Γι' αυτό ο Χριστός θέλει ξεσαμάρωτα τα δικά του παιδιά...

O Χριστός δεν θέλει ούτε δούλους, ούτε ευγενείς, ούτε ένδοξους, ούτε προ πάντων "αγίους". Δηλαδή δεν θέλει τα παιδιά του σαμαρωμένα απ΄το ντουνιά και τους ανθρώπους, καθ' ότι η καλή γνώμη του άλλου καταντάει ένα σαμάρι που σου φοράει και σε καβαλάει όλος αυτός ο ντουνιάς. Διότι γίνεσαι όπως σε θέλουν, για να χεις την καλή τους γνώμη. Αφού το ξέρεις, ότι αν φερθείς ελεύθερα δεν θα σε θέλουν -δεν κάνεις γι' "άγιος".

Γι' αυτό ο Χριστός θέλει ξεσαμάρωτα τα δικά του παιδιά, ελεύθερα, άνετα, όμορφα και κυρίως, να περιπαίζουν και να ειρωνεύονται τον ντουνιά και τους εν αυτώ. Γι αυτό κι όσοι έχουν εμπειρία Θεού, αντιμετωπίζουν με ειρωνεία τη ζωή και τον κόσμο. Το μόνο που τους δεσμεύει, τους φρενάρει και τους σοβαρεύει είναι ο πόνος των άλλων ανθρώπων. Διότι ο Χριστός τους κάνει πριγκιπόπουλα κι αναλαμβάνει να διευθετεί ο ίδιος την κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους υπό έναν όρο: 'Ότι θα οικειοποιούνται πλέον οι ίδιοι τον πόνο των άλλων ταλαίπωρων και ταλαιπωρημένων της ζωής, που κάποιο κύμα του βίου αναποδογύρισε την βαρκούλα τους και τους έφερε από κάτω.

~ Άγιος Παΐσιος

Η εσωτερική εικόνα του Θεού...

Στο βαθμό που μας λείπει έλεος, στο βαθμό που μας λείπει η αγάπη, στο βαθμό που μας λείπει η συγχώρεση, φανερώνεται πόσο αντίστοιχα είναι διαστρεβλωμένη η εσωτερική εικόνα του Θεού που φέρουμε μέσα μας.

Δηλαδή, άνθρωπος ο οποίος έχει βουτηχθεί και έχει κολυμπήσει μέσα στην αίσθηση ότι ο Θεός τον αγαπάει είναι αδύνατον να μην Τον μιμηθεί, να μην ελεεί και να μην συγχωρεί.

π. Βασιλειος Θερμός

Η προσευχή...

Τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο στη ζωή του ανθρώπου από την προσευχή.

Η προσευχή κάνει το αδύνατο δυνατό.

Η προσευχή είναι αναγκαία για την ψυχή του ανθρώπου, όπως είναι ο αέρας για την αναπνοή.”

Πατριάρχης Σερβίας Παύλος

Νά ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ...

Λέει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος: «Ὁ Θεός δέν βιάζει τή θέλησή μας, ἀλλά οὔτε εἶναι δυνατόν νά ἐπιβάλουμε σ᾿ αὐτόν μέ τή βία νά κάνει ὁτιδήποτε».

Αὐτό εἶναι! Νά ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ σιγά-σιγά, καί ἐσύ νά μένεις στήν ταπείνωση καί στήν ὑπακοή καί νά προχωρᾶς. Ἐνῶ, ὅταν ἐκβιάζεις τά πράγματα, ὅταν ἔχεις τή γνώμη ὅτι ἐσύ εἶσαι τό κάτι ἄλλο καί θά βάλεις κάτω τόν ἑαυτό σου καί θά τόν πιέσεις, θά ἀποτύχεις ὁπωσδήποτε.

Ἐσύ νά κάνεις τό καθῆκον σου ἁπλά, ταπεινά, ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό, καί ὁ Χριστός θά σέ ὁδηγήσει σιγά-σιγά. Δέν θά ἀφήσει νά ἔχεις πνεῦμα ὑπερηφανείας, ἀλλά ὅλο καί περισσότερο θά ἁπλώνεται ταπείνωση μέσα σου, θά γλυκαίνει ἡ καρδιά σου καί θά ἀρχίσεις νά ἔχεις αἰσθητή κοινωνία μέ τόν Χριστό, πού αὐτό εἶναι ἄλλο πράγμα!

«Ὅπως πάει νά κοιμηθεῖ κανείς καί δέν συνειδητοποιεῖ τήν ὥρα πού ἔρχεται ὁ ὕπνος, ἔτσι ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή», λέει πάλι ὁ ἅγιος.

 

π. Συμεών Κραγιόπουλος

 

Τα όρια της αγάπης...

Τα όρια της Εκκλησίας είναι τα όρια της αγάπης του Θεού.

 

Μακαριστός Επίσκοπος Αθανάσιος Γιέφτιτς

 

Ως δώρο, ως χάρισμα...

Στον άνθρωπο δόθηκε ως δώρο, ως χάρισμα, η δυνατότητα να αγαπά, η δυνατότητα να είναι ελεύθερος, και η δυνατότητα να είναι δημιουργικός. Όμως, το γεγονός ότι διαθέτουμε αυτές τις δυνατότητες, δεν μας καθιστά αυτομάτως και ολοκληρωμένα πρόσωπα. Είμαστε πρόσωπα εν δυνάμει, είμαστε πρόσωπα εν τη δημιουργία τους, εν τη γενέσει τους, είμαστε σε μια πορεία. Καλούμαστε να ζήσουμε με ένα τέτοιο τρόπο, ώστε να αναπτύξουμε το δυναμικό αυτό που μας δόθηκε και να καταστούμε πλήρη πρόσωπα.

Έτσι, θα λέγαμε ότι κατά ένα παράδοξο τρόπο ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, αλλά όχι ακόμη∙ και είναι και δεν είναι ακόμη. Είναι ως προς τη δωρεά που του δόθηκε, αλλά δεν έχει ακόμη αναπτύξει όλο το δυναμικό του προσώπου. Είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό το οποίο λέμε ότι ο άνθρωπος είναι ήδη άγιος και δεν είναι. Είναι άγιος μετά το άγιο Βάπτισμα και το Χρίσμα, διότι ενσωματώθηκε στον Άγιο, στον Χριστό, έλαβε και Άγιο Πνεύμα, αλλά δεν είναι ακόμη άγιος, έχει πολλή δουλειά, πολύ δρόμο μπροστά του ως προς το να αναπτύξει τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος που του δόθηκαν με την μορφή των αρετών και έτσι να ομοιάσει προς τον Άγιο.

Επομένως, αν από αυτή τη θεολογική πραγματικότητα θέλουμε να περάσουμε στην καθ΄ ημέραν πράξη και τη ζωή μας, που περιλαμβάνει τα πάντα, την προσωπική μας ζωή, την οικογενειακή, τις κοινωνικές σχέσεις, εκείνο το οποίο θα χρειαστεί να αναρωτηθούμε είναι κατά πόσο η ζωή μας συμβάλλει και σε ποιο βαθμό και με ποιους τρόπους στο να γίνουμε όντως πρόσωπα, δηλαδή να αναπτυχθούν αυτές οι τρεις ιδιότητες όσο το δυνατόν περισσότερο, η αγάπη, η ελευθερία και η δημιουργικότητα.

Η ανάπτυξη των τριών αυτών ιδιοτήτων δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς για τον απλό λόγο ότι δεν ξεκινούν όλοι οι άνθρωποι από την ίδια αφετηρία. Π.χ. να φέρω ένα ακραίο παράδειγμα: έχουμε την ψυχική διαταραχή, τις ψυχικές νόσους∙ όταν αυτές προσβάλλουν κάποιο άνθρωπο, επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό την ικανότητά του να είναι ελεύθερος, ή να είναι δημιουργικός, ή να αγαπά. Αλλά και χωρίς να φτάσουμε στις ψυχικές διαταραχές, οι συνθήκες υπό τις οποίες μεγαλώνει κανείς, τα τραύματα της ζωής του, οι περιορισμοί που θέτει η οικογένειά του, οι χαρακτήρες των γονέων του, οι οικονομικές συνθήκες, η σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ των μελών της οικογένειας, τα έκτακτα γεγονότα της ζωής, αρρώστιες και θάνατοι, όλα αυτά επηρεάζουν, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά, την ανάπτυξη των τριών αυτών ιδιοτήτων.

Ενώ, σε γενικές γραμμές παρατηρούμε κάποιους ψυχολογικούς νόμους, οι οποίοι επαναλαμβάνονται και έτσι μπορούν να περιγραφούν, και να ξέρουμε περίπου πώς δρα ένα γεγονός πάνω στον άνθρωπο, εν τούτοις και αυτές οι επιπτώσεις δεν είναι απόλυτες.

Έχω γνωρίσει ένα ηλικιωμένο ιερομόναχο, πολύ ενάρετο άνθρωπο, που έχει βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους στη ζωή του και ο οποίος όταν ήταν παιδί μεγάλωσε σε μια οικογένεια που επικρατούσε η βία, διότι ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και απειλούσε να σκοτώσει τη μητέρα και τα παιδιά έβλεπαν αυτές τις σκηνές. Και μέσα απ’ αυτή την οικογένεια ο άνθρωπος αυτός εξελίχθηκε όπως εξελίχθηκε.

Δηλαδή, ποτέ δεν είναι απόλυτη η έκβαση και γνωστή εκ των προτέρων, των περιοριστικών συνθηκών της ζωής πάνω στην εξέλιξη του προσώπου. Γιατί; Διότι παρεμβαίνει ένας παράγων, ο οποίος δεν μπορεί να μελετηθεί από καμία επιστήμη. Ο παράγων της ελευθερίας.

Δεν υπάρχει καμία επιστήμη που να μελετά την ελευθερία, αν το προσέξετε αυτό. Όλες οι επιστήμες μελετούν νόμους, επαναλαμβανόμενους νόμους. Έτσι, λοιπόν, σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε τις επιπτώσεις των εμπειριών της ζωής πάνω στο ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, διότι έχουμε και ανατροπές∙ και, βέβαια, συν αυτά που εργάζεται η Χάρη του Θεού...

π. Βασίλειος Θερμός

----

Απόσπασμα από το άρθρο «Το ανθρώπινο πρόσωπο στον σύγχρονο κόσμο».

Το θέλημα του Θεού...

«Δεν μπορούμε να καταλάβουμε το θέλημα του Θεού γιατί δεν μας αφήνει το θέλημά μας, και γιατί βλέπουμε τα λάθη των άλλων, και όχι τα δικά μας».

 

Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης

 

Το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται...

Οι χριστιανοί τρομάζουμε μπροστά στις αμφιβολίες. Ο ψυχισμός μας κλονίζεται. Λογίζουμε για πίστη ό,τι δεν νοθεύεται από την αβεβαιότητα. Μα το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται στην Πεντηκοστή, σ’ εκείνους που κάθε άλλο παρά εικόνες αταλάντευτης πίστης ήταν: ένας μαθητής Τον αρνήθηκε, άλλος αμφέβαλλε για την ανάστασή Του, όλοι Τον εγκατέλειψαν κι αποκοιμήθηκαν στην πιο δύσκολη ώρα (στον κήπο της Γεθσημανή)˙ τρόμαξαν και σκόρπισαν μακριά Του όταν οι Ιουδαίοι Τον συνέλαβαν.

Όμως ο λόγος Του είχε γεννήσει μέσα τους κάτι — μια πίστη ζωντανή και τόσο αληθινή όσο και οι αδυναμίες τους˙ τόσο υπαρκτή όσο και η απιστία τους. Μια πίστη σαν κερί που τρεμοπαίζει. Για κάθε άνθρωπο, αυτή τη φλογίτσα έρχεται να συναντήσει η πύρινη γλώσσα του Αγίου Πνεύματος. Όσο το αξιώνεται κανείς...

π. Βασίλειος Αργυριάδης

Xρόνια Πολλά, εν Αγίω Πνεύματι!

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Του π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Ο Χριστός, μετά την Ανάληψή Του στους ουρανούς, σύμφωνα με την βεβαίωσή Του, έστειλε, την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάστασή Του και την δεκάτη από την Ανάληψή Του, το Άγιον Πνεύμα, το οποίο εκπορεύεται από τον Πατέρα.

Ο Ίδιος ο Χριστός είχε προαναγγείλει στους Μαθητές την Αποστολή του Αγίου Πνεύματος: «Και εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ' υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας, ό ο κόσμος ου δύναται λαβείν, ότι ου θεωρεί αυτό ουδέ γινώσκει αυτό· υμείς δε γινώσκετε αυτό, ότι παρ' υμίν μένει και εν υμίν έσται» (Ιω. ιδ', 16-17). Και αμέσως μετά είπε: «ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπαν υμίν» (Ιωάννης ιδ', 26). Και μετά είπε: «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. Εάν γαρ εγώ μη απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς· αν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν προς υμάς» (Ιωάννης ις', 7).

Η έλευση του Αγίου Πνεύματος στους Μαθητές έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξεις β΄, 1-13). Σημαντική θέση στην ζωή των Αποστόλων είχε η Πεντηκοστή. Αφού είχαν προηγουμένως περάσει από την κάθαρση της καρδιάς και τον φωτισμό -πράγμα που υπήρχε και στην Παλαιά Διαθήκη, στους Προφήτες και δικαίους- έπειτα είδαν τον Αναστάντα Χριστό και την ημέρα της Πεντηκοστής έγιναν μέλη του αναστημένου Σώματος του Χριστού. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί έπρεπε κάθε Απόστολος να έχει μέσα του τον αναστάντα Χριστό.

Κατά την Πεντηκοστή, το Άγιον Πνεύμα κατέστησε τους Μαθητές μέλη του θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού· έτσι, ενώ στην Μεταμόρφωση το Φως ενεργούσε στους τρεις Μαθητές έσωθεν, δια της Θεώσεως, αλλά το Σώμα του Χριστού ήταν έξω από αυτούς, στην Πεντηκοστή οι Μαθητές ενώνονται με τον Χριστό, γίνονται μέλη του θεανθρωπίνου Σώματος και ως μέλη του Σώματος του Χριστού μετέχουν του ακτίστου Φωτός. Αυτή η διαφορά υπάρχει και μεταξύ Παλαιάς Διαθήκης και Πεντηκοστής.

«Όσοι προ της αναλήψεως είδαν την δόξα του Χριστού, την είδαν διπλώς. Από το ένα μέρος σκεπάσθηκαν από την νεφέλη, διότι "εν τω φωτί σου οψόμεθα φως" (Ψαλμοί λε΄ 10), σκεπάσθηκαν από την φωτεινή νεφέλη και, ευρεθέντες μέσα στο Φως το άκτιστο, βλέπουν άκτιστο Φως, αλλ' επίσης και η ανθρώπινη φύση του Χριστού είναι πηγή του Φωτός, όπως είναι η Μεταμόρφωση.

Η ανθρώπινη φύση του Χριστού είναι πηγή του Φωτός, το οποίο όμως Φως είδαν οι Απόστολοι, εφ' όσον ευρίσκονται μέσα στο Φως, ως Θεούμενοι. Δηλαδή, "εν τω φωτί σου οψόμεθα φως". Αφού βρίσκονται μέσα στο Φως, (αυτό) μαρτυρεί ότι σκεπάσθηκαν από την φωτεινή νεφέλη και είδαν και την ανθρώπινη φύση του Χριστού, ως πηγή Φωτός. Έσωθεν έλαμπε το Φως, αλλ' εκ του σώματος, όμως, έξωθεν. Έσωθεν έλαμπε το Φως, αλλά το Σώμα του Χριστού ήταν έξωθεν, που εξέπεμπε Φως, το ίδιο Φως. Με την Πεντηκοστή, όμως, το Φως εκπέμπει η ανθρώπινη φύση του Χριστού "έσωθεν πλέον". Οπότε, δεν υπάρχει εμπειρία του Φωτός έξωθεν, χωρίς να υπάρχει και εμπειρία του Χριστού έσωθεν. Το ένα είναι αλληλένδετο πλέον με το άλλο. Δηλαδή είναι πλέον το ίδιο με το άλλο».

«Γιατί ήταν ανάγκη να γίνει η Ανάληψη και να κατέβη το Πνεύμα το Άγιον δηλαδή, για ποιο σκοπό; Γιατί λέμε ότι η Εκκλησία ιδρύθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής; Η Εκκλησία δεν ιδρύθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής. Η Εκκλησία ιδρύθηκε από τον καιρό που ο Θεός κάλεσε τον Αβραάμ και τους Πατριάρχες και τους Προφήτες. Από τότε ιδρύθηκε η Εκκλησία. Η Εκκλησία υπάρχει στην Παλαιά Διαθήκη. Η Εκκλησία υπήρχε στον Άδη. Αλλά, γίνεται μία διαμόρφωση της Εκκλησίας εδώ, δηλαδή ιδρύεται Εκκλησία, υπό την έννοια ότι ιδρύεται Εκκλησία ως Σώμα Χριστού πλέον».

Αυτό το σημείο είναι σημαντικό, γιατί δείχνει ότι η Πεντηκοστή είναι η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού και ακόμη, όσοι ενώνονται με το Σώμα του Χριστού, υπερβαίνουν τον θάνατο.

«Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει και καταλλαγή, και φίλος του Θεού και θέωση. Τα πάντα υπάρχουν στην Παλαιά Διαθήκη, με την διαφορά ότι δεν υπάρχει Πεντηκοστή. Διότι υπάρχει Εκκλησία στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά υπό το κράτος του θανάτου.

Πεντηκοστή τι είναι; Η αποκάλυψη πάσης της αληθείας. Τότε η Εκκλησία γίνεται το Σώμα του Χριστού, γι' αυτό και γιορτάζουμε το γενέθλιο της Εκκλησίας, της αναστημένης εν Χριστώ, την ημέρα της Πεντηκοστής».

«Την ημέρα της Πεντηκοστής έρχεται ο Χριστός εν Αγίω Πνεύματι. Όπως οι ενέργειες του Θεού είναι παρούσες στον κόσμο, και εκείνος που έχει κοινωνία της ενέργειας του Θεού καταλαβαίνει ότι ο Θεός μέσα στις ενέργειές Του μερίζεται αμερίστως και πολλαπλασιάζεται απολλαπλασιάστως, δηλαδή, έτσι ο καθένας που έχει κοινωνία με τον Θεό, δεν έχει ένα κομμάτι του Θεού. Ο Θεός όλος είναι παρών σε κάθε άνθρωπο και είναι πανταχού παρών σ’ όλον τον κόσμο.

Και με την Πεντηκοστή η ανθρώπινη φύση του Χριστού, πλέον, επανέρχεται στην Εκκλησία και είναι ημέρα της ιδρύσεως της Εκκλησίας, διότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού τώρα μερίζεται αμερίστως και ολόκληρος ο Χριστός, με την ανθρώπινή Του φύση, βρίσκεται σε κάθε πιστό.

Και αυτή είναι η Εκκλησία, που ο κάθε πιστός είναι ναός, όχι μόνο ναός του Αγίου Πνεύματος, αλλά και Σώμα Χριστού, έχοντας μέσα του ολόκληρο τον Χριστό δηλαδή. Και είναι ο καινούριος τρόπος παρουσίας της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού μέσα στον κόσμο. Γι' αυτό και θεωρείται και η ημέρα ιδρύσεως της Εκκλησίας η Πεντηκοστή. Σε αυτή την εμπειρία της Πεντηκοστής μετέχουν όλοι όσοι φθάνουν στην θέωση. Και έχουμε παραδείγματα στην ίδια την Αγία Γραφή, όλοι όσοι είδαν τον Χριστό μετά την Ανάσταση και αυτοί που είδαν τον Χριστό μετά την Πεντηκοστή, μέχρι σήμερα».

Η Πεντηκοστή λέγεται «τελευταία εορτή», γιατί είναι η τελευταία φάση της ενανθρωπήσεως του Χριστού. Τώρα γίνεται μεγάλη αλλαγή, γιατί ο θεούμενος ενώνεται εν Αγίω Πνεύματι με τον Θεάνθρωπο Χριστό.

«Η τελευταία φάση, η αποτελεσματική, ήταν η Πεντηκοστή. Εκεί έγινε η μεγάλη αλλαγή. Διότι, ενώ κατοικούσε το Πνεύμα στους Προφήτες, διότι είχαν Πνεύμα Θεού οι Προφήτες και νοερά ευχή και θέωση κλπ., από την Πεντηκοστή και εντεύθεν αυτή η κατοίκηση του Αγίου Πνεύματος μέσα στον θεόπνευστο γίνεται και με την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Γι' αυτό είναι Σώμα Χριστού τώρα η Εκκλησία. Δηλαδή έγινε η Εκκλησία την ημέρα της Πεντηκοστής Σώμα Χριστού. Και ο Χριστός, ως άνθρωπος, κατοικεί μέσα στον άνθρωπο πλέον.