Πανηγυρίζει ο Άγιος Νικόλαος «στους Κοπάνους»

Γνωρίζουμε στα μέλη της Αγίας μας Εκκλησίας ότι την ερχόμενη Τρίτη 6 Δεκεμβρίου, μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού, πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» πόλεως Ιωαννίνων, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου:

Ώρα 18.30: Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός, μετά Αρτοκλασίας, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ.κ. Μαξίμου.

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου:

Ώρα 07.30: Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Ώρα 17.00: Ιερά Παράκλησις στον Άγιο Νικόλαο.

Το πρώτο Σάββατο κάθε μήνα βλέπουμε ταινία...

Το πρώτο Σάββατο κάθε μήνα στη μεγάλη οθόνη του Πνευματικού μας Κέντρου, γίνεται προβολή ταινίας για τα παιδιά που παρακολουθούν τις εβδομαδιαίες δραστηριότητες, αλλά και για όποιον ή όποια το επιθυμεί.

Έτσι, το ερχόμενο Σάββατο 03 Δεκεμβρίου, στις επτά το απόγευμα, θα προβληθούν δύο ταινίες στο πνεύμα των Χριστουγέννων:

α. «Ένα δέντρο μια φορά», από το ομώνυμο βιβλίο του πολύ γνωστού και αγαπητού παραμυθά Ευγένιου Τριβιζά. Κάθε παραμονή Χριστουγέννων, γύρω στα μεσάνυχτα, κάτι παράξενο συμβαίνει σ' έναν απόμερο δρόμο μιας πολύβουης πολιτείας, κάτι που κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει: ένα σμάρι πυγολαμπίδες τριγυρνούν επίμονα, τρεμοσβήνοντας, λες και κάτι αναζητούν, λες και γυρεύουνε να θυμηθούν κάτι...

β. «Μια ξεχωριστή μέρα του Mπάρμπα-Πανώφ», μια πολύ όμορφη χριστουγεννιάτικη ιστορία, που γράφτηκε αρχικά από τον Ruben Saillens και αργότερα προσαρμόστηκε από τον Leo Tolstoy.

Το Πνευματικό Κέντρο του Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» βρίσκεται στην οδό Θωμά Πασχίδη 80, στους Αμπελόκηπους.

Η Θρονική Εορτή στο Φανάρι

Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, γιορτάζει, επί τη μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου την Θρονική εορτή Της.

Σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα:

Την Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2015 στις 4.30 το απόγευμα, θα τελεσθεί ο πανηγυρικός Εσπερινός στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, χοροστατούντος του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Μετά το πέρας του Μ. Εσπερινού ο Πατριάρχης θα χειροθετήσει στο Οφφίκιο του Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας τον τοποτηρητή της Πρωτοψαλτίας κ. Παναγιώτη Νεοχωρίτη.

Την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου το πρωί, και πάλι στον Πατριαρχικό Ναό, θα τελεσθεί Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία, κατά την οποία θα ομιλήσει ο Σεβ. Μητροπολίτης Σηλυβρίας κ. Μάξιμος.

Κατά την Θρονική γιορτή θα παραστεί, όπως κάθε χρόνο, και επίσημη αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ρώμης ­υπό τον Καρδινάλιο Kurt Koch, Πρόεδρο του Ποντιφηκού Συμβουλίου για την προώθηση της ενότητας των Χριστιανών.

Επί τη Θρονική εορτή της Μητρός Εκκλησίας, θα πραγματοποιηθούν επίσης την Τρίτη, 29/11 στις 7 το απόγευμα, στο Σισμανόγλειο Μέγαρο, εγκαίνια έκθεσης φωτογραφίας του Νικολάου Μαγγίνα, αφιερωμένης στα 25 χρόνια της Πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

«Εἴμαστε πλούσιοι ἐπειδή τά πάντα μᾶς ἔχουν δοθεῖ»

Γράφει ο Anthony Bloom,

Μητροπολίτης Σουρόζ (1991)

Ὁ Κύριος μᾶς προειδοποιεῖ σήμερα πόσο δύσκολο εἶναι γιὰ ἕναν ἄνθρωπο πλούσιο νὰ εἰσέλθει στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνοιχτὴ μόνο στοὺς ἀναγκεμένους, σ’ ἐκείνους ποὺ εἶναι φτωχοί, ποὺ στεροῦνται τὰ πάντα στὴ γῆ; Ὄχι. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνοιχτὴ σὲ ὅλους ποὺ δὲν εἶναι σκλαβωμένοι στὰ πράγματα ποὺ κατέχουν.

Ὅταν διαβάζουμε τὸν πρῶτο Μακαρισμὸ, «Εὐλογημένοι εἶναι οἱ φτωχοὶ στο πνεῦμα, διότι σ’ αὐτοὺς ἀνήκει ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», μᾶς δίνεται ἕνα κλειδὶ νὰ κατανοήσουμε τοῦτον τὸν λόγο: πτωχοὶ στὸ πνεῦμα εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κατανόησαν ὅτι δὲν ἔχουν τὴν κυριότητα σὲ τίποτα ἀπ’ ὅσα κατέχουν. Εἴμαστε δημιούργημα τῆς Θεϊκῆς ἐνέργειας, ἔχουμε ἀγαπηθεῖ σὰν ὑπάρξεις· ἔχουμε προσφερθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ εἴμαστε σὲ κοινωνία μαζί Του στὴν ὁποία δὲν ἔχουμε καθόλου δικαιώματα. Ὅ,τι εἴμαστε, ὅ,τι κατέχουμε δὲν μᾶς ἀνήκει μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν ἔχουμε φτιάξει τοὺς ἑαυτούς μας, δὲν δημιουργήσαμε ὅ,τι φαίνεται, ὅ,τι μᾶς ἀνήκει – κάθε τι ποὺ εἴμαστε καὶ ποὺ ἔχουμε εἶναι ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων, καὶ τίποτα δὲν κατέχουμε ἐπειδὴ τὰ πάντα εἶναι ἕνα δῶρο ποὺ τὸ χάνουμε τὴ στιγμὴ ποὺ θέλουμε νὰ τὸ κάνουμε κτῆμα μας και λέμε, «Εἶναι δικό μου».

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀληθινὰ ἡ βασιλεία ἐκείνων ποὺ γνωρίζουν ὅτι εἶναι ἀπέραντα πλούσιοι ἐπειδὴ μποροῦμε νὰ περιμένουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν θεϊκὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀγάπη. Εἴμαστε πλούσιοι ἐπειδὴ δὲν κατέχουμε τίποτα, εἴμαστε πλούσιοι ἐπειδὴ τὰ πάντα μᾶς ἔχουν δοθεῖ· καὶ ἔτσι εἶναι δύσκολο γιὰ κάποιον ποὺ φαντάζεται ὅτι εἶναι πλούσιος δικαιωματικὰ νὰ ἀνήκει σὲ τοῦτο τὸ βασίλειο ὅπου τὸ κάθε τι εἶναι δεῖγμα ἀγάπης, καὶ ποὺ τίποτα δὲν μποροῦμε νὰ κατέχουμε, ποὺ ἔχει ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ ἄλλους· ἐπειδὴ τὴ στιγμὴ ποὺ λέμε ὅτι κατέχουμε κάτι ποὺ δὲν μᾶς ἔχει δοθεῖ εἴτε ἀπὸ τὸν Θεὸ εἴτε ἀπὸ ἀνθρώπινη φροντίδα, τὸ ἀποκόβουμε ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὴ στιγμὴ ποὺ ἀγκιστρωνόμαστε σὲ ὁτιδήποτε, γινόμαστε σκλάβοι του...

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἐπίσης, πόσο δύσκολο εἶναι γιὰ κάποιον ποὺ ποτὲ δὲν τοῦ ἔχει λείψει τίποτα, ποὺ πάντοτε εἶχε περισσότερα ἀπὸ ὅσα χρειαζόταν, νὰ συνειδητοποιήσει τὴν φτώχεια ἤ τὴν ἀνάγκη κάποιου ἄλλου: φτώχεια ὑλικὴ, συναισθηματικὴ, διανοητικὴ ἤ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀνάγκη. Ἀπαιτεῖται ἀπὸ ἐμᾶς νὰ εἴμαστε προσεχτικοὶ στὶς κινήσεις τῆς καρδιᾶς ἄλλων ἀνθρώπων καὶ στὶς ἀνάγκες τους ὥστε νὰ ἀνταποκριθοῦμε σ’ αὐτὲς...

Λοιπὸν, ἄς προβληματιστοῦμε πάνω σ’ αὐτὸ· φτώχεια δὲν σημαίνει ἔνδεια· σημαίνει ἐλευθερία ἀπὸ τὴν ὑποδούλωση σὲ μιὰν αὐταπάτη ὅτι εἴμαστε αὐτάρκεις, δημιουργοὶ σ’ ὅ,τι εἴμαστε καὶ σὲ ὅ,τι κατέχουμε. Καὶ ἐπίσης ἐλεύθεροι ἀπὸ τὴν ὑποδούλωση σ’ αὐτὸ ποὺ μᾶς δίνεται γιὰ νὰ γίνουμε γεωργοὶ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἄς τὸ λάβουμε αὐτὸ ὑπόψιν μας· ἐπειδὴ ἄν τὸ μάθουμε, ἄν μάθουμε αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι εἴτε εἶναι πλούσιος, εἴτε πτωχὸς, εἶναι ἐξίσου πλούσιος ἐπειδὴ ὁ πλοῦτος του βρίσκεται στὸν Θεὸ καὶ στὴν ἀνθρώπινη ἀγάπη, τότε θὰ μποροῦμε, εἴτε ἔχουμε ὑλικὰ πράγματα εἴτε ὄχι, νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀπὸ αὐτὰ, καὶ νὰ ἀνήκουμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι τὸ Βασίλειο τῆς ἀμοιβαίας ἀγάπης, ἤ τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς συμπόνοιας τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου γιὰ τὸν ἄλλον, ποὺ εἶναι τὸ Βασίλειο τῆς προσφορᾶς τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλον σὲ ὅ,τι μᾶς δόθηκε δωρεάν. Ἀμήν.

Πανηγυρίζει το Σιναϊτικό Μετόχι των Ιωαννίνων

Το Σιναϊτικό Μετόχι της Αγίας Αικατερίνης, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή και την ιστορία της πόλης μας για πολλές δεκαετίες πανηγυρίζει και φέτος τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος και Πανσόφου Αικατερίνης την ερχόμενη Παρασκευή 25 Νοεμβρίου.

Την παραμονή της γιορτής και ώρα 6.00 μ.μ. θα ψαλεί Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός με Αρτοκλασία και στις 7:30 μ.μ. θα ακολουθήσει η Λιτάνευση των Ιερών Λειψάνων και της Εικόνας της Αγίας γύρω από το Μετόχι. Στις 9:30 μ.μ. θα ξεκινήσει η κατ'έτος τελουμένη Αγρυπνία.

Ανήμερα της εορτής, ώρα 7.00 π.μ. θα τελεστούν ο Όρθρος και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου, ενώ το απόγευμα στις 6.00 μ.μ. η καθιερωμένη Παράκληση και το Μνημόσυνο υπέρ των κτητόρων και ευεργετών του Ναού.

Διαβάστε μια σύντομη αναφορά στην ιστορία του Μετοχίου, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2013/11/blog-post_25.html

«Εσύ είσαι τόπος όλων των χαρίτων...»

21 Νοεμβρίου, εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Ιδού ένας ύμνος προς τη Θεοτόκο από τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά:

«Ποιός λόγος, Θεομήτωρ Παρθένε, μπορεί να περιγράψει το θεϊκό κάλλος σου; Διότι δεν είναι δυνατό να ορίζονται τα προσόντα σου με λογισμούς και λόγους. Όλα υπερβαίνουν και νου και λόγο. Να σε υμνούμε όμως είναι δυνατό, εφ' όσον εσύ το δέχεσαι φιλανθρώπως. Διότι εσύ είσαι και τόπος όλων των χαρίτων και πλήρωμα παντοειδούς καλοκαγαθίας και πίνακας έμψυχος κάθε αρετής και χρηστότητος σαν η μόνη από όλους αξιωμένη όλων μαζί των χαρισμάτων του Πνεύματος, μάλλον δε και η μόνη που παραδόξως έλαβες ένοικο στα σπλάχνα σου Εκείνον στον οποίο βρίσκονται όλων τούτων οι θησαυροί, και τούτου παράδοξη σκηνή έγινες, και έτσι και κατά το σώμα τον φρόντισες από βρέφος τόσο, ώστε παραδόξως να σε δεχτεί και ως σύσκηνη από παιδική ηλικία, δείχνοντας από τότε ακόμη ότι είσαι αμετακίνητη εστία των χαρίτων του από τέτοια και τόσο παράδοξα πράγματα».

Γρηγορίου του Παλαμά, «Λόγος ΝΓ' Εις την Είσοδον και εις τον θεοειδή βίον της Θεοτόκου», ΕΠΕ 11, 272.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου στο Συναξάρι του Αγίου Νικοδήμου

Tω αυτώ μηνί KA΄, η εν τω Nαώ Eίσοδος της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Mαρίας.

Ένδον τρέφει σε Γαβριήλ Nαού Kόρη,

Ήξει δε μικρόν και το χαίρε σοι λέξων.

Bη Iερόν Mαρίη τέμενος παρά εικάδι πρώτη.

+ H εις τον νομικόν Nαόν της κυρίας Θεοτόκου Eίσοδος, επροξένησεν εις τους Oρθοδόξους Xριστιανούς εορτήν θαυμαστήν και παγκόσμιον. Eπειδή και έγινεν αύτη με παράδοξον τρόπον, και είναι ένα προοίμιον του μεγίστου και φρικτού μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Tο οποίον διά μέσου της Θεοτόκου έμελλε να γένη εις τον κόσμον. Έλαβε δε την αφορμήν η εορτή των Eισοδίων διά την υπόθεσιν ταύτην. H παναοίδιμος Άννα, επειδή όλην σχεδόν την ζωήν της επέρασε στείρα χωρίς να γεννήση παιδίον, τούτου χάριν παρεκάλει τον Δεσπότην της φύσεως ομού με τον άνδρα της Iωακείμ, να χαρίση εις αυτούς τέκνον. Kαι αν επιτύχουν του ποθουμένου, ευθύς να αφιερώσουν εις τον Θεόν το γεννηθέν παιδίον. Kαι λοιπόν εγέννησε παραδόξως την πρόξενον γενομένην της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων, την καταλλαγήν και φιλίωσιν του Θεού μετά των ανθρώπων, την αιτίαν της αναπλάσεως του πεσόντος Aδάμ, και της τούτου εγέρσεως και θεώσεως. Aυτήν λέγω την Yπεραγίαν και Δέσποιναν Θεοτόκον Mαρίαν. Όθεν όταν αύτη έγινε τριών χρόνων, επήραν αυτήν οι γονείς της, και επρόσφεραν κατά την σημερινήν ημέραν εις τον Nαόν. Kαι πληρούντες τας υποσχέσεις οπού έκαμαν, αφιέρωσαν την θυγατέρα αυτών εις τον χαρισάμενον ταύτην Θεόν. Kαι παραδίδουσιν αυτήν εις τους ιερείς, και μάλιστα εις τον τότε Aρχιερέα Ζαχαρίαν. O οποίος ταύτην παραλαβών, έμβασε μέσα εις το ενδότατον του Nαού, όπου μόνος ο Aρχιερεύς μίαν φοράν τον χρόνον εισήρχετο. Kαι τούτο εποίησε κατά βούλησιν Θεού, όστις έμελλε μετά ολίγον να γεννηθή εξ αυτής, διά την διόρθωσιν και σωτηρίαν του κόσμου. Eκεί λοιπόν η Παρθένος διέμεινε χρόνους δώδεκα, τρεφομένη μεν ξενοπρεπώς από τον Aρχάγγελον Γαβριήλ με τροφήν ουράνιον. Aξιουμένη δε της του Θεού εμφανείας, έως ότου επλησίασεν ο καιρός του θείου Eυαγγελισμού, και των ουρανίων και υπερφυσικών εκείνων μηνυμάτων. Tα οποία εμήνυον, ότι ο Θεός ευδόκησε να σαρκωθή από αυτήν φιλανθρώπως, διά να αναπλάση τον φθαρέντα κόσμον υπό της αμαρτίας. Tότε γαρ η Θεοτόκος εξελθούσα από τα Άγια των Aγίων, παρεδόθη εις τον μνήστορα Iωσήφ1, ίνα εκείνος υπάρχη φύλαξ και μάρτυς της παρθενίας αυτής. Kαι ίνα υπηρετήση, τόσον εις τον άσπορον τόκον της, όσον και εις την φυγήν την εις Aίγυπτον, και εις την απ’ εκείνης επάνοδον εις γην Iσραήλ. (Όρα τον εις τα Eισόδια λόγον του Δαμασκηνού, ομοίως όρα και εις τον Mηνιάτην και εις την Σάλπιγγα2.)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Σημείωσαι, ότι αφ’ ου εμνηστεύθη ο Iωσήφ την Παρθένον, επέρασαν τέσσαρες μήνες, και έπειτα ευηγγελίσθη η Θεοτόκος, καθώς λέγει Iππόλυτος ο Θηβαίος εν τω χρονικώ Συντάγματι. Oύτος δέ εστιν, ουχί ο παλαιός Iππόλυτος ο Πάπας Pώμης, καθώς σφαλερώς υπέλαβε Nικηφόρος ο Kάλλιστος, βιβλ. β΄, κεφαλ. γ΄, της Eκκλησιαστικής Iστορίας, και Mελέτιος ο Aθηνών εν τω α΄ τόμω της Eκκλ. Iστορίας. Δεν είναι λέγω, ούτος, ο παλαιός εκείνος Iππόλυτος. Aλλά ο νέος, όστις έζησε μετά τον παλαιόν, υπέρ τα επτακόσια έτη. (Όρα την Eκατονταετηρίδα.)

2. Σημείωσαι, ότι εις την εορτήν των Eισοδίων δύω εγκώμια έχει ο Nικομηδείας Γεώργιος, ο και την Aκολουθίαν αυτήν μελοποιήσας, ων του μεν πρώτου η αρχή εστι· «Kαλάς ημίν υποθέσεων αρχάς». Tου δε δευτέρου· «Αι των θείων πανηγύρεων ελλάμψεις». O Kωνσταντινουπόλεως Γερμανός έν, ου η αρχή· «Iδού πάλιν ετέρα πανήγυρις». O Kωνσταντινουπόλεως Tαράσιος έν, ου η αρχή· «Φαιδρά και παράδοξος η παρούσα πανήγυρις». O Θεοφύλακτος Bουλγαρίας έν, ου η αρχή· «Kαι μνήμη μεν δικαίου». O Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ο Παλαμάς δύω, έν μεν, ου η αρχή· «Eπί των μειζόνων η κατά ανθρωπίνην δύναμιν». Έτερον δε, ου η αρχή· «Eι εκ του καρπού το δένδρον γινώσκεται». Tα οποία πάντα μετέφρασεν εις το απλούν η εμή αδυναμία, ήτις εφιλοπόνησε και εγκώμιον ίδιον εις την εορτήν ταύτην, και οκτωήχους Kανόνας συνέθετο. Άπερ πάντα ευρίσκονται εις την ιεράν και βασιλικήν Mονήν του Xιλανταρίου. Kαι ο βουλόμενος ζητησάτω ταύτα. Kαι τούτο δε σημειούμεν, ότι ουκ ορθώς γράφει Mελέτιος ο Aθηνών ότι ήτον τόπος χωρισμένος εις τον Nαόν, οπού μόναι αι παρθένοι έμενον και συν αυταίς έμενε και η Θεοτόκος. Kαι αι μεν άλλαι παρθένοι εξήρχοντο μετά την απόλυσιν και επήγαινον εις τον οίκον αυτών. Mόνη δε η Θεοτόκος επροσκαρτέρει εις τον Nαόν. Oυ γαρ εις τον οίκον των παρθένων, αλλ’ εις αυτά τα Άγια των Aγίων εισήλθεν η Θεοτόκος κακεί έμενε τρεφομένη υπό Aγγέλου. Kαι αγκαλά τούτο εφαίνετο άτοπον να εισέλθη γυνή εις το ενδότατον του Nαού, το φαινόμενον όμως αυτό άτοπον εδιώρθωσεν ο Ζαχαρίας. Eίπε γαρ εις τον λαόν, ότι ο Θεός δείχνει εις το έμπροσθέν του κρεμάμενον λογείον, πως θέλει να έμβη η Παρθένος μέσα εις αυτά τα Άγια των Aγίων. Kαι ούτως έπεισε τον λαόν, και έστερξαν να εμβάση την Παρθένον εκεί. Oύτως ο Θεοφύλακτος Bουλγαρίας γράφει εν τω εις τα Eισόδια λόγω του, λύων θαυμασίως το παρά τισι φαινόμενον άτοπον της εις τα Άγια εισόδου της Θεοτόκου. Aφ’ ου όμως η Kυρία Θεοτόκος εγέννησε τον Kύριον, εσυναρίθμησε ταύτην ο Ζαχαρίας ταις εν τω Nαώ προσκαρτερούσαις παρθένοις, ως Παρθένον ούσαν και μετά τόκον, διό και εφονεύθη. Ως λέγει ο Mέγας Bασίλειος εν τω εις την Xριστού γέννησιν λόγω.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005).

«Είναι του Θεού και σ' Εκείνον πρέπει να επιστραφεί...»

Γράφει ο π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Εισερχόμενη στον ναό του Θεού η Υπεραγία Θεοτόκος γίνεται αποδεκτή από τον αρχιερέα Ζαχαρία μετά λαμπάδων, διότι ο Θεός πληροφορεί ότι αυτή είναι το θησαύρισμά Του. Διότι στο πρόσωπό της αντανακλάται η χάρις. Και την αφήνουν οι γονείς της, ο Ιωακείμ και η Άννα, στον ναό και στον Θεό, όχι διότι αυτοί δεν μπορούν να την μεγαλώσουν, αλλά διότι αισθάνονται ότι αυτός ο θησαυρός δεν τους ανήκει πλέον. Είναι του Θεού και σ' Εκείνον πρέπει να επιστραφεί. Είναι οι γεννήτορές της, αλλά εκείνη θα γεννήσει τον Καινοποιούντα όλο το ανθρώπινο γένος. Αυτόν που θα αναγεννήσει την ύπαρξή μας από τον θάνατο. Έτσι, οι γονείς νιώθουν ότι αυτό το παιδί έχει κληθεί για μιαν άλλη αποστολή. Δε θα είναι πλέον το παιδί τους, αλλά αυτή που θα δοξάσει στον Θεό όλο το ανθρώπινο γένος. Και γι’ αυτό ό,τι της έμαθαν γίνεται προσευχή. Γίνεται κοινωνία Θεού. Γίνεται εμπιστοσύνη στο θέλημά Του. Και οι ίδιοι οι γονείς πρόωρα αποσύρονται από τη ζωή της. Διότι νιώθουν ότι η χαρά που έλαβαν με τη γέννησή της δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στη σχέση ούτε καν της οικογένειας. Θα γίνει χαρά του σύμπαντος κόσμου. Έτσι είναι η αγάπη αυτών που πιστεύουν αληθινά στον Θεό. Ανοιχτή προς όλους. Έτοιμη να αφήσει στην άκρη ακόμη και ό,τι νοηματοδοτεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Την κτητικότητα. Το «μου ανήκει». Το «είναι δικό μου».

Η είσοδος της Παναγίας στον ναό του Θεού προκαταγγέλλει τοις πάσι τον Χριστόν διότι γίνεται μία συνεχής δοξολογία του ονόματος του Θεού. Στο πρόσωπό της η χάρις του Θεού δίνει τον αγιασμό όχι μόνο στην ηλικία των τριών χρόνων, αλλά πάσας τας ημέρας της. Διότι στο ναό θα εργαστεί, για να περάσει από τη σχέση της αθωότητας και του λίγου, στη σχέση του παντός. Θα δοθεί ολοκληρωτικά στον Υιό του Θεού και θα προσφερθεί για την εναθρώπησή Του.  Στο χέρι μας είναι να αφήσουμε κατά μέρος τον ορθολογισμό και να εμπιστευθούμε όχι γιατί «πρέπει», αλλά γιατί αφηνόμαστε στην αγάπη και την χάρη του τον Θεό και το θέλημά του για τον καθένα μας. Να γίνουμε κι εμείς δια των μυστηρίων, της ζωής της Εκκλησίας και της αγάπης, θησαύρισμά Του. Έστω κι αν το μέταλλό μας αμαυρώνεται από τα μικρότερα και μεγαλύτερα πάθη της ζωής μας. Λίγη δίψα γι’ Αυτόν χρειάζεται και Εκείνος θα μας καθαρίζει από παντός ρύπου. Για να ξεδιψούμε κι εμείς και να βοηθούμε κι άλλους να ξεδιψούν κοντά μας. Με την δοξολογία και ευχαριστία διότι μπορούμε να νιώσουμε το λίγο από την αγάπη Του. Και τον αγώνα εν τω ναώ της δόξης Του να αφηνόμαστε ολοένα και περισσότερο στο παν της αγάπης Του.  Με το να γινόμαστε παιδιά, συγχωρώντας κι αγαπώντας.

Σήμερα αρχίζει η νηστεία των Χριστουγέννων...

Σήμερα αρχίζει η νηστεία των Χριστουγέννων.

«Εκείνος προβάλλει την νηστεία εναντίον των πειρασμών, ενώ για μας αυτό σημαίνει συμμετοχή στη νέκρωση του Χριστού και είναι μια προεόρτια κάθαρση. Και Εκείνος νηστεύει σαράντα μέρες (διότι ήταν Θεός), ενώ εμείς το ρυθμίζουμε ανάλογα με τα μέτρα των ανθρωπίνων δυνάμεών μας, αν και μερικούς ο ζήλος τους πείθει να ξεπερνούν και τις δυνάμεις τους».

(Ο μεν γαρ κατά των πειρασμών ταύτας προβάλλεται, ημίν δε την συννέκρωσιν Χριστού τούτο δύναται, και κάθαρσίς εστι προεόρτιος. Και ο μεν νηστεύει τεσσαράκοντα ημέρας -Θεός γαρ ην-, ημείς δε τη δυνάμει τούτο συνεμετρήσαμεν, ει και τινας ο ζήλος πείθει και υπέρ δύναμιν).

Γρηγορίου του Θεολόγου Λόγος Μ', Εις το άγιον Βάπτισμα, PG 36, 401Β.

«Να θεωρήσεις τον εαυτό σου νεκρό και άκαρπο...»

«Όταν ανοίξεις το στόμα σου και μιλήσεις εναντίον κάποιου, να θεωρήσεις τον εαυτό σου νεκρό και άκαρπο για το Θεό εκείνη την ημέρα και ότι όλα τα καλά σου έργα πήγαν χαμένα, κι αν ακόμη έχεις τη γνώμη ότι ο λογισμός σου σε προέτρεψε να μιλήσεις με ειλικρίνεια και με σκοπό να βοηθήσεις. 

Ποια ανάγκη υπάρχει, αλήθεια, να γκρεμίσεις με τα λόγια σου το δικό σου πνευματικό σπίτι, για να διορθώσεις του αλλουνού;»

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος

Μνήμη Ιωάννου του Χρυσοστόμου...

13 Νοεμβρίου, μνήμη του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου...

Μας συμβουλεύει:
«Εξετάζοντας κάθε μέρα τα σφάλματά μας, να μην αποδίδουμε σε άλλους την αιτία (των κακών). Γιατί δεν είναι μόνον η απροσεξία των αρχόντων, αλλά και τα δικά μας παραπτώματα που φέρνουν τα κακά».

(«Καθ' εκάστην τα εαυτών εξετάζοντες εγκλήματα, μη ετέροις, αλλ' ημίν αυτοίς την τούτων περιάπτωμεν αιτίαν. Ου γαρ η των αρχόντων μόνον απροσεξία, αλλά πολλώ μάλλον τα ημέτερα πταίσματα τα κακά συνεισήγαγεν).

Ιωάννου Χρυσοστόμου, «Εις Ησαϊαν», ομιλία Α' , PG 56, 106.

Κυριακή Η΄ Λουκά

 +Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου*

...Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σ' αὐτὴ τὴν παραβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν, μᾶς δίδαξε κάτι καινούργιο, ποὺ δὲν τὸ 'ξερε ὥς τὰ τότε ὁ κόσμος. Μᾶς δίδαξε τί θὰ πῆ πλησίον, τί θὰ πῆ ἕνας ἄνθρωπος. Καὶ μᾶς εἶπε πὼς πλησίον εἶναι ὄχι μόνο ὁ κάθε ἄνθρωπος, μὰ πὼς πλησίον εἶναι κάθε φορὰ ὁ ἕνας ἄνθρωπος. Στὸν καιρὸ μας ὅλα εἶναι γεμάτα ὑποκρισία· μᾶς πῆρε ὁ πόνος γιὰ τὸ τί γίνεται στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου, φωνάζουμε γιὰ σκλάβους ποὺ δὲν τοὺς εἴδαμε, σκοτωνόμαστε γιὰ λαοὺς ποὺ δὲν τοὺς ξέρουμε, ὅταν τὴν ἴδια στιγμὴ μπροστὰ στὰ μάτια μας εἶναι κάθε φορὰ ὁ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ περιμένει ἀπό μᾶς. Φωνάζουμε γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ξεχνοῦμε τὸν ἄνθρωπο· σκοτωνόμαστε γιὰ ξένους λαοὺς καὶ ρημάζουμε τὸν τόπο μας· θέλουμε ἰσότητα κι ὅσοι εἶναι στὴ δούλεψή μας τοὺς ἔχουμε γιὰ δούλους· τάχα ζητοῦμε δικαιοσύνη καὶ τρῶμε τὸν κόπο τοῦ ἐργάτη μας· κηρύττουμε δημοκρατία κι εἴμαστε τυραννικοὶ στοὺς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ μας. Ὅλα ἐτοῦτα γίνονται, γιατί ξεκινοῦμε ἀνάποδα· ἀφίνουμε τὰ κοντινά μας καὶ πᾶμε στὰ μακρινὰ· βάζουμε σκοπό μας τὴν ἀνθρωπότητα κι ἀφίνουμε τὸν ἄνθρωπο· ἀγνοοῦμε τὸν πλησίον καὶ γνοιαζόμαστε γιὰ κεῖνον ποὺ 'ναι μακρυά. Στ' ἀλήθεια δὲ γνοιαζόμαστε γιὰ τίποτα καὶ τὸ βρήκαμ' ἔξυπνο καὶ βολικὸ νὰ φωνάζουμε γιὰ ἰδεολογίες καὶ νὰ κάνουμε τὴ δουλειά μας. Μὰ ὁ Χριστὸς δὲ μᾶς θέλει ἰδεολόγους, μὰ πιστούς· δὲ μᾶς θέλει νὰ φωνάζουμε γιὰ δικαιοσύνη, μὰ νὰ 'μαστε δίκαιοι· δὲ μᾶς στέλνει νὰ βροῦμε κείνους ποὺ εἶναι μακρυά, μὰ νὰ κοιτάξουμε αὐτοὺς ποὺ εἶναι κοντά μας. Ὁ Χριστὸς δὲν ξέρη τί θὰ πῆ ἀνθρωπότης, ξέρει ποιὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος κι ὁ πλησίον· κι ἀκόμη πιὸ ἁπλὰ καὶ πιὸ πρακτικὰ ξέρει τί θέλει ὁ ἄνθρωπος κι ὁ πλησίον. Γι' αὐτὸ στὸν καθένα, ποὺ ὑποκριτικὰ ρωτᾶ σὰν τὸν νομικό, τὸν στέλνει, ὄχι μόνο γιὰ νὰ μάθη ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον, μὰ καὶ γιὰ νὰ πράξη ὅ,τι χρειάζεται ὁ πλησίον. Ἄκουε, χριστιανέ μου, ἐκεῖνο πού σοῦ λέει ὁ Χριστός, κάνε ὅ,τι ἔκαναν μέχρι τώρα κι οἱ πατέρες σου. Ψέματα δὲ μᾶς εἶπε ὁ Χριστὸς κι οἱ πατέρες μας, ἂς μὴν ἤξεραν πολλά, ὅμως εἶχαν πρακτικὴ σοφία· πίστευαν στὸ Θεό, σέβονταν τὴν Ἐκκλησία, ἀγαποῦσαν τὸν τόπο τους, κοίταζαν τὴ δουλειά τους καὶ δὲν ἤξεραν ἀπὸ ἰδεολογίες.

Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ἂς μὴν πηγαίνουμε μακρυὰ κι ἂς μὴ χανώμαστε σὲ λόγια. Κοντὰ μας εἶναι ὁ πλησίον καὶ μπρὸς στὰ μάτια μας εἶναι οἱ ἀνάγκες του. Ἂς κάνουμε ὁ καθένας μάς ὅ,τι μποροῦμε, ὄχι γιὰ νὰ μάθουμε τάχα ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον μὰ γιὰ νὰ βοηθοῦμε στ' ἀλήθεια τὸν πλησίον. Τότε νιώθουμε καλὰ τὸν ἑαυτό μας, ὅταν αἰσθανώμαστε κοντά μας τὸν πλησίον. Κι ἡ ἐντολὴ εἶναι ν' ἀγαποῦμε τὸν πλησίον σὰν τὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ 'χουμε ζωὴ αἰώνιο. Ἀμήν.

*14 Νοεμβρίου 1965

«Ο Θεός τον έγραψε στην αιωνιότητα…»

«Και μόνο ένα στοιχείο ήταν ικανό να φανερώσει την αγιότητα του Αγίου Νεκταρίου. Ποιο; Ότι ο κόσμος αυτός τον συκοφάντησε, τον αδίκησε, τον δίωξε, τον περιθωριοποίησε. Και όταν ο κόσμος δεν σε αγαπά ή δεν σε τιμά, αναλαμβάνει ο Θεός. Όταν μικραίνει η αγκαλιά των αχαρίστων, πλαταίνει του Θεού. Κι όταν η γλώσσα των κατηγόρων σπιλώνει και αμαυρώνει το όνομα σου, ο Θεός σε δοξάζει. Αργά ή γρήγορα ο Θεός απαντάει στο κακό.

Όσο ο κόσμος θα κυνηγάει τα παιδιά του Θεού, τόσο Εκείνος θα γεμίζει με αγίους τον ουρανό. Έτσι για να σπάει πλάκα με την "ηθική" και την "δικαιοσύνη" μας.

Ό,τι δεν μας αρέσει ο Θεός το αγαπάει και ό,τι πετάμε Αυτός το μαζεύει.

Η κακία του κόσμου, πήγε να εξαφανίσει τον Άγιο Νεκτάριο από την ιστορία και ο Θεός τον έγραψε στην αιωνιότητα…».

π. Λίβυος

Σαρανταλείτουργο «εις Κοπάνους»

Σαρανταλείτουργο (η τέλεση, δηλαδή, της Θείας Λειτουργίας για σαράντα συνεχείς μέρες) θα πραγματοποιηθεί και φέτος στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», αρχής γενομένης από την ερχόμενη Τρίτη 15 Νοεμβρίου μέχρι τα Χριστούγεννα.

Όσοι επιθυμούν, μπορούν να δώσουν προς μνημόνευσιν στους ιερείς του Ναού τα ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων.

Θεία Λειτουργία

Πανηγυρική Θεία Λειτουργία από τους εν Ηπείρω Αποφοίτους Ριζαρίτες θα τελεσθεί στον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους» το πρωί της Τετάρτης 9 Νοεμβρίου, εορτή του εν Αγίοις Πατρός ημών Αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού, ο οποίος διετέλεσε διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, κατά την περίοδο 1894 - 1908.

«Ήταν ο πολιούχος της πόλης μας...»

Στο χώρο που σήμερα είναι κτισμένο το «Φετιχιέ τζαμί» τους περασμένους αιώνες υπήρχε ένας χριστιανικός ναός. Αυτός ήταν αφιερωμένος στον Ταξιάρχη (Αρχάγγελο) Μιχαήλ, προστάτη των Δεσποτών της Ηπείρου. Ήταν ο πολιούχος της πόλης μας ως τα μέσα του 19ου αιώνα, εποχή που αγιοποιήθηκε και ανακηρύχτηκε προστάτης των Ιωαννίνων ο Αϊ Γιώργης ο Νεομάρτυρας, ο φουστανελάς.

Η εκκλησία του Ταξιάρχη Μιχαήλ, σύμφωνα με τον Λέανδρο Βρανούση, κτίσθηκε μετά το 1204 από τον τότε «πολιστή» των Ιωαννίνων Μιχαήλ Άγγελο Δούκα (πρώτο ηγεμόνα και ιδρυτή του Δεσποτάτου της Ηπείρου, που κυβέρνησε την περίοδο 1204-1215). Θεωρείται από ορισμένους ότι στην εποχή της ήταν ο μητροπολιτικός ναός της πόλης μας και λέγεται ότι στο χώρο γύρω από το ναό ήταν η κατοικία του τότε Μητροπολίτη Ιωαννίνων αλλά και τα αρχοντικά των ισχυρών οικογενειών της πόλης μας. Στο ίδιο χώρο πιστεύεται ότι ήταν και το νεκροταφείο, όπου πιθανότατα θαβόταν οι επιφανείς Ιωαννίτες. Το 1795 κατά την κατασκευή του Σεράι του Αλή Πασά, βρέθηκε ταφική επιγραφή, όπου ο Κοσμάς Μπαλάνος διάβασε «ΘΩΜΑΣ ΓΙΡΧΑΝ – ΠΡΙΛΑΠ – ΔΕΣΠΟΤΗΣ». Έτσι πιστεύετε ότι εκεί ήταν θαμμένος ο ηγεμόνας της πόλης μας, Θωμάς Πρελιούμποβιτς.

Το πότε ακριβώς καταστράφηκε ο ναός, δεν είναι εξακριβωμένο. Υπάρχουν κάποιες αναφορές που λένε ότι αυτός χαλάστηκε το 1430 με την οριστική εγκατάσταση στη πόλη μας των Οθωμανών, αλλά από άλλες πηγές αναφέρετε ότι αυτός συνέχισε να λειτουργεί ακόμη και μετά την άλωση των Ιωαννίνων. Γεγονός που μοιάζει πιθανό, αν αναλογιστούμε ότι στους όρους παράδοσης της πόλης μας προβλεπόταν η συνέχιση της λειτουργίας των Χριστιανικών ναών. Σε παλιό βιβλίο στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στο νησί υπήρχε σημείωση που έλεγε ότι ο μητροπολιτικός ναός «επάρθη» το 1597, «υπό συνδρομή του τρισκατάρατου Μουσταφά Τσιαούση». Το βέβαιο είναι ότι μετά την καταστολή της επανάστασης του Διονύσου Φιλοσόφου (1611) και την εκδίωξη των χριστιανών από τη καστροπολιτεία, όλοι οι χριστιανικοί ναοί στο Κάστρο εγκαταλείφθηκαν και σταδιακά καταστράφηκαν.

Πάντως μέχρι το 1770 διασώζονταν το μεγαλύτερο τμήμα του, όπως μας μαρτυρεί ο σχολάρχης Κοσμάς Μπαλάνος: «το τζαμί…. ήταν μια φορά εκκλησία η οποία δεν εχαλάσθη τότε εξολοκλήρου, αλλά μετεβλήθη σε τζαμί και ως εις τα 1770 εσώζετο ολόκληρος ο ναός και οι ζωγραφίαι, πλην του αγίου βήματος».

Την εποχή εκείνη, έγιναν έργα στο τζαμί και το μεγαλύτερο μέρος του ναού του Αρχαγγέλου Μιχαήλ καταστράφηκε. Ένα μικρό τμήμα του ενσωματώθηκε στο τότε νέο τζαμί. Μάλιστα στη κόγχη του τεμένους διασώζονται ως τις μέρες μας κάποια μαρμάρινα ίχνη από το τέμπλο του παλιού χριστιανικού ναού...

Ηπειρώτες Εθνικοί Ευεργέτες

Ο ορεινός και κακοτράχαλος χώρος της Ηπείρου, γέννησε κάποιους ανθρώπους διαφορετικούς από τους υπόλοιπους που γεννήθηκαν στον ίδιο χώρο, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, γέννησε κάποιους ανθρώπους που τον αγάπησαν περισσότερο από τους άλλους και  αγάπησαν και ολόκληρο το έθνος των Ελλήνων.

Δεν θα σταθούμε ονομαστικά στον κάθε ένα γιατί ο χώρος στο χαρτί λιγοστεύει και δεν τους χωρά, θα σταθούμε όμως στον κοινό τους σκοπό και στόχο που πήγαζε από την πίστη τους στο Θεό και την υπέρμετρη αγάπη τους στην πατρίδα.

Οι περισσότεροι από αυτούς ξενιτεύτηκαν και εκεί στα ξένα μέρη, αλλά και όσοι έμειναν πίσω, εργάστηκαν σκληρά, μόχθησαν πάνω από τις δυνάμεις τους και με το βιός τους, που προέκυψε από τον αδιάκοπο κόπο τους, κράτησαν όρθια τα ιερά και τα όσια της Ηπείρου και της Ελλάδας.

Με το κέρδος της δουλειάς τους συντήρησαν, αναστήλωσαν και έχτισαν Εκκλησιές και μνημεία, συνέχισαν την εκκλησιαστική και την πολιτιστική καλλιτεχνία, δημιούργησαν πολιτιστικά κέντρα και βιβλιοθήκες, έχτισαν σχολεία και πανεπιστήμια, περιέθαλψαν και περιθάλπουν τα γηρατειά, σπούδασαν και σπουδάζουν άπορους μαθητές, επιβράβευσαν και επιβραβεύουν τους άριστους, προικοδοτούσαν και προικοδοτούν φτωχά νέα νοικοκυριά, κράτησαν και κρατούν όρθια τόσο την Ήπειρο, όσο και την Ελλάδα.

Αφιέρωσαν, όχι μόνο τις περιουσίες τους, αλλά και την ζωή τους όλη, στο σκοπό τους να κρατηθούν, η πίστη μας και η πατρίδα μας, ζωντανές. Εγγυήτρια στο σκοπό τους αναγνώρισαν και τοποθέτησαν την τοπική Εκκλησία των Ιωαννίνων και η Εκκλησία τους τιμά.

Σήμερα 8 Νοεμβρίου 2015 και κάθε χρόνο αυτή την ημέρα, η Ιερά Μητρόπολις Ιωαννίνων τελεί μνημόσυνο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αθανασίου, υπέρ των Ηπειρωτών Εθνικών Ευεργετών και αυτών της πόλεως των Ιωαννίνων, μιας και αυτή την ημέρα εορτάζει ο πρώτος πολιούχος Άγιος των Ιωαννίνων, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, τον οποίο και διαδέχθηκε ως πολιούχος ο Νεομάρτυς Άγιος Γεώργιος.

Κι εμείς, μέλη της Εκκλησίας των Ιωαννίνων, τιμάμε τους Ηπειρώτες Ευεργέτες γιατί στερούμενοι αυτοί, προσέφεραν στην Ήπειρο και την Ελλάδα πλούσια την Ευεργεσία τους, και ίσως χωρίς αυτούς η Πατρίδα μας να μην τα είχε καταφέρει και σήμερα να μην υπήρχε…

Αιωνία η μνήμη τους!

Κείμενο που συντάχθηκε από την Ομάδα εργασίας των Ενοριών Μητροπόλεως, Αγίας Μαρίνης, Περιβλέπτου και Σταυρακίου και παρουσιάστηκε κατά την περσινή κατηχητική περίοδο στα παιδιά των Κατηχητικών Συνάξεων της Ι. Μητροπόλεως Ιωαννίνων.

Ευχέλαιο

Την ερχόμενη Δευτέρα 07 Νοεμβρίου και ώρα 5 το απόγευμα θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», όπως την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα, το ιερό μυστήριο του Ευχελαίου.

Κυριακή Ζ΄ Λουκά

Του Anthony Bloom, Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀφορᾶ μόνο στὰ θαύματα καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Νομίζω ὅτι ἀφορᾶ στὴν ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Στὴν περίπτωση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου βλέπουμε ἕνα παιδὶ ἤδη νεκρό. Ὅλοι τὸ γνωρίζουν. Ὑπάρχει τέτοια βεβαιότητα ὥστε ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, λέει: «Ὄχι! Αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν ἔχει πεθάνει, ἀλλὰ κοιμᾶται», ὅλοι τὸν ἀντικρούουν: «Ὄχι αὐτὸ τὸ παιδὶ ὄντως ἔχει πεθάνει». Καὶ τότε ὁ Χριστὸς μὲ ἕναν λόγο δύναμης, ἀλλὰ μὲ μιὰ πράξη ἀγάπης καλεῖ καὶ πάλι τὸ παιδὶ στὴν ἐπίγεια ζωή.

Δὲν εἶναι αὐτὸ -ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ἀληθινὸ γεγονὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας μας -δὲν εἶναι ἐπίσης καὶ μία ἀλληγορία, καὶ μιὰ εἰκόνα ἀπὸ τόσες πολλὲς ἀνθρώπινες περιπτώσεις; Πόσο συχνὰ θὰ λέγαμε, «Δὲν ἔχει νόημα νὰ κάνουμε ὁτιδήποτε γι’ αὐτὸ τὸ πρόσωπο, αὐτὸ τὸ πρόσωπο ἔχει χαθεῖ ἔτσι κι ἀλλιῶς. Δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει κάποιος γιὰ νὰ σώσει μιὰ δεδομένη κατάσταση, αὐτὴ ἡ περίπτωση εἶναι πέρα ἀπὸ τὴν σωτηρία. Καὶ πρέπει νὰ θυμόμαστε τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο ὅταν ὁ τελευταῖος εἶπε: «Ποιὸς λοιπὸν μπορεῖ νὰ σωθεῖ;» Καὶ ὁ Κύριος τοῦ εἶπε «Ὅ,τι εἶναι ἀδύνατο στὸν ἄνθρωπο, εἶναι δυνατὸ στὸν Θεό».

Ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα: Ὄχι ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε καλοὺς λόγους νὰ ἐλπίζουμε, ἀλλὰ ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ μᾶς διακατέχει μιὰ παθιασμένη βεβαιότητα ὅτι ὄχι μόνο ἡ θεϊκὴ ἀγάπη ἀλλὰ καὶ ἡ ἀνθρώπινη ἀγάπη μπορεῖ νὰ φέρει πίσω στὴ ζωὴ αὐτὸ ποὺ χάθηκε. Ἄνθρωποι ποὺ ἔπεσαν μέσα στὴ βαθύτερη ἐγκατάλειψη, ἄνθρωποι ποὺ μᾶς φαίνονται ἀπελπιστικὰ κακοὶ, ἂν συναντήσουν τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη- καὶ ἡ λέξη «θυσιαστικὴ» εἶναι ἀπαραίτητη- τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἴδια θυσιαστικὴ ἀγάπη μέσα μας, μπορεῖ αὐτοὶ νὰ λυτρωθοῦν.

Στὴν περίπτωση αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, αὐτὸ ἔγινε ἀμέσως. Στὶς σχέσεις μεταξύ μας καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους μπορεῖ νὰ πάρει χρόνια, χρόνια ὑπομονετικῆς ἀγάπης, χρόνια κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων θὰ δώσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ ἐπίσης θ’ ἀντέχουμε, θ’ ἀντέχουμε ἀτελείωτα, τὰ πιὸ ἀνυπόφορα πράγματα. Καὶ στὸ τέλος μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύτρωση. Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει λύτρωση σ’ αὐτὴ τὴ γῆ, μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς προσώπου ποὺ θεωρεῖτο ἀπελπισμένο, πέρα ἀπὸ κάθε βοήθεια, καὶ ποὺ ἀρχίζει ν’ ἀλλάζει, καὶ τότε βλέπουμε ἕνα θαῦμα, καὶ εἴμαστε περιχαρεῖς καὶ ἡ ἐλπίδα γίνεται τέλεια καὶ πραγματική, καὶ ἡ χαρὰ γεμίζει τὴν καρδιά μας.

Ὡστόσο ὑπάρχει ἀκόμη ἕνας ἄλλος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο αὐτὴ ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπολύτρωση. Ἕνας δυτικὸς θεολόγος κατὰ τὴν περίοδο τοῦ τελευταίου πολέμου, ὅταν τὰ συναισθήματα ἦταν βαθιὰ καὶ ὁ πόνος ἔντονος, εἶπε ὅτι τὰ βάσανα εἶναι τὸ σημεῖο συνάντησης μεταξὺ κακοῦ καὶ ἀνθρωπότητας. Τὰ βάσανα προκαλοῦνται πάντοτε ἀπ’ τὸν ἀνθρώπινο παράγοντα ἀκόμα κι ἂν ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας φεύγει μακριὰ ἀπ’ αὐτὰ καὶ δὲν τὰ ξαλαφρώνει. Καὶ τὰ βάσανα πάντοτε τεμαχίζουν τὴν ψυχὴ ἢ τὸ σῶμα τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ ὅταν συμβαίνει, τὸ θύμα χρειάζεται τὴν θεϊκὴ ἀγάπη γιὰ νὰ συγχωρήσει, καὶ μέσα ἀπὸ τὴ συγχώρηση νὰ ξεκάνει τὸ κακό, καὶ νὰ λυτρώσει ἐκείνους ποὺ ἔχουν κάνει κακό.

Ἂς στρέψουμε τὴ σκέψη μας σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Αὐτὴ ἡ σκέψη δὲν μοῦ ἦρθε ἀπ’ τὸ νοῦ, ἀλλὰ στ’ ἀλήθεια οὔτε μέσα ἀπ’ τὴ ζωή μου ποὺ πάντοτε ὑπῆρξε πολὺ εὔκολη γιὰ μένα ὥστε νὰ μπορῶ νὰ μιλῶ κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο. Ὅμως μετὰ τὸν πόλεμο βρέθηκε ἕνα ἔγγραφο σ’ ἕνα ἀπ’ τὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γράφτηκε πάνω σ’ ἕνα σκισμένο κομμάτι τυλιγμένου χαρτιοῦ ἀπὸ ἕναν ἄντρα ποὺ πέθανε σ’ αὐτὸ τὸ στρατόπεδο. Καὶ ἡ οὐσία αὐτοῦ τοῦ μηνύματος ἦταν μιὰ προσευχὴ στὴν ὁποία ἔλεγε, "Κύριε, ὅταν θὰ ἔλθεις ὡς Κριτὴς ἐπὶ τῆς γῆς, μὴν καταδικάσεις τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς ἔχουν κάνει τόσο ἀπάνθρωπα πράγματα. Μὴν τοὺς τιμωρήσεις γιὰ τὴ σκληρότητά τους καὶ γιὰ τὰ βάσανα ποὺ μᾶς προκάλεσαν, γιὰ τὴ βία τους καὶ τὴν ἀπόγνωσή μας, ἀλλὰ παρατήρησε τὸν καρπὸ ποὺ γεννήθηκε μέσα στὴν ὑπομονή, στὴν ταπείνωση, στὴν καρτερία, στὴ συγχώρηση, στὴν πίστη, στὴν ἀλληλεγγύη. Καὶ ἂς μετρήσουν αὐτοὶ οἱ καρποὶ γιὰ τὴν σωτηρία τους. Μὴν ἐπιτρέψεις ἡ μνήμη μας νὰ εἶναι τρόμος γι’ αὐτοὺς στὴν αἰωνιότητα, ἀλλὰ ἂς εἶναι σωτηρία γι’ αὐτούς".

Αὐτὴ εἶναι ἐπίσης ἡ ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα. Καὶ συνδέεται γιὰ μένα μὲ αὐτὴ τὴν ἀντίθεση ἀνάμεσα στὴν ἁμαρτωλή, λανθασμένη, τυφλὴ ἀντίληψη ποὺ ἐκφράζεται ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους στὸ σπίτι (τῆς κόρης τοῦ Ἰάειρου). Αὐτοὶ κοροϊδεύουν τὸ Χριστό, ἐπειδὴ ξέρουν ὅτι τὸ παιδὶ εἶναι νεκρό, ἡ ἐλπίδα εἶναι περιττή, πνιγμένη στὴν ἀπόγνωση – καὶ ἡ νίκη τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους ποὺ φαίνεται σ’ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀλλὰ ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξαπλωθεῖ μὲ τόσους διαφορετικοὺς τρόπους στὶς προσωπικές μας ζωὲς σὲ ἁπλούστατο ἐπίπεδο, καὶ στὶς πιὸ ἡρωικὲς ζωὲς ἀκόμη.

Ἂς τὸ ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, καὶ ἂς ἐπιλέξουμε τὴν ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πίστη ποὺ κατακτᾶ. Ἀμήν.

Το πρώτο Σάββατο κάθε μήνα βλέπουμε ταινία...

Το πρώτο Σάββατο κάθε μήνα, αρχής γενομένης από το ερχόμενο Σάββατο 05 Νοεμβρίου στις επτά το απόγευμα, στη μεγάλη οθόνη του Πνευματικού μας Κέντρου, θα γίνεται προβολή ταινίας για τα παιδιά που παρακολουθούν τις εβδομαδιαίες δραστηριότητες, αλλά και για όποιον ή όποια το επιθυμεί.

Η αρχή θα γίνει με την πολυβραβευμένη ταινία «Ostrov (Το Νησί)», ρωσικής παραγωγής 2006. Μετά την προβολή, θα ακολουθήσει συζήτηση.

Το Πνευματικό Κέντρο του Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» βρίσκεται στην οδό Θωμά Πασχίδη 80, στους Αμπελόκηπους.