ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ «ΕΙΣ ΚΟΠΑΝΟΥΣ»: Μαΐου 2019

Τετάρτη 29 Μαΐου 2019

Κάλεσμα για ανακύκλωση

Η Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κύριος Μάξιμος, σε συνεργασία με το Εθνικό Συλλογικό Σύστημα ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΗ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ συνεχίζουν τις Δράσεις του Πολυχώρου Ανακύκλωσης του «Πάρκου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης Ιωαννίνων» στο Παραλίμνιο (μετά το ODEON).

Από την Πέμπτη 30.5.2019 και ώρα 8:00 π.μ., έως την Πέμπτη 6.6.2019 και ώρα 8:00 π.μ. θα γίνει προσπάθεια δημιουργίας νέου Παγκόσμιου Ρεκόρ Γκίνες (Guinness record) στην ανακύκλωση πλαστικών συσκευασιών.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κύριος Μάξιμος καλεί τους πολίτες των Ιωαννίνων να συμβάλλουν στη δημιουργία του νέου Παγκόσμιου Ρεκόρ Γκίνες φέροντας τις πλαστικές συσκευασίες τους στον Πολυχώρο Ανακύκλωσης.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

«Εἰσόδευση… ἀτελεύτητη»

Ὁ δρόμος γιά τήν Πόλη εἶναι μακρύς ἔτσι κι’ ἀλλιῶς. Δεκάδες χάνια ἀριθμοῦσε τό ταξίδι ἐκεῖνα τά χρόνια ὥσπου νά φτάσει κανείς. Σταθμοί ἀνεφοδιασμοῦ κι ἀνάπαυσης, ψευδαίσθηση ἀσφάλειας ἀπό ληστές. Ὅσο κι’ ἄν ἦταν τό κουμάντο, τό ταξίδι ἦταν ἀπό μόνο του μεγάλο ξόδιο σέ ὑποχρέωνε νά μετρᾶς ὥρα τήν ὥρα τίς ἀντοχές καί τίς ἀνάγκες, σ’ ἄφηνε σχεδόν γυμνό κι’ ἀποκαμωμένο, σέ περιμάζευε ἡ Βασιλεύουσα νά σέ ντύσει μέ δική της φορεσιά.

Τώρα πιά τό ταξίδι εἶναι ἀσφαλές δέ χρειάζονται χάνια κι’ ἀνεφοδιασμοί, δέν συναντᾶς ληστές μπορεῖς νά προϋπολογίσεις τό παραμικρό. Φτάνεις στήν Πόλη κουβαλῶντας ἀποσκευές πού παραμερίζουν τήν ἀναμέτρηση μέ τά χρειώδη, ἡ ἐμβέλεια τοῦ δικτύου παρέχει πλήρη κάλυψη…

Μόνο ἡ ἀεροσυνοδός ἀναλαμβάνει νά θυμίσει κάτι ἀσυνήθιστο: «ἄν χρειαστεῖ νά ἐγκαταλείψετε τό ἀεροσκάφος ἀφῆστε πίσω ὅλα τά ἀτομικά σας εἴδη».

Κι’ ὅμως εἶναι ἡ πιό οἰκεία φράση. Τήν λέμε συχνά καί τήν ξεχνᾶμε συχνότερα: «Πᾶσαν τήν βιοτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν». Στήν Πόλη δέν πᾶς ἐξοπλισμένος οὔτε ἀσφαλισμένος, πᾶς γιά νά παραδοθεῖς παραιτούμενος ἀπ’ ὅ,τι ἔχεις, ἀπ’ ὅ,τι ξέρεις γιά νά σταθεῖς μπροστά στήν Πύλη τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Στήν Βασιλική Πύλη τῆς Ἁγίας Σοφίας ἀπομένουν γυμνά νά περιμένουν τά φοβερά ἄγκιστρα πού συγκρατοῦσαν κάποτε τεράστια βῆλα, εἰκόνα τοῦ Καταπετάσματος τῆς Σαρκός τοῦ Κυρίου, τοῦ κοινωνοῦ τῆς σαρκός ἡμῶν, πού σύρονταν γιά νά εἰσοδεύσουν οἱ λευχειμονοῦντες νεοφώτιστοι, ἡ καινή κτίση τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά ξαναβροῦν πορεία ζωῆς τά τεθραυσμένα μέλη τοῦ Χριστοῦ.

Βῆλα συρόμενα πρός τόν καινό βηματισμό τῶν ἐσχάτων, πρός τήν διάβαση καί τόν σαββατισμό, τήν κατάπαυση τῶν ἔργων τῆς σαρκός.

Ξέρω ὅτι εἶμαι γέννημα ἑνός λαοῦ κληρονόμου αὐτῆς τῆς ἱερουργίας πού ἱερούργησε τήν κληρονομιά του σέ καιρούς χαλεπούς, ὅταν ἡ Ἱστορία ἀπέστρεψε τούς ὀφθαλμούς της καί τόν ἐγκατέλειψε γυμνητεύοντα καί πλάνητα. Ἔσυρε τότε τά καταπετάσματα τῆς ἱερουργίας του καί εἰσόδευσε στήν παρηγοριά της.

Ξέρω ὅμως ὅτι εἶμαι γέννημα ἑνός λαοῦ κληρονόμου αὐτῆς τῆς ἱερουργίας πού σήμερα μετεωρίζει τό βῆμα του ἀπαρηγόρητος. Πίστεψε σέ ὁράματα ἀρτιγέννητα ὁ παλαιός τῶν ἡμερῶν λαός μου καί ὑπέστειλε τά καταπετάσματά του ἀφήνοντας τήν ψυχή του ἔκθετη, κεκοινωμένη, καταπάτημα ἐθνῶν.

Καί πάνω στούς θρήνους τῶν διαψεύσεων μοιάζει νά μή θυμᾶται κἄν τήν ἀπαντοχή τῆς δικῆς του ἐλπίδας, ἐκεῖ πού ἀκόμα ὑπάρχει καί δέν τήν σκέπασαν οἱ κραυγές θορυβούντων ποιμένων. ……………………………………………………………………………………………………

Στό ὀρειχάλκινο ὑπέρθυρο τῆς Βασιλικῆς Πύλης, πάνω ἀπό τά ἄγκιστρα τοῦ φραγμοῦ εἰκονίζεται θρόνος ἀνάγλυφος νά ὑποδέχεται ἀνοιχτό τό Εὐαγγέλιο στούς Κυριακούς λόγους: «Ἐγώ εἰμί ἡ θύρα τῶν προβάτων· δι’ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθη, σωθήσεται, καί εἰσελεύσεται καί ἐξελεύσεται καί νομήν εὑρήσει».

Σήμερα ἡ Πύλη εἶναι ἀνοιχτή τίποτα δέν ἐμποδίζει τήν διάβαση, καθένας μπαίνει μέ τό βηματισμό πού ὑπαγορεύει ἡ συνήθεια τοῦ περιηγητῆ.

Τό κατώφλι τῆς Πύλης εἶναι λιωμένο ἀπό τήν τριβή ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων πού εἰσέρχονται καί ἐξέρχονται τόσο ἀδιάφοροι γιά «νομή» παραπλησίον στήν ἀλογία τῆς ἀβασάνιστης αἰσθητικῆς ἀπόλαυσης κάλλους τραγικά ἀμέθεκτου.

Ἡ Πύλη τῶν προβάτων γίνεται πύλη τῆς κρίσεως, ἡ πιό συμπυκνωμένη αἴσθηση αὐτογνωσίας μέ τό ἄκουσμα τῆς φωνῆς τοῦ Ποιμένα καί τήν λαχτάρα τῆς «νομῆς».

Ξέρω ὅτι εἶμαι γέννημα ἑνός λαοῦ κληρονόμου αὐτῆς τῆς ἱερουργίας, ἑνός λαοῦ πού στήριζε τήν «νομή» του στήν ἐπωνυμία τῆς υἱοθεσίας, στό βασιλικό του ἀξίωμα.

Ξέρω ὅμως ὅτι εἶμαι γέννημα ἑνός λαοῦ πού τόν ἀποκοίμησαν οἱ ἐθισμοί τῆς εὐωχίας καί τώρα στήν ὥρα τοῦ λιμοῦ ἀναζητᾶ ἀπεγνωσμένα «νομή» στά κατάλοιπα τῶν παραισθήσεων ἀγνοῶντας τόν Ἄρτο, τόν Κυριακό καί Ἐπιούσιο. Ἄκουσε ἄραγε ὁ λαός μου ἦχο ποιμαντικῆς φωνῆς νά τόν ἀποτρέπει ἀπ’ τήν ραθυμία τῆς ἐπίπλαστης ἀφθονίας, νά ἀναχαιτίζει τά ρεύματα τῆς κατάρρευσης μέ τήν μειλίχια κλήση τῆς ἐκκλησιαστικῆς μυσταγωγίας καί τό παράδειγμα τῆς προσωπικῆς ἀνιδιοτέλειας;

Πῶς σίγησε ἡ ποιμαντική φωνή, ποῦ ἦταν οἱ ποιμένες του κι’ ἔμεινε ἡ μάνδρα ἀφύλακτη στήν ἐπέλαση τῶν προβατόσχημων λύκων; ………………………………………………………………………………………………….. .

Ἡ Ἁγία Σοφία εἶναι κουρσεμένη κι’ ἐγώ δυό φορές μπροστά της. Εἶμαι λάφυρο στά χέρια τοῦ πορθητῆ πολιτισμοῦ μου.

Ὅμως στήν Πύλη Της ξαναζῶ τήν ἱερουργία μου, τό νόστιμον ἦμαρ τῆς ζωῆς μου.

Ἡ ὕπαρξή μου εἶναι ὅλη ἐδῶ καί κάθε φορά τήν ξαναβρίσκω ἀκέραια καί κριτική, ὕπαρξη καμωμένη ὄχι μέ ἱστορικά συναισθήματα, εὔκολα καί εὔπεπτα ἀλλά ἀπό τό ἦθος τῆς χορείας τῶν ἁγίων πού διάβηκε αὐτή τήν Πύλη, βρέθηκε ἔσω τοῦ Καταπετάσματος καί μέ καλεῖ νά προσκομίσω καί τή δική μου ἀλήθεια, νά εἰσοδεύσω μέ τά τίμια δῶρα τῆς μετάνοιας γιά νά ξαναβρῶ «νομήν».

Ἔχω γεννηθεῖ μέσα στήν Ἁγιά Σοφιά, ψηλαφῶ κάθε φορά τίς ὠδίνες τῆς κυοφορίας μου, ξαναμπαίνω στήν θαλπωρή τοῦ μητρικοῦ Της ἐναγκαλισμοῦ πρίν κι’ ἀπ’ τῆς μάνας μου τόν ἐναγκαλισμό. ………………………………………………………………………………………………….. .

Ὁ δροσισμός τῆς σκιᾶς Της μᾶς σκέπαζε παρακλητικά ὅσο βαδίζαμε μέ τή σύζυγό μου στά σοκάκια τῆς Πόλης ἀπορροφημένοι καί σκεπτικοί.

Δέν φύγαμε καί δέν θά φύγουμε ποτέ ἀπό κοντά Της. Δέν ὁλοκληρώνεται ἔτσι ἁπλά ἡ εἰσόδευση στήν Πύλη Της. Ὁ δρόμος τῶν ἐσχάτων μας περνᾶ ἀπό τό Σῶμα Της. ………………………………………………………………………………………………….. .

Ἡ τοῦ Θεοῦ Σοφία ἀκουμπᾶ τό βλέμμα Της στίς Πύλες τοῦ Φαναρίου τήν ἐξωτέρα καί τήν ἐσωτέρα. Στήν ἐξωτέρα βλέπει τό ἔνσαρκο καταπέτασμα τοῦ αἰωρούμενου στήν ἀγχόνη Ποιμένα νά φράσσει διά παντός τήν διέλευση τῆς ἱστορικῆς ἀναίδειας τῶν κατισχυμένων πυλῶν τοῦ Ἅδου.

Στήν ἐσωτέρα ἀκουμπᾶ τό βλέμμα Της στό καταπέτασμα τῆς Πύλης τῶν Ἁγίων κρεμάμενο σήμερα στά ἄγκιστρα τῆς τανυσίπτερης πατριαρχικῆς Εὐθύνης καί συρόμενο γιά νά εἰσοδεύουμε στόν κοινό τόπο «νομῆς» τῆς ζωῆς μας.

Ἀναστάσιμο νῖκος τῆς Χώρας τῶν Ζώντων στήν καταιγίδα τοῦ ἡττημένου χρόνου.

Πᾶσαν τήν βιοτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν…

Ἡ φωνή τῆς ἀεροσυνοδοῦ θά θυμίζει τόν τρόπο.

π. Θωμάς Χρυσικός

Πηγή:antifono.gr

«Σάν σήμερα…»

«Σὰν σήμερα πάρθηκε ἡ Πόλη ἀπ᾿ τὸν σουλτὰν Μεμέτη στὸ 1453, μέρα Τρίτη, βγαίνοντας ὁ ἥλιος.

Μιὰ τέτοια ἱστορία δὲ μπορεῖ νὰ τὴ γράψῃ ἄξια κανένας· δὲν πιστεύω νὰ βρίσκεται τέτοιος μεγάλος μάστορης. Κανένας, ἂς ἤτανε κι ὁ ἴδιος ὁ Ὅμηρος, ποὺ τραγούδησε μὲ λόγια σὰν κοτρώνια τὸν φημισμένον ἐκεῖνο πόλεμο τῆς Τρωάδας.

Κείνη τὴ μέρα, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λογαριαστῇ μηδὲ στὶς μέρες τῶν χρονῶν, μηδὲ στὶς μέρες τῶν μηνῶν, παρὰ νὰ τὴ σκεπάσῃ σκοτάδι, ὅπως λέγει ὁ Ἰὼβ γιὰ τὴ μέρα ποὺ γεννήθηκε, ὁ φόβος ποὔπιασε τοὺς ἀνθρώπους ἤτανε τέτοιος, ποὺ τρεῖς καὶ τέσσερες γενιὲς δὲ φτάξανε γιὰ νὰ συνεφέρουνε. Ἀκόμα καὶ σήμερα, σὰ διαβάζει κανένας ὅσα γράψανε οἱ ἱστορικοὶ ἐκεινοῦ τοῦ καιροῦ, εἶνε στιγμὲς ποὺ τρέμει στ᾿ ἀλήθεια, σὰ νὰ βρίσκεται ὁ ἴδιος μέσα στὴν Πόλη, κι᾿ ὥρα μὲ τὴν ὥρα περιμένει νὰ δῇ τοὺς Τούρκους νὰ σφάξουνε τὸν κόσμο μπροστὰ στὰ μάτια του.

Ἀναλόγως τὰ μεγαλεῖα, ποὺ εἶδε αὐτὴ ἡ φημισμένη Κωνσταντινούπολη, ἀναλόγως τὰ χίλια χρόνια πὤξησε, ἀναλόγως στάθηκε καὶ τὸ ψυχομαχητό της. Ὅλος ὁ κόσμος ταράχτηκε· στὰ πειὸ ξέμακρα μέρη τῆς χριστιανωσύνης ἀκούστηκε ὁ βρόντος πὤκανε τὸ κορμί της σὰν ἔπεσε ἄψυχο ἀνάμεσα ἀνατολὴ καὶ δύση. Δὲ μιλῶ σὰ ρωμιός· μιλῶ σὰν ἄνθρωπος γιὰ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ σκληρὲς συμφορὲς ποὺ πέρασε ἡ ἀνθρωπότητα. Θεριὸ πρέπει νἆνε κανένας γιὰ νὰ μὴ δακρύσῃ τὸ μάτι του.

Σὰν ἕνα μπουρίνι, ποὺ μὲ μιᾶς μελανιάζει ὁ οὐρανὸς καὶ γίνεται ἡ μέρα σὰ νύχτα κι᾿ ἀκούγονται ἀπὸ μακρυὰ βροντὲς κι᾿ ἀστροπελέκια, καὶ σὲ λίγο ξεσπᾷ ὁ δρόλαπας, κι᾿ ὁ φόβος σφίγγει κάθε καρδιά, ἀπὸ τοῦ πουλιοῦ ποὺ κελαϊδοῦσε πρὶν ἀπὸ λίγο, ἴσαμε τοῦ λιονταριοῦ, ποὖνε καμωμένη ἀπ᾿ ἀτσάλι, ἔτσι ξέσπασε ἀπάνω στὴ γερασμένη τὴν Πόλη ὁ σίφουνας καὶ τὴν ἔκανε στάχτη. Μέσα σὲ 55 μέρες χάθηκε ὅ,τι γίνηκε σὲ χίλια χρόνια...».

Φώτης Κόντογλου, «Το πάρσιμο της Πόλης».

Κυριακή 26 Μαΐου 2019

«Μιλοῦσε μόνος σὲ μιὰ γυναῖκα μόνη...»

«…Καὶ τοῦ λέει ἡ γυναῖκα· πῶς σὺ ποὺ εἶσαι Ἰουδαῖος ζητᾶς νὰ πιῆς ἀπὸ μένα τὴ Σαμαρείτισσα; Δὲν ὑπάρχουν σχέσεις ἀνάμεσα σὲ Ἰουδαίους καὶ Σαμαρεῖτες. Ἡ γυναῖκα μίλησε μὲ ἀκριβεια. Σ’ αὐτὰ δείχνει τὴν φιλοτιμία της ἡ πόρνη. Σ’ αὐτὰ ἀποδεικνύει τὴν τήρηση τοῦ νόμου. Τέτοιο εἶναι τὸ γένος τῶν Σαμαρειτῶν. Σὲ πορνεῖες μολύνονται καὶ μὲ τὸ νερὸ πιστεύουν καὶ νομίζουν ὅτι καθαρίζονται. Πῶς σὺ Ἰουδαῖος ζητᾶς νὰ πιῆς ἀπὸ μένα τὴν Σαμαρείτισσα. Δὲν συναναστρέφονται οἱ Ἰουδαῖοι τοὺς Σαμαρεῖτες. Τὴν ψυχὴ ὁλόκληρη τὴν κάνουν ἕνα στίγμα καὶ θαρροῦν ὅτι καθαρίζουν τὸ σῶμα.

Ἔτσι κι ἡ Σαμαρείτισσα. Τὴν ψυχή της εἶχε βουτηγμένη στὶς πορνεῖες καὶ φιλονικεῖ γιὰ τὴν πόση λίγου νεροῦ. Καὶ ὁ Ἰησοῦς δὲν τὴν ἀποστόμωσε, δὲν τῆς εἶπε ἐγὼ εἶμαι Θεὸς ἀπὸ Θεό· ἐγὼ στερέωσα τὸν οὐρανὸ καὶ θεμελίωσα τὴ γῆ καὶ φιλονικεῖς γιὰ τὸ νερὸ καὶ τὴν πόση του καὶ μάλιστα σύ, γυναῖκα μολυσμένη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες; Τῆς εἶπε τοῦτο· Ἄν ἐγνώριζες τὴν δωρεὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ σοῦ λέει «δῶσε μου νὰ πιῶ», θὰ γύρευες ἐσὺ ἀπ’ αὐτὸν καὶ θὰ σοῦ ἔδινε νερὸ ζωντανό...

Στὸ μεταξὺ ἔρχονται οἱ μαθητὲς καὶ τὸν βρίσκουν νὰ μιλᾶ μὲ τὴ γυναίκα. Ἀπόρησαν ποὺ μιλοῦσε μὲ γυναίκα. Αὐτὸς ποὺ συμβασιλεύει μὲ τὸν Πατέρα τὴν ἀτελείωτη βασιλεία, μιλοῦσε μόνος σὲ μιὰ γυναῖκα μόνη. Ἐκείνη ὅμως ἄφησε τὴ στάμνα της καὶ μπῆκε στὴν πόλη. Ἄφησε τὴ στάμνα της, γιατὶ γέμισε μὲ τὰ ζωντανὰ νερὰ καὶ ἀφοῦ μπῆκε φώναξε στοὺς πολῖτες: Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Μήπως εἶναι αὐτὸς ὁ Χριστός; Ἐλᾶτε νὰ δῆτε...».

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

«Η Σαμαρείτιδα…»

«Η Σαμαρείτιδα δεν ήταν καμιά σπουδαία γυναίκα. Ήταν μια όχι και τόσο καλής φήμης γυναίκα και ως εκ τούτου καταφρονεμένη. Συγκαταβαίνει ο Σωτήρας στην ανθρώπινη αθλιότητα, τον ξεπεσμό, την αήθεια. Καθαρίζει, φωτίζει, υιοθετεί και διορθώνει την ανθρώπινη αδυναμία. Η συζήτηση με τον Ιησού θα λέγαμε ξεναρκώνει τη Σαμαρείτιδα και της θυμίζει την παιδική της αθωότητα. Της εμπιστεύεται μάλιστα ο Χριστός σπάνιες και υψηλές αλήθειες. Η Σαμαρείτιδα ήταν μια φεμινίστρια της εποχής της. Θα τη διευκόλυνε μάλιστα το πολυσυζητημένο συμβόλαιο ελεύθερης συμβίωσης. Η Σαμαρείτιδα όμως μετά την εξαίσια συζήτηση με τον Χριστό μετατρέπει το σαρκικό έρωτα σε θείο. Αναγεννάται, μεταμορφώνεται, ανίσταται...».

+ Γερων Μωϋσής Αγιορείτης

Τετάρτη 22 Μαΐου 2019

«Δίψα για το Θεό…»

Ο Θεός εμφύσησε την πνοή του στον άνθρωπο και ελκυόμαστε προς αυτόν. Βασανιζόμαστε από την επιθυμία να τον φθάσουμε, να είμαστε ενωμένοι μαζί του σ’ όλη την αιωνιότητα. Μας καλεί. Μας περιμένει με αγάπη. Αυτή η δίψα για το Θεό χρωματίζει την ζωή μας ολόκληρη και σ’ αυτή την κατάσταση περιμένουμε μέχρι τη μέρα του θανάτου μας.

Ο Χριστός δίψασε για να γνωρίσουμε τον Πατέρα. Μας προσκάλεσε λέγοντας: «Ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. 7,3.7). «Ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση» (Ιωάν. 6,35). «Ός δ’ αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ό δώσω αυτώ γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4,14). «Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. 14,6). Και εμείς στη βιασύνη μας να ρθούμε προς τον Πατέρα επικαλούμαστε το όνομα του Υιού του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλόν...».

Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου Σαχάρωφ «Η ζωή Του ζωή μου».