Για την εορτή των Τριών Ιεραρχών...

«Πᾶς ὁ χρυσὸς ἐν ὄψει σοφίας ψάμμος ὀλίγη καὶ ὡς πηλὸς λογισθήσεται ἄργυρος ἐναντίον αὐτῆς».

Τάς ὡραίας ταύτας λέξεις τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος ἔχοντες ὡς κανόνα καὶ γνώμονα τοῦ βίου οἱ ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῶν νοητῷ αὐτῆς στερεώματι διαλάμψαντες θεοφόροι Πατέρες ἐπεδόθησαν εἰς τὴν μελέτην καὶ καλλιέργειαν τῶν γραμμάτων, γενόμενοι οὐ μόνον γενναῖοι πρόμαχοι τῆς Ἐκκλησίας ἐνδόξως ἀγωνισθέντες ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀληθειῶν κατὰ τῶν πολεμίων, ἀλλὰ καὶ τῆς θύραθεν παιδείας μύσται ἀριστοτεχνικώτατοι μεταλαμπαδεύσαντες τὸ φῶς εἰς τὴν θρησκείαν τοῦ Ἰησοῦ. Ἀλλ’ οἱ ἁρμονικώτατοι συνδέσαντες τὰ νάματα τῆς παιδείας μετὰ τῆς χριστιανικῆς θρησκείας εἶναι ὁ κλεινὸς Ἰωάννης, ὁ Οὐρανοφάντορ Μέγας Βασίλειος καὶ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, ἡ φαεινὴ αὕτη Τριὰς ἡ φωτίσασα διὰ τῶν ἀκτίνων αὐτῆς τὴν οἰκουμένην καὶ ζωογονήσαντα τὴν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρον.

Ἰδοὺ δὴ ὁ λόγος δι’ ὃν ἡ Ἐκκλησία ἀναδραμοῦσα τὸ παρελθὸν δικαίως προτίμησε τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχας καὶ ἔθηκεν ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ θρησκευτικοῦ αὐτῶν θυρεοῦ τὴν παιδείαν.

Επίσκοπος Μιλητουπόλεως Ιερόθεος Γιαχόπουλος, Τσαρίσοβο Πρεμετής 1874 - Θεσσαλονίκη 1956.
Από ομιλία του στην εορτή της Εφορείας Σχολών Βάλιας της Κυζίκου, μεταξύ 1914 και 1919.