«Μεγάλη Πέμπτη αργά τη νύχτα στην Παναγία την Ποταμίτισα στη
Νίσυρο…
Σωροί καλάθια γεμάτοι λεμονανθούς. Σιωπηλά, υπομονετικά οι
γυναίκες τρυπούν έναν έναν με τη βελόνα, τους περνούν έπειτα στην κλωστή για να
φτιάξουν τα στεφάνια που θα στολίσουν τον Επιτάφιο. Ώρες θα μπορούσα να μιλάω
για εκείνη τη ψυχοσωματική αίσθηση τόσο ταιριαστή με τη χαρμολύπη των ημερών.
Για το τσίμπημα απ΄ το βελόνι, τον οξύ πόνο στην καρδιά, το γλυκόπικρο άρωμα
που αποδεσμεύει και που τον συνοδεύει τόσο αξεδιάλυτα, ώστε ο πόνος να λιώνει
μέσα του και να απλώνεται γλυκά, σα σταγόνα λάδι.
Αν καμιά φορά, περνώντας τέτοια εποχή από κάποιο δρόμο της
Αθήνας, μυρίσω το άρωμα από τις ανθισμένες λεμονιές, διακτινίζομαι αστραπιαία
ξανά σε κείνη τη μέρα, σε κείνη την αίσθηση, σ΄ εκείνο το νησί.
Όχι… δε θα έλεγα «θυμάμαι», θα έλεγα «βιώνω ξανά».
Κείμενο: Όλια Λαζαρίδου,
ηθοποιός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου