Μια δρασκελιά η απόφαση…
διασχίσαμε έρημη χώρα -άδεια χωριά, ψυχή δεν φαινόταν στους δρόμους- απ' την
ασφυκτική ερημιά της συνάφειας του πολιτισμού στην απέραντη ερημία της
αιωνιότητας των βουνών… ως πάνω ψηλά, στην ανοιχτωσιά με τα δέντρα, το φως,
τ' αεράκι -κρύο μετά τη βροχή- τα χορτάρια ανθισμένα -σκάλωνε η αγράμπελη ως την
κορφή των ελάτων- χαμηλό το στερέωμα πάνω μας, ομίχλες βαριές, σκονισμένες
χρυσόσκονη ενός αθέατου ήλιου που ξάνοιγε γαλανό ουρανό μακρυά μας. Όσο λάμπει
ακόμα το ον και δεν λάμπει το τίποτα, ας χαρούμε το δώρο. Μέγα καλό και πρώτο η
ζωή, ο αρχέγονος κόσμος τριγύρω κι εντός μας, μαζί.
Χρήστος Μποκόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου