Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Νεανικές Συνάξεις Ι. Μ. Ιωαννίνων



Την Κυριακή 16 Οκτωβρίου ξεκινούν οι Νεανικές Συνάξεις στις Ενορίες της Μητροπόλεώς μας με τον καθιερωμένο Αγιασμό σε κάθε Ενοριακό Ναό.
Καλούμε τη νεολαία, να πλαισιώσει τις Συνάξεις αυτές, ώστε μαζί να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε παραστάσεις, αλλά κυρίως βιωματικές εμπειρίες μέσα από το χώρο της Εκκλησίας, που είναι έκδηλη η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και μάλιστα θυσιαστική, με σκοπό τη μεταμόρφωση του κόσμου, την δική μας μεταμόρφωση.

Επίσης θα ξεκίνησαν οι παράλληλες, με τις Νεανικές Συνάξεις δημιουργικές δραστηριότητες, όπως διδασκαλία μουσικής και μουσικών οργάνων, Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, χορών, ζατρικίου κ.λ.π., που σκοπό έχουν να δώσουν ερεθίσματα στα νιάτα μας ώστε να αποκτήσουν περισσότερες γνώσεις και να γνωρίσουν την ψυχαγωγία μέσα από την ομάδα και το παιγνίδι. Καλούμεθα όλοι να εμπιστευθούμε τα παιδιά μας στον Θεό μας, ο οποίος γνωρίζει καλύτερα από όλους μας τις ανάγκες τους και τις θεραπεύει με τη δική Του αγαπητική διάθεση.

Σας περιμένουμε, λοιπόν, όλους…

(Από την Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων)

1η Οκτωβρίου: Ρωμανού του Μελωδού († ς΄αι.)



Οι πληροφορίες για τον βίο του οσίου Ρωμανού δυστυχώς είναι λίγες. Έζησε τον 6ο αιώνα επί βασιλείας Αναστασίου του Α`. Αρχικά είχε χρηματίσει διάκονος στην εκκλησία της Βηρυτού. Κατόπιν μετέβη στην Κωνσταντινούπολη και έμεινε στα κελιά τού Ναού της Θεοτόκου. Ο Ρωμανός είχε μέτρια παιδεία και το ποιητικό ταλέντο του ήταν ακόμα άγνωστο. Διεκατέχετο όμως από μία βαθιά πίστη στην σεπτή μνήμη της Παναγίας της Παρθένου και τακτικά παρακολουθούσε στον Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών τις κατανυκτικές ολονυκτίες. Σε μία τέτοια, στην γιορτή των Χριστουγέννων, η ψυχή του γέμισε με κατάνυξη, έτσι που όταν γύρισε στο κελί του είδε όνειρο την Παναγία να του προσφέρει ένα βιβλίο. Ο Ρωμανός από τήν επίδραση τού ονείρου συνέθεσε για την γέννηση του Χριστού το τροπάριο «Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει». Από την στιγμή εκείνη η ποιητική επιφοίτηση του οσίου Ρωμανού έμεινε άσβεστη και αναδείχτηκε ο εξωχότερος και μεγαλύτερος μελωδός της Εκκλησίας μας.

(Πηγή: ecclesia.gr)

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Συνάντηση Βαρθολομαίου - Θεοκλήτου



Τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο συνάντησε σήμερα το μεσημέρι, στο κατάλυμά του στα Γρεβενά, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος.

Οικουμενικός Πατριάρχης: «Σας φέρνω την αγάπη της μητέρας εκκλησίας...»



«Εύχομαι όλες οι δυσκολίες της παρούσης στιγμής να ξεπεραστούν με την αγωνιστική διάθεση και τη σύνεση ολοκλήρου του ελληνικού λαού», δήλωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, που πραγματοποεί από σήμερα επίσκεψη στα Γρεβενά για να τιμήσει τη μνήμη του εθνομάρτυρος επισκόπου Αιμιλιανού Γρεβενών.

«Ευχόμεθα και αυτή τη φορά το ταχύτερο δυνατό, να ξεπεράσει τη δυσκολία της παρούσης συγκυρίας και να πορεύεται στο δρόμο της ευημερίας, της εθνικής ομοψυχίας, της ενότητος, με καλήν γειτονία προς όλους τους λαούς και με πρόοδο εις παν έργον αγαθό», επεσήμανε ο Παναγιώτατος.

Για να προσθέσει: «Σας φέρνω την αγάπη της μητέρας εκκλησίας που είναι η εκκλησία όλων μας, σας φέρνω την προσωπική μου Πατριαρχική αγάπη και ευλογία και εύχομαι εις όλους σας κάθε καλό».

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

«Ο αγνωστικισμός της απροσδιοριστίας του έρωτα...»



...Η εκκλησιαστική εμπειρία και μαρτυρία, όταν και όπου λειτουργεί, είναι ο πιο συναρπαστικός αγνωστικισμός που μπορεί να συναντήσει ο άνθρωπος. Δεν είναι ο αγνωστικισμός της ορθολογικής αμφισβήτησης, το εγώ που αμφιβάλλει ζητώντας θωράκιση. Είναι ο αγνωστικισμός της απροσδιοριστίας του έρωτα, τα ενδεχόμενα που επιφυλάσσει η περιπέτεια της σχέσης, της ερωτικής αυτοπαράδοσης και αυτοπροσφοράς. Οταν ξεκινάει ένας αληθινός έρωτας, όλα είναι άγνωστα και όλα είναι δυνατά, όχι σαν πιθανά ενδεχόμενα, αλλά σαν δυνατές κατακτήσεις του ολόκληρου, του πληρωματικού. Η εκκλησιαστική πρόκληση συνοψίζεται στη δυνατότητα να ελέγξει ο καθένας εμπειρικά αν, πραγματικά (υπαρκτικά), η σχέση νικάει τη φύση, αν η αγάπη νικάει τον θάνατο...

Απόσπασμα από το άρθρο του καθηγητή Χρ. Γιανναρά στην εφ. Καθημερινή της περασμένης Κυριακής.

Ολόκληρο το κείμενό του εδώ:

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Επίσκεψη Βαρθολομαίου στα Γρεβενά



Τετραήμερη επίσκεψη στα Γρεβενά θα πραγματοποιήσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, προκειμένου να παραστεί στις εκδηλώσεις για την 100ή επέτειο της θυσίας του εθνομάρτυρα μητροπολίτη Γρεβενών, Αιμιλιανού. Σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα που ανακοίνωσε η μητρόπολη Γρεβενών, η επίσκεψη του οικουμενικού πατριάρχη θα λάβει χώρα στις 23 - 26 Σεπτεμβρίου.
Πρόκειται για μια επίσκεψη που «αποτελεί σημαντικό σταθμό για την ευρύτερη περιοχή και τον νεότερο Ελληνισμό», τονίζει με ανακοίνωσή της η μητρόπολη Γρεβενών, η οποία θα οργανώσει τις τετραήμερες εκδηλώσεις μαζί με το δήμο Γρεβενών και την περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

2011 - Έτος Νίκου Γκάτσου




Με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου, το Μουσείο Μπενάκη οργανώνει Διεθνές Συνέδριο αφιερωμένο στη μελέτη του έργου του ποιητή της Αμοργού, από την Παρασκευή 23 ως την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011 στο κτήριο της Οδού Πειραιώς 138, στην Αθήνα.
Στο διήμερο αυτό, έλληνες και ξένοι μελετητές του έργου του και της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ποιητές και μεταφραστές, θα προσεγγίσουν το έργο του Νίκου Γκάτσου, σκοπεύοντας να ανασυστήσουν το νήμα που ενώνει την ποίηση, το θέατρο και το τραγούδι μέσα στο σύμπαν του δημιουργού, να αναδείξουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του πολυεπίπεδου έργου του, αλλά και να αποτυπώσουν την ευρύτερη συνεισφορά του στην ανανέωση της ποίησης και στη διαμόρφωση του λογοτεχνικού προσώπου της Ελλάδας του εικοστού αιώνα.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

«Σταυρός υψούται...»



Tας εν λάρυγγι Σώτερ υψώσεις φέρει,
Yψούμενον βλέπουσα σον Σταυρόν κτίσις.
Yψώθη δεκάτη Σταυρού ξύλον ηδέ τετάρτη.

Το 326 η Αγία Ελένη πήγε στους Αγίους Τόπους να προσκυνήσει και να ευχαριστήσει τον Κύριο για τους θριάμβους του γιου της. Πηγαίνοντας εκεί η Αγία Ελένη άρχισε να αναζητά τον Τίμιο Σταυρό. Φτάνοντας στο Γολγοθά διέταξε να γκρεμιστεί ο ναός της Θεάς Αφροδίτης. Εκεί βρίσκουν τρεις σταυρούς, μη ξέροντας ποιος είναι ο Τίμιος Σταυρός ο επίσκοπος Ιεροσολύμων ακούμπησε, το σώμα μίας ευσεβέστατης νεκρής γυναίκας διαδοχικά και με τους τρεις σταυρούς. Μόλις το νεκρό σώμα της γυναίκας ακούμπησε τον Τίμιο Σταυρό αναστήθηκε. Μαθεύτηκε γρήγορα το νέο και πλήθος κόσμου άρχισε να έρχεται για να προσκυνήσουν. Ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό μέσα στο ναό και σε περιφανές μέρος για να μπορούν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι.

(Πηγή: http://www.ecclesia.gr/greek/synaxaire/synaxari.asp)

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν για τη Γέννηση της Θεοτόκου


Η ευλάβεια που δείχνει η Εκκλησία στην Πανα­γία ριζώνει στην υπακοή της στον Θεό, στην εκούσια επιλογή της να δεχθεί μια πρόσκληση αδύνατη στα ανθρώπινα μέτρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν τόνιζε τη σύνδεση της Παναγίας με τον άνθρωπο και χαίρεται γι' αυτήν και τη θεωρεί ως τον καλύτερο, καθαρότερο και πιο υπέροχο καρπό της ανθρώπινης Ιστορίας και της αναζητήσεως τού Θεού από τον άν­θρωπο, της αναζητήσεως τού έσχατου νοήματος, του έσχατου περιεχομένου της ζωής τού άνθρωπου. Αν στη Δυτική Χριστιανοσύνη ή ευλάβεια προς την Πα­ναγία περιστράφηκε γύρω από την άειπαρθενία της, η καρδιά της ευλάβειας, της σκέψεως και της αγά­πης της Ορθόδοξης Ανατολής προς την Παναγία, υ­πήρξε πάντοτε ή Μητρότητα της, ή σχέση σαρκός και αίματος πού είχε με τον Ιησού Χριστό. Η Ανα­τολή χαίρεται πού ο ρόλος τού ανθρώπου είναι βα­σικός στο θείο σχέδιο. Ό Υιός τού Θεού έρχεται στη γη, ο Θεός εμφανίζεται για να λυτρώσει τον κόσμο, γίνεται άνθρωπος για να ενσωματώσει τον άνθρωπο στη θεϊκή του κλήση, και σ' αυτό συμμετέχει ολόκληρη ή ανθρωπότητα. Αν αντιληφθούμε πώς η κοινή φύση τού Χριστού με τη δική μας είναι ή μεγαλύτε­ρη χαρά και το μεγαλύτερο βάθος τού Χριστιανισμού, ότι ό Χριστός είναι γνήσιος άνθρωπος κι όχι κάποιο φάντασμα ή κάποιο ασώματο φαινόμενο, ότι είναι κάποιος από μας και παραμένει αιωνίως ενω­μένος μαζί μας μέσω της ανθρώπινης φύσεως Του, τότε ή ευλάβεια προς την Παναγία γίνεται κατανοη­τή, επειδή αυτή Του προσέφερε την ανθρώπινη φύση, τη σάρκα και το αίμα Του. Αυτή δίνει τη δυνατότητα στον Χριστό να ονομάζεται πάντοτε "Υιός τού Άν­θρωπου".

Υιός τού Θεού, Υιός τού Άνθρωπου... ο Θεός που κατήλθε κι έγινε άνθρωπος, ώστε να μπορέσει ό άνθρωπος να εξαγιαστεί, να μπορέσει να γίνει κοι­νωνός "θείας φύσεως" (Β' Πέτρου 1, 4), ή, σύμφωνα με την έκφραση των διδασκάλων της Εκκλησίας, να "θεωθεί". Ακριβώς εδώ, σ' αυτή την εξαιρετική απο­κάλυψη της αυθεντικής φύσεως και κλήσεως τού άνθρωπου, βρίσκεται ή πηγή αυτής της ευγνωμοσύ­νης και τρυφεράδας πού περιβάλλει τη Θεοτόκο, ως σύνδεσμο μας με τον Χριστό, και μέσω Αυτού με τον Θεό. Πουθενά δε άλλου δεν αντικατοπτρίζεται αυτό καλύτερα απ' ό,τι στη γέννηση της Θεοτόκου. Σε κανένα όμως σημείο της άγιας Γραφής δεν αναφέρεται τίποτε γι' αυτό το γεγονός. Γιατί όμως θα έπρεπε να αναφέρεται; Υπάρχει κάτι το αξιόλογο, κάτι το ιδιαίτερα μοναδικό στη συνηθισμένη γέννηση ενός παιδιού, σε μια γέννα όπως όλες οι άλλες; Αν όμως ή Εκκλησία άρχισε να μνημονεύει το γεγο­νός με μια ιδιαίτερη εορτή, αυτό δεν έγινε επειδή ή γέννα καθαυτή ήταν κάτι το μοναδικό ή θαυματουρ­γικό ή ασυνήθιστο γεγονός. Το αντίθετο, μάλιστα.

Το ότι είναι τόσο συνηθισμένο γεγονός αποκαλύ­πτει μια φρεσκάδα και μια λάμψη όσον άφορα το καθετί που αποκαλούμε "ρουτίνα" και συνηθισμένο, και δίνει νέο βάθος στις "ασήμαντες" λεπτομέρειες της ζωής του άνθρωπου. Τι παρατηρούμε στην εικό­να της εορτής, όταν την αντικρίζουμε με τα πνευμα­τικά μας μάτια; Πάνω σ' ένα κρεβάτι είναι ξαπλω­μένη μια γυναίκα, η Άννα, σύμφωνα με την εκκλη­σιαστική παράδοση, πού μόλις έχει γεννήσει μια κόρη. Δίπλα της είναι ό πατέρας του παιδιού, ό Ιω­ακείμ, σύμφωνα πάλι με την ίδια παράδοση. Λίγες γυναίκες στέκονται εκεί κοντά, πού πλένουν το νεο­γέννητο για πρώτη φορά. Το πιο συνηθισμένο, δη­λαδή, και απαρατήρητο γεγονός. 'Ή δεν είναι έτσι; Μήπως ή Εκκλησία θέλει, μέσα απ' αυτή την εικόνα, να μας πει πως ή κάθε γέννα, η είσοδος κάθε νέου άνθρωπου στον κόσμο και στη ζωή, δεν είναι παρά ένα μέγιστο θαύμα, ένα θαύμα πού διαρρηγνύει κά­θε ρουτίνα, επειδή σημαδεύει την αρχή κάποιου γε­γονότος δίχως τέλος, την αρχή μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης ζωής, την αρχή ενός νέου προσώπου; Με κάθε γέννα ό κόσμος δημιουργείται, κατά μία έννοια, εξ αρχής, και προσφέρεται ως δώρο σ' αυτόν το νέο άνθρωπο για να είναι ή ζωή του, ό δρόμος του, ή δημιουργία του.

Κατ' αρχάς, αυτή η γιορτή δεν είναι παρά ένας γενικός εορτασμός της γεννήσεως του άνθρωπου, και, όπως λέει το Ευαγγέλιο, δεν θυμόμαστε πλέον την αγωνία "διά την χαράν ότι έγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον" (Ίωάν. 16,21). Δεύτερον, τώρα γνω­ρίζουμε αυτόν του όποιου την ιδιαίτερη γέννηση και τον ερχομό εορτάζουμε: την Παναγία. Γνωρίζουμε τη μοναδικότητα, την ομορφιά, τη χάρη ακριβώς αυ­τού τού παιδιού, τον προορισμό του, τη σημασία του για μας και για ολόκληρο τον κόσμο. Και τρίτον, γιορτάζουμε όλους όσοι προετοίμασαν τον δρόμο της Παναγίας, που συνέβαλαν στο να κληρονομήσει τη χάρη και την ομορφιά. Σήμερα πολλοί άνθρωποι μιλούν για κληρονομικότητα, αλλά μόνο με μια αρ­νητική, ύποδουλωτική και αιτιοκρατική έννοια. Η Εκκλησία πιστεύει σε μια θετική και πνευματική κληρονομικότητα. Πόση πίστη, πόση καλωσύνη, πό­σες γενιές ανθρώπων πού αγωνίστηκαν να ζήσουν την αγιότητα, δεν χρειάστηκαν πριν το δένδρο της ιστορίας μπορέσει να βγάλει ένα τέτοιο υπέροχο και ευωδιαστό λουλούδι -την Παρθένο Παναγία! Γι' αυ­τό η εορτή της Γεννήσεώς της είναι ένας εορτασμός της ανθρώπινης ιστορίας, εορτασμός της πίστεως στον άνθρωπο, ένας εορτασμός τού άνθρωπου. Δυ­στυχώς όμως, ή κληρονομιά τού κακού είναι πολύ πιο ορατή και γνωστή σήμερα. Υπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ώστε αυτή ή πίστη στον άνθρωπο, στην ελευθερία του, στη δυνατότητα του να παραδίδει στις μελλοντικές γενιές μια φωτεινή κληρονομιά καλοσύνης έχει σχεδόν εξατμιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τον κυνισμό και την υποψία... Αυτός ό εχθρικός κυνισμός και ή αποθαρρυντική υποψία είναι ακρι­βώς ό,τι μας κάνει ν' απομακρυνόμαστε από την Εκ­κλησία, τη στιγμή που αυτή γιορτάζει, με τέτοια χα­ρά και πίστη, τη γέννηση ενός κοριτσιού, στο όποιο συγκεντρώνεται όλη η καλοσύνη, η πνευματική ομορ­φιά, η αρμονία και η τελειότητα, που είναι στοιχεία της γνήσιας ανθρώπινης φύσεως. Μέσα απ' αυτό το νεογέννητο κορίτσι, ό Χριστός -το δώρο του Θεού, ή συνάντηση μαζί Του- έρχεται ν' αγκαλιάσει τον κόσμο. Εορτάζοντας έτσι τη γέννηση της Παναγίας, βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς τη Βηθλεέμ, κι­νούμενοι προς το χαρμόσυνο μυστήριο της Παναγίας ως Θεοτόκου.


(Από το βιβλίο Η Παναγία, εκδόσεις Ακρίτας).

«Η γέννησίς σου Θεοτόκε...»



Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη, εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών. Kαι λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ημίν ζωήν την Αιώνιον.


Χαίρετ' ο Ιωακείμ κι η Άννα,
που γέννησαν χαριτωμένη κόρη
στην Παναγίτσα στο Πυργί!
Χαίρεται όλ' η έρημη ακρογιαλιά
κι ο βράχος κι ο γκρεμός αντίκρυ του πελάγους,
που τον χτυπούν άγρια τα κύματα,
χαίρεται απ' την εκκλησίτσα,
που μοσχοβολά πάνω στη ράχη.

Χαίρεται τ' άγριο δέντρο, που γέρνει
το μισό απάνω στον βράχο, το μισό στον γκρεμό·
χαίρετ' ο βοσκός, που φυσά τον αυλό του,
χαίρετ' η γίδα του, που τρέχει στα βράχια,
χαίρεται το ερίφιο, που πηδά χαρμόσυνα.

Κι η πλάση όλη αναγαλλιάζει
και το φθινόπωρο ξανανοιώνει η γης,
σα σεμνή κόρη, που περίμενε χρόνια
τον αρραβωνιαστικό της απ' τα ξένα
και τέλος τον απόλαψε πριν είναι πολύ αργά·
και σαν τη στείρα γραία, που γέννησε θεόπαιδο
κι ευφράνθη στα γεράματά της!

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν' απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.

(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Στην Παναγίτσα στο Πυργί).

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Καλό & Ευλογημένο το νέο εκκλησιαστικό έτος!



«Ο των αιώνων Ποιητής και Δεσπότης, Θεέ των όλων, υπερούσιε όντως, την ενιαύσιον ευλόγησον περίοδον, σώζων τω ελέει σου τω απείρω, Οικτίρμον, πάντας τους λατρεύοντας σοι τω μόνω Δεσπότη, και εκβοώντας φόβω Λυτρωτά, εύφορον πάσι το έτος χορήγησον».