Εδώ που αράζω πριν να έρθω αντιμέτωπος με τις απαιτητικές παραστάσεις που με περιμένουν, κάθομαι και σκέφτομαι διάφορα. Πολλά τα ερεθίσματα, πολλές οι αφορμές για σχόλια, για τσακωμούς διαδικτυακούς. Κατάρες εξαπολύουν βαθείς γνώστες του διαδικτύου, <<μορφωμένοι>> και διαμορφωμένοι με πολλά σεμινάρια. Κύριες και βασικές πήγες της <<γνώσης>> τους αποτελούν βιντεάκια από youtube. Κάποτε μας λέγαν "το είπε η τηλεόραση". Τώρα "το είπε το youtube" το είπε ο γέροντας στο τικ τοκ.
Άσχετοι που κρατούν ένα μικρόφωνο ή μία κάμερα, είναι ικανοί σε χρόνο ντε τε να γίνουν αυτό που λέμε viral. (βάιραλ). Καταστάσεις με βαθειά παθογένεια, αν σκεφτείς πως κυριολεκτικά η λέξη viral σημαίνει "ιικός" , αυτός που έχει σχέση με ιό, που εξαπλώνεται σαν αρρώστια δηλαδή και μολύνει όποιον δεν έχει φροντίσει το ανοσοποιητικό σύστημα της σκέψης του να είναι δυνατό.
Με μεγάλη ευκολία μπορεί κάποιος από μια πίστα να δηλώσει για παράδειγμα πιστός και αυτό να γίνει viral κι ας μην έχει πατήσει το πόδι του σε εκκλησία Κυριακή πρωί (σημειωτέον, ο 80ος κανόνας της 6ης οικουμενικής συνόδου αναφέρει ότι όποιος για 3 συνεχείς φορές δεν πάει εκκλησία Κυριακή, πρέπει να αποκόπτεται από το σώμα της εκκλησίας). Μιας και σας αρέσουν οι κανόνες.
Δεν πειράζει μωρέ, έχει επισκεφθεί πολλούς σοφούς γέροντες και έχει ακούσει άλλους τόσους σε βιντεάκια στο youtube. Ποιος Χριστός; Με το Χριστό θα ασχολούμαστε τώρα; εδώ έχουμε το γέροντα. Δηλώνουν και πατριώτες έτοιμοι να φάνε λαρύγγια Τουρκικά, να προστατεύσουν την κοινωνία μας μην και τυχόν αλλοιωθεί το DNA το καλό και δεν έχουν πάει καν φαντάροι.
Ας δηλώνουν ότι θέλουν. Αυτό που με θλίβει είναι ο ιός, είναι το viral, είναι που βρίσκει η μόλυνση ανοσοποιητικά ασθενή, τα οποία είναι έτοιμα να ομολογήσουν πίστη όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Μια πίστη που πάντα πάει πακέτο με την πατρίδα και έτσι δημιουργείται το ατού του περιούσιου λαού του αγαπημένου του Θεού. Που πατάει πάνω σε κάτι ανώτερο πάντα. Εμείς είμαστε καλύτεροι, εμάς μας προσέχει καλύτερα ο Χριστός γιατί τον ομολογούμε δια στόματος πάντα. Κάτι σαν τον Φαρισαίο μέσα στο ναό, αν θυμάστε το γεγονός, που κόμπαζε πόσο καλός πιστός ήταν, πόσο καλά έκανε τις θρησκευτικές του υποχρεώσεις, πόσο καλύτερος ήταν από τον Τελώνη. Έλα μου όμως, που το βλέμμα του Χριστού έπεσε στον γονατιστό Τελώνη που ψιθύριζε σε μια γωνιά. Ψιθύρους θέλει ο Θεός του αρκούν, δε θέλει μικρόφωνα ούτε ηχεία, δε θέλει ντεσιμπέλ, θέλει τη σιωπηλή και τη μυστική κραυγή της ψυχής μας για να συνάψει σχέση. Δεν το λέω εγώ. Το βλέμμα Του το μαρτυρεί, που στρέφεται σε όσους ταπεινά ψιθυρίζουν την πίστη τούς. Σε αυτούς που βγάζουν την τελευταία πνοή της παλιάς ζωής τους και ξαναγεννιούνται στην νέα ζωή της αποδοχής που κομίζει ο Χριστός. Να κάτι σαν τον ληστή πάνω στο Σταυρό. Ένας ψίθυρος πάνω στην τελευταία του πνοή ήταν αρκετή για να ακουστεί στη γη στον ουρανό και στα καταχθόνια.
Θες να προσευχηθείς; Μπες στο δωμάτιο σου κλείσε την πόρτα και προσευχήσου, λέει ο Χριστός, επίσης λέει, νηστεύεις; Λούσε το κεφάλι σου, πλύνε το πρόσωπο σου για να μη φαίνεται πως νηστεύεις, όπως κάνουν οι υποκριτές που είναι σκυθρωποί για να δείξουν (ομολογήσουν) πως νηστεύουν.
Αρκετά πια με αυτήν την ομολογία πίστεως που στην ουσία δεν ομολογεί το Χριστό αλλά τη δική μας ανάγκη να δηλώσουμε Φαρισαϊκά κάποια ευσεβιστική "ανωτερότητα". Προσωπικά είμαι πολύ καχύποπτος σε τέτοιες δηλώσεις δημοσίως. Άλλωστε η πρόσκληση του Χριστού να τον ομολογούμε για να μας ομολογήσει και αυτός στον Πατέρα του, δεν καλούσε σε κραυγές και διαδηλώσεις αλλά μας προσκαλούσε σε σύναψη σχέσης μαζί Του μέσω της μυστηριακής ζωής και της τήρησης των πολύ προχωρημένων εντολών του. Δε μπα να χτυπιέσαι κάτω και να φωνάζεις από μικρόφωνα πόσο πιστεύεις στο Θεό; αν δεν αγαπάς τον συνάνθρωπο σου, όποιος και να ναι αυτός χωρίς όρους, αν δεν πας να τον δεις στη φυλακή ακόμα κι αν είναι δίκαια φυλακισμένος, αν δεν τον ντύσεις, αν δεν τον ταΐσεις, δεν τον ποτίσεις, δεν τον σκεπάσεις δεν ομολογείς της πίστη σου απλά ομολογείς και κάνεις θόρυβο σαν άδειος τενεκές. Αλλά και όλα αυτά να κάνεις δεν άκουσες ποτέ το "να μη γνωρίζει το αριστερό σου χέρι τι πράττει το δεξί;" Τέλος κάτι τελευταίο του Χριστού. Οι Χριστιανοί δεν έχουμε πατρίδα κάθε πατρίδα είναι ξένη για μας και κάθε ξένη είναι πατρίδα. Εμείς επιζητούμε τη μέλλουσα πατρίδα. Είμαστε οδίτες, περπατάμε στην οδό που χάραξε Αυτός και όχι πολίτες αυτού του κόσμου. Και κάτι πιο δύσκολο πάλι του Χριστού. Αυτός που αγαπά πατέρα και μητέρα πιο πολύ από ότι αγαπάει εμένα δεν είναι άξιος μου και όποιος αγαπάει γιο και κόρη πάνω από εμένα δεν είναι άξιος μου. Ε όταν τα καταφέρουμε αυτά μετά ας βγούμε να ουρλιάζουμε την πίστη μας. Αλλά ξέρετε κάτι; Αν λέω αν, ποτέ καταφέρουμε να τον δούμε πρόσωπο προς πρόσωπο έχοντας καταφέρει με τη χάρη του, όλα τα παραπάνω, καμία διάθεση για φωνές δε θα έχουμε. Ένα "Κύριε ελέησον" θα αρκεί και ένα νεύμα του από το θεϊκό του μάτι θα αρκεί για να σταθούμε δίπλα του. Να όπως ένας φίλος σου κλείνει το μάτι και συννενοήστε.
Υ.Γ
1.Δεν επιτρέπω σχόλια γιατί απλά δεν ωφελεί ο διάλογος με απόψεις που βασίζουν την πίστη σε τσιτάτα <<γερόντων>> και σεμινάρια του youtube.
2. Οι σκέψεις μου δεν έχουν συγκεκριμένο αποδέκτη. Ίσως να τα γράφω και για τον εαυτό μου πρώτον από όλους.
Καλά μπάνια. Ας γίνουμε σαν την θάλασσα που τους αγκαλιάζει όλους και κυρίως τα βράχια της.
Ζαχαρίας Καρούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου