«Έπρεπε να με δουν ολομόναχο...»

 

«Έπρεπε να το δουν οι άνθρωποι το τέλος. Να δουν να ρωτάω τον Θεό, γιατί με εγκατέλειψε, εμένα που τον αγαπούσα τόσο. Να δουν το πνεύμα και το σώμα μου χωρίς Θεό, κοκαλωμένο πάνω στο σταυρό... Ολομόναχο. Έπρεπε να με δουν ολομόναχο. Να δουν αυτό που βλέπουν κάθε μέρα, όταν πεθαίνει ένας αγαπημένος τους κι ακόμα πιο πολύ τη μέρα που θα πεθάνουν οι ίδιοι...

Έπρεπε όλα να τα δουν, για να βρεθώ εδώ τρεις μέρες αργότερα, να φάω το ψάρι αυτό, το μέλι αυτό, μαζί σας.

Κι όμως κάθε μέρα σας το 'λεγα πως θάνατος δεν υπάρχει. Κι αφού δεν υπάρχει θάνατος, ούτε φόβος υπάρχει...».

Ελεωνόρα Σταθοπούλου, «Εκείνος».

«Χαρμολύπη των ημερών...»

 

«Μεγάλη Πέμπτη αργά τη νύχτα στην Παναγία την Ποταμίτισα στη Νίσυρο…

Σωροί καλάθια γεμάτοι λεμονανθούς. Σιωπηλά, υπομονετικά οι γυναίκες τρυπούν έναν έναν με τη βελόνα, τους περνούν έπειτα στην κλωστή για να φτιάξουν τα στεφάνια που θα στολίσουν τον Επιτάφιο. Ώρες θα μπορούσα να μιλάω για εκείνη τη ψυχοσωματική αίσθηση τόσο ταιριαστή με τη χαρμολύπη των ημερών. Για το τσίμπημα απ΄ το βελόνι, τον οξύ πόνο στην καρδιά, το γλυκόπικρο άρωμα που αποδεσμεύει και που τον συνοδεύει τόσο αξεδιάλυτα, ώστε ο πόνος να λιώνει μέσα του και να απλώνεται γλυκά, σα σταγόνα λάδι.

Αν καμιά φορά, περνώντας τέτοια εποχή από κάποιο δρόμο της Αθήνας, μυρίσω το άρωμα από τις ανθισμένες λεμονιές, διακτινίζομαι αστραπιαία ξανά σε κείνη τη μέρα, σε κείνη την αίσθηση, σ΄ εκείνο το νησί.

Όχι… δε θα έλεγα «θυμάμαι», θα έλεγα «βιώνω ξανά».

Κείμενο: Όλια Λαζαρίδου,

ηθοποιός.

«Η μεγάλη πορεία...»

Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου*

Οδεύοντας στη Μεγάλη Εβδομάδα, παρακολουθώντας τις υπέροχες βραδυνές ακολουθίες, ζεις τα γεγονότα μέρα με την ημέρα, σε μια πορεία ταπεινή που οδηγεί στη δόξα. Βλέπεις το Χριστό, ελκόμενο προς τος πάθος, δια την ημών σωτηρίαν, ακούς τα ψαλμικά μελωδήματα που σε μεταφέρουν νοερά μέσα από το λειτουργικό αέναο χρόνο της Εκκλησίας, μπροστά στο Νυμφώνα του Χριστού, όπου τον αντικρίζεις μέσα από την άκρα ταπείνωση να σε προσκαλεί σε κάλεσμα μεγάλο, κάλεσμα ψυχικής ανάτασης και σωτηρίας.

Ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς, κρύβει το κάλλος, μέσα στον πόνο που αποτυπώνεται στο πρόσωπό Του. Αντικρίζοντας το Νυμφίο Χριστό, καταλαβαίνεις το μέγεθος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Ο Θεός εξανθρωπίζεται και ταυτόχρονα ο άνθρωπος θεώνεται! Τι συναισθήματα εγείρονται από αυτές τις εικόνες που ξυπνούν ωραίες αναμνήσεις μέσα στο νου. Τα πένθιμα χρώματα, ανακατεύονται με τις ευωδιές των θυμιαμάτων που θυμίζουν την αέναη προσευχή των ανθρώπων που ξεκινά από τη γη για να φτάσει στο θρόνο του Θεού!

Σε ποιο μέρος του κόσμου μπορείς να βρεις τόση γαλήνη, ώστε να γεμίσεις την ψυχή σου, όσο στην ταπεινή μισοσκότεινη Εκκλησία την Μεγάλη Εβδομάδα, όπου ο άνθρωπος στέκει απέναντι στον Θεό, θεατής ενός δράματος που όμοιο του δεν υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία. Βλέπεις αμαρτωλούς να περνούν μπροστά σου, αγιασμένοι και καθάριοι, όπως το απαλό βρόχινο νερό που όπου πέσει καθαρίζει και δροσίζει.

Ο κόσμος νομίζει, πως η αγιότητα είναι προνόμιο των λίγων και ο Νυμφίος μας διαβεβαιώνει πως είναι κατόρθωμα των πολλών που συσταυρώθηκαν και συντάφηκαν μαζί Του. Για εμάς που αναβαίνωμεν εις Ιεροσόλυμα νοερά, συμπορευόμεθα συσταυρωμένοι και νεκρωμένοι για Εκείνον, τον παθόντα και ταφέντα για το ανθρώπινο γένος.

Η πορεία μας προς προς το πάθος, συνεχίζεται και κλιμακώνεται μέρα με την ημέρα. Και εμείς, μέσα από την ματιά της λειτουργικής μας παραδόσεως, παρακολουθούμε τα γεγονότα σαν να είμαστε παρόντες στο χρόνον που τελούνται. Τα πρότυπα της Εκκλησίας μας, οι αγιασμένοι αμαρτωλοί, μας συμπαραστέκονται στον αγώνα, σ' αυτό το μονοπάτι που ο διαβάτης της ζωής διέρχεται κουβαλώντας μαζί του, τον πόνο, το δάκρυ, αλλά και την χαρά και την ευτυχία. Ωραίες στιγμές! Μοναδικές για όσους θελήσουν, την Μεγαλοβδομάδα να την κάνουν πορεία ζωής και τρόπο σκέψης μέσα από μια μετάνοια που σημαίνει αναγνώριση του λάθους και προσπάθεια επανόρθωσης...

*Ο π. Θωμάς Ανδρέου είναι Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου και Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων.