«Χαιρετίζοντας τη Μεγάλη Κυρά!»

Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου,

Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου

και Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων

Πόσο συγκινούν αυτές τις ημέρες τα ακούσματα των Χαιρετισμών στη Μεγάλη Κυρά! Ευλαβικά οι Χριστιανοί προσέρχονται στην Εκκλησία να αποδώσουν τιμή στην Θεομήτορα. Βάλσαμο παρηγοριάς στις ταραγμένες καρδιές, τα ακούσματα φέρνουν δάκρυα στα μάτια όλων όσων αναζητούν την ελπίδα, από την Ελπίδα των απελπισμένων. Πως αλλιώς μπορείς να περιγράψεις το ξεχείλισμα της καρδιακής ευγνωμοσύνης από την οποία αντλείς την βεβαιότητα ότι σε Εκείνην οφείλουμε την χαρά της ζωής μας, που είναι ο Χριστός.

Γι' αυτό ο Αρχάγγελος τη χαιρετά με αυτά τα λόγια: «Χαῖρε, δ' ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει, χαῖρε, δι' ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει». Πόσο σκοτεινός θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν είχε περπατήσει μεταξύ των ανθρώπων ο Ήλιος της Δικαιοσύνης! Πως θα είχε γίνει άνθρωπος ο Θεός αν δεν είχε δανεισθεί την ανθρώπινη φύση από την Παναγία μας;

Δικαίως λοιπόν ο Αρχάγγελος τη χαιρετά και μαζί του και εμείς, αναγνωρίζοντας πως Εκείνη έγινε η επουράνιος κλίμακα την οποία χρησιμοποιεί ο Θεός, ώστε να κατέλθει στη γη, ενώ ταυτόχρονα  γίνεται γέφυρα ώστε ο άνθρωπος, ο χοϊκός και αμετανόητος άνθρωπος, να μπορέσει να βρει το δρόμο για να μεταβεί από τη γη στον ουρανό...

Πόσο αγαπά η Παναγιά τον άνθρωπο, ώστε να δεχθεί να γίνει «πρεσβείας θυμίαμα», προς τον Ουράνιο Πατέρα και με την μεσιτεία Της προς Εκείνον να αναδειχθεί «παντός τοῦ κόσμου ἐξίλασμα». Δεν αναλαμβάνει μόνο την ευθύνη να φέρει το Θεό κοντά στον άνθρωπο, αλλά αποζητά και τελικά το καταφέρνει να φέρει τον απομακρυσμένο άνθρωπο κοντά στο Θεό. Γι' αυτό η ανθρωπότητα την ευγνωμονεί. Και αυτή την ευγνωμοσύνη την κάνει προσευχή στα χείλη μικρών και μεγάλων.

Αυτή τη μεγάλη αγάπη της Παναγιάς στο ανθρώπινο γένος τη βλέπεις να εκφράζεται καθημερινά. Δεν είχε τρόπο άλλο ο Θεός να κατέβει στη γη; Προτίμησε να γίνει άνθρωπος, ώστε να δείξει με τον τρόπο αυτό πως αν ήταν εφικτό για τον Θεό να συγκαταβεί σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Δημιουργός να φθάσει το δημιούργημα, μπορεί και ο άνθρωπος να ξαναποκτήσει αυτό που ο ίδιος επέλεξε να απολέσει, δηλαδή την κατά χάριν συμμετοχή του στη Θεϊκή φύση, ως εικόνα και ομοίωμα του Δημιουργού του.

Τελικά, δεν εγκαταλείπει ο Θεός τον άνθρωπο ποτέ! Και για αυτή τη συμφωνία εγγυήτρια μεταξύ του κτιστού και του ακτίστου κόσμου μπαίνει η Παναγιά μας! Η του Θεού ευδοκία, στέκει μεταξύ Ουρανού και γης, των θνητών, προς Θεόν παρρησία. Ποτέ δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό! Και σήμερα τα αγιασμένα λόγια του Ακαθίστου ύμνου, αυτό μας υπενθύμισαν.

Πόσοι αιώνες πέρασαν από τότε που χέρια αγιασμένα έγραψαν αυτό το κείμενο; Τα χέρια έλιωσαν στην εκτέλεση του κοινού χρέους των θνητών. Τα λόγια όμως πέρασαν στην αιωνιότητα και μαζί τους συμπαρασύρουν προς Αυτήν όσους ευλαβικά τα ψιθυρίζουν. Στάσου ευλαβικά, λοιπόν, μπροστά Της και μίλησε Της! Μίλησε με τα λόγια της καρδιάς σου σε εκείνη που μέσα στην καρδιά Της χωρά ολόκληρη η ανθρωπότητα και πες Της: «Ὑπερένδοξε, ἀειπάρθενε, εὐλογημένη Θεοτόκε, προσάγαγε τὴν ἡμετέραν προσευχὴν τῷ Υἱῷ σου καὶ Θεῷ ἡμῶν, καὶ αἴτησαι ἵνα σώσῃ διά σοῦ τὰς ψυχὰς ἡμῶν».