+ Anthony Bloom*: Η λύτρωση από την απιστία (Κυριακή Ε΄ Λουκά)

Τοῦ πλούσιου καὶ τοῦ Λαζάρου

Ὁ πλούσιος της παραβολῆς αὐτῆς (Λκ.16.19-31) εἶχε ζήσει μιὰ ἄσκοπη, ἄδεια καὶ ἀνόητη ζωὴ καὶ ὅταν μπῆκε στὴν αἰωνιότητα ἀνακάλυψε ὅτι δὲν εἶχε ἀποκομίσει τίποτα ἀπὸ τὴ γῆ· μέσα του εἶχε μία ἔρημο, ἕνα κενό. Γεμάτος φρίκη γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μόνοι ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ τοὺς ὁποίους ἀγαποῦσε ἀκολουθοῦσαν τὴν ἴδια πορεία καὶ θὰ κατέληγαν στὸν ἴδιο τόπο τῆς ἀπομόνωσης, στὴν κατάσταση ἐκείνη τοῦ ἐσωτερικοῦ κενοῦ, στρέφεται στὸν Ἀβραὰμ μὲ τὸ αἴτημα νὰ σταλεῖ ἕνας μάρτυρας ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα γιὰ νὰ προειδοποιήσει καὶ νὰ σώσει τοὺς συγγενεῖς του.

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἀβραὰμ ἀπευθύνεται καὶ σ' ἐμᾶς: «Ἔχουν τὸ Μωϋσῆ καὶ τοὺς προφῆτες, τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πάνω στὴ γῆ γνώριζαν τὸ Θεὸ καὶ ποὺ ἀνάγγειλαν τὶς ὁδούς Του σὲ ὅλους ὅσους ἔχουν «ὦτα ἀκούειν». Γιατί δὲν ἀκοῦν ἐκείνους;» Ὁ πλούσιος ὅμως λέει: «Ὄχι, αὐτὸ δὲν εἶναι ἀρκετὸ· θὰ μπορέσουν νὰ πιστέψουν μόνο ἂν τοὺς ἐπισκεφτεῖ ἕνας ἀπό τοὺς νεκρούς».

Ὁ Χριστὸς μᾶς λέει στὴν παραβολὴ αὐτὴ ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν κάποιος ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκροὺς δὲ θὰ μπορέσει νὰ πείσει τὸν ἄλλο ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς, ἂν τὸ πρόσωπο ἐκεῖνο ἔχει παραθεωρήσει ἄλλες μαρτυρίες. Τὰ λόγια αὐτὰ μποροῦν νὰ ἐφαρμοστοῦν τόσο σ' ἐμᾶς ὅσο καὶ στὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς.

Ἔχουμε πίσω μας χιλιάδες χρόνια ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἔχουμε τὶς μαρτυρίες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τῶν Ἁγίων τῆς Καινῆς, ἔχουμε τὴ μαρτυρία τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, πιστεύουμε ὅμως παρ' ὅλ' αὐτὰ τελείως στὸ μήνυμα τῆς ζωῆς τὸ ὁποῖο ἔφερε στὴ γῆ; Ὁ Χριστὸς πέθανε καὶ ἀναστήθηκε, στάθηκε μπροστὰ μας ζωντανὸς δίνοντας μαρτυρία γιὰ τὴ μία καὶ μοναδικὴ ἄξια τοῦ τώρα καὶ τῆς αἰωνιότητας, ἐμεῖς ὅμως ἀκοῦμε ἀπὸ μέρα σὲ μέρα, ἀπὸ χρονιὰ σὲ χρονιὰ καὶ ὅλο καὶ περιμένουμε κάτι διαφορετικό.

Πολὺ συχνὰ ἀκούω τοὺς ἀνθρώπους νὰ λένε: «Ἔχω πράγματι διαβάσει τὸ Εὐαγγέλιο, ἔχω ἀκούσει κηρύγματα, ἔχω διαβάσει αὐτὰ ποὺ ἔγραψαν οἱ ἅγιοι, θὰ πιστέψω ὅμως μόνο ἄν μοῦ συμβεῖ ἕνα θαῦμα». Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια ἀλλοίμονο, δὲν εἶναι ἀλήθεια. Δὲν εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ πιστέψουμε οὔτε καὶ σ' ἕνα θαῦμα γιατί αὐτὴ ἡ ζωὴ ΕΙΝΑΙ ἕνα θαῦμα, εἶναι γεμάτη θαύματα, γεμάτη ἀπὸ θεϊκὲς ἐνέργειες, τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ παρ' ὁλ' αὐτὰ ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε.

Τὸ μεγαλύτερο θαῦμα στὴ γῆ, ἡ ἀγάπη, πάντοτε μᾶς ἐμπνέει μᾶς δίνει χαρά, εὐχαρίστηση καὶ παρ' ὅλ' αὐτὰ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ ζωὴ τῆς γῆς ἤ τῆς αἰωνιότητας δὲν ἔχει ἄλλο νόημα ἀπὸ τὴν ἀγάπη κι ἔτσι ἐξακολουθοῦμε νὰ γεμίζουμε τὶς ζωές μας μὲ πράγματα ποὺ σιγὰ-σιγὰ τὴν καταστρέφουν. Τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη τὴν κάνουμε ρηχὴ ὥστε τίποτα νὰ μὴν ἀπομένει ἀπὸ τὸ ὑπέροχο φεγγοβόλημα τῆς θεϊκῆς ἤ τῆς γήινης ἀγάπης. Αὐτὸ ὅμως εἶναι κάτι ποὺ ὅλοι γνωρίζουμε, εἶναι ἕνα θαῦμα τὸ ὁποῖο σὲ κάποιο στάδιο ἔχει ἀγγίξει τοῦ καθενός μας τὴ ζωή: γνωρίσαμε τὴν ἀγάπη τῶν γονιῶν μας κατὰ τὴν παιδικὴ ἡλικία, Ἴσως τὴν ἀγάπη κάποιου γνωστοῦ ἤ πιθανὸν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ν' ἀγαπήσαμε κάποιον εἴτε νὰ συναντήσαμε τὸ Χριστὸ ἔστω καὶ γιὰ μιὰ σύντομη στιγμὴ καὶ νὰ ἐκπλαγήκαμε μὲ τὴν ἀγάπη Του· ἡ ἀγάπη γλυκοχαράζει παντοῦ, παντοῦ ἀκτινοβολάει κι ἐμεῖς χαιρόμαστε καὶ ζοῦμε μέσα της γιὰ μιὰ στιγμὴ - ἔπειτα ξεχνᾶμε ὅτι μὲ τὴν παρουσία της εἶχε γεμίσει τὰ πάντα καὶ ὅτι μόνο ἡ ἀγάπη ἔχει νόημα. Οὔτε καὶ ὁ ἀναστημένος Χριστὸς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς πείσει τελείως!

Ἂς μὴν περιμένουμε λοιπὸν ἄλλο θαῦμα ἐκτὸς ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος μᾶς μιλᾶ γιὰ τὴν ἀγάπη, γιὰ τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου καὶ γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ἂς δώσουμε προσοχὴ στοὺς ἀληθινοὺς καὶ ζωογόνους λόγους Του, ἂς θεωρήσουμε ὅλα τ' ἄλλα ἀσήμαντα κι ἂς συγκεντρώσουμε τὶς δυνάμεις μας στὸ ἕνα πράγμα «οὗ ἔστι χρεία» (Λκ.10.42)· ἡ γῆ θὰ ἔχει γίνει τότε οὐρανός, ὁ οὐρανὸς θὰ ’χει ἀγκαλιάσει ὅ,τι τὸ πολύτιμο τῆς γῆς αὐτῆς κι ἡ ζωή, ἡ ζωὴ τοῦ Θεοῦ θὰ ’χει γίνει δική μας.

*Metropolitan of Sourozh, 1914 - 2003

Εσπερινή ομιλία από τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων

Σᾶς ἀνακοινώνουμε ὅτι συνεχίζονται στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Περιβλέπτου τά κατά Κυριακήν ἑσπερινά κηρύγματα, πού ἔχουν γιά φέτος ὡς κεντρικό θέμα τήν ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

Τήν Κυριακή 1/11/2015 θά μᾶς ὁμιλήσει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Μάξιμος μέ θέμα: «Μετάνοια καί Προσευχή».

Ὥρα ἐνάρξεως τοῦ Ἑσπερινοῦ 5:30 μ.μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Αρχιερατική Λειτουργία και Επιμνημόσυνη Δέηση

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους» τελέσθηκε το πρωί της 27ης Οκτωβρίου, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Μαξίμου, ο οποίος λίγο πριν τη διανομή του αντιδώρου απευθύνθηκε στο εκκλησίασμα, παίρνοντας αφορμή απο το λόγο του εορταζομένου Αγίου Νέστορος «Θεέ του Δημητρίου ελεήσόν με και ενίσχυσόν με»:
«Να ζητούμε και εμείς από τον ένα και αληθινό τριαδικό μας Θεό, να ζητούμε από τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό να μας ενισχύει, έτσι ώστε να παλεύουμε σε κάθε επιβουλή και να μη δεχόμαστε να γινόμαστε βορά σε απειλές δήθεν ισχυρών, αλλά πάντοτε έχοντας το Χριστό μπροστά, με σύνεση βεβαίως, να ζητούμε την ενίσχυση του Θεού και να πολεμούμε για το δίκαιο και για το σωστό».
Και συνέχισε: 
«Ο Θεός να ενισχύει και να δίνει δύναμη στο στρατό, έτσι ώστε να νιώθουμε και εμείς ασφάλεια, διότι “πολλοί κυκλόθεν οι εχθροί ημών”. Δυστυχώς δεν έχουμε πολλούς φίλους -έχουμε συμμάχους, αλλά δεν έχουμε φίλους- και θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι, να έχουμε πίστη στην καρδιά μας, να έχουμε σωφροσύνη και σύνεση για να μπορούμε να διαφυλάσσουμε και την αγιαστική μας παράδοση και την ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητά μας...».

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, εψάλη από το Σεβασμιώτατο επιμνημόσυνη δέηση στο στρατιωτικό μαυσωλείο Ιωαννίνων, εντός του κοιμητηρίου του Αγίου Νικολάου, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων αξιωματικών και οπλιτών, στην περιοχή της Ηπείρου κατά το «Έπος του 1940». Παρέστησαν o Διοικητής της 8ης Μεραρχίας, αξιωματικοί, εκπρόσωποι τοπικών αρχών και φορέων.

«Της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου»

Γράφει ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Λάμπρος Τσιάρας,

Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Ι. Μ. Ι.

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας Σκέπης, θεωρήσαμε καλὸ νὰ γράψουμε ἐδῶ λίγα λόγια γιὰ τὴν ἑορτὴ αὐτή, πρὸς ἐνημέρωση καὶ πνευματικὴ ὠφέλεια τῶν ἐπισκεπτῶν τῆς ἱστοσελίδας μας.

Ἡ ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης εἶναι ἑορτὴ θεομητορικὴ καὶ ἑορτάζεται στὶς 28 Ὀκτωβρίου, μαζὶ μὲ τὴν ἐθνική μας ἑορτή, ἀντὶ τῆς 1ης Ὀκτωβρίου, ποὺ εἶχε ἀπὸ παλιὰ θεσπισθεῖ νὰ ἑορτάζεται.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία «παρέλαβε» καί «διατηρεῖ» τὴ Μητέρα τοῦ Κυρίου στὸ κέντρο τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς λατρευτικῆς ζωῆς της, καθ’ ὅν τρόπο ὁ «ἠγαπημένος μαθητής» «ἔλαβεν αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια» (Ἰωαν. 19, 27), γιὰ νὰ τὴν ἔχει ὡς μητέρα του, κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τοῦ σταυροῦ, ποὺ εἶπε πρὸς αὐτόν: «ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου» (ὅ.π.).

Πράγματι, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι γιὰ τοὺς χριστιανούς «ἐλπίδα καὶ στήριγμα», «προστασία καὶ σκέπη» καί «μεσιτεία πρὸς τὸν Ποιητὴν ἀμετάθετος». Στὴν Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν ψάλλουμε πρὸς αὐτήν: «χαῖρε σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης».

Γιὰ τὴν κραταιά, λοιπόν, Σκέπη τοῦ κόσμου καὶ γιὰ τὴν ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης ὁ λόγος μας, ἀγαπητοί.

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου (13, 21-22), ἀναφέρεται ἕνα ὑπερφυσικὸ γεγονός, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ἔδειχνε πόσο κοντὰ ἦταν στὸν ἀγαπημένο του λαό, τὸν Ἰσραήλ, καὶ πόσο τὸν προστάτευε. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐμφάνιση ὑπεράνω τοῦ λαοῦ μιᾶς νεφέλης, μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ Θεὸς ὁδηγοῦσε τὸ λαὸ κατὰ τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Ἡ νεφέλη αὐτή, τὴ μὲν ἡμέρα, ὑπὸ μορφὴν στύλου, ἔδειχνε στοὺς Ἰσραηλίτες τὸ δρόμο ποὺ ἔπρεπε νὰ πορευθοῦν καὶ συγχρόνως ἔριχνε τὴ σκιά της καὶ τοὺς δρόσιζε, καθὼς πεζοποροῦσαν στὸ λιοπύρι, τὴ δὲ νύχτα, ὡς πύρινος στῦλος ἔριχνε φῶς καὶ τοὺς φώτιζε, γιὰ νὰ μὴ μένουν στὸ σκοτάδι. Ἡ νεφέλη ὅριζε – δηλαδὴ ὁ Θεὸς μέσῳ αὐτῆς – πότε, ποῦ καὶ γιὰ πόσο χρόνο οἱ Ἰσραηλίτες ἔπρεπε νὰ στρατοπεδεύσουν. Κατὰ τὴν πορεία, τὸ σημεῖο αὐτὸ τοῦ οὐρανοῦ πότε προπορευόταν τοῦ λαοῦ, γιὰ νὰ τοὺς δείχνει πρὸς τὰ ποῦ νὰ πορεύονται, καὶ πότε ἔμενε πίσω, ὡς ὀπισθοφυλακή, ὥστε νὰ νοιώθουν ἀσφαλεῖς. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ ἦταν γιὰ τὸ λαὸ παρήγορο σημεῖο ἐγγύτητας καὶ προστασίας τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο κατὰ τὸν καιρό τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ἀλλὰ καὶ ἀργότερα, ἐπὶ πολλὰ χρόνια. Πρέπει δὲ νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ νεφέλη, γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦμε, δὲν ἦταν μόνο ἕνα θαυμαστὸ σημεῖο ποὺ λειτουργοῦσε ὅπως περιγράψαμε· μέσ’ ἀπὸ αὐτὴν ἀκουότανε καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Πολλὲς φορὲς ὁ Θεός «κατέβαινε» καὶ μιλοῦσε «ἐκ τῆς νεφέλης» στὸν Μωϋσῆ κι ἔκανε γνωστὸ τὸ θέλημά του στὸ λαό.

Ἄν ἐπιμένουμε στὸ φαινόμενο τῆς νεφέλης, εἶναι γιατὶ θέλουμε νὰ καταστεῖ σαφὴς ἡ τυπολογία τοῦ ὑπερφυσικοῦ αὐτοῦ γεγονότος, ὅτι δηλαδὴ ἡ νεφέλη ἐμφανῶς συμβολίζει καὶ προτυπώνει τὴ Θεοτόκο. Τόσο, λοιπόν, στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου, ὅσο καὶ ἀλλαχοῦ τῆς Π. Διαθήκης, βλέπουμε ὅτι ἡ νεφέλη εἶναι ἕνα σύμβολο ἰδιαίτερο, ποὺ ἐκφράζει τὸ μυστήριο τῆς θείας Παρουσίας· φανερώνει τὸν Θεὸ καὶ τὸν καλύπτει ταυτοχρόνως. Προσιτὴ καὶ συνάμα ἀδιαπέραστη ἡ νεφέλη, ἐπιτρέπει νὰ φτάσουμε οἱ ἄνθρωποι στὸν Θεό, χωρὶς βεβαίως καὶ νὰ μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸ πρόσωπό του· τοῦτο τὸ τελευταῖο θά ’ναι προνόμιο τῶν ἐκλεκτῶν στὸ μέλλοντα αἰῶνα. Μποροῦμε, λοιπόν, νὰ ποῦμε ὅτι ἡ νεφέλη εἶναι ἕνα προνομιοῦχο σύμβολο ἀνάμεσα στὰ ἄλλα σύμβολα· προνομιοῦχο, γιατὶ ὁ Θεὸς τὸ προτιμάει ἰδιαίτερα· ὄχι μόνο κατ’ ἐκεῖνο τὸν παλιὸ καιρό, ἀλλὰ καὶ μετά, στὴν Κ. Διαθήκη (π.χ. στὴ Μεταμόρφωση κ.ἀ.), ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ νά «ἀποκαλύπτεται» «ἐν νεφέλαις», νὰ μιλάει «ἐκ τῆς νεφέλης», νὰ ἔρχεται – ὅπως θά ’ρθει τὴν ἔσχατη ἡμέρα – «ἐπὶ τῶν νεφελῶν» τοῦ οὐρανοῦ. Πάντοτε ἡ νεφέλη εἶναι τὸ οὐράνιο ὄχημα τοῦ ἐρχόμενου Θεοῦ· εἶναι ἡ τιμητικὴ συνοδεία τοῦ Κυρίου τῆς ἱστορίας…

Ἡ Βυζαντινὴ Παράδοση καὶ ἰδίως ἡ ἱερὴ Ὑμνογραφία, εἶδε στὴ νεφέλη, ἐμφανῆ τὴν προτύπωση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία, ὡς ἄλλη νεφέλη, ἀσυγκρίτως «πλατυτέρα» τῆς παλαιᾶς, σκέπει καὶ ὁδηγεῖ τὸν νέο Ἰσραήλ – ἐμᾶς – πρὸς τήν «ἐπηγγελμένη» οὐράνια πατρίδα. Ὁ ποιητὴς τοῦ κανόνα τοῦ Ἀκαθίστου, Ἰωσὴφ ὁ ὑμνογράφος, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὴ Θεοτόκο λέγει πρὸς αὐτήν: «νεφέλη ὁλόφωτε, ἡ τοὺς πιστοὺς ἀπαύστως ἐπισκιάζουσα» (ᾠδὴ ΣΤ΄). Γιὰ τὴν Παράδοσή μας ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι τὸ ὄχημα, διὰ τοῦ ὁποίου κατέβηκε ὁ Θεός, ἡ ἀληθινὴ νεφέλη ποὺ ἔκρυψε μέσα της, ἀλλὰ καὶ φανέρωσε συνάμα τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ τιμητικὴ συνοδεία τοῦ Κυρίου, δεμένη ἄρρηκτα μαζί του, «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» καὶ μένουσα πλέον ἀχώριστα ἑνωμένη μὲ αὐτόν «εἰς τὸ διηνεκές». Στοὺς Βυζαντινοὺς ἀλλὰ καὶ στοὺς νεώτερους χρόνους, ἡ Παναγία ἰσχύει καὶ πιστεύεται ὡς ἡ ὁδηγήτρια τῶν πιστῶν στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Στὴ σύνδεση αὐτὴ τῆς νεφέλης μὲ τὴν Παναγία συνετέλεσαν καὶ διάφορα γεγονότα, ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ἱστορία τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Κωνσταντινούπολης, καὶ τὴ διάσωσή της ἀπὸ διάφορους ἐχθροὺς ποὺ τὴν ἐπιβουλεύονταν. Εἶναι γνωστὸ ὅτι σὲ ὧρες δύσκολες γιὰ τὴ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία καὶ γιὰ τὴ Βασιλεύουσα, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἄρχοντές του προσεύχονταν στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία. Δὲν εἶναι δὲ λίγες οἱ φορές, ποὺ ἄνθρωποι μὲ εὐλάβεια ἔβλεπαν τὴν Παναγία νὰ προσεύχεται γιὰ τὴν Πόλη καὶ νὰ τὴ σκεπάζει μὲ τὸ πέπλο της… Ὁ πρῶτος ποὺ εἶδε αὐτὸ τὸ ὅραμα τῆς θείας Σκέπης ἦταν ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, ὁ «διὰ Χριστὸν σαλός», περὶ τὸ ἔτος 936. Τὸ ὅραμα ἔχει ὡς ἑξῆς: σὲ ἀγρυπνία ποὺ ἐτελεῖτο στὸ ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, στὴν Πόλη, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας καὶ ὁ μαθητής του Ἐπιφάνιος εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους μεγαλοπρεπῆ γυναῖκα νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν Ὡραία Πύλη καὶ νὰ κατευθύνεται πρὸς τὸ κέντρο τοῦ ναοῦ, ἀκολουθούμενη ἀπὸ ἁγίους, λευκοφοροῦντες καὶ ψάλλοντες, καὶ ὑποβασταζόμενη ἀπὸ τὸν τίμιο Πρόδρομο. Ὅταν ἡ γυναῖκα ἔφτασε στὸ μέσον τοῦ ναοῦ, ἔκλινε τὰ γόνατα καὶ προσευχήθηκε ἐπὶ μακρόν μετὰ δακρύων. Ὕστερα εἰσῆλθε στὸ Ἅγιο Βῆμα καί, ἀφοῦ προσευχήθηκε καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὑπὲρ τοῦ «περιεστῶτος» λαοῦ, ἔβγαλε κι ἄπλωσε τὸ μαφόρι της ὡς σκέπη ἐπὶ τοῦ ἐκκλησιάσματος…

Καθὼς γνωρίζουμε, ἡ Βασιλεύουσα κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο νὰ πέσει στὰ χέρια τῶν Ἀγαρηνῶν. Ὅμως, τὸ ὅραμα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα, ποὺ δὲν ἄργησε νὰ διαδοθεῖ παντοῦ, ἔδωσε θάρρος στὸ λαὸ κι ἐλπίδα. Κι ὅταν, μὲ τὴ βοήθεια τῆς Παναγιᾶς, γλύτωσε ἀπὸ τὸν κίνδυνο, ἑόρτασε καὶ ὕμνησε δεόντως τὴν ἁγία Σκέπη καὶ προστασία της. Ἀπὸ τότε θεσπίσθηκε τὸ γεγονὸς ὡς μία ἀκόμη θεομητορικὴ ἑορτὴ καὶ ὁρίσθηκε ἡ 1η Ὀκτωβρίου, ὡς ἡμέρα ἑορτῆς τῆς ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, «εἰς ἀνάμνησιν» τῆς ὀπτασίας ποὺ εἶδε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας καὶ γιὰ νὰ θυμούμαστε εὐγνωμόνως οἱ πιστοὶ τὴν Ὑπερμάχο Στρατηγό, ποὺ μᾶς σκεπάζει καὶ μᾶς φυλάει πάντοτε ἀπὸ ὁρατοὺς καὶ ἀόρατους ἐχθρούς.

Κατὰ ταῦτα, ἡ γιορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης, πέραν τῆς θεολογικῆς της σημασίας, προσλαμβάνει καὶ ἕνα ἰδιαίτερο στοιχεῖο, σὲ σχέση πρὸς τὶς λοιπὲς θεομητορικὲς ἑορτές: συνδέεται, δηλαδή, καὶ μὲ τοὺς καημοὺς καὶ τὶς ἀγωνίες τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς Βασιλεύουσας, κι ἐν συνεχείᾳ τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ, στὶς κρίσιμες στιγμὲς τοῦ βίου του.

Ἐμεῖς, οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες –γιὰ τὴν ἀκρίβεια οἱ πατεράδες καὶ οἱ παπποῦδες μας– ζήσαμε προσφάτως μιὰ ἀκόμη ὁμόθυμη προσφυγή μας στὴν προστασία τῆς Παναγίας μητέρας μας, τότε ποὺ μιὰ μεγάλη δύναμη ἀπείλησε τὴν πατρίδα καὶ τὴν ἐλευθερία μας. Μιλοῦμε γιὰ τὸν πόλεμο τοῦ 1940, τὴ νικηφόρο ἔκβαση τοῦ ὁποίου ἡ συνείδηση σύμπαντος τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀποδίδει πρωτίστως στὴν Ὑπερμάχο Στρατηγό, ἡ ὁποία, σύμφωνα μὲ μαρτυρίες πολεμιστῶν, περιέσκεπε τὶς Ἑλληνικὲς μεραρχίες καὶ τὶς προστάτευε ἀπὸ τὶς προσβολές τῶν ἐχθρῶν.

Λίγα χρόνια μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ἔπος, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων Βλάχος – ὁ ἀπὸ Ἰωαννίνων – ἐκφράζοντας τὰ αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης τῶν ἁπανταχοῦ Ἑλλήνων πρὸς τὴ Θεοτόκο, ποὺ γλύτωσε τὴν Πατρίδα μας ἀπὸ τὰ ἐπαπειλούμενα κακά, ἔκρινε εὔλογο καὶ συνεπὲς πρὸς τὴν ἐνιαία Βυζαντινὴ καὶ τὴν ὕστερη νεοελληνικὴ Παράδοση, ὁ ἑορτασμὸς τοῦ ἱστορικοῦ «ΟΧΙ» τῆς 28ης Ὀκτωβρίου νὰ προσλάβει κι ἕναν θρησκευτικὸ χαρακτῆρα. Εἰσηγήθηκε λοιπόν – ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων – τὸ ἔτος 1952, καὶ ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁμοφώνως ἐπικρότησε τὴν πρότασή του, ὅπως ἀπὸ τὸ ἔτος ἐκεῖνο ἡ ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης, ἀντὶ τῆς 1ης Ὀκτωβρίου, νὰ ἑορτάζεται τὴν 28η τοῦ αὐτοῦ μηνός, συνδυασμένη πρὸς τὴν ἐθνική μας ἑορτή. Ἀνατέθηκε δὲ στὸν ἁγιορείτη ὑμνογράφο τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας μοναχὸ Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη ἡ ἐκπόνηση τῆς σχετικῆς ἀκολουθίας.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί· ἡ θεομητορικὴ ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης, ὅσο κι ἄν γιὰ μᾶς ἔλαβε, ὅπως εἴπαμε, ἕναν ἰδιάζοντα χαρακτῆρα, πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι σήμερα ἔχει ὑπερβεῖ τὶς τοπικὲς παραδόσεις καὶ ἱστορίες· εἶναι, πλέον, ἑορτὴ μὲ χαρακτῆρα παγκόσμιο, οἰκουμενικό. Στὴν ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης, ὅλος ὁ ἀνὰ τὴν οἰκουμένην ὀρθόδοξος κόσμος, χωρὶς νὰ ἀρνεῖται τὴ δική μας παράδοση καὶ ἱστορία, αἰσθάνεται τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ παροῦσα, νὰ τὸν σκεπάζει μὲ τὸ μαφόρι της, νὰ τοῦ συμπαρίσταται καὶ νὰ τὸν στηρίζει στὶς δοκιμασίες καὶ στὸν πόνο του. Εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ Παναγία Μητέρα δὲν προσευχήθηκε καὶ δὲν ἔκλαψε μόνο τότε, πρὶν χίλια τόσα χρόνια, στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, ἀλλὰ προσεύχεται καὶ κλαίει σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε τόπο, μέχρι τὰ τέλη τῶν αἰώνων. Τὸ ἱερὸ πέπλο της τὸ ἀπλώνει μὲ ἀγάπη καὶ συμπάθεια καὶ σκεπάζει κάθε γενιὰ ἀνθρώπων σὲ κάθε τόπο.

Μὲ τὴν εὐκαιρία, λοιπόν, τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας Σκέπης, ἄς προσπέσουμε στὴ χάρη τῆς Θεομήτορος κι ἄς τὴν παρακαλέσουμε εὐλαβικά:

«Ὑπερένδοξε, ἀειπάρθενε, εὐλογημένη Θεοτόκε, φύλαξον ἡμᾶς ὑπὸ τὴν Σκέπην σου».

«Εις Κοπάνους» ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μάξιμος

27 Ὀκτωβρίου, Τρίτη:

07.00: Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου «εἰς Κοπάνους» καί ἐπιμνημόσυνη δέηση «ὑπὲρ πάντων τῶν ἐν τοῖς ἱεροῖς ἡμῶν ἀγῶσιν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος ἀγωνισαμένων καὶ πεσόντων».

Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Δημήτριος Ευθυμίου - Παππάς

Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων κυρός Δημήτριος Ευθυμίου-Παππάς γεννήθηκε την 6η Αυγούστου 1882 στο Δεμάτι Ζαγορίου Ιωαννίνων. Μαθήτευσε τα εγκύκλια γράμματα στο Δεμάτι, ενώ με προτροπή του Μητροπολίτου Ιωαννίνων Γρηγορίου Καλλίδου, και σε ηλικία 12 ετών εισήχθη στην Ιερατική Σχολή της Νήσου των Ιωαννίνων. Ακολούθως, το 1900 εισήχθη στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης, ενώ το 1906 εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Χάλκης. Κατά το διάστημα των ετών 1907-1911, αποδεχθείς σχετική πρόταση του Μητροπολίτου Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδωνος (Βλάχου), εργάστηκε πλησίον του ως Αρχιερατικός Επίτροπος και Επόπτης των Σχολείων των αρχιερατικών περιφερειών Λεσκοβικίου και Κονίτσης της Ιεράς Μητροπόλεως Βελλάς και Κονίτσης. Από τη θέση αυτή αποχώρησε το 1911, κατόπιν προσκλήσεως του Γέροντός του Μητροπολίτου Ηρακλείας και Ραιδεστού Γρηγορίου (Καλλίδου), αναλαμβάνοντας καθήκοντα Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Ηρακλείας και Ραιδεστού. Ο Ηρακλείας Γρηγόριος τον χειροτόνησε πρεσβύτερο και τον προεχείρισε σε Αρχιμανδρίτη, αναθέτοντάς του καθήκοντα εκπροσώπου αυτού. Με αλλεπάλληλες πιέσεις του Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδωνος, ο Δημήτριος επιστρέφει το 1912 στην Ήπειρο και αναλαμβάνει τη Σχολαρχία της μόλις ιδρυθείσης Σχολής Βελλάς, ιδιότητα που διατήρησε από το 1912 έως το 1924. Θεωρείται ο θεμελιωτής των παιδαγωγικών και πνευματικών βάσεων της Σχολής Βελλάς σε σημείο ώστε σφραγίσει την περαιτέρω πορεία της. Το 1924 μετατίθεται στην Ιερατική Σχολή της Νήσου Ιωαννίνων. Το 1926, με πρόταση του Μητροπολίτου Ιωαννίνων, πλέον, Σπυρίδωνος εκλέγεται από την Ι.Σ. του Οικουμενικού Πατριαρχείου βοηθός Επίσκοπος της Μητροπόλεως Ιωαννίνων με τον τίτλο Δωδώνης. Ως βοηθός Επίσκοπος υπηρέτησε μέχρι το 1931, οπότε εξελέγη Μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης, στο θρόνο της οποίας παρέμεινε μέχρι την άνοιξη του 1940, που εξελέγη και κατεστάθη Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης. Το 1956 εξελέγη και κατεστάθη Μητροπολίτης Ιωαννίνων, διαδεχθείς τον από Ιωαννίνων Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σπυρίδωνα (Βλάχο). Εκοιμήθη την 1η Ιανουαρίου 1958 στα Ιωάννινα, μετά την Πρωτοχρονιάτικη Θεία Λειτουργία και ετάφη στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» πόλεως Ιωαννίνων. Ο Ιωαννίνων Δημήτριος κατέλειπε φήμη αγαθού και αξίου εκκλησιαστικού ανδρός, υποδειγματικού λειτουργού και εξαίρετου γνώστη του Τυπικού της Μ.τ.Χ.Ε., έμπειρου δε καθηγητού με πλούσια παιδαγωγική δράση που αντανακλάτε μέχρι σήμερα στο πνευματικό του δημιούργημα, τη Σχολή Βελλάς.

Ήταν 26 Οκτωβρίου του 1971...

«Την ανακομιδήν εορτάζομεν των τιμίων και αγίων λειψάνων του Αγίου ενδόξου Νεομάρτυρος Γεωργίου του εν Ιωανίννοις αθλήσαντος, του θαυματουργού»… Που πραγματοποιήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1971, εκατόν τριάντα τρία χρόνια από το «δι’ αγχόνης» μαρτύριο του Αγίου μας, στις 17 Γενάρη του 1838.

«Συνέχει βαθεία συγκίνησις την καρδίαν μου και πληροί την ψυχήν μου δέος και φόβος ιερός, διότι επεφύλαξεν εις εμέ την μεγάλην αυτήν τιμήν ο Ύψιστος, να ψαύσω ο ελάχιστος εγώ και να αποθέσω ο ανάξιος δούλος του, τα Ιερά Λείψανα εκ του τάφου εις τη οικείαν θέσιν των…», έγραφε τότε ο μακαριστός Μητροπολίτης Ιωαννίνων κυρός Σεραφείμ, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, σε εγκύκλιο επιστολή του προς το «χριστεπώνυμον πλήρωμα της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων», με ημερομηνία 12 Οκτωβρίου 1971.

Και συνέχιζε: «Στηρίξατέ με τεκνά μου εν Κυρίω αγαπητά και ενισχύσατέ με εις το μέγα τόλμημα, όπερ επιχειρώ, της εκταφής του Πολιούχου ημών, δια των θερμών προσευχών σας…».

Σημαίνοντα ρόλο στην ανακομιδή έπαιξε και ο μακαριστός Μητροπολίτης Ιωαννίνων κυρός Θεόκλητος, αρχιμανδρίτης τότε και πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεώς μας. Ήταν εκείνος, που έκανε την εκταφή και ανέσυρε εκ του τάφου «ως μυρίπνοα κρίνα του αγρού» τα άγια λείψανα και την τίμια κάρα του Πολιούχου μας Νεομάρτυρα. Ο ίδιος θυμάται: «Επιφωσκούσης της εικοστής έκτης Οκτωβρίου, πάσα η πόλις των Ιωαννίνων… προσπελάζοντας τον Τάφο του Νεομάρτυρα Γεωργίου, του εν Ιωανίννοις αθλήσαντος, για να αναλάβει εξ’ αυτού τα καθαγιασθέντα λείψανα του τιμίου σκηνώματος του πολιούχου της… και να αποδώσει την προσήκουσαν τιμήν στα λείψανα του προστάτη της Αγίου, να εκφράσει το θαυμασμό και το δέος, να καταθέσει ικεσίαν εκτενή, για να κερδίσει την πρεσβεία Του, ώστε να καταξιωθεί της, έστω και για ελάχιστα, προσπέλασης στο χώρο του Αγίου και της Θεότητας…».

Πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο, μπορείτε να διαβάσετε σχετικά με το μακαριστό Μητροπολίτη μας και τον Πολιούχο μας Νεομάρτυρα Άγιο Γεώργιο:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2014/04/blog-post_30.html

«Τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου»

Γράφει ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Μακρής

«Ὡς τοῦ Κυρίου Μαθητής, ἀνεδέξω δίκαιε τό Εὐαγγέλιον ὡς Μάρτυς ἔχεις τό ἀπαράτρεπτον τήν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος τό πρεσβεύειν ὡς Ἱεράρχης. Ἱκέτευε Χριστόν τόν Θεόν, σωθῆναι τάς ψυχᾶς «ἡμῶν» (Ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου, Ἦχος δ’).

Στίς 23 Ὀκτωβρίου ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ καί ἑορτάζει τή μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ ἀποκαλούμενου καί Δίκαιου, ὁ ὁποῖος ἔζησε κατά τήν ἀποστολική ἐποχή καί ὑπῆρξε ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος τῶν Ἱεροσολύμων. Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος δέν πρέπει νά συγχέεται οὔτε μέ τόν ἀδελφό τοῦ Ἰωάννη καί γιό τοῦ Ζεβεδαίου ἀλλά οὔτε καί μέ τό γιό τοῦ Ἀλφαίου, οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν στόν κύκλο τῶν δώδεκα μαθητῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ἦταν ἕνα ἀπό τά τέκνα πού ἀπέκτησε ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν πρώτη του σύζυγο, ἡ ὁποία πέθανε πρίν αὐτός μνηστευθεῖ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Συνεπῶς, κατά τούς Ἰουδαίους ἦταν «ἑτεροθαλής» ἀδελφός τοῦ Κυρίου (Μάρκος 6,3. Γαλάτας 1,19). Στά Ἱερά Εὐαγγέλια μνημονεύεται πάντοτε ὡς πρῶτος ἀπό τούς «ἀδελφούς» τοῦ Ἰησοῦ (Ματθαῖος 13,55. Μάρκος 6,3), γεγονός πού πιθανῶς σημαίνει ὅτι ἦταν ὁ πρεσβύτερος.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος δέν ἀκολούθησε τόν Ἰησοῦ Χριστό κατά τή διάρκεια τῆς διδασκαλίας καί τῆς δημόσιας δράσης Του. Ὅπως πληροφορούμαστε ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ μετά τήν Ἀνάστασή του ἐμφανίστηκε στόν Ἰάκωβο καί στή συνέχεια στούς Ἀποστόλους (Α΄ Κορινθίους 15,7). Συνεπῶς, κλήθηκε μέ ἰδιαίτερο τρόπο στό ἀποστολικό ἀξίωμα, ὅπως καί ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν. Ἐπίσης, Δίκαιος ἀποκαλεῖται γιά τή θαυμαστή πολιτεία του καί τίς πολλές ἀρετές του, μιᾶς καί ἀνέλαβε ἐνεργό ρόλο ὡς Ἐπίσκοπος στήν ἑδραίωση τῆς πρώτης ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἱερουσαλήμ (Ματθαῖος 13,55. Μάρκος 6,3). Ἐπιπροσθέτως, στήν Ἀποστολική σύνοδο, τό 49 μ.Χ., ὁ Ἀδελφόθεος διαφαίνεται ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς συνόδου, ὅπως προκύπτει ἄλλωστε ἀπό τήν ἀποστολική περιγραφή. Ἔτσι, λαμβάνει θέση, ὥστε νά ἐπιλυθεῖ τό πρόβλημα μέ τούς ἐξ ἐθνῶν Χριστιανούς, τασσόμενος ὑπέρ τῆς ἀπόψεως νά δοθεῖ ἰδιαίτερη σημασία στήν ἠθική πορεία τοῦ βίου τους, στήν ἀποχή ἀπό τά εἰδωλόθυτα τῶν εἰδωλολατρῶν καθώς καί στό νά μήν ἐπιβαρύνονται μέ τήν περιτομή, τήν ὁποία πρόσταζε ὁ μωσαϊκός νόμος γιά τούς Ἰσραηλίτες (Πράξεις 15, 4-29).

Στό σημεῖο αὐτό εἶναι σημαντικό νά ἀναφέρουμε ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, πέρα ἀπό τήν πνευματική του πορεία καί διδαχή στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς ἄφησε καί συγγραφικό ἔργο. Καταρχήν, ἔγραψε μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν Καθολική Ἐπιστολή, πού φέρει τό ὄνομά του καί ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά 27 θεόπνευστα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἡ Ἐπιστολή αὐτή εἶναι ἕνα καταπληκτικό κείμενο, τό ὁποῖο προξενεῖ ἀληθινή παρηγοριά στήν ψυχή, ἀνεκλάλητη χαρά, ἀποδιώχνει κάθε εἴδους ἀπελπισία καί ρυθμίζει μέ ἄριστο τρόπο τίς διαπροσωπικές σχέσεις. Γράφει συγκεκριμένα ὁ Ἅγιος στόν Ἀπόστολο πού διαβάζουμε πάντοτε κατά τό Μυστήριο τοῦ Ἱεροῦ Εὐχελαίου: «Ὑποφέρει κανείς μεταξύ σας; Ἄς προσεύχεται. Εὑρίσκεται κανείς σέ εὐθυμία; Ἄς ψάλει. Ἀσθενεῖ κανείς μεταξύ σας; Ἄς προσκαλέσει τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας καί ἄς προσευχηθοῦν ἐπάνω του, ἀφοῦ τόν ἀλείψουν μέ λάδι εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, καί ἡ προσευχή πού ἔγινε μέ πίστη, θά θεραπεύσει τόν ἀσθενῆ· ὁ Κύριος θά τόν σηκώσει καί, ἄν ἔχει διαπράξει ἁμαρτίες, θά τοῦ συγχωρηθοῦν. Νά ἐξομολογῆσθε τίς ἁμαρτίες σας ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλον καί νά προσεύχεσθε ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον, διά νά θεραπευθεῖτε. Ἡ προσευχή τοῦ δικαίου ἔχει μεγάλη δύναμη στά ἀποτελέσματά της» (ἐπίσημη μετάφραση ἀπό τήν Καινή Διαθήκη τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἰακώβου 5,13-17). Ἐπιπλέον, συνέγραψε τήν πρώτη Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία εἶναι κατανυκτική καί διασώζει τόν τρόπο λατρείας τῶν Χριστιανῶν τῶν ἀποστολικῶν χρόνων. Αὐτή ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τή βάση τῶν ἄλλων Θείων Λειτουργιῶν, πού μεταγενέστερα συνετέθησαν ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο καί τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Ἡ ἀρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου τελεῖται συνήθως ἀνήμερα τῆς μνήμης του καί πολλαχοῦ καί τή δεύτερη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων.

Συνοψίζοντας, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἔμεινε γνωστός μέ τόν ἐξόχως τιμητικό τίτλο «Ἀδελφός τοῦ Κυρίου». Πράγματι, στάθηκε ἀντάξιος του ἐνδόξου αὐτοῦ τίτλου, ἀφοῦ ὑπηρέτησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ αὐταπάρνηση μέχρι τέλους καί ἀξιώθηκε νά ἐπισφραγίσει τή ζωή του μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου. Ἄς ἐπικαλεστοῦμε, ἀδελφοί μου, τόν Ἅγιο Ἰάκωβο στίς προσευχές μας, ὥστε νά γίνει διάπυρος ἱκέτης καί πρεσβευτής μας πρός Κύριον γιά τή σωτηρία μας. Ἀμήν.

Μνήμη Ανακομιδής του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου

Η πόλη των Ιωαννίνων θα εορτάσει και φέτος, την προσεχή Δευτέρα 26 Οκτωβρίου, την Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Νεομάρτυρος Αγίου Γεωργίου, «του εν Ιωαννίνοις αθλήσαντος και πολιούχου ημών», με επίκεντρο των λατρευτικών εκδηλώσεων τον Προσκυνηματικό Ναό του Αγίου μας, στην Πλατεία Πάργης. Εκεί θα τελεσθεί τόσο ο Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός την παραμονή της εορτής στις 6 το απόγευμα όσο και η Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία κατά την κυριώνυμο ημέρα, μετά το πέρας της οποίας θα ακολουθήσει Λιτανεία ως την κεντρική πλατεία. Εκεί, για δεύτερη χρονιά, θα ακολουθήσει ημερήσιο παραδοσιακό πανηγύρι.
Καλεσμένοι του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου στις φετινές λατρευτικές εκδηλώσεις για τη μνήμη της Ανακομιδής του Πολιούχου μας Αγίου Γεωργίου, είναι οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέας και Ιερισσού, Αρδαμερίου και Αγίου Όρους κ. Θεόκλητος.

Όπως ανακοινώθηκε, το βράδυ της Κυριακής 25 Οκτωβρίου και ώρα 21.00 θα τελεσθεί η καθιερωμένη Αγρυπνία στο παρεκκλήσιο του Τάφου του Νεομάρτυρα, στον Άγιο Αθανάσιο «της Μητρόπολης».

Ημερήσιο παραδοσιακό πανηγύρι

Ημερήσιο Παραδοσιακό Πανηγύρι, με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών και χορευτικών συγκροτημάτων, διοργανώνει η Ιερά Μητρόπολις Ιωαννίνων την ερχόμενη Δευτέρα 26 Οκτωβρίου στην κεντρική πλατεία της πόλης μας, στα πλαίσια του εορτασμού της Ανακομιδής των Σεπτών Λειψάνων του Πολιούχου μας Νεομάρτυρος Αγίου Γεωργίου, «του εν Ιωαννίνοις αθλήσαντος».

Τα έσοδα της εκδήλωσης θα διατεθούν για το κοινωνικό έργο της Ιεράς Μητροπόλεως.

Εσπερινή ομιλία από το Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου

Σᾶς πληροφοροῦμε ὅτι τήν Κυριακή 25-10-2015, κατ’ ἐξαίρεση, ἡ ἑσπερινή ὁμιλία θά γίνει στόν Ἱερό προσκυνηματικό Ναό Ἁγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου, πλατεῖα Πάργης, λόγῳ τῆς ἑορτῆς τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου μας.

Ὁμιλητής θά εἶναι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κ.κ. Ἀνδρέας μέ θέμα: «Ἡ ἐνίσχυση τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στό μαρτύριο διά τῆς Προσευχῆς».

Ὥρα ἔναρξης τοῦ Ἑσπερινοῦ 18:00.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Από το «Ημερολόγιο» του π. Αλέξανδρου Σμέμαν

Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου, 1973
 

«Η κατάρα της δουλειάς». 
Πολλοί άνθρωποι όμως, αν όχι η πλειοψηφία, ηδονίζονται με την αχαλίνωτη δραστηριότητα, επειδή φοβούνται να σταθούν πρόσωπο προς πρόσωπο με τη ζωή, με τον εαυτό τους, με τον θάνατο. Βαριούνται, και η πλήξη είναι το βασιλειο του Διαβόλου. Βαριεστημένοι και φοβισμένοι, κλείνουν τα αυτιά τους με τη δράση, με τις ιδέες και τις ιδεολογίες. Το κλειδί που ανοίγει τον πολιτισμό μας είναι μια αισιόδοξη δραστηριότητα με ίχνη φόβου και πλήξης. Δίχως Θεό, όλα είναι δυνατά, αλλά αυτό το «όλα» είναι πάρα πολύ τρομακτικό και πληκτικό. Μου φαίνεται πως πρώτιστο καθήκον της Εκκλησίας είναι ν' αρνηθεί να λάβει μέρος στη λογική και στους κώδικες αυτού του κόσμου. Κανείς δεν μπορεί να φωτίσει τον κόσμο, αν πρώτα δεν τον απορρίψει ολοκληρωτικά. Αυτό που χρειάζεται στον σύγχρονο Χριστιανισμό είναι θάρρος και πνευματική ελευθερία: ποτέ μην ενδώσετε στην «κατανόηση», στην «ανάμειξη», στην «επιβίωση του κόσμου».

Αγρυπνία στη Ζίτσα

Αγρυπνία στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, στη Ζίτσα, θα τελεσθεί την Δευτέρα 19 Οκτωβρίου στις 20.30 μ.μ. επί τη μνήμη της Ανακομιδής των ιερών λειψάνων του Αγίου Γρηγορίου του Καλλίδου, που διετέλεσε και Μητροπολίτης Ιωαννίνων την περίοδο 1889 - 1902.

Κάνοντας κλικ στους παρακάτω συνδέσμους, διαβάστε:
α. Το Συναξάρι του Αγίου Γρηγορίου του Καλλίδου:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2015/07/25.html

β. Ο Άγιος ως Μητροπολίτης Ιωαννίνων:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2015/07/1889-1902.html

Ο ευαγγελιστής Λουκάς «ιστορεί» την Παναγία

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Οι πληροφορίες των ιερών ευαγγελιστών για την Παναγία δεν είναι πολλές. Τις περισσότερες από αυτές διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Είναι εκείνος που αναφέρει, εκτός από τη θεία Γέννηση, κι άλλες στιγμές για τον βίο της μητέρας του Κυρίου. Λουκάς ο ιατρός, και σύμφωνα με την παράδοση αγιογράφος, «ιστόρησε», περιέγραψε το πρόσωπο της Παναγίας και σε αυτόν αποδίδονται ορισμένες θαυματουργές εικόνες. Στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας, το Πάσχα του καλοκαιριού, διαβάζονται στην Εκκλησία περικοπές από το ευαγγέλιό του, τόσο στον όρθρο (Λουκ. 1,39-49, 56) όσο και στη θεία Λειτουργία (Λουκ. 10, 38-42 και 11, 27-28).

β) Στο ορθρινό ευαγγέλιο περιγράφεται η επίσκεψη της Μαριάμ στην Ελισάβετ, μητέρα του τιμίου Προδρόμου. Όταν οι δύο γυναίκες αντάλλαξαν τον συνηθισμένο ασπασμό, «εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία αυτής». Ο Πρόδρομος από τα σπλάχνα της μητέρας του αναγνώρισε τον καρπό της κοιλίας της Παρθένου! Πλήρης Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ φώναξε δυνατά: Είσαι ευλογημένη από τον Θεό περισσότερο από όλες τις γυναίκες. Ευλογημένο και το παιδί που έχεις στα σπλάχνα σου. Χαρά σε σένα που πίστεψες, ότι θα εκπληρωθούν τα λόγια του ευαγγελισμού.

γ) Τότε η Μαριάμ είπε: «Η ψυχή μου δοξάζει τον Κύριο, και το πνεύμα μου νιώθει αγαλλίαση για το Θεό, το σωτήρα μου, γιατί έδειξε την ευμένειά του στην ταπεινή του δούλη. Από τώρα θα με καλοτυχίζουν όλες οι γενεές, γιατί ο δυνατός Θεός έκανε σε μένα θαυμαστά έργα». Και πράγματι εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια οι γενεές των ανθρώπων μακαρίζουν την Παρθένο Μαρία, τη μητέρα του ενανθρωπήσαντος Λόγου και μητέρα όλου του κόσμου. Κτίζουν προς τιμήν της περίλαμπρα μοναστήρια, μεγάλους ναούς και ταπεινά εξωκλήσια, εκφωνούν θεσπέσιους λόγους, συνθέτουν ύμνους, ποιήματα και μελωδίες ιερές, αγιογραφούν εικόνες και αναδεικνύουν μεγάλα προσκυνήματα.

δ) Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της θείας Λειτουργίας αναφέρεται η επίσκεψη του Χριστού στο σπίτι των αδελφών Μάρθας και Μαρίας. Η Μαρία κάθισε «παρά τους πόδας» του Ιησού και άκουγε τη διδαχή του. Η Μάρθα, που έτρεχε συνεχώς για να διακονήσει τους υψηλούς επισκέπτες, πήγε στον Ιησού και του είπε: «Κύριε, δεν νοιάζεσαι που η αδελφή μου με άφησε μόνη να σε περιποιούμαι; Πες της να με βοηθήσει». Κι ο Ιησούς της αποκρίθηκε: «Μάρθα, Μάρθα, ασχολείσαι κι αγωνιάς για τόσα πολλά πράγματα, ενώ ένα μόνο χρειάζεται. Αυτό διάλεξε και η Μαρία».

ε) Στο τέλος του ευαγγελίου επισυνάπτονται τα λόγια κάποιας γυναίκας, η οποία, ακούγοντας τη διδασκαλία του Κυρίου για τα δαιμονικά πνεύματα, φώναξε δυνατά μέσα από το πλήθος: «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας» (Λουκ.11,27). Η απλή αυτή γυναίκα μακάρισε τη Μάνα που Τον κυοφόρησε και Τον γαλούχησε. Ο Κύριος όμως, υπερβαίνοντας τη σχέση υιότητας που τον συνέδεε με τη Μητέρα του, απάντησε: «Μακάριοι είναι όσοι ακούνε και εφαρμόζουν το λόγο του Θεού». Όσοι τον έχουν ως πολύτιμο θησαυρό στην καρδιά τους, ως απλανή οδηγό στη ζωή τους. Και σε άλλη περίπτωση, όταν οι μαθητές τον ειδοποίησαν ότι τον αναζητούν η μητέρα και οι αδελφοί του, Εκείνος έδωσε παραπλήσια απάντηση: «Μητέρα μου και αδελφοί μου είναι αυτοί εδώ, που ακούνε το λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν» (Λουκ. 8,21).

στ) Αλλά και η Παναγία στην τήρηση των λόγων του Κυρίου παραπέμπει, και εκείνον υποδεικνύει ως Σωτήρα του κόσμου. Είναι χαρακτηριστική η φράση της προς τους υπηρέτες στο γάμο της Κανά: «Ό,τι σας πει να το κάνετε» (Ιωάν. 2, 5), αλλά και η κίνησή της στη βυζαντινή εικόνα, που δείχνει με το δεξί χέρι τον Υιό της. Οπότε, η τήρηση των εντολών του Κυρίου αποτελεί μέγιστη τιμή προς το πρόσωπό της. Κι αυτό αποτελεί κομβικό σημείο της σημερινής γιορτής αλλά και κάθε θεομητορικής γιορτής. Διότι μπορεί εθιμικά να εορτάζουμε ως ορθόδοξοι την εορτή της Παναγίας και να ταξιδεύουμε μέχρι τον μακρινό Πόντο την ημέρα της κοίμησής της, αλλά η ζωή μας να είναι ασύμβατη με τα ευαγγελικά λόγια.

ζ) Αν πράγματι θέλουμε να τιμήσουμε την Κυρία Θεοτόκο και μεγάλη Μάνα του λαού μας, δεν έχουμε παρά να ακολουθήσουμε τη διδαχή και το παράδειγμα του Υιού της. Να εμπνευστούμε από τα ζωογόνα μηνύματα της ανιδιοτελούς αγάπης, της ζωντανής ελπίδας, της χριστιανικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της θυσίας για τον αδελφό, αλλά και της τιμής προς κάθε άνθρωπο. Τότε η κοινωνία δεν θα διολισθαίνει σε πνευματική παρακμή, απανθρωπισμό, αναίδεια, αλαζονεία, έχθρα και κάθε μορφής αδικία. Αλλά θα γίνεται κοινωνία ανθρωπινότερη, δικαιότερη, αγιότερη. Κοινωνία που θα σέβεται το πρόσωπο του Κυρίου, της Παναγίας, και συνεκδοχικά τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων.

«Δὲν εὑρέθη κανένα ἀκίνητο καὶ κανένα ἄλλο περιουσιακὸ στοιχεῖο ἀξίας στὴν κατοχή του...»

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων γίνεται γνωστὸ ὅτι, μετὰ τὴν ἀποσφράγιση τοῦ προσωπικοῦ χώρου διαμονῆς τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἰωαννίνων κυροῦ Θεοκλήτου, ἔγινε ἐκ τῶν ἁρμοδίων ἀρχῶν καταγραφὴ τῶν προσωπικῶν του ἀντικειμένων καὶ τῶν περιουσιακῶν του στοιχείων.

Ὁ Μακαριστὸς εἶχε ἐκφράσει τὴν ἐπιθυμία τυχὸν χρηματικὸ ποσὸν ποὺ θὰ βρεθῆ στὴν κατοχή του νὰ ἀποδοθῆ στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Ἰωαννίνων. Δὲν εὑρέθη κανένα ἀκίνητο καὶ κανένα ἄλλο περιουσιακὸ στοιχεῖο ἀξίας στὴν κατοχή του, πέραν τοῦ προσωπικοῦ του λογαριασμοῦ μὲ ἕνα ἐλάχιστο ποσόν.

Ο Κεφαλληνίας Δημήτριος στο Αρχιμανδρείο

 

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κ. Δημητρίου και συλλειτουργούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου και Ιωαννίνων κ. Μαξίμου, θα τελεσθεί την ερχόμενη Κυριακή 18 Οκτωβρίου στον Ιερό Ενοριακό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αρχιμανδρείου.

Στον εν λόγω ιστορικό ναό της πόλης μας, ο νεοχειροτονηθείς Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κ. Δημήτριος άφησε το στίγμα της παρουσίας και της διακονίας του, υπηρετώντας επί σειρά ετών ως ιερατικός προϊστάμενος, πνευματικός και κήρυκας του θείου λόγου. Η ενορία του Αρχιμανδρείου συνδεθηκε άρρηκτα με τον π. Δημήτριο και εκείνος μαζί της.

Με το Μητροπολίτη Ναυπάκτου συνεχίζονται οι εσπερινές ομιλίες

Τὴν Κυριακή, 18-10-2015, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Περιβλέπτου κατὰ τὴν ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ (5:30 μ.μ.) θὰ μᾶς ὁμιλήσει ὁ γιαννιώτικης καταγωγής Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. κ. Ἰερόθεος, μὲ θέμα: «Τό Μυστήριο τῆς Προσευχῆς».

Η πρώτη συνάντηση στα Κατηχητικά...

Αρχίζουμε την ερχόμενη Κυριακή 18 Οκτωβρίου...

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: «Μη διώχνετε το Θεό από τα παιδιά σας…»

Τα παιδιά και οι άγιοι αφοσιώνονται σε Σένα Κύριε. Οι άλλοι επαναστατούν εναντίον Σου. Τα παιδιά και οι άγιοι είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη βασιλεία των ουρανών (η φωτεινή ύπαρξη) και στο σκόταδι της ανυπαρξίας (Ματθ. 18. 2-5).

Οι φύλακες των παιδιών ονομάζουν τους εαυτούς των, γονείς και εγκαταλείπουν τα παιδιά Σου στο χάος.

Οι φύλακες παρουσιάζονται ως γονείς και γι᾽ αυτό καθοδηγούν τα παιδιά Σου σαν να είναι προσωπική τους ιδιοκτησία. Ακριβώς γι᾽ αυτό παρεκτρέπονται και διασπούν το ρόλο τους.

Τα παιδιά που εσείς οι φύλακες έχετε απαγάγει ανήκουν σε κάποιον άλλον και σεις ευθύνεστε για κλοπή και ληστεία.

Δεν σας ανήκει ούτε η δική σας ζωή, ούτε η ζωή των παδιών σας για την οποία εσείς έχετε μόνο το ρόλο του αγωγού. Όλα ανήκουν σε κάποιον άλλον, εκτός από την εσωτερική κακία σας και την αδυναμία που είναι μόνο δική σας. Για ότι άλλο κατέχετε θα θεωρηθείτε υπεύθυνοι κλοπής. Δηλαδή ευθύνεστε για ληστεία γιατί οικειοποιηθήκατε αυτά που στην ουσία δεν είναι δικά σας αλλά ανήκουν σε κάποιον άλλον. Θα ευθύνεστε για ληστεία επειδή έχετε ακρωτηριάσει εκείνα που ανήκουν σε άλλον.

Πάνω στη γη, υπάρχουν μόνο φύλακες, όχι δημιουργοί. Φύλακες της δημιουργίας του Θεού, και αυτό είναι μέγιστη τιμή.

Ο Θεός σας έχει εμπιστευτεί την προστασία, την κηδεμονία του πολυτιμότερου θησαυρού Του.

Και αυτό είναι ανυπολόγιστη τιμή.

Εκείνος που δεν έχει γεννηθεί και επομένως δεν του έχουν εμπιστευθεί την προστασία κανενός θα είναι ποιό ευλογημένος από σένα, αν η κηδεμονία που ασκείς είναι βδελυγμία και απονέκρωση των ψυχών (Ματθ. 18. 6).

Γιατί άλλο να χαίρεστε που έχετε παιδιά παρά μόνο για να αγρυπνείτε γι᾽ αυτά και να τα φυλάγετε σαν να είναι άγγελοι, από τον ουρανό; Γιατί να λυπάστε γι᾽ αυτά όταν φεύγουν νωρίς και πετούν με τους αγγέλους στον παράδεισο; Απολαμβάνετε η στεναχωρείστε για κάτι που ανήκει σε άλλον.

Μη φροντίζετε μόνο να διατηρείτε το σώμα των παιδιών σας ασφαλές γιατί ακόμα και οι αλεπούδες το ίδιο κάνουν για τα μικρά τους. Αλλά βασικά ενδιαφερθείτε για την παρουσία του Θεού στη ζωή των παιδιών σας. Εάν εσείς ενδιαφέρεστε για την παρουσία του Θεού, Εκείνος θα φρόντισει για όλα τα υπόλοιπα. Και ο,τι εσείς συσσωρεύετε με πόνο και κόπο για τα παιδιά σας Εκείνος τους τα παρέχει άνετα και ταχύτητα. (Ματθ 6: 33).

Μη διώχνετε το Θεό από τα παιδιά σας, γιατί θα τους στερήσετε την ειρήνη, την ευτυχία, την υγεία και την ευημερία τους.

Σε ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει το Θεό, και ολόκληρο τον κόσμο να τους αφήσετε, είναι σαν να τον αφήνετε σε πεινασμένους που θα τον καταβροχθίσουν ολόκληρο και ακόμη θα πεινούν και θα πεθάνουν από την πείνα.

Πολλές φορές κάνετε το παν για να εξασφαλίσετε ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά σας αλλά αδιαφορείτε τελείως έστω και για την παραμικρή ποσότητα τροφής της ψυχής και της συνειδήσεώς τους. Μόνο μ᾽ αυτή την τροφή εξασφαλίζετε απόλυτα το μέλλον των παιδιών σας και εσείς ελκύετε την ευλογία του Θεού.

Ο Βασιλιάς Θεός εμπιστεύετε τα παιδιά Του στην κηδεμονία σας. Θα ανταμείψει δε βασιλικά εκείνους που αληθινά προστατεύουν την «πριγκιπική γενιά» και δεν σβύνουν με τον τρόπο τους το Όνομα του Πατέρα από τη μνήμη των παιδιών Του.

Μέσω των παιδιών Του ο Βασιλιάς παρακολουθεί εσάς που τα φροντίζετε και περιμένει την ανταπόκρισή σας. Αν η απάντησή σας είναι «νεκρή» αυτό θα σημαίνει ότι φροντίζετε….πτώματα!.

Τα παιδιά – πολύτιμες ύπαρξεις για το Θεό – μαζί με τους αγίους είναι στραμένα απόλυτα και ειλικρινά προς το Θεό… Τα παιδιά και οι άγιοι θα κρίνουν τον κόσμο.

Εμείς οι άλλοι είμαστε επαναστάτες….

Πρόσεχε, ψυχή μου, πρόσεχε και μην κάνεις λάθη.

Κυριακή του σπορέως

Γράφει ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Σέργιος Μαρνέλλος*

«εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού...»

Μέσα από αυτές τις λίγες λέξεις της γνωστής παραβολής ανακεφαλαιώνεται η Θεία Οικονομία του Θεού, όχι μόνο ως γενόμενο ιστορικό γεγονός αλλά ως μια πραγματικότητα που διαιωνίζεται ως τα έσχατα. Ο “σπείρων” είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος δεν είναι στατικός, αλλά κινείται προς τα έξω, “εξήλθεν”, όπως λέγει ο ευαγγελικός λόγος. Αυτό συμβαίνει, γιατί πρώτα από όλα ο Θεός είναι ζωή, σχέση και κοινωνία τόσο ενδοΤριαδικά όσο και εξωΤριαδικά, δηλαδή βρίσκεται σε σχέση και κοινωνία με τη δημιουργία Του και με την κορωνίδα αυτής, τον άνθρωπο. Δεν περιμένει το πρώτο βήμα από τον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του άνθρωπο αλλά κινείται προς αυτόν αγαπητικά, όπως έκανε και κάνει πάντοτε. Έχει μια επιδίωξη, να ενεργήσει και να σπείρει τον καρπό Του, σαν γεωργός στο δικό Του χωράφι.

Όταν κάποιος σπέρνει, έχει κάποιο σκοπό, δείχνει τη φροντίδα του, προσδοκά, περιμένει. Η κίνηση πραγματοποιήθηκε και τώρα αναμένεται η ελεύθερη και αβίαστη αύξηση και καρποφορία. Όμως ποιος είναι αυτός ο ξεχωριστός καρπός του θεϊκού Σπορέα; Είναι ο λόγος του Θεού, είναι η διδασκαλία του ή ακόμα καλύτερα είναι ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ως καρπός πεθαίνει, για ν’ αναστηθεί και να δώσει ζωή. Ο Χριστός θυσιάζεται αγαπητικά για όλους τους ανθρώπους και έτσι προσφέρεται σε όλους εξίσου. Αυτό το οποίο διακυβεύεται και δεν εξαρτάται από Εκείνον, είναι το αν θα βρει γόνιμο έδαφος, πού δηλαδή θα μπορέσει ο λόγος του να ριζώσει, να αυξηθεί και να καρποφορήσει. Όμως άλλοτε το έδαφος είναι σκληρό σαν πατημένος δρόμος, άλλοτε είναι πετρώδες και άλλοτε ακανθώδες. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις δεν υπάρχει αποτέλεσμα, διότι η πνευματική ακαταστασία, η ραθυμία, τα εγκόσμια, ο πλούτος, η αμαρτία μάς καθιστούν άγονο τόπο. Υπάρχει όμως και το γόνιμο, το καρποφόρο έδαφος στους ανθρώπους με καλή και αγαθή καρδιά και ανάλογα με τη δεκτικότητά τους φέρνει καρπό πολλαπλάσιο.

Η παραβολή του σπορέως, στην αρχή του εκκλησιαστικού έτους δεν τοποθετήθηκε τυχαία. Έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι οφείλουμε, τώρα που είναι ακόμα καιρός, να καλλιεργήσουμε καλά τον εαυτό μας, για να γίνει γόνιμος αγρός, ώστε να υποδεχθεί το Χριστό και να καταστεί δοχείο της χάριτός Του. Ο Χριστός κάθε χρόνο σαρκώνεται, πορεύεται, διδάσκει, σταυρώνεται και ανασταίνεται μέσα από το εορτολόγιο της Εκκλησίας μας και μας καλεί να γίνουμε συνοδοιπόροι Του. Μπορεί πολλοί να είναι οι κλητοί αλλά ολίγοι οι εκλεκτοί, κατά το λόγο του Ιησού (Ματθ. 20, 16). Το σίγουρο είναι ότι Εκείνος πάντοτε προσφέρεται και εναπόκειται σε εμάς, αν θα Τον δεχθούμε ελεύθερα και αν θα συμπορευτούμε μαζί Του.

Τέλος, με την παραβολή του σπορέως η Εκκλησία μας εγκαινιάζει κάθε χρόνο το ποικίλο κατηχητικό και διδακτικό της έργο διαιωνίζοντας το έργο του Σωτήρος Χριστού. Ξεκινά τη “σπορά” της με τα κατηχητικά σχολεία, τις εσπερινές ομιλίες και άλλες δράσεις. Με τον τρόπο αυτό, από τη μια μεριά συνεπικουρείται το φωτιστικό και αγιαστικό της έργο, ώστε να Χριστοποιηθεί ο βίος των πιστών, και από την άλλη εκπληρώνεται η εντολή του Χριστού προς τους Αποστόλους: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν» (Ματθ. 28, 29).

*Πηγή: Ιστότοπος Ι. Μ. Ιωαννίνων

Χειροτονήθηκε ο νέος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας

Στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου χειροτονήθηκε σήμερα από το Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κ. Δημήτριος Αργυρός, παρουσία πλήθους αρχιερέων, μεταξύ των οποίων και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος.

Στο νέο Μητροπολίτη, ευχόμαστε καλή και αγλαόκαρπη αρχιερατεία προς δόξαν του Τριαδικού Θεού.