Ευλογημένο το νέο εκκλησιαστικό έτος

«Ίνδικτον ημίν ευλόγει νέου χρόνου,

ώ και παλαιέ και δι' ανθρώπους νέε».

Στη Σύναξη στην Πόλη...

 

Συνεχίζονται στην Κωνσταντινούπολη οι εργασίες της Σύναξης της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με τη συμμετοχή Μητροπολιτών των Νέων Χωρών, στις οποίες συμμετέχει και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος.

Στην Κωνσταντινούπολη...

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ιωαννίνων Μάξιμο στην Κωνσταντινούπολη, στην Αγία Τριάδα Πέραν, όπου διεξάγεται η Σύνοδος της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, με τη συμμετοχή των Μητροπολιτών των λεγομένων Νέων Χωρών, ανάμεσα στους οποίους και ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων.

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και η αποτομή της κεφαλής του

Πληροφορίες γιά τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο ἔχουμε ἀπ τήν Καινή Διαθήκη καί τόν Ἑβραῖο ἱστορικό Ἰώσηπο (Ἀρχαιολ. XVIII, 5, 2). Σ′ αὐτόν ἐπίσης ἀναφέρονται σάν μία μεσσιανική μορφή καί τά λεγόμενα Μανδαϊκά Κείμενα. Ὁ Ἰωάννης παρουσιάζεται ὡς προφήτης τῆς ἀναμενόμενης ἡμέρας τῆς κρίσης τοῦ Κυρίου καί τῆς ἐγκαθίδρυσης μίας νέας τάξης πραγμάτων κηρύττοντας στήν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας «μετανοεῖτε• ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 3, 2). Ἑρμηνεύει τό ἔργο του σάν μία προετοιμασία γιά τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία, κατά τήν πρόρρηση τοῦ Ἠσαΐα: «ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου». Γι′ αὐτό κι ὀνομάστηκε Πρόδρομος. Καταγόταν ἀπό ἱερατική οἰκογένεια (οἱ γονεῖς του ἀναφέρονται ὡς Ζαχαρίας καί Ἐλισάβετ), καί φαίνεται νά μή συμπαθοῦσε ἰδιαίτερα τό πολιτικό ἀλλά καί θρησκευτικό κατεστημένο τῆς ἐποχῆς του. Ἡ ζωή καί ἡ ἐμφάνισή του ἐπίσης δείχνουν τήν ἀντιθεσή του πρός τήν πολιτιστική διαφθορά τῆς κοινωνίας του.
Ἐκτός ἀπό τήν προφητική του παρουσία ὁ Ἰωάννης βάπτιζε, καί γι′ αὐτό ἔχει μείνει γνωστός στήν ἱστορία ὡς Βαπιστής. Σύμφωνα μέ τόν Ἰώσηπο, τό βάπτισμα τοῦ Ἰωάννη εἶχε τήν ἠθική σημασία τῶν καθαρμῶν, ὅπως γινόταν καί ἀπό ὁρισμένα ἐθνικά θρησκευτικά κινήματα τῆς ἐποχῆς του (νεοπυθαγόριοι). Στήν Καινή Διαθήκη ὅμως τό βάπτισμα τοῦ Ἰωάννη εἶχε καί μεσσιανικό ἡ ἐσχατολογικό χαρακτήρα καί δέν ἦταν μόνο ἀποκαθαρτικό τῶν ἁμαρτιῶν: «βάπτισμα μετανοίας τῷ λαῷ λέγων εἰς τόν ἐρχόμενον μετ′ αὐτόν ἵνα πιστεύσωσι» (ΙΙράξ. 19, 4). Μέ τό βάπτισμά του προετοίμαζε τό λαό γιά νά δεχθεῖ τόν Μεσσία.

Ἡ σημασία τοῦ ἔργου τοῦ Βαπτιστή Ἰωάννη βρίσκεται στό γεγονός ὅτι ἀπό τή διδασκαλία του προῆλθε τό χριστιανικό κίνημα. Στό Εὐαγγέλιο τοῦ Εὐαγγελιστή Ἰωάννη (1:6 κ.ἑξ.) διαφαίνεται ὅτι οἱ πρῶτοι μαθητές τοῦ Ἰησοῦ βγῆκαν ἀπό τή διδασκαλία τοῦ Βαπτιστή. Πράγματι τήν ἐποχή αὐτή ἀλλά καί τήν περίοδο μετά τή ζωή καί τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρχε στήν Παλαιστίνη κάποια κίνηση παράλληλη πρός τή χριστιανική μέ κεντρική τή μορφή τοῦ Ἰωάννη. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός ἀξιολογεῖ τή μορφή τοῦ Ἰωάννη μέ τά λόγια: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γενντοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ…» (Ματθ. 11:11 κ.ἑξ.).

Στά Μανδαϊκά κείμενα ὁ Ἰωάννης ἐμφανίζεται σάν θεία μεσσιανική μορφή μέ στόχους σωτηριολογικούς, κάτι δηλ. σάν τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅμως ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης ἀναγνωρίζει τήν ἀνωτερότητα τοῦ Χριστοῦ: «Οὗτος (ὁ Ἰωάννης) ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περί τοῦ φωτός» (Ἰωάν. 1:8).

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική συνείδηση παρουσίασε τόν Τίμιο Πρόδρομο σάν τό συνδετικό κρίκο τῶν δύο κόσμων, τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, γιατί στό πρόσωπό του συγκεντρώνονται ὅλα τά χαρακτηριστικά, τόσο τῶν προφητῶν καί τῶν δικαίων, ὅσο καί τῶν μαρτύρων καί ἀποστόλων τῆς περιόδου τῆς Καινῆς Διαθήκης. Εἶναι ὁ μοναδικός Προφήτης πού προφητεύτηκε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη (Μαλαχ. 3:1), καί μάλιστα «περισσότερον προφήτου» (Λουκ. 7:26), ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς τόν ἀποκάλεσε. Φώτισε τούς «καθημένους ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του, ὥστε νά μπορέσουν νά ἀναγνωρίσουν στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τόν ἀναμενόμενο Μεσσία καί νά πιστεύσουν σ′ Αὐτόν. «Δείκνυσι παρόντα, ὅν πόρρωθεν προμελετᾶ ὁ νόμος καί οἱ προφῆται, τόν ἕνα καί μόνον Θεόν», ὅπως λέγει ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξάνδρεας. Ἔγινε γιά τούς δικαίους «ὁ ἐπίγειος ἄγγελος», γιά τούς ἀποστόλους ὁ πρῶτος κήρυκας τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, γιά τούς μοναχούς ὁ υἱός τῆς ἐρήμου, γιά τούς μάρτυρες ἐκεῖνος πού σφράγισε μέ τό αἷμα του τήν ἀπόλυτη πίστη του στόν Χριστό.

Ὁ θάνατος τοῦ Ἰωάννη περιγράφεται στά τρία πρῶτα Εὐαγγέλια, καί ἰδίως ἀπό τόν Μάρκο, μέ ἰδιαίτερη δραματικότητα. Οἱ Εὐαγγελιστές παρουσιάζουν τόν Ἰωάννη νά ἐλέγχει τήν ἀνήθικη συμπεριφορά τοῦ βασιλιᾶ Ἡρώδη Ἀντίπα, ἰδιαίτερα τοῦ γάμου του μέ τήν Ἡρωδιάδα, πού τή χώρισε ἀπό τόν ἀδερφό του Φίλιππο καί τήν παντρεύτηκε ὁ ἴδιος. Ὁ ἱστορικός Ἰώσηπος λέει πώς ὁ Ἡρώδης φοβήθηκε ὅτι θά ξεσπάσει πολιτική ἐπανάσταση ἀπό τό κίνημα τοῦ Βαπτιστῆ κι ἔκρινε φρόνιμο νά ἀποφύγει κάτι τέτοιο μέ τό νά συλλάβει καί νά φυλακίσει τόν Ἰωάννη στά μπουντρούμια τοῦ παλατιοῦ του στή Μαχαιρούντα, στό νοτιότερο σημεῖο τῆς Νεκρᾶς Θάλασσας.

Ὅπως κι ἄν ἔχει τό πράγμα, οἱ Εὐαγγελιστές βασίζονται στήν παράδοση θέλοντας νά ἀποδώσουν τήν πραγματικότητα, καί παρουσιάζουν τήν εἰκόνα τῆς θανάτωσης τοῦ Ἰωάννη ὡς ἑξῆς: Ὁ Ἡρώδης γιόρταζε τά γενέθλιά του δίνοντας ἕνα μεγάλο γεῦμα στούς ἄρχοντες τῆς Ἰουδαίας. Πρός τιμή τῶν καλεσμένων χόρεψε ἡ Σαλώμη, καί μόλις ἡ κοπέλα τελείωσε τό χορό της, ὁ Ἡρώδης συγκινημένος τή ρώτησε μέ ποιό τρόπο θά ἤθελε νά τήν ἀνταμείψει. Αὐτή σέ συννενόηση μέ τή μητέρα της ζήτησε τό κεφάλι τοῦ Ἰωάννη «ἐπί πίνακι». Στό ἐπάνω μέρος τοῦ παλατιοῦ συνεχίζεται τό γλέντι καί ὁ χορός, καί μέσα σ′ αὐτήν τήν ἀτμόσφαιρα ὅλης τῆς ἀφρόκρεμας τῶν διεφθαρμένων τῆς Γαλιλαίας λαμβάνεται ἀπόφαση γιά τήν τύχη τοῦ πιό ἀξιόλογου μετά τόν Ἰησοῦ Χριστό ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς.

Ἡ σύλληψη καί μαρτυρική ἐκτέλεση τοῦ Ἰωάννη δημιούργησε πραγματικό πνευματικό σάλο. Ὡστόσο τό κήρυγμά του εἶχε ριζώσει καί ὁ δρόμος γιά τόν Σωτήρα εἶχε ἀνοιχθεῖ. Οἱ Συνοπτικοί Εὐαγγελιστές θεωροῦν τό γεγονός τῆς θανάτωσης τοῦ Βαπτιστῆ ὡς μήνυμα πρός τόν Ἰησοῦ γιά νά ἀρχίσει τή δική του δράση. Γι′ αὐτό καί οἱ τρεῖς γράφουν περίπου τά ἑξῆς: «Μετά δέ τό παραδοθῆναι Ἰωάννην ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τήν Γαλιλαίαν κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί λέγων ὅτι πεπλήρωται ὁ καιρός καί ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ…» (Μάρκ. 1:14 καί πρλλ).

Ἡ σύνθεση τῆς εἰκόνας εἰκονογραφεῖ τό κείμενο ἀπό τό Εὐαγγέλιο τοῦ Μάρκου: «Καί εὐθέως ἀποστείλας ὁ βασιλεύς σπεκουλάτωρα ἐπέταξεν ἐνεχθῆναι τήν κεφαλήν αὐτοῦ. Ὁ δέ ἀπελθών ἀπεκεφάλισεν αὐτόν ἐν τῇ φυλακῇ, καί ἤνεγκε τήν κεφαλήν αὐτοῦ ἐπί πίνακι καί ἔδωκεν αὐτήν τῷ κορασίῳ, καί τό κοράσιον ἔδωκεν αὐτήν τῇ μητρί αὐτῆς». Μέσα στό κτίριο πού παριστάνει τό παλάτι τοῦ Ἡρώδη μέ ἐνσωματωμένη φυλακή στά ὑπόγειά του λαμβάνει χώρα τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου. Ὁ στρατιώτης πού ἔχει σύρει τό ξίφος ἀπ τή θήκη του ἔχει καταφέρει τό χτύπημα πάνω στό λαιμό τοῦ Προδρόμου καί ἑτοιμάζεται νά ἀποτελειώσει μέ δεύτερη προσπάθεια τό ἔργο του. Ὁ Ἅγιος μέ τά χέρια δεμένα, γονατιστός καί σκυμμένος πάνω ἀπό τό δίσκο δέχεται μέ πρόσωπο πού φανερώνει ἐσωτερική γαλήνη καί ταπεινοφροσύνη καρτερικά τό μαρτύριό του. Φοράει σκουροπράσινο χιτώνα καί ἀπό κάτω μηλωτή, ὅπως βρίσκουμε στό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο (3:4): «Εἶχε τό ἔνδυμα αὐτοῦ ἀπό τριχῶν καμήλου καί ζώνην δερματίνην περί τήν ὀσφύν αὐτοῦ». Τά μακριά μαλλιά καί γένια του εἶναι ἀτημέλητα, καί τά γυμνά μέρη τοῦ σώματός του ἐξαιρετικά ἀδύνατα: ἕνας ἀληθινός ἀθλητής τῆς ἐρήμου πού τρεφόταν μέ χόρτα καί μέλι ἀπό ἀγριομελίσσια ἐκεῖ ὅπου ζοῦσε.

Μπροστά ἀπό τόν Βαπτιστή ἡ βασιλοπούλα Σαλώμη κρατεῖ στά χέρια ἀσημένιο δίσκο καί εἶναι ἕτοιμη νά παραλάβει τήν Τίμια Κεφαλή. «Καί ἠνέχθη ἡ κεφαλή αὐτοῦ ἐπί πίνακι» (Ματθ. 14:11). Αὐτός ὁ δίσκος εἶναι χαρακτηριστικός καί στήν εἰκονογράφηση τῆς σκηνῆς ὅπου παριστάνεται ἡ «εὕρεση τῆς Τίμιας Κεφαλῆς». Οἱ εἰκόνες πού δείχνουν τή Σαλώμη νά μεταφέρει τό κεφάλι τοῦ Βαπτιστῆ «ἐπί πίνακι» μᾶς θυμίζουν ἀντίστοιχες ἀπό τό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Ἰουδήθ», ὅπου ἡ ὁμώνυμη ἡρωίδα τῶν Ἑβραίων κρατεῖ στά χέρια τό κομμένο κεφάλι τοῦ στρατηγοῦ Ὀλοφέρνη. Οἱ δύο μορφές ἀντικριστά ἐπιστέφονται μέ στέμμα: ὁ μέν Ἰωάννης μέ θεϊκό ὁλόχρυσο φωτοστέφανο, σημάδι τῆς οὐράνιας παρουσίας του, ἡ δέ Σαλώμη μέ βασιλική κορῶνα, ἔνδειξη τῆς ἐπίγειας κυριαρχίας της.

Ὁ Ρωμαῖος στρατιώτης μέ τά πόδια σέ διασκελισμό —πράγμα πού δηλώνει δράση— φοράει πλουμιστή στολή, καθώς προέρχεται ἀπό τό Αὐλικό περιβάλλον τοῦ βασιλιᾶ, καί στό κεφάλι ἔχει στρατιωτικό κράνος, περικεφαλαία. Τόσο αὐτός ὅσο καί ἡ Σαλώμη περιβάλλονται ἀπό τά κόκκινα βασιλικά χρώματα σέ ἀντίθεση μέ τόν Πρόδρομο πού τά σκοῦρα χρώματά του ἐκφράζουν στέρηση καί ταπεινότητα. Μέ τίς διαφορετικές χρωματικές ἀποδώσεις δηλώνονται ἔτσι καί οἱ διαφορετικοί κόσμοι στούς ὁποίους ἀνήκουν οἱ πρωταγωνιστές…

Τό οἰκοδόμημα σέ προοπτική στό φόντο τῆς σκηνῆς εἶναι ὁ χῶρος μέσα στόν ὁποῖο λαμβάνει χώρα τό μαρτύριο. Ἔχει φρουριακή μορφή μέ πολεμίστρες στήν κορυφή, ἐνῶ στήν κάτοψή του ἀνοίγεται τοξοειδής εἴσοδος μέ ξύλινη πόρτα πού φέρει σιδερένιους μοχλούς καί κλειδωνιές. ΙΙιό πάνω στόν ἴδιο τοῖχο ἡ πρόσοψη στολίζεται μέ πλούσια διακόσμηση. Στή δεξιά πλευρά τοῦ κτιρίου δεσπόζει τό παράθυρο τῆς φυλακῆς μέ τίς σιδερένιες ἀμπάρες του, καί πιό ψηλά εἰκονίζονται δύο μικρά τοξοειδῆ ἀνοίγματα. Τέλος, ἀριστερά στήν εἰκόνα πίσω ἀπ′ τό στρατιώτη παριστάνεται βραχῶδες ἔξαρμα.

Ἐκτιμώντας τή σύνθετη πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι αὐτό πού ἐπιδιώκεται νά τονισθεῖ δέν εἶναι τόσο τό μαρτύριο καθαυτό οὔτε καί ὁ τρόπος τῆς ἐκτέλεσής του, ἀλλά ἡ ἑτοιμότητα τοῦ Προδρόμου μπροστά στή Θυσία. Ὁ Ἰωάννης προετοίμασε τό δρόμο τοῦ Χριστοῦ καί ὑπέστη μαρτύριο πρίν ἀπ’ αὐτόν.

Από τό βιβλίο: Οἱ εἰκόνες τοῦ Δωδεκαόρτου

Ἀθαν. Διαλεκτόπουλου

Σύναξη στην Κωνσταντινούπολη

Με αφορμή την επικείμενη σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το Μάϊο του 2016, αλλά και για να συνεορτάσουν την αρχή της Ινδίκτου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος συγκάλεσε σε Σύναξη, από τις 29 Αυγούστου ως τις 2 Σεπτεμβρίου, το σύνολο της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, μαζί με τους Μητροπολίτες των λεγομένων Νέων Χωρών, που υπάγονται στην πνευματική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Τη διοίκηση των Μητροπόλεων αυτών εμπιστεύθηκε ο Οικουμενικός Θρόνος, με την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του 1928, στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος προσωρινώς και υπό συγκεκριμένους όρους...

Στην επικείμενη Σύναξη στην Κωνσταντινούπολη θα λάβει μέρος και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ένα Αφιέρωμα, μέσα από παλαιότερες αναρτήσεις στο «Εις Κοπάνους»:

Το Συναξάρι του Αγίου:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2011/08/24.html

Η εθνική διάσταση του έργου του αγίου Κοσμά του Αιτωλού:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2014/08/blog-post_23.html

Ο Άγιος Κοσμάς τιμάται από τον Αλή Πασά:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2014/08/blog-post_68.html

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης για την Κοίμηση της Θεοτόκου*

Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι και η Κοίμησις της υπεραγίας Θεοτόκου, ην σήμερον εορτάζει η Εκκλησία. Ευθύς από των πρώτων μ.Χ. αιώνων, έξοχος υπήρξεν η τιμή και ευλάβεια, ην απένεμον οι χριστιανοί προς την Παρθένον Μαρίαν. Αλλ’ η σημερινή εορτή είναι η κατ’ εξοχήν μνήμη της Θεοτόκου, άτε την Κοίμησιν αυτής υπόθεσιν έχουσα. Η Κοίμησις αύτη συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοσιν, τη 15 Αυγούστου, αλλά προϊόντος του χρόνου, συν τη καλλιεργεία και αναπτύξει του χριστιανικού πνεύματος, ετάχθη η προηγουμένη της ημέρας ταύτης δεκατετραήμερος εγκράτεια, προς τιμήν της υπεράγνου Θεομήτορος και αυτή γινομένη. Αγομένης της νηστείας ταύτης, ψάλλονται εν τοις ιεροίς ναοίς εναλλάξ καθ’ εκάστην, οι δύο μελωδικώτατοι Παρακλητικοί Κανόνες, η Μεγάλη λεγομένη παράκλησις και η Μικρά. Και αύτη μεν επιγράφεται «ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχού, η Θεοφάνους», και πιθανώτατον, ότι είναι του Θεοφάνους μάλλον, διότι πράγματι φαίνεται έργον δοκιμωτάτου ποιητού, η δε Μεγάλη παράκλησις είναι ποίημα του βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως. Εξόριστος από της βασιλευούσης, αλωθείσης υπό των Λατίνων, ο ατυχής εκείνος βασιλεύς, ευγλώττως εκχέει τα παράπονά του προς την μόνην πολιούχον αυτής και προστάτιδα: «Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; που προστρέξω λοιπόν και σωθήσομαι; Που πορευθώ;… Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι, και επί σε θαρρών κατέφυγον».

Περί το τέλος του Μεγάλου Παρακλητικού κανόνος ψάλλονται και τα κατανυκτικώτατα εκείνα εξαποστειλάρια.

Το πρώτον, ως εκ μέρους της Θεοτόκου, αρχαιοπρεπές και απέριττον, έχει ώδε: «Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα, και συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα». 

Το τρίτον, ικεσία εκ μέρους των πιστών, είναι περιπαθέστατον: «Και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των αγγέλων, παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει». Προς το τροπάριον τούτο συνδέεται ευσεβής τις δοξασία από στόματος εις στόμα φερομένη και ασπαστή παρ’ ορθοδόξοις χριστιανοίς, ότι, κατά την τελευταίαν Κρίσιν, και προ της φρικτής αποφάσεως του αδεκάστου δικαστού, η εύσπλαγχνος Μήτηρ και Παρθένος θ’ ανατείνη το τελευταίον χείρας ικέτιδας προς τον Υιόν της και Κύριον, επικαλουμένη την συγκατάβασιν αυτού επί των αμαρτωλών.

Μετά την δεκαπενθήμερον προπαρασκευήν και νηστείαν, άρχεται η εορτή, και μετ’ αυτήν τα μεθέορτα, ψαλλόμενα μέχρι της 23 του μηνός, καθ’ ην τελείται η απόδοσις της εορτής, η άλλως λεγομένη και Μετάστασις της Θεοτόκου.

Αλλά και όλος ο Αύγουστος μην θεωρείται αφιερωμένος εις την Θεομήτορα, εν τω ιερώ δε Άθω, τη ακροπόλει ταύτη της Ορθοδοξίας, ήτις εδέχθη μετά την πτώσιν της Βασιλευούσης όσα κειμήλια και θησαυρούς δεν περιεσύλησαν οι αλλόφυλοι, και όπου περιεσώθη προς τοις άλλοις και η προς την Θεοτόκον ιδιάζουσα τιμή και το προνόμιον του επ’ ονόματι αυτής σεμνύνεσθαι, τα μεθέορτα εξακολουθούσι και μετά την 23 του μηνός. Χάριν δε περιεργείας δύναται να σημειωθή και η σύμπτωσις, ότι ο Αύγουστος αστρονομικώς ανήκει εις το ζώδιον, το λεγόμενον της Παρθένου.

Κατ’ αυτήν την ημέραν της εορτής τα άσματα και οι ύμνοι είναι εκ των καλλίστων της Εκκλησίας. Ο,τι υψηλόν και ωραίον έγραψέ ποτέ ο Κοσμάς και ο Δαμασκηνός Ιωάννης, οι δύο μέγιστοι της Εκκλησίας μελοποιοί, τονίζεται την ημέραν ταύτην επ’ εκκλησίας, και η ακολουθία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αμιλλάται προς τας της Μεγάλης Εβδομάδος και των Χριστουγέννων.

Λυρικώτατος είναι ο ένθεος Κανών του ιερού Κοσμά, το «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη», εις ήχον α” αδόμενος, πανηγυρικώτατος δε ο του θείου Δαμασκηνού προς το «Ανοίξω το στόμα μου», εις δ” ήχον. Ο ειρμός της α” ωδής του α” ήχου έχει ως εξής: «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη, η ιερά και ευκλεής Παρθένε μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο, προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ μετά χορών και τυμπάνων, τω σω άδοντας Μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται».

Το α” τροπάριον της αυτής ωδής λέγει·

«Αμφεπονείτο αύλων τάξις, ουρανοβάμων εν Σιών το θείον σώμά σου· άφνω δε συρρεύσασα, των Αποστόλων η πληθύς, εκ περάτων Θεοτόκε, σοι παρέστησαν άρδην, μεθ’ ων Άχραντε, σου την σεπτήν, Παρθένε, μνήμην δοξάζομεν».

Και το β” τροπάριον·

«Νικητικά μεν βραβεία ήρω, κατά της φύσεως Αγνή, Θεόν κυήσασα· όμως μιμουμένη δε, τον ποιητήν σου και Υιόν, υπέρ φύσιν υποκύπτεις, τοις της φύσεως νόμοις· διο θνήσκουσα, συν τω Υιώ, εγείρη διαιωνίζουσα».

Αξιοσημείωτα είναι τα δύο τροπάρια της ε΄ ωδής του δ΄ ήχου, προς το «Εξέστη τα σύμπαντα»·

«Κροτείτωσαν σάλπιγγες, των θεολόγων σήμερον, γλώσσα δε πολύφθογγος ανθρώπων, νυν ευφημείτω, περιηχείτω αήρ, απείρω λαμπόμενος φωτί, άγγελοι υμνείτωσαν, της Παρθένου την κοίμησιν».

«Το Σκεύος διέπρεπε, της εκλογής τοις ύμνοις σου, όλος εξιστάμενος Παρθένε, έκδημος όλος, ιερωμένος Θεώ, τοις πάσι θεόληπτος και ων, όντως και δεικνύμενος, Θεοτόκε πανύμνητε».

Ο ειρμός της ζ” ωδής του α” ήχου, εν ω μνημονεύεται κατά χρέος η ιστορία των Τριών Παίδων, έχει ως έπεται·

«Ιταμώ θυμώ τε και πυρί, θείος έρως αντιταττόμενος, το μεν πυρ εδρόσιζε, τω θυμώ δε εγέλα, θεοπνεύστω λογική, τη των οσίων τριφθόγγω λύρα αντιφθεγγόμενος, μουσικοίς οργάνοις εν μέσω φλογός· ο δεδοξασμένος, των πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός ει».

Το επόμενον τω ειρμώ τούτω τροπάριον περιέχει ποιητικωτάτην παραβολήν, ή μάλλον αντίθεσιν, αφορμήν λαβούσαν εκ της συντρίψεως των πλακών της Διαθήκης υπό του Μωυσέως. «Θεοπνεύστους πλάκας Μωσής, γεγραμμένας τω θείω Πνεύματι, εν θυμώ συνέτριψεν, αλλ’ ο τούτου Δεσπότης, την τεκούσαν ασινή, τοις ουρανίοις φυλάξας δόμοις, νυν εισωκίσατο· συν αυτή σκιρτώντες, βοώμεν Χριστώ· ο δεδοξασμένος, των πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός ει».

Αλλ’ η χρυσή κορωνίς και το επιστέγασμα όλου του Κανόνος, είναι η ωραιοτάτη εκείνη καταβασία της θ” ωδής, μετά του Μεγαλυναρίου, ψαλλομένη και εν τη Λειτουργία·

«Αι γενεαί πάσαι, μακαρίζομέν σε, την μόνην Θεοτόκον.

«Νενίκηνται της φύσεως οι όροι, εν σοι Παρθένε άχραντε, παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν, προμνηστεύεται θάνατος· η μετά τόκον Παρθένος, και μετά θάνατον ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου».

*Εφημερίς, 15 Αυγούστου 1887

Καλή Παναγιά!

Ανδρέας Καραντώνης: «Αύγουστος, ο μήνας της Παναγιάς»

«Υπνωτισμένος από το φως, βλέποντας όπου κι αν ρίξω τη ματιά μου, εκκλησούλες, σταυροθόλια, τρούλλους άσπρους και γαλαζοβαμμένους, ανάλαφρα καμπαναριά σαν πύλες από ασβέστη χαραγμένες στον εκτυφλωτικό ουρανό, τριγυρισμένος από παλιές εικόνες θαμπές και ραγισμένες, όπου το πρόσωπο της Θεοτόκου μόλις αχνοφαίνεται, ακούοντας τις μαυροφορεμένες γριούλες να μιλάνε για τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, συλλογίζομαι τους βαθύτατους δεσμούς που δένουν το λαό μας με τη μητέρα του Χριστού... Μπροστά στο φαινόμενο της πίστης και στη δύναμη που δημιουργεί η πίστη, ο ανθρώπινος νους χάνει κάθε υπόσταση. Λιποθυμά. Μα η πίστη προς την Παναγιά και η λατρεία που της δείχνει ο λαός μας, έχει κάτι το ανείπωτο, το γλυκύτατα ανθρώπινο. Ο χριστιανικός ουρανός, είναι κατοικημένος από αναρίθμητες μορφές αγίων, οσίων και μαρτύρων που αντανακλάν εκεί ψηλά τον θρησκευτικό θρίαμβο της επίγειας ανθρώπινης αρετής. Στα χρόνια τα βυζαντινά η χριστιανική φαντασία, τους παράστησε στις εικόνες και στους τοίχους των ναών, σα να είχε μπροστά της, μικρογραφημένο, τον χριστιανικό ουρανό. Ζωντάνεψε θαυματουργά τα εσωτερικά των ναών με το πλήθος των αγίων και των οσίων, και, παρά τη μεταφυσική πνευματικότητα του ύφους τους, τους άφησε να φαίνουνται με την απλή ανθρώπινη παράσταση και μορφή τους. Έτσι τους κράτησε πολύ κοντά μας. Άπειροι δεσμοί, ψυχικοί, συναισθηματικοί, λατρευτικοί, δεσμοί πρόληψης, προτίμησης κι’ αγάπης, δένουν τον κάθε χριστιανό με καθέναν από τους σεπτούς κατοίκους του χριστιανικού ουρανού. Κάθε ένας από μας, έχει τον προτιμημένο του άγιο, τον όσιό του, το μάρτυρά του.
Γι’ αυτό, και χιλιάδες, ποικιλώνυμα ερημοκκλήσια στολίζουν τα βράχια, τους λόφους, τις ρεματιές, τις πλαγιές, τ’ ακρογιάλια της Ελλάδας.

Όμως, πέρα κι’ απάνω από τους ατομικούς αυτούς δεσμούς, υπάρχει η κοινή λατρεία όλων προς την Παναγιά που προστατεύει ακόμη και τους κολασμένους, και που το μητρικό της χαμόγελο ή δάκρυ, συγκλονίζει παράξενα και βυθίζει σε κατάνυξη τις καρδιές μας. Η ψυχική αυτή παράδοση, ξεκινά μαζί με τον Χριστιανισμό. Και φουντώνει στα βυζαντινά χρόνια, όπου η Παναγιά γίνεται κάτι σαν αρχαία Θεά, προστάτισσα μοναδική της απέραντης Αυτοκρατορίας, της πανίσχυρης βυζαντινής βασιλείας. Πόλη της, έδρα της, κατοικία της, είναι η Κωνσταντινούπολη. Έτσι η Παναγιά, βρίσκεται στα στόματα όλων, κάθε στιγμή, από τον Αυτοκράτορα και το Δεσπότη, ως τον πιο ταπεινό υπήκοο της Αυτοκρατορίας. Χιλιάδες ποιητές την υμνούν. Χιλιάδες ζωγράφοι την παρασταίνουν κατά μύριους τρόπους, και στέλνουν τις εικόνες της στα μοναστήρια, στα κελιά, στις λαύρες, στις σκήτες, στις μικρές και τις μεγάλες εκκλησιές. Η Παναγιά είναι μια διαρκής παρουσία του «Θείου», σε κάθε σπίτι, σε κάθε ψυχή. Είναι μια ζέστη, μια καλωσύνη, μια επιείκεια, μια φρόνηση, μια συμβουλή, μια σκέπη, μια στοργή, μια υπόσχεση. Ημερώνει, εξαγνίζει, θεραπεύει, καταλαγιάζει τα πάθη, γεννάει τη διάθεση της αγνής λατρείας, ενθουσιάζει, προσφέρει τη σωτηρία και την ελπίδα. Αυτή είναι η Παναγιά των Βυζαντινών κι’ αυτή την Παναγιά αισθανόμαστε και μεις σήμερα. Χίλια πρόσωπα, χίλιες όψεις έχει η Παναγιά· άπειροι μύθοι είναι πλεγμένοι με τη θεία της φύση και τα θαύματά της –και τούτο, γιατί η Παναγιά, είναι το βασικό θρησκευτικό στοιχείο της καθημερινής μας ζωής, είναι το στήριγμα της ψυχής του ελληνικού λαού...».

«ἡ Παναγία εἶναι ἡ βοήθειά μας...»

«Ἀληθινά , ἡ Παναγία εἶναι ἡ βοήθειά μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί μόνο τ' ὄνομά της χαροποιεῖ τήν ψυχή . Ἀλλά κι' ὅλος ὁ οὐρανός κι' ὅλη ἡ γῆ χαίρονται μέ τήν ἀγάπη της. Ἀξιοθαύμαστο κι' ἀκατανόητο πράγμα . Ζεῖ στούς οὐρανούς καί βλέπει ἀδιάκοπα τή δόξα τοῦ Θεοῦ , ἀλλά δέν λησμονεῖ κι ἐμᾶς τούς φτωχούς κι' ἀγκαλιάζει μέ τήν εὐσπλαγχνία της ὅλη τή γῆ κι' ὅλους τούς λαούς».

(Ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης)

Θεολογικές προσεγγίσεις στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος

(Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Νήσου Ιωαννίνων)

Μ' ένα κλικ στους παρακάτω συνδέσμους...

«Επόπται γεννηθέντες της εκείνου μεγαλειότητος...»:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2014/08/116.html

Η ερμηνεία της εορτής:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2014/08/blog-post_5.html