Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2021

Σε μια άλλη Εκκλησία υπόγεια...

Είμαι βέβαιος ότι τελικά ανήκω σε μια άλλη Εκκλησία, όχι αυτή που φαίνεται, αλλά σε μια άλλη Εκκλησία υπόγεια, underground. Στην εκκλησία αυτή, που είναι θαμμένη κάτω από την υπάρχουσα, βλέπω με χαρά και ανακούφιση ότι δεν είμαι μόνος. Είμαστε πολλοί, κληρικοί και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, που όχι μόνο επιδιώκουμε να γίνουμε ενήλικες, αλλά και που απαιτούμε να αντιμετωπιστούμε από τη θεσμική Εκκλησία ως ενήλικες και όχι πλέον ως παιδιά!

Η Εκκλησία αυτή δεν φοβάται να συμπορεύεται με την κοινωνία προς τους Εμμαούς της κάθε ιστορικής στιγμής. Η συμπόρευση αυτή με το Χριστό και τους ανθρώπους, μας μαθαίνει πως ο ξένος γίνεται φίλος, ο καλεσμένος γίνεται οικοδεσπότης, ο ακροατής γίνεται κήρυκας.

Η Εκκλησία αυτή δεν φοβάται να ανοίξει την αγκαλιά της στην πλατιά συνάφεια, στον κόσμο, για να μπορέσει να διακρίνει πως ο Χριστός είναι ήδη παρών και που το Πνεύμα του Θεού εργάζεται. Μπορεί και τολμά να απαντήσει στα ερωτήματα που ο κόσμος σήμερα θέτει, κάποτε δύσκολα ερωτήματα, όπως η ισότητα της γυναίκας, η θέση της στην Εκκλησία, η σεξουαλικότητα και προσανατολισμοί της, ο διάλογος με το περιθώριο, μια και εκεί δεν ευρίσκονται πλέον ανώνυμοι άνθρωποι, αλλά φίλοι, οικείοι, μέντορες, ηγέτες. Αλλά και σε ερωτήματα για την επιστήμη, την οικολογία, τη δικαιοσύνη, την οικονομία, τη νεο-αποικιοκρατία, τον διάλογο και την συνύπαρξη πολιτισμών και θρησκειών και τόσα άλλα.

Η Εκκλησία αυτή τείνει να ξανα-ανακαλύψει το χαμένο προφητικό χάρισμα και γι’ αυτό γίνεται φιλόξενη στην κάθε ανθρώπινη συνθήκη. Η φιλοξενία είναι προφητική πράξη καθώς ξεπερνά όρια, σύνορα, καλωσορίζει το διαφορετικό και διακινδυνεύει πολλά...

Αλέξανδρος, Μητροπολίτης Νιγηρίας 

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2021

Tί είναι ο Xριστός;

Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία! Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας! Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, ενθουσιασμός, λαχτάρα του βίου! Ο Χριστός είναι το παν! Είναι έρωτας αναφαίρετος. Ο έρωτας του Χριστού. Από εκεί πηγάζει η χαρά.

Χριστιανός είναι αυτός που έχει τη ζωή του Χριστού και όχι αυτός που κάνει καλά έργα μόνο, γιατί καλά έργα κάνει και κάποιος που δεν είναι χριστιανός. Και τη ζωή του Χριστού την αποκτά ο άνθρωπος με τη συμμετοχή του στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και ιδιαίτερα στη θεία Λειτουργία. Πνευματική ζωή δεν σημαίνει καλή συμπεριφορά, αλλά παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του ανθρώπου.

Η βίωση της αλήθειας της Ορθοδοξίας θα μας μάθαινε να βλέπουμε τον Θεό στο πρόσωπο των αδελφών μας, να σεβόμαστε τον κόσμο σαν δώρο του Θεού, να στραφούμε από την επιφάνεια στο βάθος της ύπαρξής μας, θα μας οδηγούσε στην ανεύρεση ενός νέου, κοινοτικού και αγαπητικού τρόπου ζωής.

Αυτή θα ήταν η μόνη αληθινή επανάσταση που θα μπορούσε να αλλάξει τη μορφή και τη ζωή του τόπου μας και του κόσμου όλου. Η μόνη αλήθεια που θα μπορούσε να νοηματοδοτήσει τη ζωή, η μόνη διέξοδος στον σημερινό αδιέξοδο κόσμο...

Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

Μετοχή στο είναι και το ευ είναι...

 

Η ενότητα Θεού και κόσμου, νοητών και αισθητών, λόγων και τύπων θεμελιώνεται στο βασικό παράγοντα της μετοχής. Θεός και κτίση διαφέρουν ριζικά στη σχέση αυτής της ενότητας, γιατί ο Θεός μόνο «μετέχεται», ενώ η κτίση μετέχει και μετέχεται.
Ωστόσο μετέχεται μόνο στη μετάδοση μιας ανώτερης κατά την ποιότητα ζωής. Η ικανότητα αυτή για τη μετάδοση δεν είναι αυτοδύναμη, μια και είναι χάρισμα, προερχόμενο από τη μετοχή στη θεία ενέργεια.
Τα κτίσματα λοιπόν δεν έχουν με κανένα τρόπο το αυτοείναι και την αυτοζωή. Αυτά εξασφαλίζονται και πραγματώνονται με τη μετοχή στη θεία ενέργεια που χαρίζει το είναι και διαρκώς το συγκρατεί και το προάγει.
Περιττό να τονιστεί ότι η διάκριση αυτή μετεχόμενου και μετόχου, επειδή προέρχεται από τη δημιουργία «εκ του μη όντος», δεν κάνει το μέτοχο, μετά τη μετοχή, ανεξάρτητο και αυτόνομο.
Η μετοχή συνεχίζεται διαρκώς, γιατί ο μέτοχος δεν είναι μια διαβάθμιση της ουσίας του μετεχόμενου· δεν μετέχει, μια και είναι από το μηδέν, στη θεία ουσία. Με άλλα λόγια αυτή η σχέση μετεχόμενου και μετόχου δεν προέρχεται από την εκδίπλωση μιας αιώνιας ουσίας ή από την απορροή της, αλλά προκύπτει υστέρα από τη δημιουργική πράξη που βάζει το Θεό και τα κτίσματα σε μια τέτοια εξάρτηση, ώστε το είναι και το ευ είναι των κτισμάτων να θεμελιώνεται στη θεία παρουσία, όχι μόνο κατά τη στιγμή της γενέσεως αλλά και κατά τη διαρκή πορεία και ολοκλήρωση αυτών.
Στις Εννεάδες του Πλωτίνου βρίσκει κανείς κατά εντυπωσιακό τρόπο διατυπωμένη την άποψη για τη μετάδοση του είναι από την αίδια και πρώτη αρχή, που μένει ίδια και ανεξάντλητη, ενώ σκορπίζει σε πολλές διακλαδώσεις το είναι και τη ζωή. Εδώ όμως απουσιάζει η βασική προσυνέπεια της διακρίσεως ανάμεσα στην αμέθεκτη θεία ουσία και τη μεθεκτή ενέργεια.
Πρόκειται για μια κίνηση απορροής από την πρώτη ουσία του Ενός που παραμένει μια και πάντοτε ίδια. Τα πολυποίκιλα όντα που έχουν το είναι από την πρώτη αρχή, τελικά διαφέρουν προς την πρώτη αρχή κατά την πολλότητα και τον «κατακερματισμό» του διαχεόμενου φωτός, της αδάπανης πρώτης ουσίας και όχι κατά την ετερουσιότητα της φύσεώς τους.
Ο Πλωτίνος χρησιμοποιεί μάλιστα δυο εκφραστικές παραστάσεις, για να επισημάνει τον τρόπο της προελεύσεως των πολλών από τη μια ουσία. Η πρώτη παράσταση είναι η εικόνα της μιας πηγής, η οποία δεν έχει καμιά άλλη αρχή, και των πολλών ποταμών.
Οι πολλοί ποταμοί διακλαδίζονται και διαχέονται παντού, χωρίς να ξοδεύουν το νερό της πρώτης πηγής και χωρίς να την κατακερματίζουν. Αυτή μένει πάντοτε μια και αναλλοίωτη. Η δεύτερη παράσταση είναι η ρίζα και οι διακλαδώσεις ενός φυτού.
Πάντοτε η ρίζα είναι μια, ενώ δίνει τη ζωή σε όλες τις προεκτάσεις της. Και φυσικά, στην προκειμένη περίπτωση μια είναι η ουσία στο ένα και τα πολλά. Η διάκριση γίνεται μόνο ανάμεσα στο Ένα και την πολλότητα των όντων.
Ως προς την ουσία του Ενός και των πολλών δεν μπορεί να γίνει καμιά διάκριση, γιατί η προέλευση των όντων δεν συντελείται με τη δημιουργία από το μηδέν. Κατά συνέπεια δεν είναι δυνατή ούτε επιτρεπτή η διάκριση της ουσίας και της ενέργειας του Ενός.
Πρόκειται για έκχυση και διάχυση της ουσίας του θείου φωτός σε μια διάσταση που διακλαδίζεται και κατακερματίζεται, μια και συντελείται η μορφοποίηση της κενής ύλης. Τα μορφοποιημένα όντα της φύσεως είναι πολλά, ενώ η μορφοποιητική ουσία της πρώτης αρχής μια και πάντοτε η ίδια.
Έτσι εξηγείται η μετοχή των πολλών στην ουσία της μιας και πρώτης αρχής. Η θεολογία του Μάξιμου όμως, η οποία στηρίζεται στις βασικές αρχές της πατερικής θεολογίας που προηγήθηκε, επιμένει στη διαστολή μετεχόμενου και μετόχου υπό το πρίσμα της δημιουργίας και της διακρίσεως ανάμεσα στην άκτιστη θεότητα και την κτιστή φύση όλων των δημιουργημάτων.
Η μετοχή συντελείται σαν μια συνέχιση του δημιουργικού και προαγωγικού έργου που αδιάκοπα σμιλεύει η θεία ενέργεια. Δεν πρόκειται για καμιά επέκταση της θείας ουσίας, αλλά για την ολοκλήρωση των ετερούσιων προς την θεότητα κτισμάτων.
Χωρίς μετοχή δεν έχουμε ούτε συγκράτηση της δημιουργίας ούτε προαγωγή και ολοκλήρωση αυτής. Η μετοχή αυτή γίνεται κατά τη δεκτικότητα κάθε κτίσματος. Μετέχουν και τα απρόσωπα κτίσματα που παίρνουν μόνο το είναι και το διατηρούν στη μετοχή αυτή.
Ωστόσο η δεκτικότητά τους είναι τέτοια που δεν επιτρέπει τη φανέρωση και την αύξηση του ευ είναι. Και αυτό συμβαίνει, γιατί δεν υπάρχει ο κατάλληλος λόγος εκείνης της δεκτικότητας που μπορεί να προχωρήσει στις μορφές μιας ανώτερης ζωής.
Με άλλα λόγια, μετά την ουσίωση από τη θεία ενέργεια κάθε κτιστής πραγματικότητας χρειάζονται ανάλογες βαθμίδες δεκτικότητας, για να γίνει η πορεία προς τη ζωοποίηση, τη λογοποίηση και τη θεοποίηση των όντων.
Έτσι άλλα κτίσματα παίρνουν μόνο το είναι ή απλώς ουσιώνονται· άλλα μετά την ουσίωση μετέχουν στη ζωή και την κίνηση που επιβάλλει αυτή· άλλα μετέχουν στο λόγο και φτάνουν στη νοερή ανάπτυξη της φύσεώς τους και τέλος θεώνονται με τη μετοχή στη θεοποιό ενέργεια της θείας ζωής.
Έχουμε λοιπόν την ουσιοποιό, τη ζωοποιό, τη σοφοποιό και τη θεοποιό ενέργεια της θείας χάριτος. Σ' αυτές μετέχουν τα όντα κατά τη δεκτικότητα της φύσεώς τους και κατά την ανάπτυξη της θελήσεώς τους σύμφωνα με την κατά φύση πραγματικότητα της υπάρξεώς τους.
Ως προϋπόθεση για το ευ είναι ισχύει η μετοχή στη ζωοποιό θεία ενέργεια. Έπειτα ακολουθεί η ανάπτυξη της λογικής ζωής, που μπορεί να γίνει και από πλάσματα που εναντιώνονται στη θεωτική χάρη.
Σ' αυτά ο λόγος αναπτύσσεται ξεχωριστά από την κίνηση του νου, ο οποίος είναι αποξενωμένος από τη θεία ζωή. Κατά το συγγραφέα των αρεοπαγιτικών συγγραμμάτων ακόμη και οι δαίμονες δεν είναι έξω από τη θεία αγαθότητα· δεν έχουν απλώς το είναι, γιατί ζουν, νοούν και κινούνται.
Έχουν κάποια μοίρα του αγαθού. Αλλά οπωσδήποτε στερούνται το ευ είναι που για την απόκτησή του χρειάζεται η ελεύθερη ανταπόκριση προς τη θεία προσφορά και η μετέπειτα δημιουργική αύξηση όλων των χαρισμάτων.
Με άλλα λόγια χάρισμα και κατόρθωμα δένονται οργανικά και κάνουν το ευ είναι. Κατά βάση εντούτοις η μετοχή διαδραματίζει τον κυριότερο και ουσιαστικότερο ρόλο. Αλλά δεν μπορεί να γίνει τίποτε, αν δεν ακολουθήσει η συμμόρφωση προς την κατά φύση ανάπτυξη της υπάρξεως.
Η μετοχή λοιπόν στις θείες ενέργειες, την ουσιοποιό, ζωοποιό, σοφοποιό και θεοποιό, την οποία πραγματώνει ένα πρόσωπο μπορεί να οδηγήσει στην ολοκλήρωση του ευ είναι. Μόνο προσωπικά όντα μπορούν να μετέχουν σ' όλες αυτές τις ενέργειες.
Η δεκτικότητά τους είναι προικισμένη για να ολοκληρώνεται στη σχέση της με τη θεία παρουσία. Το πρόσωπο μπορεί να αναφέρεται προς ένα άλλο πρόσωπο και στη συγκεκριμένη περίπτωση προς τον τριαδικό Θεό.
Η προσωπική αναφορά βάζει τον άνθρωπο στην κορυφή της ενότητας κτίσεως και Θεού. Στα προσωπικά όντα φαίνεται ξεκάθαρα ότι η κτίση, με τους λόγους που έχει από τη θεία δημιουργική ενέργεια, είναι εικόνα του τριαδικού Θεού.
Αυτά έχουν τη δεκτικότητα, πάντοτε στα όρια της κτιστής φύσεως, να ομοιωθούν προς το Θεό και να γίνουν κοινωνοί της θείας λογικότητας και της θείας τελειωτικής ζωής. Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται η αλήθεια για το μυστήριο των προσώπων της Αγίας Τριάδας και για το μυστήριο του προσώπου των λογικών όντων.
Εδώ η συστοιχία των λόγων της κτίσεως προς τη θεία ζωή βρίσκει την πληρότητα και την ολοκληρωμένη έκφραση. Η μετοχή της κτίσεως στη θεία ενέργεια είναι μια κλιμάκωση πορείας και ανόδου, από τη στοιχειώδη και δυσκίνητη ύλη ως τις πιο υψηλές μορφές της σχέσεως λογικών όντων και Θεού, πρόσωπον προς πρόσωπον.
Με άλλα λόγια η μετοχή της κτίσεως, στην ολοκληρωμένη της φάση, είναι κατά βάση προσωπική αναφορά προς τον τριαδικό Θεό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ολόκληρη η κτίση, στην ενότητα Θεού και σύμπαντος, έχει ως εκπροσώπους της τα λογικά και προσωπικά όντα που ολοκληρώνουν και τελειοποιούν τη μετοχή στην ενέργεια της θείας δόξας.
Το πρόσωπο και η προσωπική ζωή είναι τα κυρίαρχα στοιχεία σε ολόκληρη την κτίση, γιατί μόνο αυτά φέρνουν σε άμεση αναφορά την κτίση προς τον τριαδικό Θεό. Στην προκειμένη περίπτωση θα έλεγε κάνεις ότι η σχέση κτίσεως και τριαδικού Θεού δεν είναι κατά βάση διαλεκτική, όπως θα ήθελε ο Κ. Barth, αλλά διαλογική.
Ο Θεός διαλέγεται με τα προσωπικά όντα και αυτά αναφέρονται προς αυτόν. Με την αναφορικότητα αυτή, που είναι η υψηλότερη μορφή μετοχής στη θεία ενέργεια, ωριμάζει και ολοκληρώνεται η διαλογική σχέση κτίσεως και Θεού. Έτσι μόνο θεμελιώνεται και τείνει προς την ολοκλήρωσή της η ενότητα σύμπαντος και ζωής, σε σχέση με το Θεό.
Τελικά δεν υπάρχει μια στατική, απρόσωπη, απολιθωμένη και άκαμπτη ενότητα, αλλά μια δυναμική, προσωπική, προωθητική και ευλύγιστη ενότητα, που βρίσκει διαρκώς την πληρότητά της στην τελειότητα της θείας ζωής.
Βέβαια το κυρίαρχο στοιχείο αυτής της ενότητας είναι η προσωπική διάσταση, γιατί αυτή φανερώνεται και πραγματώνεται δυναμικά από τον προσωπικό Θεό της δημιουργίας...

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2021

Για τον Ευαγγελιστή Θεολόγο...

Ο π. Λάμπρος Τσιάρας, πρωτοπρεσβύτερος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων, γράφει για τον Ευαγγελιστή Θεολόγο, άγιο Ιωάννη, με αφορμή την ημέρα της μνήμης του...

Διαβάστε το κείμενό του, μ' ένα κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.imioanninon.gr/main/wp-content/uploads/2021/09/2021_09_26-%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%95%E1%BD%90%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6-%E1%BC%B8%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7.pdf

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2021

Ολοζώντανη διάδραση πρέπει να είναι η λατρεία...

Στην πίστη και την εμπειρία των χριστιανών η θεία Λειτουργία και η τέλεση της Ευχαριστίας, η προσευχή και τα μυστήρια αναφέρουν τη ζωή των πιστών στον Θεό, ζητούν τη δράση του, δεξιώνονται τα δώρα του, διαλέγονται μαζί του.

Ολοζώντανη διάδραση λοιπόν πρέπει να είναι η λατρεία, ώστε να είναι πραγματικά λατρεία χριστιανική και όχι μια τελετουργία μαγικής κοπής, η οποία επενδύει στη διαδικασία καθεαυτήν αντί στον ζωντανό Θεό. Αυτά βεβαίως επισημαίνονται κατά κόρον εδώ και πολλούς καιρούς, ωστόσο η κυρίαρχη θρησκευτικότητα δεν φαίνεται να λογά από τέτοιον κόρο. Μέγα το της μαγείας κράτος!

Μια έκφανση του κράτους αυτού είναι η μετάλλαξη της εκκλησιαστικής ζωής σε λείψανο ανίκανο να μιλήσει στο σήμερα και να εικονίσει το μέλλον˙ η παραμόρφωσή της σε γραφειοκρατικό ιστό, ο οποίος αυτοσυστήνεται ως πληρεξούσιος του ουρανού. Τέτοιες μεταλλάξεις και παραμορφώσεις και στη  λατρεία και στην πράξη και στη μαρτυρία, δηλαδή και στο εσωτερικό της κοινότητας και στη σχέση της με τον κόσμο (σχέση αντιδιαστολής, πρόσκλησης και πρόσληψης ταυτόχρονα), σακατεύουν το σώμα της Εκκλησίας, πλήττουν τη λειτουργικότητά του. Το κάνουν δηλαδή να μη μπορεί να γίνεται αυτό που οφείλει να είναι, και να μη ζει έτσι όπως οφείλει να ζει...

Θανάσης Παπαθανασίου 

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2021

Η πίστη είναι...

Η πίστη είναι η αδιαπέραστη ομπρέλα στη βροχή κάθε δυσκολίας! Περισσότερο αξίζει μια σταγόνα προσευχής από μια θάλασσα απελπισίας...

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021

Το βλέμμα...

«Γι’ αυτό δε φοβήθηκα ποτέ μου το βλέμμα το άγριο των Αγίων, το άγριο βέβαια, όπως καθετί που φτάνει τ’ Άφταστα...».

Οδυσσέας Ελύτης

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2021

Θα μας ανοίξει την αγκαλιά του...

«Θα μας λυπηθεί όμως Εκείνος που λυπάται όλους. Αυτός που όλα τα καταλαβαίνει! Αυτός είναι ο Μόνος. Κι όλους, όλους θα τους κρίνει, όλους θα τους συχωρέσει, καλούς και κακούς, σοφούς και ασήμαντους. Θα μας ανοίξει την αγκαλιά του, και μεις θα πέσουμε στα πόδια του, και θα κλαίμε, και θα τα καταλαβαίνουμε όλα...».

Από τον μονόλογο του Μαρμελάντωφ στον Ρασκόλνικωφ, στο έργο «Έγκλημα και τιμωρία» του Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκυ.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2021

Μια πρόκληση είναι ο σταυρός...

 

Μια πρόκληση είναι ο σταυρός για πλάτυνση της όρασης, για εξέγερση απέναντι στην επανάπαυση και τη συνήθεια. Μια αποκάλυψη και μία έκπληξη που θέτει εν αμφιβόλω τα παραδεδομένα ως δεδομένα. Ο σταυρός στ’ αλήθεια δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Γκρεμίζει για να ξαναχτίσει. Γκρεμίζει συνήθειες, γκρεμίζει τείχη, γκρεμίζει βεβαιότητες και φέρνει το άγγελμα μιας νέας ζωής συγ-χώρησης. Μιας ζωής που αρχίζει από την κένωση του εαυτού και φτάνει στην πρόσληψη της ετερότητας. Μιας ζωής που οδηγεί την ύπαρξη και τα πράγματα «στου βλέμματος τον άκρο τομέα», εκεί που πέρα από το τελευταίο μέτρο στέρεας γης ξεκινά η κατολίσθηση. Για να γεννηθεί ο καινούργιος κόσμος πρέπει να γκρεμιστεί ο παλιός και να παρασύρει μαζί και όλα του τα είδωλα [...].

Χρυσόστομος Σταμούλης,

Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2021

Σταυρός...

 

Τὸ εὐλογημένον ξύλον...

 

Δεῦτε ἅπαντα τὰ ἔθνη, τὸ εὐλογημένον ξύλον προσκυνήσωμεν, δι᾿ οὗ γέγονεν ἡ αἰώνιος δικαιοσύνη· τὸν γὰρ Προπάτορα Ἀδάμ, ὁ ἀπατήσας ἐν ξύλῳ, τῷ Σταυρῷ δελεάζεται· καὶ πίπτει κατενεχθεὶς πτῶμα ἐξαίσιον, ὁ τυραννίδι κρατήσας τοῦ βασιλείου πλάσματος, Αἵματι Θεοῦ, ὁ ἰὸς τοῦ ὄφεως ἀποπλύνεται· καὶ κατάρα λέλυται, καταδίκης δικαίας, ἀδίκῳ δίκῃ τοῦ δικαίου κατακριθέντος· ξύλῳ γὰρ ἔδει τὸ ξύλον ἰάσασθαι, καὶ πάθει τοῦ ἀπαθοῦς, τὰ ἐν ξύλῳ λῦσαι πάθη τοῦ κατακρίτου. Ἀλλὰ δόξα Χριστὲ Βασιλεῦ, τῇ περὶ ἡμᾶς σου φρικτῇ οικονομίᾳ δι᾿ ἧς ἔσωσας πάντας, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2021

Ο Ιησούς Χριστός ... κατά τις Γραφές

Σχόλιο στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής πριν από τη γιορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού: Ιωα 3:13-17.

Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τον Ιησού είναι οι άνθρωποι να αντιληφθούν μέσα από τις Γραφές ότι στο πρόσωπό του εκπληρώνεται το πραγματικό σχέδιο του Θεού για τον κόσμο και όχι μια εθνική επιδίωξη. Αυτός είναι και ο λόγος που στη συζήτησή του με τον Νικόδημο, ο Ιησούς βάζει τον συνομιλητή του να σκεφτεί με βάση τις Γραφές...

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2021

Το πανηγύρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου...

Τοποθετώντας η εκκλησιαστική παράδοση την ανάμνηση της γέννησης της Θεοτόκου στην αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους, υπενθυμίζει σε όλους τους χριστιανούς ότι η σωτηρία της ανθρωπότητας προϋποθέτει τη συνεργασία τους με τον Θεό. 

Το πανηγύρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου ισοδυναμεί με μια δήλωση προς τον Θεό της ετοιμότητας των χριστιανών να τον υποδεχτούν και να συνεργαστούν μαζί του, ώστε να επιτευχθεί αυτό με το οποίο ο απόστολος εύχεται στο τέλος του αποστολικού αναγνώσματος της γιορτής: «όλοι μ’ ένα στόμα θα ομολογήσουν ότι Κύριος είναι ο Ιησούς Χριστός, για να δοξάζεται έτσι ο Θεός Πατέρας» (Φιλ 2:11).

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου