«Έπρεπε να με δουν ολομόναχο...»

 

«Έπρεπε να το δουν οι άνθρωποι το τέλος. Να δουν να ρωτάω τον Θεό, γιατί με εγκατέλειψε, εμένα που τον αγαπούσα τόσο. Να δουν το πνεύμα και το σώμα μου χωρίς Θεό, κοκαλωμένο πάνω στο σταυρό... Ολομόναχο. Έπρεπε να με δουν ολομόναχο. Να δουν αυτό που βλέπουν κάθε μέρα, όταν πεθαίνει ένας αγαπημένος τους κι ακόμα πιο πολύ τη μέρα που θα πεθάνουν οι ίδιοι...

Έπρεπε όλα να τα δουν, για να βρεθώ εδώ τρεις μέρες αργότερα, να φάω το ψάρι αυτό, το μέλι αυτό, μαζί σας.

Κι όμως κάθε μέρα σας το 'λεγα πως θάνατος δεν υπάρχει. Κι αφού δεν υπάρχει θάνατος, ούτε φόβος υπάρχει...».

Ελεωνόρα Σταθοπούλου, «Εκείνος».