«Αλγώ τη νόσω και χαίρω, ουχ ότι αλγώ, αλλ' ότι του
καρτερείντοις άλλοις ειμί διδάσκαλος. Επειδή γαρ το μη πάσχειν ουκ έχω τούτό γε
τω πάσχειν παρακερδαίνω, το φέρειν και το ευχαριστείν, ώσπερ εν τοις ευθύμοις,
ούτω δη καν τοις αλγεινοίς, επειδή πείθομαι μηδέν άλογον είναι παρά των ημετέρων,
καν ημίν ούτω φαίνηται...».
«Πονώ από την αρρώστια μου και χαίρομαι όχι διότι πονώ, αλλά
διότι γίνομαι στους άλλους δάσκαλος της καρτερίας. Επειδή δεν έχω την απάθεια
την κλέβω μέσα από τον πόνο, κλέβω δηλαδή το να υπομένω και να ευχαριστώ, όπως
στα ευχάριστα έτσι και στα οδυνηρά. Επειδή είμαι βέβαιος ότι κοντά στον λόγο
των δικών μας δεν υπάρχει τίποτε το παράλογο, και ας φαίνεται σε μας παράλογο...».
Γρηγορίου του Θεολόγου , Επιστολή ΛΣΤ’ Φιλαγρίω, PG 37,77A-B.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου