Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

«Η Σαμαρείτις»

«…Η συζήτηση που άρχισε δίπλα από το πηγάδι εκείνο το ζεστό μεσημέρι ακόμα συνεχίζεται, επειδή οι άνθρωποι ποτέ δε θα σταματήσουν να ψάχνουν, να αναζητούν, να διψούν και να ανακαλύπτουν ξανά και ξανά πως αυτή η δίψα, αυτή η αναζήτηση, αυτή η πνευματική πείνα δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με τίποτε άλλο παρά μόνο με το Θεό, που είναι Πνεύμα και Αλήθεια, Αγάπη και Ελευθερία, αιώνια Ζωή και πληρότητα των πάντων».

(Από το «Εορτολόγιο» του π. Αλέξανδρου Σμέμαν)

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

2 Mαΐου

Μνήμη της ανακομιδής του ιερού Λειψάνου του εν Αγίοις Πατρός ημών Αθανασίου, Πατριάρχου Αλεξανδρείας.

Τη αυτή ημέρα (Κυριακή της Σαμαρείτιδος) μνήμην επιτελούμεν πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

«Εις ήχον αναστάσιμον»

Του Παντελή Μπουκάλα

Από τα ποιήματα που αφιέρωσε στην Ανάσταση ο Τάκης Παπατσώνης το πιο ανθρώπινο είναι «Το νείκος του Άδου» γιατί, «όσο το Πάσχα αν είναι έτσι τερπνό•/ όσο κι αν φυσάει γλυκόπνοο πνεύμα / όσο αν λουλούδια η γης ξαναφορτώθη•/ όσο πουλιά κι απόψε αν τραγουδούνε [...] όσο αν Ετούτος νίκησε κι εγέρθη», «λείπει απ’ το δείπνο» η «μαύρη σκιά» της μητέρας, του κάθε νεκρού μας, των τόσων νεκρών μας, κι αυτή η πληθυντική απουσία επαναφέρει την ήττα του Άδη στον κόσμο της σχετικότητας, του ανεκπλήρωτου. Αυτή είναι η μόνη γνωστή, απτή μοίρα του ανθρώπου άλλωστε, να ζει εντός του χρόνου και υπό το χρόνο, το χρόνο της ιστορίας και τη φθαρτότητας. Το περισσότερο «πολιτικό» πάλι πασχαλινό ποίημά του, με την έννοια ότι αναψηλαφεί μια κρίσιμη πτυχή της ιστορίας του χριστιανισμού, νομίζω πως είναι το «Εις ήχον αναστάσιμον», και συγκεκριμένα το τέταρτο και τελευταίο «μέλος» του ποιήματος. Το παραθέτω:
«Όχι έτσι εμείς: τους νιοσκαμμένους τάφους / θα τους ανοίγουν οι νεκροί για τους νεκρούς τους, / άφετε τούτους θάπτειν, όχι εμείς, / “την των Ελλήνων νεκράν φωνήν καταθάπτει / όλος ο Δήμος των αποστόλων, καθώς θεολογεί”. / Ας καταθάπτει, αλλά όχι εμείς. / Είπαν και τούτο το στενόκαρδο, / σε ώρα υψηγορίας: “Πέτρος ρητορεύει, / ο Πλάτων κατεσίγησε• διδάσκει Παύλος, / Πυθαγόρας έδυσεν”. Αλλά όχι εμείς / δεν θα το πούμε. Και Πέτρο κηρύσσουμε, / και Πυθαγόρα με τα τρίγωνα. Και τον Ταρσέα Παύλο / και Πλάτωνα υψιπέτη κι όλους τους ομίλους / άχρονους και πνευματικούς, κι όλους τους εις Χριστόν, / Εβραίων κι Ελλήνων σκάνδαλο και μωρία, / Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, / Ιησούν Χριστόν με λάβαρο και που αληθώς / ανέστη, η ορθή και ζώσα καταλαλιά / για υπναλέους ψεύτικους μάρτυρες / που σκυθρωπάζουν, φρουρούς / περιδεείς και δωρολήπτες».
Χωρίς να προβαίνει σε κάποιο συγκρητιστικό εγχείρημα όπως ο Άγγελος Σικελιανός, αφού μάλλον δεν θα του το επέτρεπε η πίστη του, και έστω και δίχως την πρόθεση να προβεί σε βαθύτερη και περισσότερο επώδυνη ανατομία που θα χρειαζόταν άλλωστε διαφορετικό χώρο και πιθανόν άλλο είδος λόγου από το ποιητικό, ο Παπατσώνης θέτει το δάκτυλό του στον τύπο των ήλων, στη σχέση της χριστιανικής θρησκείας με το αρχαιοελληνικό πνεύμα• η σχέση αυτή υπήρξε πολύ πιο πλούσια και ταραγμένη, άρα πολύ περισσότερο ενδιαφέρουσα, αν βέβαια νοιαζόμαστε για την ιστορία μας, από όσο υποθέτει ο όρος «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» και οι θεωρητικοί και οι «πρακτικοί» του, βίαιοι αυτοί μέσα στην παχυλή αγνωσία τους. Εδώ ο ποιητής δεν μιλάει για τον Άδωνη (που τον θυμάται σε άλλο ποίημα, το «Μελτέμι») και για την επιστροφή του από τον Κάτω Κόσμο, η οποία γιορταζόταν την άνοιξη στα Αδώνια, με το ξύλινο ομοίωμα του νεκρού θεού πάνω σε μια κλίνη κατάφορτη λουλούδια• για άλλους νεκρούς μιλάει, ανθρώπους, όχι θεούς. Για τους σοφούς της αρχαίας Ελλάδας και την «κατασίγησή» τους από τους πρωτοκορυφαίους του χριστιανισμού. Μας επαναφέρει έτσι σε μια πολύτροπη σύγκρουση, πνευματική, θρησκευτική, πολιτική και κοινωνική κατά τη μακρά διάρκεια της οποίας ούτε η αιματηρή βία έλειψε ούτε βέβαια οι αμφοτέρωθεν λίβελοι. Δεν δημιουργούνται άλλωστε εν κενώ οι θρησκείες, και κάθε νέος σπόρος δεν έρχεται να πέσει σε έδαφος παρθένο, που κανείς ποτέ δεν το καλλιέργησε.
Αν από την πλευρά των «εθνικών» ή «παγανιστών» το σφοδρότερο κείμενο αντιχριστιανικής πολεμικής, ο «Αληθής λόγος», ανήκει στον Κέλσο, τον Αλεξανδρινό φιλόσοφο του 2ου αι. μ.Χ. (το κείμενο το διέσωσε, εν μέρει, ο Ωριγένης, ενσωματωμένο στο «Κατά Κέλσου» σύγγραμμά του), στη χριστιανική «παράταξη» το δύσκολο έργο της υπεράσπισης της πίστης απέναντι όχι τόσο στις θεότητες των αρχαίων όσο στη φιλοσοφία τους, στον ορθό λόγο, όπως εκφραζόταν από ποικίλες σχολές, καθώς και στις γνωστικιστικού ή άλλου τύπου συγκρητιστικές δοκιμές, τον ανέλαβαν οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι υμνογράφοι. Τα αποφθέγματα, τα δόγματα μάλλον, στα οποία συμπύκνωσε η χριστιανική ρητορική την αντίθεσή της στην ελληνική αρχαιότητα, μνημονεύει ο Παπατσώνης στο ποίημά του, τη «νεκράν φωνήν των Ελλήνων», το «ο Πλάτων κατεσίγησε» ή το «Πυθαγόρας έδυσεν», όχι όμως για να τα προσυπογράψει ασμένως, όπως υποδηλώνει και η μέριμνά του να χαρακτηρίσει αυτούς τους αφορισμούς «στενόκαρδους», παραχθέντες «σε ώρα υψηγορίας». «Πού νυν Πλάτων; πού Πυθαγόρας; πού των Στωϊκών ο ορμαθός; [...] Και τα Κυνικά καθάρματα ώσπερ όναρ και σκιά πάντες παρήλθον» έγραφε λοιπόν ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στο «Υπόμνημα εις τον Άγιον Ματθαίον τον Ευαγγελιστήν», ο Ναζιανζηνός στο «μεγαλυνάριό» του για τον Μέγα Αθανάσιο ενθέτει μια ειρωνική αποστροφή για τους «Σέξτους και τους Πύρρωνες», τους «αμφισβητίες των πάντων», ενώ ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός βάζει τον μεγαλομάρτυρα Αρτέμιο να λέει στον Ιουλιανό πως «η των Ελλήνων θρησκεία» είναι «νεκρά και εξωδηκυία».
Όπως κι ο Παύλος άλλωστε, αρκετοί από τους Πατέρες είχαν άριστη γνώση της αρχαιοελληνικής φιλοσοφικής και θρησκευτικής σκέψης, ήταν μέτοχοι της θύραθεν παιδείας, είτε είχαν σπουδάσει στις σχολές της Αθήνας (όπως ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός) είτε όχι, όπως ο Γρηγόριος Νύσσης. Η στάση τους λοιπόν, που κι αυτή δεν ήταν ενιαία, διαφέρει σαφώς από τη στάση όσων δεν είχαν γευτεί τον αρχαιοελληνικό λόγο. Και οπωσδήποτε μπορούσαν να υποθέσουν ότι, αν οι θεοί ενδέχεται να πάψουν να ζουν κάποια στιγμή εφόσον γκρεμιστούν τα αγάλματά τους, οι αρχαίοι σοφοί θα αντέξουν ακόμα κι αν καούν τα συγγράμματά τους (και ξέρουμε ότι οι φανατικοί είχαν ανάψει «καθαρτήριες» πυρές), γιατί οι ιδέες είναι άυλες• μια έμμεση απόδειξη της αντοχής, έστω των ονομάτων παρά των ιδεών, αποτελεί το γεγονός ότι η βυζαντινή θρησκευτική εικονογραφία συμπεριέλαβε μορφές αρχαίων, του Αριστοτέλη λ.χ., του Πλούταρχου, του Θαλή, αλλά και του Ορφέα, δίπλα στους επίσημους αγίους, όπως στη μονή Φιλανθρωπηνών, που χτίστηκε τον 13ο - 14ο αιώνα στο νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων. Αν για τους Βυζαντινούς οι σοφοί αυτοί στάθηκαν «προάγγελοι του χριστιανισμού», για ορισμένους Ιουδαίους φιλοσόφους, όπως ο Αλεξανδρινός Αριστόβουλος του 2ου αι. π.Χ. ή περίπου δύο αιώνες αργότερα ο Φίλων, ο θεωρούμενος κύριος εκπρόσωπος της ελληνοϊουδαϊκής φιλοσοφίας, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν εμπνευστεί από τη Βίβλο (αν δεν την είχαν αντιγράψει). Ο Αριστόβουλος, π.χ., διατεινόταν ότι ο Πλάτων άντλησε από τη «Γένεση» τις ιδέες περί δημιουργίας που εκθέτει στον «Τίμαιο»• την ίδια καταγωγή των αρχαιοελληνικών ιδεών υποστήριξαν, για διαφορετικούς λόγους, και χριστιανοί απολογητές τον 2ο αι. μ.Χ., για να φτάσουμε σήμερα ν’ ακούμε τους μισούς τηλεκήρυκες να διαλαλούν πως ο Χριστός ήταν Έλληνας και τους άλλους μισούς να ανακαλύπτουν, διαλύοντας τα κείμενα, προφητείες της ελεύσεως του Μεσσία στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία και ποίηση.
Για να γυρίσουμε στους Πατέρες της Εκκλησίας, ο ίδιος ο καταδικαστικός Χρυσόστομος βρίσκει τρόπο να συμπορευτεί με τον Βασίλειο και το σύγγραμμα του Καππαδόκη «Προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», εξηγώντας στους «Λόγους κατά Ιουδαίων» πως δεν είναι ύβρις κατά του Χριστού η χρήση αρχαιοελληνικών ιδεών, γιατί το ίδιο έπραξε ο Παύλος για να «υποτάξει» τους Αθηναίους: «Και μηδείς ύβριν είναι νομιζέτω του Χριστού ότι εν τοις περί αυτού λόγοις Πυθαγόρου και Πλάτωνος, Ζήνωνος και του Τυανέως μεμνήμεθα. [...] επεί και Παύλος ούτως εποίησεν,εισελθών γαρ εις τας Αθήνας [...] επειδή προς Έλληνας διελέγετο τους ουδενί των ημετέρων πιστεύοντας, από των οικείων αυτούς εχειρώσατο δογμάτων». Αυτό το βαρύ «εχειρώσατο» έχει πολλή αλήθεια μέσα του.

(Από την «Καθημερινή»)

Ο Σεραφείμ στα Ιωάννινα

Μια σπάνια φωτογραφία δημοσιεύσουμε σήμερα στο blog του Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους»).
Είναι η ιστορική φωτογραφία από την άφιξη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ στην πόλη των Ιωαννίνων, ως Μητροπολίτου Ιωαννίνων, το 1958...

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών & πάσης Ελλάδος Σεραφείμ εκοιμήθη στις 10 Απριλίου του 1998.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ, κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας του Χρήστου, γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1913 στο χωριό Αρτεσιανό Καρδίτσας.
Αφού ολοκλήρωσε τις βασικές σπουδές, γράφτηκε κατόπιν εξετάσεων, το 1936 στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1940 με το βαθμό «λίαν καλώς».
Δευτεροετής φοιτητής της Θεολογικής Σχολής εκάρη μοναχός στη Μονή Πεντέλης το 1938.
Την επομένη μέρα από την κουρά του χειροτονήθηκε διάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Κορινθίας και μετέπειτα Αντιβασιλέα Δαμασκηνό και υπηρέτησε στο ναό της Αγίας Τριάδος στο Νέο Ηράκλειο.
Το 1942 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και αρχιμανδρίτης επίσης από τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και υπηρέτησε ως εφημέριος στον Ιερό Ναό του Αγίου Λουκά Πατησίων, όπου και τον βρήκε η γερμανική κατοχή να έχει αναλάβει τη μέριμνα συσσιτίων.
Αργότερα εισήλθε στις τάξεις του ΕΔΕΣ υπό τον στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα.
Διετέλεσε γραφέας και γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Το 1949 εξελέγη Μητροπολίτης Άρτης και το 1958 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Ιωαννίνων.
Εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος στις 13 Ιανουαρίου 1974.
Διαδέχθηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο τον Ιερώνυμο Κοτσώνη.
Ως προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος επισκέφθηκε τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αντιοχείας, Μόσχας, Σόφιας και Βελιγραδίου.
Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ήταν επίτιμος διδάκτορας σε πολλά ξένα πανεπιστήμια.
Στις 29 Μαΐου 1997 του απονεμήθηκε για τα 60 χρόνια υπηρεσίας του και προσφοράς του στην Εκκλησία, ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Τιμής, ανώτατη διάκριση που δίδεται συνήθως σε αρχηγούς κρατών.
Επίσης είχε τιμηθεί, από τον Βασιλέα Παύλο με Χρυσό Αριστείο Ανδρείας και Πολεμικό Σταυρό Α΄ τάξεως, καθώς και με Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων, Αναμνηστικό Μετάλλιο Αντιστάσεως 1941-1945 και με διάφορα άλλα διπλώματα και παράσημα ξένων χωρών και Πατριαρχείων.
Ήταν Πρόεδρος του Δ.Σ της Σιβιτανιδείου Σχολής.
Ο Σεραφείμ υπήρξε ο ιεράρχης με τη μεγαλύτερη θητεία, 24 χρόνια, στην ηγεσία της Εκκλησίας.
Όρκισε έξι προέδρους Δημοκρατίας και πολλούς πρωθυπουργούς.

Τη 18η Απριλίου...

Τη 18η Απριλίου ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης ο εξ Ιωαννίνων, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας, εν έτει 1526, πυρί και ξίφει τελειούται.

Άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας ο εξ Ιωαννίνων

Bληθείς καμίνου εν μέσω Iωάννη,
Xριστώ προσήδες ύμνον ευχαριστίας.

Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στο χωριό Τέροβο των Ιωαννίνων από ευσεβείς γονείς. Εγκαταστάθηκε στα Ιωάννινα και έκανε το επάγγελμα του ράπτη. Μετά τον θάνατο των γονέων του πήγε στην Κωνσταντινούπολη επί Πατριάρχου Ιερεμίου Α' (1525 - 1545 μ.Χ.) και επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Β' (1520 - 1560 μ.Χ.).
Επειδή ήταν προικισμένος με σωματικές και ψυχικές αρετές, κίνησε τον φθόνο μερικών Τούρκων, που τον πίεζαν να γίνει μουσουλμάνος. Ο Ιωάννης απέρριψε αμέσως τίς δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και όχι μόνο, αλλά αποφάσισε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Δύο φορές αποπειράθηκε να εκπληρώσει αυτή του την επιθυμία, αλλά τον απέτρεψε ο πνευματικός του.
Την τρίτη φορά όμως, Μεγάλη Παρασκευή, είπε πως είδε σε όραμα να χορεύει μέσα στις φλόγες και έτσι πέτυχε την ποθούμενη ευλογία του πνευματικού του. Όταν πήγε στο εργαστήριο του, είδε να έρχονται οι Τούρκοι που τον προέτρεπαν να γίνει μουσουλμάνος. Αυτή τη φορά όμως τον συκοφαντούσαν ότι δήθεν, όταν ήταν στα Τρίκαλα αρνήθηκε τον Χριστό. Ο νεομάρτυρας τους απάντησε ότι αυτό δεν έγινε ποτέ, αλλά και ούτε πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Συγχρόνως δε με τα λόγια του, περιφρόνησε τη θρησκεία του Μωάμεθ. Οι Τούρκοι θυμωμένοι όρμησαν, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον κριτή. Ομολόγησε και εκεί την πίστη του στον Χριστό, βασανίστηκε και ρίχτηκε στη φυλακή.
Επειδή όμως επέμενε στην ομολογία του, καταδικάστηκε να καεί ζωντανός. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης κατόρθωσε με πολλά χρήματα να αναβάλει για λίγο την εκτέλεση του, αλλά όταν ο Ιωάννης ρωτήθηκε και πάλι αν αρνείται τον Χριστό, απάντησε με θάρρος ότι ποτέ δεν θα τον αρνηθεί και έψαλε μπροστά στους Τούρκους το «Χριστός Ανέστη». Τελικά οι Τούρκοι άναψαν φωτιά έξω από την πόλη, μέσα στην οποία μόνος του αναπήδησε ο Ιωάννης, ψάλλοντας. Ορισμένοι όμως Χριστιανοί, για να απαλλάξουν τον νεομάρτυρα από τους φρικτούς πόνους της φωτιάς, πλήρωσαν τους δήμιους και τον αποκεφάλισαν στίς 18 Απριλίου 1526 μ.Χ.
Τα διασωθέντα λείψανα του, αγοράστηκαν από τους πιστούς και διαφυλάχθηκαν στον Πατριαρχικό ναό. Ο νεομάρτυρας αυτός, έγινε πασίγνωστος για τα θαύματά του σ' ολόκληρο το γένος. Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο επιφανής λόγιος ιερέας Νικόλαος Μαλαξός Πρωτοπαπάς Ναυπλίου (+1594 μ.Χ.).

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

25 Απριλίου

Του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου.

23 Απριλίου

Του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου
του Τροπαιοφόρου.

Η Δ.Ι.Σ. για τα Λειτουργικά κείμενα

1. Η Λατρεία της Εκκλησίας και μάλιστα η θεία Λειτουργία, αποτελούν το κέντρο της Εκκλησιαστικής ζωής, την καρδιά της Εκκλησίας, γι' αυτό και κάθε προσέγγιση σε αυτήν πρέπει να γίνεται με βαθύτατο σεβασμό. Δεν πρόκειται μόνο για μία λογική κατανόηση, αλλά για μύηση στο «πνεύμα» της, για ένωση των Χριστιανών με τον Χριστό. Γι' αυτό η Διαρκής Ιερά Σύνοδος εμμένει στην παράδοση του γλωσσικού ιδιώματος του παραδεδομένου τρόπου τελέσεως της θείας Λειτουργίας και των Ιερών Μυστηρίων. Οιαδήποτε μετάφραση λειτουργικών κειμένων μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στην ενότητα της Εκκλησίας.

2. Επειδή στην Εκκλησία όλα πρέπει να γίνονται «ευσχημόνως και κατά τάξιν» και τον αρμόδιο λόγο έχει η Ιερά Σύνοδος, γι' αυτό ο Αρχιερεύς που ενδεχομένως έχει έναν ειδικό λόγο αναγνώσεως κάποιων κειμένων σε μετάφραση, θα πρέπει να λαμβάνει άδεια από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο.

3. Το θέμα όμως αυτό θα συνεχισθεί να συζητείται στις αρμόδιες Συνοδικές Επιτροπές, σε Συνέδρια που θα διοργανωθούν για τον σκοπό αυτόν, σε συνεργασία με τις Θεολογικές Σχολές και όταν ωριμάσει η συζήτηση, και κριθεί αναγκαίο, θα εισαχθεί στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία είναι το ανώτατο όργανο διοικήσεως της Εκκλησίας, προκειμένου να αντιμετωπισθεί Συνοδικώς.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Η Ανάσταση στη νεοελληνική ζωγραφική

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου


Στον 20ο αιώνα πολύ λίγο απασχόλησε, κατά πως φαίνεται, τους νεοέλληνες ζωγράφους, η Ανάσταση του Χριστού. Δεν είναι πράγματι συνηθισμένο θέμα, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη ελληνική γιορτή, που συνδέθηκε μάλιστα και με την Ανάσταση του Γένους. Ζωγραφικούς πίνακες με την Ανάσταση δεν έχουμε, με εξαίρεση το γνωστό έργο του Παρθένη. Έτσι οι άλλες τρεις παραστάσεις της Ανάστασης, που θα παρουσιάσουμε εδώ, έχουν να κάνουν με το ξεχωριστό είδος της τέχνης της αγιογραφίας που αφορά κυρίως στο ναό...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, πατήστε εδώ:

Ο Διονύσης Σαββόπουλος στην Πόλη...

Πατριάρχης Βαρθολομαίος:
«Πολλή Ρωμηοσύνη στα έργα Σαββόπουλου»

Ιδού ένα απόσπασμα από την αναφορά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Διονύση Σαββόπουλο, με αφορμή τη συναυλία του αγαπημένου τραγουδοποιού στο Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης την περασμένη Κυριακή:
«Ο πολύμουσος κ. Σαββόπουλος και κορυφαίος Έλλην "μελωδός", ήγουν "ερμηνευτής των δικών του στιχηρών ιδιομέλων", παλαιόθεν μας συγκινεί με το "φορτηγό" του, το "περιβόλι του τρελλού", το "κούρεμα", τον "Μπάλλο", το "Βρώμικο ψωμί", τα «τραγούδια που έγραψε για φίλους», τον "Καραγκιόζη" του, το "Σαββόραμα", τις "Πρεσθλάβες" του και τα άλλα υπέροχα έργα του, τα οποία είναι διαποτισμένα με πολλή ανθρωπιά, με πολλή ευθύνη έναντι της ιστορίας του Γένους και της σημερινής πραγματικότητός του, με πολλή ευαισθησία δια την αγωνίαν και τους προβληματισμούς των νέων, με πολλή "Ρωμηοσύνη"!
Ενθυμούμεθα με ιδιαιτέραν συγκίνησιν τας ευχάς που μας έδιδεν εις τις "Ακτίνες του Βορρά", ολίγον μετά την εκλογήν ημών εις τον μαρτυρικόν Πατριαρχικόν Θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως, ψάλλων: "Της καρδιάς σου η βασίλισσα υπάρχει και αιχμάλωτη στέκει στα μάτια σου εμπρός, σαν τον Θρόνον του νέου Πατριάρχη∙ ο Θεός να του δίνη δύναμη και φως". Ευχαριστούμεν από καρδίας, αγαπητέ κ. Σαββόπουλε, δια τας ωραίας εκείνας ευχάς. Πάντοτε χρειαζόμεθα "δύναμιν και φως" παρά Θεού, δια να βαστάζωμεν τον σταυρόν της ιστορίας, δια να πηδαλιουχώμεν ασφαλώς το ιερόν σκάφος της Εκκλησίας, δια να στηρίζωμεν την δοκιμαζομένην Ομογένειαν, δια να δίδωμεν ελπίδα εις τους νέους και δια να κρατούμεν άσβεστον το "Φανάρι" της Ορθοδοξίας, να τηλαυγίζη το φως του Χριστού και την ευγένειαν του Γένους εις τα πέρατα της οικουμένης!
Καλώς μας ήλθατε "στο θείο Βυζάντιο", όπου και σήμερον, παρά τας περιπετείας και τας τραγωδίας που εζήσαμε δια των αιώνων, "το αυγό του αετού δυό κεφαλές πετάει"! Καλώς μας ήλθατε εις ώρας που "τρέχουν οι ειδήσεις σαν παραισθήσεις" και εις επίπεδον παγκόσμιον, λόγω της σοβούσης ποικίλης κρίσεως, αλλά και εις επίπεδον Ρωμηοσύνης. Τα ευαίσθητα αισθητήρια της ψυχής σας ασφαλώς συλλαμβάνουν και υπό τας παρούσας συνθήκας "ακριβές μουσικές του Κουκουζέλη, και χρυσές του Πανσέληνου ζωγραφιές" μέσα στην "έγχρωμη νεφέλη" της Πόλεως, Πολιτιστικής άλλωστε Πρωτευούσης της Ευρώπης δια το 2010, διότι Κωνσταντινούπολις - Άγιον Όρος - Θεσσαλονίκη, κι όλος ο χώρος "Απ' τό Ιάσιο μέχρι την Κερύνεια ... κι απ τα όρη του Ταύρου ως τα δελφίνια της Τεργέστης κι ως του Ευξείνου τους ασκούς «είναι ένα αδιαίρετο σύνολο". Ένα είναι το πνεύμα, μία είναι η ψυχή, μία η καρδιά, μία η παράδοσις, ένα το άρωμα και το όνειρο!»

(Πηγή: www.amen.gr).

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

18 Απριλίου - Κυριακή Γ΄ από του Πάσχα (των Μυροφόρων)

Την των Αγίων Γυναικών Μυροφόρων Εορτήν εορτάζομεν· έτι δε μνείαν ποιούμεθα και του εξ Αριμαθαίας Ιωσήφ, ος ην μαθητής κεκρυμμένος· προς δε και του νυκτερινού μαθητού Νικοδήμου.

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Πανηγυρίζει ο Ναός μας...

Γνωρίζουμε στα μέλη της Αγίας Εκκλησίας μας ότι την ερχόμενη Κυριακή του Θωμά («Αντίπασχα»), 11 Απριλίου, πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους») πόλεως Ιωαννίνων.
Την παραμονή, Σάββατο 10 Απριλίου, στις 19.30 μ.μ. θα τελεσθεί ο
Μέγας Εσπερινός με Αρτοκλασία.
Την κυριώνυμο ημέρα, Κυριακή 11 Απριλίου και ώρα 07.00 π.μ., θα τελεσθεί ο Όρθρος & η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ενώ το απόγευμα, στις 19.00, ο Εσπερινός με την Ιερά Παράκληση στον Απόστολο Θωμά.

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

11 Απριλίου - Κυριακή Β΄ από του Πάσχα (του Αντίπασχα ή του Θωμά)

Τα εγκαίνια εορτάζομεν της του Χριστού Αναστάσεως καί την του Αγίου Αποστόλου Θωμά ψηλάφησιν.

9 Απριλίου - Παρασκευή της Διακαινησίμου

Εορτάζομεν τα εγκαίνια του Ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Θεομήτορος, της ζωηφόρου (ζωοδόχου) Πηγής· έτι δε και μνείαν ποιούμεθα των εν τούτω τελεσθέντων υπερφυών θαυμάτων παρά της Θεομήτορος.

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Ανάσταση στο Φανάρι

Στην Πόλη...

(Φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας -
Από το «Φως Φαναρίου»)

«Έρως ο Αναστημένος»

Του π. Παναγιώτη Καποδίστρια... Του ποιητού...

Από το «νυχθημερόν»...

Για να διαβάσετε, πατήστε εδώ:

Ανέστη!

«Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται...»

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

4 Απριλίου - ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Την ζωηφόρον Ανάστασιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν.

ΚΥΡΙΑΚΗ (ΠΑΣΧΑ)

ΚΑΘΑΡΗ ΔΙΑΦΑΝΗ ΜΕΡΑ. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί με τη μορφή βουνού κει κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά, κάτω από το παράθυρο.

Σου ’ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου. Ύστερα να κατεβείς και, θαρραλέα, να καταλάβεις τη θέση στον τάφο που σου ανήκει.

ΚΥΡΙΑΚΗ (ΠΑΣΧΑ), β
ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ ΚΟΡΗ ενήλικη θάλασσα
πάρε το κίτρο που μου ’δωκε ο Κάλβος
δικιά σου η χρυσή μυρωδία

Μεθαύριο θα ’ρθουν τ’ άλλα πουλιά
θα ’ναι πάλι ελαφρές των βουνών οι γραμμές
μα βαριά η δική μου καρδία.

Από την ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου», εκδόσεις «ύψιλον / βιβλία», 1984.