«Ο των Μυρέων φρουρός...»

Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου,

Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων

«Η ευλογημένη Πατρίδα μας, περιβρέχεται απ’ άκρου, εις άκρον από την θάλασσα, την θάλασσα στην οποία "πλοία διαπορεύονται" μεταφέροντας αγαθά και πολιτισμό, καθιστώντας προσβάσιμη την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Ακριβώς για το λόγο αυτό, ο Άγιος Νικόλαος, ταυτίστηκε με τη ζωή των ναυτικών μας, κατέστη ο αχώριστος σύντροφος τους στα ταξίδια τους, ουράνιος εγγύησης της ασφαλούς επιστροφής τους, στις οικογένειες τους.

Αρχαία των ναυτικών μας παράδοσις είναι, σε κάθε πλοιάριο μικρό ή μεγάλο, δίπλα στο πηδάλιον του κυβερνήτου να δεσπόζει η ασκητική και ταυτόχρονα επιβλητική μορφή του αγαπημένου Αγίου, πολλές φορές δε, έχουσα αναμμένη κανδήλα φωταγωγούσα το πράον και  σεβάσμιον πρόσωπό Του. Εκεί, λοιπόν, εις τα απύθμενα νερά των πελάγων, όταν τα στοιχεία της φύσεως συναγωνίζονται στην καταιγίδα, μία είναι η ελπίδα της ασφαλεστάτης επιστροφής των ναυτικών μας στην πατρίδα τους, ο άγρυπνος φρουρός τους, ο λευκασμένος παππούς, ο Ιεράρχης της των Μυρέων Εκκλησίας.

Δεν θα αναφερθώ στα συναξαριστικά στοιχεία του βίου του αγαπημένου σε όλους μας Αγίου Νικολάου... Θα αναφερθώ επ’ ολίγον στα στοιχεία εκείνα που κατέστησαν στη συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος τον Άγιον, ως κανόνα Πίστεως, εγκρατείας διδάσκαλον και εικόνα πραότητος.

Ο Απόστολος Παύλος διακηρύσσει ότι: «ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια»· (Γαλ. 5-22), χαρακτηριστικά δηλαδή στοιχεία που καθιστούν το πρόσωπο του ανθρώπου που τα διαθέτει, δοχείον της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Και ο Άγιος Νικόλαος, διέθετε όλα αυτά τα χαρίσματα, τα οποία πρωτίστως ανεγνώρισε ο λαός Του, η ποίμνη Του, οι απροστάτευτες χήρες, τα ορφανά παιδιά, οι πεινασμένοι και δυστυχισμένοι άνθρωποι που προσέτρεχαν στον Επίσκοπο και πατέρα τους ώστε να γίνουν αποδέκτες της ευλογημένης φιλανθρωπίας Του.

Μεγάλο πράγμα η αγάπη του λαού για τον Επίσκοπο και για κάθε Κληρικό! Όλα να τα χάσει ένας κληρικός, αυτό μόνον να του απομείνει, έχει τα πάντα! Και ο Άγιος Νικόλαος, κατάφερε από την πρώτη στιγμή της εις Επίσκοπον χειροτονίας Του, να ενθρονισθεί για πάντα στις καρδιές του λαού Του. Το πράον πρόσωπο Του, αγρίευε όπως η θάλασσα, μόνον μπροστά στην αδικία! Δεν δίσταζε ο λιπόσαρκος γέρων Επίσκοπος, να προτάξει ακόμα και αυτήν την ιδίαν την ζωή Του, ώστε να προφθάσει την αδικία. Υψώνοντας την δεξιάν Του, έδειχνε τον Ουρανό, υπενθυμίζοντας πως όταν ομιλεί ο Ουρανός, οι άνθρωποι σιωπούν…

Έτσι, ο γλυκύς στην όψη Ιεράρχης Νικόλαος, προσεγγίζει τον αδύναμο άνθρωπο, ώστε στο πρόσωπο Του να βρουν: «οἱ ἐν νόσοις τὸν ἰατρόν, οἱ ἐν κινδύνοις τὸν ῥύστην, οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸν προστάτην, οἱ πένητες τὸν θησαυρόν, οἱ ἐν θλίψεσι τὴν παραμυθίαν· τὸν συνοδίτην οἱ ὁδοιπόροι, οἱ ἐν θαλάσσῃ τὸν κυβερνήτην» (Δοξαστικόν Αίνων).

Με αυτόν τον τρόπο πορεύεται στην ζωή ο ποιμήν ο καλός, έως του τέλους της επιγείου ζωής Του, ο άνθρωπος του Θεού, όστις έθηκε την ψυχήν Του υπέρ λαού Του, έσωσε τους αθώους εκ του θανάτου και δια τούτο ηγιάσθει ως μέγας Μύστης Θεού Της Χάριτος.

Κλίνοντες γόνυ ευλαβώς, προ της Σεπτής Εικόνος, συνενώνουμε τις προσευχητικές μας δεήσεις και ικεσίες και ωδές πνευματικές, ώστε ο αγαπημένος άγιος του λαού μας, να καταστεί φάρος τηλαυγής στο πέλαγος της δικής μας ζωής, φάρος που φωτίζει το σκοτάδι της δικής μας νύκτας, δεικνύοντας ασφαλείς και απάνεμους λιμένες εις τους οποίους εμείς, οι σύγχρονοι της ζωής θαλασσομάχοι, θα καταφέρουμε να βρούμε την ψυχική μας γαλήνη, την αποζητουμένη ειρήνη και τελικώς την οδόν την άγουσαν εις ζωήν αιώνιον. Και Συ, τετιμημένε παρά Θεώ και ανθρώποις, Πανάγιε Νικόλαε, πρόφθασον, ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, καὶ σῶσον τὴν ποίμνην σου ταῖς ἱκεσίαις σου .