«Το Πνεύμα το Άγιο»

Του Αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Κίτσιου

«Ο πραγματικός σκοπός της ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος», είχε πει κάποτε ο όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ. Αλλά και η Εκκλησία σύσσωμη σε κάθε Θεία Λειτουργία ομολογεί την πίστη της στη θεότητά Του, στο Σύμβολο της Πίστεως. Αυτή είναι και η ομολογία του νεοεισερχόμενου μέλους στους κόλπους της Εκκλησίας. «Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν».

Από τα πρώτα χρόνια δημιουργήθηκε σοβαρό πρόβλημα στους κόλπους της εκκλησίας για την Τριαδικότητα του Θεού. Αν δηλαδή και τα τρία πρόσωπα είναι ένας Θεός. Το ανθρώπινο μυαλό αδυνατούσε να καταλάβει πώς μία φύση αποτελείται από τρία πρόσωπα. Πολλά προβλήματα δημιουργήθηκαν όταν προσπάθησαν να ερμηνεύσουν οι άνθρωποι το θεό με φιλοσοφικούς όρους.

Πρώτα ασχολήθηκαν με το Χριστό και αν Αυτός είναι Θεός. Η απάντηση δόθηκε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια το 325. Έπειτα οι πνευματομάχοι με αρχηγό το Μακεδόνιο αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως αμφισβήτησαν την θεότητα του Αγίου Πνεύματος. Κι εδώ η απάντηση δόθηκε από Θεοφώτιστους πατέρες που μιλούσαν οδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα. Το πρόβλημα λύθηκε το 381 στη Κωνσταντινούπολη από τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Αν όμως ρίξουμε μια προστατευτική ματιά στην Αγία Γραφή με τη βοήθεια του Θεού θα δούμε ότι ο ίδιος ο Χριστός μιλάει για τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος όπως μίλησε και για τον Θεό πατέρα αλλά και για τον Εαυτό του. Δηλαδή ο ίδιος ο Θεός αποκαλύπτοντας τον Εαυτό του μας πληροφορεί ότι αποτελείται από τρία πρόσωπα ή υποστάσεις.

Η πρώτη μαρτυρία είναι από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (28,19). Ο Χριστός απευθύνεται στους μαθητές Του και καθορίζοντας το έργο τους λέει «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Εδώ ο Χριστός αποκαλύπτει και τα πρόσωπα και τη φύση του Θεού. Με τη λέξη «όνομα» φαίνεται η μία κοινή φύση, η ίδια τιμή και η ίδια θέση των τριών προσώπων. Κανείς δεν είναι ανώτερος και κανείς κατώτερος Θεός. Έπειτα ο Χριστός αριθμεί και τα τρία πρόσωπα ξεχωριστά.

Η δεύτερη μαρτυρία υπάρχει πάλι στο Ματθαίον (12, 31-32). Ο Χριστός αναφέρεται στην βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Την θεωρεί ασυγχώρητη αμαρτία επειδή ακριβώς απευθύνεται στο Θεό. Τοποθετεί το Άγιο Πνεύμα πάνω από την ανθρώπινη φύση. Το ονομάζει δε ως πρόσωπο πραγματικό και όχι ως μια αόριστη δύναμη ή θεϊκή ενέργεια -είναι πρόσωπο και ως πρόσωπο δέχεται τη βλασφημία.

Στο κατά Ιωάννην (14,16) ο Χριστός αναφέρεται σ' ένα διάλογο που θα διεξαχθεί μετά την αναχώρησή Του από τη γη μεταξύ των προσώπων του Θεού. Ο Υιός ως παράκλητος (παρηγορητής) αναχωρώντας απ' τη γη δε θα αφήσει τον κόσμο μόνο του αλλά όπως λέει «εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα». Η λέξη «άλλον παράκλητο» δείχνει τον ερχομό ενός άλλου προσώπου που έχει ένα ιδιαίτερο έργο να εκτελέσει και θα μείνει μέσα στην Εκκλησία ως το τέλος του κόσμου.

Τέλος από το κατά Ιωάννην μαθαίνουμε και μία ιδιότητα του Αγίου Πνεύματος, την ιδιαίτερη προσωπική λειτουργία Του. «όταν δε έλθει ο παράκλητος (…) το Πνεύμα της αληθείας ο παρά του πατρός εκπορεύεται (…)». Εδώ ο Χριστός, μας δείχνει και το πρόσωπο και τη Φύση του Αγίου Πνεύματος. Υπάρχει μέσα ως ίδια Φύση - ουσία, στον Πατέρα. Δεν είναι δημιούργημα γιατί ο Χριστός λέει «εκπορεύεται», όχι κατασκευάζεται.

Άλλες μαρτυρίες υπάρχουν από τους Αποστόλους Παύλο στην Α΄ επιστολή προς Κορινθίους (2, 10-11) και από τον Πέτρο στις Πράξεις των Αποστόλων, το λεγόμενο και Ευαγγέλιο του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. 5, 3-4).

Ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι αποδεχόμαστε τη Θεότητα του Αγίου Πνεύματος, έτσι δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε στις αποφάσεις της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Θα αναφερθούμε σ' έναν ύμνο της Πεντηκοστής για να δούμε το ρόλο του παράκλητου τον οποίο δια του Υιού έπεμψε ο Πατήρ. Τι κάνει δηλαδή το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία; «Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το άγιον (…) όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας».

Άρα λοιπόν τα πάντα δίνονται στην Εκκλησία από το Άγιο Πνεύμα. Αυτό εξαγιάζει τη ζωή τον Χριστιανών και ενεργεί σε όλα τα Μυστήρια. Αυτό μοιράζει την ποικιλία των χαρισμάτων μέσα στο σώμα της Εκκλησίας σε κάθε μέλος χωριστά. Αυτό είναι που παρακαλεί ο επίσκοπος ή ο ιερέας να μεταβάλλει την ώρα της Θείας Λειτουργίας το ψωμί και τον οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού. «Μεταβαλών το Πνεύματί σου τω Αγίω». Τούτο χρόνια ο ιερέας μαρτυρεί και τη θεότητα του παράκλητου γιατί μόνο ο Θεός ο Δημιουργός της ύλης μπορεί να μεταβάλει τη φύση της ύλης σε κάποια άλλη ύλη.

Ας μείνουμε στη δεύτερη πρόταση για λίγο. Αφορά τη συγκρότηση της Εκκλησίας. Το Άγιο Πνεύμα συγκροτεί το θεσμό της Εκκλησίας στον ιστορικό χρόνο, στον παρόντα κόσμο. Φανερώνει την προαιώνια ύπαρξή της στα πρόσωπα του Θεού, αλλά και στο Θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού όπου γίνεται η ένωση κτιστού ανθρώπου και Άκτιστου Θεού. Μέσω της Πεντηκοστής η Εκκλησία εισέρχεται σ' ένα νέο στάδιο (τρόπο) ύπαρξης όπου ο Χριστός προσφέρει τον εαυτό του για τη σωτηρία των ανθρώπων. Μέσα στην Εκκλησία φανερώνεται η επιθυμία του Θεού για την «εν Χριστώ» σωτηρία των ανθρώπων. Η φανέρωση αυτή γίνεται με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα οδηγεί τον άνθρωπο σε μία νέα ζωή και του αποκαλύπτει τον τελικό προορισμό του. Αποκαλύπτει την «εν Χριστώ» ζωή που δεν είναι άλλη από τη Βασιλεία του Θεού. Με την έλευση του παρακλήτου πραγματοποιείται η υπόσχεση του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. «Σας συμφέρει να φύγω εγώ, διότι αν δε φύγω, ο Παράκλητος δε θα έλθει σε εσάς», είπε ο Χριστός στους Αποστόλους (Ιω. 16,7).

Ας δούμε όμως τον Παράκλητο στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας. Η ζωή στην Εκκλησία χαρακτηρίζεται ως «πνευματική» και οι άνθρωποι ως «πνευματικοί». Η σημασία είναι εδώ διαφορετική δεν αφορά το κοσμικό πνεύμα, την κοσμική μόρφωση. Ο πνευματοφόρος άνθρωπος είναι αυτός που φέρει μέσα του ένοικο τη Θεότητα, μπορεί να είναι αναλφάβητος αλλά να έχει τη Θεία γνώση.

Το Πνεύμα είναι αυτό που μας παρηγορεί σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας. Καλούμε τον Χριστό, τον «ιατρό των ψυχών και των σωμάτων» μας να μας θεραπεύσει σαν καλός Σαμαρείτης κι Εκείνος επιχέει «έλαιον και οίνον» στις πληγές μας. Μας στέλνει τον Παράκλητο, θεραπεία από την αμαρτία, σύντροφο στη ζωή, στήριγμα στις πτώσεις μας.

Είναι Αυτό που μας νοιώθει την ώρα της πνευματικής ασθένειας και οδηγεί την προσευχή μας στον Ουράνιο Πατέρα. Μας διδάσκει και μας προετοιμάζει για κάθε δύσκολη στιγμή μας. Έχοντας το Άγιο Πνεύμα μαζί μας «πάσαν νυν αποθώμεθα  μέριμνα» αφήνουμε τα πάντα στο Θεό.

Το Άγιο Πνεύμα είναι η πρόταση της Εκκλησίας για τις ανάγκες του κόσμου. Είναι ο μόνος γνήσιος Θεραπευτής της ανθρώπινης φύσης. Είναι η Απάντηση στις ερωτήσεις μας, το Φως στη ζωή μας, η Θύρα της Βασιλείας του Θεού, ο θησαυρός ο κρυμμένος στον αγρό, ο πλούτος του κόσμου. Ο Ευαγγελιστής της σωτηρίας μας.

Ας εκμεταλλευτούμε το Βάπτισμα, την ώρα της Πεντηκοστής μας, και ας προσπαθήσουμε να αναζωπυρώσουμε τα χαρίσματα που μας δόθηκαν με Χρίσμα κάνοντας το πλήρωμα της Θεότητος ένοικο της καρδίας μας. Αμήν.

Ψυχοσάββατο «εις Κοπάνους»

«Μνήσθητι Κύριε πάντων των επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου κεκοιμημένων ευσεβώς ορθοδόξων χριστιανών, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομονάχων, ιεροδιακόνων, μοναχών, μοναζουσών, πατέρων, προπατόρων, πάππων, προπάππων, γονέων, συζύγων, τέκνων, αδελφών και συγγενών ημών εκ των απ' αρχής και μέχρι των εσχάτων».

Το Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως και τα άλλα Μυστήρια της Εκκλησίας

Γράφει ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Κίτσιος

Αν προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε έναν ορισμό για τη λέξη Μυστήριο στη ζωή της Εκκλησίας, όπως αυτή αποτυπώνεται στην Αγία Γραφή και τα έργα των Πατέρων της, δε θα βρούμε.

Αλλά ξεφυλλίζοντας τα εγχειρίδια Δογματικής, που διδάσκονται στις Θεολογικές Σχολές, θα δούμε πως: «Μυστήρια λέμε τις θεοσύστατες τελετές που φανερώνουν τη θεία Χάρη», ή κάτι ανάλογο.

Εμείς ως Χριστιανοί πιστεύουμε ότι ο Θεός αποκαλύφθηκε σ’ εμάς και μπορεί να γίνεται κατανοητό από εμάς όχι η φύση Του αλλά μόνο οι ενέργειές Του. Πιστεύουμε ότι ο Θεός από τη στιγμή που έπλασε την Κτίση βρίσκεται σε διαρκή σχέση μαζί της. Ακόμη και όταν ο άνθρωπος απομάκρυνε τον εαυτό του απ’ το Θεό, Εκείνος δεν τον εγκατέλειψε αλλά δια των Άκτιστων ενεργειών Του, «συνέχει και συγκροτεί» όλη τη Δημιουργία.

Σε κάποια χρονική στιγμή ο Θεός αποφάσισε και αποκάλυψε τον Εαυτό Του στον άνθρωπο σε μια δυναμική ενέργεια. Αυτή η αποκάλυψη είχε ως στόχο να πλουτίσει την Κτίση και να την κάνει μέτοχο στις θείες ενέργειες, ώστε να μπορέσει ανακαινούμενη να αποκτήσει το «αρχαίον κάλος» της.

Και ο πλουτισμός δεν αφορά τίποτε άλλο παρά τη συμμετοχή στη ζωή του Θεού. Δηλαδή ο άνθρωπος μετά το βιολογικό θάνατο να μην υποστεί και τον πνευματικό θάνατο που θα τον κρατήσει για πάντα μακριά απ’ το Θεό. Γι’ αυτό στόχος αυτής της σχέσης δεν είναι ο άνθρωπος να είναι «ηθικός» για να πλησιάσει το Θεό αλλά πλησιάζοντάς Τον να αποκτήσει τη θεία αγαθότητα. Μιας και ο Θεός απ’ τη φύση Του είναι Αγαθός, παρέχει στον άνθρωπο αυτή τη δυνατότητα. Να γίνει δηλαδή κατά Χάρη αγαθός, κατά χάριν θεός.

Κι όλη αυτή η σχέση αποτελεί από μόνη της ένα μυστήριο. Πως δηλαδή ο Άκτιστος Θεός ενεργώντας συνέλαβε το σχέδιο της Δημιουργίας, πως δημιούργησε την κτιστή, πως της έδωσε μορφή. Και τέλος το σημαντικότερο, πως ενήργησε για να εξαγιάσει τον άνθρωπο και να τον κάνει μέτοχο της Βασιλείας Του.

Οι φανερώσεις του Θεού συμβάλλουν στο να βοηθήσουν τον άνθρωπο και λέγονται θεοφάνειες ή φωτοφάνειες. Κύριος στόχος τους είναι η θεραπεία της ανθρώπινης φύσης και εν γένει όλης της Δημιουργίας.

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω, τα μυστήρια αποτελούν εκφάνσεις (φανερώσεις) της σχέσης Άκτιστου Θεού και κτιστής Δημιουργίας και κυρίως του ανθρώπου. Συμβάλλουν στην τελείωση και προκοπή του ανθρώπου. Έτσι λοιπόν χάνεται κάθε έννοια «μαγικότητας» απ’ αυτά. Γιατί τα μυστήρια είναι συγκεκριμένα φαινόμενα που φανερώνουν την ενότητα αισθητών και νοητών πραγμάτων. Γι’ αυτό κάθε μυστήριο δε μπορεί να θεωρηθεί αυτόνομη πράξη, ανεξάρτητο από τα άλλα και άσχετο με την ιστορική πραγματικότητα του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας.

Επιπλέον τα μυστήρια αποτελούνται από συγκεκριμένα υλικά στοιχεία (κτιστά) που μέσω της θείας ενέργειας (άκτιστο) αγιάζονται και μεταμορφώνονται. Η Εκκλησία λοιπόν μέσω των μυστηρίων παρέχει τη θεία Χάρη για να θεραπεύσει το (κτιστό) σώμα της και να το λυτρώσει απ’ τη διάβρωση που προξενεί η αμαρτία.

Τα μυστήρια δεν αποτελούν επιπρόσθετες πράξεις στο σώμα της Εκκλησίας. Αλλά είναι οργανικές λειτουργίες του ενιαίου εκκλησιαστικού σώματος. Δεν αφορούν μέρος της Εκκλησίας αλλά το σύνολό της. Δεν τα τελεί επιλεκτικά μέρος των πιστών αλλά έχει χρέος να συμμετέχει σ’ αυτά το σύνολο των πιστών. Είναι αυτό ακριβώς που είχε ειπωθεί τον 14^ο αιώνα και έχει διαχρονική αξία. Ότι δηλαδή η Εκκλησία «σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις».

Αυτό φαίνεται κυρίως στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας όπου η εκκλησιαστική κοινότητα συγκροτείται σε σώμα και συμμετέχει ζωντανά στη θεία ζωή. Από τις απαρχές της Δημιουργίας ως την αναμενόμενη Δεύτερη Παρουσία του Χριστού, νικώντας κατ’ αυτή τη συμμετοχή τις δαιμονικές δυνάμεις.

Γι’ αυτό λοιπόν δε μπορούμε να ορίσουμε τι σημαίνει μυστήριο. Γιατί τα μυστήρια είναι και δίνουν ζωή και η ζωή δε μπορεί να οριστεί αφού Ζωή είναι ο ίδιος ο Θεός. Μπορούμε όμως να τα περιγράψουμε σαν μέλη ενός ενιαίου συνόλου. Σαν τα κλαδιά ενός δέντρου, σαν τα κλήματα ενός αμπελιού, σαν τα μέλη του σώματος.

Και αυτές οι εικόνες δεν αφορούν σε αφηρημένες «φιλοσοφικές» έννοιες αλλά αποτελούν σύμβολα της ιστορικής εξέλιξης της ανθρώπινης σωτηρίας. Συμβολίζουν δηλαδή όλες τις ενέργειες του Άκτιστου Θεού στην ιστορία της θείας οικονομίας. Αλλού πάλι τα μυστήρια ονομάζονται «θύρες» και «πύλες» απ’ τις οποίες εισέρχεται ο Χριστός ως λυτρωτικό φώς για να θεραπεύσει τον κτιστό άνθρωπο.

Και ασφαλώς δε μπορούν να θεωρηθούν τα μυστήρια «μαγικές πράξεις». Πρώτα γιατί φανερώνουν τη λειτουργία ενός συγκεκριμένου ιστορικού σώματος αλλά και επειδή έχουν ως βάση τους, ως αρχή ύπαρξης, ένα φυσικό φαινόμενο ή ένα ιστορικό γεγονός. Επίσης δεν μπορούν να αριθμηθούν επακριβώς αλλά τονίζονται τα κυριότερα από αυτά.

Η διάκριση των μυστηρίων θα μπορούσε να στηριχθεί μόνο στο σκοπό που επιδιώκεται και στο αποτέλεσμα που φέρουν. Δηλαδή τι ακριβώς είναι ανάγκη να εξαγιασθεί την καθορισμένη χρονική στιγμή μέσα στο σύνολο του όλου εξαγιασμού.

 Ας δούμε όμως τι σημαίνει αυτό.

 Ας ξεκινήσουμε με το μυστήριο του Βαπτίσματος μιας και είναι το κατ’ εξοχήν μυστήριο που κανείς εισέρχεται στο εκκλησιαστικό σώμα. Αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρχει και να έχει θεραπευτική ισχύ αν δε στηριζόταν σε κάποια θεία ενέργεια. Κι αυτή είναι η σάρκωση, ο δια σταυρού θάνατος και η ένδοξη ανάσταση. Το αυτό ισχύει και για το λεγόμενο Μυστήριο Των Μυστηρίων, τη Θεία Ευχαριστία, όπου συγκροτείται το εκκλησιαστικό σώμα και έρχεται σε κοινωνία με την κεφαλή του το Χριστό. Και το Χρίσμα επίσης σχετίζεται με τη σάρκωση γιατί σ’ αυτό χρίεται η ανθρώπινη φύση προσλαμβανόμενη από τον Υιό και λόγο του Θεού. Το αυτό ισχύει για την Ιεροσύνη αφού ο πρώτος και Μέγας Αρχιερεύς είναι ο Χριστός ο οποίος προσφέρει ως θυσία τον ίδιο τον εαυτό του. Ο Γάμος επίσης υπάρχει από την αρχή της δημιουργίας αφού ο Θεός «εποίησεν άρσεν και θήλυ» τον άνθρωπο και η παρουσία του Χριστού στο γάμο της Κανά ενισχύει την ιερότητα του γάμου.

Μέρος λοιπόν της μυστηριακής ολότητας αποτελεί και το μυστήριο της Μετάνοιας και της Εξομολογήσεως. Στην κυριολεξία αποτελείται από δύο μέρη.

 Το πρώτο μέρος αποτελεί η Μετάνοια που συνίσταται στην εξολοκλήρου μεταστροφή ενός ανθρώπου ή ενός λαού από τη διάπραξη θελημάτων αντιθέτων από το θέλημα του Θεού, στην εφαρμογή του Θείου θελήματος. Γεγονός που συνεπάγεται τη μετάβαση από την παραφύση στην κατά φύση ζωή.

Στο δεύτερο μέρος φαίνεται η εξουσία που έχει δοθεί στο σώμα της Εκκλησίας, να ενεργεί ως σύνολο, ή ως μέρος διαμέσου των φορέων των χαρισμάτων που είναι ο επίσκοπος και το σύνολο των πρεσβυτέρων, ώστε να συγχωρεί επί γης αμαρτίες κατόπιν εξομολογήσεως.

Τι σημαίνει όμως άφεση αμαρτιών; Σύμφωνα με το στόχο των μυστηρίων η άφεση σημαίνει θεραπεία. Και θεραπεία είναι ενέργεια άκτιστη για την αποκατάσταση του ανθρώπου στην πρώτη κατάσταση. Γι’ αυτό τα επιτίμια έχουν χαρακτήρα θεραπευτικό και όχι νομικό.

Τα πρώτα χρόνια η εξομολόγηση γινόταν δημόσια με παρών όλο το εκκλησιαστικό σώμα αφού από αυτό απορρέει όλη η δύναμη της συγχωρήσεως, αφού κάθε μυστήριο σημαίνει σύναξη. Όμως από τον Δ΄ αιώνα και εξής καθιερώνεται η μυστικότητα του μυστηρίου για διάφορους λόγους, ο πιο σημαντικός είναι ότι στον ανθρώπινο νόμο για κάποια αμαρτήματα ισχύει η ποινή του θανάτου με συνακόλουθο την χαλάρωση του χριστιανικού ζήλου για τη σωτηρία της ψυχής.

Την εξομολόγηση διακινούσε ο επίσκοπος και αργότερα ορισμένοι εκ των πρεσβυτέρων, ως χαρισματικός εκπρόσωπος της εκκλησιαστικής κοινότητας, ώστε δια μέσω αυτού να συμμετέχει και ενεργεί όλο το σώμα.

Το μυστήριο τούτο δε, τελείται εφάπαξ, όπως η βάπτιση ή η ιεροσύνη αλλά είναι επαλαμβανόμενο, όπως η Θεία Ευχαριστία. Ο λόγος είναι ότι η θεραπεία από τη φθορά της αμαρτίας είναι συνεχής και δεν επιτυγχάνεται μία φορά. Έχει τη σημασία του αναβαπτισμού, της ανακαίνισης της φύσεως.

Συντελεί στην κάθαρση και οδήγηση του νου στο Θεό, στη λύπη που προξενεί η αμαρτωλότητα και η αίσθηση απώλειας του Θεού και τελικά οδηγεί σε μία συνεχή και αδιάκοπη σχέση με Αυτόν. Θεωρείται ως το πλέον θεραπευτικό και ικανό να ανορθώσει την πεσμένη ανθρώπινη φύση.

Τέλος αποτελεί δε θεμέλιο της μοναστικής ζωής και άσκησης. Αμήν

Το Άγιον Όρος με το φακό του Κώστα Μπαλάφα

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, 1969-2001".

Στη Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων.

Εγκαίνια: Πέμπτη 28 Μαΐου, ώρα 20.00 μ.μ.

Ο Κώστας Μπαλάφας, επισκέφθηκε το Άγιο Όρος αρκετές φορές από το 1969 έως το 2001, με στόχο να συγκροτήσει τη δική του φωτογραφική κατάθεση για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Στα μάτια του δημιουργού, τα επιβλητικά μοναστηριακά αρχιτεκτονήματα ζωντανεύουν το μεγαλείο του Βυζαντίου, ενώ η ζωή της μοναστικής κοινότητας με την ιδιαίτερη οργάνωσή της, ίδια στο πέρασμα των χρόνων, ανακαλεί στη μνήμη του την προσφορά της στους αγώνες του Έθνους. Κατά την περιήγησή του στον Άθω, όπως και στο υπόλοιπο έργο του, το κύριο ενδιαφέρον του επικεντρώνεται στον Άνθρωπο. Πρόθεσή του είναι να μπει «στο πετσί των μοναχών» και να τους παρακολουθήσει κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, στην καλλιέργεια της γης και στα ταπεινά διακονήματα. 

Οι αγιορείτικες φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα προσφέρουν την εμπειρία της οδοιπορίας του στον Άθω, αποκαλύπτουν το ξεχωριστό αυτό κομμάτι της ελληνικής γης μέσα από την οπτική του δημιουργού τους και μας εξοικειώνουν με ένα τρόπο ζωής, όπου η παράδοση παραμένει αναλλοίωτη και ο «μύθος της Ρωμιοσύνης» ζωντανός. Παράλληλα, συμπληρώνουν την εικόνα της δικής του Ελλάδας, προτού βρουν την τελική και οριστική τους θέση μέσα στη χοάνη της συλλογικής μας μνήμης.

Ο Αρκαλοχωρίου Ανδρέας «εις Κοπάνους»

Τρισάγιο στον τάφο του μακαριστού Μητροπολίτου Ιωαννίνων κυρού Θεοκλήτου, στον κήπο του Αγίου Νικολάου εις Κοπάνους τέλεσε σήμερα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέας, της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης, συνοδευόμενος από τον Πρόεδρο της Α.Ε.Α. Βελλάς Ιωαννίνων Αρχιμ. Δημήτριο Αργυρό.

Ανακύκλωσαν, γιόρτασαν και κέρδισαν…

Την αξία της ανακύκλωσης προέβαλαν οι μαθητές του 1ου και του 11ου Δημοτικού σχολείου Ιωαννίνων στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης στο πεζόδρομο της Μιχαήλ Αγγέλου.

Το παρόν έδωσαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος, ο Δήμαρχος της πόλης Θωμάς Μπέγκας και ο διευθυντής της Αποστολής Κωστής Δήμτσας.

Σε μια δράση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της «Μεγάλης Γιορτής της Ανακύκλωσης για τους μαθητές του Δήμου Ιωαννιτών» -που βρίσκεται σε εξέλιξη και ολοκληρώνεται στις 31 Μαΐου - οι μαθητές ανακύκλωσαν συσκευασίες, κέρδισαν δώρα και συμμετείχαν στα δρώμενα που προέβαλαν το μήνυμα της Ανακύκλωσης.

Υπενθυμίζουμε ότι ο Δήμος Ιωαννιτών, σε συνεργασία με το Εθνικό Συλλογικό Σύστημα Ανταποδοτικής Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών "ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΗ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ", εφαρμόζει Ολοκληρωμένο Πρόγραμμα Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης, στο οποίο όλοι οι Δημότες μπορούν να ανακυκλώνουν άδειες συσκευασίες, συμβάλλοντας ενεργά στην προστασία του περιβάλλοντος και επιτυγχάνοντας εξαιρετικά σημαντικά αποτελέσματα.

Στο πλαίσιο της ανάδειξης της δυναμικής της ανακύκλωσης στο Δήμο Ιωαννιτών, ώστε ακόμα περισσότεροι δημότες και μαθητές να γνωρίσουν το Σύστημα Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης στην πόλη και να συμμετάσχουν στη διαδικασία της ανακύκλωσης, πραγματοποιείται η "Μεγάλη Γιορτή Ανακύκλωσης για τους μαθητές του Δήμου Ιωαννιτών" έως 31 Μαΐου 2015. Η δράση τελεί υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου και του Υπουργείου Παιδείας.

Η δράση για την Ανακύκλωση που πραγματοποιήθηκε σήμερα στα Γιάννενα, συνοδεύτηκε και από συλλογή φαρμάκων που εξελίσσονταν καθ' όλη τη διάρκεια του πρωινού σε συνεργασία του ΟΚΠΑΠΑ του Δήμου Ιωαννιτών με τη Μητρόπολη Ιωαννίνων.

Πηγή: epiruspost.gr

Εορτή Λήξης Νεανικών Συνάξεων

 

Εκδήλωση Λήξης Ενοριακών Νεανικών Συνάξεων Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων

Θέμα: «Μετάνοια, τρόπος ζωής»

Παρασκευή 29 Μαΐου, ώρα 20.00 μ. μ.

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών

Αγρυπνία στη Δουρούτη

Συλλογή φαρμάκων

Δευτέρα 25 Μαΐου

Ώρα 09.00 - 15.00

Κεντρική Πλατεία Ιωαννίνων

(αρχή πεζόδρομου Μιχαήλ Αγγέλου)

Διαβάστε αναλυτικά, μ' ένα κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.imioanninon.gr/main/wp-content/uploads/2015/05/2015_05_25_syllogi_farmakon.pdf

Εθελοντική Αιμοδοσία

Εθελοντική Αιμοδοσία

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Ώρα 10.00 - 13.00

Πανηπειρωτικό Στάδιο Ιωαννίνων

Κωνσταντίνου και Ελένης

Γράφει ο π. Ιωάννης Κίτσιος

Διπλή γιορτή, διπλή χαρά σήμερα για την Εκκλησία μας. Ζούμε τη χαρά των Αποστόλων, ζούμε τη χαρά των πρώτων χριστιανών γιατί η Εκκλησία μας πανηγυρίζει σήμερα δύο βασιλείς. Το Χριστό, τον επουράνιο νικητή του θανάτου και τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον επίγειο νικητή των ειδώλων.

Κοιτάζοντας την εικόνα της Αναλήψεως αισθανόμαστε όλη τη δόξα και μεγαλοπρέπεια του γεγονότος. Αλλά βλέπουμε και την έκπληξη μειγμένη με τη χαρά στα πρόσωπα των Αποστόλων.

Οι Μαθητές δεν ήταν παρόντες, όπως και κανείς άλλος, την στιγμή της Αναστάσεως. Έτσι ταράχθηκαν και δυσπίστησαν όταν Αυτός εμφανίσθηκε μπροστά τους για πρώτη φορά. Ο Κύριος τους καθησύχασε και τους βεβαίωσε ότι ήταν Αυτός και είχε αναστηθεί.

Αλλά η χαρά τους ήταν τόση και υπερνικούσε την πίστη τους. Έτσι ο Κύριος τους απέδειξε με πολλούς τρόπους ότι είναι ζωντανός και τους προετοίμασε για την αναχώρησή Του, θυμίζοντάς τους ότι έπρεπε να ολοκληρωθεί όλο το σχέδιο της θείας οικονομίας.

Άλλωστε αυτό τους το υπενθύμιζε συχνά. Γιατί αυτός ο προσωρινός χωρισμός τους συνέφερε περισσότερο. «Συμφέρει υμίν», έλεγε, «ίνα εγώ απέλθω» γιατί «εγώ εάν μη απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς». Είναι λοιπόν προς το συμφέρον των Μαθητών αλλά και όλων μας αυτός ο χωρισμός γιατί όπως είπε ο Χριστός «εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν προς υμάς». Η αναχώρηση του Χριστού σηματοδοτούσε τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος. «Ιδού εγώ αποστέλλω την επαγγελίαν του πατρός μου εφ' υμάς», τους είπε χαρακτηριστικά.

Ο Κύριος εμφανιζόταν συνέχεια για 40 ημέρες στους Μαθητές Του και για έναν επιπλέον λόγο. Έπρεπε να τους προετοιμάσει για την αποστολή για την οποία είχαν επιλεγεί.

Αυτοί ήταν οι Μάρτυρες του θανάτου και της Αναστάσεώς Του. Κι ο ρόλος τους ήταν να διακηρύξουν αυτά τα γεγονότα σ’ όλους τους ανθρώπους. Εγκαινιάζοντας επιπλέον ένα νέο τρόπο ζωής. Μιας ζωής που έχει στόχο να οδηγήσει τον άνθρωπο που θα την ακολουθήσει στη Βασιλεία του Θεού.

Όμως δεν είχαν τη δύναμη να το πράξουν, όπως είδαμε στα γεγονότα πριν τη Σταύρωση, αν δεν δέχονταν δύναμη από τον ίδιο τον επουράνιο Πατέρα. Κι ο Κύριος τους υποσχέθηκε ότι αυτό θα γινόταν. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια Του, «υμείς δε καθίσατε εν τη πόλει Ιερουσαλήμ εώς ου ενδύσησθε δύναμιν εξ' ύψους».

Όταν ο Χριστός ολοκλήρωσε την προετοιμασία των Μαθητών Του τους οδήγησε έξω από τα Ιεροσόλυμα και υψώνοντας τα χέρια Του, τους ευλόγησε. Και συνέβη, ενώ Αυτός τους ευλογούσε, να χωρίζεται και να απομακρύνεται από αυτούς και να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό καθισμένος πάνω σ’ ένα σύννεφο.

Έκπληκτοι αλλά  και, πολύ προσεκτικά έχοντας τα μάτια καρφωμένα στον ουρανό παρατηρούσαν οι Μαθητές το παράξενο γεγονός. Κι όταν «αι νεφέλαι υπελάμβανον μετά σαρκός» τον Κύριο μπρός στα έκπληκτα μάτια των Αποστόλων. Άγγελοι κατέβηκαν απ’ τον ουρανό και συνομιλούσαν μαζί τους λέγοντας, «τι εστήκατε βλέποντες εις τον ουρανόν;» Αυτός που ανελήφθει στους ουρανούς, είναι ο Χριστός ο Θεός. Όμως μην ανησυχείτε, συνέχισαν αναφερόμενοι στη Δευτέρα Παρουσία Του, γιατί «ούτος ελέυσεται πάλιν, ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν ».

Κι είναι πράγματι σημαντική αυτή η υπενθύμιση των Αγγέλων και πολύ διδακτική αν συνδυαστεί με τη στάση των Μαθητών. Γιατί ο καθένας από εμάς έτσι πρέπει να στέκεται με το κεφάλι ψηλά. 

Ως Χριστιανοί έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε να καθαρίζουμε το νου μας με την άσκηση και να τον έχουμε προσηλωμένο στον ουρανό  όπου είναι ο θρόνος του Θεού στις δύσκολες αλλά και στις εύκολες στιγμές. Γιατί όπως λέει και ο Αποστόλος Παύλος, «ημών … το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει».

Αυτά πρέπει να είχε κι ο Μέγας Κωνσταντίνος στο νου του όταν πριν τη μάχη στη Μιλβία γέφυρα εναντίον του Μαξέντιου αναζήτησε βοήθεια.

Ο Μαξέντιος ονειρευόταν να γίνει μονοκράτορας στην απέραντη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Για να το επιτύχει έπρεπε να παρακάμψει το πρόβλημα που λεγόταν Κωνσταντίνος.

Ο Κωνσταντίνος, γιος του Κωνστάντιου Χλωρού και της χριστιανής Ελένης, με λιγότερο αριθμητικά και καταπονημένο από τις μάχες στρατό ήταν επιφυλακτικός και συγκρατημένος. Καταλάβαινε όμως ότι δε μπορούσε να το αποφύγει. Κι έτσι άρχισε να συγκεντρώνει στρατό αδιάκριτα, από ειδωλολάτρες και χριστιανούς.

Έβλεπε ότι δεν είχε καμιά άλλη επιλογή για βοήθεια. Ήθελε να προσευχηθεί μα δεν ήξερε πού. Δε γνώριζε σε ποιο θεό έπρεπε να απευθυνθεί.

Τότε έφερε στο νου του όλους αυτούς με τους οποίους συμβασίλευε. Όλοι τους πίστευαν σε πολλούς θεούς κι όλοι τους είχαν οικτρό τέλος. Μόνον ο πατέρας του πίστευε σ’ ένα θεό. Τότε ύψωσε το δεξί χέρι του και «προσευχήθηκε στο Θεό του ουρανού και για τον Λόγο του, τον Ιησού Χριστό» και ικέτευσε να του αποκαλυφθεί. Και πράγματι η απάντηση δεν άργησε. Κατά το μεσημέρι, ενώ προσευχόταν, είδε στον ουρανό το σχήμα του Σταυρού που έγραφε «εν τούτω νίκα». Χωρίς να μπορεί να καταλάβει τη σημασία του οράματος έπεσε για ύπνο. Τότε, σύμφωνα με το βιογράφο του Ευσέβιο, παρουσιάσθηκε στον ύπνο του ο Χριστός με το Σταυρό και τον πρότρεψε να χρησιμοποιήσει αυτό το σύμβολο σαν φυλαχτό από τους εχθρούς.

Πράγματι με τη δύναμη του Σταυρού και τον ενθουσιασμό των χριστιανών στρατιωτών ο Κωνσταντίνος την βασιλείαν κατεύθυνε» στο Χριστό, «και εκμηδενίζοντας κάθε αντίσταση έμεινε κυρίαρχος του δυτικού τμήματος της αυτοκρατορίας.

Στα 313 μαζί με τον Λικίνιο εκδίδουν το «Διάταγμα των Μεδιολάνων». Η συμφωνία αυτή όρισε την αρχή της ανεξιθρησκίας. Το διάταγμα αυτό έπαυσε τους διωγμούς των Χριστιανών και καθιστούσε το Χριστιανισμό επιτρεπτή θρησκεία για τους Ρωμαίους πολίτες. Και όχι μόνο.

 Στη δύση βοήθησε έμπρακτα τις Εκκλησίες, επέστρεψε τους δημευμένους χώρους λατρείας και τις περιουσίες των χριστιανών πολιτών και απάλλαξε τον κλήρο από τα δημόσια βάρη (φόρους).

Το 325 συγκαλεί στη Νίκαια της Βιθυνίας την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο «ἔν­θα τῶν ἀ­σε­βῶν ἐ­σβέ­σθη τὸ φρύ­αγ­μα, καὶ αἱ­ρε­τι­κῶν ἠ­σθέ­νη­σαν γλῶσ­σαι, καὶ ἐ­μω­ράν­θη­σαν·».

Το 325 επίσης θεμελιώνει τη νέα πρωτεύουσα του κράτους, την γνωστή μας Κωνσταντινούπολην και την αφιερώνει στη Θεοτόκο.

Ως άνθρωπος μιας ταραγμένης εποχής, ως αυτοκράτορας μιας απέραντης αυτοκρατορίας που όδευε στην διάλυση αναγκάστηκε πολλές φορές να λάβει μέτρα που δεν αρμόζουν σε χριστιανό. Κι αν εξετασθεί η ιστορία του θα πρέπει να γίνει με τα μέτρα του τότε και πριν δεχθεί το καινοποιό Βάπτισμα.

Έτσι αυτό που τον καταξίωσε στην θρησκευτική συνείδηση, εκτός από τα μέτρα υπέρ της Εκκλησίας, και τον οδήγησε σε πνευματικά μέτρα είναι η τελευταία περίοδος της ζωής του. Και δε θα πρέπει να θεωρηθεί ως απόφαση της τελευταίας στιγμής αλλά ως ώριμη απόφαση, ως καταστάλαγμα μιας ολόκληρης ζωής. Απλώς αναζητούσε την αφορμή.

Το 337 πλήττεται από κάποια αθεράπευτη ασθένεια. Έτσι στην Ελενόπολη της Βιθυνίας κατέφυγε στο ναό των Μαρτύρων και προσευχόταν διαρκώς στο Θεό. Καταλάβαινε ότι η ζωή του έφτανε στο τέλος της. Η ιδέα του θανάτου γαλήνεψε την ψυχή του και τον οδήγησε μέσω της Μετανοίας στο Μυστήριο Του Βαπτίσματος.

Μετά το βάπτισμα ο άγιος Κωνσταντίνος, «Πλουσίων δωρεών τα κρείττονα, ειληφώς παρά Θεού», δεν ξαναφόρεσε τον αυτοκρατορικό χιτώνα και έμεινε τυλιγμένος με το λευκό χιτώνα του βαπτίσματος ως την ημέρα του θανάτου του. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ευσέβιο κοιμήθηκε το έτος 337 ημέρα εορτασμού της Πεντηκοστής.

Όμως δεν πρέπει να λησμονήσουμε και την αγία Ελένη, τη μητέρα του Μ. Κωνσταντίνου. Η αγία γεννήθηκε στο Δρέπανο της Βιθυνίας και για τα δεδομένα της εποχής ήταν ταπεινής καταγωγής. Μεταξύ των ετών 274 – 288 γέννησε στη Ναϊσό της Μοισίας τον Κωνσταντίνο.

 Όταν ο Κωνστάντιος έγινε Καίσαρας αναγκάστηκε εξαιτίας της καταγωγής της να την απομακρύνει και να παντρευτεί την αδελφή του Μαξιμιανού. Όμως η αγία δεν εγκατέλειψε το γιό της και αν και ταπεινωμένη έμεινε στα ανάκτορα του Διοκλητιανού φροντίζοντας τον μικρό Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος αργότερα την τίμησε με τον τίτλο της Αυγούστας και χάραξε τη μορφή της σε νομίσματα.

Η αγία έδειχνε έμπρακτα την ευσέβειά της με πολλές ευεργεσίες. Ανοικοδόμησε πολλούς ναούς στη Ρώμη του Τιμίου Σταυρού, και τον πρώτο ναό του αποστόλου Πέτρου πάνω από τον τάφο του. Στην Κωνσταντινούπολη των αγίων αποστόλων, στη Βηθλεέμ τη βασιλική της Γεννήσεως, στο Όρος των Ελαιών τη βασιλική της Γεθσημανή.

Και το σημαντικότερο, το έτος 326 πήγε στα Ιεροσόλυμα όπου με «μέγαν κόπον και πολλήν έξοδον και φοβερίσματα ηύρεν τον Τίμιον Σταυρόν και τους άλλους δύο σταυρούς των ληστών».

Εκοιμήθηκε το έτος 327 σε ηλικία 80 ετών και ενταφιάσθηκε όπως και ο Μέγας Κωνσταντίνος στο Ναό των αγίων Αποστόλων.

 Οι δύο άγιοι είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στους Χριστιανούς και εικονίζονται μαζί έχοντες στη μέση των Τίμιο Σταυρό. Προς τιμήν τους υπήρχε ναός στην Πόλη στην κινστέρνα του Βώνου.

Ανάληψη

«Η εορτή της Αναλήψεως αποτελεί γιορτασμό του ανοίγματος του ουρανού στους ανθρώπους, του ουρανού ως του νέου και αιωνίου οίκου, του ουρανού ως της αληθινής μας πατρίδας…».

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν γράφει για την Ανάληψη (κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο):

http://eiskopanous.blogspot.gr/2013/06/blog-post_12.html

Αγρυπνία στον πανεπιστημιακό Ναό

«Κυριακή του Τυφλού: Η πνευματική τυφλότητα»

Στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής του Τυφλού παρουσιάζεται ένα θαυμαστό γεγονός. Ένας εκ γενετής τυφλός αποκτά με τη θαυματουργική επέμβαση του Ιησού Χριστού την όρασή του. Και το γεγονός της θεραπείας του γίνεται αφετηρία σωτηρίας, η οποία στο τέλος του ευαγγελικού αναγνώσματος εκφράζεται διά της ομολογίας της πίστεώς του. Ο Χριστός τον ρωτά: «Συ πιστεύεις εις τον Υιόν του Θεού»; Και ο τυφλός τότε κατορθώνει να δει όχι μόνο το επίγειο, αλλά και το φως της Θεότητος: «Πιστεύω Κύριε· και προσεκύνησεν αυτώ».

Το γεγονός αυτό αποτελεί μια ευλογημένη ευκαιρία, έτσι ώστε και εμείς, ως ορθόδοξοι άνθρωποι, να προβληματιστούμε για την πίστη μας και να ανανεώσουμε την υπόσχεση που δώσαμε κατά την ημέρα της βαπτίσεώς μας.

Πολλές φορές, απογοητευμένοι από τα ανθρώπινα και τα καθημερινά, προβληματιζόμαστε για την παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ζητάμε σημεία για να πιστέψουμε . Ακόμη κι όταν ο Κύριος βρισκόταν καρφωμένος επάνω στον Σταυρό, οι άνθρωποι Τον πείραζαν και Τον βλασφημούσαν λέγοντας: «Εάν είσαι υιός του Θεού, κατέβα από τον Σταυρό και θα πιστέψουμε σε Σένα». Όμως ο Κύριος δεν απάντησε. Παρέμεινε, εν σιωπή, στον Σταυρό και πέθανε, για να ζήσει ο άνθρωπος, και αναστήθηκε, για να ανοίξει τη θύρα του Παραδείσου και να οδηγήσει τον άνθρωπο στη ζωή του Θεού.

Η σιωπή του Θεού

Οι αποδείξεις που ζητάμε πολλές φορές, για να πιστέψουμε στον Θεό, τραυματίζουν την αλήθεια, την αγαπητική σχέση με το Θεό, και γι’ αυτό η άρνηση του Κυρίου είναι άμεση και κατηγορηματική (Μάρκ. 8,12).

Ο Θεός ήλθε στον κόσμο αλλά κρύβεται ακόμη και μέσα στη φανέρωσή Του. Ο Θεός αποκρίνεται με τη σιωπή, αλλά για εκείνον που μπορεί να καταλάβει, να νιώσει. μέσα σ’ αυτή τη σιωπή δηλώνει την αγάπη Του για τον άνθρωπο. Είναι η «μωρία» του Θεού, ο ακατανόητος σεβασμός στην ελευθερία μας.

Κάθε αναγκαστική απόδειξη βιάζει την ανθρώπινη συνείδηση, μεταβάλλει την πίστη σε απλή γνώση. Γι’ αυτό ο Θεός κλείνεται μέσα στη σιωπή της οδυνώμενης αγάπης Του. Ο Θεός δε δίνει διαταγές. Μας προσκαλεί σε μια σχέση αμοιβαιότητας. Ο Πατέρας είναι Πατέρας χωρίς να επιβάλει την πατρότητά του. Ο Χριστός έρχεται για να καθίσει στο «τραπέζι των αμαρτωλών», και σταυρώνεται από υπερβολή ερωτικής αγαθότητας. «Ποιος σύζυγος», ρωτά ένας ασκητικός συγγραφέας του 6ου αι., «πέθανε ποτέ για τη σύζυγό του, και ποια σύζυγος διάλεξε ποτέ να παντρευτεί έναν εσταυρωμένο; Ο Κύριος μνηστεύθηκε την Εκκλησία, της έδωσε μια προίκα με το αίμα Του, και της σφυρηλάτησε ένα δαχτυλίδι με τα καρφιά της σταυρώσεώς Του». Τόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο.

Συ, πιστεύεις;

Ο Χριστός δεν απευθύνεται ποτέ στη λογική, δεν παραθέτει αποδείξεις, μήτε επιχειρήματα, δε ρωτά: «Ξέρεις; Πείστηκες; Νικήθηκες;». Το μόνο που ρωτά είναι: «Πιστεύεις;». Και στο ερώτημα αυτό μια καθαρή καρδιά μόνο αυτό μπορεί να απαντήσει: «Πιστεύω, κύριε, βοήθει μοι τη απιστία». Την ώρα. λοιπόν, που μας βαραίνει η αμφιβολία για την παρουσία του Θεού, την ώρα που μας βαραίνει η μοναξιά, μόνο η βαθιά ταπείνωση έρχεται σε βοήθειά μας. Αυτή, η ταπείνωση, κάνει τον άνθρωπο να καταθέτει μπροστά στον Σταυρό του Χριστού ολόκληρο το είναι του. Και τότε έξαφνα ο Χριστός σηκώνει αντί για μας αυτό το βάρος: «Μάθετε απ’ εμού… ότι ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν έστι» (Ματθ. 11, 30). Και ο λόγος αυτός δεν είναι απάτη· είναι φως μέσα στην κόλαση του σημερινού κόσμου.

(Αγαθαγγέλου, Επισκόπου Φαναρίου, «Η ζύμη του Ευαγγελίου», εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 136-138)

Αγρυπνία «εις Κοπάνους»

Γνωρίζουμε στα μέλη της αγίας μας Εκκλησίας ότι την ερχόμενη Τρίτη 19 Μαΐου θα τελεσθεί Αγρυπνία στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», επ' αφορμής της Αποδόσεως του Αγίου Πάσχα και της Ανακομιδής και Μετακομιδής των ιερών λειψάνων του εν αγίοις πατρός ημών Νικολάου επισκόπου Μύρων της Λυκίας του θαυματουργού.

Η Αγρυπνία θα αρχίσει στις 20.30 μ.μ.

«Η εν Ιωαννίνοις Εκκλησία: Διακονία στον άνθρωπο και στον τόπο»

Ενημερωθείτε για τις δραστηριότητες της τοπικής μας Εκκλησίας, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο, από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων:

http://www.imioanninon.gr/main/wp-content/uploads/2015/05/mitropolis_ioanninon.pdf

Η Μητρόπολη Ιωαννίνων στη Διεθνή Πανηπειρωτική Έκθεση 2015

Πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο, διαβάστε τη σχετική ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων:

http://www.imioanninon.gr/main/wp-content/uploads/2015/05/2015_panipeirotiki.pdf

Πατάρων Ιωσήφ: ''Η Εκκλησία πρέπει να έχει στη διάθεση της το Διαδίκτυο''

Ομιλία του Επισκόπου Πατάρων κ. Ιωσήφ με θέμα: "Ψηφιακός «Λόγος»: μια περισυλλογή περί της μετάδοσης της ζώσας εμπειρίας του Ευαγγελίου στην εικονική εποχή", που πραγματοποιήθηκε στο 1ο Διεθνές Συνέδριο Ψηφιακών Μέσων και Ορθόδοξης Ποιμαντικής.

Η διάδοση της Ορθόδοξης Πίστης στην εποχή του Διαδίκτυο δεν πρέπει να θεωρείται πλέον μια υπερβολή ή κάτι που αφορά μόνο και μόνο τις νεότερες γενιές. Σήμερα, στο Διαδίκτυο κυριαρχούν τα συστήματα επικοινωνίας με τέτοιο τρόπο που κάθε μορφή σύγχρονης κοινωνίας σχετίζεται ή εξαρτάται από εκείνο.

Η Εκκλησία πρέπει να έχει στη διάθεσή του ποιμαντικού της οπλοστασίου το Διαδίκτυο. Αυτή η πραγματικότητα, αυτή η πλέον ανάγκη, δικαιολογείται, εφόσον το Διαδίκτυο είναι το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσονται διάφοροι τομείς της ύπαρξής μας: διαμέσου του Διαδικτύου ο άνθρωπος ψάχνει, ερευνά, διακρίνει, σχετίζεται, δεσμεύεται, και μοιράζεται τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις του για πολλά θέματα. Και πολλές από αυτές τις ερωτήσεις και προβληματισμούς αφορούν άμεσα και έμμεσα στην Εκκλησία.

Η παροούσα εισήγηση η διαιρείται σε τρία στάδια περισυλλογής. Στο πρώτο στάδιο αναλύεται σε γενικές γραμμές η πραγματικότητα του Διαδίκτυου ως χώρου και όχι μέσου επικοινωνίας και δράσεως των ανθρώπων. Σε αυτό το πλαίσιο της περισυλλογής αναλύεται η εικονικότητα, ένα από τα κύρια συστατικά χαρακτηριστικά του Διαδίκτυου, ως μια sui generis πραγματικότητα, που επιτρέπει το Διαδίκτυο να είναι χώρος εμπειρίας μιας ενιαίας πραγματικότητας.

Στο δεύτερο στάδιο περιγράφονται τα κύρια χαρακτηριστικά του σύγχρονου θρησκευτικού πολιτισμού που, αφενός μεν παρουσιάζεται, διαδίδεται και σχετίζεται στενά με τον κυβερνοχώρο, αφετέρου δε διακρίνεται ως προϊόν της σημερινής μας κοινωνίας. Αυτό το αντι-πρότυπο προβάλλεται διαμέσου διαφόρων ιδεολογικών, φιλοσοφικών κοινωνικών και θεϊστικών τάσεων και κινημάτων και βρίσκεται, τόσο στο περιεχόμενο και την πράξη, στους αντίποδες του Χριστιανισμού ως Θείας Αποκάλυψης.

Τέλος, στο τρίτο στάδιο περισυλλογής ερμηνεύονται κάποιες γενικές γραμμές του «ἐν δια-δικτύῳ Εὐαγγελίζεσθαι» ως θεραπεία των προηγουμένων τάσεων αλλά και ως μια νέα έκφανση της καθόλου ζωής της Εκκλησίας.

Ασφαλώς η εισήγηση καλύπτει μερικές πτυχές του θέματος και όχι την πλήρη θεματολογία, η οποία σήμερα είναι πλέον εκτενής και περίπλοκη. Ωστόσο, οι πτυχές αυτές, αναλυμένες σε μια ανάλογη προς το σκοπό της εργασίας συνέχεια, συνοχή και ρυθμό, προσπαθούν να αποδεικνύουν ότι το Διαδίκτυο είναι μια νέα περιοχή της ζωής της Εκκλησίας, όπου δύναται να αποκαλύπτεται και επομένως να μεταδίδεται και να μοιράζεται ο «ψηφιακός Λόγος», ο οποίος παραπέμπει στο Θεάνθρωπο, ο οποίος είναι ἐν παντί καιρῷ καὶ τόπῳ δι΄ἡμῶν και δι΄ἡμᾶς ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος, ἄλλοστε ἀμέσως και μυστηριακῶς, ἄλλοστε ἐμμέσως ψηφιακῶς και εἰκονικῶς, αλλά πάντοτε προσωπικῶς και ὄντως και πραγματικῶς.

Ολόκληρη η ομιλία, μ' ένα κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://cdn.romfea.gr/images/article-images/2015/05/pataron.pdf

«Η Κυριακή της Σαμαρείτιδος»

Γράφει ο Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†)

Ας διδαχτούμε από αυτή την γυναίκα! Γιατί κι εμείς στρεφόμαστε προς όλες  τις κατευθύνσεις, για να πάρουμε τροφή τούτου του κόσμου, για να χορτάσουμε, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να χορτάσουμε από τίποτα, γιατί ο άνθρωπος είναι πιο βαθύς από τον υλιστικό κόσμο, είναι αρκετά φαρδύς για την ψυχολογία. Μόνο ο Θεός μπορεί να γεμίσει αυτό το πλάτος και βάθος. Αν μόνο μπορούσαμε να το καταλάβουμε, θα βρισκόμασταν ακριβώς στην ίδια κατάσταση με τη γυναίκα. Δεν χρειάζεται, όμως, να συναντήσουμε τον Χριστό σ' ένα πηγάδι. Επειδή το πηγάδι είναι το Ευαγγέλιο, μια πηγή από όπου κυλάει το νερό της ζωής.

Όταν η Σαμαρείτης βιάστηκε για να γυρίσει στο χωριό της και άρχισε να καλεί τους γείτονές της για να έρθουν και να δουν το Χριστό, είπε: Ελάτε! Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος μου τα είπε όλα όσα έκανα! Και ο κόσμος μαζεύτηκε και άκουγε όσα ο Χριστός είχε να τους πει.

Καμιά φορά σκεφτόμαστε: Τι απλά ήτανε τότε! Πόσο εύκολα η γυναίκα μπόρεσε να πιστέψει, και τι εύκολο ήταν για αυτήν, αφού μόλις είχε εντυπωσιαστεί από την θαυμάσια συνάντηση, στράφηκε στους άλλους για να τους πει: „Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μιλάει, όπως δεν μίλησε ποτέ ένας άνθρωπος. Να δείτε τον άνθρωπο ο οποίος χωρίς να πω καμία λέξη, με κοίταξε και είδε το βάθος της καρδιάς μου και το σκοτάδι της ζωής μου. Είδε και τα κατάλαβε όλα!“. Άραγε δεν συμβαίνει αυτό με καθέναν από μας; Ο Χριστός δεν της είχε πει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Της είπε μόνο, ποια είναι, πώς είναι η ζωή της, πώς τη βλέπει ο Θεός. Αυτό μπορεί να μας το πει κάθε μέρα και όχι μέσα από ένα μυστηριώδες βίωμα, όπως έχει συμβεί σε μερικούς αγίους, άλλα με πιο απλό τρόπο.

Αν στραφούμε στο Ευαγγέλιο και το διαβάζουμε κάθε μέρα ή το διαβάζουμε από καιρό σε καιρό με μια ανοιχτή καρδιά –την οποία δεν έχουμε πάντα– μπορούμε να φανταστούμε, πως ο Χριστός κρατάει μπροστά μας έναν καθρέπτη, στον οποίον βλέπουμε τον εαυτό μας, „ποιος είμαι“. Μπορούμε να χαιρόμαστε με αυτό που βλέπουμε ή,  αντίθετα, να τρομάξουμε, πόσο διαφορετικοί είμαστε από ότι φαινόμαστε ή από τις δικές μας αυταπάτες για τον εαυτό μας. Ο Χριστός είπε στη γυναίκα: „Πήγαινε να φωνάξεις τον άντρα σου!“ Εκείνη αποκρίθηκε: „Δεν έχω άντρα.“ Και ο Χριστός της τότε απάντησε: «Σωστά είπες, γιατί πέντε άντρες πήρες, και αυτός που μαζί του τώρα ζεις, δεν είναι άντρας σου».

Μερικοί πατέρες σχολίαζαν αυτή την κουβέντα με τα εξής: Ο Χριστός της είπε μεταφορικά: Ναι, ήσουν παντρεμένη με όλα όσα μπορούσαν να σου προσφέρουν οι πέντε αισθήσεις και έχεις καταλάβει ότι δεν μπορείς να βρεις ολοκληρωμένη ικανοποίηση από καμία από αυτές. Τώρα απόμεινες μόνο εσύ η ίδια: το σώμα σου και ο νους σου. Και αυτά δεν μπορούν να σε χορτάσουν περισσότερο από τις πέντε αισθήσεις, ούτε να σου δώσουν εκείνη την πληρότητα, που χωρίς αυτή δεν μπορείς να ζεις.

Άραγε, δεν μας λέει ο Χριστός αυτό, όταν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, όταν βάζει μπροστά μας την εικόνα, ποιος θα μπορούσαμε να είμαστε, όταν μας καλεί σ΄ εκείνο το μεγαλείο, για το οποίο μας προόρισε; Για εκείνο το μεγαλείο, το οποίο ο απόστολος Παύλος περιγράφει σαν ώριμη ηλικία του Χριστού: Να είμαστε ανθρώπινοι, όπως Εκείνος. Επειδή είναι γνήσιος άνθρωπος που έφτασε την πληρότητα της ολόκληρης, ατελείωτης κοινότητας με το Θεό.

Ας διδαχτούμε από αυτή την γυναίκα! Γιατί κι εμείς στρεφόμαστε προς όλες  τις κατευθύνσεις, για να πάρουμε τροφή τούτου του κόσμου, για να χορτάσουμε, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να χορτάσουμε από τίποτα, γιατί ο άνθρωπος είναι πιο βαθύς από τον υλιστικό κόσμο, είναι αρκετά φαρδύς για την ψυχολογία. Μόνο ο Θεός μπορεί να γεμίσει αυτό το πλάτος και βάθος. Αν μόνο μπορούσαμε να το καταλάβουμε, θα βρισκόμασταν ακριβώς στην ίδια κατάσταση με τη γυναίκα. Δεν χρειάζεται, όμως, να συναντήσουμε τον Χριστό σ' ένα πηγάδι. Επειδή το πηγάδι είναι το Ευαγγέλιο, μια πηγή από όπου κυλάει το νερό της ζωής. Το Ευαγγέλιο δεν είναι υλιστικό πηγάδι. Είναι πηγάδι για το άλλο νερό, το οποίο πρέπει να πίνουμε.

Ας ακολουθήσουμε αυτή τη γυναίκα! Ας συνειδητοποιήσουμε και ας καταλάβουμε, ότι όλα αυτά με τα οποία είμαστε δεμένοι σαν να τα είχαμε παντρευτεί, δεν μπορούν να μας ικανοποιήσουν. Ας αναρωτηθούμε: Ποιος είμαι μέσα σε εκείνη τη εικόνα, όπου με βλέπει ο Θεός; Και τότε μπορούμε να πάμε στους άλλους για να τους πούμε: „Συνάντησα έναν άνθρωπο που έβαλε έναν καθρέπτη μπροστά μου, και είδα τον εαυτό μου, όπως είμαι. Μου έχει πει τα πάντα για μένα. Έλα να δεις! Πάμε να τον ακούσεις!“  Και οι άνθρωποι θα έρθουν και θα ακούσουν και τότε θα στραφούν σε μας και θα πουν: „Η πίστη μας δεν στηρίζεται πια στα δικά σου λόγια, γιατί εμείς οι ίδιοι Τον έχουμε τώρα ακούσει, και ξέρουμε πως πραγματικά Αυτός είναι ο Χριστός και σ' Αυτόν πιστεύουμε.“

Αμήν.

Εσπερινή Ομιλία του Σεβασμιωτάτου

Τὴν προσεχὴ Κυριακὴ Ε΄ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, θὰ ὁλοκληρωθεῖ γιὰ φέτος ὁ κύκλος τῶν ἑσπερινῶν ὁμιλιῶν στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου «Ἀγορᾶς» τῆς πόλεως τῶν Ἰωαννίνων, μὲ τὴν ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἰωαννίνων κ.κ. ΜΑΞΙΜΟΥ.

Θέμα ὁμιλίας: «Ἡ μετάνοια μέσα ἀπὸ τὸ Γεροντικό».

          Ὥρα ἔναρξης τοῦ Ἑσπερινοῦ 7.00 τὸ ἀπόγευμα.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων

Της Μεσοπεντηκοστής

Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτασίμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή. Ωραία το τοποθετεί το πρώτο τροπάριο του εσπερινού της εορτής:

«Πάρεστιν η μεσότης ημερών, των εκ σωτηρίου αρχομένων εγέρσεως, Πεντηκοστή δε τη θεία σφραγιζομένων,και λάμπει τας λαμπρότητας, αμφοτέρωθεν έχουσα και ενούσα τας δύο, και παρείναι την δόξαν προφαίνουσα της δεσποτικής αναλήψεως σεμνύνεται».

Χωρίς δηλαδή να έχη δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξαν της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθή μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας».

Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάριο της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθή ο Χριστός σαν Μεσσίας – μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης και διαλλάκτης ημών και του αιωνίου αυτού Πατρός».

«Δια ταύτην την αιτίαν την παρούσαν εορτήν εορτάζοντες και Μεσοπεντηκοστήν ονομάζοντες τον Μεσσίαν τε ανυμνούμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο.

Σ' αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων. Είναι Μεσσίας ο Ιησούς ή δεν είναι; Είναι η διδασκαλία του Ιησού εκ Θεού ή δεν είναι;

Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού η κατασκευάσασα τον κόσμον. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού.

Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία. Εκλέγομε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τροπάρια, το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού του πλ. δ’ ήχου:

"Μεσούσης της εορτής διδάσκοντός σου, Σωτήρ, έλεγον οι Ιουδαίοι, Πως ούτος οίδε γράμματα, μη μεμαθηκώς; αγνοούντες ότι συ ει η Σοφία η κατασκευάσασα τον κόσμον. Δόξα σοι". Λίγες σειρές πιο κάτω στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου, αμέσως μετά την περικοπή που περιλαμβάνει τον διάλογο του Κυρίου με τους Ιουδαίους «Της εορτής μεσούσης», (Ιστορικά τότε ήταν εορτή της Σκηνοπηγίας) έρχεται ένας παρόμοιος διάλογος, που έλαβε χώραν μεταξύ Χριστού και των Ιουδαίων «τη εσχάτη ημέρα τη μεγάλη της εορτής», δηλαδή κατά την Πεντηκοστή.

Αυτός αρχίζει με μία μεγαλήγορο φράσι του Κυρίου. «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω, ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ιω. 7, 37-38). Και σχολιάζει ο Ευαγγελιστής. «Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος, ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν» (Ιω. 7, 39). Δεν έχει σημασία ότι οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δεν ελέχθησαν κατά την Μεσοπεντηκοστή, αλλά λίγες ημέρες αργότερα. Ποιητική αδεία μπήκαν στο στόμα του Κυρίου στην ομιλία Του κατά την Μεσοπεντηκοστή. Ταίριαζαν εξ άλλου τόσο πολύ με το θέμα της εορτής. Ο Κύριος απεκάλυψε καθαρά την Μεσσιανική του ιδιότητα και γι' αυτό αμέσως μετά κινδύνευσε η ζωή του.

Η εκκλησία την επόμενη Κυριακή προβάλει την Αγία Φωτεινή Σαμαρείτιδα στην οποία αποκαλύφθηκε ο Χριστός ως Μεσσίας και το πιστοποιεί με τις άλλες Κυριακές με τα θαύματα του παραλυτικού και του τυφλού με την κατ' άμφω ίασή τους. Φωτισμός και ίασις ψυχής και σώματος.

Δεν μπορούσε να βρεθή πιο παραστατική εικόνα για να δειχθή ο χαρακτήρ του διδακτικού έργου του Χριστού από τη πηγή ύδατος. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που εδρόσισε το πρόσωπο της γης. Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον, που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές.«Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσι ύδατος ζώντος» (Ιω. 7, 38). «Και γενήσεται αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον», είπε στην Σαμαρείτιδα (Ιω. 4, 14). Που μετέτρεψε την έρημο του κόσμου σε θεοφύτευτο παράδεισο αειθαλών δένδρων φυτευμένων παρά τας διεξόδους των υδάτων του αγίου Πνεύματος.

Το γόνιμο αυτό θέμα έδωσε νέες αφορμές στην εκκλησιαστική ποίησι και στόλισε την εορτή της Μεσοπεντηκοστής με εξαιρέτους ύμνους. Διαλέγομε τρεις, τους πιο χαρακτηριστικούς:

Το κάθισμα του πλ. δ’ ήχου προς το «Την Σοφίαν και Λόγον», που ψάλλεται μετά την γ’ ωδή του κανόνος στην ακολουθία του όρθρου: «Της σοφίας το ύδωρ και της ζωής αναβρύζων τω κόσμω, πάντας, Σωτήρ, καλείς του αρύσασθαι σωτηρίας τα νάματα• τον γαρ θείον νόμον σου δεχόμενος άνθρωπος, εν αυτώ σβεννύει της πλάνης τους άνθρακας. Όθεν εις αιώνας ου διψήσει, ου λήξει του κόρου σου δέσποτα, βασιλεύ επουράνιε. Δια τούτο δοξάζομεν το κράτος σου, Χριστέ ο Θεός, των πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι καταπέμψαι πλουσίως τοις δούλοις σου». Το απολυτίκιο και το κοντάκιο της εορτής, το πρώτο του πλ. δ’ και το δεύτερο του δ’ ήχου: «Μεσούσης της εορτής διψώσάν μου την ψυχήν ευσεβείας πότισον νάματα• ότι πάσι, Σωτήρ εβόησας• Ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω. Η πηγή της ζωής, Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι». «Της εορτής της νομικής μεσαζούσης ο των απάντων ποιητής και δεσπότης προς τους παρόντας έλεγες, Χριστέ ο Θεός• Δεύτε και αρύσασθαι ύδωρ αθανασίας. Όθεν σοι προσπίπτομεν και πιστώς εκβοώμεν• Τους οικτιρμούς σου δώρησαι ημίν, συ γαρ υπάρχεις πηγή της ζωής ημών».

Και τέλος το απαράμιλλο εξαποστειλάριο της εορτής: «Ο τον κρατήρα έχων των ακενώτων δωρεών, δος μοι αρύσασθαι ύδωρ εις άφεσιν αμαρτιών• ότι συνέχομαι δίψη, εύσπλαγχνε μόνε οικτίρμον».

Αυτή την ημέρα εορτάζετο μεγαλοπρεπώς η Αγία Σοφία στη Κωνσταντινούπολη, αφιερωμένη στη Σοφία του Θεού. Υπάρχει πλήρης περιγραφή από της Βασιλείου τάξεως του Πορφυρογενήτου. Είναι λοιπόν Δεσποτική εορτή και υπάρχει κατάλυσις ιχθύος, η απόδοσις δε είναι την επομένη Τετάρτη.

Συνέβη με αυτή την εορτή να τιμάται ο Ναός στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανηγέρθη, κατήντησε όμως, για τους παραπάνω λόγους, να πανηγυρίζει στην εορτή της Πεντηκοστής η του αγίου Πνεύματος η της αγίας Τριάδος η των Εισοδίων η της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η και αυτής της μάρτυρος Σοφίας.

Αυτή με λίγα λόγια είναι η εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Η έλλειψις ιστορικού υποβάθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακενώτου ύδατος.