Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Στην ενορία μας...


 
Με το καθιερωμένο, την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα, μυστήριο του ιερού Ευχελαίου θα ξεκινήσει αύριο η νέα εκκλησιαστική χρονιά «εις Κοπάνους».
Το Ευχέλαιο θα αρχίσει στις 7 το απόγευμα.
Το πρωί της 1ης Σεπτεμβρίου στο Ναό μας θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία και θα ακολούθως ο Αγιασμός.


Ευχόμαστε σε όλους μια ευλογημένη εκκλησιαστική χρονιά, με πλούσιες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Για την αρχή της Ινδίκτου

 
 
«Ο των αιώνων Ποιητής και Δεσπότης, Θεέ των όλων, υπερούσιε όντως, την ενιαύσιον ευλόγησον περίοδον, σώζων τω ελέει σου τω απείρω, Οικτίρμον, πάντας τους λατρεύοντας σοι τω μόνω Δεσπότη, και εκβοώντας φόβω Λυτρωτά· Εύφορον πάσι το έτος χορήγησον».

 
Με Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου («της Μητρόπολης»), χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου, θα γιορταστεί αύριο, Δευτέρα 1η Σεπτεμβρίου, στην Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων η εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά, η αρχή της Ινδίκτου, του νέου εκκλησιαστικού έτους (Διαβάστε σχετικά στη δεξιά κάθετη στήλη των αναρτήσεων).

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Τα Αναγνώσματα της Κυριακής ΙΒ Ματθαίου (31 Αυγούστου)

  

Ο Απόστολος (Εβρ. θ' 1-7):
 
1 Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν. 2 σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. 3 μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, 4 χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, 5 ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. 6 Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, 7 εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.
 
Είχε βεβαίως λατρευτικές διατάξεις και η πρώτη σκηνή (η ιουδαϊκή σκηνή, ο ιουδαϊκός ναός), μάλιστα και αυτό το άγιο μέρος της που συμβόλιζε τον κόσμο (το πρώτο μέρος της σκηνής). 2 Έτσι κατασκευάσθηκε το πρώτο μέρος της σκηνής ,το οποίο λέγεται άγια. Σ’ αυτό υπήρχε η (επτάφωτη) λυχνία, και η τράπεζα, και οι άρτοι της προθέσεως (επάνω στην τράπεζα). 3 Πίσω δε από το δεύτερο καταπέτασμα (παραπέτασμα απο πολύτιμο ύφασμα) ήταν το μέρος της σκηνής, το οποίο λέγεται άγια αγίων. 4 Εκεί υπήρχε ένα χρυσό θυσιαστήριο θυμιάματος, και η κιβωτός της διαθήκης εξωτερικώς ολόχρυση. Σ’ αυτήν υπήρχε η χρυσή στάμνος που περιείχε το μάννα, και η ράβδος του Ααρών που βλάστησε (θαυματουργικώς), και οι πλάκες της διαθήκης (οι πλάκες όπου ήταν γραμμένες οι δέκα εντολές). 5 Επάνω δε απ’ αυτή (την κιβωτό) ήταν ένδοξα Χερουβίμ, που έρριχναν τη σκιά τους επάνω στο ιλαστήριο (το χρυσό κάλυμμα της κιβωτού). Αλλά γι’ αυτά δεν είναι τώρα ανάγκη να ομιλήσωμε λεπτομερώς. 6 Με τέτοια λοιπόν κατασκευή και οργάνωσι της σκηνής, στο πρώτο μεν μέρος της σκηνής εισέρχονται πάντοτε οι ιερείς και εκτελούν τις ιεροτελεστίες. 7 Στο δεύτερο δε μέρος εισέρχεται μόνον ο αρχιερεύς μία φορά το έτος, και όχι χωρίς αίμα, το οποίο προσφέρει για τα αμαρτήματα του εαυτού του και του λαού.

 
Το Ευαγγέλιο (Μτθ. ιθ´ 16-26):
Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, νεανίσκος τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, γονυπετῶν αὐτόν, καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· Τί με λέγεις ἀγαθόν; Οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. Εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς. Λέγει αὐτῷ· Ποίας; ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπε· Τὸ «οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα», καὶ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ; ῎Εφη αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ᾿Ακούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά. ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ᾿Αμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. ᾿Ακούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες· Τίς ἄρα δύναται σωθῆναι; ᾿Εμβλέψας δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι.
 

Εκεῖνο τὸν καιρό, πλησίασε τὸν ᾿Ιησοῦ κάποιος νεαρός, γονάτισε μπροστά του καὶ τοῦ εἶπε· «᾿Αγαθὲ Διδάσκαλε, τί καλὸ νὰ κάνω γιὰ ν᾿ ἀποκτήσω αἰώνια ζωή;» ῾Ο ᾿Ιησοῦς τοῦ εἶπε· «Γιατί μὲ ὀνομάζεις ἀγαθό; Κανένας δὲν εἶναι ἀγαθός, παρὰ μόνο ἕνας, ὁ Θεός. ῍Αν θέλεις πάντως νὰ μπεῖς στὴ ζωή, τήρησε τὶς ἐντολές». «Ποιές;» τοῦ λέει. Κι ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπε· «Τὸ μὴ σκοτώσεις, μὴ μοιχεύσεις, μὴν κλέψεις, μὴν ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴ μητέρα σου καὶ ἀγάπα τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτό σου». «῞Ολα αὐτὰ τὰ τηρῶ ἀπὸ πολὺ μικρός», τοῦ λέει ὁ νεαρός. «Σὲ τί ἀκόμα ὑστερῶ;» ῾Ο ᾿Ιησοῦς τοῦ ἀπάντησε· «῍Αν θέλεις νὰ γίνεις τέλειος, πήγαινε πούλησε τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ δῶσε τὰ χρήματα στοὺς φτωχούς, καὶ θὰ ἔχεις θησαυρὸ κοντὰ στὸν Θεό· κι ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις». Μόλις ἄκουσε τὴν ἀπάντηση ὁ νεαρός, ἔφυγε λυπημένος, γιατὶ εἶχε μεγάλη περιουσία. Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπε στοὺς μαθητές του· «Σᾶς βεβαιώνω πὼς δύσκολα θὰ μπεῖ πλούσιος στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ σᾶς τὸ ἐπαναλαμβάνω· Εἶναι εὐκολότερο νὰ περάσει καμήλα ἀπὸ βελονότρυπα, παρὰ νὰ μπεῖ πλούσιος στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». ῞Οταν τ᾿ ἄκουσαν οἱ μαθητές του, ἔνιωσαν μεγάλη κατάπληξη κι ἔλεγαν· «Τότε ποιὸς μπορεῖ νὰ σωθεῖ;» ῾Ο ᾿Ιησοῦς τοὺς κοίταξε καὶ εἶπε· «Αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους· γιὰ τὸν Θεὸ ὅμως ὅλα εἶναι δυνατά».

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: «Καλοῦμεν πάντας εἰς συνεχῆ ἐπαγρύπνησιν, εὐαισθητοποίησιν καί συστράτευσιν τῶν δυνάμεων...»

 

 Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,
 
Ἡ κοινή Μήτηρ πάντων τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τό Σῶμα τοῦ αἰωνίου Κυρίου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἱερουργεῖ φιλοστόργως διά πασῶν τῶν ἐνεργειῶν αὐτῆς, μάλιστα δέ διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῆς προσφορᾶς τῶν δώρων Αὐτοῦ πρός τόν Δημιουργόν αὐτῶν, τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τῶν τέκνων αὐτῆς. Καί πράττει τοῦτο, ἔχουσα καί ἀποδεικνύουσα τήν ἀπέραντον καί ἀδιάκριτον ἀγάπην πρός πᾶν μέλος αὐτῆς, εἰς τόν βαθμόν κατά τόν ὁποῖον τήν ἐπιδεικνύει καί ὁ ἐπουράνιος Πατήρ ἡμῶν.
Τήν παρουσίαν πάντων τῶν τέκνων της ἔχουσα πάντοτε ἐν τῇ προσευχητικῇ μνήμῃ αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία, διατηρεῖ ζωηρόν ἐνδιαφέρον καί μέριμναν διά πᾶν ὅ,τι ἔχει σχέσιν καί ἐπηρεάζει τήν ζωήν αὐτῶν. Διό καί δέν μένει ἀσυγκίνητος καί ἀδιάφορος ἐκ τῆς συνεχιζομένης καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἡ ὁποία καθ᾿ ἡμέραν συντελουμένη, ἕνεκα τῆς ἀπληστίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ματαίας φιλαργύρου σπουδῆς καί κερδοφορίας, συνιστᾷ ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀποστροφήν τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου καί ὡς ἐκ ταύτης ταραχήν τῆς κτίσεως καί διάσπασιν τῆς κορωνίδος τῆς δημιουργίας, τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καί ἀπειλήν αὐτῆς ταύτης τῆς συνεχίσεως τῆς ζωῆς.
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἤδη ἀπό πολλῶν ἐτῶν ἀξιολογοῦντες τά σημεῖα τῶν καιρῶν, ἀλλά καί ἐν πιστότητι εἰς τό εὐχαριστιακόν χρέος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀνεκηρύξαμεν καί ἀφιερώσαμεν τήν 1ην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους, ἀρχήν τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, εἰς ἱκετηρίους καί ἱλαστηρίους δεήσεις ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῆς κληροδοτηθείσης ἡμῖν δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, τοῦ περιβάλλοντος. Κατά τήν ἡμέραν ταύτην, κλίνομεν γόνυ ψυχῆς καί καρδίας καί ἐξαιτούμεθα παρά τοῦ Θεοῦ Λόγου νά ἐπιβλέψῃ φιλανθρώπως ἐπί τήν δημιουργίαν Αὐτοῦ καί, παραβλέπων τάς ἁμαρτίας καί τήν ἀπληστίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, νά «ἀνοίξῃ τήν χεῖρα Αὐτοῦ καί νά πληρώσῃ χρηστότητος τά σύμπαντα» καί νά ἀνασχέσῃ τήν καταστροφικήν πορείαν τοῦ κόσμου.
Εἶναι βεβαίως ἀληθές, ὅτι κατά τάς τελευταίας δεκαετίας ἐπετεύχθη σημαντική πρόοδος, οὐχί βεβαίως ἐπαρκής, εἰς τόν τομέα τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος, μέ τήν διαρκῆ εὐαισθητοποίησιν τῆς κοινῆς γνώμης, τήν λῆψιν προληπτικῶν καί ἀνασταλτικῶν μέτρων, τήν λειτουργίαν προγραμμάτων ἀειφορίας, τήν στροφήν πρός ἠπίας μορφῆς πηγάς ἐνεργείας καί πολλά εἰσέτι καρποφόρα καί ἀξιόλογα μέτρα καί δράσεις, εἰς ἅς συνέβαλον καί αἱ προσπάθειαι καί ἡ μέριμνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐν συνεργασίᾳ καί μετά διεθνῶν οἰκολογικῶν ἱδρυμάτων καί ὀργανισμῶν.
Ἑορτάζοντες καί ἐφέτος τήν ἑορτήν τῆς Βυζαντινῆς Ἰνδικτιῶνος καί εἰσερχόμενοι εἰς ἕνα νέον ἐνιαυτόν τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου, ἀπευθυνόμεθα πρός τό εὐλογημένον Ὀρθόδοξον πλήρωμα καί πρός τόν κόσμον ὅλον καί καλοῦμεν πάντας εἰς συνεχῆ ἐπαγρύπνησιν, εὐαισθητοποίησιν καί συστράτευσιν τῶν δυνάμεων πρός ἐπιστροφήν εἰς μίαν κατάστασιν, ἄν ὄχι εἰς τήν πρωτόπλαστον ἀπολύτως εὐχαριστιακήν καί δοξολογικήν, ἀλλά τοὐλάχιστον εἰς ἀποπνέουσαν τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου.
Ἡ ἄνευ φραγμῶν ληστρική ἐκμετάλλευσις τῶν φυσικῶν πόρων τῆς δημιουργίας, ἀποτελοῦσα τήν κυρίαν αἰτίαν καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, εἶναι κατά τήν μαρτυρίαν τῆς θεολογίας, τῆς τέχνης καί τῆς λογοτεχνίας ἀποτέλεσμα πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, παρακοῆς πρός τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου καί μή συμμορφώσεως πρός τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ.

 
Ἡ Ἐκκλησία παρέχει τό ἀντίδοτον διά τήν θεραπείαν τῶν οἰκολογικῶν προβλημάτων, καλοῦσα τούς πάντας εἰς ἀποκατάστασιν τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ εἰς τό ἀρχαῖον, τό πρωτότυπον κάλλος. Ἡ ἀνόρθωσις τῆς πεπτωκυΐας φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῇ ἐπιπνοίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῇ μετοχῇ εἰς τάς δωρεάς αὐτοῦ, ἀποκαθιστᾷ καί τήν ἁρμονικήν σχέσιν τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν κτίσιν καί τήν δημιουργίαν, τήν ὁποίαν ἐποίησεν ὁ Θεός πρός χαράν, τέρψιν καί ἀπόλαυσιν αὐτοῦ, ἀλλά καί ἀναγωγήν αὐτοῦ εἰς τόν Ἴδιον, τόν Πλάστην.
Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καλεῖ ἡμᾶς «ἐπεξεργάσασθαι ἐν Λόγῳ Θεοῦ καί Πνεύματι ζωοποιῷ τόν ξύμπαντα κόσμον», ὡς ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Συμεών ἐν τῷ στύλῳ, καί ἀπό τῶν αἰσθητῶν καί φυσικῶν νά ἀναβαίνωμεν εἰς τά «μετά τά φυσικά» καί νά κύπτωμεν εἰς «τά τῆς θεολογίας ἁπλᾶ καί ἀπόλυτα μυστικά θεάματα», ὥστε ἀπό τῆς κτίσεως νά ἀναγώμεθα εἰς τόν Κτίστην.
Ἡ ἐνοικοῦσα ἐπίπνοια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι αὐτή ἡ ὁποία θεοῖ τόν μέτοχον αὐτῆς καί ἑνοποιεῖ συγχρόνως τόν ἄνθρωπον μέ τό περιβάλλον αὐτοῦ, ὥστε νά αἰσθάνεται αὐτό ὡς μέρος τοῦ ἑαυτοῦ του καί νά σέβεται αὐτό ὡς κάτι τό ἱερόν, χωρίς νά παρασύρεται εἰς καταχρήσεις καί ὑπερβολάς.
Ὁ σεβασμός καί ἡ τροφή τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τοῦ φυσικοῦ κόσμου ἀσφαλῶς καί δέν ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἀπλήστου χρήσεως αὐτοῦ, ἀλλά διά τοῦ σεβασμοῦ αὐτοῦ, δηλαδή τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπον, τοῦ ἀνθρώπου πρός τά ἔμβια ὄντα, ἀλλά καί τά ἔχοντα ἰκμάδα καί προσφοράν ζωῆς «καλά λίαν» καί ἐν σοφίᾳ καί ἁρμονίᾳ πλασθέντα μόνῳ τῷ λόγῳ τοῦ Κυρίου ὁρατά τε καί ἀόρατα στοιχεῖα τῆς φύσεως. Τοιουτοτρόπως θά δυνηθῶμεν νά πίωμεν ὕδωρ ἐκ τῆς ζωοποιοῦ πέτρας, νά βλέπωμεν τόν αἰσθητόν ἥλιον καί ἀναγώμεθα εἰς τόν νοητόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, νά ἀτενίζωμεν τόν ὑλικόν στῦλον τοῦ Ὁσίου Συμεών καί νά βλέπωμεν τόν ἀληθινόν στῦλον τοῦ φωτός, νά βλέπωμεν τάς νεφέλας τῶν ὑδάτων μέ στόχον νά εἰσέλθωμεν εἰς τήν νεφέλην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τήν κατάπαυσιν, ὅπου πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθε Χριστός, νά σπουδάσωμεν ἀπογραφῆναι μετά τῶν πρωτοτόκων εἰς τήν ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησίαν. Μόνον ὑπό τοιοῦτον φρόνημα κινούμενοι, ἐν σεβασμῷ τῆς προσφορᾶς ἑκάστου ἐμβίου ὄντος καί φυτοῦ εἰς τήν παγκόσμιον λειτουργίαν τῆς ζωῆς, θά ἐπιλύσωμεν αὐτομάτως διά τῆς Θείας Χάριτος καί ὄχι διά τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυνάμου βίας πάντα τά περιβαλλοντικά μας προβλήματα. Τό μήνυμα τοῦτο ζωῆς, εἶναι μήνυμα ὑποχρεώσεως νά συνεχίσωμεν τόν πνευματικόν ἀγῶνα καί τήν προσπάθειαν, προσευχόμενοι, προτρεπόμενοι, παρακαλοῦντες, ἱκετεύοντες, ἐφιστῶντες τήν προσοχήν πάντων εἰς τήν ἀναγκαιότητα προστασίας ἡμῶν αὐτῶν ἀπό τῆς ἐπερχομένης ὀργῆς ἐπί τήν κτίσιν λόγῳ τῆς ἀλλοιώσεως αὐτῆς.
  Ἡ συνεχής προσήλωσις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τά γήϊνα καί φθαρτά εἶναι ἡ προκαλοῦσα καί τά προβλήματα εἰς τήν δημιουργίαν, καθότι, ὅσον περισσότερον στρεφόμεθα εἰς τήν γῆν, τόσον περισσότερον ἀπομακρυνόμεθα τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ Θεοῦ.
  Τήν ὀφειλετικήν καί σωτηριώδη δέσμευσιν αὐτῆς ὑπέρ τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος καί τῆς συνεχίσεως ἐν πνευματικῇ καί ὑλικῇ ἀκμῇ τῆς ἐπί τοῦ πλανήτου ἡμῶν ζωῆς, τοῦ κόσμου τοῦ Θεοῦ, ἀναλαβοῦσα ἐν φόβῳ Θεοῦ ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία καί καλλιεργοῦσα ἀδιαλείπτως, μελετᾷ τήν πραγματοποίησιν Οἰκολογικοῦ Συνεδρίου κατά τόν προσεχῆ Ἰούνιον ἐν τῇ ἕδρᾳ αὐτῆς ἐπί τοῦ θέματος «Θεολογία, Οἰκολογία καί Λόγος: διάλογος διά τό περιβάλλον, τήν λογοτεχνίαν καί τάς τέχνας». Στόχος αὐτοῦ ἡ ἀφύπνησις τῆς παγκοσμίου συνειδήσεως ἐπί τῆς εἰδικῆς καί ἰδιαιτέρας σημασίας πτυχῆς τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς διαστάσεως τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως καί τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ περιβάλλοντος εἰς τό «ἀρχαῖον κάλλος», τό φυσικόν, τό ἱερόν, τό ἅγιον, τό τέλειον, ὡς ἐξῆλθεν ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ τεχνουργήσαντος αὐτό Θεοῦ Λόγου, εἰς ἀπόλαυσιν καί τροφήν ἡμετέραν, μετά ἰδιαιτέρων ἀναφορῶν εἰς τήν σχέσιν αὐτοῦ πρός τήν τέχνην καί τήν λογοτεχνίαν.
  Ἔχοντες «ἐν ἑαυτοῖς ἀπαράθραυστον τήν μνήμην τῶν κριμάτων» τοῦ Κυρίου, μαρτυροῦμεν ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῶν πανορθοδόξων τοῦ λόγου τό ἀληθές καί ἐφιστῶμεν τήν προσοχήν πάντων ἐπί τῶν ἐπαπειλουμένων δεινῶν, τά ὁποῖα ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἐκ φιλανθρώπου προνοίας ἀσφαλῶς δέν θά ἐπιτρέψῃ, καλοῦντες τούς πάντας εἰς ἐπιστράτευσιν πρός καί διά τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος ἡμᾶς κόσμου ἐπιστροφήν εἰς τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς, ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Παμμακαρίστου, τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Στυλίτου καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.
 

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Πρόγραμμα Μητροπολίτου Ιωαννίνων



Το πρόγραμμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου για την τρέχουσα εβδομάδα:

Δευτέρα 25 Αυγούστου:
07.00: Ιερά Μονή Ευαγγελιστρίας Άνω Πεδινών (Αρχιερατική Θεία Λειτουργία)
18.00: Αγιασμός ΕΠΣΗΠ
19.30: Ασπράγγελοι (Ορκωμοσία Δημάρχου Ζαγορίου)

Πέμπτη 28 Αυγούστου:
19.30: Βαπτιστής (Αρχιερατικός Εσπερινός με Αρτοκλασία)

Παρασκευή 29 Αυγούστου:
07.00: Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου Ανατολής (Αρχιερατική Θεία Λειτουργία)
19.00: Μηλιωτάδες (Αρχιερατικός Εσπερινός με Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο)

Σάββατο 30 Αυγούστου:
07.00: Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου (Αγοράς) πόλεως Ιωαννίνων (Αρχιερατική Θεία Λειτουργία)
10.00: Ορκωμοσία Περιφερειάρχη Ηπείρου
13.00: Ορκωμοσία Δημάρχου Δωδώνης
19.30: Μηλιά Μετσόβου (Αρχιερατικός Εσπερινός)

Κυριακή 31 Αυγούστου:
07.00: Καλπάκι (Αρχιερατική Θεία Λειτουργία)
Θα ακολουθήσει επίσκεψη στην Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου (Βελλάς)
12.00: Ορκωμοσία Δημάρχου Πωγωνίου
19.30: Κορίτιανη (Αρχιερατικός Εσπερινός)

Δευτέρα 1η Σεπτεμβρίου (Αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους):
07.00: Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίου Αθανασίου (Αρχιερατική Θεία Λειτουργία)

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου:
Ασφάκα (Αρχιερατική Θεία Λειτουργία)

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Ο 'Αγιος Κοσμάς τιμάται υπό του Αλή πασά


 
(Από το βιβλίο του Κ. Σ. Κώνστα, Ο 'Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, εκδ. Γ΄, Αθήνα 1990, εκδ. Αποστολική Διακονία)

Όχι μόνον οι Έλληνες, αλλά και αυτοί οι Αλβανοί ετίμων, εσέβοντο και ως 'Αγιον τον επίστευαν και εκείνοι, όσον και οι Χριστιανοί. Είχε έλθει και με αυτούς εις ψυχικήν επαφήν και οι Αλβανοί τον απεθέωσαν, βαπτίζοντάς τον «Τζιομπάν Μπαμπά», Μεγάλον Αφέντην. Συχνότατα οι αγάδες, «πηγαίνοντας εκεί όπου εδίδασκεν εις τας έξω περιάδας, τον ήκουαν και ως άνθρωπον του Θεού τον εκήρυττον», πληροφορεί ο βιογράφος του. Έναν θρόνον, επενδεδυμένον με μεταξωτόν ύφασμα (κατηφέ), επί του οποίου αναβαίνων εκήρυττε, λέγεται ότι του τον είχε δωρήσει ο Κουρτ πασάς του Μπερατιού.

 
Αλλά μέγας ήτο ο σεβασμός και πολλή η τιμή προς τον 'Αγιον Κοσμάν και αυτού του φοβερού Αλή πασά, διότι ο 'Αγιος του είχε προείπει την μελλοντικήν σταδιοδρομίαν του. Καθώς αναφέρει ο Φραντζής, εκήρυττεν ανύποπτος ο 'Αγιος έξω του Τεπελενίου, όταν οι Τούρκοι διέλυσαν βιαίως την συγκέντρωσιν και επεχείρησαν να κακοποιήσουν τον Κοσμάν. Αλλ' ο 'Αγιος προφθάσας εισήλθεν εις την κωμόπολιν, ζητών εν αυτή άσυλον. Τότε ήνοιξε η θύρα ενός αρχοντικού και προέβαλεν εις το κατώφλιόν της η φοβερά και επιβλητική σιλουέττα της Χάμκως, μητρός του Αλή. Έπιασε από το χέρι τον 'Αγιον και τον έμπασεν εις το σπίτι της. Μετ' ολίγον ενεφανίσθη και ο υιός της, φυγόδικος τότε, ο κατόπιν Αλή πασάς των Ιωαννίων. Κατά την ώραν του φαγητού ο 'Αγιος με την προφητικήν ματιάν του διέγνωσε το μέγα και παράδοξον μέλλον του νέου. Ο Κοσμάς κοιτάζων κατάματα τον Αλή, του είπε: «Θα γίνης μεγάλος άνθρωπος· θα κυριεύσης όλη την Αρβανιτιά· θα υποτάξης την Πρέβεζα, την Πάργα, το Σούλι, το Δέλβινο, το Γαρδίκι και αυτό το τάχτι του Κουρτ πασά. Θα αφήσης μεγάλο όνομα εις την Οικουμένην». Και προσέθεσεν ακόμη: «Αυτή είναι η θέλησις της Θείας Προνοίας. Ενθυμήσου όμως σε όλη τη διάρκεια της εξουσίας σου να αγαπάς τους Χριστιανούς, αν θέλης να μείνη η εξουσία εις τους διαδόχους σου». Την επομένη πρωίαν ηρώτησε και πάλι τον Κοσμάν ο Αλής δια το μέλλον του και αν θα υπάγη εις την ΚΠολιν. Και ο 'Αγιος τότε είπε: «Και στην Πόλιν θα πας, μα με κόκκινα γένεια!» Ο Αλής δεν εννόησε την τελευταίαν φράσιν και απεχωρίσθηκαν, χαιρετισθέντες φιλικώς...
 
Διαβάστε τη συνέχεια, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

 

Η εθνική διάσταση του έργου του αγίου Κοσμά του Αιτωλού



Γράφει ο Μιχάλης Τρίτος,
Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
 
Συμπληρώνονται φέτος τριακόσια χρόνια από τη γέννηση του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που υπήρξε το μεγαλύτερο κεφάλαιο της φυλής μας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, η επιφανέστερη λαοπαιδευτική και νεοπατερική μορφή της νεοελληνικής εθνότητας, ο επιβλητικότερος λαϊκός αναγεννητής των τελευταίων χρόνων της σκλαβιάς και ένας από τους λίγους που έκαναν θετική προεργασία και εξασφάλισαν στον αγώνα του ’21 εγγυήσεις επιτυχίας. Από το πολύπλευρο και πολυδιάστατο έργο του θα σταθούμε στο εθνικό, που εστιάζεται σε τρία σημεία: στην ίδρυση σχολείων, στην καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας και στην αναστολή του εξισλαμισμού.
Στα χρόνια του Κοσμά του Αιτωλού η παιδεία δεν βρισκόταν στην άθλια κατάσταση των δύο πρώτων μετά την άλωση αιώνων, αφού στις πόλεις λειτουργούσαν αρκετά Ελληνοσχολεία. Όμως στην ύπαιθρο η κατάσταση ήταν διαφορετική. Εκεί το Γένος «ήτο βυθισμένον εις απόλυτον αγραμματείαν», όπως έγραφε ο Κων/νος Κούμας. Ο άγιος Κοσμάς σε μία φράση της Γ’ Διδαχής του περιγράφει παραστατικά την τραγικότητα της καταστάσεως: «Δεν βλέπετε, έλεγε, πώς αγρίεψε το γένος μας από την αμάθειαν και εγινήκαμεν ωσάν τα θηρία;». Γι’ αυτό ο άγιός μας, βλέποντας ότι η έλλειψη οργανωμένης παιδείας είχε συντελέσει στη γενικότερη κατάπτωση του πολιτικού και ηθικού επιπέδου, δίνει προτεραιότητα σε αυτήν.
Στη μάθηση και στην πρόοδο στήριζε το λυτρωμό του Γένους. Πριν από τον Ρήγα, τον Κοραή και τον Καποδίστρια πρώτος ο Κοσμάς είδε αυτή την ανάγκη. Από το  σύνολο των επιστολών του μονάχα τρείς δεν είναι αφιερωμένες στην παιδεία. Όλες οι άλλες ασχολούνται κατά κύριο λόγο με την ίδρυση και λειτουργία των σχολείων και την εδραίωση της ελληνικής γλώσσας. Η προσφορά του Κοσμά, στον τομέα αυτό υπήρξε ηρωική και γιγάντια. Κανένας ποτέ δεν μπόρεσε, έστω και κατέχοντας εξουσία, να ιδρύσει τόσα σχολεία, όσα αυτός, με τόσο ανύπαρκτα μάλιστα μέσα. Με το τείχος των σχολείων αυτών σταμάτησε σε μια πολύ κρίσιμη εποχή τον εξισλαμισμό του Γένους και το κύμα του αφελληνισμού του.
Ο άγιος Κοσμάς θεωρούσε την μόρφωση θεμέλιο της εθνικής αναγεννήσεως. Η πνευματική ανόρθωση της εθνότητας ήταν γι’ αυτόν συνάρτηση της εκπαιδεύσεως της νέας γενιάς. «Τα σχολεία, έλεγε, φωτίζουν τους ανθρώπους. Ανοίγουν τα ομμάτια των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών να μαθαίνουν τα μυστήρια».
Ο μεγάλος αυτός παιδαγωγός του δούλου Γένους πίστευε ότι χωρίς παιδεία ο άνθρωπος εξαγριώνεται. Μονάχα η παιδεία αμβλύνει την τραχύτητα των ανθρωπίνων ενστίκτων, ανεβάζει τον άνθρωπο πάνω από το υλικό και το ζωώδες και καλλιεργεί τον ενδιάθετο κόσμο του ανθρώπου. «Διά τούτο, έλεγε, σας συμβουλεύω να κάμετε κάθε τρόπον να έχετε σχολεία εις τες χώρες σας διά να καταλαμβάνετε το άγιον Ευαγγέλιον και να μη περιπατήτε εις το σκότος».



Για τον Κοσμά ο Χριστός και η Εκκλησία πρέπει να κατέχουν κεντρική θέση στο ελληνικό σχολείο. Το παιδευτικό του αίτημα είναι σαφές: η μόρφωση πρέπει να οδηγεί στην Εκκλησία, στο Θεό, στη θέωση, που αποτελεί το δεοντολογικό στόχο της ανθρώπινης υπάρξεως: «Διατί από το σχολείον μανθάνομεν το κατά δύναμιν τι είναι Θεός, τι είναι αγία Τριάς, τι είναι άγγελοι, αρχάγγελοι, τι είναι δαίμονες, τι είναι παράδεισος, τι είναι κόλασις, τι είναι αμαρτία, αρετή. Από το σχολείον μανθάνομεν τι είναι αγία Κοινωνία, τι είναι Βάπτισμα, τι είναι το άγιον Ευχέλαιον, ο τίμιος Γάμος, τι είναι ψυχή, τι είναι κορμί, τα πάντα από το σχολείον τα μανθάνομεν, διατί χωρίς το σχολείον περιπατούμεν εις το σκότος».
Η άθρησκη και αντιχριστιανική παιδεία, που πολλοί με επίφαση ψευδοπροοδευτισμού επιβάλλουν σήμερα στην πατρίδα μας, εύρισκε τον Κοσμά δυναμικά αντίθετο. Σε μια προφητεία του είχε πει πως «το κακό θα σας έρθη από τους διαβασμένους», εννοώντας το πνεύμα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, παραποιημένο, όπως έφθασε στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση.
Όπως παρατηρεί ο βιογράφος του αγίου Σάπφειρος Χριστοδουλίδης: «Εκατάστησε Σχολεία πανταχού δια μέσου της διδασκαλίας του, τόσον ελληνικά, όσον και εις τα χωρία, δια να πηγαίνουν τα παιδιά εις αυτά, και να μανθάνουν δωρεάν τα ιερά γράμματα, και εκ τούτου να στερεώνονται μεν εις την πίστιν και την ευσέβειαν, να οδηγώνται δε εις την ενάρετον ζωήν και πολιτείαν».
Ο αριθμός των σχολείων που ίδρυσε ο άγιος Κοσμάς, είναι πράγματι εκπληκτικός. Τον απολογισμό του έργου του στον τομέα της ιδρύσεως σχολείων μας τον δίνει ο ίδιος σε γράμμα του προς τον αδελφό του Χρύσανθο, γραμμένο λίγο πριν από το μαρτυρικό του τέλος: «έως τριάκοντα επαρχίας περιήλθον, δέκα σχολεία ελληνικά εποίησα, διακόσια δια κοινά γράμματα, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον μου βεβαιούντος δια των επακολουθησάντων σημείων». Πρόκειται για έναν πραγματικό άθλο για την εποχή εκείνη. Φρόντιζε επίσης για δασκάλους, για ανεύεση χρημάτων, για διδακτήρια. Ήθελε μορφωμένο λαό ο άγιος Κοσμάς, γιατί πίστευε απόλυτα ότι πριν από την εθνική αποκατάσταση πρέπει να προηγηθεί η πνευματική του αναγέννηση.
Ένας άλλος στόχος του αγίου Κοσμά ήταν η σπουδή της ελληνικής γλώσσας και η ισχυροποίηση των ασθενών εθνολογικά και γλωσσικά διαμερισμάτων της εθνότητας, ιδίως των βορειοτέρων. Και τούτο, γιατί όπως ο ίδιος έλεγε: «Η Εκκλησία μας είναι εις την Ελληνικήν και αν δε σπουδάξης εις το Ελληνικόν, αδελφέ μου, δεν ημπορείς να καταλάβης εκείνα οπού ομολογά η Εκκλησία μας».
Αναγνωρίζοντας τον πολιτισμικό χαρακτήρα της ελληνικής γλώσσας επέκρινε επιμελώς όσους μιλούσαν βλάχικα ή αρβανίτικα και σύσταινε παντού τη χρήση της ελληνικής, ως γλώσσας επίσημης της Εκκλησίας και των ιδιωτικών σχέσεων. «Όποιος Χριστιανοί, άνδρας και γυναίκα, υπόσχεται μέσα στο σπίτι του να μη κουβεντιάζη αρβανίτικα, ας σηκωθή απάνω να μου το πη και εγώ να πάρω όλα του τα αμαρτήματα εις τον λαιμόν από τον καιρόν που εγεννήθη, έως τώρα και να βάλω όλους τους Χριστιανούς να τον συγχωρήσουνε, και να λάβη μίαν συγχώρησιν, οπού αν έδινε χιλιάδας πουγγιά δεν την εματάβρισκε».



Η αγάπη του πατρό-Κοσμά για την ελληνική γλώσσα ήταν άμεσα συνδεδεμένη με το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία, που «είναι εις την ελληνικήν». Η ελληνική γλώσσα ήταν για τον Κοσμά: Ευαγγέλιο, υμνολογία, λατρεία, θεολογικοί όροι που δεν αντικαθίστανται και δεν αποδίδονται, όταν μεταφραστούν. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ο άγιος Κοσμάς χτυπούσε τη διγλωσσία. Ήθελε εθνική ομοιογένεια και ομοψυχία χωρίς γλωσσικές ρωγμές στο εθνικό σκάφος. Γιατί πίστευε πως μονάχα έτσι θα μπορέσει να έρθει γρηγορότερα «το ποθούμενον», η ημέρα της εθνικής του Γένους αναστάσεως.
Το εθνικό έργο του αγίου Κοσμά ολοκληρώνεται με την αναχαίτιση του κύματος του εξισλαμισμού που ήταν ταυτόχρονα και αναχαίτιση του εκτουρκισμού, αφού σ’ αυτή την τραγική για το Γένος μας περίοδο θρησκευτικότητα και εθνικισμός είχαν ταυτισθεί.
Οι εξισλαμισμοί σ’ αυτήν την περίοδο απέβησαν θρησκευτική και εθνική αιμορραγία. Το μεγαλύτερο μέρος του μικρασιατικού πληθυσμού εξισλαμίστηκε και εκτουρκίστηκε. Το ίδιο συνέβη στη Μακεδονία, Ήπειρο, Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Θράκη και κυρίως στην Αλβανία, όπου ο αριθμός των Χριστιανών από 550 χιλ. κατέβηκε στις 50 χιλ. Ολόκληρες περιοχές, επειδή  δεν μπορούσαν να υποφέρουν τις καταθλιπτικές φορολογίες, εξισλαμίζονταν ομαδικά μαζί με τους ιερείς τους και έχαναν μαζί με τη θρησκεία την εθνική τους συνείδηση και γλώσσα.
Οι εξισλαμισμοί κυρίως στην Αλβανία θα ήταν μεγαλύτεροι, αν κατά την τραγική για το Γένος μας περίοδο δεν εμφανίζονταν ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο οποίος με τις διδαχές και τον μαρτυρικό του θάνατο έγινε σύμβολο αντιστάσεως του λαού, στέργιωσε την πίστη των ραγιάδων και έδωσε ελπίδες καινούργιας ζωής. Το αξιοθαύμαστο παράδειγμά του απέβη καινούργια πηγή ενδυναμώσεως των χριστιανών στον αγώνα τους για τη διατήρηση της θρησκευτικής και εθνικής ελευθερίας.
Για μας τους Νεοέλληνες δεν υπάρχει άλλος δρόμος από κείνον που μας δείχνει η φωτεινή μορφή του μεγάλου Ιεραποστόλου και Εθναποστόλου Κοσμά του Αιτωλού. Είναι ο δρόμος της δοκιμασμένης ελληνορθοδόξου παραδόσεως, η οποία δεν είναι μια στείρα παρελθοντολογία, ούτε μια άγονη επιστροφή σε παρωχημένες μορφές ζωής, αλλά ένας συσσωρευτής πείρας ζωής, ένα δυναμικό γίγνεσθαι και μια ζωντανή παρουσία, που γονιμοποιεί και τρέφει τη νεοελληνική μας διάρκεια.
Η ελληνορθόδοξη παράδοση αποτελεί γεγονός και απόλυτη πραγματικότητα, απέναντι στην οποία πρέπει να σταθούμε γονυκλινείς. Κάθε προσπάθεια απεμπολίσεώς της από τη ζωή του Έθνους είναι εθνική αυτοκτονία και έγκλημα εσχάτης προδοσίας.
Αυτήν την παράδοση έχουμε χρέος να τη διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, αν θέλουμε να διατηρήσουμε την εθνική μας αυτοσυνειδησία και ταυτότητα και να μη γίνουμε ένας λαός άχρωμος, κοσμοπολίτικος, χωρίς ιδανικά, που δεν θα έχει τίποτε το διαφορετικό από τους άλλους.

 
(Πηγή: Εφημερίδα Πρωινός Λόγος)

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Πρόγραμμα Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων



Το πρόγραμμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου για την τρέχουσα εβδομάδα:
 
Τετάρτη 20 Αυγούστου:
07.00: Ιερός Ναός Αγίας Μαρίνης πόλεως Ιωαννίνων (Θεία Λειτουργία)
19.00: Παρεκκλήσιο Αγίων Αναργύρων Κάστρου (Εσπερινός - Παράκληση).
 
Παρασκευή 22 Αυγούστου:
07.00: Ιερός Προσκυνηματικός Ναός Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου (Θεία Λειτουργία)
19.00: Ιερά Μονή Βουτσάς (Πανηγυρικός Εσπερινός).
 
Σάββατο 23 Αυγούστου:
07.00: Νεοχωρόπουλο (Θεία Λειτουργία)
20.00: Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής Μετσόβου (Αρχιερατικός Εσπερινός)

Κυριακή 24 Αυγούστου:
07.00: Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Περιβλέπτου πόλεως Ιωαννίνων - Παρεκκλήσιο Αγίου Κοσμά του Αιτωλού (Θεία Λειτουργία)
19.00: Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Αγοράς (Εσπερινός).

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Ιωαννίνων Μάξιμος: «Για μας η Ανάσταση είναι το κέντρο της ζωής μας...»



Με αφορμή την αναστάσιμη Ακολουθία του Εσπερινού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος αναφέρθηκε στη σημασία των ιερών Ακολουθιών του νυχθημέρου στη λειτουργική ζωή της εκκλησίας, στο εσπερινό κήρυγμα του, χθες στον Άγιο Νικόλαο («εις Κοπάνους»).
Μίλησε με έμφαση για την Ανάσταση ως κέντρο της πνευματικής ζωής, ως διαρκή απαντοχή και αναμονή και προσδοκία μας, αλλά και ως κέντρο της καθημερινής, της εβδομαδιαίας και της ετήσιας λειτουργικής ζωής.
Έκανε ακόμη λόγο για την «τυπολογία του φωτός» σε όλες τις μεγάλες εορτές της Εκκλησίας (Χριστούγεννα - Πάσχα - Πεντηκοστή), καταλήγοντας στη μεγάλη αναστάσιμη εορτή της Κοιμήσεως και της εις ουρανούς Μεταστάσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Με αφετηρία τη Γένεση και τη δημιουργία του φωτός μέσα στην ανυπαρξία –είπεν ο Θεός γεννηθήτω φως και εγένετο–, ο Σεβασμιώτατος έδωσε και τη θεολογική ερμηνεία:
«Μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας του Θεού, στο οποίο έπεσε ο άνθρωπος μετά από την πτώση, έρχεται ο Χριστός -όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου- σαν το φως το αληθινό και το ανέσπερο, αυτός ο Υιός και λόγος του Θεού για να διαλύσει τα σκοτάδια της αγνωσίας, για να μπολιάσει τη θεότητα με την ανθρωπότητα στο πρόσωπό Του και να μεταδώσει το φως στην ανθρώπινη φύση και σ' ολόκληρο τον κόσμο...».

Από το χθεσινό Εσπερινό...




 
Σάββατο 16 Αυγούστου...

Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους»)...
 
Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Μαξίμου...


 
 

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

Αρχιερατικός Εσπερινός «εις Κοπάνους»



Στην Ακολουθία του Εσπερινού, που θα τελεσθεί αύριο στις 8 το βράδυ στο Ναό του Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους») θα χοροστατήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος.
Στον ιστορικό ναό δίπλα στη λίμνη, στον οποίο φυλάσσεται η δεξιά χειρ του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου… Στο ναό που παντρεύτηκε ο πολιούχος μας Άγιος Γεώργιος... Στο ναό που αναπαύονται οι μακαριστοί μητροπολίτες Ιωαννίνων Δημήτριος και Θεόκλητος, καθώς και ο επίσκοπος Βελλάς Αθανάσιος...
«Εις Κοπάνους», λοιπόν, θα λάβουμε την ευχή του ποιμενάρχη μας, που μετά από ένα εξόχως «βαρύ» πρόγραμμα ποιμαντικών επισκέψεων, την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου, σε όλες τις αρχιερατικές περιφέρεις της Μητροπόλεως Ιωαννίνων, συνεχίζει ακαταπόνητος τις περιοδείες του αγιάζων, κηρύττων και ευλογών.
Είθε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να τον ενδυναμώνει και η Υπεραγία Θεοτόκος να στηρίζει με τις πρεσβείες Της την αρχιερατική του διακονία.

Στ' Αρχιμανδρειό που πανηγύριζε...


 
 
 

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014...

Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου (Αρχιμανδρείου) πόλεως Ιωαννίνων...

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου...

Η Υπεραγία Θεοτόκος και το Θαύμα...



Γράφει ο Μιχάλης Τρίτος*,
Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
 
Η Υπεραγία Θεοτόκος ως  «τεκούσα των πάντων αγίων αγιωτάτων Λόγον» έχει άπειρον προς Θεόν παρρησίαν. Φυσικό επακόλουθο της παρρησίας είναι το θαυματουργικό της χάρισμα. Έτσι «ουδείς προστρέχων προς Αυτήν κατησχυμμένος απ’ αυτής εκπορεύεται αλλ’ αιτείται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως».
  Οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι ιεροί υμνογράφοι αναφέρονται συχνά στα «ιερά θαυμάσια της θεομήτορος». Για την υμνολογία της Εκκλησίας η Παναγία είναι «βρύσις απείρων θαυμάτων», «μεταβολή των θλιβομένων», «απαλλαγή των ασθενούντων», «των απηλπισμένων μόνη ελπίς», «των νόσων ιατρός, που επιχέει στους ανθρώπους», «των ιαμάτων το δαψιλές». Δικαιολογημένα, ο ποιητής του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος με δέος αναφωνεί: «Ουκ έστιν αριθμήσασθαι δυνατόν, μεγαλεία τα Σα, Θεονύμφευτε… των υπέρ νούν θαυμάτων Σου, των τετελεσμένων διηνεκώς».
Στο σημερινό γιορταστικό άρθρο θα προσεγγίσουμε την έννοια του θαύματος και θα αναιρέσουμε τις εναντίον του ενστάσεις.
Θαύμα είναι ένα έκτακτο και εκπληκτικό γεγονός που υποπίπτει στις ανθρώπινες αισθήσεις, αλλά δεν ερμηνεύεται με τους νόμους της φύσεως. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό φαινόμενο, που ανήκει σε υπερφυσικές δυνάμεις, έχει αιτία τον ίδιο το Θεό και γίνεται για κάποιο συγκεκριμένο πνευματικό σκοπό.
Το Θαύμα, ως μαρτυρία του υπερφυσικού μέσα στο χρόνο, δεν είναι ένα παρωχημένο   φαινόμενο, αλλά κάτι που δίνει την εκπληκτική του παρουσία σε όλες τις εποχές. Και στην εποχή μας, παρόλη την απιστία και την ορθολογιστική θεώρηση της ζωής, η συνείδηση του πληρώματος της προσευχόμενης εκκλησίας γίνεται πολύ συχνά μάρτυς θαυμάτων σε πολλά αγιασμένα προσκυνήματα της πατρίδος μας και της απανταχού ορθοδοξίας, όπου ο Θεός δια των θαυματουργών εικόνων της Θεοτόκου και των χαριτοβρύτων λειψάνων των αγίων πραγματοποιεί αυτό που είναι «αδύνατον παρ’ ανθρώποις».
Η άποψη ότι η επιστήμη αρνείται το θαύμα είναι αντιεπιστημονική, γιατί η επιστήμη ασχολείται μόνον με την εντός τόπου και χρόνου εμπειρική πραγματικότητα.
Η τυχόν ενασχόληση της με θέματα μεταφυσικά σημαίνει υπέρβαση αρμοδιοτήτων και πτώση στο λογικό σφάλμα της μεταβάσεως σε έτερον γένος. Ο πραγματικός επιστήμων δεν μπορεί να αρνηθεί τη δυνατότητα του θαύματος, γιατί δεν έχει αρμοδιότητα και δικαίωμα να τοποθετεί την επιστήμη σε χώρους αλλοτρίους, όπου βρίσκονται τα μεγάλα μεταφυσικά ζητήματα του ανθρώπου και να χρησιμοποιεί το όνομα και το κύρος της στην πολεμική εναντίον του υπερφυσικού στοιχείου, του οποίου κύρια έκφραση αποτελεί το θαύμα.
Είναι πολύ χαρακτηριστική η άποψη του διασήμου αυστριακού φυσικού και γεωφυσικού Victor Hess, που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για την ανακάλυψη των κοσμικών ακτίνων: «Ως επιστήμων δεν μπορώ να αμφιβάλλω για την πραγματικότητα των θαυμάτων. Δεν μπορώ να βρω κανέναν απολύτως λόγο γιατί ο Παντοδύναμος Θεός, που δημιούργησε τον κόσμο, δεν θα ήταν σε θέση να ανακόψει ή να αλλάξει εάν Αυτός το εύρισκε σοφό να το κάμει, τη φυσική κατά μέσο όρο πορεία των γεγονότων».
Ο μεγάλος βιολόγος Alexis Carrel, ξεκινώντας από περιπτώσεις θαυματουργικών επεμβάσεων σε ασθενείς του, υποστηρίζει με αδιάσειστα επιχειρήματα τη δυνατότητα του θαύματος στο περίφημο βιβλίο του «Επιστήμη και Θαύμα». Στο χώρο της ιατρικής παρά τις εκπληκτικές επιτυχίες, εκπρόσωποι και ερευνητές συμφωνούν για την ύπαρξη ορίων στις επιστημονικές δυνατότητες πέρα από τις οποίες κάθε θεραπεία πρέπει να αποδοθεί στη θεϊκή επέμβαση.
Αβάσιμη είναι και η άλλη άποψη ότι το θαύμα οφείλεται στη δύναμη της υποβολής και της υπνωτιστικής ενέργειας. Η υποβολή και ο υπνωτισμός ασκούν πολύ περιορισμένη επίδραση μόνον σε περιπτώσεις νευρώσεων και ψυχικών διαταραχών. Ποτέ όμως δεν είναι σε θέση να θεραπεύσουν οργανικές αλλοιώσεις. Σύμφωνα με τη γνωμάτευση του ειδικού σε θέματα υποβολής Pierre Janet «η υπνωτιστική κατάσταση δεν προσθέτει καμία άλλη δύναμη ανώτερη από τη μέση ενεργητικότητα του ανθρώπου. Δεν πρέπει να ζητάμε από την υποβολή η τον υπνωτισμό ενέργειες που υπερβαίνουν τη δύναμη της φυσιολογικής ανθρώπινης θελήσεως». Τα θαύματα όμως δεν αναφέρονται μόνον σε νευροψυχικές αρρώστιες, αλλά κυρίως σε θεραπείες οργανικών παθήσεων, όπως τυφλώσεων παραλύσεων, σε αναστάσεις νεκρών πάνω στις οποίες καμιά απολύτως υποβολή δεν είναι δυνατόν να ασκηθεί.
  Γενικά το θαύμα που διακρίνεται για τον ιστορικό του χαρακτήρα αφού γίνεται σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο και μαρτυρείται από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες, αποδεικνύει την θεότητα του Χριστού την θειότητα του Χριστιανισμού και το γεγονός ότι η χριστιανική πίστη δεν είναι μια κοινή υποκειμενική εμπειρία, αλλά η ίδια η παρουσία του Θεού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
Ο άνθρωπος της πίστεως δεν εξαρτά από το φυσικό θαύμα τη σχέση του με το Θεό, γιατί ζει διαρκώς το θαύμα της βιωματικής σχέσεως μαζί Του μέσω της λειτουργικής και μυστηριακής ζωής της εκκλησίας. Ο ιερός Χρυσόστομος γράφει: «Εγώ μεν ούν νύν χρείαν ουκ έχω σημείων. Τίνος ένεκεν; Ότι και χωρίς σημείου δόσεως πιστεύειν  μεμά τω Δεσπότη» (PG. 50,459). Πρόκειται για μια σχέση πού μεταφράζεται σε εσωτερική πληρότητα και ποιότητα ζωής σωστό υπαρξιακό προσανατολισμό και πραγματική λύτρωση από την ανεστιότητα του παρόντος, τον πόνο και τον θάνατο. Αυτή η δυναμική υπαρκτική κατάσταση αποτελεί το διαρκές μεγάλο θαύμα και την πιο επιτακτική ανάγκη του πνευματικά χρεωκοπημένου αιώνα μας.
Καθώς γιορτάζουμε «τη ιεράν μετάστασιν της θεομήτορος», το Πάσχα του καλοκαιριού κατά τον Φώτη Κόντογλου ας μιμηθούμε  την Υπεραγία Θεοτόκο ως πρότυπο αγίας, που πέτυχε τον προορισμό της, την κατά Χριστόν τελειότητα. Τα θαύματα της Παναγίας αποδεικνύουν τη δύναμη που της έδωσε η αγιότητα της οποίας το μυστικό είναι ο εξαγιασμός των λεπτομερειών της ζωής. Ολόθερμη ας είναι η ικεσία μας προς την Μητέρα του Θεού και την μητέρα όλου του κόσμου «Δέσποινα, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων Σου και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως».
 
 
*Πηγή: Εφημ. Πρωινός Λόγος

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Καλή Παναγιά!

 

Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα...
 
Ψάλλει ο Θρασύβουλος Στανίτσας:
 
 (Σημ. Η εικόνα της ανάρτησης βρίσκεται στο τέμπλο του Ναού μας)

Το Πάσχα του καλοκαιριού



Πάσχα του καλοκαιριού αύριο, όπως ονόμασε ο λαός μας την Κοίμηση και την εις ουρανούς Μετάστασίν της Υπεραγίας Θεοτόκου και πολλοί ενοριακοί ναοί σε ολόκληρη την επικράτεια της Μητροπόλεώς πανηγυρίζουν.
Στην πόλη των Ιωαννίνων, πανηγυρίζει ο ιστορικός ενοριακός ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου (Αρχιμανδρείου), στον οποίο ανήμερα της εορτής θα λειτουργήσει ο Σεβασμιώτατος ποιμενάρχης μας κ. Μάξιμος.

 
Ο ναός του Αρχιμανδρειού, αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου υπήρξε το καθολικό της μονής Αρχιμανδρείου ή Αρχιμανδρίτου ή Κυράς Χιμαντριώτισσας. Το όνομά της πρέπει πιθανόν να συνδεθεί με το προβάδισμα που είχε μεταξύ των άλλων μονών των Ιωαννίνων, καθώς σε αυτήν διέμενε ο αρχιμανδρίτης ηγούμενος.
Κατά άλλη εκδοχή, το όνομα Αρχιμανδρειό προέρχεται από το όνομα του ιδρυτή της. Η μονή αναφέρεται για πρώτη φορά στις πηγές το 1383, με αφορμή τη μετάβαση του ηγουμένου της Γαβριήλ στην Κωνσταντινούπολη, όπου συναντήθηκε με τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β' Παλαιολόγο. Μετά την επιστροφή του ο Γαβριήλ έγινε μητροπολίτης Ιωαννίνων.
Από τα τέλη του 15ου αιώνα στο Αρχιμανδρειό είναι γυναικεία μονή, οι μοναχές της οποίας, φημίζονταν για τις επιδόσεις τους στην υφαντική και την κατεργασία μεταξωτών και λινών υφασμάτων. Στη σημερινή του μορφή ο ναός είναι μια μεγάλων διαστάσεων τρίκλιτη θολωτή βασιλική, με τρεις αψίδες ανατολικά και νάρθηκα στα δυτικά. Από τις τοιχογραφίες που κοσμούσαν το εσωτερικό διατηρούνται εκείνες του ιερού, που έγιναν από τον Ελευθέριο Μπουλογιάννη το 1885, καθώς επίσης και οι παραστάσεις που αποδίδονται στα στηθαία του βόρειου υπερώου, έργα των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα. Η τοιχογράφηση του κυρίως ναού έγινε το 1986. Το ναΰδριο του Αγίου Φανουρίου, που βρίσκεται στον περίβολο του Αρχιμανδρειού κτίσθηκε το 1956. Σε μικρή απόσταση νοτιοανατολικά από το ναό του Αρχιμανδρειού υψώνεται μνημειακό πυργοειδές καμπαναριό, το οποίο κτίσθηκε το 1915.

 

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Στην Κηπίνα...

 

Φωτογραφία του Βαγγέλη Γιωτόπουλου, από τη χθεσινή προσκυνηματική επίσκεψη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου στην Ιερά Μονή Κηπίνας.
 

Η Παναγία



«Η Παναγία είναι σαν τα εικονίσματα. Όπως η μορφή ενός αγίου πάνω στο ξύλο μάς κάνει την ψυχή του απτή και μπορούμε να κολλήσουμε πάνω της τα χείλη μας, έτσι κι η Παναγία κάνει απτή την αγάπη…
Αν η Παναγία είναι το ζεστό σώμα της αγάπης, Εκείνος είναι το πνεύμα της. Αν η Παναγία είναι η νεότητα της αγάπης, Εκείνος είναι η αιωνιότητα».
 
(Ελεωνόρα Σταθοπούλου, Εκείνος)

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Η Παναγία και η Εύα



«Η Εύα ζούσε σε ένα περιβάλλον εκπληκτικό που είχε τη δυνατότητα να έχει επικοινωνία με τον Αδάμ, αλλά ήθελε να ανεξαρτητοποιηθεί, και με τη δική της θέληση απομονώθηκε. Η Θεοτόκος ζούσε στη Ναζαρέτ με πολλές δυσκολίες. Δύο διαφορετικές γυναίκες με διαφορετικές συμπεριφορές. Δύο πρόσωπα που είναι τόσο μακριά από εμάς χρονικά, αλλά διαπιστώνουμε και σήμερα ότι υπάρχουν μέσα μας. Κάθε φορά που ο εαυτός μας θέλει να φύγει μακριά από τον Θεό μιλάει ο κόσμος της Εύας, εξουσιάζει αυτό το κομμάτι μας, ενώ κάθε φορά που θέλουμε να είμαστε πλάι στον Θεό μιλάει το κομμάτι της Παναγίας...
 
Αν βρισκόμασταν σε ένα σχολείο και ζητούσαμε από μαθητές να κάνουν εικόνα τον χαιρετισμό "χαίρε Παναγία, των δακρύων της Εύας η λύτρωση", τότε θα μας παρουσίαζαν την Εύα με δάκρυα και την Παναγία να απλώνει το χέρι της να τις σκουπίσει τα μάτια. Σε μία εποχή, λοιπόν, που περισσεύουν τα δάκρυα και ο πόνος, χρειάζεται η Παναγία μας να τα σφουγγίσει...».
 
(Απόσπασμα από το περσινό κήρυγμα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου).

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου


 
Η αγία εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι πολυπρόσωπη. Δύο όμως πρόσωπα ξεχωρίζουν στην όλη παράσταση: Ο Χριστός και η Παναγία. Ο Ιησούς με το ηγεμονικό του παράστημα που κρατεί την ψυχή της Παναγίας, βρέφος φασκιωμένο, και το λιπόσαρκο σκήνωμα της Παναγίας.
«Στην εικόνα δεσπόζει το νεκρικό κρεβάτι, στολισμένο με πλούσια ποδέα, όπου αναπαύεται η Παναγία με τα χέρια σταυρωμένα. Μπροστά στερεωμένο σε ένα απλό κηροπήγιο καίει ένα χοντρό κερί. Πίσω από το νεκρικό κρεβάτι και στη μέση ακριβώς στέκει ο Χριστός με το σώμα σε περίεργη στροφή προς τα δεξιά, προς την κεφαλή της Μητέρας του. Στα χέρια του απλωμένα στην ίδια κατεύθυνση, κρατεί την ψυχή της, που έχει τη μορφή φασκιωμένου μωρού με τα χέρια σταυρωμένα. Τον τριγυρίζει δόξα. Μέσα σ’ αυτήν είναι ζωγραφισμένοι στην κορυφή ένα εξαπτέρυγο και σε μονοχρωμία τέσσερις άγγελοι που πλαισιώνουν το Χριστό με χειρονομίες και έκφραση λύπης στα πρόσωπά τους... Πάνω ακριβώς από το Χριστό στην κορυφή του τόξου της εικόνας έχουν ανοίξει οι πύλες του ουρανού και φαίνονται δύο άγγελοι, πάλι σε μονοχρωμία, να σκύβουν με σκεπασμένα χέρια για να πάρουν με τη σειρά τους την ψυχή. Στην κεφαλή και στα πόδια του νεκρικού κρεβατιού είναι μαζεμένοι οι δώδεκα απόστολοι με εκφράσεις, στάσεις και χειρονομίες που δείχνουν βαθειά λύπη. Ο Πέτρος θυμιατίζει στην κεφαλή της Παναγίας και ο Παύλος σκύβει στα πόδια της. Πιο πίσω είναι τρεις ιεράρχες με ανοιχτά βιβλία και στα αριστερά, στο βάθος, θρηνούν τρεις γυναίκες. Τη σύνθεση κλείνουν στο βάθος, πίσω από τις ομάδες των μαθητών, δύο συμβατικά αρχαιόπρεπα κτήρια. Ανάμεσα σ’ αυτά διαβάζεται η επιγραφή Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ Θ(ΕΟ)ΤΟΚΟΥ» (Α. Καρακατσάνη). Οι τέσσερις (εικονίζονται οι τρεις) ιεράρχες που παραβρέθηκαν στην Κοίμηση, ήταν: ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο Ιερόθεος, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο Τιμόθεος.
Σ’ όλα τα πρόσωπα διακρίνεται η θλίψη, ανάμικτη όμως με τη γλυκιά ελπίδα. Είναι η «χαρμολύπην», το «χαροποιόν πένθος», γνώρισμα των πιστών που ζουν με την προσμονή της ανάστασης. Τούτο βλέπουμε και στα τροπάρια της εορτής, που άλλοτε τονίζουν τον τρόμο και το δέος των αποστόλων, τους οποίους παρουσιάζουν να δακρύζουν και άλλοτε τονίζουν τη χαρά τους, που την εκδηλώνουν με ψαλμούς και ύμνους. Παραθέτουμε δύο αποσπάσματα «Ότε η μετάστασις του αχράντου σου σκήνους ηυτρεπίζετο, τότε οι Απόστολοι περικυκλούντες την κλίνην τρόμω εώρων σε» (Στιχηρό ιδιόμελο όρθρου). «...Και το ζωαρχικόν και θεοδόχον σου σώμα κηδεύσαντες έχαιρον, πανύμνητε» (Δοξαστικό αποστίχων εσπερινού).
Σε μερικές εικόνες εικονίζονται στον ουρανό σύννεφα, που μετέφεραν τους αποστόλους στην Ιερουσαλήμ. Σε πολλές εικόνες της Κοίμησης ζωγραφίζεται και το επεισόδιο του αγγέλου και κόβει με το ξίφος του τα χέρια του Ιεφονία. (Πρόκειται για κείνον τον Εβραίο που αποπειράθηκε να ρίξει στο έδαφος το λείψανο της Θεοτόκου)…
 
Από το βιβλίο «Ο μυστικός κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων», τόμος α΄ - Χρήστου Γ. Γκότση, Εκδ. Αποστολική Διακονία.
 
 

Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού: «Εγκώμιο στην Κοίμηση της Θεοτόκου»

 
 
«...Ελάτε όλοι εγκάρδια να κατέβουμε στο τάφο μαζί μ' αυτή πού τόν κατεβαίνει. Ας σταθούμε γύρω γύρω στην πανίερη κλίνη της καί μελωδικά να ψάλουμε ύμνους ιερούς: "Χαίρε χαριτωμένη, ό Κύριος μαζί σου!" Χαίρε συ, ή προορισμένη Μάνα του θεοϋ. Χαίρε συ πού ήσουνα διαλεγμένη προαιώνια στο σχέδιο του Θεού• χαίρε το θειότερο της γης βλαστάρι, κατοικία του θείου πυρός, το ίερώτατο αριστούργημα του παναγίου Πνεύματος, πηγή του ζωντανού νερού, παράδεισε του ξύλου της ζωής, έμψυχο κλήμα του θείου σταφυλιοϋ, πού πηγάζεις νέκταρ καί αμβροσία, ποτάμι κατάμεστο από τ' αρώματα του Πνεύματος, χωράφι με το θείο στάχυ, ρόδο τόσο φωτεινό, από το παρθένεμα, πού αναδίνεις πνοή με την ευωδιά τής χάρης, κρίνο βασιλικού φορέματος, άμνάδα πού γέννησες τον αμνό του Θεοϋ, κεϊνον πού στίς πλάτες του σήκωσε την αμαρτία του κόσμου, εργαστήρι της σωτηρίας μας, συ ανώτερη κι απ' τίς αγγελικές δυνάμεις, δούλα καί Μάνα Θεού.

Ελάτε να περιτριγυρίσουμε τον άμόλευτο τάφο καί ν' αντλήσουμε θεία χάρη. Ελάτε με τίς αγκαλιές της ψυχής να κρατήσουμε το αειπάρθενο σώμα κι έτσι βαστώντας το να μπούμε μαζί του μέσα στο μνήμα καί να νεκρωθούμε μαζί του, βγάζοντας πάνωθέ μας τα πάθη καί ζώντας μαζί με την Παναγιά, ζωή ειρηνική κι ολοκάθαρη. Ας ακούσουμε, λοιπόν, τους θείους ύμνους, που έρχονται από τ' αγγελικά χείλη. Ας μπούμε να προσκυνήσουμε καί ας μάθουμε τα παράξενα μυστήρια: πώς, δηλαδή, το σώμα της σηκώθηκε, πώς υψώθηκε, πώς αναλήφθηκε στους ουρανούς καί παρευρίσκεται κοντά στο Γιο της πάνω απ' όλες τίς αγγελικές τάξεις. Γιατί, στ' αλήθεια, τίποτα δεν χωρίζει τη Μάνα από το Γιο».

(Από την έκδοση της Αποστολικής Διακονίας, «Θεοτόκος, Τέσσερις θεομητορικές ομιλίες Αγ. Ιωάννου του Δαμάσκηνου»)