Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Η Θρονική Εορτή στο Φανάρι



Με τη δέουσα λαμπρότητα γιορτάστηκε σήμερα στο Φανάρι η Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, επί τη μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, ιδρυτού και προστάτου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.

Της Πατριαρχικής και Συνοδικής Θείας Λειτουργίας, που τελέσθηκε στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, προέστη ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.

Στο Φανάρι, στη σημερινή Θρονική Εορτή, παρέστη εκκλησιαζόμενος και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος.

Φανάριον, 30 Νοεμβρίου 2015



Χ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Σ Μ Ο Σ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ.κ.  Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΡΟΝΙΚΗΝ ΕΟΡΤΗΝ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ
(Φανάριον, 30 Νοεμβρίου 2015)

* * *

         Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Kurt Koch, μετὰ τῆς ἐντίμου Συνοδείας ὑμῶν τῆς ἀποτελούσης τὴν ἐπίσημον Ἀντιπροσωπείαν τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης,
         Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Reinhard Marx, Ἀρχιεπίσκοπε Μονάχου καί Freising, Πρόεδρε τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γερμανίας,

         Ἐν ἀγάπῃ βαθείᾳ καὶ ἐξιδιασμένῃ τιμῇ χαιρετίζομεν τὴν ἐνταῦθα παρουσίαν ὑμῶν, κομιστῶν τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καὶ τῶν συγχαρητηρίων εὐχῶν τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, πεφιλημένου ἡμῖν ἀδελφοῦ, πρὸς τὸν ὁποῖον ἐκφράζομεν τὰς θερμὰς εὐχαριστίας ἡμῶν προσωπικῶς καὶ τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως διὰ τὴν ἐν τῷ προσώπῳ ὑμῶν φιλόφρονα συμμετοχὴν τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ καὶ κατὰ τὸν ἐφετεινὸν ἑορτασμὸν τῆς Θρονικῆς ἡμῶν Ἑορτῆς. Μετ᾿ ἰδιαιτέρας χαρᾶς καὶ εὐγνωμοσύνης ἀναμιμνησκόμεθα τῆς κατὰ τὴν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τοῦ παρελθόντος ἔτους προσωπικῆς παρουσίας τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, διὰ τὴν ὁποίαν καὶ αὖθις ἐκφράζομεν τὰς θερμὰς ἡμῶν εὐχαριστίας, ἐκτιμῶντες αὐτὴν ὡς ἐκδήλωσιν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν Ἀπόστολον, «συνέχει ἡμᾶς» (Β΄ Κορ. 5, 14), καὶ ὡς συμπαράστασιν καὶ στήριξιν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἐν τῷ ἀγῶνι τῆς μαρτυρίας τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον.
         Ἡ σημερινὴ θρονικὴ ἑορτὴ τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἐν πολλοῖς ἑορτὴν κοινὴν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, Παλαιᾶς καὶ Νέας Ρώμης. Καὶ τοῦτο διότι οἱ ἱδρυταὶ αὐτῶν, Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὑπῆρξαν κατὰ σάρκα αὐτάδελφοι, ἀλλὰ καί, κατὰ τὴν διήγησιν τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τὴν ὁποίαν ἠκούσαμεν ἀναγινωσκομένην κατὰ τὴν σημερινὴν Θείαν Λειτουργίαν, ἀπὸ κοινοῦ συνήντησαν τὸν Κύριον καὶ ἀνεγνώρισαν Αὐτὸν ὡς τὸν Μεσσίαν καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἔκτοτε ἐπὶ μίαν περίπου χιλιετίαν αἱ δύο Ἐκκλησίαι, τὰς ὁποίας οὗτοι ἵδρυσαν διὰ τοῦ κηρύγματος καὶ τοῦ μαρτυρίου των, συνεπορεύθησαν ἐν τῇ αὐτῇ πίστει, ἡνωμέναι ἐν τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ τῆς ζωῆς, ἔχουσαι κοινοὺς Πατέρας καὶ διδασκάλους, τιμῶσαι τοὺς αὐτοὺς ἁγίους καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον. Τὴν πλήρη ταύτην κοινωνίαν καὶ ἕνωσιν ἐπιδιώκουν ἤδη αἱ δύο αὗται Ἐκκλησίαι νὰ ἐπανεύρουν ὑπερβαίνουσαι καὶ θεραπεύουσαι τὰς ἐπενεχθείσας κατὰ τὴν δευτέραν χιλιετίαν εἰς τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας πληγὰς διὰ τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀληθείας, ὁ ὁποῖος ἤρξατο τῇ ἱστορικῇ πρωτοβουλίᾳ ἀοιδίμων ἡγετῶν ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ συνεχίζεται, θείᾳ χάριτι, μέχρι σήμερον.
         Ἐκ τῶν διαλόγων τούτων, ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης ἤρξατο διὰ μιᾶς ἐξόχως συμβολικῆς Πράξεως ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ἐν ἔτει 1965 ἄρσεως τῶν ἑκατέρωθεν ἀναθεμάτων, διὰ τῶν ὁποίων, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, αἱ Ἐκκλησίαι Ρώμης καὶ Κωνσταντινουπόλεως ἀπεσχίσθησαν ἀλλήλων κατὰ τὸ Σχῖσμα τοῦ 1054 μ.Χ., τὴν ἀπαρχὴν ταύτην τῶν θλιβερῶν γεγονότων, τὰ ὁποῖα ἐπηκολούθησαν εἰς τὰς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ἐπὶ χίλια περίπου ἔτη. Τῆς ἱστορικῆς ταύτης Πράξεως τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων ἑορτάζομεν ἐφέτος τὴν πεντηκοστὴν ἐπέτειον δοξάζοντες τὸν Θεὸν τῆς ἀγάπης, διότι ἀπήλειψεν ἀπὸ τῶν καρδιῶν ἡμῶν πᾶν ἴχνος μνησικακίας δι᾿ ὅσα κατὰ τὴν δευτέραν χιλιετίαν διετάραξαν τὰς ἀδελφικὰς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, καὶ διὰ τῆς «καθάρσεως τῆς μνήμης» κατέστησεν αὐτὰς καὶ πάλιν «ἀδελφὰς Ἐκκλησίας» ἀποζητούσας διὰ τοῦ διαλόγου τῆς ἀληθείας τὴν πλήρη ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος αὐτῶν ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῆς Εὐχαριστιακῆς Τραπέζης. Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον διὰ τὴν ἀποκατασταθεῖσαν ἀγάπην, ἥτις εἴθε νὰ παραμείνῃ ἀρραγὴς εἰς τοὺς αἰῶνας!

         Τοὺς ἀγλαοὺς καρποὺς τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης δρέπομεν καὶ ἀπολαμβάνομεν ἐν τῷ καθ᾿ ἡμέραν βίῳ τῶν πιστῶν ἡμῶν, ἰδίᾳ ἐν τῇ Διασπορᾷ καὶ εἰς τὰς χώρας, αἱ ὁποῖαι παραδοσιακῶς ἀνῆκον πάντοτε εἰς τὴν δικαιοδοσίαν τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης, ἔνθα ἡ ἁρμονικὴ καὶ δημιουργικὴ συνύπαρξις καὶ συνεργασία Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων εἶναι ἰδιαιτέρως ἰσχυρά. Τοιοῦτος χῶρος ἀγαστῆς καὶ ἀδελφικῆς συνεργασίας τοῦ κλήρου καὶ τῶν πιστῶν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἶναι καὶ ἡ Γερμανία, διό καὶ δραττόμεθα τῆς εὐκαιρίας τῆς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν παρουσίας τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, Καρδινάλιε κ. Reinhard Marx, Ἀρχιεπίσκοπε τοῦ Μονάχου καὶ τοῦ Freising καὶ Πρόεδρε τῆς Συνόδου τῶν Καθολικῶν Ἐπισκόπων τῆς Γερμανίας, ὅπως ἐκφράσωμεν πρὸς ὑμᾶς προσωπικῶς καὶ τὴν ἧς ἡγεῖσθε τοπικὴν Ἐκκλησίαν τὰς θερμὰς εὐχαριστίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς ἡμετέρας Μετριότητος διὰ τὴν πολλαπλῆν καὶ πολύτιμον βοήθειαν, τὴν ὁποίαν προσφέρετε πρὸς τὸν ἀγαπητὸν ἀδελφόν Μητροπολίτην Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνον καὶ τοὺς Ὀρθοδόξους κληρικοὺς καὶ πιστοὺς αὐτοῦ, εἰς τὴν ἀπρόσκοπτον ἐπιτέλεσιν τοῦ ἔργου καὶ τῆς ἀποστολῆς αὐτῶν ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ μετὰ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἀδελφῶν των. Εἴθε ἡ ἁρμονικὴ αὕτη συνύπαρξις καὶ συνεργασία νὰ ἑδραιῶται καὶ ἀναπτύσσηται διαρκῶς καὶ περισσότερον πρὸς προαγωγὴν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ προβολὴν τοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον.
                Μετὰ πολλῆς προσοχῆς καὶ ἀνυστάκτου προσευχῆς παρακολουθοῦμεν ὡσαύτως ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ τούτου Κέντρου καὶ τὴν πορείαν τοῦ "διαλόγου τῆς ἀληθείας", τοῦ ἑτέρου τούτου πυλῶνος τῶν διμερῶν σχέσεων τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ὅστις ἀπὸ τοῦ ἔτους 1980 καὶ ἑξῆς συνοδεύει σταθερῶς τὸν διάλογον τῆς ἀγάπης. Γνωρίζομεν καὶ ἀναγνωρίζομεν τὰς δυσκολίας, τὰς ὁποίας ὁ διάλογος οὗτος διέρχεται, ἰδίᾳ κατὰ τὴν παροῦσαν φάσιν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐξετάζονται ἀκανθώδη ζητήματα, ὡς ἐκεῖνο τοῦ Πρωτείου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀναθαρροῦμεν ὅμως διαπιστοῦντες ὅτι ἐτέθησαν ἤδη ἰσχυραὶ καὶ ὀρθαὶ βάσεις ἀντιμετωπίσεως τοῦ θέματος ἐν τῷ ἐξαιρέτῳ κοινῷ Κειμένῳ τῆς Ραβέννης, τὸ ὁποῖον θέτει τὸ πλαίσιον καὶ τὰς προϋποθέσεις ἀσκήσεως τοῦ Πρωτείου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τὸ ὁποῖον εἶναι πρωτεῖον διακονίας, ἐρριζωμένον εἰς αὐτὴν ταύτην τὴν φύσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄκρως ἀναγκαῖον διὰ τὴν ἐπιτέλεσιν τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς ἐν τῷ κόσμῳ. Ἐκτιμῶμεν βαθύτατα τοὺς κόπους, τοὺς ὁποίους καταβάλλει ἡ ὑμετέρα Σεβασμιότης, Καρδινάλιε κ. Kurt Koch, μετὰ τοῦ Ὀρθοδόξου συμπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διαλόγου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου καὶ εὐχόμεθα ὅπως συνεχίσῃ ὁ Διάλογος οὗτος τὸ ἔργον αὐτοῦ, ἐνισχυόμενος ὑπὸ τῶν πλέον ἱκανῶν θεολογικῶν δυνάμεων καὶ μακρὰν οἱασδήποτε μορφῆς σκοπιμοτήτων πέραν τὴς μαρτυρίας τῆς ἀληθείας ἐν ἀγάπῃ.
         Ἡ πορεία αὕτη πρὸς ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν πραγματοποιεῖται ἐν τῷ μέσῳ ἑνὸς κόσμου σπαρασσομένου ὑπὸ μίσους καὶ ποικίλων ταραχῶν. Καθ᾿ ἡμέραν γινόμεθα μάρτυρες συγκρούσεων καὶ ἐπιθέσεων πολλάκις κατὰ ἀθώων ἀνθρώπων, μάλιστα δὲ καὶ ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ. Τῆς καταστάσεως ταύτης θύματα εἶναι καὶ οἱ χριστιανοὶ εἰς τοὺς τόπους, ἔνθα ἐνεφανίσθη καὶ ἡδραιώθη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑποχρεούμενοι ἄλλοτε νὰ ἐγκαταλείψουν τὰς προγονικὰς ἑστίας των καὶ ἄλλοτε νὰ ὑποστοῦν μαρτύρια καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον. Τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ ἀνθρωπίνη ζωὴ τείνουν νὰ ἀπολέσουν τὴν ἀξίαν των καὶ ὁ κόσμος βυθίζεται εἰς πρωτόγνωρον σκότος. Ἡ καρδία ἡμῶν σπαράσσεται ἀπὸ πόνον καὶ ὀδύνην, καὶ ἡ προσευχὴ ἡμῶν πρὸς τὸν Θεὸν τῆς ἀγάπης ἐντείνεται ἐκζητοῦσα τὴν παρέμβασιν Αὐτοῦ. Συγχρόνως, καθίσταται πλέον ἐπιτακτικὸν τὸ χρέος ἡμῶν ὅπως ἐντείνωμεν τὰς προσπαθείας διὰ νὰ γίνωμεν οἱ εἰς Χριστὸν πιστεύοντες μάρτυρες τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης "ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καὶ διεστραμμένης" (Φιλ. 2, 15) παρέχοντες ἡμεῖς πρῶτοι τὸ ὑπόδειγμα τῆς καταλλαγῆς καὶ τῆς ἀγάπης. Οὐδέποτε, ἴσως, ἄλλοτε ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν ἦτο τόσον ἐπιτακτικὴ καὶ ἐπιβεβλημένη ὅσον σήμερον.
         Εἴθε ὁ Κύριος, διὰ πρεσβειῶν τοῦ σήμερον ἑορταζομένου Ἀποστόλου Του Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Ἀποστόλου Ἁγίου Πέτρου, ἐπὶ τοῦ κηρύγματος καὶ τοῦ μαρτυρίου τῶν ὁποίων ἐθεμελιώθησαν αἱ Ἐκκλησίαι ἡμῶν, νὰ αὐξήσῃ τὴν συνδέουσαν ἡμᾶς ἀγάπην ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης ἐπ᾿ ἀγαθῷ τοῦ δεινῶς δοκιμαζομένου σήμερον ἀνθρώπου καὶ πρὸς δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.
         Μετὰ τῶν σκέψεων καὶ αἰσθημάτων τούτων ὑποδεχόμεθα ὑμᾶς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν κατὰ τὴν εὔσημον ἡμέραν ταύτην, εὐχαριστοῦντες καὶ αὖθις ἀπὸ καρδίας ὑμᾶς τε καὶ τὸν ἀποστείλαντα ὑμᾶς Ἁγιώτατον ἀδελφὸν Ἐπίσκοπον Ρώμης σὺν πάσῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ αὐτοῦ.

         "Ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ἡμῶν" (πρβλ. Β΄ Κορ. 13, 11). Ἀμήν!


Φανάριον, 30 Νοεμβρίου 2007



Η βαρυσήμαντη και μνημειώδης ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Ιωαννίνων κυρού Θεοκλήτου στο Φανάρι, στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, κατά τη Θρονική Εορτή εκείνης της χρονιάς:

«...Μένεις λοιπόν εἰς τό θυσιαστήριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐν τῷ ὁποίῳ λειτουργεῖς τό μυστήριον τῆς ἑνότητος πασῶν τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, διαμερίζων ἐν τῇ Οἰκουμένῃ κατά τόπους Ἐκκλησίας, συνδράμων Αὐτάς ἔκπαλαι, διά τῆς ἐξ ὕψους δυνάμεως, καί ἕως τάς προσφάτως δεινῶς δοκιμασθείσας καί δοκιμαζομένας τοιαύτας, παρ’ ὅ,τι ἡ δοκιμασία «μένει ἐν Σοί» ἐπί χρόνους τεσσάρους καί πεντήκοντα καί πεντακοσίους, καθ’ ὅν χρόνον ἤρχισεν ἡ Βαβυλώνιος δοκιμασία Σου, ἡ ὁποία ὅμως κατέστησεν τόν Θρόνον Σου μαρτυρικόν καί ἐν ταυτῷ Ἀναστάσιμον τῇ Οἰκουμένῃ, κατάστικτον τοῖς μώλωψιν καί πανσθενουργόν. Μένει ὁ Θρόνος Σου πιστός εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἐθνῶν, Αὐτήν διακονεῖ εἰς τήν Οἰκουμένην καί τοῦτο ἀντιμάχεται ἐν τῷ προσώπῳ Σου ἡ αἵρεσις τοῦ νεοεθνοφυλετισμοῦ.

Μένεις ἐδῶ εἰς τήν Πόλιν τῶν Πόλεων ἐστερημένος ἐνίοτε τοῦ ὀφειλετικοῦ σεβασμοῦ καί τῆς στηρίξεως τῆς θυγατρικῆς ἀγάπης, παραδεδομένος ὅμως ἀπολύτως εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πιστός εἰς τήν Ἀποστολικήν εὐεργεσίαν καί χάριν...» .

Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου μας, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:


Πανηγυρίζει ο Αη - Νικόλας «στους Κοπάνους»



Γνωρίζουμε στα μέλη της Αγίας μας Εκκλησίας ότι την ερχόμενη Κυριακή 6 Δεκεμβρίου, μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού, πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» πόλεως Ιωαννίνων, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου:
Ώρα 18.00: Μέγας Εσπερινός, με Αρτοκλασία.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου:
Ώρα 07.30: Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.
Ώρα 17.00: Ιερά Παράκλησις στον Άγιο Νικόλαο.

Αγρυπνία



Γνωρίζουμε στὰ μέλη τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, ὅτι τὴν Πέμπτη, 3 Δεκεμβρίου 2015 καὶ ὥρα 9η βραδυνή, στὸν Ἱερό Προσκυνηματικὸ Ναὸ τοῦ Νεομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου, στὴ Πλατεῖα Πάργης, θὰ τελεσθῇ ἀγρυπνία πρὸς τιμὴν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Σεραφεὶμ Ἀρχιεπισκόπου Φαναρίου καὶ τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ (ΙΓ΄ Κυριακή Λουκᾶ)



Γράφει ο Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος*

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ὑποστηρίζουν ὅτι μόνο κάποιες κοινωνικές κοσμοθεωρίες καί πολιτικές κινήσεις ἔχουν κάνει καί συνεχίζουν νά κάνουν λόγο γιά τό πόσο ὁ πλοῦτος ἀλλοιώνει τήν κοινωνική δομή καί διασπᾶ τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Βέβαια ἄν κανείς ἔχει τή δυνατότητα καί διαθέτει τήν τόλμη νά κοιτάξει κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῶν πραγμάτων, νά διακρίνει τά νοήματα κάτω ἀπό τίς φράσεις τῶν μεγαλόστομων διακηρύξεων, θά διαπιστώσει ὅτι πολλοί ἄνθρωποι φωνάζουν ὄχι τόσο γιά λόγους κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἀλλά διότι οἱ ἴδιοι δέν βρίσκονται στήν κορυφή τῆς πυραμίδας καί ἀπέχουν πολύ ἀπό τόν κύκλο τῆς πλουτοκρατίας.

Ἴσως ἀκόμα ὁρισμένοι νά βρίσκονται στά ἐπίπεδα τῶν κύκλων πού κατηγοροῦν, ἀλλά γιά «κατανάλωση» καί «λαϊκίστικη πολιτική», «χαϊδεύουν τά αὐτιά» τῶν ὀπαδῶν τους…

Πόσοι ὅμως ἔχουν τό θάρρος νά διακηρύξουν ξεκάθαρα ὅτι τόν μεγαλύτερο ἀφορισμό ἐναντίον τοῦ πλούτου τόν περιέχει τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἄν καί ἡ Εὐαγγελική αὐτή περικοπή τοῦ «πλουσίου νέου», πού θά ἀκούσουμε τήν Κυριακή στούς Ναούς μας, ὁρισμένοι τήν κατατάσσουν συνειδησιακά στούς «λησμονησμένους λόγους» τοῦ Ἰησοῦ.

Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό τό γεγονός ὅτι ὁ κατά τά ἄλλα καλός νέος τῆς παραβολῆς, τηρεῖ ὅλες τίς ἐντολές καί πράγματι δείχνει πόθο γιά μιά ὑψηλότερη ζωή. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος τοῦ παρουσιάζει μπροστά του τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν τελειότητα: «…ἔτι ἐν σοῖ λείπει. Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καί διάδος πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ, καί δεῦρο ἀκολούθει μοί» (Λουκᾶ ἰη΄ 22). Δηλ. τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς: «Ἀκόμη ἕνα σοῦ λείπει. Πώλησε ὅλα, ὅσα ἔχεις, καί μοίρασέ τα στούς πτωχούς καί θά ἔχεις θησαυρό στόν οὐρανό καί ἔλα νά μέ ἀκολουθήσεις ὡς μαθητής μου».

Ὅμως, ὁ Θεῖος διδάσκαλος μέ τόν λόγο του αὐτόν ἄγγιξε τήν ἀνοιχτή καί πυορροοῦσα πληγή τοῦ πλούσιου νέου. Καί ποιά ἦταν αὐτή ἡ πληγή; Μά ἡ ἴδια πληγή – πνευματική, ἠθική, κοινωνική – πού διά μέσου τῶν αἰώνων, βασανίζει ὅλους τούς πλουσίους καί μή, οἱ ὁποῖοι ἔχουν προσκολληθεῖ «ψυχή τέ καί σώματι» στόν δαίμονα τοῦ μαμωνᾶ. Στήν κοπριά αὐτή τοῦ διαβόλου πού ὅταν ἔρχεται ἡ κρίσιμη στιγμή κατά τήν ὁποία «παίζεται» ἡ αἰωνιότητα καί ἡ ἴδια ἡ σωτηρία, ἀρνοῦνται τόν Χριστό καί ἀγκαλιάζουν τόν χρυσό.

Πραγματικά ἀδελφοί μου, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει μεγαλύτερη ψυχική διαστροφή ἀπό τούτη, ἀφοῦ ὅσοι διακατέχονται ἀκόμα καί ἀπό «πάθη ἀτιμίας» δηλ. πέφτουν στίς αἰσχρές σαρκικές ἡδονές, ἐπιτέλους, προσφέρουν τήν «ἀγάπη» τους σέ κάποιο πρόσωπο. Ἀντιθέτως, ἐδῶ, στόν ἔρωτα τοῦ χρήματος, ἡ ἀγάπη καί ἡ ὅλη ὕπαρξη θυσιάζεται στό ἄψυχο μέταλλο καί στήν ὕλη.

Ἴσως πεῖ κάποιος πού δέν ἔχει ἐμβαθύνει στή δραματική διάσταση τοῦ θέματος, ὅτι αὐτά πού ὑποστηρίζουμε καταντοῦν ὑπερβολικά. Καί ὅμως, ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ὅταν ὁ ταλαίπωρος νέος «περίλυπος ἐγένετο, ἦν γάρ πλούσιος σφόδρα», διακήρυξε, γιά νά τό ἀκούσουμε ὅλοι μας σέ κάθε τόπο καί σέ κάθε ἐποχή: «…πώς δυσκόλως οἱ τά χρήματα ἔχοντες, εἰσελεύσονται εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!» (Λουκᾶ ἰη΄ 24). Δηλ. «Πόσο δύσκολα αὐτοί, πού ἔχουν χρήματα, θά ἔμβουν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!». Τούτη εἶναι μιά ἀλήθεια πού θά πρέπει νά μᾶς προσγειώνει στήν πραγματικότητα καί τό γρηγορότερο νά μᾶς κάνει νά ἀλλάξουμε τούς στόχους μας, ἄν αὐτοί εἶναι ὑλικοί ἤ ἔστω «ὑψηλοί» περνῶντας ὅμως μέσα ἀπό τόν «γλυκασμό» τοῦ πλουτισμοῦ.

Βεβαίως ἡ Εὐαγγελική μας περικοπή δέν σταματᾶ ἐδῶ, ἀλλά συνεχίζει μέ τόν ζωντανό λόγο τοῦ Χριστοῦ μας, διά τοῦ ὁποίου καί λύνεται ἡ ἀπορία στούς μαθητές πού ρωτοῦν: «…καί τίς δύναται σωθῆναι;» (Λουκᾶ ἰη΄ 26). Δηλ. στό ἄκουσμα τοῦ λόγου τοῦ Ἰησοῦ ὅτι εἶναι εὐκολότερο καμήλα νά περάσει ἀπό τρύπα βελόνας, παρά πλούσιος νά μπεῖ στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οἱ μαθητές του αἰσθάνθηκαν πολύ μεγάλη ἔκπληξη καί ρώτησαν «Ποιός τότε μπορεῖ νά σωθεῖ;».

Καί ὁ Κύριος στήν ἀπορία τους αὐτή ἀπαντᾶ, ἀφοῦ τούς κοίταξε πολύ ἐκφραστικά: «Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις, δυνατά παρά τῷ Θεῶ ἐστίν». (Λουκᾶ ἰη΄ 27). Δηλ. «Αὐτά πού γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατα, γιά τόν Θεό εἶναι δυνατά».

Ἄς μήν παρεξηγηθεῖ, φίλοι μου, ἀπό ἐμᾶς τούς στενόμυαλους καί προσκολλημένους στήν ὕλη ὁ ἀποκαλυπτικός αὐτός λόγος τοῦ Κυρίου μας. Δέν εἶναι λόγος πού καλύπτει τή λατρεία τοῦ πλούτου καί ἄρα μπορεῖ ἕνας διεστραμμένος πλούσιος νά ἐλπίζει ὅτι θά σωθεῖ «ὡς διά μαγείας».

Οὐδέποτε αὐτό.

Τί ὅμως θέλει νά πεῖ ὁ παράδοξος αὐτός λόγος; Ὅτι ἐνῷ εἶναι ἀδύνατον κατ’ ἄνθρωπον ὁ πλούσιος νά ξεκολλήσει ἀπό τή λατρεία τοῦ χρήματος, ἄν ὅμως δείξει καλή διάθεση καί παρακαλέσει τόν Θεό, ὁ ἴδιος ὁ Θεός πού τά πάντα δύναται, θά τοῦ δωρίσει τήν χάρη καί τήν εὐλογία του, ὥστε νά κατανικήσει τό φοβερό πάθος τῆς μανίας τοῦ πλούτου πού τόν καταπνίγει.

Θά τόν συνδράμει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ ἀγάπη του, πού εἶναι κολλημένη στόν «χρυσό μαγνήτη» τοῦ διαβόλου, νά ἀπελευθερωθεῖ καί, μέσῳ τῆς ἐλεημοσύνης πρός τούς πτωχούς ἀδελφούς, νά ἀνέλθει τώρα πρός τόν ἴδιο τόν Θεό.

Ποιό ἁπλά. Ὁ πλούσιος σώζεται διά τῆς χάριτος καί τῆς μετανοίας, ὅταν παύσει νά εἶναι πλούσιος (κατά τή θεολογική καί συνάμα ρεαλιστική ἑρμηνεία τοῦ οὐρανοφάντορος Μέγ. Βασιλείου).

Ἄν κανείς ἔχει διαφορετική ἄποψη καί τρέφει μέσα του διαφορετική «θεολογία», πιστεύοντας ὅτι μέ τό βάρος τοῦ πλούτου θά περάσει τή «στενή πύλη», τό μόνο πού κατορθώνει εἶναι νά ξεγελᾶ τόν ἐαυτόν του καί νά τόν χλευάζουν τά δαιμόνια τοῦ μαμωνᾶ.

Προσοχή ὅμως ἀδελφοί μου, δέν ὑπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ πλουσίων καί πτωχῶν στούς ὁποίους καί οἱ περισσότεροι ἀνήκουμε (τά ὅρια τῆς φτώχειας εἶναι μόνο γιά τίς κυβερνήσεις καί τούς πολιτικούς). Τή νοοτροπία τοῦ ταλαίπωρου πλούσιου νέου πού ἀρνήθηκε τελικῶς τόν Χριστό, μπορεῖ νά τήν ἔχει καί ὁ πλέον φτωχός πού εἶναι προσκολλημένος στό μικρό του βαλάντιο.

Λοιπόν. Στῶμεν καλῶς!
Ἀμήν.

*Πηγή: Ιστότοπος Ι.Μ. Ιωαννίνων

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

«Ἡ προσευχή τῶν Μακκαβαίων»



Συνεχίζονται στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Περιβλέπτου τά κατά Κυριακήν ἑσπερινά κηρύγματα, πού ἔχουν γιά φέτος ὡς κεντρικό θέμα τήν ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

Τήν Κυριακή, 29 Νοεμβρίου 2015, θά μᾶς ὁμιλήσει ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεόκλητος Μηττάκος μέ θέμα: «Ἡ προσευχή τῶν Μακκαβαίων».

Ὥρα ἐνάρξεως τοῦ Ἑσπερινοῦ 5:30 μ.μ.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Ομιλία για την Αγία Αικατερίνη



Ομιλία, με θέμα «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Η Αγία Αικατερίνη και η εποχή μας», θα πραγματοποιηθεί αύριο Τετάρτη 25 Νοεμβρίου στο Σιναϊτικό Μετόχι της πόλης μας, αμέσως μετά την καθιερωμένη Ιερά Παράκληση και το Μνημόσυνο των Κτητόρων και Ευεργετών του Ιερού Ναού, στις 6.00 μ.μ.
Ομιλητής θα είναι ο κ. Απόστολος Νικολαϊδης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.


Η Αγία Αικατερίνη στο Συναξάρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου...



Tω αυτώ μηνί KE΄, μνήμη της Aγίας και ενδόξου Mεγαλομάρτυρος του Xριστού Aικατερίνης.

Αικατερίνα και σοφή και παρθένος,
Eκ δε ξίφους και Mάρτυς. Ω καλά τρία!
Eικάδι πέμπτη άορ κατέπεφνεν ρήτορα κούρην.

Αύτη ήτον κατά τους χρόνους του Mαξιμιανού εν έτει τδ΄ [304], καταγομένη από την πόλιν της Aλεξανδρείας, θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου. Ωραία πολλά και μεγαλόσωμος, δεκαοκτώ χρόνων ούσα κατά την ηλικίαν. Aύτη έμαθεν εις το άκρον κάθε ελληνικήν και ρωμαϊκήν, ήτοι λατινικήν παιδείαν και επιστήμην: δηλαδή του Έλληνος Oμήρου, του των Λατίνων μεγαλωτάτου ποιητού Bιργιλίου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτους και Γαληνού των ιατρών, Aριστοτέλους και Πλάτωνος, Φιλιστίωνός τε και Eυσεβίου των φιλοσόφων, Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, Διονυσίου και Σιβύλλης. Aυτή εγυμνάσθη και όλην την ρητορικήν τέχνην, όση εφευρέθη από τους ανθρώπους. Oυ μόνον δε ταύτας, αλλά και πολλάς γλώσσας και διαλέκτους πολλών εθνών έμαθεν η πάνσοφος, ώστε οπού έκαμνεν εκστατικούς, όχι μόνον εκείνους οπού την έβλεπον, αλλά και εκείνους οπού ήκουον την φήμην και την σοφίαν της. Kατά τους χρόνους δε του βασιλέως Mαξιμιανού και Mαξεντίου του υιού του, επιάσθη διά την εις Xριστόν ομολογίαν, και εδοκίμασε πολλά και διάφορα βάσανα. Kαι με την σοφίαν αυτής και διαλεκτικήν, εκατάπεισεν εκατόν πενήντα ρήτορας να πιστεύσουν εις τον Xριστόν, ομού με άλλους πολλούς Έλληνας. Mε τους οποίους απεκεφαλίσθη η μακαρία, και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις τον Παράδεισον1.)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Eγκώμιον εις την Aγίαν Aικατερίναν έχει η ιερά Σάλπιγξ του Mακαρίου. Tο δε ελληνικόν Mαρτύριον αυτής συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Bασιλεύοντος του ασεβεστάτου». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005).

Υ. γ. Η εικόνα της ανάρτησης βρίσκεται στο Σιναϊτικό Μετόχι των Ιωαννίνων.

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Πανηγυρίζει το Σιναϊτικό Μετόχι των Ιωαννίνων




Το Σιναϊτικό Μετόχι της Αγίας Αικατερίνης, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή και την ιστορία της πόλης μας για πολλές δεκαετίες πανηγυρίζει και φέτος τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος και Πανσόφου Αικατερίνης την ερχόμενη Τετάρτη 25 Νοεμβρίου.

Την παραμονή της γιορτής και ώρα 6.00 μ.μ. θα ψαλεί Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός με Αρτοκλασία και στις 7:30 μ.μ. θα ακολουθήσει η Λιτάνευση των Ιερών Λειψάνων και της Εικόνας της Αγίας γύρω από το Μετόχι. Στις 9:30 μ.μ. θα ξεκινήσει η Αγρυπνία.

Ανήμερα της εορτής, ώρα 7.00 π.μ. θα τελεστούν ο Όρθρος και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ενώ το απόγευμα στις 6.00 μ.μ. η καθιερωμένη Παράκληση και το Μνημόσυνο υπέρ των κτητόρων και ευεργετών του Ναού.

Διαβάστε μια σύντομη αναφορά στην ιστορία του Μετοχίου, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://eiskopanous.blogspot.gr/2013/11/blog-post_25.html


Φωτογραφικό στιγμιότυπο με το σιναϊτικό μετόχι των Ιωαννίνων, εν έτει 1950

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Η παραβολή του άφρονος πλουσίου



+ Anthony Bloom, Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

Τὸ τέλος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶναι μιὰ προειδοποιήση γιὰ κάτι ποὺ ὅλοι μας θὰ μπορούσαμε νὰ ἔχουμε συνειδητοποιήσει, - ὅτι ὁ θάνατος εἶναι δίπλα μας, ὅτι πολλά, πάρα πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ κάνουμε θὰ χαθοῦν μ’ ἐμᾶς ἐπειδὴ εἶναι περιττὰ, θνητά.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ προειδοποιήση τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ πόσο κοντὰ εἶναι ὁ θάνατος θὰ μᾶς τρομοκρατοῦσε καὶ θὰ μᾶς στεροῦσε ἀπὸ τὴν δημιουργική μας δύναμη; Ὄχι, ἀντίθετα· οἱ Πατέρες συνήθιζαν νὰ λένε, «νὰ ἔχουμε συνεχῆ μνήμη θανάτου» ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τοῦ νὰ φοβόμαστε τὸν θάνατο καὶ νὰ ζοῦμε κάτω ἀπὸ τὴν σκιά του, ἀλλὰ μᾶλλον ἐπειδὴ τίποτα ἄλλο παρὰ ἡ γνώση ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι σύντομη, ὅτι μπορεῖ ὁποιαδήποτε στιγμὴ νὰ τελειώσει, μπορεῖ νὰ δώσει στὴν κάθε στιγμὴ τὸ τελικό της νόημα, καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴ ζωὴ τὴν αἴσθηση ὅτι πρέπει νὰ βιαστοῦμε νὰ κάνουμε τὸ καλό, ὅτι πρέπει νὰ βιαστοῦμε νὰ ζήσουμε ὅπως θὰ ζούσαμε γνωρίζοντας ὅτι ἀνὰ πάσα στιγμὴ ὁ θάνατος μᾶς ὑπερβαίνει, ἡ ζωή μας θὰ εἶναι μιὰ ζωὴ θριαμβευτική. Ἄν μοναχὰ εἴχαμε συνεχῶς αὐτὸ κατὰ νοῦ, θὰ ζούσαμε τόσο βαθιά, τόσο ἔντονα. Ἄν γνωρίζαμε ὅτι τὰ λόγια ποὺ τώρα σᾶς λέω ἦταν τὰ τελευταῖα, πόσο διαφορετικὰ θὰ τὰ ἔλεγα, καὶ πόσο διαφοτετικὰ θὰ τ’ ἀκούγατε!

Ἄν ἐπρόκειτο νὰ νοιώσουμε ὅτι τὸ πρόσωπο ποὺ μιλούσαμε μπορεῖ νὰ εἶναι νεκρὸ σὲ λίγα λεπτά, πόσο προσεκτικοὶ θὰ εἴμασταν ὥστε τὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις μας θὰ ἦταν τὸ ἀποκορύφωμα ὅλης μας τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φροντίδας, ὁ θρίαμβος σὲ ὅ,τι ἄριστο καὶ ὑψηλὸ χαρακτηρίζει τὶς σχέσεις μας.

Ὁ λόγος ποὺ ζοῦμε τὸσο ἄσχημα, ποὺ λέμε τόσα πολλὰ κούφια λόγια, λόγια χωρὶς ζωή, ποὺ διαπράτουμε τόσες πράξεις ποὺ ἀργότερα καῖνε σὰν πληγὲς τὴν ψυχή μας, εἶναι ὅτι ζοῦμε σὰν νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ζωὴ μονάχα ἕνα πρόχειρο σχέδιο τῆς ζωῆς ποὺ θὰ ζοῦμε μιὰν ἡμέρα, ὅταν θὰ ἔχουμε χρόνο νὰ διαμορφώσουμε τὸ σχέδιο στὴν τελικὴ ἱστορία. Ἀλλὰ δὲν λειτουργοῦν ἔτσι τὰ πράγματα· ἔρχεται ὁ θάνατος καὶ τὸ σχέδιο μένει ἀδούλευτο, ἁπλῶς μουτζουρωμένο, καὶ αὐτὸ ποὺ μένει εἶναι μιὰ θλίψη γιὰ τὸ πρόσωπο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι σπουδαῖο, ἀλλὰ ποὺ ἀποδείχτηκε ἐπιπόλαιο καὶ ἀσήμαντο.

Γι’ αὐτὸ μιλάει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ὄχι γιὰ τὸ ὅτι θὰ πρέπει νὰ φοβόμαστε τὸν θάνατο, ἀλλὰ γνωρίζοντας ὅτι μπορεῖ νὰ ἔλθει ὁποιαδήποτε στιγμή, κάθε στιγμή πρέπει νὰ εἶναι τέλεια, κάθε λόγος πρέπει νὰ εἶναι λόγος ζωῆς, γεμάτος ἀπὸ πνεῦμα, νὰ ταιριάζει στὴν αἰωνιότητα. Καὶ κάθε μας πράξη σὲ σχέση μὲ μᾶς θὰ εἶναι τέτοια ποὺ θὰ γεννᾶ ζωὴ καὶ θὰ ἐκφράζει τὴν πληρότητα, τὸ μέγεθος, τὴν δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐλάβειας ποὺ θὰ πρέπει νὰ νοιώθουμε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον καὶ γιὰ τὸ κάθε τι. Ἄς τὸ σκεφτοῦμε, καὶ τότε ἄν μποροῦμε νὰ ἐνεργήσουμε σύμφωνα μ’ αὐτὸ, κάθε λόγος καὶ πράξη μας θ’ ἀποκτήσει τὴν διάσταση τῆς αἰωνιότητας καὶ θὰ λάμψει στὸ φῶς της. Ἀμήν.

(30.11.1980)

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

«Τα Εισόδια της Θεοτόκου»



Πρωτοπρεσβυτέρου Λάμπρου Χ. Τσιάρα
Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων

Στίς 21 τοῦ μηνός Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου στό ναό. Ἡ ὑπόθεση τῆς ἑορτῆς προέρχεται ἀπό τήν «Ἀπόκρυφη Γραμματεία» καί, συγκεκριμένα, ἀπό τό «Πρωτευαγγέλιον τοῦ Ἰακώβου». Σέ αὐτό ἐδῶ τό σημείωμά μας θά ἀναφερθοῦμε δι᾽ ὀλίγων στήν Ἀπόκρυφη Γραμματεία καί, ἀκολούθως, θά σταθοῦμε στό θεολογικό περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς.

α) Τά «ἀπόκρυφα» βιβλία (Εὐαγγέλια, Πράξεις, Ἐπιστολές) δέν εἶναι βιβλία κρυμμένα, πού δέν πρέπει νά βγοῦν στό φῶς. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀποκαλύψεως· δέν ἔχει, λοιπόν, οὔτε καί θέλει νά κρύψει τίποτα. Τά «Ἀπόκρυφα», γνωστά ἀπό αἰῶνες, εἶναι βέβαιο, ὅτι δέν γράφτηκαν ἀπό χέρια ἀποστολικά. Εἶναι κείμενα μεταγενέστερα, πού γράφτηκαν γιά νά «συμπληρώσουν» τά «κενά» τῶν κανονικῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης μέ λεπτομέρειες ἀπό τήν παιδική ἡλικία τοῦ Ἰησοῦ καί ἀπό τή ζωή τῆς Θεοτόκου. Οἱ Εὐαγγελιστές δέν ἀνέλαβαν νά συγγράψουν τή βιογραφία τοῦ Ἰησοῦ ἤ τῆς Θεοτόκου· σκοπός τους ἦταν νά κηρύξουν καί νά μαρτυρήσουν μέ τά «γραφόμενα βιβλία» τους αὐτά πού εἶδαν καί ἄκουσαν καί ψηλάφησαν μέ τά χέρια τους «περί τοῦ Λόγου τῆς ζωῆς»· νά μᾶς ποῦνε δηλαδή γιά τή θεότητα τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί γιά τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς σωτηρίας πού ἔφερε στόν κόσμο. Ἄλλο βιογραφία καί ἄλλο μαρτυρία …

Ἡ Ἐκκλησία ἀπέκλεισε τά βιβλία αὐτά ἀπό τόν Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὄχι μόνο γιατί δέν ἦταν γνήσια ὡς πρός τόν συγγραφέα τους, ἀλλά καί λόγῳ τοῦ περιεχομένου τους, (ἦσαν κατά πολύ ὑποδεέστερα τῶν θεόπνευστων κανονικῶν βιβλίων). Ὡστόσο, ἀξιοποίησε πολλά στοιχεῖα καί πληροφορίες πού περιέχονται σ’ αὐτά, θέσπισε μάλιστα καί γιορτές, ὅπως τῶν Εἰσοδίων καί τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, γιά τίς ὁποῖες τά Κανονικά βιβλία σιωποῦν.

β) Ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων (ὑπόθεση καί θεολογική σημασία).
Τό «Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου» μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα, οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς τῆς Θεοτόκου ἦσαν ἄτεκνοι καί προσεύχονταν ἐπί χρόνια στόν Θεό νά τούς χαρίσει τέκνο. Τό ζεῦγος, ἄν καί ἦταν σέ προχωρημένη ἡλικία, ἔλαβε δι᾽ ἀγγέλου τό μήνυμα, ὅτι ἡ ἐπιθυμία τους θά ἐκπληρωθεῖ. Γέννησαν, λοιπόν, τή Μαρία, τήν ὁποία, ἀφοῦ ἀνέθρεψαν ἐπιμελῶς μέχρι πού ᾽γινε τριῶν ἐτῶν, τήν ἔφεραν καί τήν παρέδωσαν στόν ἀρχιερέα Ζαχαρία, γιά νά ἀνατραφεῖ «ἐν τῷ ναῷ». Ἐκεῖ ἡ Μαρία, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, μεγάλωσε, μέχρι πού ἔγινε δώδεκα ἐτῶν, προσευχόμενη ἀδιαλείπτως καί τρεφόμενη ὑπό ἀγγέλου.

Ἀπό τίς πληροφορίες αὐτές ἐμπνέεται τόσο ἡ εἰκονογραφία, ὅσο καί ἡ ἱερή ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας. Στήν ὑμνογραφία κυριαρχεῖ ὁ χαρμόσυνος τόνος: «Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τό προοίμιον, καί τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις», λέγει τό ἀπολυτίκιο· διότι ἡ εἴσοδος τῆς Παρθένου «ἐν ναῷ τοῦ Θεοῦ…, τόν Χριστόν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται». Αὐτό σημαίνει, ὅτι μέ τήν εἴσοδο τῆς Παρθένου στόν ναό ἀρχίζει ἡ πραγματοποίηση τῆς προαιώνιας βουλῆς τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ παραλληλισμός τοῦ ναοῦ, πού ἔχτισε ὁ Σολομών, γιά νά ᾽χει κατοικία ὁ Θεός ἐπί τῆς γῆς (Γ’ Βασ. 8, 27), μέ τόν ἔμψυχο ναό, τή Θεοτόκο, κυριαρχεῖ στούς ὕμνους τῆς ἡμέρας. Εἰσάγεται ἡ Παρθένος Μαρία στόν ναό, γιά νά προετοιμασθεῖ, ὥστε νά γίνει ἡ ἴδια ναός· ὁ ἔμψυχος ναός τοῦ ἀχώρητου Θεοῦ καί, ὡς ἐκ τούτου, ἡ αἰτία τῆς δικῆς μας σωτηρίας.

Κι ὄχι μόνο ὡς σύνολο ὁ ναός ὁ νομικός, ἀλλά καί τά «ἐν αὐτῷ» τήν Παρθένο προετύπωναν: Τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου, ἡ κιβωτός τῆς Διαθήκης, ἡ στάμνος μέ τό μάννα, ἡ ῥάβδος τοῦ Ἀαρών ἡ βλαστήσασα, ὅλα εἶναι προτυπώσεις τῆς Παρθένου. Καί ἡ «κατά ἀνατολάς πύλη» τοῦ ναοῦ, πού εἶδε ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ στό ὅραμά του, τή Θεοτόκο ἐξεικόνιζε, ἀφοῦ αὐτή ἀναδείχθηκε ἡ πύλη ἀπό τήν ὁποία μπῆκε στόν κόσμο ὁ Θεός καί ἔκτοτε μένει γιά πάντα «κεκλεισμένη» (ἀειπάρθενος) (Ἰεζ. 44, 1-2). Ἰδού τό μυστήριο τοῦ ἔμψυχου ναοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί. Στήν Πάναγνη μητρική κοιλία τῆς Μαρίας συναντήθηκε «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» τό θεῖο μέ τό ἀνθρώπινο· μέσα της ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός. Γι᾽ αὐτό καί «σκηνή ἐπουράνιος» καλεῖται, ἀφοῦ «ἐσκήνωσεν ἐν τῇ μήτρᾳ» της πραγματικά, «οὐ δοκήσει οὐδέ φαντασίᾳ», ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό εἶναι τό θεολογικό νόημα τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων. Τά Εἰσόδια «δέν εἶναι ἁπλῶς ἀνάμνησις τῆς ἀποκρύφου διηγήσεως, ἀλλά κάτι βαθύτερο καί οὐσιαστικώτερο. Ἡ ἔξαρσις τῆς θεομητορικῆς ἰδιότητος τῆς Μαρίας. Ἡ ὑπογράμμισις τοῦ δόγματος τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου» (Ἰωάν. Φουντούλης). Στήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων δοξάζουμε τήν «ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», τή Μητέρα τοῦ Θεοῦ, πού ἔγινε ἡ σκηνή του ἀνάμεσά μας. «Ἰδού ἡ σκηνή τοῦ Θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων» (Ἀπόκ. 21, 3).

Ἀγαπητοί ἀναγνῶστες· γιορτάζοντας τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, θυμούμαστε καί τά δικά μας εἰσόδια, ὅταν εἰσήλθαμε διά τοῦ Βαπτίσματος στόν ναό τοῦ Θεοῦ, τήν Ἐκκλησία. Ὅλοι μας συγκροτοῦμε τόν νέο λαό τοῦ Θεοῦ, στόν ὁποῖον «ἐνοικεῖ» ὁ Θεός καί «ἐμπεριπατεῖ» (Α’ Κορ. 6, 16). Ὁ καθένας κι ὅλοι μας εἴμαστε «ναός Θεοῦ ζῶντος» (ὅ.π.), καί ὁ ναός τοῦ Θεοῦ «ἁγνός ἐστιν» (Α΄ Κορ. 3, 17). Ἄς μήν ξεχνοῦμε ποτέ αὐτό πού εἴμαστε, γιά ν᾽ ἀξιωθοῦμε, μετά τῆς Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων, νά εἰσέλθουμε καί στά ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου «πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς … ἀρχιερεύς γενόμενος εἰς τόν αἰῶνα» (Ἑβρ. 6, 20).

Πηγή: Ιστότοπος Ι. Μ. Ιωαννίνων

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Λόγος στη γιορτή της Υπεραγίας Δέσποινάς μας Θεοτόκου, όταν οδηγήθηκε από τους γονείς της στον Ναό ( Θεοφυλάκτου Αρχιεπισκόπου Αχρίδος)



«...Αυτή είναι η σημερινή μας πανήγυρη, αυτό το γεγονός γιορτάζουμε σήμερα, την προσαγωγή της κόρης στον ναό και την εισαγωγή της στα Άγια των αγίων. Τι παράξενο γεγονός, τι παράξενο πράγμα ακούμε! Ένα μικρό κορίτσι να ζει στα άδυτα και αθέατα του Θεού. Ακόμη κι αν μόνο πατούσε στην αυλή του ναού, αυτό θα έδειχνε ξεκάθαρα την οικειότητα που θα είχε με τον Δεσπότη, αφού βέβαια το «να πατάει κανείς την αυλή μου δεν το επιτρέπω» ορίσθηκε από τον Θεό γι’ αυτούς που έρχονται σε ρήξη μ’ αυτόν. Ακόμη κι αν έβλεπε μόνο τα Άγια του ναού, κι αυτό θα ήταν μεγάλη απόδειξη παρρησίας προς τον Θεό. Ακόμη κι αν μια φορά τον χρόνο έμπαινε στα Άγια του ναού, κι αυτό θα ξεπερνούσε πάρα πολύ την ταπεινή θέση της γυναίκας.

Τώρα όμως περνώντας την αυλή, διασχίζοντας το δεύτερο χώρισμα και φτάνοντας στα Άγια των αγίων, ορίζεται να μένει συνεχώς μαζί με τον Θεό κι αυτό είναι ένας αρραβώνας μεταξύ της ανθρώπινης φύσης και της χάρης του Θεού, που εμφανίζεται αργότερα. Δείχνει μ’ αυτή της την ενέργεια η Θεοτόκος προφητικά σ’ εμάς και ανοίγει τον δρόμο σ’ όλο το ανθρώπινο γένος για την άνοδο και είσοδό του στα ουράνια και αληθινά Άγια των αγίων και έτσι μετά απ’ αυτό φαίνεται ότι καταργεί τον μωσαϊκό νόμο, ο οποίος επειδή δεν μπορούσε να μας δικαιώσει και να μας καθαρίσει από την αμαρτία, σχεδόν μας εμπόδιζε όλους να μετέχουμε σε κάθε μορφή αγιότητας. Επρόκειτο βέβαια ο Χριστός με τη θεία χάρη να μας δικαιώσει όλους και «αφού με τον σταυρικό θάνατό του γκρέμισε ό,τι σαν τοίχος μας χώριζε και προκαλούσε έχθρα», άνοιξε για όλους τους ανθρώπους τις εισόδους, που ήταν προηγουμένως άβατες, και αφού μας άγιασε όλους και μας καθάρισε με νερό και άγιο Πνεύμα, μας δέχτηκε στα Άγια. Γι’ αυτό τώρα στον ναό υποδέχεται την Παρθένο. Και όσα συμβαίνουν τώρα στη Θεοτόκο, μοιάζουν σαν να μας δίνει ό Θεός αξιόπιστα ενέχυρα για τη συμφιλίωση αργότερα ολόκληρου του ανθρώπινου γένους μαζί του.
Μικρό παιδί αφιερώνεται εξαιτίας της έλλειψης κακίας και εξαιτίας της ευθύτητάς του· «Γιατί η βασιλεία του Θεού ανήκει σε ανθρώπους που είναι σαν κι αυτά» και «Βοηθάει ο Κύριος τους αθώους και βλέπει με ευμένεια τους ευθείς ανθρώπους». Μιλάμε για γυναίκα, που εξαιτίας της Εύας προήλθε η αμαρτία, ώστε «εκεί όπου πλεόνασε η αμαρτία, εκεί θα υπερπερισσεύσει η χάρη του Θεού». Και ενώ η γυναί¬κα διώχτηκε από τον παράδεισο, θα προηγηθεί της φύσης της και θα εισέλθει στα Άγια των άγιων, θα είναι τριών ετών, γιατί έτσι συμβολίζεται η αγία Τριάδα, αυτή που αυξάνει την αγιότητα...».


Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Για τα Εισόδια...



Διαβάστε δύο επίκαιρα κείμενα για τη μεγάλη θεομητορική εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, πατώντας στους παρακάτω συνδέσμους:

α. Του μακαριστού γέροντα Μωυσέως αγιορείτου:

β. Tου μακαριστού Μητροπολίτη Πατρών (†) Νικοδήμου Βαλληνδρά:

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Κάλλιστος Ware, Επίσκοπος Διοκλείας: «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ»




Η απόφαση να προσπαθεί κανείς να είναι Χριστιανός δεν είναι μια απόφαση αδυναμίας και απόσυρσης. Είναι μια απόφαση δύναμης, ουσιαστικής εξωστρέφειας και συνεχούς αγώνα.  Στην πορεία αυτή, η οποία ξεκινάει με την ασυνείδητη ένταξή μας στο σώμα της Εκκλησίας κατά την βάπτισή μας και ανανεώνεται όταν συνειδητά πλέον αποφασίσουμε να παραμείνουμε μέλη της, η επίκληση του ονόματος του Χριστού είναι η ισχυρότερη βακτηρία, το ουσιαστικότερο στήριγμα, ο σωστότερος οδηγός, η πληρέστερη προστασία.  Σκοπός μας ως Χριστιανοί σε αυτή τη ζωή είναι τα λόγια μας να ταυτιστούν με τα λόγια που προφέρει ο ίδιος ο Χριστός, είναι η ζωή μας να γίνει ένα με τη δική Του, η ανάσα μας ένα με την θεία Πνοή που βαστάζει τον κόσμο όλο.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα εύληπτο ανάγνωσμα για όσους πιστεύουν στη δυνατότητα βελτίωσης της πνευματικής τους ζωής μέσα και από την επίκληση του ονόματος του Χριστού. Όπως αναφέρεται στον επίλογο του βιβλίου:  «Η προσευχή είναι δράση. Προσεύχομαι σημαίνει ενεργώ στον ύψιστο βαθμό», τούτο ισχύει για την Προσευχή του Ιησού όσο για καμιά άλλη… Η Επίκληση του Ονόματος, όταν γίνεται σωστά, εισάγει τον κάθε άνθρωπο βαθύτερα στο έργο που έχει επωμιστεί, τον καθιστά αποδοτικότερο στις κινήσεις του, χωρίς να τον αποκόπτει από τους άλλους αλλά συνδέοντάς τον μαζί τους, και του προσφέρει μια μοναδική ευαισθησία έναντι των φόβων και των ανησυχιών των συνανθρώπων του, τέτοια που ποτέ πριν δεν διέθετε. Η Νοερά Προσευχή μεταμορφώνει τον καθένα μας σε «άνθρωπο για τους άλλους», ένα ζωντανό όργανο της ειρήνης του Θεού, ένα δυναμικό κέντρο καταλλαγής».

Πληροφορίες-παραγγελίες: Εκδόσεις Πορφύρα, τηλ: 213 0291224.

Με τον Αρχιμ. Αθανάσιο Σουσόπουλο συνεχίζονται οι εσπερινές ομιλίες




Σᾶς ἀνακοινώνουμε ὅτι συνεχίζονται στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Περιβλέπτου τά κατά Κυριακήν ἑσπερινά κηρύγματα, πού ἔχουν γιά φέτος ὡς κεντρικό θέμα τήν ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

Τήν Κυριακή, 22 Νοεμβρίου 2015, θά μᾶς ὁμιλήσει ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀθανάσιος Σουσόπουλος μέ θέμα: «Ἡ Παναγία δεομένη ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι».

Ὥρα ἐνάρξεως τοῦ Ἑσπερινοῦ 5:30 μ.μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης για τα γεγονότα στο Παρίσι



«Ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος ἐπί τῷ ἀκούσματι τῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων αἱ ὁποῖαι προὐκάλεσαν τήν ἀπώλειαν τῆς ζωῆς καί τόν τραυματισμόν πολλῶν δεκάδων ἀνθρώπων ἐν Παρισίοις, ἀπέστειλεν ἐξ Ἀλάνιας Ν. Τουρκίας, ὅπου εὑρίσκεται διά τά θυρανοίξια τοῦ ναοῦ τῆς Παναγίας Πισιδιωτίσσης, πρός τόν Ἐξοχώτατον Πρόεδρον τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας κ. François Hollande θερμόν μήνυμα συμπαθείας καί συλλυπητηρίων, ἐν τῷ ὁποίῳ μεταξύ ἄλλων λέγει ὅτι «ὁ φονταμενταλισμός ὁ ὁποῖος τρέφει τήν τρομοκρατίαν, ἐγείρει τεχνητά τείχη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, τά ὁποῖα μόνον ὁ διάλογος εἷναι ἱκανός νά κρημνίσῃ».

«Νηστεύω...»



«Νηστεύω για να πεινάσω Θεό...» (π. Λίβυος).

«Νηστεία είναι...»



Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

«Νηστεία είναι η τέχνη να πεινάς και να διψάς. Η πείνα και η δίψα είναι πάντα τα σημάδια ότι μια ζώσα ύπαρξη έχει αρχίσει να φθείρεται και δεν θα επιβιώσει αν δεν λάβει απ’ έξω ενίσχυση υπό τη μορφή της τροφής. Στη χριστιανική οπτική, όμως, η πείνα και η δίψα θα μεταμορφωθούν σε αναζήτηση του ουσιώδους για τους ανθρώπους, δηλαδή της τροφής που δεν χάνεται. 
Το Ευαγγέλιο λέει ότι ο Χριστός ήρθε αντιμέτωπος με τον διάβολο στην έρημο αφού πρώτα πείνασε. Ήταν ένας πεινασμένος και διψασμένος Θεάνθρωπος αυτός που έδειξε μια νέα έξοδο από τους τρεις μείζονες θρησκευτικοπολιτικούς πειρασμούς του ανθρώπου: το ‘θαύμα’ που σκλαβώνει την ελευθερία, το ‘μυστήριο’ της αυτοεπιβεβαίωσης και την ‘εξουσία’ που υποτάσσει. Το να είσαι Χριστιανός συμπίπτει με το να πεινάς και να διψάς, δηλαδή με το να είσαι μια ανολοκλήρωτη ύπαρξη, μια ύπαρξη εν τω γίγνεσθαι, καθ’ οδόν μέχρι να στηθεί το τελικό συμπόσιο, σε εμπόλεμη κατάσταση μέχρι την Ανάσταση, πεινασμένος και διψασμένος για δικαιοσύνη. Αν δεν είμαστε σε θέση να μαρτυρήσουμε αυτή την προφητική οπτική, ό,τι θα απομείνει από τον χριστιανικό βίο θα είναι μια υπόθεση διαιτολόγων και μαγείρων. Και σε τέτοια περίπτωση, ας τ’ αφήσουμε σ’ αυτούς».

*Πηγή: «Η χριστιανική νηστεία στη μετανεωτερική κοινωνία», Σύναξη 133 (2015), σσ. 81-97 (το παράθεμα, ο επίλογος).

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Η νηστεία των Χριστουγέννων



15 Νοεμβρίου 2015:
«Από σήμερον άρχεται η νηστεία των Χριστουγέννων».

Δεύτερη μακρά περίοδος νηστείας μετά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων, γνωστή στή γλῶσσα τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας καί ὡς σαραντα(ή)μερο. Περιλαμβάνει καί αὐτή σαράντα ἡμέρες, ὅμως δέν ἔχει τήν αὐστηρότητα τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἀρχίζει τήν 15η Νοεμβρίου καί λήγει τήν 24η Δεκεμβρίου.

Ἡ ἑορτή τῆς κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τή δεύτερη μεγάλη Δεσποτική ἑορτή τοῦ χριστιανικοῦ ἑορτολογίου. Μέχρι τά μέσα τοῦ Δ΄ αἰῶνα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς συνεόρταζε τή γέννηση καί τή βάπτιση τοῦ Χριστοῦ ὑπό τό ὄνομα τά Ἐπιφάνεια τήν ἵδια ἡμέρα, στίς 6 Ἰανουαρίου. Τά Χριστούγεννα ὡς ξεχωριστή ἑορτή, ἑορταζομένη στίς 25 Δεκεμβρίου εἰσήχθη στήν Ἀνατολή ἀπό τή Δύση περί τά τέλη τοῦ Δ΄ αἰῶνα.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού πρῶτος ὀμιλεῖ γιά τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, τήν ὀνομάζει «μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν» καί μᾶς πληροφορεῖ περί τό 386 ὅτι «οὕπω δέκατον ἔστιν ἔτος, ἐξ οὗ δήλη καί γνώριμος ἡμῖν αὕτη ἡ ἡμέρα (τῆς ἑορτῆς) γεγένηται».

Μέ τή διαίρεση τῆς ἄλλοτε ἑνιαίας ἑορτῆς καί τήν καθιέρωση τῶν τριῶν ξεχωριστῶν ἑορτῶν, τῆς Γεννήσεως τήν 25η Δεκεμβρίου, τῆς Περιτομῆς τήν 1η καί τῆς Βαπτίσεως τήν 6η Ἰανουαρίου, διαμορφώθηκε καί τό λεγόμενο Δωδεκαήμερον, δηλαδή τό ἑόρτιο χρονικό διάστημα ἀπό τίς 25 Δεκεμβρίου ὡς τίς 6 Ἰανουαρίου. Ἔτσι διασώθηκε κατά κάποιο τρόπο ἡ ἀρχαία ἑνότητα ταῶν δύο μεγάλων ἑορτῶν τῆς Γεννήσεως καί τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου.

Ἡ μεγάλη σημασία πού ἀπέκτησε μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ἡ νέα ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καί ἡ εὐλάβεια τῶν πιστῶν καί ἰδιαίτερα τῶν μοναχῶν, ἀπετέλεσαν τίς προϋποθέσεις γιά τήν καθιέρωση καί τῆς πρό τῶν Χριστουγέννων νηστείας. Σ’ αὐτό ἀσφαλῶς ἐπέδρασε καί ἡ διαμορφωμένη ἥδη τεσσαρακονθήμερη νηστεία τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού προηγεῖτο τοῦ Πάσχα.

Ὅπως ἡ ἑορτή ἔτσι καί ἡ νηστεία, ὡς προετοιμασία γιά τήν ὑποδοχή τῶν γενεθλίων τοῦ Σωτῆρος, ἐμφανίστηκε ἀρχικά στή Δύση, ὅπου ἡ νηστεία αὐτή ὀνομαζόταν Τεσσαρακοστή τοῦ ἁγίου Μαρτίνου ἐπειδή ἄρχιζε ἀπό τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου τούτου τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας. Τό ἵδιο ἐπανελήφθη καί σ’ ἐμᾶς, ὅπου πολλοί τή νηστεία τῶν Χριστουγέννων ὀνομάζουν τοῦ ἁγιου Φιλίππου ἐπειδή προφανῶς ἀρχίζει τήν ἑπομένη τῆς μνήμης τοῦ Ἀποστόλου. Οἱ πρῶτες ἱστορικές μαρτυρίες, πού ἔχουμε γιά τή νηστεία πρό τῶν Χριστουγέννων, ἀνάγονται στόν ΣΤ΄ αἰῶνα. Σ’ αὐτήν ἀναφέρονται ὁ Ἀναστάσιος Σιναΐτης, ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ὁ Ὁμολογητής, Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, καθώς ἐπίσης καί ὁ πατριάρχης Ἀντιοχείας Θεόδωρος Βάλσαμων.

Πῶς νηστεύουμε: Καθ’ ὅλη τή διάρκεια τοῦ σαρανταημέρου δέν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά καί αὐγά. Ἀντίθετα, ἐπιτρέπεται νά καταλύουμε ψάρι ὅλες τίς ἡμέρες – πλήν, φυσικά, τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς- ἀπό τήν ἀρχή μέχρι καί τήν 17η Δεκεμβρίου. Ψάρι καταλύουμε ἐπίσης καί κατά τήν ἑορτή ταῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ὁποιαδήποτε ἡμέρα κι ἄν πέσει.

‘Από τήν 18η μέχρι καί τήν 24η Δεκεμβρίου, παραμονή τῆς ἑορτῆς, ἐπιτρέπεται ἡ κατάλυση οἴνου καί ἐλαίου μόνο – ἐκτός, βέβαια, τῶν ἡμερῶν Τετάρτης καί Παρασκευῆς πού θά παρεμβληθοῦν καίκατά τίς ὁποῖες τηροῦμε ἀνέλαιη νηστεία. Ἐπίσης μέ ξηροφαγία νηστεύουμε τήν πρώτη ἡμερα τῆς νηστείας, 15η Νοεμβρίου, καθώς κα τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, ἐκτός βέβαια κι ἄν πέσουν Σάββατο ἤ Κυριακή (Ἀπό τό βιβλίο: “Ἡ νηστεία τῆς Ἐκκλησίας”, (Μητρ. Νέας Σμύρνης κ. Συμεών Κούτσα Ἐκδ. Ἀποστολική Διακονία, σελ. 88-92).


Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Anthony Bloom*: Παραβολὴ τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη



Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐν συντομίᾳ, τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἐμπεριέχει ὅλα ὅσα ἀποτελοῦν τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ.

Ἡ πρώτη ἐντολὴ εἶναι ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, μὲ ὅλη μας τὴ διάνοια, μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη, μὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας καὶ τὸν πλησίον μας ὡς τὸν ἑαυτὸν μας. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε σημαίνει νὰ προτιμοῦμε ὅλα ὅσα εἶναι ἀγαπητὰ στὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο, ἀπ’ αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀγαπητὰ σέ μᾶς. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ζήσουμε, καὶ νὰ εἴμαστε ἀληθινὰ ἔτσι ὥστε Αὐτὸς νὰ μπορεῖ νὰ εἶναι εὐχαριστημένος ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτα ξένο σὲ Αὐτὸν στὶς ζωές μας.

Καὶ τότε ἔρχεται ἡ δεύτερη ἐντολή, τὴν ὁποία δὲν κατανοοῦσε ὁ νομικός: ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας ὅπως τὸν ἑαυτό μας. Νὰ ξανα-ἀγαπήσουμε τὸν πλησίον μας, ξεχνώντας τὸν ἑαυτό μας. Πολὺ συχνὰ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε ἄξιοι χριστιανοί, ἂν αἰσθανόμαστε μία ζεστασιὰ στὴν καρδιά μας, νομίζουμε ὅτι ἀγαπᾶμε τὸ Θεό. Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι ἀρκετό. Ἡ δοκιμασία αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ μοιρασιὰ τῆς μοναδικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν καθένα ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας.

Θυμᾶμαι μιὰ θλιβερὴ στιγμὴ στὴ ζωή, ὅταν ὁ πατέρας μου μὲ ρώτησε ποιὸ εἶναι τὸ ὄνειρο τῆς ζωῆς μου, ἤμουν νέος τότε, κι ἐγὼ εἶπα: «Νὰ εἶμαι μόνο μὲ τὸ Θεό», καὶ αὐτὸς μὲ κοίταξε λυπημένα καὶ μοῦ εἶπε: Δὲν ἔχεις ἀρχίσει ἀκόμη νὰ γίνεσαι χριστιανός. Ἐπειδὴ ἂν ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ πρέπει νὰ μοιραζόμαστε μαζί του ὅλες τὶς φροντίδες του γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ γιὰ κάθε πρόσωπο ξεχωριστὰ σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο.


Ἂς λάβουμε ὑπόψη μας λοιπὸν σὰν γνώμονα αὐτὸ τὸ σύντομο γεγονὸς στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν παραβολή. Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε ποτὲ πόσο πολὺ ἀγαπᾶμε τὸ Χριστό. Εἶναι δύσκολο, γιατί εἶναι τόσο εὔκολο νὰ ξεγελάσεις κάποιον. Ἀκόμα κι ὅταν λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε κάποιον, μπορεῖ νὰ ἔρθει μία στιγμὴ ἐγωισμοῦ, διαφωνίας, ἕνας καυγᾶς μπορεῖ νὰ τελειώσει, τουλάχιστον γιὰ λίγο, μία κοινή μας φιλία καὶ ζεστασιὰ.

Ὑπάρχει ὡστόσο ἕνα ἀντικειμενικὸ κριτήριο. Πῶς συμπεριφέρεσαι στὸν πλησίον; Τί σημαίνει αὐτὸς γιὰ σένα; Ἂν δὲν σημαίνει τίποτα, ἂν εἶναι ἕνας περαστικός, ἂν εἶναι ἁπλὰ κάποιος στὸ δρόμο σου, ἢ ἂν εἶναι κάποιος ποὺ μπορεῖ νὰ τραβήξει τὴν προσοχή σου, ὅταν ἐσὺ εἶσαι σὲ καλὴ διάθεση, τότε δὲν ἀρχίσαμε ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ καὶ τὸν κόσμο μαζὶ μ’ Αὐτόν.

Ἂς τὸ ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, ἂς κάνουμε στοὺς ἑαυτοὺς μας σχετικὲς ἐρωτήσεις, καὶ ἂς διορθώσουμε τὴ ζωή μας. Ἀμήν.

*Κήρυγμα 30/11/1997.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Ο Χριστός είναι φίλος μας!



Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Τόν Χριστό νά τόν αἰσθανόμαστε σάν φίλο μας.
Εἶναι φίλος μας.
Τό βεβαιώνει ὁ ἴδιος, ὅταν λέει: «Ἐσεῖς εἶστε φίλοι μου…» (Ἰω. 15,14).
Σάν φίλο νά τόν ἀτενίζομε καί νά τόν πλησιάζομε. Πέφτομε; Ἁμαρτάνομε; Μέ οἰκειότητα, μέ ἀγάπη κι ἐμπιστοσύνη νά τρέχομε κοντά του· ὄχι μέ φόβο ὅτι θά μᾶς τιμωρήσει ἀλλά μέ θάρρος, πού θά μᾶς τό δίδει ἡ αἴσθηση τοῦ φίλου. Νά τοῦ ποῦμε: «Κύριε, τό ἔκανα, ἔπεσα, συγχώρεσέ με». Ἀλλά συγχρόνως νά αἰσθανόμαστε ὅτι μᾶς ἀγαπάει, ὅτι μᾶς δέχεται τρυφερά, μέ ἀγάπη καί μᾶς συγχωρεῖ.
Νά μή μᾶς χωρίζει ἀπ’ τόν Χριστό ἡ ἁμαρτία.

Ὅταν πιστεύουμε ὅτι μᾶς ἀγαπάει καί τόν ἀγαπᾶμε, δέν θά αἰσθανόμαστε ξένοι καί χωρισμένοι ἀπ’ Αὐτόν, οὔτε ὅταν ἁμαρτάνουμε. Ἔχουμε ἐξασφαλίσει τήν ἀγάπη Του κι ὅπως καί νά φερθοῦμε, ξέρομε ὅτι μᾶς ἀγαπάει.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Με τον π. Χρυσόστομο Τραϊκάπη συνεχίζονται οι εσπερινές ομιλίες



Σᾶς ἀνακοινώνουμε ὅτι συνεχίζονται στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Περιβλέπτου τά κατά Κυριακήν ἑσπερινά κηρύγματα, πού ἔχουν γιά φέτος ὡς κεντρικό θέμα τήν ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

Τήν Κυριακή, 15 Νοεμβρίου 2015, θά μᾶς ὁμιλήσει ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Τραϊκάπης μέ θέμα: «Προϋποθέσεις τῆς ἀληθινῆς καί γνήσιας προσευχῆς».
Ὥρα ἐνάρξεως τοῦ Ἑσπερινοῦ 5:30 μ.μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως