Μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός Παϊσίου, του Αγιορείτου

Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου, Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου και Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων:

Αύριο, η Εκκλησία τιμά επίσημα πλέον, την μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών, Παϊσίου του Αγιορείτου, μιας ευγενούς και φιλοθέου φυσιογνωμίας που έζησε και κοιμήθηκε τον παρελθόντα αιώνα, (+ 12-7-1994) , τότε, που κανείς δεν μπορούσε όχι να γνωρίζει, αλλά ούτε να φαντασθεί τις ημέρες που σήμερα βιώνουμε σαν Έθνος.

Και όμως! Εκείνος, κάτι ήξερε καλύτερα από εμάς και φρόντισε με τρόπο προφητικό και ακατάληπτο για την ανθρώπινη ορθή και απόλυτη λογική να μας προειδοποιήσει για τα μελλούμενα...

Ο Όσιος Παΐσιος, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, γεννήθηκε στα ευλογημένα Φάρασα της Αγιοτόκου Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924, από ευσεβείς γονείς τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία. Λίγο μετά την βάπτιση του από τον επίσης Όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, του οποίου το όνομα και έλαβε, η οικογένεια του λόγω των τραγικών καταστάσεων του ξεριζωμού από τα πατρώα εδάφη των μαρτυρικών προσφύγων, μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα αρχικά, στην Ηγουμενίτσα και τελικά στην Κόνιτσα όπου και εγκαταστάθηκε.

Από μικρός, ο Αρσένιος έδειξε την κλίση που είχε για τον μοναχισμό. Αφού πρώτα υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία, το 1950 εκάρη μοναχός στο Άγιον όρος και το 1958 λαμβάνει το όνομα Παΐσιος, όνομα με το οποίον έμελλε να γίνει γνωστός έως εσχάτου της γης...

Το Άγιον Όρος, θα αποτελούσε το απάνεμο λιμάνι μέσα στο οποίο ο φωτισμένος Γέροντας, θα έβρισκε την οδό της σωτηρίας όχι μόνον για τον ίδιο αλλά και για όσους θέλησαν να τον επισκεφθούν , να τον γνωρίσουν από κοντά, να ζητήσουν και να λάβουν την ευχή του και τελικά να ενισχυθούν από τον παρηγορητικό λόγο του, λόγο αγάπης προς τον πονεμένο άνθρωπο που αποζητά την οδό της σωτηρίας.

Στα χρόνια της επίγειας ζωής του, ο Άγιος, παρηγόρησε εκατομμύρια ανθρώπων, όχι μόνον δια του λόγου του αλλά και της ισχυρής προσευχής του, μιας εσωτερικής δυνάμεως δια της οποίας φανέρωσε το Όνομα του Θεού στους ανθρώπους. Σε ένα απέριττο κελάκι στο Άγιον Όρος, ο Άγιος φίλος του Θεού, δεχόταν ψυχές ταραγμένες τις οποίες και γαλήνευε, στο Όνομα Του Ιησού Χριστού, του Εσταυρωμένου και Αναστάντος.

Με δύο ξέχωρες αρετές, την ταπείνωση και την προσευχή, φιλτραρισμένες από το φίλτρο της αγάπης για τον άνθρωπο ο Άγιος Παΐσιος φρόντισε στα χρόνια της ζωής του, να αναζητήσει και τελικά να βρει το κλειδί της βασιλείας των Ουρανών που περνά μέσα από τον πόνο του άλλου, πόνο που για τους χαρισματικούς ανθρώπους όπως Εκείνος, γίνεται δώρο Θεού, στις ευλογημένες ψυχές όλων όσων, αποζητούν την σωτηρία.

Πολλοί κατά καιρούς, χρησιμοποίησαν τον Άγιο όπως ήθελαν! Πολλές φορές σε σημείο βλασφημίας του προσώπου του... Άλλοι, θέλησαν να εκμεταλλευτούν με τον δικό τους τρόπο, τις προειδοποιήσεις του για όσα τελικά θα ζούσε η Πατρίδα κάποια χρόνια μετά! Κάποιοι άλλοι, αρνήθηκαν και ίσως αρνούνται ακόμα την αγιότητα του προσώπου του! Είναι πολύ δύσκολο στον άνθρωπο να κατανοήσει το Θεό και επομένως και τους Θεοφόρους φίλους Του...