν' αποκαλύψει την κλήση και το νόημα του ανθρώπου ως θεϊκού πλάσματος. Από το σημείο αυτό κι έπειτα ο άνθρωπος είναι ελεύθερος. Τίποτε πλέον δεν βρίσκεται από πάνω του, επειδή ο ίδιος ο κόσμος είναι δικός του ως δώρο του Θεού, για να εκπληρώσει έτσι ο άνθρωπος τον θεϊκό του προορισμό.

Από τη στιγμή πού ή Παναγία εισήλθε στα "άγια των αγίων", ή ίδια ή ζωή έγινε Ναός. Κι όταν εορτάζουμε τα Εισόδιά της, εορτάζουμε το θείο νόημα του ανθρώπου και τη λαμπρότητα της υψηλής του κλήσεως. Δεν γίνεται λοιπόν να εξαφανιστούν και να ξεριζωθούν όλ' αυτά από τη μνήμη του ανθρώπου».

«Αναζητώ...»

«Θυμήθηκα πως είπες: "Αναζητήστε με". Για τούτο, Κύριε, το πρόσωπό σου αναζητώ. Μην κρύβεσαι από μένα!» (Ψαλμ. 27,8-9).

«Ευαγγελιστής Ματθαίος»

«Μια μέρα, όπως καθόμουν στο τελωνείο, παρουσιάστηκε Εκείνος. Είχε ένα πρόσωπο τόσο άδολο, μια φωνή αποφασισμένη να φτάσει στα άκρα. "Άφησέ τα όλα κι ακολούθησέ με", είπε, κι εγώ σηκώθηκα και περπάταγα πίσω Του κι ευχόμουνα να με πηγαίνει.

"Επιτέλους, κάποιος που πάνω Του θρυμματίζεται η γνωστή εικόνα της ζωής", σκεφτόμουν χαρούμενος, και χωρίς δεύτερη συζήτηση εγκατέλειψα τη δουλειά του τελώνη. Εξάλλου, μόνο ένα χέρι χρειαζότανε να με τραβήξει κι όλα θα τα παράταγα...».

(«Ευαγγελιστής Ματθαίος» -από το βιβλίο «Εκείνος» της Ελεωνόρας Σταθοπούλου).

Καλή Σαρακοστή των Χριστουγέννων!

Αρχίζει το Σαρανταλείτουργο...

Από την Τετάρτη 15  Νοεμβρίου  μέχρι  την Δευτέρα  25  Δεκεμβρίου θα  τελείται  στον  Ναό  μας, επί τη  ευκαιρία της εορτής των Χριστουγέννων,  καθημερινά η Θεία Λειτουργία υπέρ υγείας και αναρρώσεως των Οικείων  μας  και  υπέρ  αναπαύσεως  των  ψυχών  των  κεκοιμημένων  αδελφών μας.

Ἡ τέλεση τοῦ Σαρανταλείτουργου ἀποτελεῖ πολὺ μεγάλη εὐλογία. Εἶναι μιὰ θαυμάσια εὐκαιρία γιὰ βίωση τὴς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, γιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸν πλοῦτο τῆς ὑμνολογίας καὶ τῆς ἀκροάσεως τῶν θείων Γραφῶν, γιὰ συχνότερη θεία κοινωνία, γιὰ συχνότερη συγκρότηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας.

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς λέει:
«Σπουδάζετε πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. Ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ».

Δηλαδὴ «Προσπαθεῖστε μὲ σπουδὴ νὰ ἔρχεσθε ὅλοι στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), γιὰ νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν δοξολογεῖτε. Διότι ὅταν συχνά ἔρχεσθε στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), συντρίβονται οι δυνάμεις του σατανᾶ καί λύεται κάθε ὀλέθρια ἐνέργεια του».

Ἡ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας δὲν εἶναι μαγική. Εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας ἐν Χριστῷ. Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.

Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε προσφέρουμε τὰ Δῶρα μας στὸ Θεό, τὸν Ἄρτο καὶ τὸν Οἶνο, προσευχόμενοι γιὰ ζῶντες καὶ κεκοιμημένους ἀδελφούς μας. Ἡ μνημόνευση τῶν ὀνομάτων τῶν ζώντων καὶ κεκοιμημένων προσώπων (ἀνάγνωση τῶν «Διπτύχων») εἶναι ἔργο πολὺ σημαντικὸ καὶ ἱερό, ποὺ θεσμοθετήθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ ἐπιτελεῖται ἀδιάλειπτα μέσα στοὺς αἰῶνες.

13 Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου...

Από την Αρχιερατική Αγρυπνία στον Άγιο Νικόλαο...

Φωτοθήκη από την Αρχιερατική Αγρυπνία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωανίνων κ.κ. Μαξίμου στον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους» επί τη μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού, παρουσία της Ενωσης των εν Ηπείρω Αποφοίτων της Ριζαρεἰου Εκκλησιαστικής Σχολής -πολλά μέλη της οποίας επάνδρωσαν τα αναλόγια- και πλήθους πιστών...

(Πηγή φωτογραφιών: Ιστότοπος Ι. Μ. Ιωαννίνων).

Σαρανταλείτουργο «εις Κοπάνους»

Σαρανταλείτουργο, η τέλεση, δηλαδή, της Θείας Λειτουργίας για σαράντα συνεχείς μέρες, θα πραγματοποιηθεί και φέτος στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», αρχής γενομένης από την ερχόμενη Τετάρτη 15 Νοεμβρίου μέχρι τα Χριστούγεννα.

Όσοι επιθυμούν, μπορούν να δώσουν προς μνημόνευσιν στους ιερείς του Ναού τα ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων.

8 Νοεμβρίου 1930...

8 Νοεμβρίου 1930. 

Ο μητροπολίτης Σπυρίδων θεμελιώνει το κτίριο της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας, το οποίο εγκαινίασε οκτώ χρόνια αργότερα την ίδια ημερομηνία. Όλες οι θεμελιώσεις και τα εγκαίνια σχολείων στα Γιάννινα γίνονταν την ημέρα που τιμάται η μνήμη των ευεργετών, γιατί όλα χτίζονταν με δωρεές... 

(Φωτογραφία από το αρχείο του δημοσιογράφου Θωμά Νούσια).

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ...

Η Σύναξη των Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων δυνάμεων τιμάται στις 8 Νοεμβρίου και μ' αυτή την αφορμή, ας θυμηθούμε μια παλιότερη ανάρτησή μας σχετικά με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, που ήταν ο πρώτος πολιούχος των Ιωαννίνων, πριν το Νεομάρτυρα άγιο Γεώργιο...

Διαβάστε σχετικά, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2016/11/blog-post_62.html

Την ίδια μέρα, την 8η Νοεμβρίου κάθε χρόνου, η πόλη των Ιωαννίνων μνημονεύει ευγνωμόνως τους αδερφούς Ζωσιμάδες και όλους τους Μεγάλους Ηπειρώτες Ευεργέτες, με το καθιερωμένο Αρχιερατικό Μνημόσυνο στον Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου «της Μητρόπολης».

Αρχιερατική Αγρυπνία

Αρχιερατική Αγρυπνία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. κ. Μαξίμου, θα τελεσθεί την ερχόμενη Τετάρτη 08 Νοεμβρίου, στις 8 το βράδυ, στον Ιερό Ναό Άγιου Νικόλαου «εις Κοπάνους», επί τη μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού.

Εκεί, η Ενωση των εν Ηπείρω Αποφοίτων της Ριζαρεἰου Εκκλησιαστικής Σχολής θα τιμήσει τον προστάτη Άγιό της, αφού ο Άγιος Νεκτάριος διετέλεσε διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, κατά την περίοδο 1894 - 1908.

Ευχέλαιο

Την ερχόμενη Δευτέρα 06 Νοεμβρίου και ώρα 5 το απόγευμα θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», όπως την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα, το ιερό μυστήριο του Ευχελαίου.