Δύο Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα διαβάζουμε ένα Ευαγγέλιο, σταθερά κάθε χρονιά εν όψει της γιορτής των Χριστουγέννων, το οποίο περιγράφει ένα τραπέζι, ένα κάλεσμα σε τραπέζι.
Παρουσιάζει ένα κάλεσμα σ’ ένα δείπνο. Δεν καλεί σ’ ένα μεσημεριανό τραπέζι, καλεί σ’ ένα βραδυνό τραπέζι. Έχει σημασία η διαφορά.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Δεῖπνον ἡ τοῦ Χριστοῦ κλήσις ὀνομάζεται». Το κάλεσμα του Χριστού ονομάζεται δείπνο. Και δείπνο έχει να κάνει κανείς όταν τελειώσει η ημέρα.
Η παραβολή αυτή, την οποία περιγράφει σήμερα το Ευαγγέλιο που διαβάσαμε, μας επισημαίνει ακριβώς αυτό το ουσιαστικό σημείο. Ότι το κάλεσμα στο τραπέζι γίνεται όταν ολοκληρωθεί η ημέρα. Κοντά στο νου και η γνώση, ότι η παραβολή θέλει να επισημάνει ότι το κάλεσμα στο τραπέζι του Χριστού θα είναι όταν θα βραδιάσει η ζωή μας, όταν θα κλείσει ο κύκλος της, όταν θα φτάσει στο τέρμα, όταν πια θα ’ρθει η νύχτα του θανάτου και μάλλον πριν να ’ρθει η νύχτα του θανάτου.
Το κάλεσμα λοιπόν αυτό είναι ο Χριστός ουσιαστικά...
Ο Χριστός μάς καλεί. Στο τέρμα της ζωής μας θα συναντήσουμε τον Χριστό. Μονάχα τότε; Το κάλεσμα γίνεται τότε; Όχι. Πότε γίνεται; Κάθε μέρα. Σ’ όλη τη ζωή μας. Το κάλεσμα δεν γίνεται με μια φωνή ή μ’ ένα θαύμα. Γίνεται με τις περιστάσεις, με τα γεγονότα, μ’ ένα πρόσωπο του περιβάλλοντός μας, με τις ανθρώπινες σχέσεις, με τις τύψεις ακόμα-ακόμα τις ανθρώπινες! Και μ’ αυτό ακόμα ο Θεός προσπαθεί να μας κάνει ένα κάλεσμα. Ο Χριστός προσπαθεί να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε το κάλεσμα. Αν δεν το καταλάβουμε, αν δεν αφουγκρασθούμε το κάλεσμα, αν χίλια δυο άλλα πράγματα μάς εμποδίσουν να το αφουγκρασθούμε, τα πράγματα θα μπερδευτούν...
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου