«Η Πόλις εάλω»...

Ναι, λοιπόν, «η Πόλις εάλω». Αυτή είναι μια ρεαλιστική και μαζί λεβέντικη παραδοχή, αλλά η «κατεδάφιση των θαυμάτων δεν είναι για να μας κάνει μεμψίμοιρους, διότι, φυσικά», σημειώνει ο Κυριάκος Μαργαρίτης, «η αποκατάσταση της συνέχειας δεν σημαίνει παλινόρθωση, αναπαλαίωση ή ανακαίνιση, αλλά ψαύση στις ουλές που άνοιξε η Ιστορία» (σ. 217). Μια ψαύση, που μας παραπέμπει ευθέως στη θεολογία του μυστηρίου της αφής, όπως αυτή αποκαλύφθηκε και με τον δύσπιστο και εξάπαντος όχι άπιστο Θωμά -οι αρχές τούτης της αισθητικής θεολογίας έχουν τις ρίζες τους στην περιγραφή του θαύματος του εκ γενετής τυφλού-, ο οποίος άγγιξε με τα ακροδάχτυλά του τις πληγές της ιστορίας, εάν όντως αληθεύει, πως «ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιω. 1,14). Γεγονός, που δικαιώνει και τον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος γράφει, πως «τα γκρεμισμένα, δεν πρέπει να τα κλαίμε», διότι, «η ποιότητα της κληρονομιάς, ανήκει στη ζωντανή ύλη που περιέχουμε, κι όχι στο ήθος ή στο ύφος αλλοτινών καιρών». Μια ζωντανή ύλη που είναι η βαθιά αιτία της συνέχειας και της διαχρονίας του οικουμενικού σώματος. 

Χρυσόστομος Σταμούλης 

Κανεὶς δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ παρὰ μόνον Ἐκεῖνος...

Κανεὶς δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ παρὰ μόνον Ἐκεῖνος ποὺ κατέβηκε ἀπ᾿ τὸν οὐρανό, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος βρίσκεται πάντοτε στὸν οὐρανό. Ὁ καλὸς ποιμένας, ποὺ ἄφησε τὰ ἐνενήντα ἐννέα πρόβατα - τοὺς ἀγγέλους - στὰ οὐράνια ὄρη καὶ ἀφοῦ τὸ σήκωσε στοὺς φιλάνθρωπους ὤμους του τὸ ἔφερε στὸ οὐράνιο λιμάνι καὶ προσφέροντάς το σὰν δῶρο στὸν οὐράνιο Πατέρα τοῦ λέγει: «Βρῆκα, Πάτερ, τὸ πλανεμένο πρόβατο, ἐκεῖνο ποὺ ὁ ἀπατεώνας ὄφις μὲ δόλιους τρόπους καὶ τεχνάσματα ἐξαπάτησε καὶ στοὺς δρόμους τῆς κακίας τὸ παρέσυρε καὶ μὲ τὴ λάσπη τῆς πολυθεΐας μόλυνε τὴν καθαρότητα τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Βλέποντάς το, λοιπόν, νὰ πνίγεται μέσα στὸ βοῦρκο τῆς μαλθακῆς ζωῆς μὲ τὸ θεϊκό μου χέρι τὸ ἅρπαξα γρήγορα καὶ εὐσπλαχνικὰ τὸ ἔπλυνα στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη καὶ ἀφοῦ τὸ ἄλειψα μὲ τὸ μύρο τῆς εὐωδίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος - μὲ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως - τώρα ἔρχομαι φέρνοντας ὡς δῶρο ἀντάξιο τῆς θεότητός σου τὸ λογικὸ πρόβατο». Σήμερα ὁ Διάβολος θρηνεῖ γιὰ τὴν ἥττα του βλέποντας τὸ δικό μας -ἀνθρώπινο- σῶμα νὰ ἀνεβαίνει στοὺς οὐρανούς. Σήμερα ἡ ἁμαρτία σὰν καπνὸς διαλύεται μὲ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! 

αγίου Επιφανίου επισκ. Κύπρου, Λόγος στην Ανάληψη.

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου...

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ ἦταν τόσο ἀπρόσμενη στοὺς ἀνθρώπους, ὅσο ἦταν καὶ στοὺς ἀγγέλους ἡ ἐλευσή Του ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ κι ἡ κατὰ σάρκα γένννησή Του. Ἀλλά καὶ ποιὸ γεγονὸς στὴ ζωή Του δὲν ἀντιπροσωπεύει κάτι μοναδικὸ κι ἀπρόσμενο στὸν κόσμο; Ὅπως οἱ ἄγγελοι παρατηροῦσαν μὲ θαυμασμὸ πῶς ξεχώριζε ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὴν πρώτη δημιουργία καὶ τὸ νερὸ ἀπὸ τὴν ξηρά, πῶς τοποθέτησε τὰ ἄστρα στὸν οὐράνιο θόλο καὶ πῶς δημιούργησε τὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῶα ἀπὸ τὴ γῆ καὶ τελικὰ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, δίνοντάς του ψυχὴ ζῶσα, ἔτσι κι ἐμεῖς ὅλοι βλέπουμε μὲ θαυμασμὸ τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Σωτήρα μας, ἀπὸ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παναγίας Παρθένου ὡς καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του στὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Ἀπὸ μιὰ πρώτη ματιὰ ἦταν ὅλα ἀπρόσμενα, ἀναπάντεχα. Ὅταν ὅμως γίνεται φανερὸ πώς ὑπηρετοῦν τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας μας, ὅλοι οἱ λογικοὶ ἄνθρωποι πρέπει νὰ κραυγάσουν μὲ χαρὰ καὶ νὰ δοξολογήσουν τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, τὴ σοφία καὶ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος...

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η εορτή της Αναλήψεως...

Είναι ένα μυστήριο η εορτή της Αναλήψεως. Μυστήριο, που το ζει η Εκκλησία όχι μόνο κατά την ημέρα που τελούμε την ανάμνησή του, αλλά καθημερινώς, σε κάθε στιγμή της υπάρξεώς της. Που το ζει και κάθε πιστός στις ώρες που στρέφει τα μάτια του στον ουρανό, αναζητώντας τον Σωτήρα του. Τον βλέπει ανερχόμενον εις τον ουρανόν, καθήμενον εκ δεξιών του Πατρός στην δόξα της Θεότητος, όπως τον είδε ο πρωτομάρτυς Στέφανος.Αισθάνεται τα χέρια Του επαιρόμενα να τον ευλογούν και τους λόγους Του να τον καθησυχάζουν. Τον ακούει να του ομιλεί για την παράκληση, για την παρηγορία του Παρακλήτου και για την εξ ύψους βοήθεια και να τον βεβαιώνει ότι πάντοτε είναι και θα είναι μαζί του μέχρι της συντελείας του αιώνος. Παίρνει δύναμη και θάρρος αισθανόμενος την διαρκή παρουσία Του, την θαλπωρή της χάριτος του αγίου Πνεύματος. Και αποδύεται στον αγώνα της ζωής, πατώντας στην γη, αλλά ζητώντας τα άνω, φρονώντας τα άνω, έχοντας τον δείκτη του προσανατολισμού του εστραμμένον προς τον ουρανό, όπου ο Χριστός «ἐστι ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος», κατά τον απόστολο Παύλο.Είναι ήδη πολίτης των ουρανών, αφού η κεφαλή του, ο Χριστός, βρίσκεται στους ουρανούς.

Ιωάννου Μ. Φουντούλη

Πνευματικόν ἄνθρωπο...

Πνευματικόν ἄνθρωπο, λέγει ὁ κόσμος τόν ἄνθρωπο πού ξέρει γράμματα. Μά ἀληθινά πνευματικός ἄνθρωπος εἶναι αὐτός πού ἔχει κάποια ἰδιαίτερη ψυχική εὐαισθησία καί καθαρότητα, πού δέν τήν ἔχουνε οἱ ἄλλοι, καί πού τόν κάνει νά ὑποφέρει κρυφά γιά ὅλους καί γιά ὅλα, σάν νά ΄ναι ἐκεῖνος ὁ φταίχτης γιά τίς ἀδυναμίες τους καί γιά τά στραβά πού γίνουνται στόν κόσμο. Κι αὐτό δέν τό κάνει σάν ἕνα χρέος, ἀλλά σάν νά ΄ναι ἀνάγκη του, γιατί ἀλλοιῶς δέ μπορεῖ νά ζήσει.

Γι΄ αὐτόν ὁ πόνος κι ἡ θυσία εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή του, ὅπως στούς πολλούς εἶναι τό συμφέρον. Ὁ ἀληθινός πνευματικός πύργος εἶναι ὁ Χριστός, «ὁ αἴρων τάς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου», κι οἱ πολεμιστές πού πολεμᾶνε ἀπάνω σ΄ αὐτόν τόν πύργο εἶναι οἱ χριστιανοί, δηλαδή οἱ ἀληθινοί πνευματικοί ἄνθρωποι. Ὁ πολύς κόσμος δέν νοιώθει τή δυστυχία τή δική του ὅσο τή νοιώθει ὁ πνευματικός ἄνθρωπος, κι οὔτε τόν πόνο του τόν νοιώθει τόσο, ὅσο πονᾶ γιά τούς ἄλλους αὐτός ὁ πνευματικός ἄνθρωπος, κατά τόν λόγο πού εἶπε ὁ Ἠσαΐας γιά τόν Χριστό : «Οὗτος τάς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καί περί ἡμῶν ὀδυνᾶται...Αὐτός ἐτραυματίσθη διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν...Τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν».

~ Φώτης Κόντογλου 

Μόνο Αγάπη...

Ο Θεός είναι μόνο Αγάπη, γι' αυτό όταν αγαπούμε είμαστε χαρούμενοι!

Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης (✞ 23 Μαΐου 1999)

Όταν ακούσεις...

Όταν ακούσεις ότι ο Χριστός κατέβηκε στον άδη και ελευθέρωσε όλες τις ψυχές που ήταν εκεί, μη νομίζεις ότι αυτό είναι μακριά από όσα γίνονται σήμερα. Να θεωρείς δηλαδή ότι η καρδιά είναι ο τάφος και εκεί είναι θαμμένοι οι λογισμοί και ο νους, μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Έρχεται λοιπόν ο Κύριος στις ψυχές που Τον επικαλούνται από τον άδη, δηλαδή στο βάθος της καρδιάς, και εκεί διατάζει τον θάνατο: "άφησε, του λέει, ελεύθερες τις φυλακισμένες ψυχές, οι οποίες ζητούν εμένα που μπορώ να τις σώσω". Κατόπιν, αφού σηκώσει τη βαριά πέτρα που σκεπάζει την ψυχή, ανοίγει τον τάφο και ανασταίνει τον πράγματι νεκρό και ελευθερώνει τη φυλακισμένη ψυχή από τη σκοτεινή φυλακή". 

Αγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος

Φώναζέ Τον συ-νέ-χει-α...

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ δὲν σὲ βραβεύει γιὰ τὶς ὅποιες "ἀρετές" σου, οὔτε σὲ λυπᾶται γιὰ τὶς ὅποιες κακίες σου. Σὲ ἀγαπάει καὶ σὲ νοιάζεται μέχρι θανάτου ἁπλῶς καὶ μόνο γιατὶ εἶσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Τοῦ ἀρκεῖ αὐτὸ ὥστε νὰ κάνει τὰ πάντα γιὰ σένα. Φώναζέ Τον συ-νέ-χει-α ὅ,τι κι ἂν συμβαίνει. Τὸ κάνεις; Ἔπιασες τὸ νόημα.

Άρχιμ. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος