Εύφορον πάσι το έτος χορήγησον...

Σεπτέμβριος...

 

Η αρχή της αμοιβαιότητας στις σχέσεις Θεού – ανθρώπων...

 

Σχόλια στο β´ ανάγνωσμα του Εσπερινού της αρχής του εκκλησιαστικού έτους: Λευ 26:3-33.

Η υποχρέωση υπακοής του Ισραήλ στο εκπεφρασμένο μέσα από νομικές διατάξεις θέλημα του Θεού δεν προκύπτει, σύμφωνα με τη Βίβλο, από μυθικές αφηγήσεις που περιγράφουν κατορθώματα του Θεού στο αρχέγονο μυθικό παρελθόν αλλά από συγκεκριμένες ενέργειές του μέσα στην πρόσφατη ιστορία τους. Σε κάθε περίπτωση προηγούνται οι ενέργειες του Θεού μέσα στην Ιστορία υπέρ των ανθρώπων και ακολουθούν οι απαιτήσεις του από τους ανθρώπους. Παραγγέλλει, για παράδειγμα, ο Θεός: 

«Αν ένας ξένος έρθει στη χώρα σας, να μην τον καταπιέζετε. Ο ξένος που έρχεται σ᾿ εσάς να είναι όπως και ο ντόπιος. Να τον αγαπάτε όπως τον εαυτό σας, επειδή κι εσείς ήσασταν ξένοι στην Αίγυπτο. Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σας» (Λευ 19:33-34)...

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Για την εορτή της Ινδίκτου...

 

Μήνυμα του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου για την εορτή της Ινδίκτου (1 Σεπτεμβρίου 2021). Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στην προσευχή υπέρ της Προστασίας του Φυσικού Περιβάλλοντος.

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ

ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ ἑορτή τῆς Ἰνδίκτου, ἡ ἐπίσημος ἡμέρα προσευχῶν διά τό φυσικόν περι-βάλλον, εὑρίσκει καί ἐφέτος τήν ἀνθρωπότητα ἀντιμέτωπον μέ ἔντονα καιρικά φαινόμενα λόγῳ τῆς προϊούσης κλιματικῆς ἀλλαγῆς, καταστροφικάς πλημμύρας καί πυρκαϊάς εἰς ὅλον τόν πλανήτην, καθώς καί μέ τήν πανδημίαν τοῦ κορωνοϊοῦ καί τάς κοινωνικάς καί οἰκονομικάς ἐπιπτώσεις της.

Τό γεγονός ὅτι τά περιοριστικά μέτρα εἰς τάς μετακινήσεις καί ἡ ἐπιβολή ὁρίων εἰς τήν βιομηχανικήν παραγωγήν ὡδήγησαν εἰς μείωσιν τῶν ρύπων καί τῆς ἐκπομπῆς ἀερίων, ὑπῆρξεν ἕν ἐπί πλέον σημαντικόν δίδαγμα περί τῆς ἀλληλουχίας τῶν πάντων ἐν τῷ κόσμῳ καί περί τῆς ἀλληλοπεριχωρήσεως πασῶν τῶν διαστάσεων τῆς ζωῆς. Ἀπεκαλύφθη ἐπίσης ἐκ νέου ὅτι αἱ οἰκολογικαί πρωτοβουλίαι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦν προέκτασιν τῆς θεολογίας καί τῆς λειτουργικῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, συμπορεύονται μέ τάς διαπιστώσεις τῆς ἐπιστήμης καί τήν προτροπήν ἐκ μέρους τῶν εἰδημόνων πρός πολύπλευρον κινητοποίησιν διά τήν προστασίαν τῆς ἀκεραιότητος τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.

Προσευχόμεθα διά τήν ταχεῖαν ὑπέρβασιν τῶν συνεπειῶν τῆς ὑγειονομικῆς κρίσεως καί διά τόν ἄνωθεν φωτισμόν τῶν κυβερνήσεων παγκοσμίως, ὥστε νά μή ἐπιστρέψουν ἤ νά ἐπιμείνουν εἰς τόν οἰκονομισμόν, εἰς ἐκείνας τάς ἀρχάς ὀργανώσεως τῆς οἰκονομικῆς ζωῆς, τῆς παραγωγῆς καί τῆς καταναλώσεως καί τῆς ἐξαντλητικῆς ἐκμεταλλεύσεως τῶν φυσικῶν πόρων, αἱ ὁποῖαι ἴσχυον πρό τῆς πανδημίας. Εἰλικρινής εὐχή τῆς ἡμῶν Μετριότητος εἶναι καί ὁ τερματισμός τῆς διαδόσεως ψευδοεπιστημονικῶν ἀπόψεων περί δῆθεν ἐπικινδυνότητος τῶν ἐμβολίων κατά τοῦ κορωνοϊοῦ Covid-19, τῆς κατασυκοφαντήσεως τῶν εἰδικῶν καί τῆς ἀνερματίστου ὑποβαθμίσεως τῆς σοβαρότητος τῆς νόσου. Δυστυχῶς, παρόμοιαι θέσεις διαδίδονται καί ἀναφορικῶς πρός τήν κλιματικήν ἀλλαγήν, τά αἴτια καί τά ὀλέθρια ἐπακόλουθά της. Ἡ πραγματικότης εἶναι τελείως διαφορετική, ἐνώπιον δέ αὐτῆς ἀπαιτεῖται ὑπευθυνότης, σύμπραξις, συμπόρευσις καί κοινόν ὅραμα.

Εἶναι ἀδιανόητον νά ἀδρανῶμεν, ἐν ἐπιγνώσει τῶν κοινῶν διά τό ἀνθρώπινον γένος μεγάλων συγχρόνων προκλήσεων. Ἡ ἀδιαφορία διά τόν πάσχοντα συνάν-θρωπον καί διά τήν καταστροφήν τῆς «καλῆς λίαν» δημιουργίας εἶναι προσβολή τοῦ Θεοῦ καί ἀθέτησις τῶν ἐντολῶν του. Ὅπου ὑπάρχει σεβασμός πρός τήν κτίσιν καί ἔμπρακτος ἀγάπη πρός τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ» ἄνθρωπον, ἐκεῖ εἶναι παρών ὁ Θεός.

Μετά τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον (Κρήτη 2016), τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, συμφώνως πρός τό πνεῦμα καί τάς ἀποφάσεις αὐτῆς, ὥρισε μίαν ἐπίσημον ἐπιτροπήν ἐκ θεολόγων διά τήν κατάρτισιν ἑνός κειμένου περί τῶν κοινωνικῶν συνεπειῶν τῆς πίστεώς μας καί περί τῆς κοινωνικῆς ἀποστολῆς καί μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον. Εἰς τό κείμενον τοῦτο, τό ὁποῖον ἔχει ἐγκριθῆ πρός δημοσίευσιν ὑπό τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί φέρει τόν τίτλον Ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς. Τό κοινωνικόν ἦθος ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, σημειοῦνται προσφυῶς τά ἑξῆς: «Ἡ Ἐκκλησία ἐνθαρρύνει τούς πιστούς νά εἶναι εὐγνώμονες διά τά εὑρήματα τῶν ἐπιστημῶν καί νά δέχωνται ἀκόμη καί ἐκεῖνα τά ὁποῖα, ἐνδεχομένως, θά τούς ὑπεχρέωναν νά ἀναθεωρήσουν τάς ἀντιλήψεις των διά τήν ἱστορίαν καί τό πλαίσιον τῆς κοσμικῆς πραγματικότητος. Ἡ ἐπιθυμία δι᾿ ἐπιστημονικήν γνῶσιν ἀπορρέει ἀπό τήν ἰδίαν πηγήν μέ αὐτήν τοῦ ἱμέρου τῆς πίστεως νά εἰσέλθῃ ἔτι βαθύτερον εἰς τό μυστήριον τοῦ Θεοῦ». (§ 71).

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία προβάλλει μετ᾿έμφάσεως τό ἀδιαί-ρετον τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί τῆς φιλανθρώπου μερίμνης διά τόν πλησίον. Τόσον ἡ οἰκοφιλική συμπεριφορά, ὅσον καί ἡ ἀναγνώρισις τῆς ἱερότητος τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, εἶναι «λειτουργία μετά τήν Λειτουργίαν», ζωτικαί διαστάσεις τῆς εὐχαριστιακῆς πραγματώσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἔμπρακτος σεβασμός τῆς κτίσεως καί τόπος καί τρόπος τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ προσώπου καί τῆς ἀλληλεγγύης.

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα,

Εἰς αὐτήν τήν δύσκολον περίοδον, ἡ ἀνάληψις πρωτοβουλιῶν διά τόν περιο-ρισμόν τῆς πανδημίας ἀποτελεῖ βασικόν ποιμαντικόν καθῆκον διά τήν Ἐκκλησίαν. Κατηγορική ἠθική ἐπιταγή εἶναι ἐπίσης ἡ στήριξις τῆς γενικῆς προσβάσεως εἰς τόν ἐμβολιασμόν κατά τοῦ κορωνοϊοῦ, πρωτίστως δέ διά τούς πτωχοτέρους λαούς, κατά τόν Κυριακόν λόγον, «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε’, 40). Ὀφείλομεν νά ἀγαπῶμεν ἀλλήλους «καθώς ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς» (Ἐφέσ. ε’, 2) καί νά ἀναδεικνυώμεθα «ἱερεῖς» τῆς δημιουργίας, φυλάσσοντες καί καλλιεργοῦντες αὐτήν μέ ἐπιμέλειαν καί στοργήν, ἀναφέροντες τό τιμαλφέστατον τοῦτο δῶρον τῆς Θείας Χάριτος μετ᾿ εὐχαριστίας εἰς τόν Κτίστην τῶν ἁπάντων.

Κατακλείοντες, εὐχόμεθα ὁλοθύμως πᾶσιν ὑμῖν εὐλογημένον, ὑγιές καί καλλίκαρπον τό νέον ἐκκλησιαστικόν ἔτος καί ἐπικαλούμεθα ἐφ᾿ ὑμᾶς, μεσιτείᾳ τῆς Παναγίας τῆς Παμμακαρίστου, τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾯ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν!

,βκα’ Σεπτεμβρίου α’

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ο αγγελιοφόρος του Θεού

 

Σχόλιο στα Βιβλικά Αναγνώσματα της μνήμης της αποτομής της τιμίας κεφαλής Ιωάννου του Βαπτιστού: Μαλ 3:1-24 & Πρα 13:25-32.

Αν θα ήθελε να περιγράψει κανείς με μία μόνον πρόταση την προσωπικότητα και τη δράση του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, δεν θα μπορούσε ίσως να βρει πιο χαρακτηριστική από αυτήν με την οποία τον περιγράφει το απολυτίκιο της γιορτής του:

ἀνεδείχθεις γὰρ ὄντως καὶ προφητῶν σεβασμιώτερος·

ὅτι καὶ ἐν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον.

Και πραγματικά, είναι ο προφήτης εκείνος ο οποίος όχι μόνον κήρυξε τον ερχομό του Μεσσία, αλλά αξιώθηκε κιόλας να δει την πραγματοποίηση των εξαγγελιών του. Έτσι, δεν θα ήταν υπερβολή, αν υποστήριζε κανείς ότι στο πρόσωπο του Ιωάννη του Βαπτιστή συνοψίζεται το κήρυγμα όλων των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης 

Αν, λοιπόν, επιχειρούσε κανείς να κατατάξει τον βαπτιστή Ιωάννη σε κάποια συγκεκριμένη περίοδο της Ιστορίας θα αντιμετώπιζε μεγάλες δυσκολίες, καθώς ο Ιωάννης, βρίσκεται στο μεταίχμιο δύο κόσμων· με αυτόν κλείνει η εποχή της Παλαιάς Διαθήκης και ανοίγει η εποχή της Καινής...

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Για την εορτή...

Ο Άγιος Φανούριος, του Γιώργου Κόρδη...

Ο Άνθρωπος του Θεού...

 

Επιστημονικό Συνέδριο στην πόλη μας...

 

Τι μάνα είναι αυτή...!!!

 

Η Παναγία δέχεται να ζήσει στην αφάνεια. Να γίνει η πιο ταπεινή των ταπεινών. Να μην ζητήσει τίποτε δικό της, τίποτε για τον εαυτό της, να τα δώσει όλα στον Θεό. Νιάτα, ζωή, μητρότητα, το παιδί της. Να δεχθεί τα πάντα, όλες τις δοκιμασίες της γης, αρκεί να πραγματωθεί το θέλημα του Θεού, το σχέδιο της σωτηρίας μας. Μένει πάντα στην άκρη για να φαίνεται μονάχα Εκείνος. Κρύβεται να μην τον κρύψει ούτε στιγμή. Ζει ως να μην υπήρχε, από έσχατη ταπείνωση και υπακοή στο θείο θέλημα Του.

Για αιώνες γράφονται ελάχιστα για εκείνη και το έργο της, την μετοχή της στο σχέδιο της Θείας οικονομίας, μέχρι που ο Θεός την δοξάζει απόλυτα, βάζοντας την στο κέντρο της λατρευτικής ζωής της εκκλησίας. Αυτή δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, δεν γόγγυξε, δεν λιγοψύχησε, έζησε στην σιωπή, την προσευχή και την ταπείνωση. Από εκεί, από θέση ταπεινή και σιωπηλή δεν σταμάτησε λεπτό να βοηθάει το ανθρώπινο γένος, να στηρίζει, να παραμυθεί και να οδηγεί. Μάνα γλυκιά, αγκαλιά μεγάλη και πλατιά, στήριγμα κραταιό, σκέπη και παρηγοριά, στους ταπεινούς και αβοήθητους, στους απελπισμένους και ταλαιπωρημένους της ζωής. Ποτέ δεν αρνήθηκε την βοήθεια της, ποτέ δεν μάλωσε κανέναν, σκέπαζε και σκεπάζει τα λάθη και τις ανοησίες μας, τις αμαρτίες και αστοχίες μας. Εκεί δίπλα μας να περιμένει πότε θα μεγαλώσουμε και θα ωριμάσουμε, πότε θα καταλάβουμε, πότε θα νιώσουμε και θα μετανοήσουμε.

Είναι αδύνατον ανθρώπινη καρδιά με έμπονη προσευχή να ζητήσει την Παναγία και εκείνη να μην έρθει. Προσέξτε όμως αυτό που υπογραμμίζω, να ζητήσει την Παναγία, όχι δώρα και χατίρια, αλλά πρώτα την παρουσία της, πρώτα την φιλία της, πρώτα την σχέση μαζί της και τότε να δείτε τι δώρα κάνει τι χαρές μας προσφέρει.

Αναφέρει ένα όμορφο περιστατικό ο Όσιος Παΐσιος, που φανερώνει τι θα πει προστασία και παρουσία της Παναγίας. Τι θα πει μάνα του Θεού και όλων των ανθρώπων, αναφέρει λοιπόν ο Άγιος:

Η Παναγία, όποτε έχουμε ανάγκη, απαντά αμέσως στην προσευχή µας∙ όποτε δεν έχουµε, µας αφήνει, για να αποκτήσουμε λίγη παλληκαριά.

Όταν ήµουν στην Μονή Φιλοθέου, µια φορά, αµέσως µετά την αγρυπνία της Παναγίας µε έστειλε ένας Προϊστάμενος να πάω ένα γράµµα στην Μονή Ιβήρων. Ύστερα έπρεπε να πάω κάτω στον αρσανά της µονής και να περιµένω ένα γεροντάκι που θα ερχόταν µε το καραβάκι, για να το συνοδεύσω στο µοναστήρι µας – απόσταση µιάµιση ώρα µε τα πόδια.

Ήµουν από νηστεία και από αγρυπνία. Τότε την νηστεία του Δεκαπενταυγούστου την χώριζα στα δύο∙µέχρι της Μεταµορφώσεως δεν έτρωγα τίποτε, την ηµέρα της Μεταµορφώσεως έτρωγα, και µετά µέχρι της Παναγίας πάλι δεν έτρωγα τίποτε. Έφυγα λοιπόν αµέσως µετά την αγρυπνία και ούτε σκέφθηκα να πάρω µαζί µου λίγο παξιµάδι. Έφθασα στην Μονή Ιβήρων, έδωσα το γράµµα και κατέβηκα στον αρσανά, για να περιµένω το καραβάκι. Θα ερχόταν κατά τις τέσσερις το απόγευµα, αλλά αργούσε να έρθει.

Άρχισα εν τω µεταξύ να ζαλίζωµαι. Πιό πέρα είχε µια στοίβα από κορµούς δένδρων, σαν τηλεγραφόξυλα, και είπα µε τον λογισµό µου: «Ας πάω να καθίσω εκεί που είναι λίγο απόµερα, για να µη µε δει κανείς και αρχίσει να µε ρωτάει τι έπαθα». Όταν κάθησα, µου πέρασε ο λογισµός να κάνω κοµποσχοίνι στην Παναγία να µου οικονοµήσει κάτι.

Αλλά αµέσως αντέδρασα στον λογισµό και είπα: «Ταλαίπωρε, για τέτοια τιποτένια πράγµατα θα ενοχλείς την Παναγία;». Τότε βλέπω µπροστά µου έναν Μοναχό. Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωµί, δύο σύκα και ένα µεγάλο τσαµπί σταφύλι. «Πάρε αυτά, µου είπε, εις δόξαν της Κυρίας Θεοτόκου», και χάθηκε. Ε, τότε διαλύθηκα∙ µε έπιασαν τα κλάµατα, ούτε ήθελα να φάω πια … Πα, πα! Τι Μάνα είναι Αυτή! Να φροντίζει και για τις µικρότερες λεπτοµέρειες! Ξέρεις τι θα πει αυτό!...».

 

Τρυφερή κι ωραία εσαεί...

Μεσοκαλόκαιρη γιορτή, ταπεινωμένη εν δόξη μαυροφόρα σκιά ολόφωτη και μοναχή, εσωστρεφώς σπαρακτική με ένα κενό στην αγκαλιά δεομένη στ’ όνομά μας, χαροκαμμένη, πονεμένη, τρυφερή κι ωραία εσαεί, η Αγία κοιμωμένη.

Χρήστος Μποκόρος