Την πρόσληψη του ελάχιστου αδελφού...

Δίχως άλλο, λοιπόν, και επί το πρακτικότερον, η μετοχή στην βασιλεία προϋποθέτει τον χορτασμό του πεινασμένου, το ξεδίψασμα του διψασμένου, το ντύσιμο του γυμνού, τη γιατρειά του ασθενή, την επίσκεψη του φυλακισμένου και εξάπαντος το περιμάζεμα του ξένου (Μτ. 25, 35-36). 

Σε τελική ανάλυση την πρόσληψη του ελάχιστου αδελφού, η διακονία του οποίου αποτελεί διακονία στον ίδιο τον Χριστό. Διαβάζουμε σχετικά στον ευαγγελιστή Ματθαίο: «και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς∙ αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»...

Χρυσόστομος Σταμούλης

Χρειάζεται ιδιαίτερη ευαισθησία...

Συγκλονιστικός ο Νικήτας Τσακίρογλου στον ρόλο του μεγάλου Αρσένιου Χατζηεφεντή στη σειρά του Μέγκα. Πνευματικός πατέρας του γ. Παϊσιου, ξεκίνησαν απ' τη μήτρα της Καππαδοκίας κάποτε, και τώρα κοιμούνται πλάι πλάι στην Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Χαλκιδικής.

Μια ιστορία χαραγμένη στη ραχοκοκαλιά της Ιστορίας μας, της βαθειάς μας παράδοσης, του πνευματικού κουράγιου μας που ακόμα αντέχει. Χρειάζεται βέβαια ιδιαίτερη ευαισθησία προκειμένου να τα κατανοήσεις, να τα χαρείς αυτά τα χαρίσματα.

Όσοι πιστοί, και όσοι άπιστοι αλλά ευγενείς στην καρδιά, προσέλθετε! Ο καθένας και η ώρα του, ο καθένας και η ελευθερία του, φτάνει να είναι, είπαμε, ευγενής όπως αξίζει προς τους, κάθε είδους, φωτεινούς μάρτυρές μας.

Μάρω Βαμβουνάκη

Σαν τον άσωτο...

«Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια

να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω

κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει

την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει

στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει

στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική...» 

Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Ιθάκη».

Η αληθινή αγάπη έχει μέτρο της τον Σταυρό...

Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την αγάπη. Αλλά η αληθινή αγάπη έχει μέτρο της τον Σταυρό. Ο Θεός δεν μας ζητάει τίποτα που δεν μπορούμε να κάνουμε. Δεν μας ζητάει τίποτα που να είναι υπερβολικό. Δεν μας ζητάει τίποτα που να είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις μας. Αυτό που νοθεύει την κατάσταση, είναι το δικό μας θέλημα, ο εγωισμός μας. «Μου φαίνεται βαρύς ο Σταυρός αυτός». Όχι, δεν είναι βαρύς, είναι ο δικός μου! Κι αν τον αποδεχθώ, θα νιώσω ότι Κάποιος τον σηκώνει μαζί μου, και δια του Σταυρού θα πορεύομαι στη ζωή μου μέσα στη χαρά και στον δρόμο της Ανάστασης, της ομορφιάς, της έκπληξης εκείνης, που μόνο η χάρη του Θεού μπορεί να δημιουργήσει.

Αυτό σημαίνει λεβεντιά, αυτό σημαίνει δύναμη, αυτό σημαίνει ζωή!

Παύλος, μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης

Ο Εσταυρωμένος μόνο γνωρίζει...

«Ο Σταυρός, πονάει αφόρητα μονάχα αυτόν που βρίσκεται εσταυρωμένος, κι ας είναι απελπισμένοι οι άλλοι γύρω του για τον χαμό του.

Ο Εσταυρωμένος μόνο γνωρίζει το άθροισμα, το αποτέλεσμα, χιλιάδων μαθηματικών υπολογισμών ενός βίου ολόκληρου, που θα το παραλάβει μαζί του εις τους ουρανούς για να το θέσει μυστικά, προσεκτικά στην κορυφή οροσειράς λαμπρού αστερισμού προσθέτοντας στο άπειρον ένα μυστήριο ακόμη, αιωνίως».

Μάνος Χατζιδάκις

Η περίοδος που καταλήγει στο Πάσχα...

Αρχίζει σήμερα η περίοδος που καταλήγει στο Πάσχα και ονομάζεται από το εκκλησιαστικό βιβλίο των προσευχών «Τριώδιο». Δεν έχουν σημασία τα τεχνικά, πώς προκύψανε ή ποια είναι.

Σημασία και αξία έχει να συνειδητοποιεί κανείς σταδιακά κάθε χρονιά, βαθύτερα, αυτή τη σχέση, κατά τη διάρκεια της διαδρομής προς το Πάσχα...

Σήμερα λοιπόν αρχίζει αυτή η περίοδος προς το Πάσχα. Την προηγούμενη Κυριακή με αφορμή την Υπαπαντή, που φτάνει μέχρι σήμερα ο εορτασμός της, είχαμε πει μερικά πράγματα για το πάρα πολύ μεγάλο και δύσκολο θέμα της προσευχής, και είχαμε πει να αποφασίσουμε να βάλουμε ένα πεντάλεπτο μέσα στις είκοσι τέσσερις ώρες του εικοσιτετραώρου μας, για μια κατ’ ιδίαν προσευχή μας με τον Χριστό. Η προσευχή στο ναό είναι, θα λέγαμε, μια συνάντηση που έχει μαζί και τη διάσπαση που έχουν οι συναντήσεις, και τη χαρά των συναντήσεων όταν συναντάει κανείς τα αδέρφια του γύρω από το κοινό τραπέζι του Πατέρα, που Εκείνος τους παραθέτει. Χρειάζεται οπωσδήποτε όμως και η προσωπική, η ατομική, η κατ’ ιδίαν προσευχή.

Το κομμάτι που διαβάσαμε, του Τελώνη και του Φαρισαίου, το ’χουμε ακούσει πολλές φορές. Έχει η περικοπή, και μάλιστα στην αρχή της, μια ενδεικτική επισήμανση· ότι και ο Φαρισαίος και ο Τελώνης «ἀνέβησαν ἐν τῷ ἱερῷ προσεύξασθαι». Πήγαν στον ναό να προσευχηθούν. Όχι την ώρα της κοινής λατρείας. Κάποια άλλη στιγμή μέσα στο εικοσιτετράωρο των εργασιών τους...

Πολλές φορές μπαίνουμε κι εμείς μέσα σ’ ένα ναό. Πάμε να ανάψουμε ένα κερί, λέμε. Διατρέχουμε πάντοτε τον κίνδυνο: Να φανταζόμαστε ότι το κερί είναι μια υποχρέωση στον Θεό και μια απαλλαγή μας, από την αίσθηση και την διαδικασία επικοινωνίας. Ανάβοντας ένα κερί, πρέπει αυτό το κερί να είναι επίταση και έκφραση της προσευχής μας, όχι οικονομική βοήθεια στο ναό, ή διαδικασία θρησκευτικής συνήθειας...

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Καλό και Ευλογημένο Τριώδιο!

 

Δείτε το αφιέρωμα της Αποστολικής Διακονίας, εν όψει της περιόδου του Τριωδίου! 

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=afier&contents=contents_Triodio.asp&main=kat008&file=1.1.htm&fbclid=IwAR1Vu9G-v1sRXzkW_rnHv0reFzVmkD9OdD8RD20CEXNlQm-DXe3Tx46BCHo