«Η πίστη και το βίωμα της Αγάπης...»

 

 

Χθες, μπαίνοντας στο ναό για την Κυριακάτικη Λειτουργία, στάθηκα μπροστά στις εικόνες για πρώτη φορά «αλλιώς». Στάθηκα για λίγο μπροστά και προσκύνησα σκύβοντας ελαφρά ενώ το χέρι ακούμπησε το μέρος της καρδιάς πριν καν το σκεφτώ. Κι ήταν μια προσκύνηση βαθιά, σαν κάθε φορά που η ψυχή στέκεται σαστισμένη, γυμνή  μπροστά στο αναπάντεχο, που αναγκάζεται συγκλονισμένη να αντικρίσει κατάματα  την πραγματικότητα  της.

Η έλλειψη της επιδερμικής επαφής έφερε την ανάγκη να γυρέψω άλλον τρόπο να τους συναντήσω. Πιστεύουμε ότι οι άγιοί μας είναι παρόντες. Νεκροί που δεν θα πεθάνουν ποτέ. Είναι εδώ μαζί μας στο σπίτι του Πατέρα, αλλά και αλλού, μας ακούν όταν τους μιλάμε, μας στηρίζουν. Τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, το βάδισμά τους σ αυτόν τον κόσμο τόσο αλλιώτικο, μοναδικό αλλά τελικά ο δρόμος κοινός.  Η πίστη και το βίωμα της Αγάπης.

Στάθηκα σκύβοντας συνεσταλμένα μπροστά τους, όπως αυτή τη στιγμή μου ζητάει η αγάπη. Ξέρουν καλά εκείνοι, τι σημαίνει να στερείσαι κάτι για χάρη της.

Πόσοι από αυτούς δεν έφυγαν στις ερημιές αγαπώντας και δεν καλούσαν από  εκεί αδιάλειπτα το Θεό να ελεήσει τον κόσμο Του, από τον οποίον εκείνοι «έλειπαν».

Θα λείψουμε γιατί αγαπάμε. Θα μας λείψουν πολλά και πολλοί και όταν θα ξαναβρεθούμε, με το καλό, θα είναι η χαρά ανείπωτη. Θα είναι οι καρδιές που θα αγκαλιαστούν σφιχτά, όχι τα χέρια. Θα είναι οι ακολουθίες γιορτή και πανηγύρι. Είναι ευκαιρία να νιώσουμε πόσο σημαντικοί είναι οι άλλοι στη ζωή μας, πόσο φτωχοί είμαστε χωρίς αυτούς, πόσο τα απλά, αυτονόητα και καθημερινά πράγματα είναι αυτά που τελικά συνθέτουν και αποτελούν  τη ζωή μας.

Τώρα  ο κόσμος μας ολόκληρος πολεμάει. Δεν θεωρώ ότι μας ζητάει κανείς ομολογία πίστης. Αυτή οφείλει να υπάρχει στον τρόπο της ζωής μας, έτσι κι αλλιώς.

Έλεγε ο π. Αντονυ Μπλουμ, ότι η ζωή των χριστιανών πρέπει να είναι τέτοια, ώστε κι αν χανόταν το ευαγγέλιο ως γραπτή πηγή, να μπορεί να ξαναγραφεί με βάση τη ζωή των χριστιανών. Δύσκολο. Αλλά έτσι είναι.

Περιττό, λοιπόν, να πασχίζουμε να «αποδείξουμε» κάτι με λόγια ή  ό,τι άλλο.

Ο Θεός κάνει τα θαύματά Του  όταν και όπου θέλει.

Εμείς έχουμε να βαδίσουμε στον δρόμο που μας έδειξε. Δεν φαντάζομαι ότι ήταν κάτι απλό ακόμη και για Εκείνον να « στερηθεί τον Ουρανό», με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό ( ιδέα δεν έχω) για 33 χρόνια, ζώντας την επίγεια ζωή.

Πρεσβεύουμε την πίστη στην ενότητα των πάντων. Μόνον αυτό μπορώ να δεχτώ σαν στάση στη δοκιμασία που περνάμε. Όλοι μαζί, μα όλοι, απέναντι στην απειλή.

Οι προσευχές μας δεν δυσκολεύονται από τους τοίχους και την απόσταση να ενωθούν και να «ακουστούν». Είναι κάτι καινούργιο αυτό, δεν είναι βαθύτατη πίστη μας ανέκαθεν;

Κάποιοι διαβεβαιώνουν τους πιστούς ότι αν προσεύχονται ο Θεός θα τους προστατεύσει, θα  τους φυλάξει  από τη αρρώστια. Οπωσδήποτε. Με βεβαιότητα που με αφήνει έκπληκτη. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η πίστη η βασισμένη σε τέτοιες βεβαιότητες;

Αναρωτιέμαι, το θέμα είναι να σωθούμε εμείς και οι δικοί μας; Αδέλφια δίπλα μας θα υποφέρουν, θα νοσηλευτούν σε συνθήκες ξέρουμε ποιες, ίσως χάσουν τη ζωή τους, τόσοι θα αγωνιούν, θα πενθήσουν, θα ανατραπεί η ζωή τους μόνιμα, όχι μόνο για λίγες εβδομάδες, οι γιατροί και οι νοσηλευτές έχουν να παλέψουν με θηρία (την αρρώστια, τις άθλιες συνθήκες, τις αντοχές τους)  και εμείς θα έχουμε κατά νου να σώσει ο Θεός εμάς;

Ας ζητάμε το έλεος Του. Για όλους, απανταχού της γης. Ίσως (μακάρι), να μας γίνει μια καλή συνήθεια. Πάντα ο κόσμος πορεύεται εν μέσω σκιάς θανάτου.  Πάντα το έλεος του Θεού είναι  η ανάσα όταν οι ψυχές ασφυκτιούν υπό το βάρος των δοκιμασιών.

Χριστίνα Παπαθέου