«Ἕνας Ἅγιος, ὁ ὁποῖος εἶχε ὁσιακό βίο...»

ΚΗΡΥΓΜΑ

ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ κ.κ. ΜΑΞΙΜΟΥ

Ἰωάννινα, 8.11.2017

Ἅγιος Νικόλαος «εις Κοπάνους»

Ἀγρυπνία ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία πανηγυρίζει καὶ ἑορτάζει τὴ μνήμη πολλῶν Ἁγίων κάθε μέρα. Ὅμως, μιὰ ξεχωριστὴ θέση στὴν καρδιά τῶν ἀνθρώπων κατέχει, ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ Ἐπίσκοπος, Μητροπολίτης, Πενταπόλεως. Ἕνας Ἅγιος, ὁ ὁποῖος εἶχε ὁσιακὸ βίο. Ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος δὲν ἱκανοποιοῦνταν μὲ τὴ μετριότητα, ἀλλὰ πάντοτε ἐρευνοῦσε καὶ τὰ τοῦ κόσμου, καί, κυρίως, τὰ τοῦ πνεύματος. Ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος γνώριζε νὰ μοιράζεται τὰ πάντα μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος, ἐν τέλει, διώχθηκε γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα ποὺ ἔκανε, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ξεχώριζε, γιὰ νὰ γίνει πραγματικότητα καὶ σ’αὐτὸν αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός: «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσιν», δηλαδὴ τοὺς γνήσιους ἀκολούθους καὶ μαθητὲς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ «διώξουσι».

          Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στὴ Σηλυβρία τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης τὸ 1846. Ὁ πατέρας του φαίνεται ὅτι κατήγετο ἀπ’ τὰ Ἰωάννινα καὶ βρέθηκε στὴ Σηλυβρία. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μεγαλώνοντας κατάλαβε ὅτι τὸ πνεῦμα του εἶναι ἀνήσυχο, ὅτι θέλει νὰ ἐρευνήσει καὶ νὰ ψάξει τὰ πράγματα καὶ ὅτι δὲν συμβιβαζόταν μὲ μιὰ ἁπλοϊκὴ ζωή. Ἔτσι, λοιπόν, ζήτησε ἀπ’ τοὺς γονεῖς του, πολὺ μικρός, νὰ φύγει, νὰ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ Γυμνάσιο, γιὰ νὰ μάθει γράμματα.

Κατάφερε νὰ πάει, ἀλλά, δυστυχῶς, ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸν πῆρε ἐκεῖ, δὲν τὸν πῆρε γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν ἐκμεταλλευτεῖ. Πέρασε μερικὰ δύσκολα χρόνια μὲ πολλή, φοβερὴ καὶ βαριὰ παιδικὴ ἐργασία. Ὅμως, εἶχε τὴν ἐλπίδα του στὸν Θεό. Ἀγαποῦσε τὸν Χριστὸ πραγματικά. Εἶχε καὶ κάτι ἄλλο ὅμως. Προσευχόταν συνεχῶς καὶ διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο, τὴν Καινὴ Διαθήκη. Αὐτὰ ἦταν τὸ στήριγμά του. Ἀπὸ ἐκεῖ ἔπαιρνε δύναμη καὶ παρηγοριά. Αὐτὴ τὴ δύναμη ποὺ ἔπαιρνε, ὅμως, ἀπὸ τόσο μικρὴ ἡλικία, δὲν ἤθελε νὰ τὴν κρατᾶ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἤθελε νὰ τὴ μοιράζεται. Καὶ γι’ αὐτό, ἐκεῖ ποὺ ἐργαζόταν, στὶς σακοῦλες τὶς χάρτινες ποὺ ἔφερνε τὰ προϊόντα, φρόντιζε νὰ γράφει χωρία ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη, ἔτσι ὥστε αὐτοὶ ποὺ ἀγόραζαν κάποιο εἶδος ἀπὸ αὐτόν νὰ διαβάζουν κάτι ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, μάθαινε καὶ ὁ ἴδιος τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ προσπαθοῦσε νὰ ἐμβαθύνει, ἀλλά, κυρίως, ἐνίσχυε τὴ σχέση του μὲ τὸν Χριστό. Καὶ αὐτὴ ἡ ἐνίσχυση τῆς σχέσης του μὲ τὸν Χριστὸ σημαίνει Θεία Χάρη, δηλαδή σημαίνει στήριγμα, σημαίνει παρηγορία, ἀλλὰ σημαίνει καὶ ἐλπίδα καὶ δύναμη.

Γι’ αὐτό, μετὰ ἀπὸ κάποια χρόνια, τοῦ ἔστειλε ὁ Θεὸς ἕναν εὐλογημένο ἄνθρωπο, ποὺ τὸν πῆρε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ τὸν ἔβαλε νὰ μάθει γράμματα. Καὶ ἔτσι ἄνοιξε ἡ πόρτα ποὺ χτυποῦσε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος. Ἔστω καὶ μὲ πολὺ κόπο καὶ πολλὴ ἐγκαρτέρηση ἔμαθε ἀρκετὰ γράμματα, ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν ἡσύχασε. Βρέθηκε στὴ Χίο, ὅπου ἔκανε τὸν δάσκαλο καὶ ἀπὸ κεῖ ἔφυγε γιὰ νὰ πάει στὴν Αἴγυπτο, ὅπου τελικὰ ἐντάχθηκε στὶς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου. Ἔδωσε τὸν ἑαυτό του, ἀποφάσισε νὰ γίνει μοναχός, ἀποφάσισε νὰ γίνει ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου. Ὅμως, ἡ ἐπιθυμία του νὰ ἐρευνᾶ δὲν ἔπαυσε. Ζήτησε νὰ πάει νὰ σπουδάσει καὶ τελικὰ κατάφερε νὰ πάει γιὰ σπουδὲς στὴν Ἀθήνα. Σπούδασε Θεολογία. Καὶ πάλι δὲν ἐχόρτασε γράμματα καὶ πάλι συνέχισε νὰ ἐρευνᾶ, ἀλλὰ καὶ πάλι συνέχισε νὰ δίνει ἁπλόχερα στὸ περιβάλλον του τὴν πνευματικὴ ἐμπειρία ποὺ ἀπεκόμισε πλέον ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἀλλὰ καὶ τὴ γνώση τὴν ὁποία εἶχε ἀποκτήσει ἀπὸ τὴ μελέτη.

          Ξέρετε ὅτι, ὅταν ἔχουμε μόνο τὴ γνώση τὴν κοσμική, ἀκόμη κι ἄν εἶναι θεωρητικὴ γνώση καὶ λείπει ἡ ἐμπειρία τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε εἴμαστε κουτσοί, μισοί. Ὅταν ὑπάρχει ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε ἀρχίζει νὰ ἐμβαθύνει ὁ ἄνθρωπος στὰ νοήματα τὰ θεολογικὰ καὶ ἀρχίζει νὰ ζεῖ μιὰ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα˙ τότε γίνεται πραγματικὸς Θεολόγος. Καὶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἦταν ἕνας τέτοιος Θεολόγος, ἕνας βιωματικὸς Θεολόγος, ἕνας Θεολόγος ὁ ὁποῖος σπούδασε, «ἔφαγε» βιβλιοθῆκες ὁλόκληρες. Ὅμως, ὅλα αὐτὰ περνοῦσαν ἀπὸ τὸ φίλτρο τῆς Θείας Χάριτος καὶ τῆς ἐμπειρίας, τὴν ὁποία πάντοτε συνέκρινε μὲ τὴν ἐμπειρία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

          Ἐπέστρεψε στὴν Αἴγυπτο, τὸν ἔκαναν Ἐπίσκοπο, τὸν ἔκαναν Ἀρχιγραμματέα τῆς Συνόδου, πρῶτο δεξὶ χέρι τοῦ Πατριάρχη. Ὅμως, ἐκεῖ ἄρχισαν οἱ Πειρασμοί. Ἕνας νέος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος τόσο γρήγορα προόδευε στὰ γράμματα τὰ πνευματικὰ εἶναι πάντοτε κάρφος, δοκάρι στὸ μάτι ἐκείνων ποὺ εἶναι τεμπέληδες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν πνευματικὴ προκοπή, ἀλλὰ καὶ γενικότερα δὲν ἔχουν προκοπή. Αὐτοί, λοιπόν, τὸν ἐφθόνησαν βλέποντας τὴν προκοπή του καὶ ἔβαλαν στὸ μυαλὸ τοῦ Πατριάρχη, ποὺ πρὶν ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τὸν Νεκτάριο, ὅτι ἐπιβουλευόταν τὴν Πατριαρχική του θέση, τὸν Πατριαρχικό Θρόνο. Ἔτσι, ἄρχισε τὸ κυνηγητό, ἄρχισε ὁ διωγμὸς καὶ σὲ λίγο καιρὸ προσετέθησαν κατηγορίες καὶ συκοφαντίες. Ὁ διωγμὸς γενικεύθηκε καὶ διώχθηκε ἀπὸ τὸν θρόνο του, ἔχασε τὴ Μητρόπολή του, διώχθηκε ἀπὸ τὴ Σύνοδο, διώχθηκε ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ βρέθηκε μόνος του στὴν Ἀθήνα, νὰ τὸν κυνηγοῦν πολὺ κακὲς φῆμες, τὶς ὁποῖες διέδιδαν μέσῳ τῶν διαύλων τῆς ἐξουσίας, καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς - ποὺ δυστυχῶς καὶ αὐτὴ ὑπάρχει - καὶ τῆς πολιτικῆς, τῆς κοσμικῆς, ἔτσι ὥστε νὰ τὸν ἀμαυρώσουν καὶ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ πουθενά. Δὲν τοῦ ἔφτανε, δηλαδή, ποὺ τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ τὸν ἔδιωξαν, ἀλλὰ ἤθελαν, κυριολεκτικά, νὰ τοῦ καταστρέψουν τὴ ζωή.

          Μέχρι ἐκεῖ φθάνει τὸ μῖσος τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος δὲν ἐμφανίζεται ἕνα βράδυ, μιὰ μέρα καὶ μᾶς λέει: «Γειά σας, εἶμαι ὁ διάβολος καὶ ἦρθα νὰ σᾶς κάνω κακό», ἀλλὰ χρησιμοποιεῖ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν ἀσπίδα τῆς Θείας Χάριτος καὶ τοὺς καθιστᾶ ὄργανά του, γιὰ νὰ κάνουν τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων δύσκολη. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, λοιπόν, ὄντως, ἔκαναν τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πολὺ δύσκολη. Ἀντιστάθηκε πολύ, ἔγραψε γράμματα καὶ ἐπιστολές, ὑπερασπίσθηκε τὸν ἐαυτό του ὅσο περισσότερο μποροῦσε καί, στὸ τέλος, κατάφερε, μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια, νὰ εἶναι ἱεροκήρυκας καὶ σιγὰ-σιγὰ μποροῦσε νὰ κάνει κάποια μαθήματα, μέχρι ποὺ ἔφθασε νὰ γίνει διευθυντὴς τῆς Ριζαρείου Σχολῆς.

Ἐκεῖ πιὰ ξεδίπλωσε ὅλη τὴ χαριτωμένη προσωπικότητά του. Κέρδισε τοὺς μαθητές, τοὺς φοιτητὲς τῆς Ριζαρείου Σχολῆς καὶ ἔβαλε καλὰ θεμέλια, ἔτσι ὥστε νὰ βγαίνουν μορφωμένοι, πεπαιδευμένοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θὰ εἶχαν καὶ τὴ φλόγα νὰ γίνουν ἱερεῖς καὶ νὰ ὑπηρετήσουν τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ, ἐπίσης, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔδειξε τὸ μεγάλο του χάρισμα, νὰ γράφει βιβλία καὶ μελέτες γιὰ πάμπολλα θέματα.

Ἔχει συγγράψει δεκάδες βιβλία, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ δεκάδες ἄλλα ποὺ ἀκόμη εἶναι ἀνέκδοτα. Ἔχει συγγράψει μελέτες καὶ ἄρθρα πολύ σημαντικὰ γιὰ θεολογικὰ  θέματα, γιὰ ἐρμηνευτικὰ θέματα, γιὰ κοινωνικὰ θέματα, γιὰ παιδαγωγικὰ θέματα, γιὰ θέματα ἱστορίας, γιὰ ὅ,τι δηλαδὴ ἀπασχολεῖ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἶναι ἕνα εὐρύτατο πνεῦμα καί, ἴσως, εἶναι ὁ πολυγραφότερος Ἕλλην Πατέρας τῶν Νέων Χρόνων. Μιὰ βιβλιοθήκη ὁλόκληρη συνέγραψε, βγάζοντας, ἔτσι, ὅλο αὐτὸ τὸ ὑλικό, τὸ πνευματικὸ ὑλικό, ἔχοντας τὴν ἄνωθεν χάρη, τὸν ἄνωθεν φωτισμό, ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν παιδεία τὴν κατὰ κόσμον, ποὺ εἶναι ἀναγκαία, ἔτσι ὥστε ὅλα αὐτὰ τὰ ἐσωτερικὰ μηνύματα νὰ μποροῦν νὰ μεταγραφοῦν, νὰ γίνουν λόγος, νὰ γίνουν μελέτες, νὰ γίνουν βιβλία, προσιτὰ στοὺς ἀνθρώπους, ὥστε νὰ μπορέσουν νὰ διαμορφώσουν χαρακτῆρες καὶ συνειδήσεις.

          Αὐτός, λοιπόν, εἶναι ὁ Ἅγιος, ὁ ὁποῖος ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια στηριζόταν στὴν προσευχή, δηλαδή σὲ τί; Σ’ αὐτὴ τὴν εὐλογημένη πατερική, νηπτικὴ παράδοση, ποὺ ἀκολουθεῖ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸν Χριστὸ μέχρι σήμερα. Ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα πέρασε, πῶς τὰ ξεπερνοῦσε, μὲ μαγικά; Ὄχι, δὲν τὰ ξεπερνοῦσε μὲ μαγικά. Τὰ ξεπερνοῦσε καθαρίζοντας τὸν νοῦ του μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν ταπείνωση, ζώντας μιὰ ἐντατική, νηπτική, ἀσκητικὴ ζωή. Αὐτὸ εἶναι μάθημα γιὰ ὅλους μας, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Ἐὰν παρατηρήσουμε μιά ἡμέρα τὶ περνάει ἀπ’ τὸ μυαλό μας, τὶ φασαρία ὑπάρχει μέσα μας, τὶ ὄχληση πνευματικὴ καὶ νευρολογικὴ ἔχουμε κάθε μέρα, θὰ τρομάξουμε πραγματικά. Ἐάν τό προσέξουμε αὐτὸ τὸ ὅπλο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, εἶναι τὸ φάρμακο γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, τὸ φάρμακο γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς.   

Δὲν πρέπει νὰ σκεπτόμαστε. Νὰ γίνουμε ἀπερίσκεπτοι; Ὄχι. Θὰ μᾶς δίδει ὁ Θεός, ὅταν θὰ καθαρίσει τὸ πνεῦμα μας, ἡ ψυχή μας, ὅταν θὰ γίνει αὐτή ἡ νηπτικὴ ἐργασία καὶ θὰ ἔχουμε φύλακα τοῦ νοῦ, θὰ μᾶς δίδει τὴ νόηση, τὸ φωτισμό, καὶ θὰ μᾶς ἀποκαλύπτει τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ ἐπιτρέπουμε νὰ περάσει μέσα μας, ἔτσι ὥστε νὰ τὸ ἐπεξεργαστοῦμε κατάλληλα καὶ νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τὸ περιβάλλον μας. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι σκουπίδια, τὰ ὁποῖα θέλουν εἴτε διὰ τῶν αἰσθήσεων εἴτε διὰ τῶν πνευματικῶν δυνάμεων μέσα μας νὰ βρωμίζουν τὸ πνεῦμα μας, τὸν νοῦ καὶ τὴν ψυχή μας. Καὶ τὶ κάνουν; Ἐπειδὴ ἀποτυπώνονται μέσα στὴ φαντασία μας, προβάλλονται μέσα στὴ φαντασία μας, στὸν πεσμένο δηλαδὴ νοῦ, ἐκεῖ ἀλλάζουν, φθείρουν καὶ διαφθείρουν ὅλο τὸ λογικὸ σύστημα, τὸν τρόπο δηλαδὴ ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε τὸν κόσμο καὶ τὰ πάντα, ἀλλὰ ἐπίσης καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐπικοινωνοῦμε. Σταματάει ἐκεῖ τὸ πράγμα; Ὄχι. Ἐπειδὴ ἐπηρεάζεται τὸ λογικὸ μέρος τῆς ψυχῆς μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λογισμούς, αὐτὸ μετὰ πάει στὸ συναίσθημα, ἐπηρεάζεται δηλαδή καὶ τὸ θυμικὸ μέρος τῆς ψυχῆς καὶ βρωμίζει καὶ ἐκεῖνο καὶ ἀρχίζουμε καὶ νὰ ἐπιθυμοῦμε λάθος πράγματα καὶ γίνεται ἡ ζωή μας φαῦλος κύκλος. Δηλαδή, σκεπτόμαστε λάθος, συναισθανόμαστε λάθος καὶ ἐπιθυμοῦμε λάθος.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, λοιπόν, δὲν τὸ ἔκανε αὐτό. Οὔτε σκεπτόταν λάθος, γιατὶ εἶχε φύλακα στὸ νοῦ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, οὔτε συναισθανόταν λάθος, εἶχε λάθος συναισθήματα. Δὲν ἐπέτρεπε, δηλαδή, νὰ τὸν «πάρει ἀπὸ κάτω» αὐτὸ ποὺ λέμε συναίσθημα, ἀλλὰ οὔτε ἐπιθυμοῦσε τὰ λάθος πράγματα. Πάντοτε ἐκζητοῦσε στὴ ζωή του τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, πάντοτε ἐκζητοῦσε στὴ ζωή του ὅ,τι εἶχε νὰ τὸ μοιράζεται μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ νὰ τὸ κάνει κτῆμα τῶν πολλῶν. Αὐτὸ τὸν ἔσωσε, αὐτὸ τὸν βοήθησε καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ αὐτὸ ἐξελίχθηκε τόσο, ὥστε νὰ καθαρίσει τὸ δοχεῖο τῆς ψυχῆς καὶ ἐκεῖ μέσα νὰ καταλάμπεται τὸ Φῶς τῆς Θείας Χάριτος.

          Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔτσι ἔγινε Βιωματικὸς Θεολόγος, ὅπως ἔγιναν ὅλοι οἱ νηπτικοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ γι’ αὐτὸ ἔγινε μεγάλος Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας. Ὄχι γιατὶ διάβασε πολλὰ βιβλία, ἀλλὰ γιατὶ εἶχε μέσα του τὴ Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τὴ Χάρη τοῦ Ἀκτίστου Φωτός, τὴ χάρη τῆς Ἀκτίστου Ἐνέργειας, τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Αὐτά, λοιπόν, εἶναι τὰ μαθήματα τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ παίρνουμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ νὰ κατανοοῦμε ὅλη αὐτὴ τὴν πνευματικὴ εὐλογία, ποὺ μᾶς καθαρίζει, μᾶς φωτίζει καὶ δίδει τὴ δυνατότητα νὰ ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, νὰ μᾶς μεταλλάσσει, νὰ μᾶς μεταμορφώνει καὶ νὰ μᾶς ἁγιάζει.

          Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή, λοιπόν, ὅλων τῶν Ἁγίων καὶ τὴ σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί, ἰδιαιτέρως, νὰ ἔχουμε τὶς εὐχὲς καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ποὺ κατὰ τ’ ἄλλα - δὲν γράφεται στὰ βιβλία - ὅμως, καὶ αὐτὸς ἔχει τὴ ρίζα του ἀπ’ τὰ Ἰωάννινα. Τὸν τιμοῦμε, λοιπόν, σήμερα μ’ αὐτὴ τὴ μικρὴ ἀγρυπνιούλα ποὺ κάναμε καὶ εὐχαριστοῦμε τοὺς πατέρες…, εὐχαριστοῦμε πολὺ τοὺς ἱεροψάλτες…. λέμε χρόνια πολλά σ’ ὅλους, ὅσοι σήμερα γιορτάζουν τὴν ὀνομαστική τους ἑορτὴ καί, βεβαίως, εὐχαριστοῦμε ὅλους ἐσᾶς.

Νὰ ποῦμε ὅτι μιὰ καλὴ ἀφορμὴ γιὰ νὰ γίνει αὐτὴ ἡ ἀγρυπνία ἦταν οἱ Ριζαρεῖτες ποὺ ζοῦν ἐδῶ στὰ Ἰωάννινα, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦσαν νὰ κάνουμε μιὰ λειτουργία αὔριο. Ὅμως, ἐπειδὴ ὑπάρχει ἕνα πολὺ σημαντικὸ ταξίδι γιὰ μιὰ μόνο ἡμέρα καὶ πρέπει νὰ λείψω, ἀποφασίσαμε νὰ κάνουμε τὴν Ἀγρυπνία. Καὶ ἔτσι βρεθήκαμε ὅλοι μαζί καὶ περάσαμε αὐτὸ τὸ εὐχάριστο καὶ πνευματικὸ βράδυ.

Νὰ σᾶς εὐλογεῖ ὁ Θεός! Χρόνια Πολλά!