ΔΙΧΤΥ η Εκκλησία...

ΔΙΧΤΥ η Εκκλησία. Συλλέγει τα πάντα, τους πάντες, όσους θέλουν.

Δεν είναι Σωματείο Καθαρών.

Δεν είναι Λέσχη Εκλεκτών.

Δεν είναι Σύλλογος "ακραιφνών" Πιστών.

Είναι περίσσεια Ζωής, είναι η Θεανθρώπινη Ζωή του Χριστού μας μέσα στην Ιστορία, όπου όλοι χωράμε Δωρεάν, όχι λόγω αξιομισθίας.

Συνδέει την πτωμαΐνη μας με τη Ζωή Του και σωζόμαστε.

Δεν ασχολείται ο Χριστός, ούτε με τα πάθη μας, ούτε με το ποιοι είμαστε. Γνωρίζει εκείνος καλύτερα. Ούτε θα μας πει γιατί αμαρτήσατε, βαστώντας κάποιο "ηθικόμετρο".

Θα μας πει: Το ξέρω πως είσαι αμαρτωλός, ακόμη κι όταν "δεν αμαρτάνεις" καθότι υπερήφανος, έστω και ένα ελάχιστο. Εγώ για αμαρτωλούς ήρθα στον κόσμο, όχι για νομιζόμενους "καθαρούς". ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΣ;

π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος

Κάνε θαύματα!

Ένας μοναχός ρώτησε κάποιον άγιο άνθρωπο: πώς μπορούμε να κάνουμε θαύματα; Και ο άγιος άνθρωπος απάντησε:

Εάν μάθεις κάποιον να διαβάζει το ευαγγέλιο, έχεις ανοίξει τα μάτια ενός τυφλού.

Εάν μάθεις κάποιον να βοηθά τους αναγκεμένους, έχεις θεραπεύσει ένα παράλυτο.

Εάν μάθεις κάποιον να πηγαίνει στην εκκλησία, έχεις θεραπεύσει έναν ανάπηρο.

Εάν οδηγήσεις κάποιον σε μετάνοια, έχεις αναστήσεις ένα νεκρό.

Τώρα πήγαινε και κάνε θαύματα!

Γλυκύτερο πράγμα...

Όσο καὶ ἄν τὴν καταπατήσει κανεὶς τη συνείδησή του, πάλι μέσα τοῦ ἐλέγχεται. Γι’ αὐτὸ λένε: «Τὸν τρώει τὸ σαράκι».

Ναί, δὲν ὑπάρχει γλυκύτερο πράγμα ἀπὸ τὸ νὰ ἔχη κανεὶς ἀναπαυμένη τὴν συνείδησή του. Φτερά νιώθει μέσα του, πετάει..

~Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Δώσε όλη τη δύναμή σου...

Όταν ο κήπος της ψυχής σου είναι γεμάτος αγκάθια (πάθη), μην προσπαθείς να τα ξεριζώσεις και βρίσκεσαι διαρκώς τραυματισμένος και μολυσμένος από την ασχολία σου μαζί τους. Δώσε όλη τη δύναμή σου στα λουλούδια της ψυχής σου, πότισε τα, και τότε τα αγκάθια θα ξεραθούν μόνα τους. Και το καλύτερο λουλούδι είναι η αγάπη σου στον Χριστό. Αν ποτίσεις αυτήν και αναπτυχθεί, όλα τα αγκάθια μαραίνονται.

~Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για το Άγιο Πνεύμα...

Το Άγιο Πνεύμα πάντοτε υπήρχε και υπάρχει και θα υπάρχει, δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, αλλ' είναι πάντοτε ενωμένο και αριθμείται μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό. Διότι δεν θα άρμοζε ποτέ να ελλείπει ο Υιός από τον Πατέρα ή το Πνεύμα από τον Υιό, επειδή θα ήταν σε μέγιστο βαθμό άδοξη η θεότητα, σαν από μεταμέλεια ακριβώς να ήλθε σε συμπλήρωση για να γίνει τέλεια. [Το Άγιο Πνεύμα] λοιπόν πάντοτε και αιώνια μεταλαμβάνεται [με τις θείες ενέργειές Του], δεν μεταλαμβάνει• οδηγεί στην τελείωση [τους ανθρώπους], δεν τελειώνεται• παρέχει την πνευματική πλήρωση, δεν έχει ανάγκη πληρώσεως• αγιάζει, δεν αγιάζεται• κάνει [τους ανθρώπους] θεούς, δεν θεώνεται αυτό προς Εαυτό, και προς εκείνους με τους οποίους είναι ενωμένο, είναι πάντοτε το ίδιο και απαράλλακτο• αόρατο, άχρονο, αχώρητο, αναλλοίωτο, υπεράνω από κάθε έννοια ποιότητας, ποσότητας και μορφής, αψηλάφητο, κινούμενο αφ' Εαυτού, κινούμενο συνεχώς, έχοντας αφ' Εαυτού εξουσία, έχοντας αφ' Εαυτού δύναμη, παντοδύναμο (αν καί ως προς την πρώτη αρχή, όπως ακριβώς όλα τα αναφερόμενα εις τον Μονογενή Υιό, έτσι και του Πνεύματος ανάγεται [εις τον Θεό Πατέρα]). Είναι ζωή και πρόξενος ζωής, το φως και χορηγεί φως, αφ' Εαυτού αγαθό και πηγή αγαθότητας. Πνεύμα ευθές, ηγεμονικό, κύριο [καλεί και] αποστέλλει [τους άξιους, όπως ο Πατήρ και ο Υιός], θέτει όρια [σε όλη την κτίση] κάνει τους ανθρώπους ναούς οίκους Του, οδηγεί, ενεργεί όπως θέλει, διανέμει χαρίσματα. Είναι Πνεύμα υιοθεσίας [κάνει τους ανθρώπους υιούς του Θεού], αληθείας, σοφίας, συνέσεως, γνώσεως, ευσέβειας, βουλής, δυνάμεως, φόβου [θείου], όσων έχουν απαριθμηθεί. Δια του Αγίου Πνεύματος γνωρίζεται ο Πατήρ και δοξάζεται ο Υιός, και από Αυτούς μόνο γνωρίζεται Αυτό, είναι δηλαδή τα τρία πρόσωπα Εν, μία είναι η λατρεία και η προσκύνηση [που προσφέρεται], μία η δύναμη, η τελειότητα, ένας ο αγιασμός [που παρέχεται]. Και γιατί να μακρολογώ; Όλα όσα έχει ο Πατήρ, είναι του Υιού, εκτός από την αγεννησία. Όλα όσα έχει ο Υιός, είναι του Αγίου Πνεύματος, εκτός από την γέννηση. Αυτά (τα ιδιώματα), όσο βέβαια μπορώ να εκφρασθώ με τον λόγο μου, δεν ξεχωρίζουν ουσίες, αλλ' ορίζουν την μία και ενιαία ουσία της θεότητας.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Αυτό που έκανε το Άγιο Πνεύμα...

Αυτό που έκανε το Άγιο Πνεύμα στους Αποστόλους και σ’ όλους όσους το «άκουσαν» το κάνει και για μας. Εξωτερικά φαινόταν να τους έχει ανατεθεί ένα απίστευτα απελπιστικό έργο, χωρίς καμμιά πιθανότητα επιτυχίας! Και όμως το ανέλαβαν… Και ενάντια σ’ όλους τους ανθρώπινους υπολογισμούς και τις πιθανότητες, επειδή ακριβώς το Πνεύμα είχε πλημμυρίσει τις καρδιές τους, «έδειχναν» με την ωριμότητα ανάληψης ευθύνης και την ποιότητα της ζωής τους ότι το μήνυμα του Χριστού μεταμορφώνει τον Κόσμο… όταν προσληφθεί.

Αυτή η μεταμορφωτική δύναμη δεν είναι μια ψευδής εικόνα καλοστημένης βιτρίνας, ούτε μια τελειότητα χωρίς σκοτεινά σημεία και λάθη. Αλλά η διαδρομή ζωής με προσπάθειες απόκτησης των αρετών του Πνεύματος και η αναγνώριση και ομολογία των λαθών και των πτώσεων σ’ αυτή τη διαδρομή. Πράγμα που απαλλάσσει τον άνθρωπο από ψευδείς αυταπάτες, και του δίνει την ωριμότητα ανάληψης της ευθύνης των πράξεών του καθώς τον κάνει να περιμένει με υπομονή την ανάπτυξη και καρποφορία στην ψυχή του, των καρπών του Αγίου Πνεύματος: Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πίστη, πραότητα, εγκράτεια...

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Το γεγονός της καθόδου του Παναγίου Πνεύματος...

Το γεγονός της καθόδου του Παναγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής αποτελεί για την Εκκλησία μας πρωταρχική αφετηρία για την μετέπειτα πορεία Της στους αιώνες. Ο Θεός Παράκλητος είναι πια ο κύριος της Εκκλησίας από εκείνη την ευλογημένη ημέρα και οδηγεί το σωτήριο σκάφος ασφαλώς στη σωστική του πλεύση. Αυτός δίνει ζωή στους πιστούς και δύναμη να πορεύονται προς τη σωτηρία. «Όσοι γαρ Πνεύματι Θεού άγονται, τονίζει ο απόστολος Παύλος, ούτοι εισίν υιοί Θεού. Ου γαρ ελάβετε πνεύμα δουλείας πάλιν εις φόβον, αλλ’ ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, εν ω κράζομεν΄ αββά ο πατήρ. Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. Ει δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, είπερ συμπάσχομεν ίνα και συνδοξασθώμεν» (Ρωμ. 8,114-17). Αυτός ο περίφημος περιεκτικός αποστολικός λόγος εκφράζει με τον καλλίτερο τρόπο την άφατη ευλογία, που λάβαμε την αγία ημέρα της Πεντηκοστής. Χάρις στην έλευση του Θεού Παρακλήτου, από δούλοι της αμαρτίας, γίναμε όχι απλά ελεύθεροι, αλλά τέκνα και κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Κυρίου Ιησού Χριστού. Απολαμβάνουμε πια τη θεία υιοθεσία (Γαλ. 4,5). Μεγαλύτερη ευεργεσία από αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρξει!

Κατά την Πεντηκοστή...

Η έλευση του Αγίου Πνεύματος στους Μαθητές έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξεις β΄, 1-13). Σημαντική θέση στην ζωή των Αποστόλων είχε η Πεντηκοστή. Αφού είχαν προηγουμένως περάσει από την κάθαρση της καρδιάς και τον φωτισμό -πράγμα που υπήρχε και στην Παλαιά Διαθήκη, στους Προφήτες και δικαίους- έπειτα είδαν τον Αναστάντα Χριστό και την ημέρα της Πεντηκοστής έγιναν μέλη του αναστημένου Σώματος του Χριστού. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί έπρεπε κάθε Απόστολος να έχει μέσα του τον αναστάντα Χριστό.

Κατά την Πεντηκοστή, το Άγιον Πνεύμα κατέστησε τους Μαθητές μέλη του θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού· έτσι, ενώ στην Μεταμόρφωση το Φως ενεργούσε στους τρεις Μαθητές έσωθεν, δια της Θεώσεως, αλλά το Σώμα του Χριστού ήταν έξω από αυτούς, στην Πεντηκοστή οι Μαθητές ενώνονται με τον Χριστό, γίνονται μέλη του θεανθρωπίνου Σώματος και ως μέλη του Σώματος του Χριστού μετέχουν του ακτίστου Φωτός. Αυτή η διαφορά υπάρχει και μεταξύ Παλαιάς Διαθήκης και Πεντηκοστής...

π. Ιωάννης Ρωμανίδης

Λειτουργικό πρόγραμμα "εις Κοπάνους"

Σάββατο 11 Ιουνίου (Ψυχοσάββατο):

Όρθρος & Θεία Λειτουργία: 07.00 - 09.30 π.μ.

Κυριακή 12 Ιουνίου (Της Πεντηκοστής):

Όρθρος - Θεία Λειτουργία & Εσπερινός της Γονυκλισίας: 07.00 - 10.00 π.μ.

Δευτέρα 13 Ιουνίου (Του Αγίου Πνεύματος):

Όρθρος & Θεία Λειτουργία: 07.00 - 09.00 π.μ.

Η Πεντηκοστή ως μυστήριο...

Διανύουμε την περίοδο μεταξύ Ανάληψης και Πεντηκοστής. Οι απόστολοι έλαβαν εντολή και επαγγελία να παραμείνουν στα Ιεροσόλυμα για να λάβουν την δύναμη εξ ύψους, τον άλλο Παράκλητο, το άγιο Πνεύμα. Βλέπουμε πώς αυτή την περίοδο εκείνοι την πέρασαν μέσα στην προσευχή, την ευχαριστία, την λειτουργική ζωή. Είναι σαν να μας δίνουν ένα υπόδειγμα, μια αποστολική παρακαταθήκη, όπως λέμε αποστολική πίστη και παράδοση, για το κλίμα και την προϋπόθεση της λήψης του Παρακλήτου και από εμάς.

Πού λαμβάνουμε τον Παράκλητο; Στο Ιερό. Στο Ιερό της Εκκλησίας, στην λειτουργική ζωή. Αλλά και στο Ιερό της καρδίας, με την έννοια που μας παρέδωσε η ορθόδοξη πνευματικότητα.

Πότε Τον λαμβάνουμε; Εδώ δεν απαντάμε με χρονικούς αλλά με τροπικούς προσδιορισμούς.

Προσευχόμενοι! Μέσα στην προσευχή. Την προσευχή όχι ως μία θρησκευτική πράξη, αλλά ως τρόπο ύπαρξης μας.

Μια ύπαρξη θυσία και ολοκαύτωμα για τον Κύριο, μια ύπαρξη πού είναι η ίδια προσευχή και θυμίαμα και θυσιαστήριο, όπου συντελείται συνεχώς η κατάβαση του αγίου Πνεύματος, το μυστήριο της Πεντηκοστής. Προευτρεπισμένος χώρος για τον Κύριο πού έρχεται να κατοικήσει σε εμάς.

Η Πεντηκοστή ως μυστήριο είναι συνεχής βέβαια μέσα στην Εκκλησία και την πνευματική μας ζωή. Αυτό όμως πού μας προτείνει η Εκκλησία αυτή την περίοδο είναι αυτή η προετοιμασία πού γεννάει και στηρίζει τον διακαή πόθο και την προσμονή του μεγάλου Ερχομού. Στην Εκκλησία δεν τελούμε απλές αναμνήσεις γεγονότων, πού συνέβησαν "τω καιρώ εκείνω", αλλά βιώνουμε αυτά τα ίδια τα γεγονότα. Έχω λοιπόν την πίστη και την συναίσθηση πως αυτές τις δέκα μέρες θα προσπαθήσω να ζήσω μέσα σε σιγή σκιρτημάτων, σιωπή και στροφή στο θυσιαστήριο της καρδιάς μου, προετοιμασία με αδιάλειπτη προσευχή,γονυκλισία όχι σώματος αλλά ψυχής ταπεινωμένης και συντετριμμένης. Έτσι την μεγάλη Κυριακή της Πεντηκοστής το άγιο Πνεύμα δεν θα κατέλθει μέσα στα συναξάρια, τα κιτάπια και τους ύμνους σαν μια επετειακή χαρμόσυνη ανακύκληση κάποιου γεγονότος, αλλά εγώ ο ίδιος θα βρεθώ π ρ α γ μ α τ ι κ ά στο υπερώο μαζί με την πρώτη Εκκλησία και θα λάβω μαζί τους άγιο Πνεύμα κι εγώ...

π. Παντελεήμων Κρούσκος 

ΟΜΙΛΙΑ Στή Ζ ́ Κυριακή ἀπό τοῦ Πάσχα (απόσπασμα)

Πατέρες καί ἀδελφοί.

Ἡ ἑορτή τῶν Πατέρων δέν πρέπει νά περάσει γιά μᾶς ὡς μία ἁπλῆ ἀνάμνηση τοῦ μακρυνοῦ παρελθόντος καί τίποτ’ ἄλλο. Ἀκούοντας πρωτίστως τά συγκλονιστικά λόγια τῆς προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἀναλογιζόμενοι τίς θυσίες, τίς θλίψεις καί τούς διωγμούς, ἐνίοτε καί τό μαρτύριο πού ὑπεφεραν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας χάριν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὀφείλουμε νά κάνουμε τήν αὐτοκριτική μας. Ἡ τριετία τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ ἔγινε ἀφορμή νά ἀποκαλυφθοῦν «ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί». Καί εἶν’ ἀλήθεια, πώς δοκιμάσθηκε ὡς ἕνα βαθμό ἡ ἑνότητα καί ἡ εἰρήνη μεταξύ μας. Δυστυχῶς, σέ ἕνα ἁπλό ζήτημα ὑγείας, φτάσαμε νά δίνουμε μεταφυσικές διαστάσεις, καί νά μιλοῦμε μεταξύ μας μιά ἀ–νόητη γλῶσσα, ἐκτοξεύοντας μάλιστα ὁ ἕνας στόν ἄλλο κακούς χαρακτηρισμούς, ἕως καί ὑβριστικούς. Φτάσαμε, νά θεωροῦμε πράξη ὁμολογίας τήν παρακοή στήν Ἐκκλησία, τούς φανατισμούς καί τίς ἐξαλλοσύνες, τήν περιφρόνηση σ’ ἐκείνους πού ἐφαρμόζουν μέ ὑπακοή τά διατεταγμένα. Θά πεῖτε· ἀλλοῦ εἶναι πολύ χειρότερα... Ἐρχόμαστε τώρα καί σ’ αὐτά... Εἶναι πράγματι πολλῶν θρήνων καί δακρύων ἄξιο τό γεγονός, ὅτι ἡ ἀδελφή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας –ἡ ἡγεσία της– ἔσπευσε προθύμως νά συνταχθεῖ μέ τίς γεωπολιτικές ἐπιδιώξεις τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, καί τό εἶδε αὐτό ὡς καλή εὐκαρία νά ἐπιβάλει, ἐνδεχομένως, καί αὐτή τήν κυριαρχία της ἀπάνω σέ ἄλλη ἀνεξάρτητη ἀδελφή Ἐκκλησία –ἤ καί Ἐκκλησίες· γιατί ἡ ἐπιθυμία της γιά ἐξουσία εἶναι γνωστή· ὅπως ἐπίσης γνωστό εἶναι τό ὄνειρό της, νά γίνει ἡ Τρίτη Ρώμη, νά ἀναλάβει τά πρωτεῖα...

Πρωτοπρεσβύτερος π. Λάμπρος Τσιάρας, 

Προϊστάμενος Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου ("της μητρόπολης").

 

 

Oλόκληρη η Oμιλία εδώ:

http://www.imioanninon.gr/main/wp-content/uploads/2022/06/2022_06_05-%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%91%CE%84-%CE%9F%CE%B9%CE%BA.-%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%85.pdf

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν για την Ανάληψη...

Ένα ρίγος χαράς διαπερνά τη λέξη «ανάληψη», που δείχνει μια πρόκληση προς τους αποκαλούμενους «νόμους της φύσεως», προς τη διαρκή κάθοδο και πτώση∙ είναι μια λέξη που ακυρώνει τους νόμους της βαρύτητας και πτώσης. Εδώ αντίθετα τα πάντα είναι ελαφράδα, πέταγμα, μια ατέλειωτη άνοδος. Η Ανάληψη του Κυρίου γιορτάζεται σαράντα μέρες μετά το Πάσχα, την Πέμπτη της έκτης εβδομάδας μετά τη γιορτή της Ανάστασης του Χριστού...

Διαβάστε τη συνέχεια, μ' ένα κλικ εδώ: 

https://eiskopanous.blogspot.com/2013/06/blog-post_12.html

Ἀναλαμβανομένου σου Χριστέ...

Ἀναλαμβανομένου σου Χριστέ, ἐκ τοῦ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, αἱ δυνάμεις ὁρῶσαι ἑτέρα τῇ ἑτέρᾳ ἐβόων· Τίς ἐστιν οὗτος; καὶ φησὶ πρὸς αὐτάς· Οὗτός ἐστιν ὁ κραταιός καὶ δυνάστης, οὗτός ἐστιν ὁ δυνατὸς ἐν πολέμῳ, οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης. Καὶ ἵνα τί αὐτοῦ ἐρυθρὰ τὰ ἱμάτια; Ἐκ Βοσὸρ ἥκει, ὅπερ ἐστί, τῆς σαρκός. Αὐτὸς δὲ ὡς Θεὸς ἐν δεξιᾷ καθίσας τῆς μεγαλωσύνης, ἀπέστειλας ἡμῖν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἵνα ὁδηγήσῃ, καὶ σώσῃ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Από την Υμνογραφία της εορτής