Ο μετανιωμένος άσωτος...

 

Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου,

Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου

& Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Χριστός περιγράφει ένα γεγονός από αυτά που μπορεί ο καθένας να συναντήσει δίπλα του, στον κοινωνικό του περίγυρο, μια ιστορία που συνέβη, συμβαίνει και θα συνεχίζει να συμβαίνει. Άλλη μια απόδειξη πως το Ευαγγέλιο έχει χρονική αρχή όσον αφορά την συγγραφή του, αλλά δεν έχει τέλος όσον αφορά τα αιώνια και ακατάλυτα μηνύματα που απορρέουν από αυτό.

Η περίπτωσις του ασώτου νέου, αφορά έναν άνθρωπο, που η νεότητα του τον κάνει να πιστεύει πως μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο. Σαν τα μικρά πτηνά του ουρανού που προσμετρούν τις δυνάμεις τους για να δουν αν τα φτερά τους είναι ικανά να κατακτήσουν τους αιθέρες. Ωστόσο, πολλές φορές υπάρχει αιφνίδια πτώση, απομάκρυνση από την ασφάλεια γονικής παρουσίας με πολλές φορές ολέθρια αποτελέσματα...

Ζητά να μοιρασθεί η πατρική περιουσία ώστε να αρπάξει το δικό του μερίδιο και να το χρησιμοποιήσει όπως εκείνος επιθυμεί. Το άλλο μέρος της περιουσίας ανήκει στον μεγαλύτερο αδελφό του. Ο πατέρας αποδέχεται την βούληση του παιδιού του. Του δίνει αυτό που του ''ανήκει'' ακόμα και αν το παιδί, δεν κοπίασε για να το δημιουργήσει. Και ο νέος, αρπάζει την ευκαιρία. Νιώθει δυνατός, πιστεύει πως μπορεί να κάνει τα πάντα και έτσι απεδήμησεν εις χώραν μακράν...

Διασκέδασε με την ψυχή του! Δεν άφησε κάτι που να μην το ζήσει. Η σκέψη και το σώμα του υποδουλώθηκαν στην ύλη. Δεσμεύθηκαν από τα χειρότερα δεσμά με τα οποία μπορεί ο άνθρωπος να δεσμευτεί. Τα δεσμά των λαθών του... Όμως, δεν αργεί να έρθει η ώρα κατά την οποίαν ένας ξαφνικός λιμός, μια απρόβλεπτη κατάσταση έρχεται να του αλλάξει τα μέχρι τότε δεδομένα. Το αρχοντόπουλο, πεινά... Στερείτε ακόμα και αυτών, τούτων των βασικών αγαθών για την επιβίωση του. Και μετά την λιμοκτονία έρχεται η απαξίωση. Ο δυστυχής νέος, έρμαιον του θλιβερού χαρακτήρος του, εξαναγκάζεται, δεν το επιλέγει, να εργασθεί στην βοσκή των χοίρων και να συντηρείται, από την τροφή των ζώων! Ακόμα όμως και αυτήν, δεν βρέθηκε κανείς να του την δώσει. 

Την πτώση του την αντιλαμβάνεται και τότε υπάρχει η συναίσθηση που συνεπάγεται την διόρθωση του λάθους! Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στο λάθος, αλλά και κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην διόρθωση του λάθους του. Καθένας από εμάς μπορεί να πέσει αλλά ταυτόχρονα έχει την δυνατότητα να σηκωθεί. Η αμαρτία, είναι μέρος της ζωής του ανθρώπου, αλλά και η μετάνοια είναι βασικό βίωμα του. Σκέπτεται λοιπόν, πως είχε κάποτε τα πάντα και έγινε ο ίδιος αιτία, τα πάντα να χαθούν. Όμως, δεν απελπίζεται! Ταπεινώνει τον εαυτό του, πολύ περισσότερο απ' ότι η ίδια η ζωή του. Αποφασίζει να επιστρέψει στην ασφάλεια του σπιτιού όχι για να ξανακερδίσει ότι έχασε, αλλά για να αγωνισθεί από την αρχή και να ξαναδημιουργήσει. Και αυτό κάνει. Παίρνει τον δρόμο της επιστροφής προς τον πατέρα.

Εδώ λοιπόν η παραβολή μας ομιλεί. Διότι, η στάση του πατέρα αλλάζει τα δεδομένα. Η λογική λέει πως ο πατέρας έχει ξεγράψει για πάντα το παιδί που θέλησε να τον εγκαταλείψει. Θα μπορούσε λοιπόν, στο άκουσμα του ερχομού του να του κλείσει την πόρτα του σπιτιού μιας και αυτή ήταν η απόφαση του παιδιού του. Να αδιαφορήσει σκεπτόμενος πως τα λάθη πληρώνονται. Να τον εγκαταλείψει.... Αντ' αυτού όμως, ο πατέρας περιμένει υπομονετικά την επιστροφή του  παιδιού του στην οικογενειακή εστία. Τον περιμένει να επιστρέψει... Δεν τον ειδοποιούν πως ήρθε! Τον βλέπει ο ίδιος από μακρυά να έρχεται κάτι που τονίζει την αγωνία του πατέρα για το παιδί του και όταν τον βλέπει τρέχει κοντά του να τον αγκαλιάσει. Στο ένα βήμα του ανθρώπου κάνει εννέα ο Θεός για να τον συναντήσει...

Αμέσως, ο υιός ταπεινωμένος αποζητά την συγχώρηση του πατέρα. Αποδέχεται το λάθος του. Μετανοεί! Και ο πατέρας τον αποκαθιστά στην προτεραία θέση του. Τον φροντίζει με στοργή. Του δίνει ρούχα να αλλάξει, να αλλάξει ζωή. Του δίνει δακτυλίδι, επαναφέροντας τον στην αρχική του κατάσταση, τον ελευθερώνει από τα δεσμά του! Δίνει εντολή να ετοιμαστεί μεγάλο τραπέζι ώστε όλοι να μετάσχουν στην μεγάλη χαρά της σωτηρίας ενός ανθρώπου. Ο Πατέρας, δείχνει συμπόνια, έλεος, συγχώρηση, έννοιες άγνωστες για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Συμπονά εκείνον που απορρίπτουν οι άνθρωποι. Συγχωρεί εκείνον που δεν συγχωρούν οι άνθρωποι. Ελεεί εκείνον στον οποίον δεν δείχνουν έλεος οι άνθρωποι. Αυτός είναι ο Πατέρας!

Όμως υπάρχει και ένα ακόμη παιδί. Εκείνο, που τόσα χρόνια ζει κοντά στον πατέρα, που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Επιστρέφοντας από την εργασία του, φιλότιμος ων και εργατικός, ακούει τραγούδια και πανηγυρισμούς. Ρωτά, μαθαίνει. Πικραίνεται και πεισμώνει. Αρνείται να εισέλθει στο σπίτι του. Για μια ακόμα φορά, ο πατέρας αναζητά το παιδί του. Τον συναντά, ακούει το παράπονο του. Δέχθηκε κοντά του, τον απερίσκεπτο, εκείνον που τον εγκατέλειψε. Εκείνον που δεν δίστασε να καταδαπανήσει την περιουσία του, στα λάθη της ζωής του.  Όμως η απάντηση του είναι καταλυτική. Παιδί μου, του λέει, ότι έχω είναι δικό σου. Συμμερίσου την χαρά μου. Ο αδελφός σου, ήταν νεκρός και αναστήθηκε, είχε χαθεί και βρέθηκε!

Πόσες φορές, ο άνθρωπος δεν εγκατέλειψε τον Θεό! Στην αναζήτηση όμως του ανθρώπου, έρχεται η αποκάλυψις του Θεού. Ακόμα και όταν ο άνθρωπος αρνείται την παρουσία του Θεού στην ζωή του, Εκείνος δεν τον εγκαταλείπει ποτέ! Ο άσωτος της παραβολής, είναι σαν και εμάς. Είναι, εμείς! Στο λάθος, υπάρχει διόρθωση. Στην αμαρτία, υπάρχει μετάνοια. Και την μετάνοια την ακολουθεί η συγχώρησις. Ποτέ δεν είναι αργά για την επανόρθωση του λάθους. Ποτέ δεν είναι αργά για την μετάνοια στην αμαρτία. Ποτέ δεν είναι αργά για την συγχώρηση. Αυτής της μετανοίας μπορούμε να καταστήσουμε και τον δικό μας εαυτό κοινωνό. Και δανειζόμενοι τα χείλη του ασώτου να αποζητήσουμε και να βρούμε το έλεος του πατέρα. Πόσο ποιο ωραία μπορεί αυτό να το περιγράψει ο υμνωδός. Μια ευχή, μια προσευχή. Προσευχή όχι των χειλέων, αλλά προσευχή της καρδιάς:Ἥμαρτον εἰς σὲ Σωτήρ, ὡς ὁ ἄσωτος Υἱός, δέξαι με Πάτερ μετανοοῦντα, καὶ ἐλέησόν με ὁ Θεός.