«Σήμερον ο απρόσιτος τη ουσία,
προσιτός μοι γίνεται, και πάσχει πάθη, ελευθερών με των παθών, ο φως παρέχων
τυφλοίς, υπό ανόμων χειλέων εμπτύεται, και δίδωσι τον νώτον υπέρ αιχμαλώτων εις
μάστιγας. Τούτον η Αγνή και Μήτηρ, επί Σταυρού θεωρούσα, οδυνηρώς εφθέγγετο: Οίμοι Τέκνον εμόν! Τί τούτο πεποίηκας; Ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς,
άπνους άμορφος φαίνη, ουκ έχων είδος ουδέ κάλλος; οίμοι το εμόν φώς! ου δύναμαι
υπνούντα καθοράν σε, τα σπλάγχνα τιτρώσκομαι, και δεινή μοι ρομφαία την καρδίαν
διέρχεται. Ανυμνώ σου τα Πάθη, προσκυνώ σου το εύσπλαγχνον, μακρόθυμε Κύριε,
δόξα σοι».
«Σήμερα ο απλησίαστος ως προς την ουσία Του, πλησιάζεται, διότι πάσχει και υποφέρει με πάθος φοβερό, για να με
ελευθερώσει από τα πάθη μου. Αυτός, που χαρίζει το φως στους τυφλούς, από
παράνομα χείλη δέχεται εμπτυσμούς, προσφέρει τα νώτα Του για να μαστιγωθεί για
χάρη όλων μας, οι οποίοι είμαστε αιχμάλωτοι της αμαρτίας. Αυτόν η παρθένος και
μητέρα Του καθώς τον είδε πάνω στον σταυρό, με οδύνη έκλαιγε και έλεγε:
Αλλοίμονο, παιδί μου! Τι είναι αυτό που μου έκαμες; Συ ο ομορφότερος από όλους
τους ανθρώπους, φαίνεσαι τώρα χωρίς πνοή, χωρίς μορφή, χωρίς να έχεις ούτε
είδος ούτε ομορφιά! Αλλοίμονο, φως μου, δεν μπορώ να περιγράψω τι βλέπω, τα
σπλάγχνα μου πληγώνονται και φοβερή ρομφαία διαπερνά την καρδιά μου! Ανυμνώ τα
πάθη Σου, προσκυνώ την ευσπλαγχνία Σου, μακρόθυμε Κύριε, δόξα Σε Εσένα».
Από την Υμνογραφία της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου