Η Τελική Κρίση

Γράφει ο Αἰδ. Πρωτοπρεσβύτερος π. Σέργιος Μαρνέλλος

Τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω μᾶς ὁμιλεῖ γιά τήν Τελική Κρίση. Οἱ χριστιανοί γνωρίζουμε ὅτι εἴμαστε πάροικοι στόν κόσμο τοῦτο καί ζοῦμε ἤ τουλάχιστον θά ἔπρεπε νά ζοῦμε μέ μιά προσδοκία καί καρτερία, τήν ἔλευση τῶν ἐσχάτων καί τή Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία. Αὐτό διακηρύσσουμε στό σύμβολο τῆς πίστεως: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Ὁ Χριστός θά ἔλθει καί πάλι στόν κόσμο, ὄχι ὅμως ὅπως τήν πρώτη φορά, ὅπου ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός σαρκώθηκε, ἔλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση καί τή θέωσε. Στή Δευτέρα Του Παρουσία δέν θά ἔρθει γιά νά διδάξει. Τό ἔργο του τό ἔχει πληρώσει, ἔχει ὁλοκληρωθεῖ, δέν χρειάζεται τίποτε ἄλλο. Μέ τήν Πρώτη Του Παρουσία μᾶς ἔδωσε τήν αἰώνιο ζωή ἀποκαλύπτοντάς μας τόν Τριαδικό Θεό.

Θά ἔρθει σέ ἄγνωστο χρόνο, ὅπως εἶπε «περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μὴ ὁ πατὴρ μου μόνος» (Ματθ., 24, 36). Ἡ ἔλευσή του θά εἶναι ἀστραπιαία καί συνάμα ἔνδοξη καί μεγαλοπρεπής, καθώς θά ἔλθει «ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς» (Ματθ., 24, 30). Θά Τόν συνοδεύουν οἱ ἅγιοι ἄγγελοι καί θά καθίσει σέ μεγαλοπρεπῆ θρόνο, καθώς εἶναι ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ, αἰώνιος Βασιλέας τῶν οὐρανῶν, «ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων, ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον» (Τιμ., 6, 15).

Τότε θά συναχθοῦν μπροστά Του ὅλα τά ἔθνη, δηλαδή ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος μέ ἕνα σκοπό, τήν τελική κρίση. Ἐκεῖνος ὡς φιλάνθρωπος ἀλλά καί δίκαιος θά κρίνει καί θά διαχωρίσει τούς ἀνθρώπους, ὅπως ὁ βοσκός τά πρόβατα ἀπό τά κατσίκια. Τά μέν πρόβατα θά τά τοποθετήσει τιμητικά στά δεξιά Του τά δέ κατσίκια στά ἀριστερά του. Τά πρόβατα εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού εὐαρέστησαν τόν Θεό, τούς ὁποίους θά καλέσει νά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Τά κατσίκια, ἀντίθετα, εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι πού δυσαρέστησαν τόν Θεό καί μή ἔχοντας παῤῥησία ἔναντί Του θά πορευθοῦν μακράν τοῦ Θεοῦ, στό αἰώνιο πῦρ καί στό διάβολο.

Ὅποιος χριστιανός ἔχει πίστη καί κατανοεῖ ἔστω καί λίγο τίς Γραφές γνωρίζει ὅτι ὁ Ἰησοῦς πρίν ἀπό τό πάθος Του, στό ὅρος τῶν ἐλαιῶν, ἀποκάλυψε τά πάντα στούς Ἀποστόλους γιά τή συντέλεια τοῦ κόσμου, τή Δευτέρα παρουσία καί τήν Τελική κρίση. Μέ ἀναλυτικό καί κατανοητό τρόπο ἀλλά καί μέ τίς παραβολές μᾶς ἀποκάλυψε ὅλα τά ἀπαραίτητα στοιχεῖα, ὥστε ἐμεῖς νά ἔχουμε γνώση τῶν ἐσχάτων. Δυστυχῶς, βέβαια, ἡ γνώση δέν συνεπάγεται καί ἐπίγνωση. Πάντως μέ τήν παραβολή τῶν δέκα παρθένων μᾶς προέτρεψε νά ἀγρυπνοῦμε καί νά βρισκόμαστε διαρκῶς σέ ἐγρήγορση, μέ τήν παραβολή τῶν ταλάντων μᾶς δίδαξε πώς ἔχουμε εὐθύνη νά καρποφορήσουν τά τάλαντα, μέ τά ὁποῖα μᾶς προίκισε, καί τέλος μέ τό Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως, πού διαβάζουμε τήν Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω, ἀποκάλυψε τό κριτήριο τοῦ οὐράνιου αὐτοῦ Δικαστηρίου. Τό κριτήριο αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀγάπη, τήν ἔμπρακτη καί ἐν Χριστῷ ἀγάπη πού φανερώνεται πρός τό πρόσωπο τοῦ κάθε ἐμπερίστατου συνανθρώπου, τοῦ κάθε ἀδελφοῦ. Κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἀδελφός καί κάθε ἀδελφός δέν εἶναι παρά ἕνας Χριστός γιά ἐμᾶς. Ἔτσι, ὅταν ἡ ἀγάπη μας γίνεται πράξη στόν πεινῶντα, στόν διψῶντα, στόν ξένο, στόν γυμνό, στόν ἀσθενῆ, στόν φυλακισμένο, τότε γίνεται στόν Χριστό, ὅπως διαβεβαιώνει «ἐφ” ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε».

Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος προσεγγίζει τόν ἀδελφό του καί προσφέρει σέ αὐτόν, τό κάνει ἐπειδή τόν ἀγαπᾷ καί τόν ἀγαπᾷ, ἐπειδή ἀγαπᾷ τόν Χριστό. Ἡ ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό, ὁ ὁποῖος εἶναι “εἰκόνα Θεοῦ”, περνᾷ μέσα ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ὅποιος ἔχει καί κάνει ἀγάπη, γνωρίζει καί ζεῖ μέσα στόν Θεό, θεώνεται, καθώς ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Θά λέγαμε πώς ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Α΄ ἐπιστολή του εἶναι σάν νά ὑπομνηματίζει τό Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως γιά τό κριτήριο τῆς ἀγάπης: «ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὅτι ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι, καὶ πᾶς ὁ ἀγαπῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται καὶ γινώσκει τὸν Θεόν. ὁ μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν… ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει καὶ ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τετελειωμένη ἐστὶν ἐν ἡμῖν. ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ μένομεν καὶ αὐτὸς ἐν ἡμῖν… ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ. Ἐν τούτῳ τετελείωται ἡ ἀγάπη μεθ” ἡμῶν, ἵνα παῤῥησίαν ἔχωμεν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως… ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν μένει ἐν τῷ θανάτῳ» (βλ. Α΄ Ιωαν., κεφάλαια 3-4)

Σύμφωνα μέ τά παραπάνω, ὁ παράδεισος καί ἡ κόλασή μας οὐσιαστικά ξεκινάει ἐδῶ καί τώρα καί ἐπεκτείνεται στά ἔσχατα. Σήμερα ἡ ἐποχή μας θέλει νά λέγεται ὅτι εἶναι ἐποχή ἀγάπης (χρησιμοποιεῖται πολύ καί ὁ ὅρος ἀλληλεγγύη-χωρίς νά εἶναι ταυτόσημος), ὅμως τά πράγματα καταδεικνύουν ἀκριβῶς τήν ἔλλειψή της καί γι’ αὐτό θά δώσουμε λόγο στόν δικαιοκρίτη Χριστό. Γιά ἐκεῖνον πού ἐπιζητεῖ τόν Θεό τό ρῆμα «ἀ-γαπ-ῶ» εἶναι τό ἄλφα καί τό ὠμέγα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἡ ἀγάπη ὅσο εὔκολα λέγεται τόσο δύσκολα γίνεται ἀληθινά, αὐθεντικά, γι’ αὐτό ἄς «μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ” ἐν ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ» (Α΄ Ιωαν., 3, 18).