Ο ναός της καρδιάς μας

 

Όταν η Σαμαρείτιδα ρωτάει τον Χριστό ΠΟΥ πρέπει να λατρεύουν τον Θεό, ο Χριστός της απαντάει ΠΩΣ να λατρεύουν τον Θεό:

 Ιω. 4,23 ἀλλ᾿ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν.

Ιω. 4,24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν.

Μια φορά γεννηθήκαμε από τους γονείς μας, δεύτερη φορά ξαναγεννηθήκαμε από την εκκλησία με το βάφτισμά μας. Μεγαλώνουμε μέσα στην εκκλησία, ζούμε εντός της, είμαστε μέλη της όσο μέλη του σώματός μας είναι τα μικρά μας δαχτυλάκια. Τι σημαίνουν αυτά; Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνουν πως μέχρι σήμερα έχουμε εισπνεύσει τόσο θυμίαμα που κανένας χειμώνας δεν μπορεί να μας πείσει πως είναι ικανός να πολιορκήσει επιτυχώς την άνοιξη. Την οριστική και αμετακίνητη εποχή της καρδιάς μας. Σημαίνουν πως έχουμε συναναστραφεί με τόσους αγίους στα τέμπλα και τους τοίχους των εκκλησιών που έγιναν οι στενότεροι φίλοι μας με αποτέλεσμα να μην καταφέρνουμε ποτέ να αισθανθουμε μοναξιά. Σημαίνουν πως ακούσαμε τόσα σοφά τροπάρια, ποιητικούς ψαλμούς και θεόπνευστους Χαιρετισμούς, που το χτυποδάρδι μας έπαψε να είναι απλώς ρυθμικό όπως ένα κρουσστό όργανο, και μεταβλήθηκε σε κιθάρα που παίζει το ακατάπαυστο τραγούδι του Θεού. Σημαίνουν πως τα ιερά αναγνώσματα που μας ποτίζουν ηχούν μέσα μας σε κάθε μας λάθος σαν ηχητικό φανάρι για τυφλούς επαναφέροντάς μας και πάλι στον δρόμο του Θεού. Και το κυριότερο, το ασύγκριτο, το μοναδικό. Έχουμε μεταλάβει  τόσο Θεό που μπορούμε ευχαρίστως να πεθάνουμε προκειμένου  να είμαστε διαρκώς μαζί Του και μαζί με όλους όσους τον λάτρεψαν.

Η χθεσινή Κυριακή ήταν οπωσδήποτε διαφορετική από τις άλλες, αλλά αναμφισβήτητα ήταν Κυριακή. Μια Κυριακή της καρδιάς μας, όπως μπορεί να είναι και κάθε μέρα της εβδομάδας και όπως θα είναι κάποιες Κυριακές που θα επακολουθήσουν.

Δεν μπορείτε να λέτε πως αγαπάτε τον Θεό, αν δεν αγαπάτε τον άνθρωπο, μας είπε ο Κύριος.

Για χάρη του κάθε ανθρώπου, λοιπόν, που είναι ο δικός μας πλησίον, καλούμαστε σε έναν πρωτοφανή για τα μέτρα μας αγώνα. Ως Βασίλειον ιεράτευμα που είμαστε όλοι οι βαφτισμένοι χριστιανοί, να κάνουμε αυτό που έτσι κι αλλιώς είχαμε πάντα να κάνουμε. Δηλαδή, ναό το σώμα μας, ναό το σπίτι μας, ναό την πολυκατοικία μας και τη γειτονιά μας, τη χώρα μας, τον κόσμο όλο. Προσερχόμαστε σε αυτόν τον αγώνα με χαρά, αγάπη, πίστη και ελπίδα, παρακαλώντας τον Θεό να τον ενισχύσει παραχωρώντας μας τη Χάρη του. Τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού. Τίποτε δεν μπορεί να μας χωρήσει από την αγάπη του ανθρώπου. Και αφού καλούμαστε σε μια τόσο απαιτητική νηστεία, ο Θεός θα δώσει να την βγάλουμε εις πέρας.

Ας μη λησμονούμε πως υπήρξαν μεγάλοι άγιοι και αγίες της εκκλησίας μας που μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων μόνο μία φορά στη ζωή τους, όπως η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, της οποίας την μνήμη θα εορτάσουμε σε λίγο καιρό.

Αφήνω ως επίλογο το ποίημα του Ιωάννη Φρουδαράκη.

Εἶναι σαρακοστή.

Ἄς νηστέψω.

Ἄς νηστέψουμε τ' ἀπόδειπνα,

τούς κατανυχτικούς ἑσπερινούς.

Ἀς νηστέψω Τετάρτες καί Παρασκευές.

Ἄς νηστέψουμε τίς Κυριακές,

Ἄς νηστέψω τόν Κύριό μου.

Ἄς στερηθῶ τήν ἴδια μου τή ζωή,

Ἄς θυσιάσω ἐπιτέλους τόν πόθο μου.

Ἄς μείνω θεονήστικος

Ἄς θυσιαστοῦμε γιά τόν συνάνθρωπό μας.

Τοῦ Χριστοῦ νηστεύω.

Σαρακοστή εἶναι.

Βασιλική Νευροκοπλή