Η γυναικεία τόλμη! (Κυριακή των Μυροφόρων)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου π. Θωμάς Ανδρέου, Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων.

Στην εποχή μας, οι γυναίκες επαναστατούν! Επαναστατούν χωρίς τόλμη, κάνουν την επανάσταση ιδέα και την προβάλλουν ποικιλοτρόπως σαν ένδειξη πως έπαψαν πια να είναι αδύναμες! Ποτέ οι γυναίκες δεν ήταν αδύναμες. Αντίθετα, οι δυνάμεις τους εμφαίνονται εκεί όπου καταλήγουν εκείνες των ανδρών! Μια από τις ενδεικτικές περιπτώσεις είναι και αυτή των Μυροφόρων γυναικών. Τρεις γυναίκες μόνες, αβοήθητες τολμούν να κάνουν το ακατόρθωτο.

Να φθάσουν μέχρι το μνημείο όπου βρίσκεται το σώμα του Ιησού και να επιτελέσουν χρέος και καθήκον ιερόν που δεν πρόφθασαν να κάνουν. Να μυρώσουν με πολύτιμα μύρα το σώμα του Κυρίου Ιησού! Οι μαθητές του βρίσκονται κλεισμένοι στο υπερώο ''δια τον φόβον των Ιουδαίων'' και εκείνες, ''λίαν πρωί της μιας Σαββάτων'' προσέρχονται στο μνημείο, με την ανατολή του ήλιου στην εκτέλεση του υψηλού και ιερού καθήκοντος. Δεν σκέπτονται τους κινδύνους από το παράτολμο εγχείρημα. Δεν σκέπτονται την κουστωδία που φρουρεί τον τάφο, δεν σκέπτονται τους φανατισμένους Ιουδαίους που ίσως συναντήσουν και από τους οποίους διέτρεχαν σοβαρό κίνδυνο ακόμα και αυτής της ιδίας της ζωής τους...

        

Ο Χριστός είναι εχθρός των Γραμματέων και Φαρισαίων και εκ των πραγμάτων κάθε φίλος του Ιησού, αυτομάτως καθίσταται εχθρός τους. Οι γυναίκες το γνωρίζουν αυτό, όμως δρουν με τρόπο αντίθετο από εκείνους που ''ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.'' Οι μυροφόρες διακρίνονται για το θάρρος τους, το οποίον αντλούν από την αληθινή αγάπη τους για τον Χριστό.

Ο μοναδικός προβληματισμός τους, ένας είναι: ''τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;'' Μπορεί το απαράμιλλο και αξιομίμητο θάρρος τους, έκφραση της εσωτερικής ψυχικής τους δυνάμεως, να τις ωθεί στο τόλμημα, αλλά ο προβληματισμός αφορά την σωματική δύναμη που εξαντλείται μπροστά στα βάρη της ανθρώπινης ζωής! Η ψυχή έχει άντοχες, το σώμα όμως, το φθαρτό και αδύναμο αδυνατεί να ανταποκριθεί. Να που όμως, αποδεικνύεται περίτρανα, πως όταν η ψυχή θέλει, το σώμα ακολουθεί!

   

 

Οι αδύναμες γυναίκες με τις γενναίες ψυχές, λεοντόκαρδες προχωρούν προς το μνημείο. Ακόμα και αυτός ο προβληματισμός δεν μπορεί να τις σταματήσει. Φθάνοντας στο μνημείο, γεύονται πρώτες την χαρά της Αναστάσεως. Γίνονται οι πρώτες μάρτυρες του γεγονότος που άλλαξε την ανθρώπινη ιστορία. Οι Μυροφόρες, γεύονται πρώτες την πίκρα του θανάτου, μιας και το κεντρί του δεν κατάφερε να πλήξει τον Αρχηγόν της ζωής.

Διερωτάται λοιπόν ο Ιερός Χρυσόστομος: ''Που σου θάνατε το κέντρον;'' Για να λάβει την αγγελική διαβεβαίωση με την οποίαν ο Άγγελος αναγγέλει στις Μυροφόρες ''το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα'', την χαρά της ζωής ,στον κόσμο του θανάτου...: '' Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν''. Η νίκη του θανάτου, είναι πρόσκαιρος, η νίκη της ζωής αιωνία. Αυτό το μήνυμα καλούνται να μεταφέρουν στους ανθρώπους οι Άγιες Μυροφόρες. Το μήνυμα της επικράτησης της ζωής κατά του θανάτου.

Πρώτες λοιπόν εκείνες, οι αφανείς ηρωίδες, δέχονται την μεγάλη αναγγελία από τον εκπρόσωπο του ουρανού. Μιλά ο ουρανός και ακούει η γη! ''Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε'' Δεν είναι πλέον εδώ. Μόνον το κενόν μνημείον, σιωπηλός μάρτυρας της Αναστάσεως του Χριστού, έρχεται να συμμαρτυρήσει ότι: ''Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται. Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος. Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων''. Ἀμήν.