«Ο αγιασμένος Γέροντας της αγάπης…»

Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου,

Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων

Ήταν στην δεκαετία του 1990, όταν άκουσα για πρώτη φορά το όνομα π. Πορφύριος... Όλοι μιλούσαν για τον χαρισματικό Γέροντα, που διέμενε στο ησυχαστήριο του, στην περιοχή Μήλεσι-Αττικής και όπου τον επισκέπτονταν καθημερινά άνθρωποι ώστε να ζητήσουν την ευλογία Του και να δεχθούν τις παρηγορητικές συμβουλές Του. Δεν είχα την ευλογία να Τον γνωρίζω προσωπικά.

Ωστόσο, στα πρώιμα Ιερατικά μου χρόνια, είχα την ευλογία να ιερουργήσω στο ησυχαστήριό Του αρκετές φορές κατά τη διακονία μου στην Αθήνα. Έτσι, λοιπόν, γνώρισα καλύτερα τον σύγχρονο Άγιο, μέσα από τις διδαχές Του, έτσι όπως διασώθησαν μέχρι σήμερα.

Ο σύγχρονος Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Ιωάννης στην Κάρυστο της Ευβοίας στις 7 Φεβρουαρίου του 1906 από τον Λεωνίδα και την Ελένη Μπαϊρακτάρη. Το κατά κόσμον όνομα του ήταν Ευάγγελος. Από την παιδική του ακόμα ηλικία, ο Άγιος έδειξε κλίση στην μοναχική ζωή με αποτέλεσμα σε ηλικία 12 ετών, να μεταβεί στο Άγιον Όρος, όπου στην περιοχή των Καυσοκαλυβίων μόνασε κοντά σε Αγίους Μοναχούς. Εκεί, έλαβε και το μοναχικό σχήμα σε ηλικία περίπου 16 ετών!

Όμως, η Χάρις του Θεού, Τον προόριζε να ζήσει μέσα στον κόσμο ώστε με την ζωή του, να γίνει αιτία σωτηρίας ανθρώπινων ψυχών. Έτσι και μετά από μια σοβαρή ασθένεια που τον επισκέπτεται στην ηλικία των δεκαεννέα ετών, με την άδεια του γέροντος του, μεταβαίνει και εγκαταβιόνει στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους Λευκών, στην Εύβοια όπου λίγα χρόνια μετά, χειροτονείται Διάκονος και Πρεσβύτερος, λαμβάνοντας το όνομα Πορφύριος. Όνομα με το οποίον και θα γίνει γνωστός στην συνέχεια στο πλήρωμα της Εκκλησίας Του Χριστού.

Το 1940, βρίσκεται να διακονεί την Εκκλησία, στον Ναό της Πολυκλινικής Αθηνών, στον οποίον και θα υπηρετήσει για τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια! Εκεί, δίπλα στον ανθρώπινο πόνο, ο αγιασμένος Ιερομόναχος γίνεται το στήριγμα εκατοντάδων ασθενών, που τον βλέπουν σαν συμπαρατάτη στη δοκιμασία, σαν βάλσαμο στον πόνο της ψυχής και του σώματος! Και εκείνος, τρέχει κοντά τους, σαν στοργικός πατέρας και αδελφός, αδιακρίτως, χωρίς να φοβηθεί την ανθρώπινη ασθένεια, μιας και ο ίδιος γνώριζε καλά και θα γνώριζε ακόμα καλύτερα στα μετέπειτα χρόνια, τι σημαίνει να βιώνεις τον ανθρώπινο πόνο της ασθενείας.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, εγκαθίσταται στην περιοχή του Μήλεσι, όπου με κόπους πολλούς καταφέρνει να κτίσει το ησυχαστήριο του, το οποίον και αφιερώνει στην Μεταμόρφωση του Χριστού. Ο τόπος αυτός, γίνεται πόλος έλξης χιλιάδων ανθρώπων που ξεκουράζονται στο πετραχήλι του, ανθρώπων που καταφέρνουν να ζήσουν την δική τους μεταμόρφωση με την Χάρη του Θεού και τις προσευχές του Αγίου. Εκεί αποκαλύπτεται το δοχείο της Χάριτος Του Θεού. Κεκοσμημένος από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, έχοντας το προορατικό χάρισμα, ενισχύει τις ταραγμένες ψυχές που προστρέχουν κοντά του.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής Του, τυφλός σχεδόν, δεν έπαψε να φροντίζει στοργικά τους πονεμένους ανθρώπους, που τον επισκέπτονταν καθημερινά. Ζούσε για να αγαπά, τον Θεό και τον άνθρωπο και τούτο το αποδείκνυε καθημερινά στην ζωή του. Ποιος μπορεί να μιλήσει εξάλλου για την αγάπη, αν πρώτα ο ίδιος δεν την έχει γνωρίσει... Ο αγιασμένος Γέροντας της αγάπης, κοιμήθηκε σαν σήμερα το 1991 στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια. Άφησε σαν παρακαταθήκη την αγάπη στο όνομα της οποίας υπηρέτησε πιστά Θεό και άνθρωπο.

Κάποια μέρα, βρήκα στο διαδίκτυο ένα απόσπασμα ομιλίας του! Τι ευλογία να ακούς την φωνή ενός Αγίου... Με τρεμάμενη φωνή λοιπόν, ο ίδιος διηγούνταν ένα περιστατικό από την διακονία του στην Αθήνα... Έλεγε λοιπόν, πως κάποια Θεοφάνεια, βγήκε να αγιάσει τον κόσμο και χωρίς να το γνωρίζει μπήκε μέσα σε έναν οίκο ανοχής... Μόλις τον είδε μια γυναίκα μέσα από αυτό το σπίτι, αμέσως προσπάθησε να τον σταματήσει! ''Μην μπαίνεις εδώ Πάτερ, του είπε. Εδώ μέσα έχει αμαρτωλές γυναίκες!". Τότε, ο Άγιος, ο πραγματικός άγιος που δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους όπως οι ίδιοι κάνουν μεταξύ τους, τη σταμάτησε και της είπε πως θα ασπάζονταν τον Τίμιο Σταυρό οι γυναίκες που ζούσαν εκεί μέσα... Ποιος μπορεί να περιγράψει τα συναισθήματα αυτών των γυναικών στη θέα ενός Ιερομονάχου που τους προέτασσε να ασπαστούν το αιώνιο και ακατάλυτο σύμβολο της αγάπης, της συγχώρησης και του ελέους...

Τον άκουσα με προσοχή να περιγράφει το γεγονός. Και σκέφθηκα πόσο μακράν απέχουμε της αγάπης του Ευαγγελίου, εμείς, όσοι μάθαμε μέσα από έναν στείρο ηθικισμό να περιορίζουμε τον παράδεισο στους εκλεκτούς των δικών μας ματιών, παραθεωρώντας πως τελικά, όσους απορρίπτουν οι άνθρωποι, έρχεται να τους αγκαλιάσει ο ίδιος ο Θεός...

Ευρισκόμενος μεταξύ αδελφών στον Πανηγυρικό Εσπερινό των εγκαινίων του νέου Παρεκκλησίου του Αγίου, στον ιστορικό Ναό της Χρυσοκατριώτισσας στην Πλάκα, θυμήθηκα και ανέφερα το γεγονός. Και ζήτησα από τον τυφλό στα όμματα γέροντα της αγάπης να εύχεται στον Θεό να μας φωτίζει το σκότος, να μη μείνουμε τυφλοί και πωρωμένοι, χωρίς τελικά να καταφέρουμε να δούμε ποτέ, το Φως που ο ίδιος είδε, το Φως που μεταμορφώνει τον άνθρωπο επαναφέροντας τον στην προπτωτική του δόξα την οποία προσωρινά έχασε, έως της στιγμής που κάποιοι σαν τον Άγιο Πορφύριο κατάφεραν μέσα από την αγάπη να ξεκλειδώσουν την πύλη της Βασιλείας, της ητοιμασμένης από καταβολής του κόσμου για τους πραγματικά εκλεκτούς, αυτούς που επιλέγει να εξαγιάσει ο Θεός και όχι για όσους αγιάζουν μόνοι τους, ανίδεοι να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό που ο Ιωάννης γράφει: ''Εάν όμως κανείς πη ότι αγαπώ τον Θεόν και συγχρόνως μισή τον αδελφόν του, είναι ψεύστης. Διότι εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφόν του, τον οποίον είδε και βλέπει κάθε ημέραν, πως είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεόν, τον οποίον ποτέ δεν έχει δει" (Ιωαν. Α' 4-20)