Κίνηση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο...

Τὰ γεγονότα τῆς θείας Οἰκονομίας πχ. Σταύρωση, Ταφή, Ἀνάσταση, Ἀνάληψη, Πεντηκοστή, δὲν εἶναι ἱστορικὲς ἀναμνήσεις κάποιων μακρινῶν ἐποχῶν -ἂν καὶ ἱστορικὰ ἔχουν ὄντως πραγματοποιηθεῖ- ἀλλὰ εἶναι μνῆμες καὶ μαρτυρίες ἀλήθειας καὶ ζωῆς στὸ τώρα. Ἐκφράζουν τὴν κίνηση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι πράξεις συγκεκριμένες, καὶ ταυτόχρονα σχέσεις προσωπικές. Εἶναι γεγονότα πάντοτε παρόντα καὶ τελούμενα, ἄμεσα δεμένα μὲ τὴ ζωή μας τὴν ὀποία ἀποκαλύπτουν καὶ ἑρμηνεύουν. Ὅ,τι πέρασε ὁ Χριστός, τὸ συναντάει ὀ καθένας μέσα στὴν ἴδια του τὴ ζωή, σὰν γεγονὸς τῆς προσωπικῆς του περιπέτειας. Μόνον ἔτσι ἑρμηνεύουμε ἔγκυρα τὴ ζωή μας καὶ ξέρουμε τὶ μᾶς γίνεται.

+ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

 

Η πέμπτη εβδομάδα των Νηστειών...

Αυτή είναι η πέμπτη εβδομάδα των Νηστειών, η κορυφαία και πνευματικότερη, όπου τα πάντα τυλίγονται σε ένα βαρύ πενθιμοκατάνυκτο πέπλο. Ένα σκοτάδι ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας. Ένας δρόμος βαθύτερης εσωτερικής πορείας προς την μετάνοια (Ψυχή ψυχή μου ανάστα τί καθεύδεις...). 

Βλέπουμε προς την κατάστικτη από τις πληγές ψυχή μας και επικαλούμαστε τον Καλό Σαμαρείτη Χριστό να την ιατρεύσει, ότι "το τέλος εγγίζει", στενάζοντας: "πριν εις τέλος απόλωμαι σώσον με". Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την ανατολή...

π. Π. Κρούσκος 

«Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην»

Εκείνος που θα αποκτήσει την συντριβή και ταπείνωση, δεν είναι δυνατόν να πέσει από κανένα μέρος, γιατί βρίσκεται πιο κάτω από όλους.

Και ο Θεός δεν κατέβηκε στην γη και δεν ταπείνωσε τον εαυτό του μέχρι θανάτου για τίποτε άλλο παρά μόνο, για να εμφυτεύσει σε όσους πιστεύουν σ’ αυτόν «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην».

Άγιος Συμεών, ο Νέος Θεολόγος

 

Είναι ένας Ευαγγελισμός...

Στην εποχή της απομάγευσης και της μαυρίλας, στη φάση που έχουμε πλέον επίγνωση πως εκτός από τον καπιταλισμό υπάρχει και η μοναξιά, αυτές τις μέρες έρχεται η ποίηση να δώσει χώρο στο ακατάληπτο και στο παράξενο θαύμα, στο υπέρλογο. Να μιλήσει για την ελπίδα και το φως. Να πει «Χαράς ευαγγέλια, ο Αδάμ γίνεται καινούργιος, η Εύα ελευθερώνεται. Τι μυστήριο!» Και πώς φανερώνεται αυτό το προαιώνιο μυστήριο! Αυτό με ενδιαφέρει και δεν το προσπερνώ. Το σέβομαι και αφήνομαι στη ροή των αιώνων σιγοψάλλοντας «Χαίρε, Μαρία, ευλογημένη μητέρα της ζωής». «Χαίρε, ακτίς νοητού Ηλίου». «Χαίρε βολίς του αδύτου φέγγους». Χαίρε το ευσκιόφυλλο δέντρο. Χαίρε αστέρι που φανερώνεις τον ήλιο.

Είναι ένας Ευαγγελισμός που δεν τελειώνει με σταύρωση, αλλά με ανάσταση.

 

Ιωσήφ Βιβιλάκης 

Αδιάλειπτη χαρά...

Οι άνθρωποι έρχονται συνεχώς για να ζητήσουν συμβουλές (σήμερα από τις 7:30 το πρωί, εξομολόγηση, συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση, τέσσερις άνθρωποι με προβλήματα, χωρίς να λογαριάζω τις συναντήσεις που έχω αργότερα). Και κάποια αδυναμία ή ψεύτικη ντροπή με συγκρατεί από το να τους πω: «Δεν έχω καμιά συμβουλή να σας δώσω. Δεν έχω παρά μια αδύναμη, ετοιμόρροπη, αλλά ωστόσο για μένα, αδιάλειπτη χαρά. Τη θέλετε;». Όχι, δεν τη θέλουν. Θέλουν να συζητούν για «προβλήματα» και να κουβεντιάζουν για «λύσεις». Όχι, δεν υπήρξε μεγαλύτερη νίκη του Διαβόλου στον κόσμο άλλη απ’ αυτήν την «ψυχολογικοποιημένη» θρησκεία. Υπάρχουν τα πάντα στην ψυχολογία. Ένα πράγμα είναι σ’ αυτήν αδιανόητο: η χαρά!

Απόσπασμα από το “Ημερολόγιο, 1973-1983″ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, μετάφρ. Ι. Ροηλίδης, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2002.

Να πάρει πάνω του το σταυρό των θλίψεων...

Είπε ο Κύριος: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Μάρκ. η’ 34). Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, πρέπει ν’ απαρνηθεί τον παλιό και αμαρτωλό εαυτό του, να πάρει πάνω του το σταυρό των θλίψεων και των δοκιμασιών και τότε ας με ακολουθήσει.

Ο Κύριος δεν οδηγεί τους ανθρώπους στο σταυρό πριν απ’ Αυτόν. Τους καλεί να τον ακολουθήσουν, αφού Εκείνος πρώτος κουβάλησε τον σταυρό.

Τί σημαίνει ν’ αναλάβουμε το σταυρό μας; Σημαίνει την από μέρους μας ελεύθερη αποδοχή κάθε μέσου θεραπείας που μας προσφέρει η πρόνοια του Θεού, έστω κι αν είναι πικρό...

 

Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς

῾Ο σταυρός νικᾶ τήν ἁμαρτία...

῾Ο Σταυρός τοῦ Χριστοῦ φανερώνει, λοιπόν, δύο πράγματα· ἀπό τή μιά μεριά παρουσιάζει τόν κόσμο, ὄχι ὡς τήν ἔσχατη καί ἀπόλυτη πραγματικότητα, ἀλλά ὡς τήν προτελευταία πραγματικότητα, τήν ἐξαρτημένη ἀπό τόν Θεό. ᾿Από τήν ἄλλη, κάνει νά ἁπλώνεται πάνω στόν κόσμο, ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ, μιά αἰώνια ἀξία. Δι᾿ αὐτοῦ χαλαρώνεται ἡ ἀλυσίδα τῆς ἁμαρτίας, πού δένει τόν ἄνθρωπο μέ τόν κόσμο μέ τρόπο ἐγωϊστικό καί ἀπόλυτο, καί νικιέται ὁ θάνατος. ῾Ο σταυρός νικᾶ τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο, γιατί δείχνει καί ἀποδείχνει πώς αὐτός ὁ κόσμος τῆς ὀδύνης καί τοῦ θανάτου, δέν εἶναι ἔσχατη πραγματικότητα, ἀλλά πάνω ἀπ᾿ αὐτήν ὑπάρχει ὁ Θεός, ὁ αἰώνιος καί ἀληθινός στήν ὕπαρξή του, πού ἀνυψώνει τόν κόσμο στήν αἰώνια ζωή Του, ἀπελευθερώνοντάς τον ἀπό τό θάνατο καί τήν ἀνεπάρκειά του...

π. Δημήτριος Στανιλοάε

Μέσα στο Μεσοσαράκοστο...

Σήμερα, μέσα στο Μεσοσαράκοστο, προσκυνάμε τον Σταυρό του Χριστού για να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο τη θυσία εν όψει της αγίας Αναστάσεως, όπως λέει και το τροπάριο: «Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν», μπας και αναστηθούμε τώρα από τα νεκρά μας έργα και τότε από τον τάφο μας «εἰς ἀνάστασιν ζωῆς».

Αρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης

Κατά τη διάρκεια του Όρθρου, προς το τέλος της Μεγάλης Δοξολογίας, ο ιερέας τοποθετεί τον Σταυρό σ’ ένα δίσκο στολισμένο με λουλούδια. Μεταφέροντάς τον υψωμένο πάνω από το κεφάλι του, βγαίνει από το ιερό. Προηγούνται οι αναμμένες λαμπάδες και τα θυμιατά. Στο μέσον του ναού αποθέτει τον δίσκο σε ένα τραπέζι, θυμιάζει και ο χορός ψάλλει: «Τὸν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν». Ο λαός προσέρχεται να προσκυνήσει τον Σταυρό που παραμένει στο μέσον του ναού σε όλη τη διάρκεια της εορτής. Το νόημά της εκφράζει τόσο ζωηρά ο ύμνος του Όρθρου:

«Σταυρὸν Χριστοῦ τὸν τίμιον, σήμερον προτεθέντα ἰδόντες προσκυνήσωμεν, καὶ πιστῶς εὐφρανθῶμεν, κατασπαζόμενοι πόθῳ, τὸν ἐν τούτῳ θελήσει σταυρωθέντα…».

Καθώς σε λίγο θα πλησιάσω τον Σταυρό του Σωτήρος για να αποθέσω τον ασπασμό μου, θα είναι άραγε ασπασμός ενός αμετανόητου αμαρτωλού, το φιλί του Ιούδα, θα είναι άραγε μια κίνηση επιφανειακού σεβασμού που δεν θα αλλάξει σε τίποτε τη ζωή μου, ή σημείο λατρείας, πίστης και θερμής αγάπης, που θα συνεπαίρνει ολόκληρη την ύπαρξή μου;

Lev Gillet

Το μεγάλο μάθημα που διδάσκει ο Σταυρός...

Το μεγάλο μάθημα που διδάσκει ο Σταυρός σε όλους τους χριστιανούς:

Το Μυστήριο του Σταυρού ενεργείται στη ζωή μας όταν εμπιστευόμαστε απόλυτα και ακολουθούμε τις εντολές του Θεού. Αυτή η πράξη έχει ως συνέπεια τον αγώνα για την κατάργηση της αμαρτίας που κατοικεί στην καρδιά μας και την εμπειρική βίωση της ταπεινώσεως και της πτωχείας.

Πολλοί από εμάς ξεχνούμε ότι στην πνευματική μας ζωή ακολουθούμε Αυτόν που μας δείχνει τον δρόμο που οδηγεί στην λύτρωση. Οι αρετές, η χάρις, ο παράδεισος, δεν μας ανήκουν. Είναι δώρα.

Ο τρόπος ζωής του Σταυρού είναι θυσία και κένωση. Όχι, ατομική κατάκτηση και επιτυχία...

Νεκταριος Τσίλης,

Επίσκοπος Χονγκ Κονγκ. 

Ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Πατέρας...

Κοιτάχτε, αδελφοί γύρω σας. Δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο μπορείτε να ελπίσετε. Όλοι μας γέλασαν φοβερά, μας σπάσαν της ψυχής τα φτερά, μας άφησαν μισοπεθαμένους να σερνόμαστε χωρίς αξιοπρέπεια μέσα στον κόσμο. Ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Πατέρας, η Εκκλησία είναι η μόνη αληθινή μάνα του λαού μας. Γι’ αυτό την πολεμούν, γιατί έχουν στόχο εσάς, την φτωχοποίησή σας, τον εξανδραποδισμό σας, την παραχάραξη της υπόστασής σας. Δέστε, την Εικόνα του Χριστού μας, δέστε τις εικόνες της Παναγίας και των Αγίων μας, δέστε και καταλάβετε ποιοι πραγματικά είστε, πόσο πολύ αξίζετε, κοιτάχτε τα παιδιά σας με τα μάτια του Χριστού και εγερθήτε. Ο Χριστός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού. Το να ζεις στην Εκκλησία, το να ζεις με τον τρόπο Της είναι μια αντίσταση στη φθορά και στην απαξίωσή σου, είναι μια διαμαρτυρία για την υποτίμησή σου.

+ Μητρ. Σισανίου και Σιατίστης Παύλος