Επί έτη πολλά ασχολουμένη η ημετέρα Μετριότης περί τα προβλήματα τα σχέσιν έχοντα προς τον περιβάλλοντα ημάς κόσμον, διεπίστωσεν ότι βασικόν αίτιον πασών των καταστροφών εν τη δημιουργία είναι η πλεονεξία και η συνεχής τάσις ακράτου πλουτισμού των κατοίκων των λεγομένων «ανεπτυγμένων» χωρών.
Οι Άγιοι τής Εκκλησίας ημών Πατέρες εδίδαξαν αλλά και έζησαν τόν Παύλειον λόγον «έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα» (Α’ Τιμ. 6, 8) ακολουθούντες εν ταυτώ την Σολομώντειον προσευχήν «πλούτον και πενίαν μη μοι δως, σύνταξόν δε μοι τα δέοντα και αυτάρκη» (Παροιμίαι ΚΔ’). Τα περαιτέρω τούτων «εις την απηγορευμένην περπερίαν εκπίπτουσιn», ως διδάσκει ο φωστήρ της Καισαρείας, ο μέγας Βασίλειος.
Καθά δε λέγει ο τής ημετέρας Μετριότητος προκάτοχος, ο Ιερός Χρυσόστομος Ιωάννης, «φεύγωμεν εν άπασι τοις πράγμασι την πλεονεξίαν και το την χρείαν υπερβαίνον» (ομιλία ΛΖ’ εις τήν Γένεσιν), διότι αύτη «προς εσχάτην ωμότητα και απανθρωπίαν γυμνάζει τους αλόντας» (Ομιλία ΠΓ’ εις Ματθαίον) και «ουκ αφίησιν ανθρώπους είναι τους ανθρώπους, αλλά θηρία και δαίμονας» (Ομιλία ΛΘ’ εις Α’ Κορινθίους).
Έχοντες λοιπόν κατά νούν ότι Ορθοδοξία σημαίνει την απόρριψιν παντός περιττού και ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανός είναι «οικονόμος καλός ποικίλης χάριτος Θεού» (Α’ Πέτρου 4, 10), περαίνομεν το απλούν τούτο μήνυμα δια τινος παλαιάς μικράς ιστορίας, εξής πας νοήμων δύναται να αντιληφθή πως οι παλαιοί, άνευ πτυχίων, αλλ' εν θερμή πίστει και σεβασμώ προς την δημιουργίαν, αντελαμβάνοντο την ουσίαν του τι εστί περιβάλλον και πως διατηρείται ανέπαφον και αεί ακμάζον:
Εκ του Γεροντικού του Σινά, «περί Γεωργίου˙ Τούτω τω δικαίω Γεωργίω παρέβαλόν ποτε οκτώ Σαρακηνοί πεινώντες, και μηδέν το σύνολον του αιώνος τούτου εσχηκώς δούναι αυτοίς, την γάρ κάππαριν την αγρίαν ην ωμήν ήσθιε, δυναμένην και κάμηλον αποκτείναι τη πικρότητι, ουκ ηδύναντο εσθίειν. Ορών ουν αυτούς δεινώς λιμώττοντας, λέγει ενί εξ αυτών˙ Λαβέ το τόξον και πέρασον τον βουνόν τούτον˙ ευρήσεις αγέλην αιγαγρίων και τόξευσον εν εξ αυτών, οίον θέλεις και μη δοκιμάσης τοξεύσαι άλλο. Απελθών ουν ο Σαρακηνός καθώς είπεν αυτώ ο γέρων και τοξεύσας και σφάξας το εν, εδοκίμασε τοξεύσαι και έτερον, και ευθέως εκλάσθη το τόξον αυτού. Ελθών ουν και ενέγκας το κρέας διηγήσατο τοις εταίροις αυτού το γεγονός εις αυτόν».
