«Μνήμη, Ανάμνηση»

Παρασκευή της πέμπτης εβδομάδας της Σαρακοστής. Από τα πρώτα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, αισθανόμουν πάντα πως αυτή η ημέρα αποτελεί την αρχή της τελικής προσέγγισης στο Πάσχα. Σήμερα το πρωί, θυμήθηκα τόσο καθαρά ένα από τα έτη που πέρασα στο Λύκειο Καρνώ (ίσως το 1938 -ήμουν δεκαπέντε χρονών). Πήγαινα από το σπίτι στο σχολείο και σκεπτόμουν έντονα πως σε τέσσερις ώρες θα πήγαινα στον καθεδρικό ναό της οδού Νταρού, για τους Χαιρετισμούς της Παναγίας…

Με μια μικρή προσπάθεια, μπορώ να θυμηθώ πολλά πράγματα: μπορώ ν’ αποκαταστήσω μια διαδοχή γεγονότων, το πότε και το πως. Αλλά για κάποιο λόγο, δεν μπορώ να ανακαλέσω κάποια πράγματα (μέρες, στιγμές), αλλά τα θυμάμαι σαν να είχαν μια δική τους ζωή μέσα μου. Δεν είναι αξιοσημείωτα ή σημαντικά γεγονότα, ούτε καν γεγονότα, αλλά ιδιαίτερες στιγμές και εντυπώσεις. Έχουν γίνει το υλικό καθαυτό της συνείδησης μου, ένα διαρκές τμήμα του εαυτού μου. Είμαι αρκετά πεπεισμένος πως αυτές οι ενθυμήσεις είναι αποκαλύψεις (θεοφάνειες) που βγαίνουν από βαθιά μέσα μας, επαφές με το «έτερον», το βαθύτερο και ανώτερο επίπεδο της συνείδησης. Αργότερα, πολύ αργότερα, συνειδητοποιούμε πως σ’ αυτές τις στιγμές δόθηκε ένα είδος απόλυτης χαράς. Χαρά όχι για κάτι το συγκεκριμένο, αλλά παρ’ όλα αυτά χαρά. Η χαρά της παρουσίας του Θεού και του ανοίγματός Του στην καρδιά. Και η εμπειρία αυτής της στενής σχέσης, αυτής της χαράς (που ποτέ δεν θα αφαιρεθεί αφού έχει γίνει το βαθύτερο μέρος της καρδιάς) θα καθορίζει τις σκέψεις και το όραμα ολόκληρης της ζωής μας.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν,

από το «Ημερολόγιο».