Εδώ και βδομάδες με διαπερνούν ασταμάτητα δυο φράσεις από την
ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής:
Η πρώτη μιλά για τον Χριστό, «κατάστικτον τοῖς μώλωψι καὶ πανσθενουργόν» (:«γεμάτο σημάδια απ' τις πληγές, μα παντοδύναμο»).
Η άλλη για τον θάνατο: «Βασιλεύει, ἀλλ' οὐκ αἰωνίζει, ᾍδης τοῦ γένους τῶν βροτῶν» (:«Κυριαρχεί ο άδης στο γένος των θνητών, όχι όμως για πάντα»).
Νομίζω ότι συμπυκνώνουν με απαράμιλλη ένταση (με μια γλυκιά, κι όχι υστερική, ένταση) μυελώδεις αλήθειες της χριστιανικής πίστης (αλήθειες που γιατροπορεύουν˙ όχι αλήθειες που ρίχνονται σαν τούβλο στο κεφάλι του άλλου). Είναι το άπατο μυστήριο της κορυφαίας δύναμης: να γίνεις αδύναμος από αγάπη, τη στιγμή που δύνασαι να μη γίνεις. Να γίνεις αδύναμος για χάρη άλλου.
Είναι το άπατο μυστήριο της ζωής ως πορείας μέσα στη φθορά, μέχρι να μεσουρανήσει η τελική νίκη, η Ανάσταση (όχι απλώς η μεταθανάτια ύπαρξη των ψυχών˙ κάτι τέτοιο θα ήταν αιωνιότητα του θανάτου). Το Ευαγγέλιο του Χριστού δεν είναι Gospel of Health and Wealth. Η Εκκλησία του Χριστού είναι γεμάτη από αθεράπευτους αγίους. Από αυτούς που βιώνουν με τα μπούνια της ύπαρξής τους τη ρήξη με τον θάνατο κάθε λογής, και λαχταρούν το μέλλον που θα έρθει ως επανάσταση, ως μεταμόρφωση του σύμπαντος κόσμου. Κανείς δεν μένει απέθαντος (σα να λέμε, κανείς δεν βολεύεται για πάρτη του) πριν από την τελεσίδικη θανάτωση του θανάτου.
Είναι το μυστήριο που ξαφνιάζει πάντα τους μαθητές. Το μυστήριο του ζωντανού και εργαζόμενου και ελευθερωτή Θεού. Για τους βροτούς που θα συν-κινηθούν, όλα θεμελιώνονται στη «διαθήκη» μαζί του. Όλα απορρέουν από αυτήν…
Εδώ και βδομάδες με διαπερνούν ασταμάτητα αυτές οι δυο φράσεις από την ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής.
Θανάσης Ν. Παπαθανασίου,
θεολόγος.
Η πρώτη μιλά για τον Χριστό, «κατάστικτον τοῖς μώλωψι καὶ πανσθενουργόν» (:«γεμάτο σημάδια απ' τις πληγές, μα παντοδύναμο»).
Η άλλη για τον θάνατο: «Βασιλεύει, ἀλλ' οὐκ αἰωνίζει, ᾍδης τοῦ γένους τῶν βροτῶν» (:«Κυριαρχεί ο άδης στο γένος των θνητών, όχι όμως για πάντα»).
Νομίζω ότι συμπυκνώνουν με απαράμιλλη ένταση (με μια γλυκιά, κι όχι υστερική, ένταση) μυελώδεις αλήθειες της χριστιανικής πίστης (αλήθειες που γιατροπορεύουν˙ όχι αλήθειες που ρίχνονται σαν τούβλο στο κεφάλι του άλλου). Είναι το άπατο μυστήριο της κορυφαίας δύναμης: να γίνεις αδύναμος από αγάπη, τη στιγμή που δύνασαι να μη γίνεις. Να γίνεις αδύναμος για χάρη άλλου.
Είναι το άπατο μυστήριο της ζωής ως πορείας μέσα στη φθορά, μέχρι να μεσουρανήσει η τελική νίκη, η Ανάσταση (όχι απλώς η μεταθανάτια ύπαρξη των ψυχών˙ κάτι τέτοιο θα ήταν αιωνιότητα του θανάτου). Το Ευαγγέλιο του Χριστού δεν είναι Gospel of Health and Wealth. Η Εκκλησία του Χριστού είναι γεμάτη από αθεράπευτους αγίους. Από αυτούς που βιώνουν με τα μπούνια της ύπαρξής τους τη ρήξη με τον θάνατο κάθε λογής, και λαχταρούν το μέλλον που θα έρθει ως επανάσταση, ως μεταμόρφωση του σύμπαντος κόσμου. Κανείς δεν μένει απέθαντος (σα να λέμε, κανείς δεν βολεύεται για πάρτη του) πριν από την τελεσίδικη θανάτωση του θανάτου.
Είναι το μυστήριο που ξαφνιάζει πάντα τους μαθητές. Το μυστήριο του ζωντανού και εργαζόμενου και ελευθερωτή Θεού. Για τους βροτούς που θα συν-κινηθούν, όλα θεμελιώνονται στη «διαθήκη» μαζί του. Όλα απορρέουν από αυτήν…
Εδώ και βδομάδες με διαπερνούν ασταμάτητα αυτές οι δυο φράσεις από την ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής.
Θανάσης Ν. Παπαθανασίου,
θεολόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου