Οι Παρακλήσεις...

Πατώντας στους παρακάτω συνδέσμους, διαβάστε για τις Παρακλήσεις στην Παναγία:

«Τον Δεκαπενταύγουστο ψάλλουμε Παρακλήσεις»:

http://eiskopanous.blogspot.com/2015/07/blog-post_31.html

«Οι Παρακλήσεις του Δεκαπανταύγουστου»

http://eiskopanous.blogspot.com/2016/07/blog-post_31.html

«Στο απόγειο του πλέον ηδύτατου και λαμπρού θέρους...»

 

«Σαν την χελιδόνα πού μαζεύει στην αγκαλιά της τα χελιδονάκια και σαν το μέλι το γλυκύ πού τραβά τις μέλισσες από απόσταση, θα μας μαζέψει η Υπεραγία Θεοτόκος στον Ναό του Υιού της για να πανηγυρίσουμε την ανεκλάλητη ικανοποίηση και το αναφαίρετο προνόμιο, να απευθυνόμαστε στο θεομητορικό πρόσωπο της με μεγαλυνάρια παρακλητικά και με δοξαστικές παρακλήσεις! Τώρα στο απόγειο του πλέον ηδύτατου και λαμπρού θέρους, μαζευόμαστε να χαρούμε την θαλπωρή την υπερκόσμια και την φυσική της χάρη. Ένα αίσθημα εξωπραγματικό ταυτόχρονα, σταλμένο από τις ουράνιες πηγές της μακαριότητας και τόσο φυσικό και επίγειο συνάμα, όσο η αγάπη και η εξάρτηση μας από την φυσική μας μητέρα».

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Παρακλήσεις «εις Κοπάνους»

 

Σας κάνουμε γνωστό ότι στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», οι «Παρακλήσεις» (Μικρός και Μέγας «Παρακλητικός Κανών» προς την Υπεραγία Θεοτόκο) θα ψάλλονται στις επτά το απόγευμα, αρχής γενομένης από την ερχόμενη Τετάρτη 1^η Αυγούστου.

«Παρακλήσεις» δεν τελούνται το απόγευμα του Σαββάτου και την παραμονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

«Η αμαρτωλότητά μου...»

 

Γράφει ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Πατάρων Ιωσήφ

   

Πώς, Κύριε, η αμαρτωλότητά μου
με την Ιεροσύνη μου να σχετίζεται,
και ακόμα να διενεργεί;

Πώς η ασθένειά μου με την Χάρη Σου
να σμίγει, αλλά να μην την κωλύει;
Πώς η αφροσύνη μου παράδειγμα
στους ανθρώπους
να γίνει, χωρίς την Εικόνα Σου
να αλλοιώνεται;

Πώς η αμέλειά μου σου τη Διδασκαλία
να προβάλλει και η Αγάπη σου
να μην εκφυλίζεται;

Πώς της ψυχής αυτή η σύγχυση
-και των φρενών ο διχασμός-
Σου την Ιεροσύνη να χωρούν;

Πώς μου όλο το είναι
σε Χριστού τύπο και τόπο
να συν-υπάρχει;

Αμαρτωλότητας και αποστολής
τον συνδυασμό να υποφέρω
λογικά πλέον δεν δύναμαι. Δειλιάζει η ψυχή.

Ο νους θολώνει.
Επαναστατεί το σώμα.

Από την ηθικολογία μέχρι την δεοντολογία
το δίλλημα διαμετρικά απλώνεται
-και διενεργεί-,
ενώ της σάρκας μου το σθένος εξασθενεί,
καθώς της ψυχής μου το άλγος
προαισθάνεται –ήδη γευόμενη-
της απολογίας το αδύνατο.

Σαν η αδυναμία μου
με την παντοδυναμία σου να ισοδυναμεί:
όσο η Δόξα και Σου η Παντοκρατορία
τόσο η αμαρτωλότητά μου:
ανάλογα μεγέθη
σε δυσανάλογα είναι:
Ιδού λογικής, και ηθικής -και φυσικής-,
και κρίσεως τέλος: έσχατο το αδιέξοδο.

Ποιό, λοιπόν, του διλλήματος
το συμπέρασμα;
Πού το τελεσίδικο σκέλος,
που την υποκρισία να διαλύεται δύναται;

Όχι πάντως σε μένα: αλλού
του λαβύρινθου η έξοδος:
Διότι Σου η Χάρη τελικά υπερισχύει
-υπερνικά.
Τα μεγέθη ισορροπεί,
τις φύσεις αλληλοσυνδέει,
την ετερότητα άθικτη κρατά,
και το παράδοξο εξαίρει
σου της αγάπης
ως εικόνα.

Τότε
-αντί γελοίας καρικατούρας-
παράδοξη Σου εικόνα γίνομαι,
ενώ Συ σε μένα ενεργείς
και διά της ασθένειάς μου φαίνεσαι
-και αποκαλύπτεσαι-,
την αναξιότητά μου
-την πανταχού παρούσα-
στο θαύμα κρύβοντας
Σου της αγάπης.

Να κατανοώ ακόμα δεν δύναμαι:
Αλλά σφόδρα πλέον προαισθάνομαι
ότι για μένα δεν πρόκειται·
για Σένα επρόκειτο, πάντα:
για Σένα, που στον άλλο βρίσκεσαι
και φιλάνθρωπα και ευγενικά
την εικόνα μου
-την αληθινή μου εικόνα-
αντανακλάς ως
ἀμφίπλευρος ἀγάπης ἔσοπτρος!

Δεν πρόκειται για μένα! Όχι!

Ούτε για την αδυναμία μου,

Ούτε καν για την αναξιότητά μου:

Δεδομένα είναι! Όσο κι αν είναι!

Σύ είσαι!
Ο άλλος είναι!
Ο απέναντί μου είναι,
Ο πλάι μου είναι!:
Ὁ ἐν ἑτέροις –συν-ανθρώποις-
ἐντελῶς Ἕτερος!

Εγώ, ό,τι είμαι το ξέρεις,
-πάντα το ήξερες-,
να κρύβομαι δεν δύναμαι,
--ούτε θέλω--,
κι όμως επιτρέπεις
-ή ευδοκείς-
σε μένα να ενεργείς.

Και ενεργείς!

Ενώ
συνείδηση δειλά-δειλά γίνεται
ότι δική σου μόνο η προβολή,
ενώ δική μου η ανομία
-αλλά και η προσπάθεια:
μία η οδός,
ακέραια η κατεύθυνση,
μια και αυτή η Ιεροσύνη
--η Αγάπη--
που με μένα μοιράζεσαι,
ενώ με την ίδια στους πάντες αποκαλύπτεις
-και ταυτόχρονα εκμηδενίζεις-
της αμαρτίας μου
το ανεξιχνίαστο βάθος.