Το αιώνιο σύμβολο της σωτηρίας ( Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως)

 

Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου

Στην Κυριακή, γ' των νηστειών, προβάλλεται το αιώνιο σύμβολο της σωτηρίας μας, ο Τίμιος και ζωοποιός σταυρός του Χριστού. Ακριβώς στο ενδιάμεσο μιας πορείας που διακρίνεται από τα στοιχεία της μετάνοιας και του αυτοελέγχου, προβάλει μέσα στα λουλούδια της άνοιξης ο Σταυρός του Σωτήρος Χριστού, καθ' oν τρόπον προβάλει ο φάρος μέσα στην νύχτα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, δείχνοντας ασφαλή δρόμο για τον απάνεμο λιμένα. 

Έτσι προβάλει ο Σταυρός του Χριστού δίνοντας μας κουράγιο και δύναμη, ώστε να συνεχίσουμε την πορεία της ζωής μας. Ο Σταυρός, αποτελεί το μεγαλύτερο προμήνυμα της Αναστάσεως, έτσι όπως η φύσις ανθίζει προμηνύοντας την επερχομένη άνοιξη. Προβληματίζει η θέα του Σταυρού. Πόσο δυνατοί μπορούμε να φανούμε ώστε να Τον σηκώσουμε στους ώμους μας και να ακολουθήσουμε Εκείνον που χάραξε τον δρόμο της σωτηρίας με τον δικό Του Σταυρό; Αυτό μας λέει το αυριανό ευαγγέλιο. Μιλά ο Χριστός και μας προσκαλεί να Τον ακολουθήσουμε όχι απαρνούμενοι τον δικό μας σταυρό... Τι μπορεί να σημαίνει, δικός μας σταυρός;

Κάποιος κάποτε διαμαρτυρόταν γιατί δεν διέθετε υποδήματα... Σταμάτησε να το κάνει, όταν δίπλα του είδε κάποιον που δεν είχε πόδια... Πόσο εύκολο είναι να σηκώνεις έναν σταυρό; Μπορείς να το καταλάβεις, όταν δίπλα σου δεις να περνά κάποιος με έναν σταυρό που εσύ δεν θα ήθελες, ή δεν θα μπορούσες να σηκώσεις! Πόσες φορές συνέλαβες τον εαυτό σου να αποφαίνεται δογματικά "δεν θα μπορούσα με τίποτα να είμαι στην θέση αυτού του ανθρώπου...". Αμέσως χωρίς να το καταλάβεις δημιουργείς έναν συγκριτισμό μεταξύ του δικού σου σταυρού και του άλλου. Καταλαβαίνεις λοιπόν ποιο το βάρος του σταυρού...

Τις μεγαλύτερες εκπλήξεις τις κρύβει η ίδια η ζωή. Στην εναλλαγή της χαράς με την λύπη, της δυστυχίας με την ευτυχία, ο άνθρωπος παραμένει βουβός θεατής ενός έργου που επαναλαμβάνεται όσο ζει. Κοιτώντας τον Σταυρό του Χριστού, γνωρίζεις πως έχεις την δύναμη να σηκώσεις τον δικό σου σταυρό!

Όταν ο Χριστός μας καλεί να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να Τον ακολουθήσουμε σηκώνοντας ταυτόχρονα τον σταυρό μας, μας προσκαλεί να απαρνηθούμε την αδυναμία μας και να πάρουμε την δύναμη από Εκείνον ώστε να συνεχίσουμε. Απαρνούμεθα τον κακό εαυτό μας, που ζει το σήμερα και δεν περιμένει τίποτα από το αύριο, το εαυτό μας που βιώνει την πλασματική του δύναμη μέσα από την πραγματική αδυναμία του, τον εαυτό μας που αισθάνεται δυνατός μέσα από την απέραντη μοναξιά του...

Το αιώνιο και ακατάλυτο σύμβολο της σωτηρίας προβάλει μπροστά μας δίνοντας την πραγματική έννοια της ελπίδας στην απελπισμένη ζωή μας. Αύριο λοιπόν την ώρα που η Εκκλησία θέτει εις το μέσον τον Σταυρό του Χριστού, ας τον ατενίσουμε με την ελπίδα που ο θαλασσοδαρμένος ναυτικός αντικρίζει το φως του φάρου με την ίδια εμπιστοσύνη που εκείνος ακολουθώντας το φως οδηγεί το σκάφος στον απάνεμο λιμένα και με την ίδια ελπίδα που επιφέρει η ανατολή του ηλίου όταν αποδιώχνει το σκοτάδι της νύκτας! Καλή δύναμη στον αγώνα της δικής μας πορείας, στην άρση του δικού μας σταυρού...