Στην πανδημία της μοναξιάς και
της ακινησίας, αποκλεισμένοι μοναχοί σ’ εγκαταλελειμμένη ερημιά, τύποις
άπραγοι· πέρασε κιόλας μια βδομάδα εδώ, στη φύση άλλοι νόμοι. Έφτασε μπρος στην
πόρτα μας σήμερα η ομίχλη κι άφησε φεύγοντας σταγόνες μιας αδιόρατης ψιχάλας
στα χλωρά χορτάρια που πρασινίζουν γύρω το χωράφι· λάμπαν όλα μετά, σαν νά’τανε
πιο καθαρά· τα πέτρινα πεζούλια, τα ξερά φύλλα στη γωνιά, τα μούσκλια στη λοξή
βαλανιδιά που ανεβοκατεβαίναν τα παιδιά μικρά -τα λέγανε φαφάκια- όλα αγγιγμένα
σαν από χέρι αόρατο, αποκαλύπτονταν αργά όσο βαδίζουμε άσκοπα να τα κοιτάζουμε
θαυμαστικά· μαζέψαμε φασκόμηλο, καλέντουλες, φωτογραφίες, εικόνες... ούτε που
καταλάβαμε πως πέρασε η μέρα κι άρχισε πάλι να νυχτώνει.
Χρήστος Μποκόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου