Ανακοίνωση

Σας κάνουμε γνωστό ότι στο Ναό μας, οι «Παρακλήσεις» (Μικρός και Μέγας «Παρακλητικός Κανών» προς την Υπεραγία Θεοτόκο) θα ψάλλονται καθημερινά στις επτά το απόγευμα, αρχής γενομένης από την ερχόμενη Κυριακή 02 Αυγούστου.

«Παρακλήσεις» δεν τελούνται το απόγευμα του Σαββάτου και την παραμονή της Μεταμορφώσεως.

«Νά ἁπαλύνει τίς πληγές...»

«Ἡ ἀπόφαση αὐτή ἀνήκει στίς τραγικές ἀποφάσεις καί ἐνέργειες πού ναρκοθετοῦν τήν μεγαλύτερη ἐλπίδα τῆς ἐποχῆς μας, τήν εἰρηνική συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν καί τῶν πολιτισμῶν.
Αὐτή ἡ ἀπόφαση μᾶς γυρίζει πίσω σέ σκοτεινές ἱστορικές πτυχές. Μιά χώρα σάν τήν Τουρκία, πού ἐπιθυμεῖ νά εἶναι στήν πρωτοπορία, διαλέγει τόν ρόλο καθυστερημένης πολιτιστικῆς ὀπισθοφυλακῆς.
Τό λάδι τῆς θρησκείας εἶναι ἁμαρτία καί λάθος νά χρησιμοποιεῖται γιά νά ἀνάβει καί νά ἐξυπηρετεῖ ἐθνικιστικούς σκοπούς. Ὁ εὐγενής σκοπός τῆς θρησκείας εἶναι νά ἁπαλύνει τίς πληγές καί νά εἰρηνεύει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων...».

Αναστάσιος, αρχιεπίσκοπος Αλβανίας

Μάθε κάθε τί Θεό να βλέπεις...

Θα στο πω κι ας μην καταλάβεις. Δεν πειράζει. Θα πορευτούμε μαζί, θα συγχωρήσουμε έτσι κι αλλιώς.
Το Θεό, είπαν οι Πατέρες, δεν τον εννοείς κατά τον ουσία ολοσχερώς, ότι δεν χωρεί σε λογικές κατηγορίες, ούτε αγγίζεται με αναλογίες παρμένες απ' τον κτιστό και περατό κόσμο. Μονάχα τις ενέργειές του μπορείς να μεταλάβεις και να κοινωνήσεις. Γι' αυτό πάψε ματαίως για την ουσία και το νόημα να ρωτάς. Ζήτα την σχέση, μάθε να αγνίζεσαι μέσα στη συγγνώμη και στο λουτρό της πλατιάς καρδιάς να καθαίρεσαι.
Έτσι θα γίνεις διάφανος και θα δεις το φως μέσα σου να περνά, θα γνωρίσεις αφού γνωριστείς.
Κι αν έτσι για το Θεό, τα ίδια για τον έρωτα και την ζωή.
Ζήτα την σχέση, μάθε να ποθείς την μετοχή, ψάξε εμπειρία ένωσης αληθινή κι όχι φαντάσματα του μυαλού και κατηγορίες λογικές που όσο καλές και σπουδαίες κι αν είναι δεν αρκούν για να θρέψουν την καρδιά και τη ζωή.
Μάθε κάθε τί Θεό να βλέπεις. Τί είναι τα πράγματα μη ρωτάς. Γνώρισε γνωριζόμενος, αφέσου για να βρεθείς, χάσε την ψυχή σου ακέραιη και γεμάτη χαρά να την ξαναβρείς σε μια μεταμόρφωση διαρκή που χτίζει του κόσμου τη μορφή κάθε μέρα απ' την αρχή... 

Γιώργος Κόρδης

Των ημερών...

Δια χειρός Φώτη Κόντογλου...

Φώτης Κόντογλου. Ο Χριστιανός ζωγράφος, ο Έλληνας λογοτέχνης...

 

Δεν πεθύμησε τίποτε άλλο, από την σωτηρία της Ορθόδοξης Παράδοσης. Ο Κόντογλου δεν είναι αναχρονιστής.  Αντίθετα, εκσυγχρονίζει χωρίς να αλλοιώνει. Δεν θέλει το ξεθώριασμα που αναπόφευκτα έζησαν οι μετέπειτα από αυτόν γενιές. Δεν απαρνιέται τις αρχαίες καταβολές του γένους! Αρνείται όμως πεισματικά να αποδεχθεί, ότι μας κάνει να πιθηκίζουμε απαρνούμενοι τις ρίζες μας, εμείς, οι απόγονοι του περικλέους Έθνους που χάρισε φως στα σκοτάδια εκείνων που σήμερα μας έχουν σκοτίσει...

Ο κυρ- Φώτης, αληθινός χριστιανός αληθινός Έλλην εξ΄Ανατολών, παραμένει ζωντανός μέσα από τα κείμενα τα πλουμισμένα με τις ζωγραφιές των χειρών του, μέσα από εικόνες Αγίων, τόσο καλά φτιαγμένες που σε πείθουν πως τελικά η αγιότητα δεν είναι προνόμιο των λίγων αλλά επίτευγμα των πολλών! Δεν σε γνώρισα κυρ- Φώτη εν ζωή... Πόσο θα θελα να μου διηγείσαι ιστορίες της καθ' ημάς Ανατολής... Πόσο θα θελα να σε συναντήσω να ζωγραφίζεις μουρμουρίζοντας ολάκερες αποστηθισμένες ακολουθίες. Πόσο θα θελα να σταθώ μπροστά σου ευλαβικά, να σου φιλήσω το χέρι που μας άφησε τέτοιες παρακαταθήκες...

Δεν θα σου πω η μνήμη σου αιωνία, γιατί κατάφερες να αφθαρτοποιήσεις τα έργα των χειρών σου. Κλείνοντας τούτο το κείμενο, θέλω να σου πω πως σε μνημονεύω στις λειτουργίες, κοντά στους δυο Αλέξανδρους, τον Παπαδιαμάντη και τον Μωραϊτίδη. 

Όταν πήγαμε στο Αϊβαλί, επισκεφτήκαμε το Ναό του Ταξιάρχη. Κοίταξα μέσα στο Ιερό, κατά που ήταν το Άγιο Βήμα... Τι είναι ο νους του ανθρώπου! Για μια στιγμή ζωντάνεψες, σαν να σε είδα, να στέκεις μέσα στο Ναό και να ψάλλεις σε μια λειτουργία ατελείωτη με λειτουργούς τους μάρτυρες της Μικρασίας με χοροστατούντα τον Γέροντα Κυδωνιών Γρηγόριο! Είδα, ότι διάβασα από τα βιβλία σου και δάκρυσα! Όχι για σε κυρ- Κόντογλου... Για εμάς, τους παραλειπομένους...

π. Θωμάς Ανδρέου,
Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου.

55 χρὀνια από την κοίμηση του Φώτη Κόντογλου...

 

Ο Κόντογλου πάλεψε με πολλά στη ζωή του· την προσφυγιά, την ξενιτεία, την πείνα της Κατοχής, με την εγκατάλειψη των φίλων, με πολλά. Αγάπησε πολλά και αγωνίστηκε για πολλά. Άνθρωπος σύγχρονος και αρχαίος μαζί. Με τα δύο του πόδια να πατούν ταυτόχρονα στους θησαυρούς του παρελθόντος και στην σύγχρονη δημιουργία των καιρών του. Μπήκε σε ωκεανούς βαθιούς. Ανέβηκε κύματα, κατέβηκε σε βυθούς λύπης, πικράθηκε, απογοητεύτηκε, δοξάστηκε, αγαπήθηκε και μισήθηκε από πολλούς καθώς είναι η μοίρα όσων αγαπούν.

Πέτυχε πολλά από όσα είχε στο νου και στην καρδιά του. Σε άλλα αστόχησε. Άνθρωπος ήτανε κι αυτός, πώς αλλιώς.

Ήταν αυτός που πέτυχε την αναβίωση της βυζαντινής ζωγραφικής παράδοσης στην εκκλησιαστική ζωγραφική αλλά απέτυχε να πείσει τους σύγχρόνους του ζωγράφους πως η εικαστική αυτή γλώσσα έχει θέση στον σύγχρονο εικαστικό γίγνεσθαι. Μέσα στην πίκρα του έγινε σκληρὀς και, όπως λέγει κι ο ίδιος στον εκ Σπάρτης μαθητή του Μαυρικάκη, έγινε σαν τα θηρία για να μπορέσει να επαναφέρει την βυζαντινή ζωγραφική.

Άφησε πίσω του, κληρονομιά μεγάλη, μια πολύ προσωπική ζωγραφική με ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Δυστυχώς πολλοί των μαθητών του απολυτοποίησαν το κάλεσμά του για επιστροφή στην παράδοση το πήραν κυριολεκτικά και σταμάτησαν την δημιουργική γραφή επαναλαμβάνοντας φωτοτυπικά εικόνες του παρελθόντος. Ο Κόντογλου δεν το ήθελε αυτό. Εκείνος ήθελε να συνεχιστεί η εκκλησιαστική ζωγραφική από το σημείο που είχε μείνει, δηλαδή από την μεταβυζαντινή της φάση και να μείνει ζώσα και δημιουργική.

Κάποιοι λίγοι μαθητές του συνέχισαν την δημιουργική διαδρομή του. Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Το ζήτημα εἰναι πώς πέτυχε, μαζί με μερικούς ακόμα εικονογράφους των καιρών του σε άλλα μέρη του κόσμου, το ακατόρθωτο και σήμερα ο κόσμος όλος τιμά την βυζαντινή ζωγραφική και υπάρχει διάλογος για το πως της συνέχισής της.

Ας αναπαύεται η ψυχούλα του εκεί που βρίσκεται.

Γιώργος Κόρδης