Των ημερών...

 

Πατώντας στους παρακάτω συνδέσμους, μπορείτε να διαβάσετε κείμενα σχετικά με τις ημέρες του Αγίου Δωδεκαημέρου που διανύουμε:

Η Περιτομή του Κυρίου:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2014/12/blog-post_34.html

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν γράφει για το νέο έτος:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2015/01/blog-post.html

Η βασιλόπιτα:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2012/12/blog-post_30.html

Τα Θεοφάνεια στο Συναξάρι του Αγίου Νικοδήμου:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2011/01/blog-post_05.html

Η εικόνα των Θεοφανείων:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2016/01/blog-post_44.html

Ο Μέγας Βασίλειος στο Συναξάρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

1η Ιανουαρίου: Μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Βασιλείου Aρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας του Μεγάλου.

Ζη Βασίλειος και θανών εν Κυρίω.

Ζη και παρ’ ημίν ως λαλών εκ των βίβλων.
Ιαννουαρίοιο θάνες Βασίλειε πρώτη.

Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Βασίλειος, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ουάλεντος εν έτει τξδ΄ [364], προς τον οποίον Ουάλεντα επαρρησιάσθη διά την Ορθόδοξον πίστιν, και ήλεγξεν αυτόν. Eπειδή και έπεσεν εις την κακοδοξίαν των Aρειανών, και με άγριον και θηριώδη τρόπον εκακοποίει και επολέμει τας Eκκλησίας των Ορθοδόξων. Ούτος λοιπόν από μεν τον πατέρα, ήτον Μαυροθαλασσίτης. Aπό δε την μητέρα, ήτον Καππαδόκης, ήτοι εκατάγετο από την λεγομένην Καραμανίαν. Κατά δε τους λόγους και την παιδείαν, υπερέβαλεν, όχι μόνον τους ελλογίμους του καιρού του, αλλά ακόμη και τους παλαιούς φιλοσόφους. Περάσας γαρ κάθε είδος παιδείας, εις κάθε μίαν από αυτάς το κράτος και την νίκην απόκτησεν. Ου μόνον δε ταύτα, αλλά και την διά πράξεως ήσκησε φιλοσοφίαν. Και διά της πράξεως ανέβη και εις την θεωρίαν των όντων. Eκ τούτων δε, ανέβη και εις τον θρόνον της Aρχιερωσύνης.

Όταν δε έγινεν Aρχιερεύς, πολλούς αγώνας εποίησεν ο μακάριος διά την Ορθόδοξον πίστιν. Με την σταθερότητα γαρ και γενναιότητα του φρονήματός του, κατέπληξε τον έπαρχον Μόδεστον. Με τους Oρθοδόξους δε λόγους οπού συνέγραψε, των κακοδόξων τα φρονήματα κατεβρόντησε. Και προς τούτοις, την των ηθών κατάστασιν ερρύθμισε. Την ασκητικήν φιλοσοφίαν εδίδαξε, την των όντων γνώσιν εσαφήνισε. Και διά να ειπώ συντόμως, ούτος ο Άγιος οδηγήσας εις σωτηρίαν την λογικήν του Χριστού ποίμνην διά μέσου κάθε αρετής, προς Κύριον εξεδήμησεν. Ήτον δε ο Μέγας Βασίλειος κατά τον χαρακτήρα του σώματος, πολλά μακρύς. Ξηρός και ολιγόσαρκος, μελανός εις το πρόσωπον κατά το χρώμα, πλην είχεν αυτό σύμμικτον και με κιτρινάδα. Ήτον μακρομύτης. Είχε τα οφρύδια στρογγυλά, το δε δέρμα το επάνω των οφρυδίων, το είχε συμμαζωμένον. Eφαίνετο όμοιος με έναν οπού συλλογίζεται και προσέχει εις τον εαυτόν του. Είχε το πρόσωπον ζαρωμένον με ολίγας χαραγάς. Τα μάγουλα είχε μακρά. Τους μήνιγγας, δασείς από τρίχας συνεστραμμένας κυκλοειδώς. Eφαίνετο κατά την επιφάνειαν, πως είχεν ολίγον κουρευμένας τας τρίχας. Το γένειον είχε μακρόν αρκετά και τας τρίχας είχε μεμιγμένας, ήτοι μαύρας ομού με άσπρας. Τελείται δε η αυτού Σύναξις, εν τη Aγιωτάτη Μεγάλη Eκκλησία (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις τον Νέον Θησαυρόν).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
1. Εις τον Μέγαν Βασίλειον εγκώμια έπλεξαν Γρηγόριος ο Θεολόγος, ου η αρχή· «Έμελλεν άρα». Ο αυτάδελφός του Γρηγόριος ο Νύσσης, ου η αρχή· «Καλήν επέθηκεν». Εφραίμ ο Σύρος, ου η αρχή· «Κλίνατέ μοι τας ακοάς αδελφοί» (σώζονται εν τοις εκδεδομένοις)· και ο Αμφιλόχιος Ικονίου, ου η αρχή· «Αγαπητοί, ουκ ην απεικός» (σώζεται εν τη Λαύρα και εν τη των Ιβήρων).

«Φως εκ φωτός...»

Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2018...

«Κάθε γέννηση το προοίμιο ενός θανάτου...»

«Στην παλαιολόγεια περίοδο έχουν αποκρυσταλλωθεί όλα τα βασικά μοτίβα της Βυζαντινής Γέννησης. Η επικοινωνία γης και ουρανού, οι μάγοι, οι ποιμένες, ο διαπορών Ιωσήφ, το λουτρό του Βρέφους κ.λπ. Κυρίως, όμως, εδώ υπογραμμίζεται ο δογματικός και μη ηθογραφικός χαρακτήρας της όλης σύνθεσης. 

Προσέξτε για παράδειγμα την εξής λεπτομέρεια: Ο Χριστός δεν τοποθετείται σε φάτνη, αλλά σε σαρκοφάγο, σε μαρμάρινο τάφο. Ώστε κατ' οικονομίαν να λειτουργήσει από την πρώτη στιγμή της ενανθρώπισής Του η σωτηριολογική αποστολή που οφείλει να διεκπεραιώσει. Δηλαδή να σταυρωθεί, να πεθάνει, να αναστηθεί. Αυτό το οδυνηρό μέλλον του Υιού της συλλογίζεται η μελαγχολική Παναγία έξω από το Σπήλαιο, στην πρωινή δροσιά.

Έτσι είναι. Κάθε γιορτή και η κρυμμένη της πίκρα κάθε γέννηση το προοίμιο ενός θανάτου. Η εικόνα αυτή, ούτως ή άλλως, αποτελεί εξαίρετο δείγμα του πρώιμου βυζαντινού ανθρωπισμού μακριά από την εκκοσμίκευση που θα υποστεί το θέμα κατά το φλωρεντινό Κουατροτσέντο».

Μάνος Στεφανίδης

Προεόρτια Χριστουγέννων ο Μητροπολίτης μας εις Κοπάνους

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου, «προ της Χριστού Γεννήσεως»...

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους», ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Μαξίμου...

Για τα Χριστούγεννα...

Πατώντας στους παρακάτω συνδέσμους, μπορείτε να διαβάσετε μια σειρά από θέματα, από παλιότερες αναρτήσεις στο μπλογκ, σχετικά με τη μεγάλη εορτή της Χριστού Γεννήσεως:

Κυριακή προ των Χριστουγέννων:

https://eiskopanous.blogspot.gr/2014/12/blog-post_75.html

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς:
https://eiskopanous.blogspot.gr/2014/12/blog-post_21.html

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν γράφει για τη Θεία Ενανθρώπηση:

https://eiskopanous.blogspot.gr/2014/12/blog-post_53.html

Ο π. Ιωάννης Κίτσιος γράφει για τη Σάρκωση του Λόγου ως θεμέλιο στη μετάνοια του ανθρώπου:

https://eiskopanous.blogspot.gr/2014/12/blog-post_16.html

Χριστούγεννα στα γραπτά του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2011/12/blog-post_18.html

Ο Μητροπολίτης μας «εις Κοπάνους»

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία θα τελεσθεί το ερχόμενο Σάββατο 23 Δεκεμβρίου, «Προ της Χριστού Γεννήσεως», στον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους», ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Μαξίμου.

«Εδέχθη η Παναγία να υπηρετήσει το μυστήριο της σαρκώσεως…»

«Ο Θεός δάνεισε στον Χριστό την σάρκα της Παναγίας. Εδέχθη η Παναγία να υπηρετήσει το μυστήριο της σαρκώσεως του Υιού, δανείζοντας την σάρκα της στον Χριστό και λαμβάνοντας την θεότητά του. Εμείς δίνομε την σάρκα μας δια της θελήσεώς μας, δια της δουλείας μας, δια της εφαρμογής των εντολών του Θεού, δια της ταπεινώσεως, δια της υπακοής, δια της νηστείας, της προσευχής, της γονυκλισίας, και παίρνομε την θεότητά του πνευματικά και αληθινά, όχι όμως όπως η Παναγία. Παίρνομε την θεότητα του Χριστού σαρκωμένη και την σάρκα του θεωμένη. Και όταν είμαστε επάνω στον σταυρό, όπως ο ληστής, ή όπως ο τελώνης, ο άσωτος, ο Φαρισαίος, κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να πούμε: Θεέ μου, αφού μου έδωσες την θεότητά σου, τώρα σώσε με. Μόλις το πούμε, αλλάζουν οι προϋποθέσεις της ζωής μας, και η πνευματική ζωή γίνεται τόσο εύκολη, γιατί η "δύναμις του Υψίστου" μπαίνει μέσα μας και κάνει τα πάντα».

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Τώρα «Χριστός γεννάται»

«Γιατί, όμως, «γεννάται» και όχι «εγεννήθη;». Είναι πολύ συνηθισμένο, βέβαια στους ρήτορες, όπως λέει ένας παλαιός ερμηνευτής «να προσφέρουν τα περασμένα πράγματα εις χρόνο ενεστώτα, για να δείξουν αυτά ως παρόντα εις τα ομμάτια των ακροατών και ακολούθως να κάμουν αυτούς περισσότερον θεατάς, παρά ακροατάς». Όμως, για τον καθένα Χριστιανό που το ακούει, το διαβάζει ή το ψάλλει, εκείνο το «γεννάται» δηλώνει μια καινούργια γέννηση του Χριστού μέσα του. Τώρα, αυτή τη στιγμή «γεννάται» ο Χριστός. Ετοίμασε το σπήλαιό σου -λέγει στον καθένα μας. Διώξε από μέσα σου κάθε αμαρτωλή σου πράξη ή σκέψη και τρέξε να τον προϋπαντήσεις. Υψώσου από τη γη κι από τα γήινα για να δώσεις την αγάπη σου όλη σ' Εκείνον, που κατεβαίνει τώρα στη γη για σένα. Αν δεν έχεις τίποτα άλλο να του προσφέρεις για δώρο, όπως οι Μάγοι και οι Ποιμένες, βγάλε από πάνω σου τις αμαρτίες και πρόσφερέ τις -θ' αδειάσει έτσι ο «τόπος εν τω καταλύματί» σου, για να φιλοξενήσεις τον Ερχόμενον ως νήπιον. Μην αργείς και μην αναβάλλεις. Τώρα «Χριστός γεννάται». Τώρα υποδέξου Τον στη φάτνη της ψυχής σου...».

Π.Β. Πάσχος, «Έρως Ορθοδοξίας», 

Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1987, σελ. 24.

Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου

Γράφει ο π. Λάμπρος Τσιάρας, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων:

https://drive.google.com/file/d/1vKQjNrj85HwdkShDpVeQN0oXMIEzv5EJ/view

Η Χριστουγεννιάτικη Συναυλία των παιδιών μας

Χριστουγεννιάτικη Συναυλία, με την παιδική χορωδία και ορχήστρα του Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου και ώρα 18.00 μ.μ., στην αίθουσα «Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος» της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας.

Εις μνημόσυνον π. Αλεξάνδρου Σμέμαν (+13 Δεκεμβρίου 1983)

Στις 13 Δεκεμβρίου του 1983 εκοιμήθη ο μεγάλος Θεολόγος και συγγραφέας, Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν (Schmemann Alexander, 1921-1983).

Εις μνημόσυνον, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το «Ημερολόγιό» του:

«Αγαπώ το σπίτι μου, και μου φαίνεται πάντα σαν να πεθαίνω όταν το αφήνω για να περάσω τη νύχτα μου αλλού -η επιστροφή μου φαίνεται τόσο μακρινή! Είμαι πάντα γεμάτος χαρά όταν σκέφτομαι το σπίτι μου. Όλα τα σπίτια με τα φωτισμένα παράθυρα, πίσω από τα οποία ζουν άνθρωποι, μου δίνουν άπειρη χαρά. Θα μου άρεσε να μπαίνω στο καθένα απ' αυτά, να αισθάνομαι τη μοναδικότητα του, την ποιότητα της ζεστασιάς του.

Κάθε φορά που βλέπω έναν άνδρα ή μια γυναίκα να περπατούν με μια τσάντα για ψώνια, δηλαδή που πηγαίνουν στο σπίτι τους, σκέφτομαι γι' αυτούς: γυρνάνε στο σπίτι, στην πραγματική ζωή, και νιώθω καλά, και κατά κάποιο τρόπο μου γίνονται αγαπητοί και οικείοι. Πάντοτε προβληματίζομαι: Τι να κάνουν άραγε οι άνθρωποι όταν δεν "κάνουν" τίποτε, όταν μόνο ζουν; Τότε ακριβώς είναι που η ζωή τους γίνεται σημαντική, όταν η μοίρα τους είναι καθορισμένη. Η απλή μεσοαστική ευτυχία περιφρονείται συχνά από όλων των ειδών τους ακτιβιστές, οι οποίοι αρκετά συχνά δεν συνειδητοποιούν το βάθος της ίδιας της ζωής και νομίζουν πως η ζωή είναι μια συσσώρευση δραστηριοτήτων.

Ο Θεός μας προσφέρει τη Ζωή Του, κι όχι ιδέες, δόγματα, ή κανόνες. Στο σπίτι, όταν γίνουν τα πάντα, αρχίζει η ίδια η ζωή. Ο Χριστός ήταν άστεγος όχι επειδή περιφρονούσε την απλή ευτυχία -ο ίδιος είχε παιδική ηλικία, οικογένεια, σπιτικό-, αλλά επειδή παντού στον κόσμο "αισθανόταν σαν στο σπίτι του", στον κόσμο τον οποίο ο Πατέρας Του είχε δημιουργήσει ως τον "οίκο" του ανθρώπου. "Ειρήνη εν τω οίκω τούτω". Έχουμε το σπίτι μας και το σπίτι του Θεού, την Εκκλησία, και η βαθύτερη εμπειρία που έχουμε για την Εκκλησία είναι αυτή του «οίκου». Πάντοτε η ίδια και, πάνω απ' όλα, η ίδια η ζωή -η Λειτουργία, το εσπέρας, το πρωί, η εορτή- και όχι μια δραστηριότητα...».

Ο μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν γεννήθηκε το 1921 στην Εσθονία. Η Ρωσική επανάσταση αναγκάζει την οικογένειά του λίγα χρόνια μετά να εγκαταλείψει τη Ρωσία και να εγκατασταθεί στο Παρίσι όπου ο Αλέξανδρος έζησε τα νεανικά του χρόνια, έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του και αργότερα στα δύσκολα χρόνια του πολέμου (1940-45) πραγματοποίησε τις πανεπιστημιακές σπουδές του στο Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι. Ειδικεύται στην εκκλησιαστική ιστορία. Στην συνέχεια διδάσκει ο ίδιος στον Άγιο Σέργιο, εκκλησιαστική ιστορία, νυμφεύεται την ρωσικής καταγωγής, Τζουλιάνα Οσόγκουιν (το 1943) και χειροτονείται ιερέας (το 1946). Στον Άγιο Σέργιο συνεχίζει να διδάσκει μέχρι την αναχώρηση της οικογένειάς του για την Αμερική το 1951. Το 1959 αποκτά τον τίτλο του διδάκτορα από το πανεπιστήμιο του Αγίου Σεργίου. Από το 1963 μέχρι και το θάνατό του το 1983, αναλαμβάνει επίσημα τη θέση του Κοσμήτορα στον Άγιο Βλαδίμηρο. Σημαντικό σταθμό στους αγώνες του για το πρόβλημα της διασποράς, απετέλεσε η ίδρυση της Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής (O.C.A.) το 1970.

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ομιλεί:

«...Μέ τήν ἐνανθρώπηση, λοιπόν, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καταργήθηκε ἡ λατρεία τῶν δαιμόνων, ὅλη ἡ κτίση ἁγιάστηκε μέ τό θεῖο του αἷμα, οἱ βωμοί καί οἱ ναοί τῶν εἰδώλων κατεδαφίστηκαν, ρίζωσε ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, λατρεύεται πιά ἡ ὁμοούσια Τριάδα, ἡ ἄκτιστη θεότητα, ὁ ἕνας ἀληθινός Θεός ὁ δημιουργός καί κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος. Τώρα πιά, πάλι, οἱ ἀρετές εἶναι κατορθωτός τρόπος ζωῆς, προσφέρθηκε ἡ ἐλπίδα μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ· τώρα πιά οἱ δαίμονες τρέμουν τούς ἀνθρώπους πού προηγουμένως ἦταν τοῦ χεριοῦ τους. Καί τό πράγματι ἀξιοθαύμαστο, εἶναι πώς ὅλα αὐτά κατορθώθηκαν μέ τό σταυρό καί τά πάθη καί τό θάνατο. Κηρύχθηκε σ’ ὅλη τή γῆ τό Εὐαγγέλιο τῆς ὑποταγῆς στό Θεό, ὄχι μέ πολέμους καί ὅπλα καί στρατούς πού σύντριβαν τούς ἐχθρούς. Κηρύχθηκε ἀπό λίγους γυμνούς, φτωχούς καί ἀγράμματους, πού διώχνονταν ἀπό παντοῦ, πού δέχονταν χτυπήματα, πού θανατώνονταν, πού κήρυτταν ἕνα σταυρωμένο καί νεκρό, πού ὅμως ἐπικράτησαν ἀπέναντι στούς σοφούς καί τούς ἰσχυρούς γιατί ἀκριβῶς τούς ἀκολουθοῦσε ἡ ἀκαταμάχητη δύναμη τοῦ σταυρωμένου. Ὁ θάνατος, ὁ πρίν τρομακτικός, νικιέται, καί καταδικάζεται τώρα ὁ ἀπόβλητος καί μισητός τῆς ζωῆς...».

«Μέσ᾿ ἀπό τούς χριστουγεννιάτικους ὕμνους…»

«...Διάβαζα τ᾿ ἀρχαῖα τροπάρια, καὶ βρισκόμουνα σὲ μιὰ κατάσταση ποὺ δὲν μπορῶ νὰ τὴ μεταδώσω στὸν ἄλλον. Πρὸ πάντων ὁ ἰαμβικὸς Κανόνας «Ἔσωσε λαόν», μὲ κεῖνες τὶς παράξενες καὶ μυστηριώδεις λέξεις, μ᾿ ἔκανε νὰ θαρρῶ πὼς βρίσκουμαι στὶς πρῶτες μέρες τῆς δημιουργίας, ὅπως ἦταν πρωτόγονη ἡ φύση ποὺ μ᾿ ἔζωνε, ὁ θεόρατος βράχος, ποὺ κρεμότανε ἀπάνω ἀπὸ τὴ μικρὴ ἐκκλησιά, ἡ θάλασσα, τ᾿ ἄγρια δέντρα καὶ τὰ χορτάρια, οἱ καθαρὲς πέτρες, τὰ ρημονήσια ποὺ φαινότανε πέρα στὸ πέλαγο, ὁ παγωμένος βοριὰς ποὺ φυσοῦσε κ᾿ ἔκανε νὰ φαίνουνται ὅλα κατακάθαρα, τ᾿ ἀρνιὰ ποὺ βελάζανε, οἱ τσομπάνηδες ντυμένοι μὲ προβιές, τ᾿ ἄστρα ποὺ λάμπανε σὰν παγωμένες δροσοσταλίδες τὴ νύχτα! Ὅλα τά ’βλεπα μέσ᾿ ἀπὸ τοὺς χριστουγεννιάτικους ὕμνους, μέσ᾿ ἀπὸ τὰ ἰαμβικὰ ἐκεῖνα ἀποκαλυπτικὰ λόγια, σὰν καὶ τοῦτα...».

Φώτης Κόντογλου

«Η πνευματική ζωή…»

«Η πνευματική ζωή δεν είναι ζωή νόμων και εντολών, αλλά ζωή συμμετοχής, αγάπης και έρωτος, μίξεως και ανακράσεως με το Θεό».

Παναγιώτης Νέλλας, «Ζώον Θεούμενον», «Εποπτεία», Αθήνα 1981, σ. 127.

Στον Άγιο Νικόλαο «στους Κοπάνους»…

Με τη δέουσα εκκλησιαστική τάξη και ιεροπρεπή μεγαλοπρέπεια τιμήθηκε και φέτος η μνήμη του εν αγίοις πατρός Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου «στους Κοπάνους».

Την Τρίτη το απόγευμα, εψάλη Μέγας Εσπερινός με Αρτοκλασία, με τη συμμετοχή του προϊσταμένου του Ναού μας, π. Αποστόλου Σίλλη και του εφημερίου π. Δημητρίου Σιαμάνη, καθώς και των ιεροδιακόνων της Μητροπόλεὠς μας π. Βασιλείου Κλούρα, που την ερχόμενη Κυριακή θα λάβει το δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης και  π. Μιχαήλ Χρυσέλη.

Την κυριώνυμο ημέρα, Τετάρτη 06 Δεκεμβρίου, τελέσθηκε η πανηγυρική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του οσιωτάτου πρεσβυτέρου π. Στεφάνου Γκαλντέμη, εφημερίου του Ι. Ν. Αγίας Μαρίνης Ιωαννίνων και επικεφαλής του Ιδιαιτέρου Γραφείου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, με τη συμμετοχή των αιδεσιμολογιωτάτων ιερέων του Ναού μας και του ιερολογιωτάτου ιεροδιακόνου π. Μιχαήλ.

Και του χρόνου, με υγεία και τις πρεσβείες του Αγίου Νικολάου...

Ανακοίνωση Πανηγύρεως

Γνωρίζουμε στα μέλη της Αγίας μας Εκκλησίας ότι την Τετάρτη 06 Δεκεμβρίου, μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού, πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» πόλεως Ιωαννίνων, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

Τρίτη 05 Δεκεμβρίου:

Ώρα 17.00: Μέγας Εσπερινός, με Αρτοκλασία.

Τετάρτη 06 Δεκεμβρίου:

Ώρα 07.30: Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Ώρα 17.00: Ιερά Παράκληση στον Άγιο Νικόλαο.

Ἅγιος Νικόλαος ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας

«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψάλμ. 67, 36), ψάλλει ὁ λαός τοῦ Θεοῦ σέ κάθε Θεία Λειτουργία.

Σήμερα, ἴσως περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο «σήμερα», ὁ ἄνθρωπος βυθισμένος στήν ψευδαίσθηση τῆς ὑλικῆς αὐτάρκειας βιώνει ὡς σκοπό τῆς ζωῆς του τήν ἡδονή, πού προσφέρουν οἱ ὑλικές ἀπολαύσεις.

Σ’ αὐτό τό «Σήμερα» ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία «καθ’ ἡμέραν» προβάλλει φωτεινά σημάδια, ὁδοδεῖκτες, πού ἄγουν στή σωτηρία, τήν ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου καί τήν αἰώνια Ζωή.

Καθημερινά, οἱ ἅγιοι μᾶς θυμίζουν πώς ἡ «ἐν Χριστῷ» ζωή ἀποτελεῖ τήν ὑπέρβαση τοῦ κόσμου καί τήν κατάλυση τῆς δύναμης τοῦ «ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου». Καί τελικῶς, ἡ ἄκαρπη συκῆ, μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καρποφορεῖ ὡς δένδρο τῆς Ἐδέμ.

«Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α΄ Κορινθ. 11, 1) κηρύττει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος. Κι αὐτά τά λόγια, πιστά, ἀκολούθησε ὁ ἅγιος Νικόλαος.

Σ’ ὅλη τήν ἐπίγεια ζωή του, ἐφαρμόζοντας τόν Κυριακό Λόγο, νίκησε τή δύναμη τοῦ κόσμου καί ἀνέδειξε τήν ἰσχύ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τήν ἰσχύ τῆς Ἐκκλησίας.

Γιατί ἡ Ἐκκλησία αὐτό ἀκριβῶς ἐκφράζει με τή σημερινή γιορτή καί αὐτό ἀκριβῶς φανερώνει τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου. Νικόλαος σημαίνει τή νίκη τοῦ λαοῦ, τή νίκη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πάνω στό κράτος τοῦ διαβόλου καί τήν κατάκτηση τῆς ἁγιότητας ὡς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους.

Κι αὐτή ἡ ἁγιότητα δέν μένει προσωπικό κτῆμα. Διαχέεται διά μέσου τοῦ Ἁγίου σ’ ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος, ὡς Ἐπίσκοπoς τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, ἡ ὑγεία ἑνός μέλους ὁδηγεῖ σέ ἐξυγίανση καί τά ὑπόλοιπα μέλη.

«Κανόνα πίστεως» ὀνομάζει ὁ ὑμνωδός τόν ἅγιο. Καί μ’ αὐτό ὁμολογεῖ την ὕπαρξη μιᾶς σχέσης. Ὁ Ἅγιος ἀποτελεῖ ὁδηγό σχέσεως καί πρότυπο ἐμπιστοσύνης στόν Θεό. Γιατί ἡ πίστη δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἐμπιστοσύνη καί ἡ ἐναπόθεση κάθε «βιοτικῆς μέριμνας» στόν Θεό ἀλλά καί ἡ ἐλπίδα πραγματοποίησης τῶν ὑποσχέσεών Του.

Ὡς «εἰκόνα πραότητος» ὁ Ἅγιος ἀποδεικνύει τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς σχέσεως. Γιατί ἡ πραότητα δέν ἀποτελεῖ ἐξωτερικό γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἐπιβεβαιώνει τήν ἀναγέννηση τοῦ ἔσω, πνευματικοῦ, ἀνθρώπου.

Φανερώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἔχοντας ἰαθεῖ ἀπό τήν ἀσθένεια τῶν παθῶν, φωτιζόμενος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, καθίσταται Ναός καί Οἶκος τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἡ πραότητα ἀποτελεῖ φυσική ἰδιότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Καί φυσικῶς, πλέον, ὁ ἀναγεννημένος «ἐκ τοῦ Πνεύματος» ἄνθρωπος καθίσταται «ἐγκρατείας διδάσκαλος», ἀφοῦ ἐγκράτεια δέν εἶναι παρά ἡ δύναμη πού δίνει ὁ Θεός για νά μπορέσουμε νά ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας.

Βρισκόμαστε περίπου στό μέσον τῆς πορείας μας πρός τή «μητροπολιτική ἑορτή» τῶν Χριστουγέννων. Διάγουμε περίοδο νηστείας καί ἡ ἐγκράτεια εἶναι ἀπαραίτητη. Εἶναι ὁδηγός ζωῆς. Ἀπαιτεῖ ἕναν ἐσωτερικό διάλογο καί μίαν ἐσωτερική ἀναζήτηση.

Μᾶς βοηθάει νά καθορίσουμε ποῦ κατευθύνεται ἡ ζωή μας. Κυβερνήτης μας εἶναι ὁ Χριστός ἤ μᾶς καθοδηγοῦν ἄλογα πάθη; Τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἤ τίς ἐπιθυμίες τῆς σαρκός;

Ἀλλά ὡς ἐγκράτεια δέν ὁρίζουμε μόνο τήν ἀποχή ἀπό τίς τροφές. Ἐγκράτεια εἶναι καί ὁ περιορισμός τῆς γλώσσας, ἡ ἀποχή ἀπό τό θυμό καί ὅλες τίς ἄλλες ἐσωτερικές πιέσεις. Ἐπίσης, ἐγκράτεια καί ἔλεγχος ἀπαιτεῖται στήν ὅραση, τήν ἀκοή καί τίς λοιπές αἰσθήσεις. Γιατί αὐτές εἶναι πού ἐξάπτουν τή φαντασία, τροφοδοτοῦν τούς λογισμούς καί ἀναζωπυρώνουν τά πάθη.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τήν πραότητα, τήν ἐγκράτεια καί τήν καλοσύνη ὡς θεῖες δωρεές, πού μᾶς βοηθοῦν στόν ἀνηφορικό δρόμο τῶν ἀρετῶν.

Μ’ αὐτές ὁπλισμένος ὁ Ἅγιος Νικόλαος βάδισε ἐπιτυχῶς τόν ἐπίγειο βίο. Μέ ἐμπιστοσύνη στόν Λόγο τοῦ Θεοῦ ἀγωνίσθηκε νά γίνει κατοικητήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, νά κάνει κτῆμα του τήν Ἀγάπη καί νά τή σκορπίσει ἁπλόχερα στό ποίμνιο πού τοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεός.

Φίλες καί φίλοι,

Ἄς ἀποτελέσει ὁ Ἅγιος παράδειγμα ζωντανό στή ζωή μας. Ἄς γίνουμε κι ἐμεῖς μιμητές του γιά νά ἀκούσουμε τή γλυκιά φωνή τοῦ Ἰησοῦ: «εἴσελθε δοῦλε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου» (Ματθ. 25, 23).

Εἴθε ὁ Πανάγιος Τριαδικός Θεός διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Νικολάου νά μᾶς ἐνισχύει. Ἀμήν.

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Κίτσιος

Ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους Περάματος

«Οι Άγιοι της εποχής μας Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και Όσιος Ιάκωβος της Ευβοίας. Σύντομη αναφορά στον βίο τους»

Ομιλία του Διονυσίου Πομόνη, πτ. Α.Ε.Α. Βελλάς, κατά την θεία Λειτουργία της 3ης Δεκεμβρίου 2017, στον Ναό της Φανερωμένης Βανάτου εν Ζακύνθω*

Η εποχή της ύλης και της ματαιότητος στην οποία ζούμε έχει μια βασική δυνατότητα. Η δυνατότητα αυτή είναι η πνευματική τύφλωση των ανθρώπων, όπως του ανθρώπου της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Εδώ όμως γεννάται, αγαπητοί μου αδελφοί, το εξής ερώτημα, «όλων των ανθρώπων;» Η απάντηση αδελφοί μου είναι: όχι. Κάποιοι άνθρωποι ξεχώρισαν και θα ξεχωρίζουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, οι άνθρωποι εκείνοι που έφθασαν στο «καθ ομοίωσιν» οι πραγματικοί φίλοι του Θεού, οι οποίοι αντιστάθηκαν με κάθε τρόπο σε όλους εκείνους τους υλικούς παράγοντες που θα μπορούσαν να τους κρατήσουν μακριά από τον φωτεινό δρόμο του Θεού.

Ένας εξ αυτών των ανθρώπων, τον οποίο εόρτασε η Εκκλησία μας χθες, είναι και ο σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, ο οποίος γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας του νομού Ευβοίας, το έτος 1906. Ο Όσιος Πορφύριος, γόνος μιας πολυμελής αγροτικής και πάμφτωχης οικογένειας, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο νωρίς για να εργαστεί μέχρι την ηλικία των 12 ετών, όπου και έφυγε για το Άγιον Όρος. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών εκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Νικήτας. Σε ηλικία τώρα 19 ετών επέστρεψε για λόγους υγείας στην Εύβοια και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο, ο οποίος και τον ονόμασε Πορφύριο. Λίγο πριν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο το 1940 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και υπηρέτησε ως ιερέας και πνευματικός στην πολυκλινική Αθηνών ανακουφίζοντας τον ανθρώπινο πόνο για 30 ολόκληρα χρόνια. Κατόπιν το 1979 εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι Αττικής, αναλαμβάνοντας την ανοικοδόμηση της Μονής Μεταμορφώσεως. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του τον διακατείχε ο πόθος της επιστροφής στα Καυσοκαλύβια για να πεθάνει εκεί όπως έλεγε πράγμα το οποίο και έγινε. Στις 2 Δεκεμβρίου 1991 ο Όσιος Πορφύριος παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο της ζωής και του θανάτου,ενώ βρίσκονταν στο καλύβι του Αγίου Γεωργίου.

Με αφορμή την εορτή του Οσίου Πορφυρίου, μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε και κάποια στοιχεία από τη ζωή ενός άλλου Οσίου της εποχής, ο οποίος αγιοκατατάχθηκε πριν από λίγες ημέρες με απόφαση της συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο λόγος για τον Όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη από την Εύβοια. Ο Γέροντας Ιάκωβος γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου το έτος 1920 από ευσεβείς Μικρασιάτες γονείς. Το 1922 οι Τούρκοι οδήγησαν τον πατέρα του στα βάθη της Τουρκίας, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς. Αρχικά έφθασαν στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα, όπου -τύχη αγαθή- βρήκαν τον πατέρα του κι έτσι όλοι μαζί εγκαταστάθηκαν στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας. Η φλογερή αγάπη του μικρού Ιάκωβου για τον Χριστό και την Εκκλησία ήταν ιδιαίτερα έκδηλη. Την αγάπη αυτή του Ιακώβου διαπίστωσε και ο τότε Μητροπολίτης Χαλκίδος και τον χειροθέτησε αναγνώστη το έτος 1938. Ο Ιάκωβος ζούσε πραγματικά εν νηστεία και προσευχή. Αφού περάτωσε την στρατιωτική του θητεία και σε ηλικία 29 ετών αφού αποκατέστησε την αδερφή του, ο Θεός τον οδήγησε στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ στις Ροβιές. Εκεί γίνεται μοναχός και το 1952 χειροτονείται από τον τότε Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριο, ιερέας. Ο Γέροντας Ιάκωβος μέσα από την άσκηση του πνεύματος με προσευχή και νηστεία έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη πνευματικότητας ώστε να μπορεί όπως μας αναφέρουν οι πολλές μαρτυρίες που έχουμε να συνομιλεί με τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο και τον Όσιο Δαυίδ. Έτσι το 1975 αναλαμβάνει το πηδάλιο της Μονής της μετανοίας του. Στο πετραχήλι του Γέροντα βρήκαν πολλοί άνθρωποι πονεμένοι, χαμένοι, άνθρωποι της ταραγμένης εποχής μας την αγάπη που αδυνατούσαν να εντοπίσουν στην κοινωνία όπου ζούσαν. Ο Γέροντας Ιάκωβος της Εύβοιας έφυγε από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο πλήρης έργων Αγάπης Χριστού, στις 21 Νοεμβρίου του έτους 1991.

Μελετώντας, αγαπητοί αδελφοί, τους βίους των δυο αυτών σύγχρονων Αγίων της Εκκλησίας μας παρατηρούμε ότι, εκτός από την κοινή καταγωγή τους, ακολούθησαν και κοινή πορεία. Η πορεία αυτή, αδελφοί μου, είναι ο δρόμος που οδηγεί στην πνευματική τελείωση, στην ουράνια βασιλεία, στη ζωή με τον Χριστό, την μόνη αληθινή αξία μέσα σε αυτόν τον κόσμο, που όλα μα όλα καταρρέουν. Αμήν!

*Πηγή: nyxthimeron.com

Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά (03/12)

Γράφει ο + Αντώνιος (Anthony Bloom)

Μητροπολίτης Σουρόζ

Ξανὰ καὶ ξανὰ διαβάζουμε στὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὴν ὀργὴ ποὺ προκάλεσε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς πραγματοποιώντας μιὰ πράξη ἐλέους, ἕνα θαῦμα τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Καὶ δὲν βοηθάει σὲ κάτι ἄν θέσουμε στὸν ἑαυτό μας τὴν ἐρώτηση: Γιατί τὸ ἔκανε αὐτὸ συνεχῶς, μὲ τέτοια ἐπιμονή; Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε γίνει γιὰ νὰ ἀμφισβητήσει ἐκείνους ποὺ βρίσκονταν γύρω Του; Γιὰ νὰ τοὺς προκαλέσει; Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἁπλὰ μιὰ παιδαγωγικὴ πράξη;

Πιστεύω ὅτι κρύβονται πολὺ περισσότερα στὴν πράξη Του. Ὁ Κύριος δημιούργησε τὸν κόσμο σὲ ἕξι ἡμέρες· τὴν ἕβδομη ἡμέρα ἀναπαύτηκε ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὸν μόχθοΤου. Ἀλλὰ τι συνέβη τότε στὸν κόσμο; Ἡ ἕβδομη ἡμέρα ἦταν ἡ μέρα ποὺ ὁ κόσμος περιῆλθε στὰ χέρια τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ὁλοκλήρωση του καὶ ἡ ἕβδομη ἡμέρα, τὸ Σάββατο τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία καταρέει ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν ἄφησε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐργασθεῖ μόνος του, καθὼς λέει ὁ Κύριος Ἰησοῦς στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, «Ὁ πατὴρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι», δείχνει τὴν ἐργασία Του στὸν Υἱό Του γιὰ νὰ τὴν ὁλοκληρώσει. Καὶ σὲ ἕνα ἄλλο ἐδάφιο μᾶς διδάσκει, μᾶς λέει ὅτι ἡ κρίση Του εἶναι ἀληθινὴ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἡ δική Του κρίση· ἀκούει τὰ λόγια τοῦ Πατέρα καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ κρίση ποὺ κηρύττει.

Καὶ ἔτσι, ἡ ἱστορία εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ ὁδηγηθεῖ ἀπὸ τὴ σοφία, ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Συμβαίνει αὐτὸ ἐπειδὴ τόσο συχνὰ ἀναζητοῦμε τοὺς δικούς μας δρόμους, ἐπειδὴ δὲν ἀναρωτιόμαστε ποιὸς εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, πῶς ὁ κόσμος ἔχει γίνει τόσο ἄσχημος, τόσο τρομακτικὸς, καὶ τραγικός.

Ὑπάρχει ἕνα Ἑβραϊκὸ ποίημα ποὺ περιγράφει τὴν δυστυχία αὐτοῦ τοῦ κόσμου ὅπου ὁ ἄνθρωπος δὲν φέρει τὴν χαρὰ τοῦ Θεοῦ· λέει τὸ ποίημα ὅτι ὁ Ἄνθρωπος ἔπαψε νὰ πιστεύει στὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀγάπη ἄφησε αὐτὸν τὸν κόσμο. Οἱ ἄνθρωποι κρεμάστηκαν στὰ δάση, πνίγηκαν στὶς λίμνες, στὰ ποτάμια. Ὀ Οὐρανὸς δὲν καθρεφτίζεται στὶς λίμνες, στὰ δάση· τὸ πουλὶ δὲν τραγουδάει πιὰ τραγούδια τοῦ παραδείσου, καὶ ἴδιος ὁ Προφήτης ἔγινε στὸ βάθρο του ἕνα ἁπλὸ ἄγαλμα.

Αὐτὸ δὲν ἔχουμε γίνει; Ὄχι ἀγάλματα ἀλλὰ τόσο ὅμοιοι μὲ τὴν γυναίκα τοῦ Λὼτ ποὺ στράφηκε πρὸς τὰ πίσω κι ἔγινε στήλη ἅλατος. Παραμείναμε ἁλάτι καὶ ἀκόμα εἴμαστε ἀπολιθωμένοι, ἀκίνητοι, δὲν φέρουμε εἰς πέρας τὸ ἔργο μας. Καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς δείχνει ξανὰ καὶ ξανὰ, καθὼς ἐργάζεται μέσα ἀπὸ τὰ θαύματα Του, τὶς πράξεις τῆς ἀγάπης καὶ τῆς συμπόνιας τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, αὐτὸς ποὺ εἶναι ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος, ὁ μόνος ἄνθρωπος ποὺ βρίσκεται σὲ πλήρη ἑνότητα μὲ τὸν Θεό, ποιὸς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁ ρόλος μας: νὰ ἀναλάβουμε τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας,σὲ ὅποια περίπτωση κι ἄν βρισκόμαστε, καὶ νὰ τὴν βαστάξουμε στοὺς ὤμους μας μέσα ἀπὸ μιὰ πράξη ἀγάπης καὶ ἐλέους.

Ἕνας Δυτικὸς συγγραφέας ἔχει πεῖ ὅτι Χριστιανὸς εἶνει ἐκεῖνος στὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς ἔχει ἀναθέσει τὴν φροντίδα τοῦ κόσμου Του καὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἐκπληρώνουμε τούτη τὴ βασικὴ, κεντρικὴ ἐντολή, νοιαζόμαστε; Ἴσως νοιαζόμαστε δείχνοντας φροντίδα, ἴσως νοιαζόμαστε μὲ αὐστηρότητα, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἔχουμε ἔννοια. Καὶ τότε, αὐτὴ ἡ ἕβδομη ἡμέρα ποὺ ὁ Θεὸς ανέθεσε μέσα ἀπὸ μιὰ πράξη ἐλέους καὶ ἀγάπης αὐτὸν τὸν κόσμο στὴν φροντίδα μας, μπορεῖ νὰ γίνει ἀκόμα ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Καὶ ἡ Πόλη τοῦ ἀνθρώπου ποὺ χτίστηκε δίχως Θεό, ποὺ τόσο συχνὰ μοιάζει μὲ τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἴσως ἀκόμα ν’ ἀποκαλυφθεῖ καὶ νὰ πλησιάσει τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν ἁγιότητα τῆς Πόλης τοῦ Θεοῦ ὅπου ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀληθινὸς Θεὸς ἀλλὰ καὶ ἄνθρωπος, καλεῖται νὰ γίνει πολίτης, νὰ γίνει ἡ καρδιά της, ἀλλὰ ἐπίσης ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς.

Δὲν εἶναι αυτὸ τὸ κάλεσμα ἀρκετὰ σπουδαῖο; Δὲν μᾶς ἐμπνέει ἀρκετὰ ἡ πίστη τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς; Πρόκειται ν’ ἀπορρίψουμε τὴν ἐλπίδα Του, ν’ ἀπορρίψουμε τὴν ἀγάπη Του γιὰ μᾶς ἤ γιὰ τοὺς ἄλλους; Ἤ πρόκειται νὰ μάθουμε ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Χριστὸς ἐκπληρώνει τὸν ἀνθρώπινο προορισμό Του τὴν ἡμέρα του Κυρίου, δὲν θὰ μάθουμε ἀπὸ Αὐτὸν καὶ μαζὶ μ’ Ἐκεῖνον νὰ κτίζουμε τὸν κόσμο ποὺ ὁ Θεὸς ὀνειρεύτηκε καὶ ποὺ ἀκόμα ἀγαπᾶ μέσα στὶς θλίψεις του καὶ τόσο συχνὰ στὴν προδοσία μας!

Ἄς μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἐνεργά, νὰ σηκώνουμε τὸ φορτίο ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, ν’ ἀκοῦμε τὸν ζωντανὸ Θεὸ ὅταν μιλάει, ν’ ἀκοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν ἐνέργεια, νὰ κοιτάζουμε τὸν τρόπο τῆς ζωῆς Του καὶ ἄς γίνουμε ἐκείνοι ποὺ θὰ φέρουν εἰς πέρας τὸ θέλημα Του καὶ θὰ ὁδηγήσουν τὸν κόσμο στὴν τέλεια ὀμορφιὰ ποὺ εἶναι τὸ θέλημά Του! Ἀμὴν.