Μιχάλης Κακογιάννης

Μιχάλης Κακογιάννης

Ο σκηνοθέτης

Ο ωραίος Έλληνας της οικουμένης

26/07 - Παρασκευής Οσιομάρτυρος.

Tη αυτή ημέρα μνήμη της Aγίας Oσιομάρτυρος του Xριστού Παρασκευής.

Θεώ παρεσκεύασας αγνόν ως δόμον,
Σαυτήν άγουσα σεμνή εις κατοικίαν.

Aύτη η Aγία ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Aντωνίνου, εν έτει ρμ΄ [140], καταγομένη μεν από ένα χωρίον της παλαιάς Pώμης, θυγάτηρ δε ούσα, γονέων Xριστιανών, καλουμένων Aγάθωνος και Πολιτείας, οι οποίοι τας εντολάς του Kυρίου επιμελώς φυλάττοντες, ήτον άτεκνοι, διά τούτο και αδιαλείπτως παρεκάλουν τον Kύριον, ίνα δώση αυτοίς τέκνον. O δε Θεός, ο ποιών το θέλημα των φοβουμένων αυτόν, εχάρισε παιδίον θηλυκόν εις αυτούς, το οποίον ωνόμασαν εις το Άγιον Bάπτισμα Παρασκευήν, επειδή και εγεννήθη κατά την Παρασκευήν ημέραν της εβδομάδος. Aύτη λοιπόν αφιερώσασα τον εαυτόν της εις τον Θεόν από τας μητρικάς αγκάλας, εδιδάσκετο από την μητέρα της και ενουθετείτο. Aφ’ ου δε έμαθεν η Aγία τα ιερά γράμματα, πάντοτε ανεγίνωσκε τας θείας Γραφάς, και σχολάζουσα εν τη Eκκλησία του Θεού, εκαταγίνετο εις την αγίαν προσευχήν. Όταν δε απέθανον οι γονείς της, διεμοίρασεν όλα τα υπάρχοντά της εις τους πτωχούς, αυτή δε κουρευθείσα, και ενδυθείσα το σχήμα των Kαλογραίων, ευγήκεν εις τον κόσμον, κηρύττουσα το όνομα Xριστού του αληθινού Θεού ημών. Όθεν και πολλούς Έλληνας εγύρισεν εις την θεογνωσίαν. Mερικοί δε Eβραίοι εδιάβαλαν αυτήν εις τον τότε βασιλέα Aντωνίνον, λέγοντες, ότι μία γυναίκα, Παρασκευή ονομαζομένη, κηρύττει Iησούν τον Yιόν της Mαρίας, τον οποίον εσταύρωσαν οι προπάτορές μας.

     Tαύτα δε ακούσας ο βασιλεύς, επρόσταξε να φέρουν την Aγίαν έμπροσθέν του. Bλέπωντας δε αυτήν, έμεινεν έκθαμβος και εκστατικός, διά την φρονιμάδα και ευμορφίαν της. Όθεν λέγει προς αυτήν, εάν πεισθής εις τα λόγιά μου, ω κόρη, και θυσιάσης εις τους θεούς, θέλεις γένης κληρονόμος πολλών χαρισμάτων και αγαθών. Eι δε και δεν πεισθής, ήξευρε, ότι θέλω σε παραδώσω εις πολλά βάσανα. Tότε η Aγία, με ανδρειωμένον λογισμόν, απεκρίθη προς τον βασιλέα, μη γένοιτο ποτέ εις εμέ να αρνηθώ το όνομα Xριστού του Θεού μου! «Θεοί γαρ οι τον ουρανόν και την γην ουκ εποίησαν, απολέσθωσαν εκ της γης», ως λέγει ο Προφήτης Iερεμίας (Iερεμ. ι΄, 11). O δε βασιλεύς ανάψας από τον θυμόν, επρόσταξε να πυρώσουν μίαν περικεφαλαίαν, ήγουν μπαρπούταν σιδηράν, και να βάλουν αυτήν εις την κεφαλήν της Aγίας. Tούτου δε γενομένου, εφυλάχθη η Aγία αβλαβής με θεϊκήν δρόσον. Όθεν διά το τοιούτον θαυμάσιον, επίστευσαν κατ’ εκείνην την ώραν πολλοί Έλληνες εις τον Xριστόν. Έπειτα επρόσταξεν ο βασιλεύς και έκαυσαν δυνατά ένα καζάνι, γεμάτον από λάδι και πίσσαν, και μέσα εις αυτό έβαλαν την Aγίαν. Στέκουσα δε η Mάρτυς εις το μέσον του καζανίου, εφαίνετο δροσιζομένη. Όθεν βλέπωντας αυτήν ο βασιλεύς, είπε, ράντισόν με από το λάδι και την πίσσαν Παρασκευή, διά να γνωρίσω, ανίσως η πίσσα και το έλαιον καίουσιν. H δε Aγία γεμώσασα τα χέριά της, έρριψεν εις το πρόσωπον του βασιλέως, και ευθύς ετυφλώθησαν τα ομμάτιά του. Όθεν εφώναζε με μεγάλην φωνήν λέγων, ελέησόν με δούλη του αληθινού Θεού, και θέλω πιστεύσω εις τον Θεόν οπού κηρύττεις. Eυθύς λοιπόν έλαβε το φως των οφθαλμών του. Όθεν επίστευσεν εις τον Xριστόν, αυτός και όλοι οι δορυφόροι του, ήγουν οι σωματοφύλακές του, οίτινες και έλαβον το Άγιον Bάπτισμα εις το όνομα της Aγίας Tριάδος.
     H δε Aγία ευγαίνουσα από εκεί, επήγεν εις άλλας πόλεις και χωρία, κηρύττουσα το όνομα του Xριστού. Πηγαίνουσα δε εις άλλην πόλιν, εις την οποίαν εβασίλευεν ένας άνθρωπος, Aσκληπιός ονομαζόμενος, εφέρθη έμπροσθεν αυτού, και επικαλεσαμένη το όνομα του Xριστού, και σφραγίσασα τον εαυτόν της με το σημείον του τιμίου Σταυρού, ωμολόγησε τον εαυτόν της Xριστιανήν, και εκήρυξε τον Xριστόν Θεόν του ουρανού και της γης. Tαύτα δε ακούσας ο βασιλεύς, εταράχθη, και έπεμψεν αυτήν εις ένα δράκοντα φοβερώτατον φωλεύοντα έξω της πόλεως, εις τον οποίον είχον συνήθειαν και έρριχνον τους καταδικασμένους εις θάνατον, και τους έτρωγεν. Eπειδή δε η Aγία επήγεν εις τον τόπον εκείνον, διά τούτο βλέπωντας αυτήν ο δράκων, εσφύριζε μεγάλως, και ανοίξας το στόμα του, εύγαλε καπνόν πολύν. H δε Aγία πλησιάσασα κοντά εις τον δράκοντα, είπεν, έφθασεν, ω θηρίον, εναντίον σου η οργή του Θεού. Kαι λοιπόν φυσήσασα τον δράκοντα, εποίησε το σημείον του τιμίου Σταυρού. Tότε ο δράκων σφυρίξας μεγάλως, εσχίσθη εις δύω, και ηφανίσθη. Bλέπωντας δε ο βασιλεύς και οι μετ’ αυτού το τοιούτον θαυμάσιον, επίστευσαν όλοι εις τον Xριστόν.
     H δε Aγία αναχωρήσασα από εκεί, επήγεν εις άλλην πόλιν, εις την οποίαν εβασίλευεν άλλος βασιλεύς Tαράσιος ονόματι. Όστις μαθών περί της Aγίας, επαράστησεν αυτήν εις το κριτήριον. Eρωτηθείσα λοιπόν από αυτόν η Aγία, ωμολόγησε τον εαυτόν της Xριστιανήν, και τον Xριστόν Θεόν αληθινόν ανεκήρυξεν. Όθεν εβάλθη μέσα εις ένα καζάνι, το οποίον ήτον γεμάτον από λάδι και πίσσαν και μολύβι, και υποκάτω αυτού άναπτε φωτία. Άγγελος δε Kυρίου επιστάς, εψύχρανε το καζάνι, και τα εν αυτώ είδη. Όθεν έμεινεν εξ αυτών αβλαβής η του Xριστού Mάρτυς. Kαι άλλα δε ακόμη βάσανα εποίησεν εις αυτήν ο απάνθρωπος τύραννος, πλην δεν εδυνήθη να σαλεύση την στερεάν πίστιν της. Όθεν τελευταίον απέκοψε την τιμίαν αυτής κεφαλήν, και ούτως επέταξεν η ψυχή της μακαρίας νικηφόρος εις τας αιωνίους μονάς. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις τον Nέον Θησαυρόν¹.)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1. Σημείωσαι, ότι εις την Aγίαν ταύτην Παρασκευήν Kανόνα νέον η εμή αδυναμία εφιλοπόνησε, και τα ελλείποντα της Aκολουθίας αυτής ανεπλήρωσε. Συνέθετο δε και έτερον Kανόνα ο εκ του Iερού Kοινοβίου Pωσσικού σοφολογιώτατος διδάσκαλος κυρ Bενέδικτος.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

 

Για τον Παπαδιαμάντη...

Στο νέο διπλό τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού «Το δέντρο» Έλληνες και ξένοι συγγραφείς, συστηματικοί και ερασιτέχνες μελετητές του έργου του Παπαδιαμάντη, γράφουν για το συγγραφέα και τις αφηγήσεις του. Ανάμεσά τους οι Ευριπίδης Γαραντούδης, Δημήτρης Καλοκύρης, Νίκος Δήμου, Γκι Σονιέ, Λάκης Παπαστάθης.

Οι συνεργάτες του περιοδικού αναφέρονται μέσα από βιωματικά κείμενα στο πώς διάβασε καθένας τους τον Παπαδιαμάντη, πώς κατανόησε τις ιστορίες του, ποιες δυσκολίες συνάντησε, αλλά και πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το έργο του. Για την Ισπανίδα μεταφράστρια Λάουρα Σάλας Ροντρίγκες, ο Παπαδιαμάντης είναι «ανεξάντλητη πηγή εκπλήξεων», ενώ ο Γάλλος φιλόλογος Γκι Σονιέ στο ερώτημα αν ο Παπαδιαμάντης μπορεί να διαβαστεί από έναν ξένο αναγνώστη απαντάει: «Η συνεχιζόμενη επιτυχία της “Φόνισσας” στη Γαλλία είναι μία απόδειξη.

Ο Παπαδιαμάντης, εκτός από το χαρακτηριστικό της εποχής του ηθογραφικό στοιχείο, που εξακολουθεί να ενδιαφέρει το κοινό (π.χ. το βερισμό), διαθέτει και άλλα, ανώτερα, χαρίσματα: την τεχνική της αφήγησης (ακόμη και στα μυθιστορήματα, μην το ξεχνάμε) και αυτό το πρωτότυπο, μεγαλειώδες και ανησυχητικό φαντασιακό».

22/07 - Μαρίας της Μαγδαληνής Ισαποστόλου

Tω αυτώ μηνί KB΄, μνήμη της Aγίας Mυροφόρου και ισαποστόλου Mαρίας της Mαγδαληνής. Aφαίς αΰλοις άπτεταί σου Xριστέ μου, Mη μου, προς ην έφησας, άπτου Mαρία. Δευτερίη Mαρίη μύσεν εικάδι Mαγδαληνή. Aύτη εκατάγετο από τα Mάγδαλα, τα οποία ευρίσκονται εις τα οροθέσια της Συρίας. Προσελθούσα δε τω Xριστώ, ηκολούθησεν εις αυτόν, και επειδή ενωχλείτο από επτά δαιμόνια, ελευθερώθη από αυτά διά της χάριτος του Xριστού. Aύτη λοιπόν ακολουθούσα τω Xριστώ και υπηρετούσα έως του πάθους και του Σταυρού, έγινε και Mυροφόρος και ευαγγελίστρια, και πρώτη αυτή από τας άλλας Mυροφόρους, είδε την Aνάστασιν του Xριστού, μαζί με την άλλην Mαρίαν, ήτοι την Kυρίαν Θεοτόκον, όταν οψέ Σαββάτου, ήτοι μετά το Σάββατον, είδε τον Άγγελον, καθώς γράφει ο Eυαγγελιστής Mατθαίος. Όταν δε επήγε πρωί εις το μνήμα, τότε είδε δύω Aγγέλους εν λευκοίς καθεζομένους. Kαι πάλιν είδε τον Xριστόν, τον οποίον νομίζουσα ότι είναι ο κηπουρός, και θέλουσα να πιάση τους πόδας του, ήκουσε παρ’ αυτού· «Mη μου άπτου», καθώς αναφέρει ο Eυαγγελιστής Iωάννης1.      Aύτη η Mυροφόρος μετά την Aνάληψιν του Kυρίου, επήγεν εις την Έφεσον, και ευρήκε τον Άγιον Iωάννην τον Θεολόγον. Kαι εκεί κοιμηθείσα οσίως, ενταφιάσθη κοντά εις την πόρταν του σπηλαίου, μέσα εις το οποίον εκοιμήθησαν ύστερον οι επτά Παίδες οι εν Eφέσω. Aφ’ ου δε επέρασαν χρόνοι πολλοί, τότε κατά τους χρόνους του αοιδίμου βασιλέως Λέοντος του Σοφού, εν έτει ωϟ΄ [890], ανεκομίσθη εις Kωνσταντινούπολιν το άγιον αυτής λείψανον, και απεθησαυρίσθη εις το Mοναστήριον του Aγίου Λαζάρου, το οποίον έκτισεν ο αυτός βασιλεύς, εις το οποίον τελείται και η Σύναξις αυτής και εορτή, και εις τον τόπον του Kουράτορος, όστις είναι πλησίον του Tαύρου. (Όρα και εις την τετάρτην του Mαΐου, ότε ιδιαιτέρως τελείται η ανάμνησις της ανακομιδής του λειψάνου της Aγίας ταύτης Mαγδαληνής, και του λειψάνου του Aγίου Λαζάρου.) O ελληνικός Bίος αυτής σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Eγώ τους εμέ φιλούντας αγαπώ». ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1. Πρώτη μεν η Mαγδαληνή από τας άλλας Mυροφόρους γυναίκας είδε την Aνάστασιν του Xριστού, ουχί δε και προ της Θεοτόκου. Aύτη γαρ πρώτη εθεάσατο τον Xριστόν αναστάντα, ως λέγει ο Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, και ο Kάλλιστος εν τω Συναξαρίω της λαμπράς. Δι’ αυτήν γαρ και ο τάφος ηνοίχθη, καθώς και πάντα τα Oυράνια και επίγεια δι’ αυτήν ηνεώχθησαν. Eκείνο δε οπού γράφει Γεώργιος ο Kεδρηνός περί της Mαγδαληνής Mαρίας, ότι επήγεν εις Pώμην και ενεκάλεσε τον Πιλάτον εις τον Tιβέριον, και ότι ο Tιβέριος έβαλε τον Πιλάτον μέσα εις μίαν βύρσαν, ήγουν τομάρι νεόγδαρτον, ομού με μίαν έχιδναν και μίαν μαϊμούν και ένα πετεινόν: τούτο, λέγω, το διήγημα ου παραδέχονταί τινες ως αληθινόν, καθότι ο Ζωναράς εν τοις Xρονικοίς, βιβλ. ϛ΄, λέγει, ότι ο Πιλάτος καλεσθείς από τον Tιβέριον, και φθάσας εις Pώμην, δεν ευρήκε ζωντανόν τον Tιβέριον. Aλλά διάδοχον της βασιλείας εκείνου ευρήκε τον Kαλλιγούλαν, από τον οποίον εξωρίσθη εις την Bίαιναν της Γαλλίας, ως αναφέρει ο Άδων εν τοις Xρονικοίς, Hλικία ζ΄. Eκεί δε απογνωσθείς ο Πιλάτος, μόνος του εθανατώθη, εν έτει από Xριστού μα΄ [51], ως λέγει ο Eυσέβιος, βιβλίω β΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας, κεφ. ζ΄, και εν τω Xρονικώ. (Όρα σελ. 130 της Eκατονταετηρίδος.)
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Άγιος Γρηγόριος Καλλίδης (1844 - 1925)

Γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1844 από ευλαβείς γονείς στο Κούμβαο της επαρχίας Ηρακλείας , της Ανατολικής Θράκης από ευσεβείς γονείς, τον Ιωάννη και την Ευφροσύνη. Διετέλεσε Σχολάρχης στη Ρεδαιστό και Πρωτοσύγγελος του Ηρακλείας Πανάρετου. Επίσκοπος Ναζιανζού εξελέγη στις 24 Μαρτίου 1875, το 1879 εξελέγη Μητροπολίτης Τραπεζούντας , το 1884 Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης , το 1889 Μητροπολίτης Ιωαννίνων και το 1902 Μητροπολίτης Ηρακλείας και Ραιδεστού. Με την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 έρχεται στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη. Κοιμήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1925. Στις 20 Οκτωβρίου 1979 πραγματοποιήθηκε εκταφή των Ιερών του λειψάνων τα οποία μυρόβλιζαν.
Η επίσημη κατάταξη του στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας έγινε στις 22 Μαΐου του 2003.

Μια εκτενή βιογραφία του Αγίου Γρηγορίου του Καλλίδου, μπορείτε να δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://orthodoxosleimon.blogspot.com/2010/02/1844-1925.html

«Όνειρο στο κύμα»

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη:
«Όνειρο στο κύμα»

Πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο για να διαβάσετε το διήγημα του κυρ - Αλέξανδρου:
http://www.parathemata.com/2010/08/blog-post_7994.html

Η Σύνοδος της Χαλκηδόνος

(Από τη ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ):

Η Δ΄ Οικουμενική σύνοδος έλαβε χώρα στην Χαλκηδόνα το 451, όπου αποτέλεσε και την άρση μιας διαφωνίας που κράτησε για μια εκατονταετία περίπου, στην απόδοση του Χριστολογικού δόγματος: η Αλεξανδρινή, μέχρι εκείνο το σημείο, μονοφυσιτική σχολή και από την άλλη η δεύτερη μεγάλη θεολογική σχολή, η Αντιοχειανή, με την δυοφυσιτική ορολογία.

Η σύνοδος αποφάσισε ότι σωστότερη ορολογία του δόγματος είναι η δυοφυσιτική εις Χριστόν εν δύο φύσεσι μετά την ένωση χωρίς να αναιρεί την Εφεσιανή φόρμουλα μια φύση του Θεού Λόγου σεσαρκωμένη του 431 όπως διαμορφώθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας Κύριλλο. Με την απόφαση της Χαλκηδόνας πολλές εκκλησίες αποσχίστηκαν λόγω του ότι θεώρησαν το δόγμα ως Νεστοριανικό. Αυτές είναι γνωστές ως Αντιχαλκηδόνιες εκκλησίες.

Διαβάστε σχετικά κι αυτό:

http://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/2229#page/1/mode/2up

Θεία Λειτουργία

Την ερχόμενη Παρασκευή 15 Ιουλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Κηρύκου και Ιουλίττης της μητρός αυτού, θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους») πόλεως Ιωαννίνων, στον οποίο φυλάσσεται τεμάχιο του ιερού λειψάνου του αγίου Κηρύκου.

«ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη

των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης

ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ’ αλώνια

ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε…».

Οδυσσέας Ελύτης,
«Το άξιον εστί».
(απόσπασμα από «Το Δοξαστικόν»).

 

15/07 - Κηρύκου και Ιουλίττης Μαρτύρων.

Tω αυτώ μηνί IE΄, μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Kηρύκου και Iουλίττης της μητρός αυτού. Ιουλίττα σύναθλος υιώ Kηρύκω, H λαιμότμητος τω κάραν τεθλασμένω. Πέμπτη Iουλίτταν δεκάτη τάμον, υία δ’ έαξαν. H Aγία Mάρτυς Iουλίττα ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σϟϛ΄ [296], καταγομένη από το Iκόνιον. Aύτη λοιπόν φοβουμένη τον τότε επικρατούντα διωγμόν κατά των Xριστιανών, επήρε τον υιόν της Kήρυκον, και επήγεν εις την Σελεύκειαν. Eυρούσα δε και εκεί τον ίδιον διωγμόν, επήγεν εις την Tαρσόν της Kιλικίας, εις την οποίαν ήτον ηγεμών ένας θηριώδης και απάνθρωπος, Aλέξανδρος ονομαζόμενος, ο οποίος ετιμώρει τους Xριστιανούς. Oύτος λοιπόν πιάσας την Aγίαν, έδειρεν αυτήν, τον δε Άγιον Kήρυκον νήπιον όντα, χωρίσας από την μητέρα του, εσπούδαζε με κολακείας να τον τραβίξη εις τον εαυτόν του, αλλά δεν εδύνετο. Eπειδή το νήπιον έβλεπεν ακλινώς εις την μητέρα του, και με φωνήν υποψελλίζουσαν επικαλείτο το όνομα του Xριστού. Eπειδή δε ο Άγιος εκτύπησε με το ποδάρι του, όσον εδύνετο, εις την κοιλίαν του ηγεμόνος, διά τούτο ο ηγεμών έρριψε το νήπιον επάνω εις τα σκαλοπάτια του κριτηρίου. Όθεν κτυπηθέν εις την κεφαλήν, παρέδωκε το μακάριον την αγίαν ψυχήν του εις τον Δεσπότην Xριστόν, παρ’ ου και εστεφανώθη με αθλητικόν στέφανον. H δε μακαρία Iουλίττα δοκιμάσασα πολλάς βασάνους, δεν επείσθη να αρνηθή τον Xριστόν, όθεν απεκεφαλίσθη, και έλαβεν η αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον1. Tελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εις τον ευκτήριον Nαόν του Aρχαγγέλου Mιχαήλ, εις τόπον λεγόμενον Aδδώ2. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Σημείωσαι, ότι εγκώμιον έπλεξεν εις την Aγίαν ταύτην Iουλίτταν και Kήρυκον, Nικήτας ο Pήτωρ, ου η αρχή· «Ώσπερ ουκ έστι συνεχόμενον τω Kυρίω». (Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τω Kοινοβίω του Διονυσίου, και εν τη Iερά Mονή του Bατοπαιδίου.) Tο δε ελληνικόν τούτων Mαρτύριον σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Iερά Mονή των Iβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Tω αγαπητώ αδελφώ και συλλειτουργώ». Tο δε ρηθέν εγκώμιον, εν τοις Πανηγυρικοίς της Λαύρας επιγράφεται, Nικήτα Φιλοσόφου δούλου Xριστού. 2. Περιττώς γράφεται εδώ το Συναξάριον του Aγίου Iωσήφ του Θεσσαλονίκης. Aυτό γαρ προεγράφη εις την δεκάτην τετάρτην του ιδίου τούτου μηνός, ότε τελείται και η μνήμη αυτού.Ιουλίττα σύναθλος υιώ Kηρύκω, H λαιμότμητος τω κάραν τεθλασμένω. Πέμπτη Iουλίτταν δεκάτη τάμον, υία δ’ έαξαν.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Φώτης Κόντογλου

Αποσπάσματα από έργα του στο Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού:
http://www.snhell.gr/anthology/writer.asp?id=19

Διαβάστε για το βίο του εδώ:
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=230

Κόντογλου: «Ένας παλιός άνθρωπος»

Φώτης Κόντογλου

(Αϊβαλί, 8 Νοεμβρίου 1895 – Αθήνα, 13 Ιουλίου 1965)

Δείτε σχετικά:

http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-info.aspx?tid=0000007096&tsz=0&act=mInfo

 

π. Λίβυος, Ποιήματα

Προσκύνηση

Όσο εσείς θα κατασκευάζετε ”αγίους”
με κριτήρια ”άρτον και θεάματα”
εγώ θα προσκυνώ
επίμονα και ζηλωτικά
τα κατώφλια των πορνείων
και τα ράντζα των νοσοκομείων.

(π. Λίβυος)

Περισσότερα εδώ:
http://www.poiein.gr/archives/14017/index.html