Πεντηκοστή του 379 (9 Ιουνίου)

Από το βιβλίο του καθηγητή Στυλιανού Παπαδόπουλου, O πληγωμένος Αετός (Γρηγόριος ο Θεολόγος), ε΄ εκδ. Αθήνα 2007, σελ. 175-178

Σα να μη φτάνανε οι σκληροί αρειανοί τα τελευταία χρόνια εμφανιστήκανε στην πρωτεύουσα και οι πνευματομάχοι. Καταφέρανε γρήγορα ν' αποκτήσουνε οπαδούς πολλούς. Οι επικεφαλής ήτανε μοναχοί. Και μοναχοί από τους αυστηρούς. Δηλαδή ασκητικοί, εγκρατείς και ακτήμονες. Δεν είχαν ακόμη οργανωμένα κοινοβιακά μοναστήρια. Ζούσανε όμως σε ομάδες και ήτανε υπόδειγμα στους πολλούς χριστιανούς. Κι αυτό φοβότανε περισσότερο ο Γρηγόριος. Ο κόσμος τους πρόσεχε για την ασκητική ζωή τους και συγχρόνως τους εμπιστευότανε σε ό,τι δίδασκαν.

Αλλά δίδασκαν όχι ορθόδοξα. Η θεολογία, βέβαια, του Αθανασίου και των Καππαδοκών τους είχανε πείσει να ομολογούν τον Υιό (Χριστό) τέλειο Θεό και ομοούσιο προς τον πατέρα. Δεν θέλανε όμως να ομολογήσουν το ίδιο και για το άγιο Πνεύμα. Κακόδοξοι, λοιπόν, και τούτοι. Και τους ονομάσανε Πνευματομάχους. Όχι όμως τόσο κακόδοξοι, όσο οι ακραίοι αρειανοί. Φέρονταν πιο ήπια προς τους Ορθοδόξους. Πολλοί από αυτούς μάλιστα πηγαίνανε κι ακούγανε το Γρηγόριο στην Αναστασία.

Δεν ήτανε λίγοι και οι ορθόδοξοι που σκέφτονταν:

-Είναι δυνατό, τέτοιοι άνθρωποι, τόσο σεμνοί και ασκητικοί να τιμωρηθούνε από το Θεό;

Η δυσκολία του Γρηγορίου δεν ήτανε μικρή. Πώς να εξηγήσει πειστικά, ότι αληθινή ευσέβεια και άσκηση θέλει και ορθή πίστη. Γνήσια και αποτελεσματική άσκηση γίνεται από τον χριστιανό, που έχει και ορθή πίστη. Το άγιο Πνεύμα τότε μόνο χαριτώνει τον ασκητή, τότε μόνο δίνει τον στέφανο της θείας δόξας.

Δεν ήταν ακόμη καιρός για τους Κωνσταντινουπολίτες ν' ακούσουνε βαθιά θεολογία περί αγίου Πνεύματος. Έτσι τη στιγμή αυτή νόμιζε ο Γρηγόριος. Ήθελε πρώτα να καταλάβουνε καλύτερα την ενότητα της αγίας Τριάδας, να συνηθίσουνε την παράδοση της Εκκλησίας. Έπειτα να τους μιλήσει με ακρίβεια για το άγιο Πνεύμα. Κι εφάρμοσε το πρόγραμμα αυτό, αλλά μόνο μερικά.

Έφτασε η Πεντηκοστή του 379. Έπεφτε στις 9 Ιουνίου τη χρονιά εκείνη. Γέμισε ασφυκτικά ο ναός της Αναστασίας Λαμπρή γιορτή. Προχωρούσε η Θεία Λειτουργία και ο Γρηγόριος ένιωθε όλο και πιο αλλιώτικα. Είχε κατακλυστεί από τη χάρη του Πνεύματος και ζούσε με αυτί και γι αυτό.

Ήρθε η ώρα του κηρύγματος. Στάθηκε στην Ωραία πύλη. Είχε σχεδιάσει να τους μιλήσει για την σημασία του αριθμού επτά. Να ερμηνεύσει τα σχετικά βιβλικά κείμενα και τα ιστορικά της Πεντηκοστής. Και το' κανε φυσικά. Μα χωρίς να το καταλάβει, κύλησε ο λόγος του γρήγορα στο άγιο Πνεύμα.

Ήτανε και η εποχή που είχε κληθεί στην Αντιόχεια σύνοδος, κυρίως για το άγιο Πνεύμα. Κορυφαίο πρόσωπό της ο Μελέτιος Αντιοχείας. Ορθόδοξος άνδρας, γενναίος ομολογητής. Εκεί, λοιπόν, ομολογήθηκε ορθά η πίστη στην θεότητα και την ομοουσιότητα του Πνεύματος και καταδικάσθηκαν οι πνευματομάχοι. Ο Γρηγόριος παραταύτα δεν μπόρεσε να είναι αυστηρός και σκληρός με τους πνευματομάχους. Έβλεπε μερικούς μπροστά του, όταν στάθηκε στην Ωραία πύλη.

Γι αυτό, αφήνοντας πολλά απ' όσα είχε σχεδιάσει, μίλησε πατρικά, με άπειρη αγάπη. Ήλπιζε ότι θα μετανοήσουν. Μίλησε η χάρη που είχε μέσα του ως θεόπτης. Δεν μπόρεσε να την κρύψει. Μίλησε και ποιητικά. Υπέκυψε στο ταλέντο του. Τόσο, που κομμάτια του λόγου τούτου, χρησιμοποιηθήκανε κατά λέξη από υμνογράφους της Εκκλησίας μας.

- Ό, τι σας λέω, αδελφοί μου, είναι από το άγιο Πνεύμα. Εκείνο με οδηγεί αυτό μ' εμπνέει να μιλάω έτσι όπως μιλάω.

Αν δεν τον ξέρανε οι εκκλησιαζόμενοι το Γρηγόριο θα τον παρεξηγούσανε. Θα τον κατηγορούσανε ακόμη και για βλασφημία. Βρεθήκανε όμως και οι κακόβουλοι, που μέσα τους ανακατώθηκαν:

- Ακούς εκεί, έμπνευση από το άγιο Πνεύμα.ό,τι μας λέει αποκάλυψη του Πνεύματος!

Όσο τον κοίταζαν όμως καταπρόσωπο, κάτι τους ηρεμούσε. Ησυχάσανε και οι κακόβουλοι. Η ομιλία συνεχίστηκε. Τους είπε ο Γρηγόριος για την πανίερη «επιδημία», την παρουσία δηλαδή του αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Ήτανε ανάγκη για τον άνθρωπο να έρθει το Πνεύμα, όταν τελείωσε το έργο του στη γη ο Χριστός. Από τότε πια, θα εργάζεται στη γη, στην Εκκλησία δηλαδή, το Πνεύμα. Όχι πως πριν δεν ενεργούσε, δεν ήταν παρών σε ό,τι έκανε ο Θεός Πατέρας και ο Υιός. Παντού και πάντα ήτανε. Και στους προφήτες και στους αποστόλους. Το ίδιο Πνεύμα ενεργούσε. Μα τώρα το έργο του έχει άλλη μορφή και άλλη έκταση.

Στο σημείο αυτό δυσκολεύτηκε ο Γρηγόριος. Δεν μπορούσε να τους εξηγήσει με ακρίβεια τη διαφορά και βρήκε λέξεις πρόχειρες, όχι πολύ πετυχημένες. Τους είπε ότι μέχρι την Πεντηκοστή το Πνεύμα δρούσε και ήταν παρόν «ενέργεια», με την ενέργειά του. Από την Πεντηκοστή όμως και μετά ενεργεί « τελεώτερον » και «ουσιωδώς». Ήθελε να πει ότι τώρα, στην Εκκλησία, το θείο πρόσωπο που έχει την κύρια δράση είναι το Πνεύμα. Αυτό τώρα δρα κυρίως, όπως στα χρόνια της Καινής Διαθήκης δρούσε κυρίως ο Υιός και στην Παλαιά Διαθήκη δρούσε κυρίως ο Πατέρας. Τότε, στα διαθηκικά χρόνια, ο Υιός συναναστρεφότανε με τους ανθρώπους και τους δίδασκε. Τώρα, το Πνεύμα « συγγίνεται και συμπολιτεύεται» μ' εμάς τους ανθρώπους. Μόνο που για να γίνει αυτό στον καθένα πραγματικότητα, πρέπει να' χει πραγματική σχέση με το Πνεύμα. Να πιστεύει ορθά ότι το Πνεύμα έχει την ίδια φύση με τον Πατέρα και τον Υιό.

Το μάτι του Γρηγορίου έπεσε στους πνευματομάχους και πρόσθεσε:

- Αν μερικοί φοβούνται να χρησιμοποιήσουνε τη λέξη φύση για το Πνεύμα, ας ομολογήσουνε γενικά ότι μία είναι η θεότητα του πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος. Δεν επιμένουμε πολύ στις λέξεις. Αρκεί, αδελφοί, να ομολογείτε το ίδιο πράγμα, την ίδια δηλαδή αλήθεια, ότι το Πνεύμα είναι κυρίως και πραγματικά Θεός. Κάμετε αυτό και τότε η εορτή της Πεντηκοστής θα γίνει μέσα σας πανηγύρι περίλαμπρο, θα νιώσετε άφατη χαρά!

Ακούγανε με προσοχή οι παρόντες πνευματομάχοι. Άκουγε με θαυμασμό και ο παράξενος «φιλόσοφος», ο Μάξιμος. Αρκετοί από αυτούς τώρα και άλλοι το επόμενο έτος, το 380, ενωθήκανε στην Εκκλησία, όταν ακούσανε και τον πέμπτο θεολογικό Λόγο του Γρηγορίου Περί αγίου Πνεύματος.

Περί της Πεντηκοστής

...Ας έλθουμε τώρα στο περιεχόμενο των εικόνων της Πεντηκοστής και ιδιαίτερα της καθόδου του Αγίου Πνεύματος επί των αποστόλων. Αρχικά ας πούμε σύντομα γιατί η Κυριακή της Πεντηκοστής είναι αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα. Η αποκάλυψη του τρίτου Προσώπου της Τριάδος έγινε όταν ήλθε στον κόσμο και ειδικότερα μέσα στην Εκκλησία, την πεντηκοστή ημέρα μετά την Ανάσταση του Χριστού...

Για να διαβάσετε τη συνέχεια του κειμένου του Leonid Ouspensky για την εικόνα της Πεντηκοστής, κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/ouspensky_eikona.html

Ψυχοσάββατο

Γράφει ο Μάνος Στεφανίδης

Τη θυμάμαι ν' ανάβει το κερί και το θυμιατό, να βράζει στάρι και να ξεφλουδίζει ρόδια κι αμύγδαλα. Έπειτα ετοίμαζε το πιάτο και το ακουμπούσε κεντρικά στο τραπέζι. «Είναι για τις ψυχές», μας έλεγε. Τίποτε το μακάβριο σ' όλα αυτά αλλά αόριστη μια γλύκα που έδενε με τον δριμύ αέρα της πιο ανυπόμονης άνοιξης και μ' έναν ήλιο-βασιλιά που έδυε χωρίς να πάψει ούτε στιγμή να βασιλεύει. Ποιες ήταν οι ψυχές; Πού ήταν; Δεν ξέραμε. Απλώς τη χαζεύαμε που θυμιάτιζε τις κρεμασμένες φωτογραφίες στο σαλόνι. Είχαμε, βλέπεις, έτσι την ευκαιρία να τρυπώνουμε σ' αυτό το διαρκώς κλειστό και κρύο δωμάτιο που το λειτουργούσαμε μόνο στις γιορτές...

Η συνέχεια εδώ:

http://manosstefanidis.blogspot.com/2012/03/blog-post_6916.html

Τα τρισάγια του Πατριάρχη

Του Παναγιώτη Ανδριόπουλου

Μία κίνηση του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου που πάντα με συγκινεί και δεν είναι απ’ αυτές που... φαίνονται, είναι τα τρισάγια!

Ο Πατριάρχης δεν παραλείπει να προσευχηθεί υπέρ αναπαύσεως της ψυχής των προκατόχων Του, των ευεργετών του Γένους, πάντων των χριστιανών, θεωρώντας την κίνησή Του αυτή ως χρέος έναντι των κεκοιμημένων, αλλά, νομίζω, πως πρόκειται και για κάτι περισσότερο. Είναι γι’ Αυτόν μια ανάγκη!

 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://eiskopanous.blogspot.com/2011/06/blog-post.html

Η Γιορτή: πανδοχείο, κήπος και παράδεισος της ζωής

Με αφορμή το μυστήριο της Αναλήψεως του Κυρίου...

Ένα εξαιρετικό κείμενο της συγγραφέως Βασιλικής Νευροκοπλή:

http://www.animusanimus.blogspot.com/2012/05/blog-post_25.html

Βαρθολομαίος: «Εδώ σήμερον συνηντήθημεν ζώντες και κεκοιμημένοι...»

Εκατοντάδες πιστοί συμμετείχαν στην Πατριαρχική Θεία Λειτουργία που τελέστηκε χτες, Κυριακή των Αγίων 318 Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας στον Ιερό Ναό  των Αγίων Βασιλείου και Βλασίου στο ιστορικό Μιστί, στα αγιασμένα χώματα της Καππαδοκίας.

Διαβάστε το αναλυτικό ρεπορτάζ του Νίκου Μαγγίνα, που δημοσιεύτηκε στο έγκυρο site εκκλησιαστικών ειδήσεων Amen. gr με φωτογραφικό υλικό από το προσκύνημα του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Καππαδοκία και με τις Ομιλίες που εκφώνησε τόσο στον εσπερινό της γιορτής των Αγίων Πατέρων όσο και κατά τη χτεσινή Θεία Λειτουργία:

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=9479

Λειτουργία στη Μονή Πατέρων

Προεξάρχοντος του ηγουμένου της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Γενεσίου της Θεοτόκου Βελλάς Ιωαννίνων Αρχιμανδρίτου Δοσιθέου, τελέσθηκε σήμερα το πρωί η Θεία Λειτουργία στη Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου - Πατέρων, που αποτελεί Μετόχι της Βελλάς και βρίσκεται στο Λίθινο, λίγο έξω από τη Ζίτσα.

Παρά τη βροχή που έπεφτε απ' το πρωί, πολλοί ήταν οι προσκυνητές που προσήλθαν στην ιστορική αυτή Μονή της Μητροπόλεώς μας, τόσο από την πόλη των Ιωαννίνων όσο και από τη γύρω περιοχή. 

Για πολλά χρόνια η Μονή των Πατέρων ήταν εγκατελελειμένη. Τον τελευταίο καιρό, όμως, χάρη στις επίμονες προσπάθεις του π. Δοσιθέου η κατάσταση αλλάζει και γίνονται τα πρώτα σταθερά και αποφασιστικά βήματα για τη συντήρησή της, με σκοπό να μπορέσει σύντομα να λειτουργήσει ξανά.

Πορεία στο χρόνο:

Υπήρξε στη μακρόχρονη ιστορία του, ένα από τα πιο πλούσια μοναστήρια της Ηπείρου και μαζί μ' αυτό του Προφήτη Ηλία, από τα πιο μεγάλα. Μάλιστα οι ιστορικοί αναφέρουν ότι το μοναστήρι των Πατέρων ήταν πιο πλούσιο και πιο μεγάλο απ' αυτό του Προφήτη Ηλία στη Ζίτσα. Άλλωστε η σημαντικότητά του αυτή δικαιολογείται και από το γεγονός ότι πολλοί ιστορικοί, γεωγράφοι, περιηγητές αναφέρονται σ' αυτό. Είχε στην κατοχή του τεράστιες εκτάσεις γης ενώ η περιουσία του έφθανε μέχρι τη Βλαχιά και τη Ρωσία, όπως θα πούμε παρακάτω.

Ο Λαμπρίδης στα ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ υποστηρίζει πως αρχικά η έδρα της Μονής ήταν δεξιά του Καλαμά, στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Άγνωστο πότε, η έδρα της Μονής μεταφέρεται στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, δίπλα στο Θεογέφυρο και το 1668 μεταφέρεται στη θέση που βρίσκεται σήμερα.
Συγκεκριμένα στο βιβλίο του ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ τεύχος έκτον, ΙΕΡΑ ΕΝ ΗΠΕΙΡΩ ΣΚΗΝΩΜΑΤΑ ΕΞ ΑΛΛΟΔΑΠΗΣ ΔΩΡΕΩΝ ΤΥΧΟΝΤΑ, σημειώνει : " …Η δε των Πατέρων παραποτάμιος ούσα απέναντι από του χωρίου Λιθίνου και επί βράχου πετρώδους. Έκειτο δε αυτή κατ' αρχάς μεν εις την δεξιάν όχθην του Θυάμιδος, ένθα και παρεκκλήσιον του Αγίου Αθανασίου σώζεται. Εκείθεν Δε μετετέθη επί του Θεογύρου, ένθα και ναός Αγίου Νικολαόυ υπάρχει, τω δε 1668 όπου και νυν παρ' αρχαιότατα ασκητήρια εκτίσθη…".

Ο Βασίλειος Οικονόμου στο βιβλίο του Η ΖΙΤΣΑ, ΚΩΜΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ, έκδοση 1979, σελίδες 108-109, αναφερόμενος στη Μονή των Πατέρων σημειώνει: "…Όταν το μοναστήρι αυτό ήταν στην δεξιά όχθη του Καλαμά και στο Θεογέφυρο, ήταν εντελώς ασήμαντο. Ύστερα όμως από την οριστική του μεταφορά έφθασε σε μεγάλη οικονομική ακμή…" Και προσθέτει για την περιουσία της Μονής:
"…Όλη η τεράστια έκταση από το Θεογέφυρο μέχρι της πηγής Τριάμινα ήταν ιδιοκτησία του...". Σύμφωνα λοιπόν με αυτές τις δυο μαρτυρίες η έδρα της Μονής δεν ήταν από την αρχή στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα.
Ωστόσο, από επιγραφή που βρέθηκε πάνω από την κυρία είσοδο του ναού, στο εσωτερικό μέρος, όπως την κατέγραψε ο Χρήστος Σούλης στο βιβλίο του "Επιγραφαί και ενθυμήσεις Ηπειρωτικαί" μαθαίνουμε πως το καθολικό του μοναστηρίου θεμελιώθηκε στα 1590 μ.Χ.

Βλέπουμε μια διαφορά 78 χρόνων από την χρονολογία που θεμελιώθηκε ο καθολικός του ναού, μέχρι την χρονολογία όπου μεταφέρεται η έδρα της μονής. Αυτό σημαίνει, εφ 'όσον δεχθούμε τις χρονολογίες που μας δίνουν οι ιστορικοί ως πραγματικές, ότι για 78 χρόνια συνυπάρχουν οι δύο ιεροί χώροι και το μοναστήρι έχει την έδρα του σ' αυτόν του Αγίου Νικολάου. Πάντως σε ότι αφορά την χρονολογία μεταφοράς της έδρας του μοναστηριού, το 1668 στην σημερινή του θέση, εκτός από τον Λαμπρίδη, την μνημονεύει και ο Αραβαντινός, ο οποίος έγραψε για την Ήπειρο μερικά χρόνια πριν τον Λαμπρίδη (ο Αραβαντινός έγραψε στα 1866 και ο Λαμπρίδης στα 1888).

Ο Εμμανουήλ Γεωργιάδης στο βιβλίο του για τη Ζίτσα, έκδ. 1889, στη σελ.30 σημειώνει τα εξής σχετικά με την εκκλησία του Αγίου Νικολάου και της Μονής Πατέρων : "…Μονή Αγίου Νικολαόυ: Δεξίοθεν του ποταμού και εγγύτατα του Θεογέφυρου κείται ο Άγιος Νικόλαος μονίδριον αρχαιότατον, διατηρόν έτι τα κατηχούμενα. Τα εισοδήματα τούτου ως και τα της ετέρας του Αγίου Αθανασίου αντίπερον της κειμένης, ηρπάγησαν υπό των μοναχών της Μονής των Πατέρων…". Και ο Γεωργιάδης δηλαδή υποστηρίζει ότι ο Άγιος Νικόλαος ήταν Μοναστήρι όταν χτίστηκε το καθολικό της Μονής Πατέρων και για ένα χρονικό διάστημα λειτουργούσαν ταυτόχρονα...

«Εάλω η Πόλις»

29 Μαΐου 1453...

Μνήμη Αλώσεως...

Διαβάστε το σχετικό αφιέρωμα:

http://1myblog.pblogs.gr/2011/05/h-poliorkia-kai-h-alwsh-ths-kwnstantinoypolhs-29-ma-oy-1453.html

Κυριακή των Πατέρων στη Μονή των Πατέρων

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Ο Όρθρος και το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας στο Καθολικό της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου - Πατέρων, στο χωριό Λίθινο του δημοτικού διαμερίσματος Ζίτσης.

Οι ακολουθίες θ' αρχίσουν στις 8 το πρωί.

Δείτε τη σχετική ανάρτηση:

http://eiskopanous.blogspot.com/2012/05/blog-post_19.html

Ο π. Δοσίθεος στην πόλη μας

Μια ενδιαφέρουσα μουσικοφιλολογική εκδήλωση με θέμα «Κωνσταντινούπολη: Μία η Άλωση ή πολλές» διοοργανώνει ο Σύλλογος Φίλων Βυζαντινής Μουσικής «Το Ενδόφωνον» τη Δευτέρα 28 Μαΐου, στις 8 το βράδυ, στην αίθουσα της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών.
Θα μιλήσει ο ηγούμενος της Μονής Τατάρνης Ευρυτανίας, πατήρ Δοσίθεος Κανέλλος.
Τη χορωδία του Συλλόγου διευθύνει ο άρχων υμνωδός της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας και πρωτοψάλτης Ιωαννίνων Σπύρος Υφαντής.
Συμμετέχουν με όργανα οι σπουδαστές του Τμήματος Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Άρτας.

«Μαρμαρωμένος βασιλιάς»

Ένας ορχηστρικός δίσκος του Σταμάτη Σπανουδάκη, με θέμα την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, που κυκλοφόρησε το 1998. Συμμετέχουν ο Σωκράτης Σινόπουλος και η χορωδία του Διονύση Αποστολάτου.

Τα μουσικά μέρη του έργου:

1. Πύλη του παραμυθιού
2. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
3. Πόλη γλυκιά
4. Τα μάτια Της δακρύσαν
5. Ξημέρωμα στα τείχη
6. Μαύρη Τρίτη
7. Εάλω η Πόλη
8. Τέσσερα βήτα
9. Βροχερό δειλινό στον Βόσπορο
10. Η αγάπη που δεν γνώρισες...
11. Θρήνος
12. Θα ’ρθεις σαν αστραπή
13. Μαρμαρωμένος βασιλιάς
14. Πύλη του ονείρου

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης γράφει για το «Μαρμαρωμένο βασιλιά»:

«Μετά τον Αλέξανδρο και τον Ιωάννη, ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος, ο τελευταίος μαρτυρικός Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης (της εφτάλοφης, της νέας Ρώμης, της ορθόδοξης Ανατολής), είναι αυτός που κρύβεται πίσω από την μουσική και τους στίχους μου.

Η Μαύρη Τρίτη 29 Μαΐου 1453, ημέρα που ακόμα δεν τιμούμε εμείς οι απόγονοι εκείνων όπως της πρέπει, είναι ο αφηρημένος χρόνος γύρω απ’ τον οποίο κινούμαι.

Και εδώ, όπως και στους προηγούμενους δίσκους μου, δεν περιγράφω γεγονότα ή καταστάσεις, αλλά ντύνω με μουσική τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις μου, ελπίζοντας να συναντήσω μέσα από αυτήν την επίπονη πολλές φορές διαδικασία, τον εαυτό μου και τελικά τον ήρωά μου».

«Βυζαντινός εσπερινός»

«Τραγούδια μνήμης και παρηγοριάς»

Ο «Βυζαντινός εσπερινός», σε μουσική του Απόστολου Καλδάρα και στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, κυκλοφόρησε το 1973, με βασικό ερμηνευτή το Γιώργο Νταλάρα και τη συμμετοχή της Χαρούλας Αλεξίου σε τέσσερα τραγούδια: «Βάρα νταγερέ», «Καμπάνα του εσπερινού», «Στην ξενιτιά», «Τα χεράκια μου δεμένα».

Στο «Βυζαντινό εσπερινό», ο Απόστολος Καλδάρας συνθέτει τραγούδια πάνω στους δρόμους της βυζαντινής μουσικής παράδοσης. Και το πράττει με συνέπεια και με καθαρότητα προθέσεων, με γνώση και με εγκυρότητα. Περπατάει με σταθερό και σίγουρο βηματισμό πάνω στους βυζαντινούς δρόμους και γράφει τραγούδια «διαφορετικά», σε σύγκριση με τα ως τότε αξιολογότατα δείγματα της πλούσιας συνθετικής του γραφής, γράφει τραγούδια μνήμης και παρηγοριάς.

Ο δίσκος μπορεί να παρέμεινε στη σκιά της προηγηθείσας «Μικράς Ασίας», διατήρησε, όμως, όλα αυτά τα χρόνια τη σημαντικότητά του και την ξεχωριστή αξία του. Σήμερα, ο «Βυζαντινός εσπερινός» κατατάσσεται ανεπιφύλακτα και δικαιωματικά στις κλασικές εκδόσεις της εγχώριας μουσικής δημιουργίας για τον αιώνα που πέρασε.

Εκδήλωση στην Ε.Η.Μ. για την Άλωση της Πόλης

Δευτέρα, 28 Μαΐου, ώρα 8.00 το βράδυ...

Η εικόνα της Αναλήψεως

Στην εικόνα της Αναλήψεως ο Κύριος με φωτεινά ενδύματα και κυριαρχική στάση, εικονίζεται μέσα σε «δόξα», που είναι άλλοτε στρογγυλή, όπως στην εικόνα μας και άλλοτε ελλειψοειδής. Κάθεται σε ουράνιο τόξο ευλογώντας με το ένα του το χέρι και κρατώντας όρθιο ειλητάριο με το άλλο. Το ειλητάριο είναι σύμβολο του διδασκάλου.

Τη «δόξα», μέσα στην οποία βρίσκεται ο Κύριος υποβαστάζουν δύο άγγελοι. Συμβολίζουν και εκφράζουν τη θεία μεγαλειότητα και εξουσία. «Ο Κύριος ως παντοδύναμος δεν είχε ανάγκη τους αγγέλους για να αναληφθεί στους ουρανούς). Σε μερικές εικόνες της Αναλήψεως οι άγγελοι δεν ανακρατούν το δίσκο της δόξας, αλλά ατενίζουν τον Κύριο σε στάση προσευχής. Όπως λένε τα τροπάρια της εορτής, απορούν και θαυμάζουν, γιατί ο Χριστός αναλήφθηκε όχι μόνον ως Θεός, αλλά και ως άνθρωπος, δηλαδή με το άφθαρτο και δοξασμένο σώμα του.

Άλλοτε οι άγγελοι εικονίζονται να σαλπίζουν σύμφωνα με το ψαλμικό στίχο «ἀνέβη ὁ Θεός ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος» (Ψαλμ. 46, 6). Ο στίχος αυτός αναφέρεται αυτούσιος στην υμνολογία της Αναλήψεως, γιατί «ἡ εἰς οὐρανούς ἄνοδος διά τούτων (των λέξεων) τοῦ Κυρίου σημαίνεται» (Μ. Αθανάσιος, ΒΕΠ 32, 116).

β) Οι απόστολοι. Χωρισμένοι κάτω σε δύο ομίλους έχοντας την Παναγία στη μέση «θεωρούν τον αναλαμβανόμενο Κύριο με χειρονομίες και στάσεις που δηλώνουν έκπληξη, αμηχανία, θάμβος και ταραχή». Πίσω της βρίσκονται δύο λευκοφορεμένοι άγγελοι, που δείχνουν με υψωμένο το χέρι τον αναλαμβανόμενο Κύριο. Ως αγγελιοφόροι του Θεού διαβεβαιώνουν και παρηγορούν τους παριστάμενους πως ο Κύριος θα επανέλθει κατά τη Δευτέρα παρουσία του.

Στο κείμενο της Αγίας Γραφής (Λουκ. 24, 50-52. Πραξ. 1, 9-11) που αναφέρεται στην Ανάληψη, η Θεοτόκος δεν είναι ανάμεσα στα πρόσωπα που παραβρίσκονται στο γεγονός. Για την παρουσία της μας πληροφορεί η ιερά παράδοση, όπως τη βλέπουμε άλλωστε στα τροπάρια του εσπερινού της εορτής και το συναξάριο της ημέρας∙ «τήν γάρ ἐν τῷ πάθει σου μητρικῶς πάντων ὑπεραλγήσασαν (=που πόνεσε πιο πολύ), ἔδει καί τῇ δόξῃ τῆς σαρκός σου ὑπερβαλλούσης ἀπολαῦσαι χαρᾶς (Δοξαστικό της λιτής). Άξια προσοχής είναι η θέση και η στάση της Θεοτόκου στην εικόνα. Βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον υιό της και είναι άξονας της όλης σύνθεσης. «Η κάθετη γραμμή που ενώνει το κεφάλι του Σωτήρος με εκείνο της Θεοτόκου μοιράζει το σύνολο ακριβώς σε δύο όμοια μέρη, διασταυρώνεται με την οριζόντια γραμμή και σχηματίζει ένα τέλειο σταυρό» (Π. Ευδοκίμωφ). Οι απόστολοι με τις χειρονομίες τους και έχοντας τα κεφάλια τους στραμμένα προς τον Κύριο έρχονται σε αντίθεση με την ατάραχη κα ήρεμη μορφή της Παναγίας. Η ηρεμία της, όπως ειπώθηκε, εκφράζει την αναλλοίωτη αλήθεια της Εκκλησίας. Ο αγιογράφος της εικόνας μας θέλησε με τους αποστόλους που κυκλώνουν την Παναγία να παρουσιάσει την Εκκλησία, στην οποία ο Κύριος θα έστελνε την Πεντηκοστή το Άγιο Πνεύμα για να την ζωοποιήσει και κινητοποιήσει. Για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές και της επιδημίας του στον κόσμο μιλούν και τα τροπάρια της Αναλήψεως. «Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, ὁ τῶν Ἀγγέλων βασιλεύς, τόν Παράκλητον ἡμῖν ἐκ τοῦ Πατρός ἀποστεῖλαι» (α΄τροπάριον, ωδή δ΄). Έτσι τα δύο κοσμοσωτήρια και κοσμοϊστορικά γεγονότα, της Αναλήψεως και της Πεντηκοστής, συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους.

Δεξιά από τη Θεοτόκο, το πρώτο πρόσωπο που βλέπει στον ουρανό με το χέρι μπροστά στα μάτια του, είναι ο απόστολος Παύλος. Φυσιολογικά δεν έχει θέση μεταξύ των αποστόλων, γιατί η μεταστροφή του έγινε μετά την Ανάληψη. Στην εικόνα τοποθετείται συμβολικά. Θα γίνει κι αυτός μέλος της Εκκλησίας και μάλιστα εκλεκτό. Ο ορθόδοξος αγιογράφος αποσπά τον Παύλο από την εποχή του και τον συγκαταριθμεί μεταξύ των αποστόλων. Έτσι και η θέση του Ιούδα αναπληρώθηκε και η παράσταση της Εκκλησίας έγινε δυναμική, εκφραστική και συμβολική.

Τα υψωμένα σε δέση χέρια της Παναγίας θυμίζουν τον ρόλο της κοντά στον Υιό της. Είναι αυτή που παρακαλεί και μεσιτεύει. Όπως ψάλλει η Εκκλησία μας, «ἄλλην γάρ οὐκ ἔχομεν, ἁμαρτωλοί πρός Θεόν, ἐν κινδύνοις καί θλίψεσιν, ἁεί μεσιτείαν». Παρακαλούμε τον Χριστό να μας σώσει και ελεήσει «ταῖς πρεσβίαις τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἁειπαρθένου Μαρίας».

Στην εικόνα η Θεοτόκος εικονίζεται ορθοστημένη, αλύγιστη. Με την ακινησία της φαίνεται να εκφράζει τα αμετακίνητα δόγματα της Εκκλησίας. Από το άλλο μέρος οι απόστολοι με τις διάφορες χειρονομίες τους συμβολίζουν τις διάφορες γλώσσες και τα ποικίλα μέσα, με τα οποία σπέρνεται ο λόγος του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων.

Ωραία παρατηρήθηκε: «Ένα αίσθημα ειρήνης, προσευχής και αίνου καλύπτει το παν, γιατί εκεί οπού βρίσκεται το κεφάλι τοποθετείται η χαρμόσυνη ελπίδα του σώματος», δηλαδή της Εκκλησίας, που είναι το Σώμα του Χριστού. Όπως το είπε ο άγιος πάπας Λέων Α΄ (440-461): «Η Ανάληψη του Χριστού είναι δική μας ανύψωση και όπου η δόξα της Κεφαλής προπορεύτηκε, εκεί καλείται η ελπίδα του Σώματος».

Πηγή: apostoliki-diakonia.gr

«ΑΝΕΛΗΦΘΗΣ ΕΝ ΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ»

Η εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού αποτελεί έναν χαρμόσυνο εορτολογικό σταθμό μέσα στην όντως ευφρόσυνη αναστάσιμη περίοδο της Εκκλησίας μας. Με αισθήματα αγαλλιάσεως οι ορθόδοξοι πιστοί κατακλύζουμε την ιερή αυτή ημέρα τους ναούς για να αναπέμψουμε ευχαριστήριες ωδές στο Σωτήρα και Λυτρωτή μας Κύριο και να υμνήσουμε την αγία Ανάληψή Του στους ουρανούς, εκεί από όπου καταδέχθηκε να κατέβει, προκειμένου να επιτελέσει το σωτήριο έργο του ανθρωπίνου γένους...

Για να διαβάσετε τη συνέχεια, πατήστε εδώ:

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=selides_katixisis/contents.asp&main=katixisi&file=analipseos/page.htm

Το τελευταίο «Χριστός ανέστη»

Η Θ' Ώρα για την Απόδοση του Πάσχα στο Νάρθηκα του Πατριαρχικού Ναού

Τετάρτη 23 Μαΐου: Απόδοσις της εορτής του Πάσχα

(Τελειώνει το «Χριστός ανέστη»)

Γράφει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν:

http://eiskopanous.blogspot.com/2011/05/blog-post_29.html

Λειτουργία στη Μονή Πατέρων

Από την Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων ανακοινώνεται ότι την ερχόμενη Κυριακή 27 Μαΐου, «εν η μνείαν ποιούμεθα της εν Νικαία Α' Οικουμενικής Συνόδου και των 318 θεοφόρων Πατέρων των συγκροτησάντων αυτήν», θα τελεσθεί ο Όρθρος και το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας στο Καθολικό της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου - Πατέρων, που βρίσκεται στο χωριό Λίθινο του δημοτικού διαμερίσματος Ζίτσης.
Ο Όρθρος θα αρχίσει στις 8 το πρωί.

Διαβάστε το ιστορικό της Μονής, κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο, από την επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Ζίτσης:
http://www.zitsa.gov.gr/visit/ieroi-naoi-4/13-mone-pateron

Κωνσταντίνου (†337) και Ελένης (†327) Ισαποστόλων

Tω αυτώ μηνί KA΄, μνήμη των Aγίων και ενδόξων θεοσέπτων μεγάλων βασιλέων και Iσαποστόλων Kωνσταντίνου και Eλένης. 

Ως κοινόν είχον γης βασιλείς το στέφος,
Έχουσι κοινόν και το του πόλου στέφος.
Ξύνθανε μητέρι εικάδι πρώτη Kωνσταντίνος.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 247. Γονείς του ήταν ο Κωνστάντιος ο Α` ο Χλωρός και μητέρα του η Ελένη από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ο Κωνσταντίνος σε ηλικία 18 ετών έγινε στρατιωτικός και χάρη στην ανδρεία και το αγέρωχο φρόνημά του, προήχθη γρήγορα στα ανώτατα αξιώματα του στρατού.
Ο Κύριος θέλοντας να τον βοηθήσει στον αγώνα του κατά του Μαξεντίου και του Λικίνιου, σχημάτισε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού με την επιγραφή «Εν τούτω Νίκα», προσφέροντάς του ένα ισχυρότατο όπλο για να κατατροπώσει τούς εχθρούς του. Ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας ο οποίος ευνόησε την Εκκλησία μετά από τρεις αιώνες απηνών διωγμών. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίο Βυζάντιο και έκτισε τη Βασιλίδα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη. Λίγο πριν πεθάνει αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος. Εκοιμήθη σε ηλικία 63 ετών, την 21 Μαΐου 327.
Ο Κωνσταντίνος ενδιαφέρθηκε πολύ και για τα ιερά σεβάσματα των χριστιανών, για το λόγο αυτό απέστειλε στα Ιεροσόλυμα την μητέρα του, για να βρει τον Τίμιο Σταυρό. Μετά την εύρεσή του, η Αγία Ελένη, αφού διχοτόμησε τις κεραίες του δημιούργησε δύο Σταυρούς εκ των οποίων τον ένα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Εκοιμήθη ειρηνικά το 327 σε ηλικία 83 ετών.

(Πηγή: ecclesia.gr)

Ακούστε το Απολυτίκιο της Εορτής στο Youtube:

http://www.youtube.com/watch?v=PM19Fjh6X3w

Ο Πατριάρχης του Γένους στην Καππαδοκία

Δείτε τη σχετική ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το προσκύνημα του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Καππαδοκία, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1477&tla=gr

Κυριακή του Τυφλού

Στη  Ευαγγελική Περικοπή Κυριακής του Τυφλού, η Εκκλησία μας αναφέρεται σε ένα από τα σημαντικά θαύματα του Ιησού Χριστού, στη θεραπεία του εκ Γενετής τυφλού. Το γεγονός μάλιστα ότι ο Χριστός από πηλόν δημιουργεί νέον οφθαλμόν στον ταλαιπωρημένο τυφλό αποδεικνύει τη πίστη της Εκκλησίας μας για τη Θεότητα του Χριστού και μάλιστα ότι ο Θεός - Πατέρας δημιούργησε τα πάντα διά του Υιού του.

Πολλά είναι τα αξιόλογα στοιχεία της Ευαγγελικής Περικοπής. Πέραν από τη σημασία της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής για την Θεότητα του Χριστού που ήρθε στο κόσμο για να μας σώσει από την αμαρτία και το θάνατο, αξίζει να σταθούμε σε δύο στοιχεία που έχουν σχέση με την εποχή μας και μάλιστα με την αδιαφορία και την ανευθυνότητα που συναντούμε μερικές φορές στους ανθρώπους που αναμένουμε να προστατεύουν ηθικά τα παιδιά και την ευρύτερη κοινωνία...

Διαβάστε τη συνέχεια, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=5834

Ομιλία Χρήστου Γιανναρά στην πόλη μας

Ομιλία θα πραγματοποιήσει στην πόλη μας ο ομότιμος καθηγητής φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς την Τετάρτη 16 Μαΐου, στις 8 το βράδυ, στην αίθουσα «Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος» της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας.

Θέμα της ομιλίας:

«Χρεοκοπία: Τεχνικό ή ανθρωπολογικό πρόβλημα;»

Το μαρτύριο του Αγ. Νικολάου του εκ Μετσόβου (17 Μαΐου 1617)

Δια χειρός Βλάση Τσοτσώνη...

Στο Μουσείο Νεομαρτύρων Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου

Η μνήμη του Αγίου τιμάται στις 17 Μαΐου

Αγρυπνία για τον Αγ. Νικόλαο εκ Μετσόβου

Σας κάνουμε γνωστό ότι την Τετάρτη 16 Μαΐου 2012 και ώρα 8.30 το βράδυ θα τελεσθεί Ιερά Αγρυπνία στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου (Αγοράς) πόλεως Ιωαννίνων επί τη μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος Νικολάου του εκ Μετσόβου.

Διαβάστε το Συναξάρι του Αγίου, μ' ένα κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.ecclesia.gr/greek/synaxaire/synaxari.asp?minas=5&id=258

Αναστάσιμος... Εφημέριος

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος (Απρίλιος 2012) του περιοδιού Εφημέριος, που εκδίδει η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, με αφιέρωμα στο γεγονός της Αναστάσεως.

Διαβάστε την ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού, κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.ecclesia.gr/greek/press/efimerios/index.asp

Τα παιδιά των Συνάξεων της Ι. Μ. Ιωαννίνων γιορτάζουν και μας περιμένουν...

Τα παιδιά των Νεανικών Ενοριακών Συνάξεων της Μητρόπολής μας είναι έτοιμα για να παρουσιάσουν και φέτος την ετήσια γιορτή τους, με θέμα «Ο Άρτος της Ζωής».

Στην εκδήλωση, που θα λάβει χώρα το ερχόμενο Σάββατο 12 Μαΐου στις 19.30 μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών, συμμετέχουν τα παιδιά των ενοριών:

Κοιμήσεως Θεοτόκου (Περιβλέπτου)

Της του Θεού σοφίας

Αγ. Αθανασίου («της Μητρόπολης»)

Αγ. Μαρίνης

Αγ. Ιωάννου (Ανατολής)

Αγ. Νικολάου (Αγοράς)

Κοιμήσεως Θεοτόκου (Αρχιμανδρείου),

καθώς και τα παιδιά της δικής μας ενορίας, του Αγ. Νικολάου («εις Κοπάνους»), σε συνεργασία με την ενορία Αγ. Χαραλάμπους Περάματος.

Κυριακή της Σαμαρείτιδος

Η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή αναφέρεται στο διάλογο που είχε ο Ιησούς Χριστός με μια Σαμαρείτιδα γυναίκα, η οποία μάλιστα εθεωρείτο από τους Εβραίους ως ξεπεσμένη και αμαρτωλή, που είχε αρνηθεί και προδώσει την εθνική Ιουδαϊκή της ταυτότητα. Γι’ αυτό ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τονίζει ότι δεν συνήθιζαν να έχουν κάποια επικοινωνία ή επαφή οι Εβραίοι με τους Σαμαρείτες. Στην πραγματικότητα οι Εβραίοι μισούσαν τους Σαμαρείτες όπως μισούν σήμερα τους Παλαιστινίους. Όπως, όμως, και στην περίπτωση της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη, όπου αποδεικνύεται ότι κοντά στον Θεό δεν βρίσκεται αυτός που θεωρητικά διεκδικεί κάτι τέτοιο, αλλά εκείνος ο οποίος ποιεί το θέλημα του Θεού...

Διαβάστε τη συνέχεια της ομιλίας του Μητροπολίτου Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας Σεραφείμ για την ερχόμενη Κυριακή της Σαμαρείτιδος, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2277

Ιωάννου του Θεολόγου («επιστηθίου φίλου, ηγαπημένου και παρθένου»)

Oυ βρώσιν αλλά ρώσιν ανθρώποις νέμει,

Tο του τάφου σου Mάννα μύστα Kυρίου.
Oγδοάτη τελέουσι ροδισμόν βροντογόνοιο.
 
O πανάγαθος και φιλάνθρωπος Kύριος ημών, όχι μόνον εδόξασε τους Aγίους, οπού διά την αγάπην του αγωνίσθηκαν προθύμως, τόσον τους ιερούς μαθητάς και Aποστόλους, όσον και Προφήτας και Mάρτυρας, και όλους τους αυτώ ευαρεστήσαντας, και αξίωσεν αυτούς της Bασιλείας των Oυρανών, και των αιωνίων αγαθών, αλλά ακόμη και τους τόπους εκείνους, κατά τους οποίους εδιάτριψαν, ή ετάφησαν, και αυτούς, λέγω, αποδείχνει γεμάτους από θείας χάριτας, και λαμπρύνει τούτους με πολλά θαύματα. Όθεν ακολούθως, και τον τάφον του σήμερον εορταζομένου Iωάννου του Θεολόγου εχαρίτωσε, και με πολλά εστόλισε θαύματα. O τάφος γαρ ούτος του μεγάλου τούτου Eυαγγελιστού, μέσα εις τον οποίον ετάφη, αφ’ ου έζησε χρόνους ρκ΄ [120], επί του βασιλέως Tραϊανού, όταν έμελλε να μετατεθή, ο τάφος, λέγω, ούτος, κάθε χρόνον αναβρύει αιφνιδίως κατά την σημερινήν ημέραν με τρόπον θεϊκόν και παράδοξον, μίαν σκόνιν, την οποίαν οι εγχώριοι ονομάζουσι Mάννα, και ταύτην οι λαμβάνοντες, μεταχειρίζονται εις απολύτρωσιν κάθε πάθους, εις ιατρείαν ψυχών, και εις υγείαν σωμάτων, δοξάζοντες τον Θεόν και τον αυτού θεράποντα Iωάννην.
     Mανθάνομεν δε από το εγκώμιον, οπού έχει ο Πατριάρχης των Iεροσολύμων Σωφρόνιος εις τον Θεολόγον τούτον Iωάννην, ότι, πατήρ μεν τούτου ήτον ο Ζεβεδαίος. Mήτηρ δε αυτού, ήτον η Σαλώμη, η οποία ήτον θυγάτηρ Iωσήφ του μνηστευσαμένου την Yπεραγίαν Θεοτόκον. O γαρ Iωσήφ είχε τέσσαρας υιούς, Iάκωβον, Συμεών, Iούδαν και Iωσήν, και θυγατέρας τρεις, την Eσθήρ, την Mάρθαν, και την Σαλώμην, η οποία εχρημάτισε γυνή του Ζεβεδαίου, μήτηρ δε του Iωάννου. Eκ τούτου δε συμπεραίνεται, ότι ο Kύριος ημών, ήτον θείος του Iωάννου, ως αδελφός λογιζόμενος Σαλώμης της θυγατρός Iωσήφ, του νομιζομένου πατρός του Kυρίου. Πρέπει δε να ηξεύρωμεν, ότι όταν παρεδόθη ο Kύριος ημών τοις Iουδαίοις και εσταυρώθη, όλοι μεν οι άλλοι μαθηταί έφυγον από τον φόβον τους, μόνος δε ούτος ο Iωάννης ήτον παρών, ως αγαπητός (και ως αγαπών τον Kύριον με τελείαν αγάπην, επειδή κατ’ αυτόν πάλιν τον ίδιον η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον). Mόνος λέγω ούτος πρώτος με τον Πέτρον, επήγεν εις τον τάφον. Mόνος ούτος έλαβε την Θεοτόκον εις τα ίδια, μόνος ούτος εις την γην απόκτησε τρεις μητέρας, πρώτην την Σαλώμην, από την οποίαν σαρκικώς εγεννήθη, δευτέραν την Bροντήν, επειδή υιός βροντής εχρημάτισεν. O γαρ Kύριος ωνόμασεν αυτόν και τον αδελφόν του Iάκωβον, Bοεναργές, ο δηλοί υιοί βροντής (Mαρ. γ΄, 17). Tρίτην μητέρα κατά χάριν και θέσιν απόκτησε, την Kυρίαν Θεοτόκον, κατά το προς αυτόν ρηθέν λόγιον του Kυρίου, το «Iδού η Mήτηρ σου» (Iω. ιθ΄, 27). O Θεολόγος ούτος ήτον μαζί με την Θεοτόκον, έως της αγίας αυτής Kοιμήσεως. Mετά δε την Kοίμησιν αυτής, ευγήκεν από τα Iεροσόλυμα και επήγεν εις την Έφεσον, κηρύττων το κήρυγμα του Eυαγγελίου. Eκεί λοιπόν ευρισκόμενος, κατέστρεψε μεν διά προσευχής του τον περίφημον ναόν της Aρτέμιδος. Ηλευθέρωσε δε από την πλάνην της ειδωλολατρείας, και έφερεν εις το φως της θεογνωσίας, τεσσαράκοντα μυριάδας, ήτοι τετρακοσίας χιλιάδας ανθρώπων, οίτινες ελάτρευον εις την ψευδοθεάν Aρτέμιδα. Ηλίβατον δε ονομάζεται το βουνόν, επάνω εις το οποίον είναι κτισμένος ο Nαός Iωάννου του Θεολόγου κατά την παλαιάν Έφεσον... 

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

«Ο Άρτος της ζωής»

Το Σάββατο 12 Μαΐου, στις 7.30 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα «Βασίλειος Πυρσινέλλας» του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ιωαννιτών η εκδήλωση λήξης των δραστηριοτήτων για τις Ενοριακές Νεανικές Συνάξεις της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων.

Θέμα της φετινής εκδήλωσης: «Ο Άρτος της ζωής».

Βαρθολομαίος: "Αγωνιζόμεθα διεκδικούντες..."

«...Κυριακή των Μυροφόρων και ημείς ευρισκόμεθα ως εις άλλον κήπον εις τον ιερόν τούτον περίβολον της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής της Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή.

Ευρισκόμεθα ενταύθα άρτι συναντηθέντες μετά του Αναστάντος Κυρίου, διότι συνάντησιν μετ᾽ Αυτού αποτελεί εκάστη Θεία Λειτουργία, εις την οποίαν «τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλομεν και την ανάστασιν αυτού ομολογούμεν». Ευρισκόμεθα ενταύθα ουχί μόνον ατενίζοντες δια των οφθαλμών της ψυχής ημών το καινόν μνημείον του εγερθέντος εκ νεκρώνΙησού αλλ' έχοντες προ οφθαλμών και τα μνημεία των επ᾽ ελπίδι αναστάσεως και ζωής αιωνίου κεκοιμημένων πατέρων και αδελφών ημών, αοιδίμων Πατριαρχών, ιεραρχών και ιερομονάχων, υπέρ ων θα τελέσωμεν μετ᾽ ολίγον Τρισάγιον. Ευρισκόμεθα εισέτι πλησίον και των λοιπών αδελφών μας, των ενταύθα αναπαυομένων και αναμενόντων μέχρις ου «ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγέλλου και εν σάλπιγγι Θεού, καταβήσεται απ᾽ ουρανού, και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον» (Α´ Θεσ. 4,16). Ευρισκόμεθα ενταύθα ουχί ζητούντες και θρηνούντες νεκρούς, αλλά χαίροντες επί τω χαρμοσύνω μηνύματι της του Κυρίου Αναστάσεως και κηρύσσοντες παρρησία τούτο πάσιν ανθρώποις, μεταδίδοντες άμα και την εξ αυτού αναβλύζουσαν πίστιν και βεβαιότητα ότι «την φθοράν καθείλεν ο κραταιός», ως εψάλλομεν εν τω καθίσματι του Όρθρου. Διότι το μήνυμα της Αναστάσεως, το μήνυμα του κενού τάφου, είναι όντως μήνυμα υπερβάσεως της φθοράς, της εν τω κόσμω εισελθούσης συνεπεία της αμαρτίας και οδηγούσης τον άνθρωπον εις την απώλειαν και την εξαφάνισιν.

Ο κίνδυνος ούτος της σοβούσης φθοράς ταλανίζει μεγάλως τον άνθρωπον, ο οποίος αντιλαμβάνεται μεν αυτόν, αδυνατεί όμως πολλάκις να συλλάβη το αληθές αίτιον της φθοράς, και ως εκ τούτου εκδαπανάται εις ματαίας προσπαθείας δια την ανάσχεσιν και αποτροπήν αυτής, αντί να στρέφεται προς τον καθελόντα την φθοράν Αναστάντα Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Ημείς όμως πιστεύοντες ακραδάντως ότι ο κραταιός Κύριος δεν καθείλε την φθοράν μόνον εν τοις του Άδου ταμείοις, αλλά καταργεί ταύτην και εις την καθ᾽ ημέραν ημών ζωήν και πορείαν, μένομεν ενταύθα «εδραίοι και αμετακίνητοι» (Α´ Κορ. 15, 58), «ποτέ από το χρέος μη κινούντες», όπως θα έλεγε και ο ποιητής, εργαζόμενοι και αγωνιζόμενοι να διαφυλάξωμεν όσα μας εκληροδότησαν οι αιώνες και οι πατέρες μας, να διαφυλάξωμεν ακέραιον τον θησαυρόν της μαρτυρικής Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και του ευσεβούς Γένους μας, να διαφυλάξωμεν την αρχοντιάν και την ευποιΐαν των προγόνων μας, η οποία εκδηλούται και εκφράζεται έως της σήμερον και δια του λαμπρού και περικαλλούς αυτού Καθολικού της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής του Βαλουκλή αλλά και δια των λοιπών ευαγών καθιδρυμάτων.

Αγωνιζόμεθα διεκδικούντες, συντηρούντες και ανακαινίζοντες τα ιερά ημών σεβάσματα, ουδέποτε υποχωρούντες και ουδέποτε φοβούμενοι την φθοράν και την ελάττωσιν την οποίαν φέρει μεθ᾽ εαυτής, διότι ηχεί εις τα ώτα και εις τας καρδίας μας πάντοτε η παρήγορος και ελπιδοφόρος προτροπή του Κυρίου «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον» (Λουκ. 12, 32)• διότι γνωρίζομεν καλώς ουχί μόνον εκ της ιστορίας αλλά και εκ της προσωπικής ημών εμπειρίας ότι η δύναμις του Αναστάντος Κυρίου «εν ασθενεία» και ουχί εν δυνάμει και πλήθει και μεγέθει «τελειούται» (Β´ Κορ. 12, 9).