«Η Μητρόπολη των εορτών»

«Κι έρχεται η γιορτή. Η Μητρόπολη των εορτών.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να δώσει νόημα στον καθέναν μας. Στη σιωπή της φάτνης, στο λιγοστό φως της σπηλιάς, στην ησυχία της νύχτας, λάμπει το πρόσωπο. Το "παιδίον νέον". Δίπλα Του η Μάνα. Και παραπέρα ένας απλός και ταπεινός άνθρωπος. Που βλέπει και σιωπά. Που ακούει το Μυστήριο και ξέρει πως η αποστολή του είναι να το διακονήσει. Να βοηθήσει το "Παιδίον Νέον". Να το παραλάβει, μαζί με τη Μητέρα Του, και να το απομακρύνει από τους προβολείς του κόσμου. Να το κρύψει για να το αναζητήσει ο καθένας μας.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να δώσει νόημα στον καθέναν από εμάς. Δεν τρέχει, δεν φωνάζει, δεν κάνει αισθητή την παρουσία του μέσα από κάμερες και οθόνες, μέσα από τηλεφωνικές γραμμές και δίκτυα. Στήνει όμως ένα άλλο δίκτυο. Αυτό της παιδικότητας στην κακία, της συγγνώμης, της επιστροφής. Της αγάπης που φανερώνει το αληθινό μας πρόσωπο. Του μοιράσματος και της αίσθησης ότι δεν μπορείς να χαίρεσαι μόνος σου.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να δώσει νόημα στον καθέναν μας. Πτώχευσε εκουσίως, εγκατέλειψε την δόξα του ουρανού για να γευθεί την περιπέτεια της γης. Να ελεήσει, να διακονήσει, να θεραπεύσει, να κηρύξει, να δώσει άρτους και ιχθύες και ρήμα Θεού. Να γίνει ο Ίδιος ο Άρτος της ζωής. Και να ζητήσει μόνο λίγη πίστη και λίγη αγάπη. Η χάρη Του φτάνει για τα υπόλοιπα.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να δώσει νόημα στον καθέναν μας. Για να μας πει ότι αξίζει η ζωή. Είναι δώρο Του. Είμαστε εικόνες Του. Πλασθήκαμε ελεύθεροι, κι όμως υποταχτήκαμε στην ανάγκη για επιβίωση. Στην ηδονή που παραπλανεί. Και αδυνατούμε να σηκώσουμε την οδύνη, γιατί δεν ξέρουμε πώς να επιστρέψουμε κοντά Του. Εκείνος όμως μας δείχνει το δρόμο. Από άνθρωποι να γίνουμε θεοί. Κατά χάριν και ομοίωσίν Του. Για να αντέξουμε. Για να μην υποταχτούμε στον Ηρώδη του κόσμου. Στα είδωλα. Στο ψέμα που διαβάλλει. Και θα αντέξουμε.

Από τον άνθρωπο στο Θεό. Αρκεί να θελήσουμε το "παιδίον νέον" να γεννηθεί "δι’ ημάς". Να βρει τόπο στην καρδιά μας. Σ’ αυτήν που αγωνίζεται να ελευθερωθεί από τα πάθη. Να βρει αυτό που λάμπει αληθινά στον κόσμο. Και που δεν είναι άλλο από το πρόσωπο του πλησίον. Του αδερφού μας. Του φίλου μας. Του οικείου μας. Του εχθρού μας. Μέσα απ’ αυτό το πρόσωπο γίνεται η γιορτή αληθινή αναγέννηση. Μπροστά μπαίνει η κοινωνία με το "Παιδίον νέον" στο Άγιο Ποτήριο της Χριστουγεννιάτικης Θείας Λειτουργίας. Και ακολουθούν όλα τα άλλα. Στολίδια, δώρα, τραγούδια, τραπέζι, επισκέψεις. Όταν βρίσκεις το νόημα, τον μαργαρίτη τον πολύτιμο, τότε όλα αλλάζουν. Κι εντός σου και εκτός σου. Κι ας μη φαίνεται στη λάμψη του κόσμου.

Ποτέ δεν είναι αργά γι’ αυτό το ταξίδι».

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός