Ο Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Δέδες, Ηγούμενος των Μονών Ελεούσης & Σωτήρος Νήσου και Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων, γράφει, ανάμεσα στ’ άλλα, στο προλογικό του σημείωμα για τους «ά - σημους ασκητές του κόσμου…»:«Ποιος μπορεί να διίδει την ευδοκία του Πατρός για τον κόσμο και στον κόσμο; Ποιος δύναται να οδεύσει στο μυστήριο της Ενότητος του κτιστού με τον Άκτιστο, εν ενί προσώπω, τω Προσώπω του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος Ιησού Χριστού, ο Οποίος, όχι ως Θεός, αλλά μόνο ως Θεάνθρωπος του λοιπού υπάρχει;
Όσοι φοβούνται το θάνατο και λυπούνται, είναι όσοι δεν μπορούν να ευτυχούν ειμή μόνον συντρώγοντας το “πτώμα” ενός καταναλωτικού και ζωώδους πολιτισμού, με, κυριολεκτικώς, υστέρημα νοηματοδοτικής απόδοσης, αφού οι ανθρώπινες αμαρτίες – αστοχίες, αλλά και οι υστερόβουλες καταγγελίες, έγιναν αιτία εκπομπών “ενημέρωσης, προστασίας και αφύπνισης” δήθεν…
Όλοι απωλέσαμε την σωστική αλήθεια πως η όποια αμαρτία δεν απαξιώνει την πολυτίμητη, από τη Θυσία του Κυρίου Ιησού, αξία του ανθρώπινου προσώπου. Όλοι, σχεδόν, συγχρωτιστήκαμε με την απαξία του διασυρμού, αυτής της απανθρώπινης μάστιγας δια της οποίας πωλούνται διαφημιζόμενα υποπροϊόντα διατροφής και ένδυσης ενός γυμνού και κατακρεουργημένου, γηραλέου και εκπεσμένου πολιτισμού στο όνομα της αλήθειας και του θλιβερού επίμετρου “όλα στο φως”, ερήμην του μείζονος και μοναδικού ανθρώπινου προσώπου. Όμως δεν αγοράζουν όλοι προϊόντα θανάτου. Κάποιοι δεν αισθάνονται την ανάγκη της κατανάλωσής τους, αντιστέκονται ακόμη…
Αυτοί οι άλλοι, οι διαφορετικοί, θα είναι πάντα οι γύφτοι και οι αθίγγανοι, αυτοί οι παρίες του ευδαιμονιστικού μας πολιτισμού. Αυτοί που ζουν πότε ζητιανεύοντας και πότε εμπορευόμενοι τα άχρηστα κατάλοιπα της καταναλωτικής μανίας μας. Αυτοί που με τρόπο έξυπνο προσπαθούν να κερδίζουν τον επιούσιο, κλαίγοντας, ξεγελώντας και ζητιανεύοντας ένα κομμάτι από τη πονηρή αδιαφορία και ενοχλητική για όλους εμάς παρουσία τους. Αυτοί που εμπαίζουν την κατακτητική επιδίωξη για καταξίωση στη ζωή. Αυτοί που ζουν στις και από τις χωματερές του πολιτισμού της ευζωίας μας, και ενίοτε στα νεκροταφεία των προϊόντων της υπερκαταναλωτικής υστερίας μας.
Απόλιδες, αταύτιστοι, αμόρφωτοι, ακτήμονες, ολιγαρκείς, παρθένοι με φως στο λυχνοστάτη της ανθρωπινότητός τους, έσχατοι ασκητές στα σκουπίδια του μετανεωτερικού κόσμου μας, διασώζουν και διακινούν πολιτιστικά στοιχεία και συμβάλουν, χωρίς να το ξέρουν, στην όσμωση των πολιτισμών.
Αυτοί μπορούν να εμπαίζουν την αποτυχία του πλασματικού πολιτισμού μας, βάση του οποίου είναι η άπλαστη και γι’ αυτό πλαστική “ανθρωπιά” μας. Κι όμως, αντέχουμε τον εμπαιγμό!».
«Οι γύφτοι της Ηπείρου (Η τελευταία θέλησις του Ζήση») του Λεωνίδα Μ. Βασιλειάδη, είναι το εικοστό βιβλίο της σειράς «Μνημοσύνη», που εκδίδει, εδώ και χρόνια, η Ιερά Μονή Ελεούσης Νήσου Ιωαννίνων.
Η Εκκλησία της Ελλάδος διατυπώνει τον λόγο της μέσα στο ναό, μέσα στην κοινωνία. Στο ραδιόφωνο βλέπει, όχι μόνο ένα μέσο πληροφόρησης, αλλά ένα νέο και άμεσο τρόπο να προβάλλει και να παρουσιάσει το ορθόδοξο ήθος και να προωθήσει τον νεοελληνικό πολιτισμό.
